MasukShare
บทที่ 19
Bab terkait
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 20
"ฟังนะ!" เสียงของชายหนุ่มทุ้มต่ำ และเสียงที่เย็นเยียบพูดอย่างชัดเจนตามมาเพียงไม่กี่คำ “บุกเข้ามาในห้องของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตอีกครั้ง เธอตายแน่!”ซาบริน่าดูเหมือนกวางที่หลงทาง ขนตางอนยาวของเธอกระพริบอย่างรวดเร็ว และเธอก็พยักหน้าสุดกำลังชายหนุ่มหันกลับมาหยิบสร้อยข้อมือสีเขียวมรกตจากโต๊ะข้างเตียง จากนั้นเขาก็อุ้มซาบริน่า เปิดประตู เข้าไปในห้องของซาบริน่าแล้ววางเธอลง หลังจากนั้นเขาสวมสร้อยข้อมือกลับมาที่ข้อมือเธอแล้วพูดว่า "พรุ่งนี้ใส่ไปเยี่ยมแม่ของฉัน แม่คงจะมีความสุขมากกว่านี้""ฉันเข้าใจแล้ว" เสียงเล็กและแผ่วเบาของเธอติดอยู่ในลำคอ ขณะที่เธอตอบเขาอย่างระมัดระวังชายคนนั้นหันกลับมาและจากไปจากนั้นซาบริน่าก็เคลื่อนที่ไปปิดประตูห้องและพิงน้ำหนักทั้งหมดไว้ที่ประตู ขาของเธอไม่มีแรงพยุงเธออีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงทรุดตัวลงกับพื้นและหายใจแรงเธอรู้สึกเหมือนได้เดินผ่านประตูนรกโชคดีที่มันเป็นแค่การเตือนถึงความผิดพลาดหลังจากที่สงบสติอารมณ์แล้ว เธอถอดชุดแต่งงานและส้นสูงคริสตัลออกและอาบน้ำล้างตัวก่อนเข้านอนวันรุ่งขึ้นจะเป็นการทำงานวันแรกของเธอ ดังนั้นเธอต้องอยู่ในสภาพที่ดีในเช้าวันรุ่ง
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 21
ซาบริน่าพ่นลมหายใจเยาะเย้ยและกลอกตาใส่เซลีนถ้าหากเธอรู้แล้วเป็นยังไง?ถ้าหากเธอไม่รู้แล้วเป็นยังไง?ซาบริน่ารู้อยู่เสมอว่าครอบครัวลินน์ต้องรู้ว่าชายคนนั้นเป็นใคร และเธอก็รู้เช่นกัน! เขาคือคู่ต่อสู้ที่ครอบครัวลินน์ต้องการให้ตาย แต่พวกเขาไม่สามารถฆ่าชายคนนั้นอย่างเปิดเผยได้ ดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยให้เธอไปอยู่กับเขาก่อนที่เขาจะถูกฝังในหลุมศพบุรุษผู้นั้นสิ้นชีวิตเพราะหลงระเริงในราคะมากเกินไป“ฉันไม่ต้องการ” ซาบริน่าพูด“แก…” เซลีนยกมือขึ้นตบหน้าซาบริน่า “ต่อให้แกไม่อยากรู้แต่แกก็ต้องรู้อยู่ดี วันนี้ฉันจะบอกความจริงกับแก ฉันต้องทำให้แกรู้ก่อนตาย แกรู้ไหมว่าทำไมแกถึงมาอยู่ในตระกูลลินน์ของเราตั้งแปดปี แกรู้ไหมว่าทำไมคุณแม่ของฉันกับฉันถึงเกลียดแกนัก? แกคิดว่าเป็นเพราะแกอยู่ในบ้านของเราและเราเลี้ยงดูและให้เสื้อผ้ากับแกเหรอ? ซาบริน่า แกไม่ได้คิดถึงเหตุผลอื่นอีกเลยเหรอ?”ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นมองเซลีนเธออยากรู้เสมอว่าทำไมแม่ของเธอถึงส่งเธอมาให้ครอบครัวลินน์ดูแลตอนที่เธออายุเพียง 12 ขวบ นอกจากนี้เหตุใดครอบครัวลินน์จึงเฆี่ยนตีเธอและดูถูกเธอทุกครั้ง ในเมื่อพวกเขาสัญญากับแม่ของเธอว่าจะรับเธอไปเ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 22
ซาบริน่าซบใบหน้าลงที่อกของเซบาสเตียนด้วยความกลัว ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน เธอรู้ว่าเซบาสเตียนนั้นร้ายกาจเพียงใด แต่เธอไม่เคยเห็นมันด้วยตาของเธอเอง ในวันนี้เธอก็ได้ประสบถึงความร้ายกาจที่เด็ดขาดของชายผู้คนนี้อย่างไรก็ตาม คนเหล่านั้นสมควรได้รับมันไม่มีอะไรที่ต้องสงสารในทางกลับกัน ซาบริน่าเกือบถูกทรมานและฆ่าโดยเซลีนซาบริน่าที่ทิ้งตัวอยู่บนไหล่ของเซบาสเตียนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและมองดูเซลีนด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสาเป็นอย่างมากซาบริน่าถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล และหลังการตรวจร่างกายแพทย์กล่าวว่า "มีเพียงรอยฟกช้ำบริเวณเนื้อเยื่ออ่อนเท่านั้น ไม่มีอะไรร้ายแรงครับ"ซาบริน่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก และความกลัวของเธอที่อยู่ในระดับสูงสุดก็ค่อย ๆ สงบลง เธอถูกลักพาตัวมาโดยตลอดหลายวัน ดังนั้นเธอจึงสงสัยว่าเกรซเป็นอย่างไรบ้างในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา“คุณฟอร์ด ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน ป้าเกรซ…โอเคไหมคะ?” ซาบริน่ามองเซบาสเตียนอย่างซาบซึ้งและถามไถ่"ไม่โอเค!"ซาบริน่าพูดว่า "...ป้าเกรซ...มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?"“อยู่ในห้องไอซียู” เซบาสเตียนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยเมื่อเร็ว ๆ นี้ ซาบริน่ามาเยี่ยมและดูแลเกรซที่
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 23
“แม่คะ หนูขอโทษ” น้ำตาของซาบริน่าหยดลงบนมุมผ้าห่มของเกรซ เสียงของเธอแหบเล็กน้อยจากการร้องไห้ “หนูเพิ่งเข้าทำงานในบริษัท เพราะแบบนั้น หนูเลยต้องปฏิบัติตามข้อตกลงของเจ้านาย เจ้านายของหนูตัดสินใจในนาทีสุดท้ายที่จะส่งหนูไปทำธุระมาสักสองสามวันค่ะ หนูจึงมาพบแม่ตามเวลา""แม่ไม่ค่อยดีน่ะ สุขภาพของแม่แย่ลงเรื่อย ๆ "ท่อระโยงระยางบนร่างกายของเกรซยังไม่ได้ถูกถอดออก เธอมองดูร่างของเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ฉันไม่รู้ว่าฉันจะลืมตาได้อีกไหมหลังจากที่มันปิดลง…”“แม่คะ อย่าพูดอย่างนั้นสิ หนูไม่อยากให้แม่ทิ้งหนูไป ถ้าแม่ทิ้งหนู หนูต้องเหงามากแน่ หนูไม่ได้มีครอบครัวหลายคนในโลกนี้” ซาบริน่าซบตัวลงใต้จมูกของเกรซและร้องไห้ออกมาซาบริน่าเพิ่งได้รับการช่วยเหลือ แต่เธอไม่ได้กลับไปที่บ้านของเซบาสเตียน เธอใช้เวลาทั้งวันอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลเกรซแทน ซาบริน่าช่วยเกรซทำความสะอาดร่างกาย สระผม และตัดเล็บ ในตอนแรกเกรซเกือบจะเสียชีวิตแต่สีหน้าของเธอกลับมาดีขึ้นเป็นอย่างมากอีกครั้งซาบริน่าดูแลเกรซอย่างละเอียดถี่ถ้วนจนลูกชายแท้ ๆ อย่างเซบาสเตียน ดูเหมือนส่วนเกิน ส่วนใหญ่เขายืนอยู่ด้านข้างเงียบ ๆ และมองดูแม่แล
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 24
"ฝนกำลังตกเหรอ?" เซบาสเตียนออกมาที่ระเบียงและมองออกไป ฝนกำลังตกจริง ๆ จากนั้นเขาก็มองลงไปข้างล่างและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังคุกเข่าท่ามกลางสายฝน ขณะมองขึ้นไปที่ชั้นที่ของเขาอยู่เซบาสเตียนหยิบร่มและเดินลงไป“นายท่านเซบาสเตียน นายท่านเซบาสเตียน… คุณยอมลงมาพบฉันแล้ว” ริมฝีปากของเซลีนเป็นสีม่วงซีดเซียว เธอคลานเข่าต่อหน้าเซบาสเตียนและกอดขาของเขาไว้ "นายท่านเซบาสเตียน ฟังฉันนะ ถ้าคุณฟังฉันจบ ฉันจะไม่สนใจเลย ถ้าคุณจะทุบตีฉันจนตาย โปรดให้โอกาสฉันปกป้องตัวเองด้วย ”ขณะที่เขามองดูผู้หญิงคนนี้ที่คร่ำครวญและทำตัวต่ำทราม เซบาสเตียนก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจในหัวใจของเขา เมื่อวานนี้เขาเกือบจะเตะเธอตายถึงกระนั้น มันเป็นเพราะเธอใช้ร่างกายของเธอช่วยชีวิตเขาไว้ ซึ่งทำให้เขาสามารถควบคุมฟอร์ดกรุ๊ปได้สำเร็จเท้าของเขาหยุดลงในขณะที่เขากำลังจะเตะเธอความรังเกียจที่เขามีต่อผู้หญิงคนนี้ก็เพิ่มมากขึ้นทุกวันผู้หญิงคนนี้ไม่เชื่อฟังและไร้หนทาง เหมือนคืนนั้นที่เธอช่วยชีวิตเขาไว้ เขาสัญญากับเธอแล้วว่าเขาจะแต่งงานกับเธอในอีกสองเดือนจากนั้น แต่เธอมักจะทำสิ่งที่ทำให้เขาโกรธเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าเซบาสเตียนไม่ขยับขาท
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 25
สายนั้นมาจากเฮนรี่น้ำเสียงของชายชราที่เป็นทั้งผู้บังคับบัญชาและให้คำปรึกษา "เซบาสเตียน เนื่องจากนายบอกว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นั่นเพื่อปลอบโยนแม่ของนาย คุณย่าของนายและฉันจึงตัดสินใจจัดงานเลี้ยงครอบครัวแบบสบาย ๆ สุดสัปดาห์นี้ เด็กสาวในวัยที่เหมาะสมจากครอบครัวที่มีเกียรติและมีชื่อเสียงของทั้งเมืองเซ้าท์ ซิตี้และเมืองคีดอนจะมาร่วมงานเลี้ยงด้วย…”“ผมไม่ไป!” เซบาสเตียนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยก่อนที่ชายชราจะพูดจบชายชราที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสายไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องทำให้น้ำเสียงของเขานุ่มนวลยิ่งขึ้น “เซบาสเตียน อย่าวางสายเร็วนัก ให้ปู่พูดให้จบก่อนได้ไหม?”เซบาสเตียนไม่ตอบ“เซบาสเตียน?”"ผมฟังอยู่!"“เรื่องธุรกิจตระกูลฟอร์ด ฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง แต่ปีนี้ฉันอายุ 96 ปีแล้ว นายคงจะไม่ปล่อยให้ฉันตายก่อนที่จะแต่งงานและมีลูกก่อนใช่ไหม? ถ้านายชอบสาว ๆ สักคนที่จะมางานเลี้ยง เช่นนั้นคงจะดีที่สุดอย่างแน่นอน แต่ถ้านายไม่มีคนที่ชอบ ฉันก็จะไม่บังคับ” ชายชราเกือบจะอ้อนวอนให้เซบาสเตียนในตอนจบของประโยคเซบาสเตียนมองดูเซลีนซึ่งยังคงเปียนปอยอยู่ในสายฝนและตอบอย่างเฉยเมยว่า "ก็ได้ครับ"หลังจากที่วางสาย
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 26
เซลีนเรียกอีกครั้ง “นายท่านเซบาสเตียน…”เซบาสเตียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหมายเลขชุดหนึ่ง “คิงส์ตัน มาที่นี่และส่งคุณลินน์กลับบ้านเดี๋ยวนี้”เซลีนพูดไม่ออกหลังจากที่วางสาย เซบาสเตียนพูดอย่างเย็นชาและไร้ความปราณี “รอที่นี่ คิงส์ตันจะมาที่นี่ภายในสามนาทีและเขาจะส่งเธอกลับบ้าน”เขาเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัว กดปุ่ม [ขึ้น] และลิฟต์ก็ปิดเซลีนถูกทิ้งให้ตกตะลึงและอยู่ตามลำพังท่ามกลางสายฝนสามนาทีต่อมา คิงส์ตันก็มา เขาถอยรถไปที่ด้านหน้าของเซลีน เลื่อนหน้าต่างลงแล้วตะโกนว่า “คุณลินน์ เข้ามาเร็ว ๆ เดี๋ยวก็เปียกหมดหรอกครับ”“นายสติไม่ดีไปแล้วรึไง?” ท่าทีของเซลีนเปลี่ยนไปทันทีคิงส์ตันดูงุนงง “ฉันเป็นคู่หมั้นของนายท่านเซบาสเตียน ในฐานะคนขับรถ นายควรลงมาเปิดประตูให้ฉันและคุกเข่าเป็นบันไดให้ฉันไม่ใช่เหรอ?”คิงส์ตันพูดไม่ออกหลังจากนั้นไม่กี่วินาที คิงส์ตันก็ลงจากรถโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาเปิดประตู จากนั้นคุกเข่าข้างหนึ่งแล้วพูดด้วยความเคารพ "คุณลินน์ เชิญขึ้นรถครับ"เซลีนจึงพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “ต้องแบบนี้สิ”หลังจากทุกสิ่งในคืนนี้เกิดขึ้น เซลีนเข้าใจว่าเซบาสเตียนจะรับเธอเป็นภรรยาของเขาไม่ว่า
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 27
เซบาสเตียนไม่ได้ถอนสายตาเย็นชาเพราะเสียงกรีดร้องของซาบริน่า เขาสำรวจซาบริน่าด้วยสายตาจริงจัง ซาบริน่าผลักเซบาสเตียนออกไปอย่างแรง หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นมาแล้วห่อตัว เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนแขกขนาดเล็กน้ำตาของเธอไหลลงมาขณะที่ปิดประตูความรู้สึกอับอายมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่ามันน่าอึดอัดเพียงใดเธอปาดน้ำตาที่เธอควบคุมไม่ได้ด้วยข้อมือ และเมื่อเธอกำลังจะหยิบเสื้อผ้า จู่ ๆ ประตูด้านหลังเธอก็ถูกผลักเปิดออก เธอตัวสั่นด้วยความตกใจเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเซบาสเตียนมีชุดปฐมพยาบาลอยู่ในมือซาบริน่าใช้ผ้าขนหนูคลุมด้านหน้าของเธอ “คุณ… คุณกำลังทำอะไร?”ชายคนนั้นไม่พูดอะไร แต่ยกมือขึ้นเพื่อจับแขนเธอ เขาทำให้เธอนอนอยู่บนเตียงด้วยท่าพลิก ยาเย็นถูกนำไปใช้กับหลังของเธอก่อนที่เธอจะได้ตอบสนองหลังของซาบริน่ามีรอยฟกช้ำหลายแห่งที่แม้แต่เธอเองก็มองไม่เห็น เธอรู้เพียงว่าเธอรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่หลังเมื่อตอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ ตอนนี้หลังจากที่เซบาสเตียนทาครีมลงไป อาการปวดแสบปวดร้อนนั้นก็บรรเทาลงทันทีมีรอยฟกช้ำทุกที่ตรงขาของเธอ เธอนอนอยู่บนเตียงและรู้สึกอับอายจนพูดอะไรไม่ออก เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาใช้
Bab terbaru
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 330
คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 329
“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก“ถ้าในอนาคตเธอต้องการเงิน ไม่ว่าจะมากขนาดไหน เธอก็มาหาฉันได้เสมอ“อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์เพียงลำพังซาบริน่ารับนามบัตรโดยกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ นายน้อยชอว์”ความจริงแล้ว เธอไม่อยากรับนามบัตร แล้วเธอจะรับไปเพื่ออะไร? ซาบริน่าและลูกสาวของเธออยู่กับเซบาสเตียนแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกในอนาคต นอกจากนี้ เธอยังได้งานทำแล้ว ซึ่งเธอตัดสินใจที่จะอุทิศเวลาของเธอและสร้างเนื้อสร้างตัวเธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นว่ามาร์คัสเคยช่วยเธอมาก่อน เธอไม่ต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของมาร์คัสด้วยการปฏิเสธนามบัตรไปขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบการ์ดนั้น ก็มีรถจอดอยู่ข้างหลังทั้งคู่ มาร์คัสและซาบริน่าต่างหันความสนใจไปที่รถท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหตุใดจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่เซบาสเตียนกลับมาถึงบ้านในขณะนั้น?ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบริน่ากลัวว่าภาพก่อนหน้านี้จะทำให้เซบาสเตียนหึง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตระหนักว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เซบาสเตียนจะรู้สึกแบบนั้นซาบริน่าคิดมากไปคนแรกที่ลงจากรถคือคิงส์ตัน เมื่อเห็นมาร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 328
มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะปลอบเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร เขาได้แต่แบ่งปันความเจ็บปวดของเธอในใจ ในขณะนั้นเอง ฝนก็เริ่มตกราวกับว่ามีใครให้สัญญาณฝนเริ่มตกหนักขึ้นภายในไม่กี่วินาทีซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันศีรษะจากฝน แต่มาร์คัสดึงเธอเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารชั้นหนึ่งทันทีขณะที่ทั้งสองตั้งสติ มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข “ซินดี้ ช่วยฉันเอาเอกสารไปที”ซาบริน่าไม่พูดอะไรมาร์คัสไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นไปข้างบนเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกใครบางคนมาที่นี่เพื่อรับเอกสารไปแทน?ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวสวยในชุดอย่างมืออาชีพและรองเท้าส้นสูงก็มาถึงล็อบบี้ มาร์คัสจึงส่งเอกสารบางส่วนให้กับผู้หญิงคนนั้นและสั่งว่า “บอกผู้อำนวยการของเธอว่าฉันจะไม่ขึ้นไปชั้นบน มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการที่นี่”“ค่ะ ผู้อำนวยการชอว์” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนมาร์คัสหันมาสนใจซาบริน่าอีกครั้ง “เธอจะไปไหน? เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”ซาบริน่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธออยากกลับบ้านหลังจากชะงักเล็กน้อยเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ นายน้อยชอว์ ฉันไปเองได้”มาร์คัสยิ้ม “เธอกำลังจ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 327
ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใดแม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้“นั่นเป็นค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 326
มาร์คัส ชอว์เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเมื่อหกปีก่อนมาก และมีลักษณะเป็นนักวิชาการ ซาบริน่านึกถึงความช่วยเหลือทุกอย่างที่เขาให้ไว้กับเธอในตอนที่เธอหนีไปจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ แม้แต่ตอนเธอออกมาจากบ้านเช่าเพื่อไปห้ามไม่ให้เซบาสเตียนแต่งงาน มาร์คัสก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอเมื่อซาบริน่ามองเข้าไปในดวงตาของมาร์คัส เธอรู้ได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและใจดีเพียงใดเขาเริ่มถามว่า “ซาบริน่า สบายดีไหม? ฉันรู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนจับตัวและพาเธอกลับมาที่นี่ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ครอบครัวของฉันเริ่มจับตาดูฉันอย่างเข้มงวดมากขึ้น ดังนั้น หากว่าฉันไปหาเธออย่างไม่ระมัดระวัง ก็รังแต่จะยั่วโมโหเซบาสเตียนมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงไม่พยายามติดต่อเธอมาโดยตลอด บอกฉันทีว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?“เซบาสเตียนปฏิบัติต่อเธอยังไงบ้าง...”"ดีมาก" ซาบริน่าตอบเพียงสองคำเธอเพียงยิ้มให้มาร์คัสโดยไม่ได้อธิบายอะไรแม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากขอบคุณใครสักคน แต่ซาบริน่าก็ยังเป็นคนที่เก็บความรู้สึกของเธอไว้ข้างในเสมอ แทนที่จะใช้คำพูดเพียงผิวเผินเพื่อแสดงความรู้สึกเหล่านั้น มันเหมือนกับความสำนึกบุญคุณที่เธอรู้สึกต่อไนเจลในตอนนั้นที่เธอไ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 325
เด็กน้อยคนนี้ไม่เคยกลัวเลยจริง ๆ ในช่วงสองปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลที่เขตเมืองเคียร์ราย เธอตีกับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนแน่นอน ไอโนะเคยทะเลาะกับเด็กคนอื่น ๆ เท่านั้น เมื่อพวกเขาล้อเลียนเธอว่าไม่มีพ่อหรือดูถูกแม่ของเธอไอโนะจะเอาชนะเด็กคนอื่นอย่างกล้าหาญทุกครั้งหลังจากทะเลาะกับเด็กในโรงเรียนอนุบาล ตอนนี้ เธอไปยั่วยุพวกผู้ใหญ่แล้วเหรอ?ซาบริน่าโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบโลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนขนาดไหน? มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กห้าขวบอย่างไอโนะจะเข้าใจได้อย่างแน่นอน ลูกของเธอยังเล็กอยู่ ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะดุร้ายหรือกล้าหาญแค่ไหน เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่ด้วยสติปัญญาหรือพละกำลังได้ซาบริน่ากังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวเป็นหลักเธอดุไปทางโทรศัพท์ “ไอโนะ! บอกเลยถ้าหนูทำร้ายผู้ใหญ่อีก แม่จะตีก้นหนูจนบวมเลย! แม่ไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว!”ไอโนะตกใจกับคำพูดรุนแรงของแม่ของเธอจนถึงกับร้องไห้ออกมา เธอเช็ดจมูกขณะสะอื้นไห้ “แม่จ๋า หนูแค่อยากช่วยแม่...”“แม่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหนู แม่ไม่อยากให้หนูออกสร้างปัญหาข้างนอกนั่น!” ซาบริน่าดุเธออย่างเคร่งครัด เธอมักจะเข้มงวดกั
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 324
ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรประโยคนั้นไม่มีเหตุผลเลย!เธอถามว่า “กำไลอะไรคะ? ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันแต่ไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเลยนะ”เขาพยายามที่จะขู่กรรโชกเธอเหรอ?เธอไม่ได้ขโมยกำไลของเขามา!น้ำเสียงเยือกเย็นของเซบาสเตียนไม่เปลี่ยนไป “ฉันถามถึงกำไลเมื่อหกปีที่แล้ว!”สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าพูดไม่ออกก่อนจะออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้เมื่อหกปีที่แล้ว เธอได้ทิ้งกำไลนั้นไว้พร้อมกับร่างของป้าเกรซ ซาบริน่าอยากให้กำไลเป็นสัญลักษณ์แทนตัวเธอ ดังนั้น เธอจึงทิ้งมันไว้ที่นั่นเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนป้าเกรซ ในตอนนั้น มันคือสิ่งเดียวที่ซาบริน่าสามารถทำได้เพื่อเกรซหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ซาบริน่ากล่าวว่า “ฉันคงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วถ้าคุณไม่ได้พูดขึ้นมา ฉันพยายามคืนให้คุณเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ในตอนนั้นคุณไม่ยอมรับมันไว้ คุณบอกว่าฉันควรเป็นคนเก็บมันไว้เพราะแม่ของคุณให้ฉัน แล้วทำไมคุณถึงต้องการมันคืนในตอนนี้ล่ะ?”ในขณะนั้น เซบาสเตียนรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกซาบริน่าตำหนิและไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรแต่มันยังทำให้เขาโกรธอีกด้วย!ความเข้าใจผิดต่อเซบาสเตียนดูเหมือนจะเป็นงานอดิเรกของเธ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 323
ไอโนะถามว่า “... ลุงคิงส์ตันคะ ยิงปืนนัดเดียวได้นักสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?” อย่างไรคำศัพท์ของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่คิงส์ตันตอบว่า “มันหมายความว่า…” ขณะกำลังจะอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าหญิงตัวน้อย เขาสังเกตเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของนายน้อยจากกระจกมองหลัง เขาหุบปากทันทีคิงส์ตันเรียนรู้วิธีอ่านท่าทางของนายท่านเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงจะไม่ได้มีทักษะนั้น เมื่อเธอเห็นว่าคิงส์ตันไม่ตอบคำถามของเธอ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันไปหาพ่อตูดหมึกของเธอ กลอกตาและถามว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูขอถามคุณหน่อยเถอะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?”ในตอนนี้ ไอโนะไม่ต้องพึ่งพาอ้อมกอดของพ่อเหมือนที่เธอเคยได้รับที่บ้านเก่าแก่หลังนั้นอีกต่อไป อันที่จริงเธอไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำเพราะว่ามีแค่พวกเขาสองคน เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นคนใจร้าย แต่ก็มีผู้หญิงมากมายที่พยายามจะจับเขาไอโนะเกลียดเรื่องนี้!เมื่อเซบาสเตียนเห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่รู้ว่าเธออยากหัวเราะหรือร้องไห้แทนที่จะตอบไอโนะ เขากลับสวนกลับด้วยคำถามอื่น “ทำไมหนูถึ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 322
ถ้านายท่านอาวุโสชอว์ไม่เอ่ยถึงกำไลนั้น เซบาสเตียนคงลืมมันไปแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ เธอได้มอบกำไลให้ซาบริน่า ซึ่งเป็นมรดกตกทอดของตระกูลอันประเมินค่ามิได้นายท่านอาวุโสชอว์กล่าวต่อ “เซบาสเตียน ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นกำลังวางแผนต่อต้านนายอยู่แน่ ๆ ลองคิดดู เธอทำร้ายไนเจล เซย์นนายน้อยแห่งตระกูลสมิธ หรือแม้แต่มาร์คัสมากแค่ไหน“เธอไม่สามารถเทียบได้กับแม่ของนายได้“ผู้หญิงแบบนั้นจะสามารถสอนลูกของนายให้ถูกต้องได้อย่างไร?”เซบาสเตียนฝืนยิ้ม “ตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่กับผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ของเธอ?!“นายท่านอาวุโสชอว์ด่วนสรุปเกินไปแล้วนะครับ!“สำหรับการอบรมลูกสาวของผม ผมไม่ต้องการให้บุคคลภายนอกมาแนะนำเกี่ยวกับวิธีการทำเช่นนั้น นายท่านอาวุโสชอว์ คุณควรให้ความสำคัญกับการอบรมหลานสาวของคุณเองอย่างเหมาะสม คุณจะได้หยุดดูหมิ่นตัวเองต่อหน้าตระกูลฟอร์ดสักที!”หลังจากพูดอย่างนั้น เซบาสเตียนก็อุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขนและพยายามจะออกจากห้องโถงไป“เซบาสเตียน!” เฮนรี่ตะโกน “จะไปไหน นายบอกว่าเราจะทานข้าวกับไอโนะไม่ใช่เหรอ? ย่าของนายเตรียมของขวัญมากมายไว้ให้เธอแล้วนะ เซบาสเตียน…”เ
