บทที่ 6

“โอ้ว อ่า...” เขาไม่ได้ฟังว่าเธอพูดอะไร แต่กลับขยับเร่งตัวเองอย่างรวดเร็ว ทว่าเทย่าก็กรีดร้องลั่นเมื่อกายแกร่งทะยานพาเธอมาถึงจุดหมาย สองมือกุมขยับทรวงอกตัวเองอย่างผ่อนคลายและล่องลอย ขณะที่คาเมรอนยังรุกเร้าโรมรันไม่ยอมหยุด จนกระทั่งเขากดสะโพกให้แนบแน่นกับบั้นท้ายกลมกลึง พร้อมกับกายแกร่งกระตุกหนักๆ และปลดปล่อยลาวาอุ่นๆ ไหลอยู่ภายในปราการณ์เช่นเดิม ร่างของเทย่าฟุบลงกับที่นอนและซบใบหน้าลงกับหมอน แต่เขาคุกเข่ามองร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรง พร้อมกับรอให้ตัวเองผ่อนคลายก่อนจะเอื้อมมือลูบไล้แผ่นหลังและสะโพกสวยเพื่อเมคเลิฟเบาๆ แต่ถ้าจะให้ลงไปคลอเคลียเขากลับไม่มีอารมณ์แบบนั้น

“อืม คาเมล ฉันไม่เคยเจอใครที่เร่าร้อนเท่าคุณมาก่อน” หญิงสาวปากชมเปราะด้วยน้ำเสียงพร่าแผ่วเบาแต่นั่นมันบอกให้เขารู้ว่าเธอผ่านมานักต่อนัก

“หึ ลืมไม่ลงเลยหรือเปล่า” คาเมรอนหัวเราะเบาๆ กับความหมายที่ว่าเร่าร้อนกว่าใครๆ ก่อนจะจัดการกับปราการณ์ที่ห่อหุ้มกายแกร่งเอาไว้แล้วโยนทิ้งถังขยะเช่นเดิม

“ใครจะลืมคุณลง ฉันชอบคุณนะคะ” ชอบอย่างนั้นหรือ ชอบคืออะไร หรือว่าเธออยากจะจริงจังกับเขา

“ผมรู้” เขาตอบด้วยความมั่นใจเลยทีเดียว เพราะไม่มีใครไม่ชอบเขาหรอก และเมื่อพูดจบเขาก็ขยับลงมานอนเคียงข้างกับเธอ แต่กลับนอนหันหลังให้เธออีกครั้ง 

“กอดกันหน่อยได้ไหมคะ คาเมล” เธอไม่ใช่คนพิเศษสำหรับเขาเสียหน่อยทำไมต้องกอดเอาใจด้วย เขาคิดแต่แสร้งหลับตาราวกับอ่อนเพลียเสียเหลือเกิน

“ผมเหนื่อย ง่วงมากครับ” เขาตอบน้ำเสียงเรียบขึ้นมาก เทย่าจึงต้องเป็นฝ่ายขยับเข้าไปสวมกอดเขาทางด้านหลังแทน จากนั้นจึงได้ตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอาไว้ แต่ชั่วครู่เท่านั้นเธอก็ได้ยินเสียงหายใจที่ดังสม่ำเสมอเหมือนคนหลับลึกและตามมาด้วยเสียงกรนเบาๆ 

“คาเมล อย่าบอกนะว่าหลับแล้ว อะไรจะหลับเร็วปานนั้น สงสัยเหนื่อยจริงๆ ก็ตั้งหลายรอบนี่เนอะ” เธอบ่นให้เขานิดหน่อย แต่เมื่อนึกถึงบทรักที่ผ่านมาตลอดทั้งคืนมันก็ทำให้เธอแทบคลั่ง จึงอ่อนเพลียหมดแรงเป็นธรรมดา

“ฝันดีนะคะ ทูนหัวของเทย่า” ทูนหัวเลยหรือ ให้ตายสิเธอหมายจะจริงจังกับเขาแน่ๆ เขาคิดพลางลืมตาขึ้นอย่างหนักใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แต่แล้วอยู่ๆ ภาพของหญิงสาวร่างบาง สวย ขาว น่ารัก น่าทะนุถนอม เจ้าของรางวัลชนะเลิศในค่ำคืนที่ผ่านมานั้น ก็ปรากฏขึ้นมากลางใจอย่างห้ามไม่ได้ พรุ่งนี้แล้วสินะที่เธอไปเซ็นสัญญาทำงาน 

เวลานี้คาเมรอนพยายามนึกแผนการอยู่ในใจ ว่าทำอย่างไรจึงจะได้ครอบครองความสวยน่ารักแบบนั้น จะบริสุทธิ์ไร้เดียงสาหรือเปล่า หรือไม่ต่างกับแม่เสือสาวอย่างเทย่า ผู้หญิงสมัยนี้ก็แทบจะหาความบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่ได้ ถึงจะมีแต่ก็หากยากเหลือเกิน และตั้งแต่เขาเป็นหนุ่มนักรัก ครั้งแรกในชีวิตของการเป็นวัยรุ่นจวบจนถึงวัยผู้ใหญ่ ยังไม่เคยเจอสาวบริสุทธิ์สักครั้ง แต่หากหญิงสาวคนนั้นจะไม่เป็นอย่างที่คิดมันจะแปลกอะไร ดีเสียอีกหากได้ครอบครองก็ไม่จำเป็นต้องสอนวิชาและสามารถสนองอารมณ์เขาได้ทุกลีลา

เช้าวันใหม่ คาเมรอนรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม เพื่อจะได้กลับบ้านโดยเร็ว เสร็จแล้วจึงได้มายืนมองหญิงสาวแสนสวยสุดเซ็กซี่ นอนเปลือยกายซ่อนตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลอ่อนทรงเสน่ห์คู่เมื่อคืนนั้น กลับแปรเปลี่ยนเป็นความเฉยชา ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึงไร้ความรู้สึก ชั่วครู่เขาหันไปหยิบกระเป๋าเอกสารใบเล็กๆ แล้วเปิดเอาสมุดเช็กออกมา พร้อมกับบรรจงเขียนตัวเลขลงไปมากพอสมควร มากกว่าการเดินแบบครั้งหนึ่งเสียด้วยซ้ำ

หนึ่งแสนบาทกับบทรักคืนเดียวแต่เร่าร้อนและยอมรับว่าลืมยาก แต่หากคิดที่จะกลับมาทบทวนกันใหม่อีกครั้ง ก็ดูจะยากอีกเหมือนกัน เพราะคาเมรอนไม่ชอบอะไรซ้ำๆ กินครั้งเดียวก็เบื่อ จากนั้นก็แสวงหาของหวานถ้วยใหม่กินไปเรื่อยๆ ไม่เคยอิ่มเอมและไม่หยุดอยู่ที่ใคร แต่ใครที่กินยากหน่อยก็ไม่ยากอะไร ถ้าจะใช้เงินเป็นตัวล่อ คนสมัยนี้แพ้เงินอยู่แล้ว 

เขาคิดพลางกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วจึงนำเช็กไปวางไว้ข้างหัวเตียง ซึ่งมีโทรศัพท์มือถือของเธอวางอยู่ เขาจึงใช้โทรศัพท์ทับเอาไว้ป้องกันการปลิวหนี เมื่อจ่ายค่าตัวเสร็จแล้วคาเมรอนจึงหยิบทุกอย่างแล้วรีบออกไปจากห้องทันที เพราะไม่อยากให้เทย่าตื่นขึ้นมาออดอ้อนหรืออ้อยอิ่งขอให้เขาอยู่ต่อ เพราะเช้าวันนี้เขามีธุระที่บริษัท แน่นอนว่าเขารอเวลานี้มานานเป็นเดือนเลยทีเดียว

 เวลาต่อมา คาเมรอนต้องรีบนั่งรถกลับบ้านโดยมีบอร์ดี้การ์ดเป็นคนขับให้ แล้วแต่งตัวเสียใหม่เพื่อจะเข้าบริษัทโดยเร็ว แปดโมงครึ่งพอดีคาเมรอนมาถึงบริษัทพร้อมกับบอร์ดี้การ์ดตามประกบเช่นเคย และเหมือนกับทุกครั้ง คือเขามักจะสวมแว่นตาดำเสียก่อน เพราะไม่อยากให้ใครเห็นแววตาที่ดุกร้าวของเขา ไม่อยากให้กลัวไปมากกว่านี้

ขณะเดียวกัน ว่าที่พนักงานน้องใหม่ของบริษัท Grey&M Jewelry อย่างเวียงพิงค์ กำลังอยู่ในช่วงเวลาของการเดินทาง โดยมีเมษาขับรถมาส่ง เพื่อจะได้พาเวียงพิงค์มาให้ทันตามเวลาที่กำหนดวันแรก วันนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่เรียนจบที่เวียงพิงค์เพิ่งจะมีโอกาสได้สวมชุดไปทำงานในทันที โดยไม่ต้องสมัคร แต่ชุดที่สวมใส่ก็ยังเป็นของเมษาอยู่ดีเพราะเวียงพิงค์เตรียมชุดไม่ทัน ส่วนชุดที่ใส่นั้นเป็นแบบเดรสสีฟ้า ผ้าชีฟอง แขนตุ๊กตา ยาวกระทั่งหุ้มข้อมือ ขับกับผิวขาวๆ ได้เป็นอย่างดี 

ส่วนผมยาวๆ เวียงพิงค์ปล่อยสยายแต่แบ่งผมตรงกลางศีรษะเป็นสองด้านแล้วม้วนเป็นช่อ เกี้ยวไปไว้ทางด้านหลัง จากนั้นจึงเหน็บกิ้ฟให้เรียบร้อย ใบหน้าสวยหวานแทบจะไม่ได้แต่งอะไรเลยนอกจากทาแป้งบางๆ และปัดแก้มด้วยสีชมพูระเรื่อเพียงเล็กน้อย เพราะขาวนวลสดใสอยู่แล้ว และเติมริมฝีปากให้เอิบอิ่มด้วยลิปสติกสีชมพูเท่านั้น 

“นี่ยัยเตี้ย ยิ้มหน่อยสิ จะเคร่งเครียดอะไรนักหนา” เมษาเอ่ยขึ้นขณะขับรถ

“ก็พิ้งค์ตื่นเต้นนี่นา” เวียงพิงค์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหวานแผ่วเบา ราวกับคนไม่มั่นใจในตัวเอง

“เลิกตื่นเต้นได้แล้ว ไม่ได้ไปสัมภาษณ์งานนะ แต่ไปเซ็นสัญญาแล้วเข้าทำงานเลย” 

“พิ้งค์ก็ยังตื่นเต้นอยู่ดีนั่นแหละ” เธอตื่นเต้นเพราะอยู่ๆ ก็นึกถึงใบหน้าประธานบริษัทรูปหล่อคนนั้นต่างหาก แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้หวั่นไหว ใบหน้าแทบจะร้อนผ่าวทุกครั้งที่นึกถึง