“โอ้ว อ่า...” เขาไม่ได้ฟังว่าเธอพูดอะไร แต่กลับขยับเร่งตัวเองอย่างรวดเร็ว ทว่าเทย่าก็กรีดร้องลั่นเมื่อกายแกร่งทะยานพาเธอมาถึงจุดหมาย สองมือกุมขยับทรวงอกตัวเองอย่างผ่อนคลายและล่องลอย ขณะที่คาเมรอนยังรุกเร้าโรมรันไม่ยอมหยุด จนกระทั่งเขากดสะโพกให้แนบแน่นกับบั้นท้ายกลมกลึง พร้อมกับกายแกร่งกระตุกหนักๆ และปลดปล่อยลาวาอุ่นๆ ไหลอยู่ภายในปราการณ์เช่นเดิม ร่างของเทย่าฟุบลงกับที่นอนและซบใบหน้าลงกับหมอน แต่เขาคุกเข่ามองร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรง พร้อมกับรอให้ตัวเองผ่อนคลายก่อนจะเอื้อมมือลูบไล้แผ่นหลังและสะโพกสวยเพื่อเมคเลิฟเบาๆ แต่ถ้าจะให้ลงไปคลอเคลียเขากลับไม่มีอารมณ์แบบนั้น
“อืม คาเมล ฉันไม่เคยเจอใครที่เร่าร้อนเท่าคุณมาก่อน” หญิงสาวปากชมเปราะด้วยน้ำเสียงพร่าแผ่วเบาแต่นั่นมันบอกให้เขารู้ว่าเธอผ่านมานักต่อนัก “หึ ลืมไม่ลงเลยหรือเปล่า” คาเมรอนหัวเราะเบาๆ กับความหมายที่ว่าเร่าร้อนกว่าใครๆ ก่อนจะจัดการกับปราการณ์ที่ห่อหุ้มกายแกร่งเอาไว้แล้วโยนทิ้งถังขยะเช่นเดิม “ใครจะลืมคุณลง ฉันชอบคุณนะคะ” ชอบอย่างนั้นหรือ ชอบคืออะไร หรือว่าเธออยากจะจริงจังกับเขา “ผมรู้” เขาตอบด้วยความมั่นใจเลยทีเดียว เพราะไม่มีใครไม่ชอบเขาหรอก และเมื่อพูดจบเขาก็ขยับลงมานอนเคียงข้างกับเธอ แต่กลับนอนหันหลังให้เธออีกครั้ง “กอดกันหน่อยได้ไหมคะ คาเมล” เธอไม่ใช่คนพิเศษสำหรับเขาเสียหน่อยทำไมต้องกอดเอาใจด้วย เขาคิดแต่แสร้งหลับตาราวกับอ่อนเพลียเสียเหลือเกิน “ผมเหนื่อย ง่วงมากครับ” เขาตอบน้ำเสียงเรียบขึ้นมาก เทย่าจึงต้องเป็นฝ่ายขยับเข้าไปสวมกอดเขาทางด้านหลังแทน จากนั้นจึงได้ตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอาไว้ แต่ชั่วครู่เท่านั้นเธอก็ได้ยินเสียงหายใจที่ดังสม่ำเสมอเหมือนคนหลับลึกและตามมาด้วยเสียงกรนเบาๆ “คาเมล อย่าบอกนะว่าหลับแล้ว อะไรจะหลับเร็วปานนั้น สงสัยเหนื่อยจริงๆ ก็ตั้งหลายรอบนี่เนอะ” เธอบ่นให้เขานิดหน่อย แต่เมื่อนึกถึงบทรักที่ผ่านมาตลอดทั้งคืนมันก็ทำให้เธอแทบคลั่ง จึงอ่อนเพลียหมดแรงเป็นธรรมดา “ฝันดีนะคะ ทูนหัวของเทย่า” ทูนหัวเลยหรือ ให้ตายสิเธอหมายจะจริงจังกับเขาแน่ๆ เขาคิดพลางลืมตาขึ้นอย่างหนักใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แต่แล้วอยู่ๆ ภาพของหญิงสาวร่างบาง สวย ขาว น่ารัก น่าทะนุถนอม เจ้าของรางวัลชนะเลิศในค่ำคืนที่ผ่านมานั้น ก็ปรากฏขึ้นมากลางใจอย่างห้ามไม่ได้ พรุ่งนี้แล้วสินะที่เธอไปเซ็นสัญญาทำงาน เวลานี้คาเมรอนพยายามนึกแผนการอยู่ในใจ ว่าทำอย่างไรจึงจะได้ครอบครองความสวยน่ารักแบบนั้น จะบริสุทธิ์ไร้เดียงสาหรือเปล่า หรือไม่ต่างกับแม่เสือสาวอย่างเทย่า ผู้หญิงสมัยนี้ก็แทบจะหาความบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่ได้ ถึงจะมีแต่ก็หากยากเหลือเกิน และตั้งแต่เขาเป็นหนุ่มนักรัก ครั้งแรกในชีวิตของการเป็นวัยรุ่นจวบจนถึงวัยผู้ใหญ่ ยังไม่เคยเจอสาวบริสุทธิ์สักครั้ง แต่หากหญิงสาวคนนั้นจะไม่เป็นอย่างที่คิดมันจะแปลกอะไร ดีเสียอีกหากได้ครอบครองก็ไม่จำเป็นต้องสอนวิชาและสามารถสนองอารมณ์เขาได้ทุกลีลา เช้าวันใหม่ คาเมรอนรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม เพื่อจะได้กลับบ้านโดยเร็ว เสร็จแล้วจึงได้มายืนมองหญิงสาวแสนสวยสุดเซ็กซี่ นอนเปลือยกายซ่อนตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลอ่อนทรงเสน่ห์คู่เมื่อคืนนั้น กลับแปรเปลี่ยนเป็นความเฉยชา ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึงไร้ความรู้สึก ชั่วครู่เขาหันไปหยิบกระเป๋าเอกสารใบเล็กๆ แล้วเปิดเอาสมุดเช็กออกมา พร้อมกับบรรจงเขียนตัวเลขลงไปมากพอสมควร มากกว่าการเดินแบบครั้งหนึ่งเสียด้วยซ้ำ หนึ่งแสนบาทกับบทรักคืนเดียวแต่เร่าร้อนและยอมรับว่าลืมยาก แต่หากคิดที่จะกลับมาทบทวนกันใหม่อีกครั้ง ก็ดูจะยากอีกเหมือนกัน เพราะคาเมรอนไม่ชอบอะไรซ้ำๆ กินครั้งเดียวก็เบื่อ จากนั้นก็แสวงหาของหวานถ้วยใหม่กินไปเรื่อยๆ ไม่เคยอิ่มเอมและไม่หยุดอยู่ที่ใคร แต่ใครที่กินยากหน่อยก็ไม่ยากอะไร ถ้าจะใช้เงินเป็นตัวล่อ คนสมัยนี้แพ้เงินอยู่แล้ว เขาคิดพลางกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วจึงนำเช็กไปวางไว้ข้างหัวเตียง ซึ่งมีโทรศัพท์มือถือของเธอวางอยู่ เขาจึงใช้โทรศัพท์ทับเอาไว้ป้องกันการปลิวหนี เมื่อจ่ายค่าตัวเสร็จแล้วคาเมรอนจึงหยิบทุกอย่างแล้วรีบออกไปจากห้องทันที เพราะไม่อยากให้เทย่าตื่นขึ้นมาออดอ้อนหรืออ้อยอิ่งขอให้เขาอยู่ต่อ เพราะเช้าวันนี้เขามีธุระที่บริษัท แน่นอนว่าเขารอเวลานี้มานานเป็นเดือนเลยทีเดียวเวลาต่อมา คาเมรอนต้องรีบนั่งรถกลับบ้านโดยมีบอร์ดี้การ์ดเป็นคนขับให้ แล้วแต่งตัวเสียใหม่เพื่อจะเข้าบริษัทโดยเร็ว แปดโมงครึ่งพอดีคาเมรอนมาถึงบริษัทพร้อมกับบอร์ดี้การ์ดตามประกบเช่นเคย และเหมือนกับทุกครั้ง คือเขามักจะสวมแว่นตาดำเสียก่อน เพราะไม่อยากให้ใครเห็นแววตาที่ดุกร้าวของเขา ไม่อยากให้กลัวไปมากกว่านี้
ขณะเดียวกัน ว่าที่พนักงานน้องใหม่ของบริษัท Grey&M Jewelry อย่างเวียงพิงค์ กำลังอยู่ในช่วงเวลาของการเดินทาง โดยมีเมษาขับรถมาส่ง เพื่อจะได้พาเวียงพิงค์มาให้ทันตามเวลาที่กำหนดวันแรก วันนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่เรียนจบที่เวียงพิงค์เพิ่งจะมีโอกาสได้สวมชุดไปทำงานในทันที โดยไม่ต้องสมัคร แต่ชุดที่สวมใส่ก็ยังเป็นของเมษาอยู่ดีเพราะเวียงพิงค์เตรียมชุดไม่ทัน ส่วนชุดที่ใส่นั้นเป็นแบบเดรสสีฟ้า ผ้าชีฟอง แขนตุ๊กตา ยาวกระทั่งหุ้มข้อมือ ขับกับผิวขาวๆ ได้เป็นอย่างดี ส่วนผมยาวๆ เวียงพิงค์ปล่อยสยายแต่แบ่งผมตรงกลางศีรษะเป็นสองด้านแล้วม้วนเป็นช่อ เกี้ยวไปไว้ทางด้านหลัง จากนั้นจึงเหน็บกิ้ฟให้เรียบร้อย ใบหน้าสวยหวานแทบจะไม่ได้แต่งอะไรเลยนอกจากทาแป้งบางๆ และปัดแก้มด้วยสีชมพูระเรื่อเพียงเล็กน้อย เพราะขาวนวลสดใสอยู่แล้ว และเติมริมฝีปากให้เอิบอิ่มด้วยลิปสติกสีชมพูเท่านั้น “นี่ยัยเตี้ย ยิ้มหน่อยสิ จะเคร่งเครียดอะไรนักหนา” เมษาเอ่ยขึ้นขณะขับรถ “ก็พิ้งค์ตื่นเต้นนี่นา” เวียงพิงค์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหวานแผ่วเบา ราวกับคนไม่มั่นใจในตัวเอง “เลิกตื่นเต้นได้แล้ว ไม่ได้ไปสัมภาษณ์งานนะ แต่ไปเซ็นสัญญาแล้วเข้าทำงานเลย” “พิ้งค์ก็ยังตื่นเต้นอยู่ดีนั่นแหละ” เธอตื่นเต้นเพราะอยู่ๆ ก็นึกถึงใบหน้าประธานบริษัทรูปหล่อคนนั้นต่างหาก แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้หวั่นไหว ใบหน้าแทบจะร้อนผ่าวทุกครั้งที่นึกถึง“เอาน่าสู้ๆ อย่าลืมนะฝากอ่อยประธานบริษัทคนใหม่ให้เมย์ด้วย ฮ่าๆ” เมษายังเล่นมุขไม่เลิก ทั้งที่รู้ว่าเวียงพิงค์เป็นคนขี้อายพอสมควร“มันง่ายอย่างนั้นก็ดีสิ จะได้อ่อยเอาไว้เอง แต่หางตาเขาจะแลเราหรือเปล่า”“ฮั่นแน่แสดงว่าสนใจ อยากอ่อยเองใช่ไหมล่ะ ถ้าเขาโสดก็น่าสนใจนะ”“เลอะเทอะแล้วเมย์น่ะ เราเป็นใครเขาเป็นใคร คนระดับนั้นไม่มาคลุกคลี่กับพนักงานตัวเล็กๆ หรอกที่สำคัญผู้หญิงของเขา พิ้งค์ว่าต้องระดับดารานางแบบโน่น”“ไม่คิดว่าตัวเองจะเข้าตาบ้างเหรอ เตี้ยๆ อย่างนี้อาจจะตรงสเปค” เมษาแซวยิ้มๆ“ไม่จ้ะ เลิกคิดไปได้เลย เพ้อฝันมาก” เวียงพิงค์ปฏิเสธทันควัน“แหมอย่างน้อยคนเราก็มีสิทธิ์เพ้อฝันเพื่อความสุขของตัวเองเหมือนกันแหละน่า”“จ้า แม่คนเพ้อฝัน ตั้งใจขับรถไปเลย เดี๋ยวพิ้งค์จะไปทำงานสาย” เวียงพิงค์บอกและยิ้มบางๆ จากนั้นเมษาจึงได้ตั้งใจขับรถต่อไปจนกระทั่งถึงบริษัทอัญมณียักษ์ใหญ่ของเมืองไทย บริษัทดูใหญ่โต หรูหรา สูงหลายสิบชั้น ทางขึ้นคล้ายกับโรงแรมมี
อให้ความคิดเห็นกันอยู่ตลอดเกือบจะทุกเวลา ฉะนั้นทั้งสองฝ่ายอยู่ในชั้นเดียวกัน แบ่งโซนให้อยู่กันอย่างชัดเจน ซึ่งก็ไม่ต่างกับออฟฟิตทั่วไปสักเท่าไหร่ เมื่อการมาเยือนของรสสุคันธ์ พร้อมกับพนักงานคนใหม่ พนักงานคนอื่นๆ จึงพากันหันมามองเป็นตาเดียว และแน่นอนว่าทุกคนรู้ว่าเวียงพิงค์เป็นใคร เพราะได้ไปร่วมงานประกวดพร้อมกันหมด เสียงซุบซิบนินทาจึงเกิดขึ้น แต่เป็นแง่ดี นั่นคือความสวยน่ารักของเวียงพิงค์นั่นเอง“สาวๆ ผู้จัดการทั้งสองอยู่ในห้องใช่ไหม” รสสุคนธ์เอ่ยถามกับพนักงานที่กำลังจับกลุ่มกันคุยงานพอดี“ผู้จัดการอยู่ในห้องค่ะ” พนักงานสาวคนหนึ่งตอบ“โอเคขอบใจจ้ะ ปะพิ้งค์ไปหาผู้จัดการของพิ้งค์กัน” พูดจบรสสุคนธ์จึงเดินนำหน้าอีกครั้งกระทั่งถึงห้องทำงานของผู้จัดการฝ่ายออกแบบก่อน เพราะเวียงพิงค์ต้องเป็นดีไซเนอร์ฝ่ายนี้นั่นเองก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! รสสุคนธ์เคาะประตูอย่างมีมารยาทและรอกระทั่งได้รับอนุญาต“เชิญค่ะ” น้ำเสียงของผู้จัดการดูเหมือนผู้ชาย แต่คล้ายไปทางผู้หญิง คิดว่าคงเข้าใจไม่ผิดแน่ เวียงพิงค์หวาดหวั่นอยู่ไม่น้อ
“เหรอคะ พูดถึงท่าน แล้วท่านดุหรือเปล่าคะ ดูเหมือนที่พิ้งค์เห็นจากระยะไกลการ์ดท่านเยอะมาก”“ดุ แต่ก็ใจดีเหมือนกัน เพียงแต่ท่านไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่น่ะ ไม่ต้องคิดมาก ท่านไม่เรียกพนักงานพบหรอก เวลางานมีปัญหาหรือบกพร่องท่านเรียกหัวหน้านี่แหละไป”“ความน่ากลัวก็มาตกอยู่กับหัวหน้าใช่ไหมคะ”“ฮ่าๆ ไม่หรอกจ้ะ ไม่น่ากลัวขนาดนั้นเสียหน่อย เอาล่ะไปดูโต๊ะทำงานกัน” พิรัชหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ทำให้เวียงพิงค์รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะเลยทีเดียว“ได้ค่ะ” เมื่อเวียงพิงค์รับคำแล้วจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูให้พิรัชก่อน ตามลำดับหัวหน้ากับลูกน้อง แล้วเธอจึงออกไปทีหลัง พิรัชเดินนำมาถึงโต๊ะทำงานที่เป็นของเวียงพิงค์ ซึ่งโต๊ะทำงานของเธอก็มีฉากกั้นเช่นกัน แต่ที่น่าแปลกใจคือ มีโต๊ะทำงานโต๊ะเดียวเท่านั้น คิดว่าคงจัดไว้สำหรับดีไซเนอร์ที่ต้องการความเป็นส่วนตัวมากๆ จากนั้นพิรัชจึงได้พาเวียงพิงค์ไปแนะนำตัวกับเพื่อนร่วมงานและฝ่ายการตลาดตามลำดับต
ขณะเดียวกันเมื่อเวียงพิงค์เรียนจบ ก็รับจ๊อบทำงานกลางคืนรอการสมัครงาน จากนั้นก็ทยอยส่งเงินไปให้มารดา ถึงจะไม่มากแต่เธอก็ส่งเงินกลับบ้านทุกเดือน นี่คือประวัติที่เวียงพิงค์กรอกเอาไว้ และเท่าที่คาเมรอนอ่านคร่าวๆ ก็รู้ว่าตอนเรียนหนังสือเวียงพิงค์ทำงานทุกอย่างที่สุจริต เพื่อให้ได้เงินส่งเสียตัวเองเรียนจนจบ“ทำงานทุกอย่างเลยเหรอ” คาเมรอนเอ่ยลอยๆ พลางยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ราวกับมีแผนการอยู่ในใจ แน่นอนว่าผู้หญิงที่ทำทุกอย่างเพื่อเงินนั้นเขาชอบอยู่แล้ว หากมีโอกาสที่ได้ทำงานแลกเงิน ไม่ว่างานแบบไหนก็รับทำอยู่แล้วกระมัง แม้แต่งานอย่างว่า เขาคิดอย่างเหยียดหยัน รู้สึกไม่พอใจเมื่อคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าเวียงพิงค์ต้องเป็นผู้หญิงแบบนั้นแน่ๆ เหมือนแม่นางแบบที่เขาสอยมานอนกก“อีกไม่นานเราจะได้รู้จักกันเวียงพิงค์” เวลานี้สำหรับคาเมรอนแล้วเวียงพิงค์เป็นผู้หญิงที่เขาอยากจะใช้เวลาดูเธอให้นานกว่าคนอื่น เพราะความรู้สึกหลายๆ อย่างที่ตอบตัวเองไม่ได้ รู้เพียงแต่ว่าอยากจะได้เธอ แต่ไม่อยากแสดงตัวให้ไก่ตื่น เพราะอย่างนี้เองเขาถึงซุ่มเงียบอยู่เช่นนี้และ ได้แ
“ตั้งแต่ทำงานมายังไม่เคยจ้ะ แต่ก็ไม่แน่ถ้ามีใครทำอะไรไม่เหมาะมากๆ เข้าท่านอาจจะเรียกเข้าพบเป็นการส่วนตัว”“งั้นพิ้งค์จะพยายามเป็นเด็กดีอยู่ในกฎระเบียบดีกว่าค่ะ ไม่งั้นแย่แน่เลย ฟังเท่านี้ยังน่ากลัว” เธออยากจะบอกเหลือเกินว่าท่านประธานอาจจะมีดีแค่ความหล่อ นอกนั้นไม่น่าเข้าใกล้เลย“ดีแล้วจ้ะ” อมิตาบอกยิ้มๆ อีกครั้ง แต่ระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่นั่นๆ เสียงของผู้จัดการก็ดังขึ้น“อะแฮ่ม!” พิรัชกระแอมเพื่อให้สองสาวได้รู้ตัว และทันทีที่ได้ยินเสียงทั้งคู่ก็สะดุ้งพร้อมกับหยุดคุยกัน“อุ้ย! เอ่อพี่รัช มาเมื่อไหร่คะ ตาไม่เห็นได้ยินเลย” อมิตาแสร้งถามและยิ้มแห้งๆ เพราะกลัวความผิด“มาทันได้ยินเราสองคนกำลังนินทาเจ้านาย” พิรัชบอกเสียงปกติแต่แกล้งทำตาขึงขัง“พิ้งค์ขอโทษค่ะ พอดีพิ้งค์กำลังสอบถามเรื่องงานก็เลย...”“ก็เลยถามยาวถึงคนให้งานด้วย พี่ไม่ว่าหรอกนะ เพราะได้ยินที่พิ้งค์ถาม รู้
“อุ้ย! ไม่เอาหรอก เดี๋ยวพิ้งค์จัดการเองนั่นแหละ ไม่ต้องยุ่งเลย รออยู่ตรงนี้จะไปใส่ออกมาให้ดู” พูดจบเวียงพิงค์ก็รับชุดและรองเท้าจากเมษาทันทีก่อนจะเดินเข้าไปในห้องลองชุด เมษาได้แต่ยิ้มตามอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะถ้าไม่ขู่ว่าจะจ่ายให้ไม่มีทางรับแน่ๆเวียงพิงค์เข้าไปในห้องลองชุดเพียงห้านาทีเท่านั้นเธอก็เปิดประตูออกมา พร้อมกับชุดใหม่สีชมพูเกาะอก สั้นเหนือหัวเข่าจริงๆ ส่วนรองเท้าก็เข้ากับชุดและเท้าขาวๆ เลือกเก่งไม่เบาเลย เมษาคิดชมตัวเอง ขณะที่มองเพื่อนรักแบบทึ่งๆ และอึ้งในความสวยน่ารัก“พิ้งค์ใส่มันโอเคไหมอ่ะเมย์” เวียงพิงค์ถามด้วยความไม่มั่นใจ“มันโอเคมากพิ้งค์ โอเคกว่าชุดก่อน ที่เมย์ให้ยืมเสียอีก”“จริงเหรอ พิ้งค์ว่ามันโป๊ไหมอ่ะ กลัวเกาะอกจะหลุดด้วย”“ไม่โป๊เลยต่างหาก เรียบๆ แต่ดูดี ขับผิวมากๆ คอว่างๆ โล่งๆ เอาไว้ใส่เครื่องประดับ เอาชุดนี้แหละ ไปถอดแล้วจ่ายเงินเลย” ดูเหมือนว่าเมษาจะเป็นคนจัดแจงทุกอย่างให้เวียงพิงค์ แม้จะไม่อยากรับก็ต้องรับเพราะมันคือความหวังดี หากไม่มีเมษา เวียงพิงค์ก็ไม่รู
แต่ถึงแม้ว่าจะทำห้องให้ดูอบอุ่นน่าอยู่เพียงใด ความเหงาก็ปกคลุมไปทั่วทั้งห้องอยู่ดี ทั้งเหงาและคิดถึงบ้าน คิดถึงมารดาและน้าสาวที่อยู่ด้วยกันสองคน เธอเองก็กลับบ้านปีละครั้ง ทว่าตั้งแต่เรียนจบยังไม่มีโอกาสได้กลับ นอกจากโทรศัพท์ไปแจ้งข่าวดีเรื่องที่เธอประกวดชนะเลิศพร้อมเงินรางวัล จากนั้นจึงได้ส่งเงินไปให้ เท่านี้มันก็ทำให้เธอมีความสุขมากแล้วการทำงานก้าวแรกมันไม่ได้ทำให้เวียงพิงค์หนักใจ เท่ากับตอนนี้ที่กำลังจะเตรียมตัว เพื่องานที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ เป็นอีกครั้งที่จะต้องขึ้นพรีเซนต์ผลงานด้วยตัวเองโดยไม่ใช้พิธีกร เธอไม่ได้กลัวต่อการทำงานอยู่แล้ว แต่กลัวอย่างอื่น คือการได้เห็นหน้าผู้ชายในฝัน ที่เธอแอบเก็บซ่อนชายหนุ่มเอาไว้ในหัวใจตลอดระยะเวลาที่ทำงาน“ทำไมต้องตื่นเต้น เขาไม่ได้สนใจเราเสียหน่อย” เธอว่าให้ตัวเองอย่างหงุดหงิดใจก่อนจะเหลือบมองชุดราตรีที่ซื้อมาพร้อมกับรองเท้า แล้วจึงลุกขึ้นไปหยิบชุดราตรีแขวนเอาไว้ในตู้เสื้อผ้า“แปลงร่างเป็นนางซินอย่างนั้นเหรอ เจ้าชายที่ไหนจะสนใจ ยัยเตี้ย” เธอว่าให้ตัวเองพล
ภายในโรงแรมหรู ระดับห้าดาวแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ คลาคล่ำไปด้วยสื่อมวลชนคับคั่ง เหล่าคนดังไฮโซและนักธุรกิจแถวหน้าของเมืองไทยที่ต่างตบเท้ากันมาร่วมงานประกวดการออกแบบเครื่องประดับ เพื่อเฟ้นหาดีไซเนอร์มาประดับวงการพร้อมทั้งเซ็นสัญญาร่วมงานกับบริษัทเพชรยักษ์ใหญ่ของเมืองไทยอย่างบริษัท Grey&M Jewelry จำกัด(มหาชน) โดยการจัดงานครั้งนี้ เกิดขึ้นภายใต้แนวคิดของประธานบริษัทคนใหม่อย่าง คาเมรอน เกรย์ มหัทธนวงศ์สกุล ผู้บริหารหนุ่มวัยสามสิบเอ็ดปี ที่เพิ่งจะมารับตำแหน่งได้ไม่นาน ด้วยความที่เป็นคนตั้งใจทำงาน เก่ง ไฟแรง จึงอยากได้ดีไซเนอร์เป็นคนรุ่นใหม่ และไฟแรงพอๆ กันมาร่วมงานด้วย เพื่อจะได้มีไอเดียร์แปลกๆ ไม่ซ้ำใครในการตีตลาดอัญมณีเมืองไทย สู่ระดับเอเชีย ไปจนถึงระดับโลก และการประกวดก็ได้ค้นพบเพชรเม็ดงามสิบคนสุดท้าย เพื่อที่จะขึ้นโชว์ผลงานจริงในค่ำคืนนี้ โดยการสวมใส่ของนางแบบแถวหน้าของเมืองไทย เวียงพิงค์ ขวัญคำ สาวน้อยเมืองเชียงใหม่ หนึ่งในผู้เข้าร่วมการแข่งขันและเข้ารอบสิบคนสุดท้าย จากการคัดเลือกกว่าหนึ่งร้อยคนผ่านผลงานการวาดภาพในรอบแรก หญิงสาวอายุยี่สิบเอ็ดปีและเพิ่งจะคว้าปริญญาหมาดๆ ทางด้านการออกแบบอ