บทที่ 883

หยวนชิงหลิงยิ้ม “ดี”

อย่าตกใจจนเป็นลมไปซะก่อน

“ว่าแต่ท่านเจ้าอาวาสอยู่ที่ไหน?” หยวนชิงหลิงถามเหมือนว่าไม่ได้พบเขามาสองวันแล้ว

อวี่เหวินห่าวกล่าวว่า "ไปเป็นประธานในพิธีสักการะฟ้าดิน"

หยวนชิงหลิงตกใจขึ้นมาทันที และคว้าข้อมือของเขาไว้ "ไปพิธีสักการะฟ้าดินหรือ? จะกลับมาเมื่อไหร่?"

"เสร็จงานแล้วคงกลับมา" อวี่เหวินห่าวพยายามทำสีหน้าผ่อนคลาย และปลอบโยนนางด้วยรอยยิ้ม “เจ้าวางใจเถอะ เจ้าอาวาสเคยบอกไว้ว่าตอนที่เจ้าจะคลอดให้บอกเขา แต่ข้าคิดว่าเขาสามารถอธิษฐานขอพรเผื่อเจ้าได้ในพิธี"

ท่าทางสงบและผ่อนคลายบนใบหน้าของหยวนชิงหลิงหายไป และรู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที "เชิญกลับมาก่อนได้หรือไม่?"

สีหน้าของอวี่เหวินห่าวเปลี่ยนไปเล็กน้อย และพูดว่า "เกิดอะไรขึ้น? นั่นคงไม่ได้หรอก เสด็จพ่อและข้าราชบริพาน รวมทั้งผู้คนทั่วทั้งเมืองคงไปที่นั่นกันหมด ในฐานะเจ้าภาพของพิธี เขาย่อมกลับมาก่อนไม่ได้"

จู่ ๆ ใจของหยวนชิงหลิงก็ว้าวุ่นไปหมด "พยุงข้ากลับไปที"

“เป็นอะไรไป? เจ้าเดินไม่ได้อีกแล้วใช่ไหม?” อวี่เหวินห่าวอยากจะอุ้มนางไป แต่หยวนชิงหลิงหันกลับมาแล้วเอ่ยว่า “ไปเรียกอาซื่อมา”

เมื่อหยวนชิงหลิงกลับมาที่เรือนที่พัก