Share
บทที่ 581
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 582
ณ จวนอ๋องฉีอ๋องฉีไม่ได้กลับจวนมาสองวันแล้วฉู่หมิงชุ่ยก็ร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้ให้กับมารดาของนาง ร้องไห้ให้กับความใจจืดใจดำของอ๋องฉี ร้องไห้ให้กับชะตาชีวิตตัวเองที่ทำผิดพลาดไปมากมายความคับแค้นใจทั้งหลายที่อัดอั้นอยู่ในใจ กำลังจะปะทุออกมาในตอนนี้ในที่สุดเมื่ออ๋องฉีกลับมา นางจึงพุ่งออกไปขวางทางอ๋องฉีเอาไว้นางร้องไห้จนตาบวมแดงจนแทบมองอะไรไม่เห็น สำหรับนางแล้ว หลายวันมานี้รู้สึกมืดฟ้ามัวดิน ในยามนางต้องการเขา เขาก็กลับหายไปแบบนี้ความคับแค้นใจนี้ เมื่อนางเห็นอ๋องฉียืนอยู่ตรงหน้ามองนางด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ทำให้ในใจของนางที่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้นจนไม่อาจจะอธิบายออกมาได้เป็นคำพูดได้ นางจึงไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไปแล้ว นางได้ใช้แรงทั้งหมดตบหน้าเขาไปหนึ่งฉาด แล้วกล่าวด้วยความโกรธและเสียใจว่า "เหตุใดท่านถึงทำกับข้าเช่นนี้?"อ๋องฉีจ้องมองใบหน้าของนางที่แทบไม่เหลือเค้าความงดงามใด ๆ ราวกับว่าความอัปลักษณ์เลวทรามทั้งหลายที่เก็บซ่อนเอาไว้ ไม่อาจเก็บซ่อนมันได้อีกต่อไปในชั่วพริบตานั้น เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าอยากจะตบนางกลับไปสักทีแต่ว่าเขาไม่อาจจะตบตีสตรี หรือตบตีคนที่เขาเคยรักได้ดังนั
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 583
ฉู่หมิงชุ่ยถูกตบจนนิ่งอึ้งไป นางมองรองเท้าปักลายในมือของนางอย่างเลื่อนลอย เอ่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง "เจ้าตบข้าด้วยรองเท้าเช่นนั้นรึ?"เมื่อนางตั้งสติได้แล้ว จึงหันกลับมาก็มองอ๋องฉีด้วยความเสียใจและผิดหวัง อีกทั้งเอ่ยตัดพ้อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "ท่านดูนางตบข้าเช่นนี้หรือ?"หยวนหย่งอี้ไม่เปิดโอกาสให้อ๋องฉีเอ่ยปาก ทั้งร่างราวประทัดที่ถูกจุดไฟ นางพูดอย่างโมโหว่า "แล้วอย่างไร? หน้าเจ้ามันดูสูงส่งมีราคามากขนาดนั้นหรือ? เจ้าสามารถตีข้าได้ แต่ข้าตีเจ้าไม่ได้รึไง? มีสิทธิ์อะไรที่ทุกคนจะต้องยอมเจ้า? เขาชอบเจ้า และยอมทำตามที่เจ้าบอก ก็สมควรแล้วที่ถูกเจ้าทุบตี ยอมเจ้าไปตลอดชีวิตมันก็สมควรแล้ว แต่ไม่ใช่กับข้าคนนี้ เจ้าเป็นคนอย่างไร ข้ามองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ทะเยอทะยานสูงเสียดฟ้า แต่ทำตัวบอบบางราวกับกระดาษ ความคับข้องใจแค่นี้ยังทนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ช่างทะเยอทะยานเสียจริง ไปเรียนรู้จากพระชายาจี้บ้างก็ดี อย่างน้อยนางก็วางแผนการมาหลายปี ทุ่มเทเงินทองและสติปัญญาไปมากมาย ทุกวันนี้อ๋องจี้มีอำนาจมากกว่าครึ่ง ก็ล้วนเป็นผลงานนางที่แย่งชิงมาไว้ทั้งนั้น ส่วนเจ้าทำอะไรบ้าง? ต้องการให้อ๋องฉีไปแย่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 584
ยิ่งนางร้องไห้มากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งเศร้าเสียใจมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งไม่รู้ด้วยว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไปดี สุดท้ายนางจึงเรียกสาวใช้มาช่วยแต่งตัวให้ และตบแป้งหนา ๆ เพื่อปกปิดตาที่บวมเป่ง และสั่งให้คนไปเตรียมเกี้ยวให้นางออกไปข้างนอกทางด้านอวี่เหวินห่าว หลังจากเลิกงานก็ควบม้ากลับจวนทันทีเมื่อมาถึงทางแยกก็ถูกคนคนหนึ่งขวางไว้เขาดึงบังเหียนม้าให้หยุด เมื่อเห็นคนผู้นี้สวมชุดของเสี่ยวเอ้อร์ในโรงเตี๊ยม และใบหน้าดูคุ้นตา เหมือนจะเป็นเสี่ยวเอ้อร์จากโรงเตี๊ยมเยวี่ยเต๋อ จึงเอ่ยถามขึ้นว่า "มีอะไรรึ?"เสี่ยวเอ้อร์ก้าวไปข้างหน้า แล้วโค้งคำนับ "ข้าน้อยคารวะ ท่านอ๋องฉู่พ่ะย่ะค่ะ คุณชายที่ชื่อกู้ซีเรียกข้าน้อยมารอท่านอ๋องที่นี่ คุณชายกู้ซีกล่าวว่า ต้องการจะเชิญท่านอ๋องไปพบเพราะมีเรื่องสำคัญ""คุณชายกู้ซี?" อวี่เหวินห่าวขมวดคิ้ว ไม่ใช่ว่ากู้ซีเจ้านั้นเข้าเวรตอนกลางวันหรือ? นี่ออกจากวังตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน? ออกจากวังแล้วก็มาดื่มทันที? ไม่ได้เรื่อง ไม่เอาไหนเลยจริง ๆ"พ่ะย่ะค่ะ คุณชายกู้ซีเชิญท่านให้กรุณาไปพบ" เสี่ยวเอ้อร์ยังคงโค้งคำนับต่อ "เขาบอกว่ามีเรื่องด่วนพ่ะย่ะค่ะ""ไปบอกเขาว่าข้าไม
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 585
ฉู่หมิงชุ่ยร้องไห้น้ำตาไหลหยดเผาะ ๆ นางมองเขาอย่างลุ่มหลงคลั่งไคล้ "ข้าขอหย่ากับอ๋องฉีแล้ว ตลอดมาข้าไม่มีเคยลืมท่าน ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้ชอบข้าแล้ว แต่ข้าปล่อยวางไม่ได้ ถึงแม้ว่าอ๋องฉีจะดีต่อข้าเพียงใด ข้าก็ไม่มีอาจลืมอดีตของพวกเราได้…"อวี่เหวินห่าวพูดตัดบทนาง "อย่าเอ่ยถึงเรื่องในอดีตของเราอีก เพราะอดีตของพวกเราได้จบไปแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากอดีตที่เอ่ยออกมาจากปากเจ้า ข้ารู้สึกว่าความรู้สึกทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว"เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป ที่บ้านมีคนขี้หึงอยู่ ถ้าเกิดหึงหวงขึ้นมา เขาคงไม่ได้มีชีวิตอยู่อย่างเป็นสุขแน่ ดังนั้นหลังจากกล่าวประโยคนี้จบ เขาก็สาวเท้าก้าวยาว ๆ อยากจะออกไปจากตรงนี้ฉู่หมิงชุ่ยกอดเขาไว้ และซุกหน้าลงกับแผ่นอกของเขา แล้วร้องไห้ออกมา "ไม่ ไม่ ท่านอย่าทำกับข้าเช่นนี้ ข้าลืมท่านไม่ได้ ข้าจะไปกับท่าน ต่อให้เป็นแค่อนุหรือบ่าวรับใช้ก็ได้ ข้าก็แค่อยากอยู่ด้วยกันกับท่าน อะไรข้าก็ไม่ต้องการอีก ชื่อเสียงข้าก็ไม่ต้องการแล้ว" อวี่เหวินห่าวผลักนางออกอย่างแรง แล้วเอ่ยด้วยความโมโหว่า "ต่อไปเจ้าอย่ามาหาข้าอีก ข้าไม่อยากให้เหล่าหยวนเข้าใจผิด ข้ากับเ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 586
เมื่ออวี่เหวินห่าวออกไปข้างนอก เขาคว้าตัวเสี่ยวเอ้อร์โยนออกไป และเขายกเก้าอี้ขึ้นมาทุบจนโต๊ะพัง เถ้าแก่ที่อยู่ข้างล่างหน้าซีดเผือด หวาดกลัวเสียจนต้องขดตัวแอบเขาตบสะโพกม้าให้วิ่งห้อมุ่งตรงไปยังจวน พอเข้าไปในจวนก็ไม่ไปเจอหยวนชิงหลิงก่อน แต่มุ่งตรงไปที่สระผีอาบน้ำสระผมให้เรียบร้อยส่วนชุดขุนนางที่ใส่ในวันนี้ จะโยนทิ้งก็คงไม่ได้ จึงเรียกให้คนเอาออกมาไปต้มด้วยน้ำเดือดซ้ำ ๆแน่นอนว่าเรื่องนี้เขาไม่ได้คิดจะปิดบังเหล่าหยวนดังนั้นหลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เขาก็กลับไปที่ตำหนักเสี่ยวเย่ว แล้วดึงเหล่าหยวนมานั่งบนตั่งไม้ "วันนี้ฉู่หมิงชุ่ยมาหาข้า" หยวนชิงหลิงแปลกใจที่เขาอาบน้ำทันทีที่กลับมาถึง เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ นางไม่โกรธ เพียงแค่ส่งเสียง อืม ออกมาเป็นการตอบรับเท่านั้น "แล้วอย่างไรต่อ?""นางบอกว่านางยื่นเรื่องหย่าขาดกับอ๋องฉีแล้ว..." เพื่อความปลอดภัยเขาจึงจับมือนางไว้ แล้วเล่าเรื่องของฉู่หมิงชุ่ยให้นางฟังอย่างละเอียดครบถ้วน ไม่มีตกหล่นเล่าจบก็ยกมือทำท่าจะสาบานด้วยความจริงใจ "ข้าตำหนินางเช่นนั้นจริง ๆ ไม่โกหกหลอกลวง ไม่ได้เอ่ยไปเรื่อยเปื่อยไม่มีแม้แต่คำเดียวหยวนชงหลิงคลี่ยิ้มออก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 587
"ก็ใช่น่ะสิ หยวนหย่งอี้ถูกนางตบเข้าที่กกหู จึงขอให้ข้าจ่ายยาให้นาง นางบอกว่าหูอื้อ มีเสียงวิ้งในหูตลอดเลย”อวี่เหวินห่าวอดถอนหายใจออกไม่ได้ "เหตุใดนางถึงกลายเป็นเยี่ยงนี้ไปได้? มันยากที่จะเข้าใจจริง ๆ""หากร้องขอไปแล้วไม่อาจได้มา ก็คงมีแต่ยิ่งจะบ้าคลั่งหนักกว่าเดิม คืนนี้ท่านปฏิเสธนางไปแล้ว นางอาจจะทำเรื่องที่รุนแรงกว่านี้ก็เป็นได้"เมื่ออวี่เหวินห่าวได้ยินเช่นนั้น จึงเอ่ยถามขึ้นว่า "จากที่เจ้ามองดูนางแล้ว เจ้าคิดว่านางจะก่อเรื่องเป็นภัยกับเจ้าหรือไม่?"ตอนนี้เขาพูดคุยกับหยวนชิงหลิงอยู่ตลอดทุกเรื่อง เพียงแต่เวลามีคนภายนอกก่อเรื่องสร้างปัญหา เขามักคิดเสมอว่ามันมักพุ่งเป้าไปยังภรรยาของเขาหยวนชิงหลิงส่ายหน้า "ไม่มีทาง จริงอยู่ว่านางเป็นคนที่เยือกเย็นมากคนหนึ่ง ข้าว่านางทำเรื่องรุนแรงเช่นนี้ก็เพราะมีเป้าหมาย หากเจ้าไม่รับนางไว้ นางก็จะไม่มีทางออกจากจวนอ๋องฉี แล้วมาดูซิว่าจะใช้วิธีอะไรต่อ แต่ข้าว่าสิ่งที่น่าจะเป็นไปได้ที่สุด น่าจะเป็นการฆ่าตัวตาย เพื่อทำให้อ๋องฉีใจอ่อนและปวดใจ"อวี่เหวินห่าวขมวดคิ้ว "เจ้าอย่าพูดเลย เจ้าเจ็ดเป็นคนใจอ่อนจริง ๆ""ดังนั้นการหย่าร้างจึงเป็นไปไม่ได้" หยวน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 588
หยวนชิงหลิงไปที่ตำหนักเฉียนคุน เพื่อเข้าเฝ้าไท่ซ่างหวงไท่ซ่างหวงตรัสถามถึงนางข้าหลวงสี่ หยวนชิงหลิงกล่าวว่า "ในระหว่างพักฟื้น มหาเสนบดีฉู่ไปเยี่ยมนาง นางจึงดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก ส่วนด้านนอกก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกเพคะ""แต่เจ้าดูไม่ร่าเริงเอาเสียเลย เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ?" ไท่ซ่างหวงตรัสถามขึ้นหยวนชิงหลิงเพิ่งนึกถึงเรื่องขององค์ชายแปดได้ จึงเอ่ยขึ้นว่า "หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะเสด็จปู่ หากคนของฮองเฮาถามว่าเหตุใดองค์ชายแปดถึงมีแว่นตา เสด็จปู่ก็บอกว่าพระองค์เป็นคนประทานมันให้นะเพคะ"ไท่ซ่างหวงตรัสอย่างเย้ยหยันว่า "ไม่จำเป็นต้องพูด เพราะฮองเฮาไม่กล้ามาถาม" หยวนชิงหลิงนิ่งอึ้งไปฉางกงกงจึงช่วยอธิบายให้นาง "ฮองเฮาเองก็เป็นคนของตระกูลฉู่เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ" หยวนชิงหลิงนั่งลงมองไท่ซ่างหวง "เสด็จปู่ มหาเสนาบดีฉู่ผู้นี้ พระองค์ทรงเชื่อใจเขาจริงหรือเพคะ?""อยากจะพูดอะไรกันแน่?" ไท่ซ่างหวงเหลือบมองนางแวบหนึ่งแล้วตรัสถามขึ้นหยวนชิงหลิงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย "หม่อมฉันเพียงแค่รู้สึกว่า เมื่อก่อนหม่อมฉันคิดมาโดยตลอดว่าเขาเป็นคนทะเยอทะยาน ท่านพ่อของหม่อมฉัน จิ้งโฮ่วพยายามประจบประแจงเขา แต่ก็
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 589
ส่วนจะสามารถสร้างผลงานไว้เป็นที่จารึกได้หรือไม่ ตราบเท่าที่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ต้องลำบากยากแค้นถึงขนาดต้องไปขอทานเพื่อปะทังชีวิต นางรู้สึกว่าเท่านี้ก็เพียงพอแล้วแต่คำพูดเหล่านี้ หยวนชิงหลิงกลับไม่สามารถเอ่ยออกมาต่อหน้าไท่ซ่างหวงได้เพราะเท่าที่นางรู้ ไท่ซ่างหวงก็ทรงสนับสนุนเจ้าห้าเช่นกันตอนนี้สามผู้ยิ่งใหญ่ต่างล้วนฝากความหวังไว้ที่เจ้าห้าเพียงแค่พวกเขาช่วยผลักดันสักเล็กน้อย ก็สามารถประสบสำเร็จได้ทันใดนั้นนางก็รู้สึกจิตใจห่อเหี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าอุปสรรค สุดท้ายแล้วคืออุปสรรคอะไรกันแน่? เมื่อก่อนคิดว่าเจ้าห้าเก่งกาจมีความสามารถยิ่งนัก แต่ภายหลังจากที่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาดีขึ้นแล้ว ก็กลับรู้สึกว่าเจ้าห้าไม่ได้เฉลียวฉลาดเหมือนแต่ก่อนบางทีรู้ตัวช้าในความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงนางรู้สึกหดหู่จนไม่กล้ามองไท่ซ่างหวงสองวันผ่านไป พระชายาซุนก็มาพบนาง เพื่อปรึกษารายการอาหารในวันเกิดของอ๋องซุนหยวนชิงหลิงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ อ๋องซุนมาที่จวนหลายครั้ง ได้กล่าวว่ามาลองชิมอาหารของพ่อครัวหลวงเพื่อเตรียมฉลองวันเกิดของเขานางเอ่ยขึ้น "พี่สะใภ้รอง ข้ามีข้อสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง วั
Latest chapter
