MasukShare
บทที่ 41
Bab terkait
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 42
หรงจือจือยิ้มบาง ๆ ได้แต่รู้สึกว่าเจาซีช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน ไม่ว่าคนนอกจะดูถูกดูแคลนนางอย่างไร ทว่าในสายตาของเจาซี ตนเองดีที่สุดในทุกด้านแล้ว คนอื่นที่พลาดตนเองไป จะต้องรู้สึกเสียใจทั้งสิ้น หรงจือจือยื่นผ้าเช็ดหน้าให้นาง “เอาล่ะ รีบเช็ดน้ำตาได้แล้ว ประเดี๋ยวหากมีคนเห็นเข้า เกรงว่าจะเล่าลือกันไปแบบไม่มีสาเหตุอีก” เจาซีผงกศีรษะอย่างว่าง่าย และรับผ้าเช็ดหน้าไว้ ครั้นปลอบโยนเจาซีเรียบร้อย หรงจือจือก็สงบจิตใจกลับมาอยู่กับตนเอง หวนคิดถึงถ้อยคำของนางเซี่ยแล้ว ก็รู้สึกว่าไอเย็นยะเยือกระลอกหนึ่งพลันไล่ขึ้นมาจากฝ่าเท้า ถ้อยคำว่าร้ายเหล่านั้นบาดลึกจนทำให้รู้สึกเหน็บหนาวแม้นอยู่ในเดือนหก ฤดูหนาวในวันนี้ ช่างเย็นเยือกเสียเหลือเกิน ทว่านางจะไม่มีวันถูกทำลายลงได้ และนางก็จะไม่ยอมให้ตนเองถูกทำลายลงเด็ดขาด ท่านย่าสอนให้นางเข้มแข็งและกล้าหาญเด็ดขาด นางหรือจะทำให้ท่านย่าต้องผิดหวัง? ครั้นกลับมาถึงจวนโหวแล้ว หรงจือจือสั่งให้บ่าวรับใช้จุดถ่านไฟ กระทั่งร่างกายอบอุ่นขึ้นแล้ว ก็สั่งด้วยเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนบอกให้เจาซีไปนำกระดาษและพู่กันมา จากนั้นก็เริ่มเขียนหนังสือหย่าด้วยความตั้งอกตั้งใจเป็นที่สุ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 43
เฉินหมัวมัวโกรธจนหน้าถอดสี ขึงตาจ้องหรงจือจือพลางเอ่ยว่า “ฮูหยินซื่อจื่อ ท่านคิดให้ดี! แม่สามีของทำกำลังไม่สบาย หากท่านปฏิเสธไม่ดูแลปรนนิบัติท่านยามป่วยไข้จะมีโทษอย่างไร?” หากมิใช่เพราะมีเพียงฝีมือและแรงบีบนวดของนางหรงเท่านั้น ที่สามารถทำให้ฮูหยินรู้สึกสบายตัวได้แล้ว ตนเองไม่มีทางถ่อมาถึงที่แห่งนี้แน่ หรงจือจือเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ “ข้าบอกแล้ว ว่ามือข้าไม่มีแรง ให้ท่านแม่ลองคิดดูเอาเองเถิด หากเรื่องที่ฝืนบังคับให้ลูกสะใภ้ที่กำลังไม่สบายไปบีบนวดให้ตนเอง ถูกเล่าลือออกไปถึงคนข้างนอกจะน่าฟังหรือไม่น่าฟัง” สาวใช้เฉินกล่าว “กำลังไม่สบาย? ฮูหยินซื่อจื่อ ข้าเห็นอยู่ว่าท่านร่างกายแข็งแรงดีนะเจ้าคะ!” หรงจือจือเหลือบสายตามองนาง “อะไรกัน? นี่เจ้าเป็นหมออย่างนั้นหรือ?” สาวใช้เฉินถูกตอกหน้าจนสะอึกไป นางพลันรู้สึกคับแค้นใจขึ้นมา ก็เอ่ยว่า “ฮูหยินซื่อจื่อ บ่าวขอเตือนท่านไว้อย่างหนึ่ง บัดนี้เป็นเพราะทุกคนให้เกียรติท่ามหาราชครูหรงอยู่ ถึงได้เรียกท่านว่าฮูหยินซื่อจื่อ!” “ซื่อจื่อหมายมั่นตั้งใจแล้วว่าจะให้องค์หญิงม่านหวาเป็นภรรยาเอก ความจริงพวกข้าควรจะเรียกท่านว่าอนุด้วยซ้ำ แต่เพราะฮูหยินมีเมตตา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 44
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าที่แห่งนี้คือเรือนของหรงจือจือเลย นางควบคุมอำนาจการดูแลงานบ้านงานเรือนภายในจวนโหวมาแล้วสามปี ด้วยความสามารถในการควบคุมบ่าวรับใช้ของนาง ตราบใดที่มิใช่สวนฉางโซ่วแล้ว การจะจัดการกับสาวใช้เฉินเพียงคนเดียว ย่อมไม่มีผู้ใดกล้าขัดขืน อวี้หมัวมัวโบกมือ บ่าวรับใช้หลายคนก็เดินเข้ามา มัดตัวสาวใช้เฉินไว้ สาวใช้เฉินคุกเข่าลงตรงเบื้องหน้าหรงจือจืออย่างไม่เต็มใจถึงที่สุด ปากก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าบ่าวรับใช้ผู้ซึ่งรับหน้าที่ลงโทษ เดินเข้าไปก็จัดการตบปากเต็มแรงไปหลายหน จนคำพูดของสาวใช้เฉินกระจุยกระจายหายไปหมด นางกัดฟันกรอด ๆ “ฮูหยินซื่อจื่อ เจ้า…เจ้า…ตบข้า ฮูหยินท่านไม่…มะ…ไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ นางจะต้อง…ไม่ปล่อยเจ้า…อย่างเด็ดขาด…” เห็นสาวใช้เฉินมาถึงตอนนี้แล้ว ยังไม่รู้จักสำนึกผิด ยังกล้าใช้วาจาคุกคามข่มขู่หรงจือจือ หรงจือจือเอ่ยด้วยเสียงเรียบเฉย “ประเดี๋ยวตอนโบย มิต้องออมมือ บาดแผลจะสาหัสเพียงใดล้วนเป็นสิ่งที่นางสมควรได้รับมันแล้ว” อวี้หมัวมัวรับคำ “เจ้าค่ะ!” สาวใช้เฉินถูกตบจนหน้าบวม ครั้นได้ยินวาจานี้ ก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด เจาซียังคงโกรธเคืองกับสิ่งที่สาวใช้เฉิน
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 45
สาวใช้เฉิน “…” บ่าวรับใช้รับคำ “เจ้าค่ะ!” เสียงหวดไม้บนร่างแต่ละครั้งแต่ละครั้งแว่วดังมาจากด้านนอก สำหรับเจาซีแล้ว ทุกเสียงหวดไม้ล้วนคล้ายกับเสียงเพลงฉินอันไพเราะจับใจ จนนางเคลิบเคลิ้มเพลิดเพลินไปหมด สาวใช้มีความสุขเสียยิ่งกว่าตอนฉลองปีใหม่ “คุณหนูเจ้าคะ นางบ่าวเฒ่าเจ้าเล่ห์คนนี้ทำให้ท่านต้องทุกข์ใจมานานหลายปี ในที่สุดพวกเราก็ได้ระบายความอัดอั้นตันใจออกมาเสียทีนะเจ้าคะ บ่าวไม่เคยรู้สึกสะใจมากถึงเพียงนี้มานานแล้วจริง ๆ เจ้าค่ะ” “เป็นแค่บ่าวรับใช้ข้างกายฮูหยิน คงเพราะปรนนิบัติฮูหยินมานาน ถึงได้คิดว่าตนเองกลายเป็นฮูหยินด้วยแล้วกระมัง” “ทุกครั้งที่บ่าวเห็นหน้าหยิ่งผยองของนาง พอก้มมองรองเท้าของบ่าวเอง บ่าวอดคิดไม่ได้ว่าอยากจะเดินเหยียบบนหน้านางสักสองหนเหลือเกินเจ้าค่ะ” หรงจือจือเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ “เมื่อครู่เจ้าเองก็ด่าเสียจนสะใจเลยมิใช่หรือ?” ว่าขี้หูหมื่นปีอะไรนั่น… ได้ยินเสียงเย้าหยอกของคุณหนู เจาซีก็หน้าแดงขึ้นมา พลางแลบลิ้นไม่เอ่ยวาจาใดอีก …… ขณะเดียว ณ สวนฉางโซ่ว นางถานกุมศีรษะของตนเองที่ปวดจวนจะระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ พลางร้องโอดครวญอยู่บนเตียง “โอย โอย ข้าปวดจนจะตายให้ได
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 46
ว่าตามเหตุผล หรงจือจือหากจะทุบตีสาวใช้เฉิน ก็ควรจะไว้หน้าแม่สามีอย่างตนบ้าง ลงโทษในเรือนให้เสร็จก็พอ ไยจะต้องลากออกไปลงโทษกลางลานให้คนจำนวนมากมองเห็นด้วย? หญิงรับใช้รีบเข้าไปคลายโทสะให้นางถาน “ฮูหยินโปรดระงับโทสะเจ้าค่ะ อย่าให้ความโกรธทำร้ายร่างกายของตัวท่านเองเลยนะเจ้าคะ…” สาวใช้คุกเข่ากับพื้นไม่กล้าเอ่ยวาจาใดแม้เพียงประโยคเดียว นางถานครั้นคลายโทสะลงได้บ้างแล้ว ก็เอ่ยด้วยสีหน้าถมึงทึง “นางลงโทษแล้ว เหตุใดถึงไม่ส่งคนกลับมาที่ข้าอีก?” สาวใช้ตอบด้วยเสียงเบาหวิว “อวี้หมัวมัวของทางนั้นกล่าวว่า ฮูหยินซื่อจื่อรู้สึกไม่สบายตัว จึงปลีกตัวไปพักผ่อนก่อนแล้วเจ้าค่ะ คืนนี้มีหิมะ ให้สาวใช้เฉินนอนกลางลานจะได้สงบจิตใจให้เย็นลงเจ้าค่ะ” นางถานสบถ “รังแกคนอื่นมากเกินไปแล้ว! รังแกคนอื่นมากเกินไปแล้วจริง ๆ! พวกเจ้า รีบไปซะ! ไปพาตัวสาวใช้เฉินกลับมา! นางทำร้ายคนของข้าให้เว้นไปก่อน หากปล่อยให้หนาวอยู่กลางลานเช่นนั้น คอยถึงพรุ่งนี้เช้า คนจะยังมีลมหายใจอยู่อีกหรือ?” หญิงรับใช้รับคำทันที ก่อนจะสั่งให้คนไปนำตัวสาวใช้เฉินกลับมา หลังจากพวกสาวใช้กลับมา ก็รายงานถ้อยคำล่วงเกินที่สาวใช้เฉินบอกให้ฮูหยินซื
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 47
หมอนวดหญิงสองคนเองก็รู้สึกโกรธกรุ่นอยู่เต็มอก โชคร้ายที่อีกฝ่ายคือฮูหยินท่านโหว จะกระด้างกระเดื่องมิได้ จึงได้แต่ออกไปพร้อมกับสีหน้ามืดครึ้ม คิดว่าจากนี้ตนเองจะไม่มีวันมาที่แห่งนี้อีกแล้ว หลังจากพวกนางออกไปแล้วจริง ๆ นางถานอึดอัดทรมานจนอยากจะเอาศีรษะฟาดกำแพงให้รู้แล้วรู้รอด สาวใช้เฉียนช่วยบีบนวดให้ พลางเอ่ยว่า “ฮูหยินเจ้าค่ะ ไม่สู้ให้บ่าวไปขอร้องฮูหยินซื่อจื่ออีกครั้งเป็นอย่างไรเจ้าคะ?” เดิมทีนางถานยังคิดจะเล่นตัวสักหน่อย แต่ในความเป็นจริงแล้วเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน ก็ตอบกลับไปว่า “เจ้าไปเถิด!” ไม่นานนักสาวใช้เฉียนก็กลับมาตัวคนเดียวอีกเหมือนเคย พร้อมกล่าวทั้งน้ำตา “ที่เรือนหลันฝั่งนั้นบอกว่าฮูหยินซื่อจื่อไม่สบาย บัดนี้นอนหลับไปแล้วเจ้าค่ะ ไม่ว่าใครก็ห้ามรบกวน!” นางถานโกรธจนเกือบจะเป็นลมตายได้แล้วจริง ๆ ทันใดนั้นก็ก่นด่าสาปแช่งหรงจือจือด้วยคำหยาบคาย นางเด็กชั่วช้าพูดออกมาได้ว่าหลับไปแล้ว ดูเหมือนจะไม่สบายหนักเอาการ แบบนี้จะบังคับให้นางมาบีบนวดคลายปวดให้ตนเองได้อย่างไร? หลังจากด่าทอหรงจือจือไปได้หนึ่งชั่วยามกว่า ก็เริ่มด่าสาวใช้เฉิน กล่าวโทษว่าที่ผ่านมาสาวใช้เฉินพูดจาหยาบคา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 48
หรงจือจือค้นพบว่าฉีจื่อฟู่มีความคิดที่คนทั่วไปเข้าใจได้ยาก นางดึงแขนของตนเองออกมาจากมือของเขา ใช้แรงไปไม่น้อย ฉีจื่อฟู่ไม่คิดว่านางจะขัดขืน ประมาทไปชั่วขณะ ทำให้นางดิ้นหลุดจากมือไปได้จริง ๆ นางยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พลางถามฉีจื่อฟู่ด้วยสายตานิ่งสงบ “ท่านพี่รู้หรือไม่ว่าข้าทุบตีสาวใช้เฉินด้วยเหตุผลใด? ท่านรู้หรือไม่ว่าสาวใช้เฉินพูดอะไรกับข้าบ้าง ข้าถึงได้โกรธแบบนี้?” ฉีจื่อฟู่ผงะไป เพราะก่อนหน้านี้ท่านแม่เป็นลมหมดสติ ทำให้เขาต้องคอยเฝ้าไข้ดูแลจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน ฉะนั้นเมื่อคืนจึงเหนื่อยล้าอ่อนเพลีย ง่วงนอนจนหลับสนิทไม่รู้สึกตัว ไหนเลยจะทราบว่าภายในจวนเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง? เพียงแต่เมื่อเช้าได้เข้าไปคารวะท่านแม่ ครั้นท่านแม่เห็นเขา ก็ร่ำไห้คร่ำครวญสะเทือนถึงฟ้าสะเทือนถึงดินออกมาทันที บอกว่าตนเองไม่ขอมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว หรงจือจือไม่สนใจความเป็นความตายของนางอย่างไรก็ช่าง แม้แต่บ่าวรับใช้คนสนิทของนางยังถูกทุบตีด้วย เขาฟังจบตรงรี่เข้ามาหาด้วยโทสะเดือดพล่านทันที เห็นสีหน้าเช่นนี้ของเขา หรงจือจือมิได้รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อย ซ้ำยังเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบว่า “ดูจากท่าทางของท่านพี่ คงจะย
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 49
ฉีจื่อฟู่ตอบ “…เข้าใจแล้ว” เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าภรรยาที่เมื่อก่อนเคยอ่อนโยนแสนดีมีคุณธรรมของตนเอง เหตุใดถึงได้มีสายตาเยือกเย็นอำมหิต น่าขนลุกได้เหมือนกับคนชั่วช้าแบบนี้ได้ หรงจือจือตรงเข้าไปในเรือนของนายหญิงผู้เฒ่าหรง พร้อมกับฉีจื่อฟู่ ฉีจื่อฟู่ค้นพบว่าเมื่อเดินผ่านธรณีประตูนี้เข้าไปด้านในแล้ว หรงจือจือก็เลื่อนมือมาคล้องแขนของเขาไว้ด้วยตนเอง หัวใจของฉีจื่อฟู่ยิ่งเต้นเร็วแรง มองหรงจือจืออย่างไม่อยากเชื่อสายตา และหรงจือจือในตอนนี้ ก็ยิ้มอย่างอบอุ่นให้เขา คล้ายกับว่ารักเขามาก ทั้งหมดนี้ทำให้ฉีจื่อฟู่รู้สึกราวว่าตนเองกำลังฝันไป ความสุขและความร่าเริงเบิกบาน เอ่อล้นอยู่ภายในหัวใจของเขา ปล่อยให้หรงจือจือพาไปที่หน้าเตียงนอนของนายหญิงผู้เฒ่าหรงอย่างล่องลอย ทำความเคารพนายหญิงผู้เฒ่าหรงพร้อมกับนางแล้ว ฉีจื่อฟู่ยังคงรู้สึกว่าตนเองอยู่ในห้วงความฝันอันแสนงดงามหอมหวาน หรงจือจือเอ่ยยิ้ม ๆ “ท่านย่า วันนี้สามีว่างพอดี จือจือจึงพาเขากลับมาเยี่ยมท่านด้วยเจ้าค่ะ!” นายหญิงผู้เฒ่าหรงเห็นสายตาของฉีจื่อฟู่ยามมองหลานสาว เต็มด้วยเสน่หาลุ่มหลง ก็โล่งใจทันที ก่อนจะผุดยิ้มพลางเอ่ยว่า “ดีเลย ดีเล
Bab terbaru
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 208
นางถานไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก บวกกลับช่วงนี้เกลียดชังนางหลิวมากจริง ๆกล่าวทั้งหน้าคล้ำดำหมอง “ตอนนี้สกุลถานมีแต่คนไร้ประโยชน์เช่นเจ้าแล้วหรืออย่างไร? กระทั่งน้ำชายังถือไม่อยู่! นางหลิวดูแลจวนอย่างไรกันแน่?”ครั้นนางด่าเช่นนี้ออกมา คนที่อยู่ในงานต่างพากันเงียบกริบสาวรับใช้ผู้นั้นถือน้ำยังถือไม่อยู่มือ ก็เลอะเลือนนิดหน่อยจริง ๆ ทว่าสตรีที่แต่งงานออกไปอยู่ที่อื่นหลายปีเช่นนางถาน ว่าพี่สะใภ้ต่อหน้าผู้คนเช่นนี้ไม่ถูกต้อง ไม่มีกฎเกณฑ์และทำให้ผู้คนรังเกียจเป็นอย่างมากสาวใช้ผู้นั้นรีบหมอบกราบแล้วกล่าวว่า “ขอฮูหยินใจเย็น ๆ ด้วยเจ้าค่ะ!”ต่อให้นางถานเดือดดาลแค่ไหน แต่จะสวมเสื้อผ้าเปียกไปตลอดไม่ได้ จึงลุกขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “เช่นนั้นพาข้าไปเปลี่ยนชุดเสีย! เปลี่ยนชุดเสร็จค่อยมาจัดการทาสชั้นต่ำไร้ประโยชน์อย่างเจ้า!”สาวใช้กล่าวทั้งน้ำตาอาบหน้า “เจ้าค่ะ บ่าวจะนำทางให้ฮูหยินไปยังเรือนชิงเฟิงที่บรรดาแขกมีเกียรติเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน!”ก่อนไป นางถานยังนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ นางหันหน้ากลับไปมองทีหนึ่ง “ตำแหน่งประธานเป็นของข้า ท่านหญิงขั้นสองเป็นลูกสะใภ้ของข้า! เดี๋ยวหากผู้ใดนั่งตำแหน่งของข้า ก็ต
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 207
นางถานยิ่งไม่เชื่อเข้าไปกันใหญ่ “ท่านอัครมหาเสนาบดีจำผิดคนหรือเปล่า?”นางสวีกล่าว “ท่านอัครมหาเสนาบดีเป็นคนระดับไหน? จำผิดกระทั่งผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตตน? กลับกันฮูหยินฉีเจ้าแปลกยิ่งนัก ลูกสะใภ้ของตัวเองได้เป็นท่านหญิงแท้ ๆ กลับไม่ดีใจเลยสักนิด ยังทำราวกับว่าถูกโจมตีอะไรอีก!”สีหน้าของนางถานคล้ำดำหมองเป็นอย่างมากสีหน้าของอวี้ม่านหวาเองก็ไม่สู้ดีนักต่อให้ฝันก็ยังคิดไม่ถึงเลยว่า นางประสมโรงนางถานเพียงไม่กี่คำ ขยะแขยงหรงจือจือด้วยกัน ทว่าสุดท้ายกลับทำให้ตัวเองอับอายขายขี้หน้าจนหมดสิ้น มิน่าล่ะสองวันนี้ฉีจื่อฟู่ถึงดูแปลก ๆนางสวีกล่าวจบ ก็แสร้งมาคว้ามือของหรงจือจืออย่างสนิทสนมฉีกยิ้มพลางเอ่ยว่า “พอข้าเห็นเจ้า ก็รู้สึกถูกชะตาเป็นอย่างมาก! ตอนแรกเจ้าช่วยท่านอัครมหาสนาบดีเอาไว้ คิดว่าวิชาแพทย์ก็คงยอดเยี่ยมมากใช่หรือไม่?”หรงจือจือตอบกลับอย่างมีมารยาท “รู้งู ๆ ปลา ๆ เท่านั้นแหละเจ้าค่ะ”นางถานเองก็นึกขึ้นได้ว่าหรงจือจือรู้วิชาแพทย์ พลันกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “แค่เจ้าบังเอิญโชคดีอีกครั้งก็เท่านั้นแหละ!”“ไม่แน่ว่าเดิมทีท่านอัครมหาเสนาบดีอาจจะไม่ได้เป็นอะไรอยู่แล้ว แต่เข้าใจผิดคิดว่า
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 206
พูดคำพวกนี้จบยังไม่เท่าไรนางถานยังใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บรั้งอวี้ม่านหวาเอาไว้ด้วย “ม่านหวา เจ้าวางใจ แม้เจ้าจะเป็นเพียงแค่อนุ แต่จื่อฟู่ก็รักและให้ความสำคัญกับเจ้า ขอให้ฝ่าบาทแต่งตั้งฮูหยินตราตั้งเพื่อเจ้า เจ้ามีหน้ามีตามากเสียยิ่งกว่าภรรยาเอกจอมปลอมบางคนเสียอีก!”อวี้ม่านหวาฉีกยิ้มพลางเอ่ย “ท่านแม่ จิตใจของท่านพี่ ข้าย่อมรู้ดีที่สุด! เพียงแต่อย่างไรพี่หญิงก็แต่งเข้ามาก่อน แม้ว่าตอนนี้ฐานะของข้าจะอยู่เหนือกว่านาง แต่ข้าก็ยังยินดีให้หน้าบาง ๆ แก่พี่หญิงสองสามส่วน”“หากพี่หญิงอยากนั่งก่อนจริง ๆ เช่นนั้นก็นั่งเถิด! ข้าไม่ใช่คนกระเปิ๊บกระป๊าบเช่นนี้ เพียงแต่ก่อนหน้านี้พี่หญิงจะให้ข้าเรียกท่านว่าฮูหยินให้ได้ ไม่ยอมให้ข้าเรียกพี่หญิง ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านรู้สึกอิหลักอิเหลื่อบ้างหรือไม่?”นางถานกลอกตาขาวทีหนึ่ง “หากข้าเป็นเจ้านะ คงหากระสอบมาคลุมหัวตัวเองแล้ว จะได้ไม่ต้องออกมาขายขี้หน้าคนอื่นเขา!”พวกนางแม่ผัวลูกสะใภ้ผลัดกันพูดไปมาพูดจนฮูหยินนางหนึ่งอดกลั้นไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงเอ่ยขึ้นว่า “แต่ว่า นางหรงจะถูกแต่งตั้งเป็นท่านหญิงแล้วมิใช่หรือ?”นางถานตกตะลึง “ฮะ? เจ้าว่าอะไรนะ?”หา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 205
หรงจือจือหัวเราะ “ดูท่า สถานการณ์เอื้ออำนวยที่ข้ารอก็มาถึงแล้ว!”ปกติแล้วหากไม่ใช่ขุนนางตำแหน่งสูงมีอำนาจมากระดับแถวหน้า ก็มีน้อยคนที่จัดงานเลี้ยงวันเกิดอายุสี่สิบปีอย่างเอิกเกริกเช่นนี้ ที่จัดล้วนจัดงานเลี้ยงวันเกิดอายุหกสิบปีให้ผู้อาวุโสในบ้านทั้งนั้นนางหลิวทำเช่นนี้ อันธพาลผู้นั้นต้องเป็นคนยุยงเป็นแน่แต่เป้าหมายของอันธพาลผู้นั้นคืออะไร ชัดเจนไม่กว่านี้ไม่ได้แล้วมิใช่หรือ?อวี้หมัวมัวเอ่ยถามขึ้นว่า “คุณหนู เราจะไปหรือไม่เจ้าคะ?”หรงจือจือ “มีเรื่องสนุกในตอนท้าย จะไม่ไปได้อย่างไรกัน? หวังก็แต่สามีน้อยที่นางหลิวเลี้ยง จะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”อวี้หมัวมัวฉีกยิ้มตามพริบตาเดียวก็ถึงวันงานเลี้ยงวันเกิดของนางหลิวแล้วนางถานเสนอว่าช่วงนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ไม่สู้ไปร่วมงานเลี้ยงกันยกบ้าน ได้สัมผัสความครึกครื้นเสียหน่อย ในใจจะได้ผ่อนคลายลงสองสามส่วน ฉะนั้นคนทั้งจวนจะออกเดินทางไปครั้นเห็นหรงจือจือปรากฏตัว นางถานก็กล่าวขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “หรงจือจือ เจ้ามาทำไม?”หรงจือจือตอบกลับด้วยน้ำเสียงจืดชืด “ท่านพ่อ ข้าไปไม่ได้หรือ?”ฉีอวิ่นรีบตอบกลับว่า “ไปได้สิ! ไปได้อยู่แล้ว!”หลังจากนั้นก
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 204
มิน่าล่ะ ขอเพียงตนทำไม่ดีกับจือจือ ท่านอัครมหาเสนาบดีก็ไม่ชอบขี้หน้าตนถึงเพียงนี้นางก็จริง ๆ เลย! เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เหตุใดถึงปิดบังตน? ตกลงนางเห็นตนเป็นสามีบ้างหรือเปล่า?ครั้นฮ่องเต้หย่งอันได้ยินถึงตรงนี้ ก็เอ่ยปากกล่าวว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีมีคุณูปการต่อแว่นแคว้น หรงจือจือเคยช่วยชีวิตท่านอัครมหาเสนาบดี ก็เท่ากับเคยช่วยต้าฉี ข้าจะแต่งตั้งหรงจือจือเป็นเสี้ยนจู่[1] มอบศักดินาหนานหยาง ให้ศักดินาที่ดินเป็นหนานหยาง ที่ศักดินาแปดร้อยหลังคาเรือน!”ครั้นฮ่องเต้กล่าวเช่นนี้ออกมา ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึงทีแรกทุกคนคิดว่าฝ่าบาทจะแต่งตั้งตำแหน่ง รักษาหน้าตาของหรงจือจือก็เท่านั้น ไม่คิดเลยว่าฝ่าบาทจะประทานศักดินาที่ดินและดินแดนให้จริง ๆ!ผู้ตรวจการหูกล่าวเตือนขึ้นว่า “ฝ่าบาท ในประวัติศาสตร์ต้าฉี มีเพียงองค์หญิงและจวิ้นจู่[2]เท่านั้นที่มีศักดินาที่ดิน เสี้ยนจู่ไม่เคยมีศักดินาที่ดินมาก่อน...”นโยบายของแคว้นต่างกัน แคว้นหมินที่ทั้งทำสงครามและเจรจาสันติกับพวกเขา ท่านหญิงจวิ้นจู่มีศักดินาที่ดิน ทว่าต้าฉีไม่เคยมีมาก่อนฮ่องเต้หย่งอันมองไปที่เขา “เช่นนั้นท่านหมายความว่า ข้าควรแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่?
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 203
ขอตำแหน่งให้หรงจือจือ ทุกคนยังรู้สึกได้ว่าเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป ไม่แน่ฝ่าบาทเองก็อยากให้โอกาสเขาอีกหน่อย ทว่าขอให้ม่านหวามันเรื่องอะไรกัน?ทว่ารั้งสายธนูไปแล้วมีลูกศรที่ไหนหันหัวกลับบ้าง? เขาจะกลับคำบอกว่าตนไม่ขอแล้วไม่ได้ฮ่องเต้หย่งอันยังลังเลอยู่เล็กน้อย “แต่ว่า...นี่มันไม่สอดคล้องกับกฎที่พึงปฏิบัตินะ!”แววตาของเฉินเยี่ยนซูเย็นเยียบ “ใต้เท้าฉีกระทำการโดยไม่ยับยั้งชั่งใจ ไม่สนกฎพึงปฏิบัติ เป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เหตุใดฝ่าบาทต้องขวางด้วยเล่า? ในเมื่อเขาสร้างความดีความชอบใหญ่หลวง ขอเพียงแค่รางวัลเช่นนี้ ฝ่าบาทสนองความต้องการก็ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ”ครั้นเขากล่าวเช่นนี้ออกมา สายตาถากถางของขุนนางในราชสำนักมากมาย ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังฉีจื่อฟู่แต่จะกระทำโดยไม่ยับยั้งชั่งใจบ่อย ๆ ไม่ได้หรือเปล่า?สีหน้าของฉีจื่อฟู่เองก็ซีดเผือด เข้าใจดีว่าภายใต้ความบุ่มบ่ามของตน และกระทำการเลอะเลือน อัครมหาเสนาบดีเฉินประเมินตนเช่นนี้ คิดว่าคงยิ่งไม่ชอบตนเข้าไปกันใหญ่แน่ ไม่ง่ายเลยกว่าตนจะสร้างความดีความชอบขึ้นมาได้ ไม่คิดเลยว่าจะถูกตนทำลายลง!ฮ่องเต้น้อยเบะปาก “ในเมื่อท่านอัครมหาเสนาบดียืนกร
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 202
ฮ่องเต้หย่งอันได้ยินเช่นนั้นก็หน้าคล้ำดำเขียว ไม่เคยเห็นผู้ใดไม่ให้ความสำคัญกับอนาคตตัวเองขนาดนี้มาก่อน เสียแรงที่ตนเห็นว่าอีกฝ่ายสร้างคุณงามความดี ยังคิดจะหารือกับท่านอัครมหาเสนาบดีว่าจะเลื่อนขั้นให้อีกฝ่ายดีหรือไม่คิดไม่ถึงว่าฉีจื่อฟู่กำลังทำให้ตนผิดหวังในจุดนี้ อย่างที่ไม่เคยผิดหวังมาก่อน เรื่องที่ทำให้ตนรู้สึกโกรธนั้น ก็เรียกได้ว่าไตร่ตรองมาอย่างดี และใส่ใจทุกรายละเอียด!ผู้ตรวจการจางพลันเกรี้ยวกราดจนยืนไม่อยู่แล้ว เขาออกมากล่าวว่า “ใต้เท้าฉี ตั้งแต่โบราณมา มีที่ไหนภรรยายังอยู่ แต่เขียนฎีกาขอให้ฝ่าบาทแต่งตั้งฮูหยินตราตั้ง? กฎที่พึงปฏิบัติของบรรพบุรุษ ตอนนี้เจ้าไม่แยแสเลยแม้แต่น้อยหรือ?”ฉีจื่อฟู่กล่าว “ใต้เท้าจาง ข้าเพียงรู้สึกละอายต่อม่านหวาเท่านั้น หากไม่ได้เป็นเพราะข้ามีภรรยาเอกอยู่แล้ว นางเองก็คงไม่ตกต่ำถึงขั้นนี้”“อีกอย่างฮูหยินตราตั้งนี้ เดิมทีจือจือก็ไม่แยแสอยู่แล้ว นางคิดว่าขั้นหกต่ำเกินไป ไม่คู่ควรกับนาง!”ครั้นเขากล่าวออกไป ในท้องพระโรงก็พากันฮือฮาก่อนหน้านี้ในสายตาของทุกคน หรงจือจือคือแม่ศรีเรือนอันดับหนึ่ง ตอนนี้ฉีจื่อฟู่กลับบอกว่าอีกฝ่ายดูถูกฮูหยินตราตั้งนี้ จ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 201
เดิมทีหรงจือจืออึดอัดเป็นอย่างมาก เสวนากับคนอย่างฉีจื่อฟู่ จะมีหน้ามาอารมณ์ดีเสียที่ไหน?ทว่าในจังหวะนี้เองกลับถูกคำพูดของเจาซีหยอกเย้าให้หัวเราะออกมาครั้นเห็นคุณหนูหัวเราะได้สักที เจาซีก็แค่นเสียงฮึก่อนจะกล่าวว่า “คุณหนูเจ้าคะ โชคดีที่คุณหนูไม่ได้ให้อภัยเขา! บ่าวเห็นท่าทางไร้เหตุผลของเขาแล้วก็เดือดปุด ๆ ขึ้นมา! เพียงแต่ หากเขาขอให้ฝ่าบาทแต่งตั้งอนุสองคนจริง ๆ วันข้างหน้าในจวนแห่งนี้คุณหนู...”หรงจือจือยกจอกชาขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงชืด ๆ ว่า “ไม่ต้องเป็นกังวล เราอยู่ได้ไม่กี่วันหรอก”เหตุการณ์ที่นางจะเอาชีวิตนางถาน และเหตุการณ์ที่อัครมหาเสนาบดีเฉินจะจับกลุ่มคนที่หลงเหลืออยู่ของแคว้นที่ล่มสลายออกมา ใกล้จะจบลงแล้ว รอเพียงการสถานการณ์เอื้ออำนวยเท่านั้นหากไม่มีสถานการณ์เอื้ออำนวย หรงจือจือก็จะสร้างสถานการณ์ขึ้นมาเอง!...หลังฉีจื่อฟู่ไปจากตรงนี้ ก็เก็บสีหน้าของตนทันที ไม่อยากให้คนอื่นเห็นท่าทางโดดเดี่ยวของตนพูดตามตรง ตอนแรกที่เขาล้มป่วยนอนอยู่บนเตียง ยังไม่เคยท้อแท้ใจอย่างเช่นวันนี้มาก่อนเลยเรื่องของความรู้สึก ทรมานใจคนจริง ๆครั้นเห็นชิวยี่เดินเข้ามา ฉีจื่อฟ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 200
หรงจือจือลุกขึ้นถอยห่างออกมาสองสามก้าวเพื่อหลบมือเขาทันทีแววตาของฉีจื่อฟู่ทอประกายเศร้าเสียใจเมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ เขาจ้องไปที่นาง “เจ้าเกลียดข้ามากขนาดนั้นเชียวหรือ?”หรงจือจือไม่ปิดบังอะไรทั้งนั้น “ถูกต้อง”แววตาของฉีจื่อฟู่หมองหม่น เขาพูดอย่างขุ่นเคือง “แต่วันนั้นข้าอธิบายชัดเจนแล้ว เจ้ายกโทษให้ข้าสักครั้งจะเป็นอะไรไป?”“ตอนนั้นข้าอยู่แคว้นเจา ต้องกล้ำกลืนความอัปยศอย่างไร้ทางเลือก! อีกอย่าง ข้าก็บอกไปแล้วว่ารักเจ้ามาโดยตลอด”เดิมทีหรงจือจือคร้านจะพูดมาก แต่นางขบขันกับเขามากจริงๆ “ที่ควบคุมความปรารถนาของตัวเองไม่ได้จนไปทำให้อวี้ม่านหวาตั้งท้องนี่เรียกว่าไร้ทางเลือกหรือ? ที่ยืนกรานจะให้ข้าเป็นอนุให้ได้ก็เรียกว่าไร้ทางเลือกหรือ? ที่เกือบจะทำให้ท่านย่าของข้าต้องตายก็เรียกว่าไร้ทางเลือกเช่นกันใช่หรือไม่?”“ฉีจื่อฟู่ เพียงเพราะท่านมีความรู้สึกอันน้อยนิดให้กับข้า เรื่องต่างๆ ที่ท่านทำร้ายข้าจึงไม่นับว่ามีอยู่จริงอย่างนั้นหรือ?”“เพียงเพราะมีความรักอันไร้ค่าของท่าน ข้าก็เลยต้องยกโทษให้กับความเลวทราม ความโหดร้าย จอมปลอม เห็นแก่ตัว และไร้มโนธรรมของท่านกับครอบครัวของท่านอย่างนั้นหรือ
