บทที่ 18

ชายที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสาย เฮย์ส เป็นอันธพาลที่ทำงานประเภทนี้ของเซ้าท์ ซิตี้ งานสกปรกทุกอย่างทั้งก่อนและหลังการถูกคุมขังของซาบริน่าก็ถูกดำเนินการโดยเฮย์ส

ครอบครัวลินน์พัวพันกับเฮย์สมากกว่าหนึ่งครั้ง

เซลีนคิดว่าเธอจะทำให้เต็มที่ในครั้งนี้เช่นกัน

ในตอนแรกครอบครัวลินน์ไม่ต้องการพรากชีวิตไปจากซาบริน่าก่อนงานแต่งงานของเซลีนและเซบาสเตียน พวกเขากลัวว่ามันจะทำให้เกิดปัญหาใหญ่ และงานแต่งงานจะได้รับผลกระทบ แต่ก็มีเหตุผลอื่นเช่นกัน เซลีนต้องการส่งข่าวไปยังซาบริน่าเป็นการส่วนตัวว่าความสุขทั้งหมดที่เธอได้รับนั้นต้องแลกมากับร่างกายของซาบริน่า

เซลีนอยากจะทำให้ซาบริน่าโกรธ

ถึงกระนั้น เซลีนก็ไม่อาจจะสนใจอะไรได้อีกต่อไปแล้ว

เธอต้องการให้ซาบริน่าตาย!

เธอต้องการให้ซาบริน่าตายโดยทันที

อีกด้านหนึ่ง เฮย์สขอเงินสิบล้านดอลลาร์ในรวดเดียว

เซลีนตกใจ “เฮย์ส! ความโลภของนายมากเกินไปไหม?”

อย่างไรก็ตาม เฮย์สก็ได้แต่ปล่อยเสียงหัวเราะชั่วร้ายออกมา “ผมรู้ว่าคนที่คุณอยากให้ผมจัดการคือใคร ผมจะไม่เพียงแต่ช่วยคุณเช็ดล้างเท่านั้น แต่ผมยังจะทำให้เธอพบกับจุดจบที่เลวร้ายอีกด้วย ความเกลียดชังของคุณจะได้จบใช่ไหมล่ะ? หากคุณยอมจ่าย คุณจะได้เห็นด้วยตัวเองว่าผมจะทรมานเธออย่างไร คุณไม่คิดว่ามันคุ้มค่ากับราคาที่ผมตั้งไว้เหรอ?”

เซลีนเห็นด้วยกับสิ่งนี้ "ก็ได้ ถ้ามันต้องใช้สิบล้าน งั้นก็สิบล้าน”

แม้ว่าเงินจำนวนนั้นจะไม่ใช่เงินก้อนเล็ก ๆ สำหรับครอบครัวลินน์ เซลีนคิดว่าเธอจะทำอย่างไรให้ได้แต่งงานกับเซบาสเตียนไว ๆ และเป็นคุณผู้หญิงของครอบครัวฟอร์ด ดังนั้นเซลีนจึงรู้สึกว่าเงินสิบล้านไม่ใช่ปัญหาเลย

หลังจากที่เธอทำข้อตกลงกับเฮย์สแล้ว เซลีนก็วางสายและเยาะเย้ยกับตัวเอง “ซาบริน่า! ทุกสิ่งที่ควรจะเป็นของแกนั้นเป็นของฉัน ของฉัน! แกทำภารกิจของเธอเสร็จแล้ว ดังนั้นแกควรไปลงนรก ไปตายซะ!"

เซลีนเหลือบมองกลับไปที่ร้านอาหารคลาวด์แอลล่าอย่างชั่วร้ายและรีบจากไปอย่างรวดเร็ว ซาบริน่ากำลังเข็นเกรซในรถเข็นออกจากร้านอาหาร

“แม่คะ วันนี้แม่กลับไปพักที่บ้านไหมคะ?” ซาบริน่าถาม

เธอรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ยังอยากถาม

ความเจ็บป่วยของเกรซหนักหนามาก แม้ว่าเธอจะมางานแต่งงานได้ แต่เธอก็ต้องไปกับเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ และหมออนุญาตให้เธอออกมาได้เพียงสามชั่วโมงเท่านั้น หลังจากสามชั่วโมงเธอต้องกลับไปที่วอร์ดทันที

เกรซส่ายหัวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ “เด็กโง่ วันนี้เป็นวันแต่งงานของหนูกับเซบาสเตียน เธอน่าจะใช้เวลาดี ๆ ร่วมกับเขาตามลำพัง แม่จะไปเป็นก้างขว้างคอได้ยังไง? แม่จะให้เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์กลับไปที่โรงพยาบาลด้วย แม่ไม่เป็นไรหรอก หนูกับเซบาสเตียนกลับบ้านกันไปเถอะ”

"ได้ค่ะ แม่" ซาบริน่ามองดูเกรซในขณะที่เธอขึ้นรถ เธอเฝ้ามองเกรซจนรถขับออกไป เมื่อเธอหันกลับมาอีกครั้ง ก็ไม่พบเซบาสเตียนแล้ว

ซาบริน่าอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างผิดหวัง

มันเป็นเพียงข้อตกลงเท่านั้น

เขาทำมันในฐานะเป็นความรับผิดชอบของลูกกตัญญู

ในทางกลับกัน ซาบริน่าทำอย่างนั้นเพราะเกรซเป็นความอบอุ่นเดียวในโลกของเธอ

ไม่ว่าเซบาสเตียนจะมีความเข้าใจผิดอะไรต่อเธอ ไม่ว่าจะรุนแรงหรือหนาวเหน็บแค่ไหน เธอก็พร้อมเดินไปกับเกรซในการเดินทางครั้งสุดท้ายของชีวิต

ซาบริน่าลากชุดแต่งงานที่ยาวถึงพื้นเข้าไปในห้องโถงและมุ่งหน้าไปยังห้องแต่งตัว เจ้าหน้าที่กลุ่มหนึ่งมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ ซาบริน่ารีบไปที่ห้องแต่งตัวแต่เธอไม่เห็นเสื้อผ้าที่เธอเปลี่ยนออกไว้

พนักงานเดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “คุณกำลังมองหาอะไรคะ?”

"ฉัน... เสื้อผ้าของฉันอยู่ที่ไหน?" ซาบริน่าถาม

"ฮะ?"

“กระโปรงทรงดินสอสีดำและเสื้อสีขาวที่สกปรกเล็กน้อย…”

“โอ้ นั่น? เราคิดว่ามันเป็นขยะ ดังนั้นเราจึงโยนมันทิ้งไป”

ซาบริน่าพูดไม่ออก

เธอจะออกไปและขึ้นรถประจำทางโดยไม่เปลี่ยนเป็นชุดลำลองได้อย่างไร?

เธอไม่สามารถนั่งรถประจำทางในชุดแต่งงานและรองเท้าส้นสูงได้ใช่ไหมล่ะ?

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเซบาสเตียน แต่เขาไม่รับสาย

ซาบริน่านั่งอยู่คนเดียวในห้องโถงในชุดแต่งงานของเธอ โดยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

ชั่วโมงก่อน เธอเป็นเจ้าสาวแสนสวยที่ทุกคนอิจฉา แต่ตอนนี้ เหมือนกับเซลีน เธอกลายเป็นตัวตลกในร้านอาหาร

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความถึงเซบาสเตียน [คุณจะไม่ให้ฉันกลับไปที่บ้านของคุณเหรอ? ได้โปรดให้ความเห็นด้วย]

เซบาสเตียนไม่ตอบข้อความ

ซาบริน่ารออยู่ในร้านอาหารเป็นเวลาสองชั่วโมงเต็ม

มันเริ่มจะมืดแล้ว และดูเหมือนว่าเธอจะต้องขึ้นรถบัสในชุดเจ้าสาวเพื่อกลับไปที่บ้านของเซบาสเตียน เมื่อเธอกำลังจะลุกขึ้น เสียงที่สุภาพพูดว่า “มิสสก๊อตต์ นายท่านเซบาสเตียนมีบางอย่างต้องดูแล ดังนั้นเขาจึงกลับไปแล้ว ผมจะรับผิดชอบในการส่งคุณกลับ”

หลังจากเห็นการมาถึงของคิงส์ตัน ผู้ช่วยของเซบาสเตียน ซาบริน่าพูดด้วยความรู้สึกโล่งใจในที่สุดว่า "อืม"

เมื่อเธอกลับไปที่บ้านของเซบาสเตียน ห้องนั่งเล่นนั้นเงียบ ดังนั้นเธอจึงเดาว่าเขาไปนอนแล้ว

ซาบริน่ากำลังจะกลับไปที่ห้องนอนของเธอและเปลี่ยนชุดแต่งงานออก เมื่อเห็นสร้อยข้อมือสีเขียวมรกตที่เกรซสวมอยู่บนข้อมือของเธอขึ้นมาอย่างฉับพลัน

สร้อยข้อมือนี้น่าจะคุ้มค่ากับเงินที่จ่ายไป ซาบริน่าไม่ได้ไร้เดียงสาจนคิดว่าเซบาสเตียนจะมอบสร้อยข้อมือนี้ให้กับเธอ เธอถอดสร้อยข้อมือออก ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของเซบาสเตียนแล้วเคาะ แต่ข้างในนั้นไม่มีเสียง

ซาบริน่าผลักประตูและมองดู เซบาสเตียนไม่ได้อยู่ในห้องนอน

เขายังไม่กลับมา

ซาบริน่าเดาว่าในตอนนี้เซบาสเตียนน่าจะอยู่ที่บ้านของลินน์เพื่อปลอบใจเซลีน เธอจะหันหลังและจากไป แต่เธอรู้สึกว่าสร้อยข้อมือล้ำค่าเช่นนี้ควรส่งคืนให้เขาเก็บโดยเร็วที่สุด เธอเดินเข้าไปในห้องและวางสร้อยข้อมือลงบนโต๊ะข้างเตียงของเซบาสเตียน เมื่อเธอกลับไปที่ประตู เพื่อออกไปจากห้อง ซาบริน่าก็ตระหนักได้ว่าประตูจะเปิดไม่ออก

เธอตื่นตระหนกครู่หนึ่ง

เธอเอียงศีรษะเพื่อหาว่าตัวล็อคที่ซ่อนอยู่ที่ลูกบิดอยู่ที่ไหน แต่หาไม่พบ

ประตูก็ไม่ต่างจากประตูห้องธรรมดาและลูกบิดไม่มีตัวล็อคซ่อนอยู่ แต่ทำไมมันถึงเปิดไม่ออกล่ะ?

เธอผลักและดึงอย่างแรง ประตูไม่ขยับ ในขณะที่เธอก็กดที่จับประตูอย่างแรงเช่นกัน

ซาบริน่าเหงื่อแตก แต่ในท้ายที่สุดเธอก็ยังเปิดไม่ได้

เธอทำได้แค่กลับไปที่โต๊ะข้างเตียงของเซบาสเตียนเท่านั้น เธอต้องการดึงลิ้นชักเปิดออกเพื่อดูว่ามีกุญแจหรือการ์ดประตูหรือไม่ อย่างไรก็ตามเมื่อเธอดึงลิ้นชักออก มีดสั้นแวววาวก็พุ่งออกมาจากลิ้นชักและพุ่งตรงไปในทิศทางของเธอ

“อ๊า…” ซาบริน่าตกใจและตกใจมาก ใบหน้าของเธอซีดเผือด

อย่างไรก็ตามไม่มีเหตุอันตรายเกิดขึ้น มีดสั้นเพียงสัมผัสซาบริน่าแล้วเด้งกลับอย่างอัตโนมัติ

มีดสั้นติดอยู่กับผนังและมีสายอยู่ที่มัน

ซาบริน่าเพิ่งตระหนักได้ว่าอะไรบางอย่างถูกเขียนไว้ข้างบนหลังจากที่เธอให้ความสนใจกับมัน 'ครั้งแรกเป็นเพียงการเตือนที่ผิดพลาด ถ้าคุณกล้าที่จะย้ายสิ่งของในห้องอีกครั้ง คุณจะถูกสับจนตาย'

ซาบริน่าตกใจกลัว เธอโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นและไม่สามารถยืนนิ่งอยู่ได้ เธอแทบจะไม่หายจากอาการช็อกในตอนแรกและต้องการจับเตียงไว้เพื่อช่วยพยุง แต่เธอก็รีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็วด้วยความกลัวเมื่อเกือบแตะผ้าห่ม

เธอไม่กล้าแตะต้องอะไรเลย และทำได้เพียงหมอบอยู่ที่มุมข้างประตูเท่านั้น

เธอคิดว่าเธอพอแล้ว

เซบาสเตียนจะไม่ปล่อยเธอไป เมื่อเขากลับมา แม้ว่าอาวุธที่ซ่อนอยู่ในห้องของเซบาสเตียนจะไม่สับเธอจนตายก็ตาม

เธอหมอบอยู่ที่มุมห้องขณะที่กอดเข่าของเธอ และเธอก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เซบาสเตียนที่กลับมาตอนดึก เขามาที่ประตูห้องนอนและสังเกตเห็นทันทีว่ามีคนมาแตะประตูของเขา เซบาสเตียนตกใจและรีบเปิดมันออก จากนั้นเขาก็เห็นหญิงสาวหมอบอยู่ที่มุมห้อง