Share
บทที่ 483
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 484
หลังจากถามนางข้าหลวงสี่แล้ว อวี่เหวินห่าวกลับไปพาหยวนชิงหลิงออกไปเดินเล่นในสวนหยวนชิงหลิงอารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด อวี่เหวินห่าวจูงมือนางไปเดิน ดูเหมือนนางไม่อยากขยับเท้าเดินสักเท่าไหร่”เหนื่อยมากรึ?” อวี่เหวินห่าวประคองนางนั่งลงที่ศาลาลมแรงเล็กน้อย เขาหยิบเสื้อคลุมกันลมมาสวมให้นาง “จะกลับเลยไหม?”หยวนชิงหลิงส่ายหน้า และดึงตัวเขาเขาให้นั่งลง หลังจากนั้นก็ล้วงแขนเสื้อหยิบกล่องยาออกมา กล่องยาก็เปลี่ยนเป็นขนาดใหญ่ขึ้น นางเปิดออกและผลักมันไปทางอวี่เหวินห่าว “ท่านดูสิ”อวี่เหวินห่าวเข้าไปดูใกล้ ๆ “ดูอะไรงั้นรึ?”ข้าวของพวกนี้เขาไม่เข้าใจมันเลย แม้แต่ตัวอักษรบนกล่อง เขาก็ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย ล้วนเป็นสิ่งที่ไม่เข้าใจทั้งนั้น หยวนชิงหลิงหยิบยาออกมาทีละกล่อง ยิ่งเอาออกมามากเท่าไหร่ นางนับแบ่งได้หลายอย่าง ในท้ายที่สุด สายตาก็เห็นกล่องแว่นอันหนึ่ง นางหยิบกล่องแว่นออกมา ยังมีชั้นวางของอยู่ชั้นล่างแต่ว่าชั้นนั้นถูกล็อกไว้อยู่ อวี่เหวินห่าวตกตะลึงจนพูดไม่ออก“เจ้า...กล่องของเจ้าไม่ได้ใหญ่เลย แต่ทำไมถึงเก็บของมากมายได้ถึงเพียงนี้?”หยวนชิงหลิงที่ถูกเขาเรียกสติ เพิ่งได้ตกใจเมื่อได้เห็น
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 485
ในสมองของหยวนชิงหลิงนึกออกมาได้แค่คนหนึ่ง คือตัวนางเอง?แต่ว่านางก็ตกใจขึ้นมาทันที เป็นไม่ได้ เพราะว่าถ้าเป็นนาง นางไม่คิดช่วยพระชายาจี้อย่างยิ่ง จิตใต้สำนึกไม่สามารถจัดยาได้มากมายขนาดนี้ นอกจากนี้ พวกยาที่นางต้องการใช้ช่วยเหลือองค์ชายแปดก่อนหน้านี้ กล่องยาก็ไม่มีปรากฏออกมาดังนั้นนางจึงคิดว่าคนที่ควบคุมกล่องยาไม่น่าจะใช่นางตอนนี้นางอยากกลับไปฝันถึงห้องทดลองอีกครั้ง เพื่อไปศึกษาวิจัยอีกสักครั้งว่าทำไมกล่องยาถึงได้เปลี่ยนแปลงกลายเป็นแบบนี้แต่ว่าช่วงนี้นางนอนหลับสบาย ไม่ฝันอะไรเลยวันรุ่งขึ้นยามเช้า พวกเขาไปจวนอ๋องหวยก่อน หลังจากนั้นก็นั่งรถม้าไปที่วัดฮูกั๋ว“เมื่อคืนวาน ข้าหยิบยาออกมาให้ท่านดู มียาบางชนิดที่ใช้รักษาอาการป่วยของอ๋องหวย” หยวนชิงหลิงคิดใคร่ครวญอยู่นาน และอดพูดไม่ได้“อืม” อวี่เหวินห่าวพยักหน้า “มีเยอะขนาดนั้น น่าจะพอให้เขาใช้หรือไม่?”หยวนชิงหลิงพูดอย่างคลุมเครือว่า “ใช่แล้ว สำหรับพระชายาจี้ก็เพียงพอด้วย”อวี่เหวินห่าวมองนางอย่างคาดไม่ถึง “อะไรนะ?”หยวนชิงหลิงมองเขาอย่างหวาดกลัว “ข้ารับรองได้ ข้าไม่ได้คิดช่วยนางเลย ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ ๆ ในกล่องย
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 486
หยวนชิงหลิงซบบนไหล่ของเขา ฟังเขาพูดเช่นนั้น ร่างกายโยกเยกไปตามจังหวะของรถม้าที่ควบอยู่ “ตกลง!”“ข้าจัดการคดีนี้เสร็จ ข้าจะพาเจ้าออกจากเมืองหลวงไปท่องเที่ยวทันที ส่วนงานที่จวนจิ้งเป่า ข้าก็จะไม่ทำแล้ว ไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่าเจ้าอีก” อวี่เหวินห่าวกล่าว“ไม่ได้!” หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมามองเขาทันที “ข้ากับงานของท่านไม่ได้มีความขัดแย้งกันเลย ท่านก็ไปทำงานตามปกติ ส่วนข้าก็จะอยู่ในบ้านบำรุงครรภ์นี้ ทุกอย่างเหมือนเดิมตามปกติ”“ไม่ ข้าจะออกจากเมืองหลวง รอลูกเกิดมาก่อนค่อยกลับมา” บางทีรอให้พระชายาจี้ตายไปเสียก่อน แล้วเราค่อยกลับมาเขาไม่อาจเสี่ยงได้อีก ก่อนหน้านั้นนางถูกคนลอบสังหารเกือบตาย ความหวาดกลัวแบบนั้น เขาจนถึงตอนนี้เมื่อนึกขึ้นมาก็กลัวจนใจเต้นรัวไปหมด มือเท้าเขาเย็นจนแทบไม่มีแรง ความหวาดกลัวแบบนี้ สามารถกลืนกินความกล้าหาญและเชื่อมั่นของคนได้วันนั้นทุกอย่างช่างเงียบสงบเป็นอย่างมาก คลื่นลมสงบ แสงแดดก็ดี แต่ช่วงเวลาแห่งความสงบสุข ก็จะเปลี่ยนกลับสลับขั้วเป็นเลวร้ายได้อีกทั้งตอนนี้ ก็มีคลื่นซัดถาโถมอยู่รอบด้าน หากเกิดอะไรขึ้น จะมีใครที่ไหนช่วยเขาได้บ้าง?เขาจะไม่เสี่ยงอย่างแน่นอน ต่อ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 487
นางฝันได้แปลกจริง ๆ เพียงแต่การสั่งสอนของจวนเสนาจิ้งนี่มันยังไงกัน นางถึงได้มีความใฝ่ฝันที่แปลกประหลาดเช่นนี้“ใช่แล้ว อย่างไรก็ตามความฝันนี้ถูกทำให้ล่าช้ามาโดยตลอด แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว เพราะข้ามีท่านอยู่แบบนี้”อวี่เหวินห่าวรู้สึกว่าตัวเองยิ่งไม่เข้าใจนางขึ้นเรื่อย ๆนางเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจริง ๆ“เจ้าบอกว่าบนโลกใบนี้ไม่มีผีจริงรึ?” อวี่เหวินห่าวเอ่ยถามหยวนชิงหลิงเงยหน้ามองเขา “จู่ ๆ ทำไมถึงถามเช่นนี้?”“ข้าแค่รู้สึกว่าถึงรูปลักษณ์เจ้าจะไม่ได้เปลี่ยนไปเลย แต่ในใจเจ้า ความคิดเจ้า เนื้อในทั้งหมดล้วนเปลี่ยนไปทั้งหมด” อวี่เหวินห่าวมองนาง ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยหยวนชิงหลิงหัวเราะและกล่าวว่า “ข้าไม่เชื่อว่ามีผีบนโลกใบนี้ ที่ไหนมีผีกัน? อย่างน้อยท่านกับข้าคงไม่เคยเจอ ได้เห็นด้วยตาสิคือความจริง ไม่ใช่การคาดเดาส่งเดช”อวี่เหวินห่าวมองนาง “ข้าทำไมรู้สึกว่าเจ้าหัวเราะเหมือนทำอะไรผิดมา?”หยวนชิงหลิงผลักเขา “อย่ามาแกล้งกันหน่อยเลย ข้ารึทำอะไรผิดมา? พูดเรื่องผิดทำผิดอะไรมากัน?”“ข้ายังรู้สึกว่าเจ้ามีเรื่องปิดบังข้าจริง ๆ” อวี่เหวินห่าวตอนนี้ค่อนข้างแน่ใจมาก หัวใจเขาเต้นแ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 488
พวกเขาทั้งสองมาถึงวัดฮูกั๋วก็พลบค่ำไปแล้ว เมื่อไต้ซือได้ยินว่าอ๋องฉู่เสด็จมา จึงออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง“ฝ่าบาท เมื่อสามปีก่อน อาตมาเป็นห่วงยิ่งนัก ฝ่าบาทตอนนี้สบายดีหรือไม่?”ไต้ซือท่านนี้เป็นพระชราผู้ใจดีมีความเมตตากรุณาไม่มีความถือตนเลยสักนิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งใบหน้ายิ้มแย้มอย่างอ่อนโยน ทำให้ผู้คนละทิ้งปัญหาวุ่นวายทางโลกไปได้ในทันที “ข้าน้อยสบายดี ข้าน้อยระลึกถึงไต้ซือไต้ซือเสมอ” เขาพนมมือคำนับ และพาหยวนชิงหลิงมาข้างตัวเองเพื่อแนะนำตัว “ไต้ซือ นี่คือพระชายาของข้าน้อย หยวนซรื่อชิงหลิง”หยวนชิงหลิงพนมมือคำนับ “คารวะไต้ซือ”ไต้ซือยิ้มและมองหยวนชิงหลิง เขาหรี่ตาลงมองพิจารณาและกล่าวว่า “นมัสการเถิด พระชายา!”ไต้ซือเชิญทั้งคู่เข้าไปในอาราม อาซื่อและซูยี่รออยู่ด้านนอกหลังจากเข้าไปในอารามแล้ว ไต้ซือสั่งให้เณรน้อยยกน้ำชามา หลังจากนั้นจึงเอ่ยถามว่า “ท่านอ๋องและพระชายาเสด็จมาเยี่ยมท่านอ๋องจี้รึ? ท่านอ๋องจี้นั้นทรงศึกษาภาคค่ำอยู่ เกรงว่าไม่อาจออกมาพบได้”ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้อ๋องจี้อยู่ที่วัดฮูกั๋ว ไม่อนุญาตให้พบใครข้างนอก ดังนั้นไต้ซือจึงวางตัวอย่างลื่นไหลเข้าใจสถานการณ์ และรักษาพระเกี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 489
อวี่เหวินห่าวลังเลอยู่สักพักกับคำขอของไต้ซือ “ข้าฟังด้วยไม่ได้หรือ?”“ฟังข้า” ไต้ซือยิ้มแย้ม “ท่านอ๋องออกไปรอหรือไปที่ห้องโถงด้านข้างดื่มชาก่อน”อวี่เหวินห่าวรู้สึกว่าวันนี้ไต้ซือก็ดูแปลกขึ้นมาเขาเดินออกไปอย่างช้า ๆ เดินหนึ่งก้าวหันกลับมาสามครั้ง หยวนชิงหลิงอดหัวเราะไม่ได้ แต่ว่าไต้ซือก็ยังคงเคร่งขรึม และเมตตากรุณาห้องโถงด้านข้างปิดประตู ไต้ซือยิ้มแย้มและกล่าวว่า “ท่านอ๋อง เชิญดื่มชาที่ห้องโถงด้านข้างก่อน”อวี่เหวินห่าวเดิมทีหลังจากออกไปแล้ว ก็เอาหูไปแนบกับประตู ได้ยินไต้ซือกล่าวเช่นนั้น เขาจึงเดินเสียงดังตึงตังออกไปด้วยความโมโหหยวนชิงหลิงรินน้ำชาให้ไต้ซือ และเผชิญหน้ากับไต้ซือผู้มีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง นางไม่กล้าเสียมารยาทละเลยเขาแม้แต่น้อย นางแสดงความเคารพนับถือ รอรับคำสั่งสอนไต้ซือมองหยวนชิงหลิง และกล่าวอย่างนุ่มนวลว่า “พระชายา ท่านโปรดเก็บกล่องนี้ก่อนเถิด”หยวนชิงหลิงขานรับและเก็บกล่องนี้ลงในแขนเสื้อไต้ซือกล่าวอย่างยิ้มแย้ม “สีหน้าของพระชายาเหมือนมีร่องรอยความเศร้าโศกา เกิดอันใดขึ้น เล่าให้อาตมาฟังได้หรือไม่?”หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า “ไต้ซือ ในใจของข้าไม่ได้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 490
ไต้ซือมองกล่องยาบนโต๊ะนั้น หลังจากนั้นก็ยิ้มให้กับหยวนชิงหลิง และกล่าวว่า “ท่านลองหลับตาลงอีกครั้ง และตั้งใจฟังอาตมาพูด”หยวนชิงหลิงหลับตาลงอีกครั้งจากก้นบึ้งของหัวใจตอนนี้ นางเชื่อถือไต้ซือท่านนี้ แม้ว่าจะรู้สึกแปลกประหลาดมากก็ตามเสียงไต้ซือดังขึ้นอย่างช้า ๆ “ที่อยู่ต่อหน้าท่าน มีผู้ป่วยอาการสาหัส นางหายใจเองไม่ได้ ม้ามแตก มีเลือดออกภายใน ชีวิตของนางตกอยู่ในอันตราย และที่สำคัญที่สุดนางตั้งครรภ์เก้าเดือน เด็กใกล้คลอดแล้ว และเป็นครรภ์แนวขวางคลอดยาก ท่านจะทำอย่างไร? สิ่งที่จำเป็นสำหรับการใช้รักษาผู้ป่วยต้องใช้อะไรบ้าง?”สมองของหยวนชิงหลิงคิดอย่างรวดเร็ว ม้ามแตก มีเลือดออกภายในและอีกทั้งเด็กใกล้คลอดแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะคลอดเองได้ สิ่งสำคัญอันดับแรกลิ่มเลือด ถ่ายเลือด ผ่าเปิดช่องท้องนำเด็กออกมาแล้วค่อยเย็บซ่อมแซมม้าม เพื่อหยุดเลือดออกภายใน นี่เป็นการผ่าตัดใหญ่ ต้องใช้เครื่องมือผ่าตัดเป็นจำนวนมาก กล่องยาของนางมีแค่มีดผ่าตัด คีมผ่าตัด ไม่มีเครื่องช่วยหายใจ ใช่ นอกจากนั้น นางหายใจเองไม่ได้ ต้องสวมเครื่องช่วยหายใจ...ของที่ต้องการแต่ละอย่างค่อย ๆ ผุดขึ้นมาในหัวทีละอย่าง จากนั้นไต้ซือได้ก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 491
ส่วนลึกภายในใจของหยวนชิงหลิงโต้แย้งอย่างอ่อนแรง ไม่ เจ้าเป็นลิง เจ้าจะมาเข้าใจอะไร? วิทยาศาสตร์ก็คือวิทยาศาสตร์ ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันกับพุทธศาสนา"ความหมายของท่านก็คือ พระพุทธเจ้าที่ท่านเลื่อมใสศรัทธานั่นล้วนมีสมองที่พัฒนากว่าผู้อื่นจึง มีพละกำลังที่ใกล้เคียงกับเทพเจ้า แต่ข้าไม่เห็นด้วย ข้าไม่เห็นด้วยกับท่านในจุดนี้" หยวนชิงหลิงส่ายหน้าแล้วเอ่ยไต้ซือยิ้มแล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา "กล่องยานี่ไม่ใช่อาตมาที่เป็นผู้ควบคุม แต่เป็นพระชายา ท่านเป็นผู้ที่ควบคุมมันโดยตรง เพียงแต่ท่านไม่ได้ค้นพบศักยภาพของตนเอง ถึงกล่าวว่าเป็นท่านที่จงใจยับยั้งพลังสมองของท่านที่มอบให้ตัวเอง"หยวนชิงหลิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จึงส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า "ข้าไม่เห็นด้วยกับคำพูดของท่าน ท่านกล่าวความจริงของพระพุทธศาสนาเถอะ เช่นนี้ทุกคนจะได้สงบจิตสงบใจได้" "ท่านทำราวกับว่าอาตมานั้นกล่าววาจาเหลวไหล แต่ในสักวันหนึ่งพระชายาจะเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่ง" ไต้ซือกล่าวหยวนชิงหลิงลุกขึ้นยื่นอย่างรวดเร็ว สถานที่นี้ไม่อาจจะรั้งรออยู่ได้นาน เพราะยิ่งอยู่นานยิ่งทำให้คนรู้สึกแปลกประหลาดเธอยอมเชื่อว่ามีพระพุทธเจ้าดีกว่าที่จะเชื่อคำพ
Latest chapter
