Share
บทที่ 386
Related chapters
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 387
นางข้าหลวงสี่ที่ยกน้ำลูกบ๊วยเข้ามา หยวนชิงหลิงเองก็รู้สึกคอแห้งกระหายน้ำ จึงดื่มในอึดใจเดียวหมดไปแล้วครึ่งถ้วยเล็ก รสชาติเปรี้ยวทำให้ท้องของนางรู้สึกสบายขึ้นมาทันที“ทำไมข้าถึงชอบกินเปรี้ยวจัง?” หยวนชิงหลิงพูดอย่างยิ้มแย้มนางข้าหลวงสี่เองก็ยิ้ม “ชอบกินเปรี้ยวได้ลูกชาย กินเผ็ดได้ลูกสาว ท้องนี้ต้องเป็นลูกชายแน่เพคะ”หยวนชิงหลิงยิ้ม “จะลูกชายก็ดี ลูกสาวก็ดี ไม่เป็นไรทั้งนั้น ขอแค่ปลอดภัยก็ดีแล้ว”“ใช่เพคะ แค่ปลอดภัยก็ดีแล้ว”ผ่านไปสักครู่ ก็พบหยวนชิงผิงพาแม่นางน้อยหน้ากลมท่าทางน่ารักเข้ามานางหลบอยู่ข้างหลังหยวนชิงผิงอย่างกลัว ๆ แววตาชำเลืองมองดูและหลบสายตากล้า ๆ กลัว ๆ เหมือนกระต่ายตัวน้อย“คำนับพระชายาเพคะ!” เสี่ยวหลานก้าวไปข้างหน้า ย่อตัวคำนับอย่างขลาดกลัวหยวนชิงหลิงยิ้มแย้ม “เสี่ยวหลาน ทำไมมากพิธีกับข้าเช่นนั้นล่ะ? รีบนั่งเถอะ!”กับแม่นางคนนี้ นางมีความทรงจำและความรู้สึก เห็นได้ชัดว่าเจ้าของร่างเดิมก็รู้สึกชอบแม่นางคนนี้เสี่ยวหลานมองเห็นใบหน้าอบอุ่นอ่อนโยนของหยวนขิงหลิง ทันใดนั้นนางก็ยิ้มออกมาเผยให้เห็นฟันเขี้ยวสองซี่ ดูน่ารักเป็นพิเศษ“พี่หลิง!” เสี่ยวหลานตะโกนเรียกหยวน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 388
หยวนชิงหลิงซบลงบนไหล่ของเข้าอย่างไร้เรี่ยวแรง “อย่าไปนะ อยู่ที่เป็นเพื่อนข้า”“อ้อนหรือ?” อวี่เหวินห่าวลูบผมนางและหอมแก้มนางอย่างทะนุถนอม หยวนชิงหลิงหลับตาลง แล้วนึกถึงความคิดที่ไม่อยากมีลูกปรากฏขึ้นมาในหัว “ที่ผ่านมาข้าคิดว่า พวกเราคงจะอยู่ด้วยกันแบบ บนโลกใบนี้มีแค่เราสองคนไปอีกหลายปี คิดไม่ถึงเรียกว่าจะมีมาเพิ่มอีกคนเร็วขนาดนี้”“โลกใบนี้มีแค่เราสองคน? โลกใบนี้มีแค่เราสองคนคืออะไร?” อวี่เหวินห่าวมองนางอย่างสงสัย“ก็มีแค่ข้ากับท่านไง?”“จวนอ๋องไม่มีแค่เจ้ากับข้าหรอก ยังมีคนอีกตั้งเยอะ”หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเซ่อซ่าของเขาแล้วก็หลับตาลง ช่างเถอะ อย่าอธิบายเลยมื้อเย็นกินไม่ลง แต่ว่าโชคดีที่ว่าช่วงประมาณสามทุ่ม ขันทีชางเข้ามาส่งน้ำแกงด้วยตัวเอง รสชาติเหมือนครั้งก่อนไม่มีผิด หลังจากที่หยวนชิงหลิงดื่มลงไปแล้ว ก็รู้สึกสบายขึ้นมา อวี่เหวินห่าวอดไม่ได้ที่ถามขันทีชาง “นี่มันคืออะไรกัน? เขียนให้สูตรข้าไม่ได้หรือ?”ขันทีชางกล่าว “คงจะไม่เพียงพอ แต่ว่าสิ่งที่เห็นผลเร็วย่อมมีอันตรายบางอย่าง ไท่ซ่างหวงเพียงแค่อดไม่ได้ที่พระชายาไม่สบาย ตราบเท่าที่นางยังสามารถทนได้ ก็ไม่มีความจำเป
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 389
“อย่าแกล้งกันสิ ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว ข้าไม่อยากไปอาบน้ำเย็นนะ”“คำพูดของหมอหลวงต้องจดจำเอาไว้” อวี่เหวินห่าวนอนลง ค่อยๆปรับลมหายใจช้า ๆ แล้วสะกดจิตปรับความคิดตัวเองว่าคนที่อยู่ข้างกายตัวเองนั้น นางปีศาจที่แสนเย้ายวน แตะต้องไม่ได้ จัดการก็ไม่ได้ด้วย “อามิตตาพุทธ!”เดิมทีหยวนชิงหลิงคิดจะหยอกเขาเล่นเท่านั้น เห็นว่าเขาเป็นแบบนี้ช่างน่าขันเสียจริง ๆ ริมฝีปากก็ขยับขึ้น ๆ ลง ๆ“อามิตตาพุทธ!” คำพูดที่ฟังดูไม่ชัดที่หลุดลอดออกมาจากริมฝีปากของเขา สายตาของเขาล้ำลึกขึ้นอย่างกะทันหัน มือที่ค่อย ๆ กอดแผ่นหลังของนางเอาไว้หลังความพยายามหนึ่งถ้วยชาผ่านไป หยวนชิงหลิงยิ้มและนอนลงพูดอย่างเคร่งขรึม “อย่าแตะต้องข้านะ ระหว่ากลางของพวกเรามีเส้นแบ่งเขตแดนอยู่ อามิตตาพุทธ”อวี่เหวินห่าวพูดไปบ่นไปและลุกขึ้นมา หยิบเสื้อผ้าสองชิ้นขึ้นแล้วสวมรองเท้าเตะเท้าตึงตังออกไป“นายท่านจะไปอาบน้ำเย็นอีกแล้วหรือ?” ซูยี่ที่เฝ้ายามอยู่ด้านนอกตอนกลางคืนแบบนี้จนถึงช่วงห้าทุ่มจึงจะกลับไปพักผ่อนได้ ดังนั้นจึงชินกับสถานการณ์นี้“ยุ่ง!” อวี่เหวินห่าวเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเลยด้วยซ้ำซูยี่ยักไหล่ “หาคนมาปรนิบัติรับใช้ให้ท่านส
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 390
อวี่เหวินห่าวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ได้ยินน้องสะใภ้ที่พูดอย่างโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ นางคงไม่ใช่คนสอนแน่เสียงตะโกนดังโวกเวกเสียขนาดนี้ ย่อมทำให้หยวนชิงหลิงตื่นเป็นธรรมดานางข้าหลวงสี่ประคองนางออกมา นางสวมเสื้อคลุมยาวลากพื้น เพราะเดินไปอย่างรีบร้อน ก้าวประคองกันไปจนร่างดูโดดเด่นคล้ายนกเพนกวินยังไงอย่างงั้น“เกิดอะไรขึ้น?” นางก้าวไปข้างหน้า มองเสี่ยวหลานและหันไปมองใบหน้าโกรธเกรี้ยวของอวี่เหวินห่าว หยวนชิงผิงพูดเรียกร้องความเป็นธรรม “พี่ใหญ่ ไม่คิดเลยว่าท่านอ๋องจะทำเสี่ยวหลาน… เขาทำแบบนั้นได้ยังไง?”อวี่เหวินห่าวที่โกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไงแล้วพูดอย่างโกรธแค้นว่า “ข้าอยู่ที่สระผี จู่ ๆ นางก็เข้ามากอดข้าจากด้านหลัง ข้าแค่ลากนางออกมาเท่านั้น”หยวนชิงผิงตกใจมาก “พูดเหลวไหล...”แต่ว่านางหยุดคำที่จะพูดออกมาทันที และหันไปมองเสี่ยวหลาน “เจ้าบอกว่าเจ้าออกไปเดินเล่น ไปเดินเล่นที่ไหน?”แต่ว่า ไม่นะ นางเชื่อใจเสี่ยวหลาน นางออกจะใสซื่อปานนั้นแท้ ๆเสี่ยวหลานที่คุกเข่าอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง ร้องไห้ฟูมฟายออกมา ร้องไห้ออกมาอย่างโศกเศร้า และสิ้นหวัง ไม่มีคำแก้ตัวอธิบายใด ๆ ในตอนนั้นหยวนชิงผิงไม่รู้ข้อเ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 391
“สี่กูกู ท่านเห็นว่าในจวนอ๋องของเรายังมีใครบ้างที่ไม่แต่งงาน ให้เสี่ยวหลานไปแต่งกับเขาเถอะ” หยวนชิงหลิงกล่าว“คนต้อนรับของเรา อาถู่ยังไม่ได้แต่งงานเพคะ” นางข้าหลวงสี่กล่าว“ได้ งั้นจวนอ๋องจะออกเงินช่วยจัดงานแต่งงานให้พวกเขา” หยวนชิงหลิงกล่าวเสี่ยวหลานตกใจจนหน้าซีดเผือดและร้องไห้ขึ้นมา “พี่หลิง ท่านต้องการบังคับให้ข้าตายหรือ!”หยวนชิงผิงก็โกรธจนส่ายหน้าหยวนชิงหลิงโน้มลงมาพูดกับนางว่า “บังคับให้เจ้าตาย? เจ้าเป็นคนพูดเองว่ายอมตกลงเป็นทาสในจวนอ๋อง ทำไมรึ? ไม่ได้พูดจริง ๆ สินะ?”เสี่ยวหลานตกใจจนหยุดร้องไห้ และคุกเข่าก้มหัวหมอบกับพื้น “พี่หลิง ข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”หยวนชิงหลิงถามออกมาอย่างเย็นชา “ผิดอันใดกัน?”เสี่ยวหลานร้องไห้และกล่าวว่า “มีคนสอนให้ข้าทำเช่นนี้ คน ๆ นั้นบอกว่า เพียงแค่ท่านอ๋องแตะต้องข้า เขาก็จะให้ข้าเป็นพระชายารอง นางบอกว่าพี่หลิง ท่านเองก็ทำเช่นนี้จนได้เป็นพระชายาฉู่”หยวนชิงผิงแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยสักนิดจนใบหน้าของนางซีดขาว “เสี่ยวหลาน เจ้าพูดเหลวไหลอะไร?”เสี่ยวหลานเงยหน้าขึ้นมองหยวนชิงผิงด้วยใบหน้าที่นองน้ำตา “พี่ผิง ท่านยกโทษให้ข้าด้วย ข
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 392
อวี่เหวินห่าวที่กลับมาจากอาบน้ำ ใบหน้ายังคงโกรธอยู่“ลงโทษแล้วรึ?” อวี่เหวินห่าวก้าวเข้าไปในประตูถามอย่างเกรี้ยวโกรธ “โบยตายแล้วรึยัง?” หยวนชิงหลิงก้าวไปข้างหน้าปรนิบัติเขาด้วยรอยยิ้ม ซับน้ำ เช็ดผมให้แห้ง และนวดไหล่ให้ “ส่งกลับไปแล้ว ครั้งนี้ตักเตือนนางเล็กน้อย อย่าได้ทำผิดใหญ่หลวงซ้ำอีก”“ปล่อยนางไปง่าย ๆ เช่นนี้หรือ?” อวี่เหวินห่าวโกรธมาก และเขาเองก็ไม่กล้าโกรธ อันที่จริงตั้งแต่ต้นเขาก็ไม่ได้ยอมรับทันที ยังบอกคนอื่นว่าถูกกอดอีก เหล่าหยวนได้คิดถึงเรื่องนี้แล้วหยวนชิงหลิงกล่าว “ก็แค่กระต่ายขาวตัวหนึ่งที่ถูกคนบงการ นางไม่อยากแต่งกับมหาบัณฑิตอู๋ จึงได้ลงมือกับท่านเพื่อหวังเป็นพระชายารอง”“บงการ? ใครบงการนาง?” ทันใดนั้นอวี่เหวินห่าวนึกถึงคนๆนึงขึ้นมา “พระชายาจี้?”“ก็คือนาง” หยวนชิงหลิงจูงเขาให้นั่งลง “อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย น้องรองเองก็ขายหน้ามากพอแล้ว ถ้ายังพูดถึงเรื่องอีก วันหลังนางคงไม่กล้ามาที่นี่แล้ว””ครั้งนี้นางไม่ระวังเอง ตั้งแต่แรกยังกล้าช่วยเสี่ยวหลานนั้นอีก ฮึ” อวี่เหวินห่าวพูดอย่างไม่สบอารมณ์“นางถูกคนหลอกใช้ อย่าโทษนางเลย ใจเย็น ใจเย็นนะ” หยวนชิงหลิงลูบหลังเขาแล
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 393
ไทเฮาที่ทรงทราบแล้วก็อดกลัวขึ้นมาไม่ได้ พระชายาฉู่ตั้งครรภ์อยู่เช่นนี้ จะรับมือกันเรื่องวุ่นวายใหญ่โตได้ที่ไหน? จึงได้มีราชเสาวนีย์เรียกให้คนเชิญตัวอวี่เหวินห่าวเข้าวังหลวงทันทีเสด็จย่าถามอย่างตรงไปตรงมา “เรื่องที่สระผีผี เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” อวี่เหวินห่าวตกใจมาก “เสด็จย่า พระองค์ทรงทราบด้วย?”เมื่อได้ยินดังนั้น เสด็จย่าก็เกือบเป็นลมหมดสติไป นางชี้ไปที่เขา “เจ้ามันเลอะเลือนจริง ๆ พระชายาฉู่นางเอะอะขึ้นมาแล้วเสียลูกไป เจ้าเอาชีวิตข้าไปเถอะ”อวี่เหวินห่าวได้ยินเสด็จย่าพูดจารุนแรงเช่นนั้นจึงรีบกล่าวว่า “เสด็จย่าโปรดวางพระทัย นางไม่ได้เอะอะอันใดและเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง พ่ะย่ะค่ะ”“ไม่ได้ ไม่ได้” เสด็จย่าแม้ว่าจะทรงรู้ว่าตื่นตระหนกอย่างไม่จำเป็น แต่ว่าเป็นแบบนี้เองก็ไม่ใช่หนทางแก้ปัญหาที่ดี จำเป็นต้องแก้ไข นางมองอวี่เหวินห่าวและพูดว่า “เรื่องของเจ้า ข้าจะไปปรึกษาหารือกับเสด็จพ่อของเจ้า”อวี่เหวินห่าวกล่าว “ไม่จำเป็นเลยพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องทูลเสด็จพ่อเลย ไม่เป็นไรจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”“เอาเถอะ เจ้ากลับไปดูแลนางให้ดี ถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่” ไทเฮาก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 394
กู้ซีคนนี้ ถ้าอยากจะทำอะไรจริงจังสักอย่าง เขาจะลงมือทำอย่างรวดเร็วตอนกลางคืนหลังจากออกจากวังหลวงแล้วได้ข้อมูลเบื้องต้นมา ก็รีบไปที่จวนอ๋องสร้างผลงานทันทีเมื่อเข้ามาในสวนแล้วพบหยวนชิงผิง ทันใดนั้นกู้ซีรู้สึกดีขึ้นมาทันที การสร้างผลงานครั้งดีจริง ๆ ทำดีได้ดีเห็นผลทันตา“คุณหนูรอง!” กู้ซีก้าวเข้าไปทักทาย เรื่องเมื่อครั้งก่อน นางควรจำเขาได้หยวนชิงผิงมองเขา “คุณชายท่านนี้ ท่านดูคุ้น ๆ”กู้ซีอดทนต่ออาการใจสลาย และแนะนำตัวเองว่า “ข้าชื่อกู้ซี ข้าเป็นเพื่อนสนิทพี่เขยเจ้า”หยวนชิงผิงตกใจ และนึกขึ้นได้ว่าเรื่องเมื่อครั้งก่อนที่ประตูเมือง ตอนนั้นก็ได้ทักทายกัน หลังจากนั้นไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ก็หันเดินออกไป“ที่แท้คือใต้เท้ากู้ เสียมารยาทแล้ว เสียมารยาทยิ่งนัก!” หยวนชิงผิงทำความเคารพอย่างสุภาพ“เจ้ารู้จักข้าหรือ?” กู้ซีมองติดไปที่นางและเอ่ยถาม“พวกเราเคยพบกันมาก่อน แต่ใต้เท้ากู้อาจจำไม่ได้แล้ว” หยวนชิงผิงกล่าวอย่างยิ้มแย้มจำไม่ได้? ชาติหน้าก็ยังคงจำได้กู้ซีพยายามใช้ความคิดอย่างมาก หลังจากนั้นก็ทำเป็นงุนงงสับสน “ไม่รู้ว่าเคยพบกันที่ไหน”หยวนชิงผิงพูดเตือนความจำเขา “ที่นอกเมือง เรื่องโรง
Latest chapter
