Share
บทที่ 35
Related chapters
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 36
อวี่เหวินห่าวหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารที่เย็นชืด เงยหน้าขึ้นพูดกับนางด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ“ถ้าอยากจะสู้? กินให้อิ่มมีแรงแล้วค่อยมาสู้” หยวนชิงหลิงรู้แล้วว่าตัวเองเข้าใจเขาผิดไป จึงรู้สึกเก้อเขินอยู่บ้าง เธอนำปิ่นปักผมปักบนมวยผมแล้วนั่งลงจริง ๆ แล้วเธอเองก็รู้สึกหิวจนไส้กิ่ว ตั้งแต่มาถึงที่นี้ เธอก็รู้สึกหิวอยู่ตลอดเพราะในใจยังรู้สึกหวาดระแวงอยู่ตลอด เธอกินไวมากกินอย่างตะกละตะกลามอวี่เหวินห่าวกินข้าวอย่างเชื่องช้า สีหน้ายังคงเคร่งขรึม แต่เห็นได้ชัดว่าเขาดูเงียบสงบลงเป็นพิเศษ ทว่าความเงียบสงบนี้ทำให้รู้สึกราวกับว่าเขามีแผนการอะไรซ่อนอยู่หยวนชิงหลิงกินข้าวหมดในชั่วอึดใจ หลังจากนั้นเธอก็เดินเข้าไปที่หลังฉากกั้น ฉีดยาให้ตนเองและกินยาฉากกั้นที่ทอขึ้นด้วยผ้าไหมนั้นโปร่งแสง อวี่เหวินห่าวมองเห็นได้ว่านางกำลังทำอะไรอยู่ข้างในเขาจับตาดูอย่างจริงจัง หลายวันมานี้ทุกอย่างดูสูญเสียการควบคุม หยวนชิงหลิงเปลี่ยนไป เกิดอะไรขึ้นถึงเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เขาจดจ่อกับความคิดราวกับติดอยู่ในวังวนแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ถ้าหากทำให้ท่านปู่ดีขึ้น เขาก็ไม่ติดใจอะไรการเปลี่ยนแปลงของหยวนชิงหลิงตอนกลับจวนก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 37
ข้างเตียงมีเบาะนุ่มรองอยู่ ซึ่งมันทำให้หยวนชิงหลิงคุกเข่าสบายขึ้น ไท่ซ่างหวงรู้ว่านางได้รับบาดแผล หยวนชิงหลิงที่บาดเจ็บจนนั่งลงไม่ได้ การนั่งคุกเข่าคือวิธีสบายที่สุดแล้ว ดังนั้นจึงได้ให้ฉางกงกงเตรียมเบาะนุ่มรองเอาไว้ให้ หยวนชิงหลิงเมื่อคุกเข่านั่งลงเรียบร้อยแล้ว อยู่รับใช้ในวังมาสามวัน จึงพอรู้อุปนิสัยใจคอของไท่ซ่างหวง ชอบทำตัวเป็นอาจารย์สั่งสอนบทเรียน ไม่ยอมรับคำอธิบายและคำโต้เถียงด้วยแน่นอน มันเริ่มขึ้นแล้ว“เจ้ารู้สึกว่าการที่ข้าให้เจ้าเรียนรู้ต่อการอดทนอดกลั้นนั้น ทำให้เจ้าเป็นคนโง่เง่าไหม?”หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “หม่อมฉันไม่เคยคิดเช่นนั้นเพคะ”“ไม่เคยคิด? ข้าเห็นชัดว่าเจ้าคิด ในใจเจ้านั้นไม่พอใจ เจ้าคิดว่าหากเกิดเรื่องที่ไม่ยุติธรรมก็ต้องพูดออกมา จะยอมความไม่ได้”จริง ๆ หยวนชิงหลิงก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้น ดังนั้นเธอส่ายหน้าแรงขึ้น “จริง ๆ เพคะ หม่อมฉันไม่เคยคิดเช่นนั้น”ไท่ซ่างหวงใช้หลังมือเคาะขอบเตียงและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “แล้วเจ้าจะอายอะไรอีก ทุกคนต่างก็คิดแบบเดียวกัน ตอนสมัยข้ายังเด็กข้าเองก็คิดเช่นนั้น ข้าเจออุปสรรคมานับไม่ถ้วนจึงได้เข้าใจในสัจธรรม ตอนเจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 38
แสงอาทิตย์ที่ค่อย ๆ อาบไล่ไปทั่วตำหนัก จนตอนนี้ก็ยังไม่พบว่าอวี่เหวินห่าวเข้าวังหยวนชิงหลิงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจอยู่บ้าง วันนี้ผ่านไปได้อย่างเงียบสงบ ตั้งแต่นางทะลุมิติมาอยู่ที่นี่ ไม่เคยมีวันไหนที่สงบเท่าวันนี้มาก่อน ตกดึกหลังจากช่วยฟูเป่าล้างแผลเสร็จ ฉางกงกงก็พานางกลับไปพักผ่อนที่ตำหนักซีหน่วน หยวนชิงหลิงออกจากตำหนัก เห็นเกี้ยวเสด็จขององค์จักรพรรดิหมิงหยวนมาถึงหน้าประตูตำหนักแล้ว นางลังเลอยู่ว่าจะกลับตำหนักเลยดี หรือว่าจะรอให้ฮ่องเต้เข้าเฝ้าถวายบังคมให้เสร็จก่อนแล้วค่อยกลับ ถึงหน้าตำหนักแล้วกลับหันกายกลับไป? หรือว่ามีเรื่องให้เกิดขึ้น?หยวนชิงหลิงเดินใจลอยกลับถึงตำหนักซีหน่วน นางข้าหลวงสี่ เข้ามาเปลี่ยนยาให้นาง หยวนชิงหลิงเช็ดตัวด้วยน้ำร้อน ล้างหน้า ทั้งตัวรู้สึกสบายขึ้นมากนางกินยาแก้อักเสบ กลับไปที่เตียงแล้วนอนหลับไปหลายวันมานี้ที่กินยาแก้อักเสบอยู่ตลอด มันทำให้นางรู้สึกง่วงซึม อยากนอนอยู่ตลอดเวลา เปลือกตาก็ลืมแทบไม่ขึ้นแล้วถึงกระนั้นก็อดคิดไม่ได้ว่า ฮ่องเต้ทำไมมาแล้ว แล้วก็กลับไปซะอย่างนั้นดึกดื่นค่ำคืน นางข้าหลวงสี่เข้ามาปลุกนางหยวนชิงหลิงขยี้ตา เห็นนางข้าหลวงสี่ถ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 39
นอกประตูจวนอ๋องฉู่มีโคมไฟดวงใหญ่สองดวงแขวนอยู่ ไอหมอกปกคลุม แสงระยับรำไร หยวนชิงหลิงรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี เดินก้าวผิดจังหวะจนลื่นล้ม องครักษ์จึงเข้ามาช่วยและพูดเสียงเบา “พระชายาระวังด้วย”“ขอบใจ” หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นสบเข้ากับสายตาเย็นชาขององครักษ์กู้ซือ“เดินได้ไหม พ่ะย่ะค่ะ?” องครักษ์กู้ซือปล่อยนางและถามหยวนชิงหลิงลื่นล้มขาแพลงเจ็บมาก แต่ว่านางก็ไม่ได้ให้องครักษ์กู้ซือช่วยประคอง นางค่อย ๆ เดินกะเผลก ๆ เข้าไปเองเข้ามาถึงกลางจวนเป็นทางเดินตรงยาว ถังหยางกล่าวขึ้นว่า “เมื่อคืนก่อน ท่านอ๋องตอนออกจากวังถูกลอบทำร้าย อาการบาดเจ็บสาหัส”“อาการหนักขนาดไหน?” มิน่า ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อวานเขาไม่เข้าวัง ที่แท้ถูกทำร้ายนี่เอง“ท่านอ๋องหยุดหายใจไปชั่วครู่ หลังจากนั้นอ๋องฉีมอบยาเม็ดจื่อจินมาให้ให้ถึงยื้อกลับมาได้ แต่ท่านอ๋องก็ยังไม่ฟื้น ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำของเมื่อวานท่านอ๋องก็ไข้ขึ้นสูงตลอด อีกทั้งอาเจียนเป็นเลือด” ถังหยางพูดเสียงต่ำ“แล้วทำไมถึงเพิ่งจะมาเรียกหาข้าตอนนี้?” หยวนชิงหลิงถามถังหยางเดินอย่างเร่งรีบและกล่าวว่า “ท่านอ๋องไม่อนุญาตให้รายงานเข้าไปในวังหลวง สถานการณ์เมื่อคืนวานอันตรา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 40
เธอตบหน้าเขาเบา ๆ “อวี่เหวินห่าว นี่อวี่เหวินห่าว”“เจ้าอย่าตบเขา เขาหมดสติไปนานแล้ว” อ๋องฉีพูดอย่างโกรธเคือง หยวนชิงหลิงยังตบต่อ “นี่อวี่เหวินห่าว ตื่นแล้วลองลืมตาดูสิ” เธอจับมือเขาแล้วยืดคลายมือเขาออก เธอจับมือเขาแน่น “ลืมตาสิ”“เจ้านี่มัน! ไม่รู้เลยจริง ๆ เสด็จพ่อให้เรียกตัวเจ้ามาทำอะไร” อ๋องฉีเดินเข้ามาคิดจะลากนางออกไป แต่พบว่าอวี่เหวินห่าวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ หยวนชิงหลิงผลักอ๋องฉีออก “ท่านถอยไปตรงนั้นโน้น อย่ามาเกะกะข้า”อ๋องฉีมองนางด้วยความประหลาดใจ ผู้หญิงคนนี้ทำไมดุร้ายขนาดนี้?หยวนชิงหลิงวางมือทั้งคู่ไว้ที่ศีรษะและเอ่ยปากถาม “อวี่เหวินห่าวมองข้า จำได้หรือไม่ว่าข้าคือใคร?”อวี่เหวินห่าวมองภาพตรงหน้าเป็นภาพมัว แต่ยังได้ยินเสียง ได้ยินไม่กี่คำก็พูดออกมาคำนึงว่า“หญิงอัปลักษณ์”หยวนชิงหลิงเบ้ปากลง “ท่านคือใคร เกิดอะไรขึ้น ท่านรู้เรื่องไหม?”“ข้าถูกลอบทำร้าย”ยังมีสติรับรู้ชัดเจน“ดี ตอนนี้ข้าจะตรวจอาการท่าน ถ้ารู้สึกเจ็บให้บอกข้า ข้าต้องตรวจก่อนว่ามีท่านมีอาการเลือดออกในสมองหรืออาการฟกช้ำภายในหรือไม่” หยวนชิงหลิงใช้มือทั้งคู่ค่อย ๆ กดลงเบา ๆ ที่บริเวณกระโหลกศรีษ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 41
“ก็คือการเอาเลือดของพวกเจ้าให้ท่านอ๋องใช้”เมื่อองครักษ์ซูยี่ ยกข้อมือขึ้นแล้วกรีดข้อมือ เลือดไหลลงมาแล้ว เลื่อนข้อมือไปให้เลือดหยดลงในปากของอวี่เหวินห่าว แล้วพูดว่า “แม้จะใช้เลือดข้าน้อยจนหมดตัวก็ไม่เป็นไร”หยวนชิงหลิงเหลือบมองเขา “น่ายกย่องที่เจ้าจงรักภักดี แต่แบบนี้เจ้าไม่สามารถช่วยเขาได้ แม้ว่าเลือดจะถูกกลืนเข้าไป ก็ลงไปถึงแค่กระเพาะเท่านั้นแหละ ส่งไปไม่ถึงหลอดเลือด และไม่มีทางไหลเวียนไปยังหัวใจ รีบห้ามเลือดก่อนเถอะ อย่าเสียเวลาเลย” ซูยี่ตกตะลึง มองไปที่อวี่เหวินห่าวที่มีเลือดอยู่เต็มปาก และเอ่ยอย่างเขิน ๆ ว่า “ไม่ใช่แบบนี้เหรอ?”หยวนชิงหลิงยื่นกระดาษทดสอบไปแตะเลือดของซูยี่ คนอื่น ๆ ก็ทำตามที่หยวนชิงหลิงพูด โดยหยดเลือดลงบนกระดาษทดสอบจากนั้นหยวนชิงหลิงก็เจาะปลายนิ้วอวี่เหวินห่าวเพื่อตรวจเลือดหลังจากรอสักครู่ นางมองไปที่กระดาษทดสอบ พูดว่า “กู้ซือ, ถังหยาง เลือดของพวกเจ้าใช้ได้”ทั้งคู่เป็นเลือดกรุ๊ป โอ แต่เลือดของอวี่เหวินห่าวนั้นเป็นเลือดกรุ๊ป เอกู้ซือและถังหยางยืนตัวตรงทันที รอคำกำชับของหยวนชิงหลิง“นั่งลง!” หยวนชิงหลิงหยิบถุงเข็มเจาะเลือดออกมา การถ่ายเลือดเร่งด่วนในสถ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 42
หยวนชิงหลิงยืนขึ้น ขยับ ๆ มือที่ปวดเมื่อย ไหล่และกระดูกสันหลังส่วนคอของนางปวดจนเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว นางมองไปแวบหนึ่ง ทุกคนในห้องนั้นไม่มีคุณสมบัติเป็นหมอฝึกหัดหรือแม้แต่พยาบาล และไม่มีทางที่จะยืมมือใครมาช่วยได้เลย “พระชายา ถ้าลำบากจริง ๆ ก็ให้ไปเชิญแม่นมฉีมาช่วยเถอะ นางมีทักษะด้านเข็มและด้ายเป็นอย่างดี” ซูยี่แนะนำ เมื่อครู่รู้สึกขายหน้า ในตอนนี้เพียงหวังว่าจะได้กู้คืนศักดิ์ศรีกลับมาอีกครั้ง “ถ้าหากท่านอ๋องเป็นเสื้อผ้าชิ้นหนึ่ง ก็สามารถขอให้แม่นมฉีมาช่วยได้อยู่หรอก” หยวนชิงหลิงพูดอย่างเบา ๆอ๋องฉีทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว “นี่เจ้าทำอะไร? แผลสมานเองตามธรรมชาติ ทำไมต้องเย็บด้วย” ดูท่าทีผู้หญิงคนนี้จะรู้จักทักษะทางการแพทย์ แต่เป็นทักษะการแพทย์ไม่ถูกกฎหมาย เป็นสังกัดหมอผี กล่องนั้นก็คือ กล่องของหมอผี ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของไท่ซ่างหวง เขาจะไม่ยอมให้นางทำตามใจอย่างนี้แน่นอน ที่ตลกที่สุดคือ นางบอกว่าเลือดของเขาไม่เหมาะกับพี่ห้า เขากับพี่ห้ามาจากพ่อคนเดียวกัน มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด จะใช้ไม่ได้ ได้อย่างไร?หยวนชิงหลิงลึก ๆ แล้วไม่อยากสนใจเขาเลย นางหันกลับไป ค่อย ๆ ขยับคอ เพื่อผ่อนคลาย
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 43
ฉางกงกงยิ้ม และมองไปที่อ๋องฉีผู้ที่รู้ก่อนใคร "ไม่เช่นนั้น ไท่ซ่างหวงจะรีบให้นางกลับไปที่ตำหนักตอนกลางดึก เพื่อรักษาท่านอ๋องได้อย่างไร?" อ๋องฉีมองไปที่หยวนชิงหลิง ครั้งนี้มองวิเคราะห์ราวกับว่าเขาไม่รู้จักนางมาก่อนเลย ฉางกงกงถามหยวนชิงหลิงอีกครั้ง “ไท่ซ่างหวงยังขอให้ข้าน้อยถามพระชายาว่า อาการบาดเจ็บของพระชายาดีขึ้นหรือไม่?” หยวนชิงหลิงถอนหายใจ ที่สุดก็มีแต่ตาลุงนี่แหละที่รู้จักเป็นห่วงเป็นใยคนอื่น “ขอบพระทัยไท่ซ่างหวงที่เป็นห่วงข้า ข้าดีขึ้นมากแล้ว” ฉางกงกงยิ้ม “งั้นก็ดีแล้ว ไท่ซ่างหวงตรัสว่าให้พระชายารักษาบาดแผลและพักผ่อนให้ดี หากว่าโดนโบยอีก จะต้องมีร่างกายที่แข็งแรงทนทานเท่านั้นที่จะทนต่อความรุนแรงได้” หยวนชิงหลิงมองบน อยากจะถอนคำพูดที่เพิ่งพูดซึ้งใจเมื่อกี้นี้ ตาลุงนี่ร้ายลึกนะ อ๋องฉีเบิกตากว้างอีกครั้ง มองหยวนชิงหลิงด้วยความอิจฉาริษยา เขารู้ว่าไท่ซ่างหวงพูดแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งรักทะนุถนอมใครบางคนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งพูดแบบนี้มากขึ้นเท่านั้น ผู้หญิงคนนี้นางอาศัยอะไร? ก็แค่คนที่ดูแลคนป่วยในวัง แต่กลับได้รับความใส่ใจจากท่านปู่ถึงเพียงนี้ หลังจากฉางกงกงกลับไป อ๋องฉีก็
Latest chapter
