Share
บทที่ 501
Related chapters
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 502
ตอนนี้หยวนชิงหลิงไม่มีกะจิตกะใจจะซุบซิบนินทาเรื่องในจวนอ๋องฉีก่อนหน้านี้พระชายาฉีเคยก่อเรื่องขึ้น อาซื่อกลับมาบอกนางจากนั้นพอได้ฟังนางก็รู้สึกเบื่อเป็นอย่างมากตั้งแต่เริ่มแรกเธอประเมินฉู่หมิงชุ่ยคนนี้ไว้สูง เดิมทีคิดว่านางมีความทะเยอทะยานและศักยภาพที่เหมาะสม แต่คิดไม่ถึงว่าสมองของนางจะไม่ไปพร้อมกับความทะเยอทะยานของนาง สุดท้ายก็ตกไปอยู่ในวังวนการต่อสู้กับพระชายารอง"เพียงแต่ได้ยินมาว่าเจ้าเจ็ดและพระชายารองหยวนยังไม่ได้ร่วมห้องหอกัน" พระชายาซุนกล่าวหยวนชิงหลิงเปลี่ยนประเด็นและพูดคุยเรื่องราวในวังหลวงแทน หลังจากนั้นพระชายาซุนก็กล่าวลาแล้วเรื่องที่พูดคุยกับพระชายาซุนในวันนี้ ทำให้หยวนชิงหลิงรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อยนั้นก็คือเรื่องที่ฉู่หมิงหยางชอบอวี่เหวินห่าวดังนั้นในตอนเย็นเมื่ออวี่เหวินห่าวกลับมาร่วมทานมื้อค่ำ เธอจึงเอ่ยถาม "ฉู่หมิงหยางชอบเจ้าหรือไม่?"อวี่เหวินห่าวค่อย ๆ วางชามข้าวลง แล้วเงยหน้ามองนาง "เจ้าไปฟังเรื่องเหลวไหลเช่นนี้มาจากไหนกัน?"หยวนชิงหลิงมองเขา "แสร้งทำเป็นไม่สะทกสะท้าน ก็ไม่อาจจะปิดบังความยุ่งเหยิงภายในใจท่านได้หรอก ท่านก็รู้""ไม่รู้ และเรื่องนี้ก็เป
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 503
ผู้หญิงมากมายคำนึงถึงผู้ชายของตัวเอง นี่เป็นรสชาติของชีวิตที่ไม่ค่อยน่าสบายใจนักอวี่เหวินห่าวกระพริบนัยน์ตาดอกท้ออยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยอย่างคนไม่มีความผิด "ความจริงเจ้ามีอะไรมาโมโหข้า? ถึงอย่างไรข้าก็ล้วนไม่ได้เหลียวแลพวกนาง และเจ้าควรจะดีใจที่มีคนมากมายมาชอบข้า เพราะมันได้พิสูจน์ว่าข้านั้นมีค่าสูงส่ง แต่ถึงจะไม่ดีใจก็ไม่สามารถโกรธข้าได้อย่างเต็มที่ เพราะเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับข้า อีกทั้งข้าก็ไม่ได้ไปบอกให้พวกนางมาชอบข้าด้วย""ข้าโกรธที่ท่านไม่บอกข้า" หยวนชิงหลิงกด ๆ มือ "ช่างเถอะ ช่างเถอะ ท่านไม่ต้องมาทำเป็นน้อยเนื้อต่ำใจ อย่างไรเสียนางก็ต้องแต่งเป็นพระชายารองให้อ๋องจี้แล้วเอ่ยถึงตรงนี้ นางก็เงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่เขา "มิน่าเล่าเจ้าถึงได้ต้องการให้พระชายาจี้เป็นฉากกําบังให้ข้า เพราะเจ้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าฉู่หมิงหยางคิดอย่างไรกับเจ้า..." เมื่อหยวนชิงหลิงเอ่ยมาถึงตรงนี้พลันก็ปรากฏความเย็นเยียบแวบหนึ่งขึ้นทันที "ช่วงนี้พวกเจ้าเคยพบหน้ากันบ้างหรือไม่? ได้พูดคุยกันหรือไม่? เคยส่งจดหมายน้อยให้กันและกันบ้างหรือไม่?"อวี่เหวินห่าวยิ้ม "เจ้าคิดไปถึงไหนกัน? นางจะส่งจดหมายน้อยให้กันได้อย่าง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 504
อาซื่ออดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม "ซูยี่ ที่เจ้ากล่าวมาทั้งหมดเป็นความจริงหรือ?”"จริงแท้แน่นอน" ซูยี่แทบจะสาบานแล้ว"คำพูดเหล่านี้เจ้าไม่สามารถที่จะเอ่ยได้ตามใจได้ เมื่อวานเจ้าเห็นท่านอ๋องโกรธมากหรือไม่?" อาซื่อเอ่ยถาม"ไม่มี ท่านอ๋องไม่ได้โกรธแม้แต่น้อย สรุปแล้วมองดูไม่เหมือนโกรธ ดังนั้นข้าน้อยจึงรู้สึกแปลกใจ เมื่อวานกลับมาก็คิดที่จะทูลพระชายาแล้ว แต่ว่าเมื่อพบใต้เท้าถังแล้วพูดคุยอยู่ครู่หนึ่ง ใต้เท้าถังบอกว่าไม่สามารถที่จะทูลพระชายาได้ ข้าจึงไม่กล้าที่จะที่จะทูลพ่ะย่ะค่ะ ไม่สิ วันนี้พระชายาซุนมาแล้วกล่าวถึงเรื่องนี้ ข้าจึงคิดว่าควรที่จะทูลพระชายา แต่เมื่อเห็นพระชายาร้องไห้แล้ว"ซูยี่คิดว่าขอโทษใครก็ล้วนไม่สามารถขอโทษต่อพระชายาได้ โดยเฉพาะเมื่อเห็นพระชายาใกล้จะร้องไห้ หัวใจของเขาก็รู้สึกเป็นทุกข์ราวกับสุนัขกัดอาซื่อมองซูยี่แล้วถอนหายใจเอ่ยขึ้น "ท่านอ๋องจะต้องฆ่าเจ้า" ซูยี่ชะงักไปครู่หนึ่ง "ทำไมล่ะ? มิใช่ว่าข้าเรียกคุณหนูรองตระกูลฉู่ผู้นั้นเข้าไป"หยวนชิงหลิงมองซูยี่แล้วกล่าวว่า "เจ้ารีบไปหาคนที่จวนว่าการ เมื่อวานฉู่หมิงหยางไปพบเขาที่จวนจิงจ้าวจะต้องมีคนรู้แน่ เจ้าไปสอบถามว่ามีใครพบเ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 505
หยวนชิงหลิงรู้สึกท้อแท้หมดกำลังใจในทันทีตอนแรกเธอแค่โกรธที่เขาปิดบัง แต่ไม่เคยคิดว่าระหว่างเขากับฉู่หมิงหยางจะมีอะไร แต่ตอนนี้ท่าทีของเขาเห็นได้ชัดว่าขาดความมั่นใจกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เมื่อวานในห้องจวนที่ว่าการมีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอนหยวนชิงหลิงหลับตาลงแล้วเอ่ยกับตัวเป่า "กลับเถอะ!"เธอพาตัวเป่าเดินไปแล้วอวี่เหวินห่าวถลึงตาใส่ซูยี่ด้วยสายตาดุร้ายแต่ไม่ได้ไล่ตามไปเขาเพียงแค่ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรเพราะแม้แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเมื่อวานตอนเขาพักกลางวันแล้วงีบหลับชั่วครู่อยู่ในห้องเหมือนทุกที ก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตูบอกว่ามหาเสนาบดีฉู่มาพบเขา เขาจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูให้มหาเสนาบดีฉู่ และฉู่หมิงหยางก็เข้ามาแล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งตอนนี้เขาก็คิดไม่ออก ต่อมาเมื่อตอนออกไปฝู่เฉิงก็บอกว่าบนหน้าของเขามีรอยริมฝีปากเขาจึงรีบร้อนเช็ดออกไปเพราะคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ ดังนั้นจึงเรียกคนเฝ้าประตูเข้ามาในตอนพักกลางวันที่สำนักว่าการมีเพียงคนเฝ้าประตูอยู่ด้านนอก เจ้าหน้าที่ก็ไม่ได้ลาดตระเวน ดังนั้นคนเฝ้าประตูจึงเป็นเพียงคนเดียวที่เห็นมหาเสนาบดีฉู่กับฉู่หมิงหยางมา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 506
หยวนชิงหลิงหันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร อวี่เหวินห่าวรีบไล่ตามมาจับมือนางไว้ “ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ”“แล้วเป็นอย่างไรกัน? ท่านพูดสิ ท่านพูดมาก็ข้าจะเชื่อ” หยวนชิงหลิงยอมให้ตัวเอง ผู้ชายคนนี้ไม่มีทางทำเรื่องเหลวไหลเช่นนั้นออกมา นางโกรธก็ส่วนโกรธ แต่ก็อยากฟังว่าทำไมเขาถึงปกปิดมันอวี่เหวินห่าวกล่าวอย่างขุ่นเคือง “นางมา แต่หลังจากนั้นพูดอะไรกับข้า ทำอะไร ข้านึกไม่ออกแม้แต่น้อย นางมากับมหาเสนาบดีฉู่”“ซูยี่ไม่พบมหาเสนาบดีฉู่ เห็นเพียงยายแก่ตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง” หยวนชิงหลิงพูดอย่างเรียบเฉยอวี่เหวินห่าวหันกลับไปมองซูยี่ สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย “ไม่พบมหาเสนาบดีฉู่ เห็นเพียงยายแก่ตัวเล็กคนหนึ่ง?”ซูยี่ตบต้นขาและเข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันที “กระหม่อมนึกออกแล้ว คือมหาเสนาบดีฉู่...ไม่สิ คือเสื้อผ้าของมหาเสนาบดีฉู่ ลายปักนกกระเรียนนั้นเป็นเสื้อผ้าของเขา แต่ทว่าไม่ใช่มหาเสนาบดีฉู่จริง ๆ เป็นเหมือนแต่งตัวเป็นผู้ชาย เป็นยายแก่ตัวเล็กคนหนึ่ง บนใบหน้ามีริ้วรอย” อวี่เหวินห่าวส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้ ข้าไปถามเจ้าหน้าที่ต้อนรับ เจ้าหน้าที่ต้อนรับ ต้อนรับมหาเสนาบดีฉู่และฉู่หมิงหยางด้วยตัวเอง เขาบอกข้า
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 507
คืนนี้อวี่เหวินห่าวไม่สามารถเข้าไปในห้องนอนได้และก็ไม่กล้าอยู่ห่าง ๆ ดังนั้นจึงหอบผ้าห่มไปนอนอยู่ข้างระเบียงทางเดินนอนตรงนั้นในใจยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด หลังจากเรื่องนี้สืบสวนกระจ่างชัดแล้ว เขาต้องฆ่าคนแน่นอนบนพื้นจนเจ็บหลังปวดเอวไปหมด ในตอนเที่ยงคืน อวี่เหวินห่าวเดินย่องเข้าไปในห้อง หยวนชิงหลิงยังไม่หลับ ในความมืดเห็นร่างเงาตะคุ้มๆเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง นางเองก็ไม่ส่งเสียงอะไร รอให้เขามาถึงเตียงปีนขึ้นแล้วยกขาถีบออกไป ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถีบไปโดนตรงไหน เห็นแค่อวี่เหวินห่าวกอดตัวเองกระโดดออกไปที่ไหนสักที เจ็บแต่ก็ไม่ส่งเสียงออกมาเขาทำได้เพียงยอมรับความยากลำบากนี้ แล้วออกไปข้างนอกนอนบนพื้นต่อหยวนชิงหลิงมองเขาออกไป ในใจนางยังคงเต็มไปด้วยความโกรธนางเชื่อว่าเจ้าห้าแบบสุ่มสี่สุ่มห้า คิดว่าตอนที่เขายังมีสติสัมปชันยะครบถ้วน คงไม่มีทางทำเรื่องพรรค์นี้ออกมาแน่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนอย่างฉู่หมิงหยาง เจ้าห้ารังเกียจฉู่หมิงหยางยังกับอะไรดีแต่ฉู่หมิงหยางทำไมถึงได้ทำแบบนี้? เข้าไปลักหยกขโมยบุปผา แอบมีความสัมพันธ์กันอย่างลับ ๆ? คนที่ทำเรื่องนี้ต้องมีเป้าหมาย?วันรุ่งขึ้นย
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 508
อวี่เหวินห่าวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ กุมหัวคิดสักพัก ก็เงบหน้าที่ยังคงงุนงง หลังจากนั้นก็ยื่นมาไปจับมือหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงสะบัดออก เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “อย่าโวยวายสิ จับมือของเจ้า ข้าถึงจะสงบใจได้ ถึงสามารถค่อย ๆ นึกขึ้นมาได้”หยวนชิงหลิงจึงให้เขาจับมือตามใจชอบผ่านไปได้สักพัก นางเอ่ยถามว่า “นึกออกหรือยัง?”อวี่เหวินห่าวกล่าวอย่างเศร้า ๆ ว่า “กอดด้วยจะยิ่งดีขึ้นนิดนึง”“ท่าน...” หยวนชิงหลิงโกรธขึ้นมา “ท่านจริงจังกว่านี้อีกหน่อยได้ไหม?”อวี่เหวินห่าวสายตาดูสับสน “ข้าจริงจังที่สุดแล้ว แต่สมองมันเหมือนมีก้อนสำลี ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี”“ท่านลองนึกดู ในมือของมหาเสนาดีฉู่ เสื้อผ้า รัดเกล้า หรืออย่างอื่น...” หยวนชิงหลิงเตือนสติ“เสื้อผ้า...เสื้อผ้า” อวี่เหวินห่าวเงยหน้าขึ้น “ลายนกกระเรียน ใช่แล้ว เสื้อผ้านั้น ลายนกกระเรียนนั้นขยับได้ ในปากส่งเสียงกึก ๆ ๆ"หยวนชิงหลิงเข้าใจแล้ว และพูดกับซูยี่ว่า “ไปนำเหล้ามาขวดและอุ้มไก่เข้ามาด้วย”ซูยี่หันออกไป สักพักก็เอาเหล้ามาให้หยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงบอกอวี่เหวินห่าวว่า “สักหนึ่งลมหายใจ ดื่มสักครึ่งขวด เอาให้พอเมา ๆ สักครึ่งก็ได้แล้ว”อว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 509
มือของฉู่หมิงหยางค่อย ๆ เลื่อนลงไปจากหน้าท้องของเขาอย่างช้า ๆ และปลดเข็มขัดเขาออกแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “เคารพตัวเอง? ถ้าเคารพตัวเอง แล้วข้าต้องเป็นพระชายารองให้อ๋องจี้ ท่านยอมให้เป็นเช่นนั้นหรือ?”นางกดลงมาประทับริมฝีปากลงบนแก้มของเขา และค่อย ๆ เลื่อนมาที่ข้างใบหู “พี่ห่าว ข้าเป็นของท่าน ท่านรู้ไหม?”ลมหายใจของเขาค่อย ๆ เร็วขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นมือข้างหนึ่งก็กระชากผมของฉู่หมิงหยางและลืมตาขึ้นทันที เขาตะคอกเสียงดังว่า “ไสหัวไป!”ในแววตาฉู่หมิงหยางแอบซ่อนความดื้อรั้น นางเปลี่ยนสีหน้า “ท่านชอบข้า ยังจะต่อต้านทำไม?”เสียงดังน่ารำคาญหนวกหูดังไม่หยุด เปลือกตาเขาก็ลืมไม่ขึ้น แต่ว่าความรู้สึกถึงอันตรายในหัวนั้นทำให้เกิดแสงสว่างวาบมา ตัวเองที่รู้สึกได้ถึงความอันตรายนั้นถึงรู้สึกตัวขึ้นมา บังคับให้ตัวเขาเองพยายามลืมตาขึ้นมาจ้องฉู่หมิงหยางเอาเป็นเอาตาย ไม่อนุญาตให้นางแตะต้องได้อีกมหาเสนาบดีฉู่ที่อยู่ด้านข้างเดินเข้ามาดึงตัวฉู่หมิงหยางและส่ายหน้า “ไม่ได้การ เขาต่อต้านเป็นอย่างมาก ไปกันเถอะ”ฉู่หมิงหยางมองเขาและไม่ยอม แต่คนข้าง ๆ ดึงตัวนางตลอด นางพูดด้วยความคับแค้นใจ “ข้าไม่ปล่อยมือ”มห
Latest chapter
