3│ลูกเจี๊ยบไม่เด็กแล้ว (3)

 พื้นฐานแล้วพินรีไม่ใช่คนตื่นสาย อาจจะไม่ได้ตื่นเช้าเท่าพ่อและแม่ที่ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเพื่อเตรียมตัวเปิดร้านน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ให้ทันคนไปทำงานตอนเช้า ผนวกกับต่างที่จึงทำให้รู้สึกตัวตั้งแต่หกโมงครึ่ง

 ห้องของเธอไม่มีห้องน้ำในตัว ต่างจากห้องของวสุ

 พินรีลุกจากเตียง เก็บที่นอนให้เรียบร้อยแล้วคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กมาพาดบ่า ก้าวเดินออกไปยังพื้นที่ส่วนกลางด้วยสภาพผมฟู หน้ายังไม่ได้ล้าง แลดูมอมแมมสมเป็นไก่เน่า

 ทว่าเมื่อพาตัวเองออกมาจากห้องนอนกลับพบใครบางคนนั่งอยู่ที่โซฟาพร้อมแก้วกาแฟที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่วบริเวณ

 ชายร่างสูงทิ้งสายตาไว้ที่หน้าจอสี่เหลี่ยมในมือ แต่เสียงเปิดประตูของเพื่อนร่วมห้องก็เรียกสายตาให้ชำเลืองไปมอง

 พินรียืนผมฟูฉีกยิ้มให้เขาก่อนเปล่งเสียงหวานให้ลอยมาตามลม “ตื่นเช้าจังเลยค่ะ”

 “มีงานมีการต้องทำ”

 “ชอบจังคนตื่นเช้า”

 เจ้าของห้องปั้นหน้าตึง “ปกติไม่ได้ตื่นเช้าเท่าไร”

 “ตื่นสายก็ชอบค่ะ”

 คนตัวใหญ่อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ “ถ้ายังลามปามมาเล่นหัวฉันไม่เลิก ฉันจะไม่ให้อยู่ด้วยจริงๆ นะพิ”

 หล่อนไหวไหล่แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ

 วสุดึงสายตากลับมาที่เดิม เขายังคงไม่ชินที่มีคนมาอยู่ร่วมชายคา และมันยิ่งไปกันใหญ่เมื่อคนคนนั้นคือพินรีที่ระดับความหัวรั้นมันพุ่งขึ้นตามอายุ แต่เขาทำอะไรได้นอกจากต้องยอมรับ เพราะให้ผิดใจกับมารดาก็ไม่อยากทำ สำคัญเลยคือสิ่งที่เขาจะได้รับหลังจากนี้

 อดเปรี้ยวไว้กินหวาน คนอย่างวสุทำได้อยู่แล้ว

 ให้หลังไม่นานนักพินรีก็เดินออกมาจากห้องน้ำ สภาพโดยรวมดูเป็นผู้เป็นคนกว่าเก่า

 เจ้าหล่อนปรี่มาทิ้งกายนั่งลงข้างเขาหลังนำสัมภาระเข้าไปเก็บในห้องนอนเป็นที่เรียบร้อย

 “เฮียจ๋า เดี๋ยววันนี้พิออกไปซื้อของเข้าครัวให้น้า เช้าๆ แบบนี้เฮียจะได้มีอาหารอร่อยๆ กินก่อนไปทำงาน”

 นัยน์ตาคู่คมเหลือบมองผู้พูด “อย่าผิดสัญญา”

 “สัญญาอะไรคะ พิไม่เห็นรู้เรื่อง”

 “ฉันไม่ชอบให้เธอเรียกแบบนั้นจริงๆ นะพิ”

 ดวงหน้านวลสลดลงเล็กน้อย เธออยากออดอ้อนเขาเผื่อว่ากำแพงน้ำแข็งที่กั้นไว้สูงเสียดฟ้าจะถล่มลงมา พินรีหวังว่าความใกล้ชิดจะทำลายปราการกั้นหัวใจแสนเยือกเย็นของเขาได้ แต่เธอลืมไป ยิ่งอยู่ใกล้น้ำแข็งก็ยิ่งหนาวเหน็บ

 หล่อนสะกดกลั้นความน้อยเนื้อต่ำใจแล้วระบายยิ้มกว้างให้กับคู่สนทนา “ขอโทษนะคะ พิไม่แกล้งแล้วค่ะ” ไม่ว่าเปล่า สาวเจ้ายังขยับออกเล็กน้อยเพื่อเว้นระยะห่างระหว่างกัน

 ภายในห้องมีความเคลื่อนไหวเพียงเสียงของผู้ประกาศข่าว วสุที่ให้ความสนใจไปที่หน้าจอไอแพด และเธอที่ลอบมองเขาอยู่เงียบๆ

 กาแฟถูกจิบจนหมดแก้ว ร่างสูงจึงผุดตัวลุกขึ้นยืนพร้อมแก้วในมือ ทว่ามันกลับถูกคนตัวเล็กแย่งไปถือ

 “เดี๋ยวพิเอาไปเก็บให้ค่ะ” ว่าจบก็ทำตามที่ลั่นวาจาไว้ก่อนกลับมานั่งที่เดิม ใบหน้านวลถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม “เฮียมีอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษไหมคะ หรือว่ามีของใช้อะไรที่ใกล้หมด พิจะได้ซื้อมาให้”

 “ไม่ต้องเผื่อแผ่มาถึงฉันหรอก เธอซื้อแค่ของเธอก็พอ กับข้าวก็ด้วย ไม่ต้องซื้อมาทำให้ฉันกิน หากินเองได้”

 “ก็พิอยากทำให้นี่” หล่อนยู่ปากใส่ แต่ครู่เดียวก็ต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติพร้อมแบมือไปตรงหน้าฝ่ายชาย “ขอค่ากับข้าวหน่อยค่ะ”

 จากที่วสุดูไม่สบอารมณ์เป็นทุนเดิม ตอนนี้มันทวีหนักกว่าเก่า

 เขากล่าวเสียงเข้ม “ไม่ให้ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”

 “เกี่ยวค่ะ ก็พิจะซื้อมาทำให้เรากินไงคะ ช่วยกันออกก็ถูกแล้ว เพราะถ้าพิต้องออกคนเดียวมันก็หนักอยู่นะ พิไม่ใช่จะรวยด้วยสิ”

 “ฉันไม่กิน” ก่อนสำทับเสียงดุ “อย่าต้องให้พูดเรื่องเดิมซ้ำๆ โตๆ กันแล้วพูดคำสองคำให้มันรู้เรื่องบ้าง”

 แทนที่พินรีจะสำนึก หล่อนกลับเอียงคอมอง “สรุปเฮียมองว่าพิโตหรือเป็นเด็กกันแน่คะ”

 วสุหาเสียงตัวเองไม่เจอไปพักใหญ่

 “ไม่กี่วันก่อนเฮียบอกว่าพิไม่โตเลยเป็นเจ้าสาวของเฮียไม่ได้ วันนี้บอกโตแล้ว สรุปว่าในสายตาเฮียตอนนี้พิก็ไม่เด็กแล้วน่ะสิ อย่าบอกนะว่าเป็นเจ้าสาวได้แล้วอะ”

 เขาระบายลมหายใจออกอย่างหนักอก “แล้วแต่เธอจะคิดเถอะ”

 สิ้นประโยควสุก็ลุกขึ้นยืน ก่อนผละออกไปเพื่อเตรียมตัวไปทำงานเพราะเช้านี้มีเดินทางไปต่างจังหวัด เขาและพลพรรคจึงต้องเริ่มงานเช้ากว่าปกติ

 ร่างระหงยันตัวขึ้น หมุนตัวไปทางหน้าห้องจนสายตาคู่งามปะทะเข้ากับร่างแกร่งของชายฉกรรจ์ “สู้ๆ นะคะ พิเป็นกำลังใจให้ค่ะ”

 ก่อนจะก้าวถึงประตูเขายังหันกลับมาตอบโต้เพื่อนร่วมห้อง “คนเดียวที่ฉันต้องสู้ด้วยก็เห็นจะมีแต่เธอนี่แหละ”

 ริมฝีปากบางเปิดกว้างเพื่อส่งเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจที่เขามีปฏิกิริยาตอบโต้ มันก็ดีกว่าเขาเมินเฉยใส่กันเหมือนที่ผ่านมา ที่หน้าก็ไม่ค่อยจะมอง เรื่องที่จะคุยด้วยนั้นปิดประตูไปได้เลย ถ้าไม่มีโอกาสนี้ให้คว้าไว้ เธอไม่มีทางได้พูดคุยกับเขาเป็นวรรคเป็นเวรอย่างตอนนี้แน่นอน

 เช่นนั้นแล้วต่อให้จะถูกเขาดุบ้าง บ่นบ้าง ก็ยังดีที่มีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน

 คล้อยหลังการไปของวสุ พินรีก็ใช่ว่าจะปล่อยเวลาให้เปล่าประโยชน์ แพลนวันนี้ของเธอค่อนข้างรัดตัว ทั้งส่งของให้ลูกค้า ซื้อของเข้าครัวทั้งของใช้และวัตถุดิบ สำคัญเลยที่นี่คือกรุงเทพฯ ไม่ใช่ปราจีนบุรี

 ต้องเผื่อเวลาไปงมถนนหนทางของเมืองหลวงด้วย

 ด้วยประการทั้งปวง เธอจึงไม่รีรอที่จะจัดแจงธุระส่วนตัวแล้วออกจากที่พักให้เร็วที่สุด โชคยังดีที่สมัยเรียนเคยมาบ้างจึงไม่งงไปเสียทีเดียว แต่ที่ผ่านมามีวลีอยู่ด้วยตลอด ครั้งนี้เป็นเธอคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ท่ามกลางเมืองใหญ่ จะไม่ให้รู้สึกประหม่าก็ใช่ที่ ถึงกระนั้นไก่เน่าตัวน้อยๆ ก็ถูๆ ไถๆ ไปตามครรลองจนสามารถส่งของให้ลูกค้าได้เสร็จสรรพ ก่อนพาตัวเองมาซื้อข้าวของเครื่องใช้สำหรับในครัว

 ถึงวสุจะไม่ให้ความร่วมมือ แต่อย่างไรเสียมันก็ถือเป็นของจำเป็น เพราะเธอไม่สามารถซื้ออาหารทานได้ทุกมื้อ ไม่อย่างนั้นเงินที่หามาได้จะไม่เหลือเก็บ ซึ่งนั่นคงไม่ใช่เรื่องที่ดี และถึงจะเป็นเธอที่ออกค่าใช้จ่ายทุกอย่างเพียงคนเดียวแต่ก็ไม่คิดเห็นแก่ตัว อย่างน้อยๆ ห้องที่อยู่ก็เงินของเขา เธอจะทำอาหารเผื่อเขาอย่างที่ตั้งใจไว้

 แม้ว่าเขายืนกรานที่จะไม่ทานมันก็ตาม แต่เธอก็อยากแสดงความมีน้ำใจ

 พินรีง่วนอยู่กับการเลือกของใช้ในครัว พวกกระทะ ตะหลิว หม้อหุงข้าว และอีกสารพัดอย่าง ซึ่งราคาแต่ละชิ้นนั้นไม่ถูกไม่แพง แต่ก็ทำเอาสาวน้อยต้องกัดฟันสู้อยู่ในที ไหนพอเจอของน่ารักราคามันก็พุ่ง จะไม่ซื้อใจก็เรียกร้องให้หยิบ

 ค่าเสียหายสองใบเทานิดๆ พินรีปรับมุมมองว่านี่คือการลงทุนมัดใจวสุ ก็ถ้าเธอได้ทำอาหารให้เขาทานทุกวันคงมีเรื่องให้คุยกันมากขึ้น ความห่างเหินจะค่อยๆ มลายไป ความใกล้ชิดจะมีเพิ่มขึ้น กำแพงหัวใจน้ำแข็งจะถูกความร้อนหลอมละลายในที่สุด

 หลังได้เครื่องครัวทั้งหมดก็เปลี่ยนเส้นทางไปซื้อวัตถุดิบ ตอนนี้เธอเหมือนพวกบ้าหอบฟางไม่มีผิด

 พินรีเลือกซื้อของที่วสุชื่นชอบเพื่อทำเมนูโปรดของฝ่ายชาย แต่ระหว่างนั้นกลับนึกถึงเรื่องสำคัญได้จึงรีบหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความหาใครบางคน ที่แม้จะไม่ได้เป็นเพื่อนบนเฟซบุ๊กแต่ก็สามารถส่งข้อความหากันได้

 พิ เป็นไก่เน่าทุกทีเยย: เฮีย ที่ห้องไม่มีข้าวสารใช่ไหมคะ พิจะได้ซื้อเข้าไปเลย

 หล่อนรออยู่เกือบสิบนาทีกว่าที่คู่สนทนาจะเปิดอ่าน

 Vasu Rojanawanich: เธอจะแบกข้าวสารกลับยังไง เก่งมากมั้ง

พิ เป็นไก่เน่าทุกทีเยย: พิทำได้ค่ะ อาจจะซื้อถุงเล็กๆ ไปก่อนเพราะวันนี้ซื้อของเยอะแล้ว แล้ววันอื่นค่อยซื้อกระสอบใหญ่

 Vasu Rojanawanich: ตอนนี้อยู่ไหน

พิ เป็นไก่เน่าทุกทีเยย: ถามทำไมคะ

 Vasu Rojanawanich: มีหน้าที่ตอบก็แค่ตอบ จะได้ให้ยี่ไปรับ

Vasu Rojanawanich: ที่ซื้อของไปทั้งหมดนั่นเก็บบิลไว้ด้วย กลับห้องแล้วจะเคลียร์ให้

♡⃛ ──────── ♡⃛