บทที่ 8 ดีใจหรือเสียใจ

"ที่นี่สวยมากเลยฮะหม่ามี๊ นิคชอบที่นี่ เราอยู่ที่นี่ตลอดไปได้หรือเปล่าฮะหม่ามี้"

"ไม่ได้หรอกนะครับเด็กดี เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านจริง ๆ ของเราสักหน่อย เราแค่มาอาศัยอยู่ชั่วคราวเท่านั้น"

"ว้า… น่าเสียดายจัง แต่นิคชอบที่นี่จริง ๆ เลยนะครับ สวยถูกใจนิคมากเลย"

ดวงหน้าเรียวสวยเมื่อได้ยินคำพูดจากปากเล็ก ๆ ของหนุ่มน้อยบุตรชายเพียงคนเดียว ถึงกับเจ็บแปลบที่หัวใจตัวเองด้วยความสะเทือนใจ และสงสารบุตรชายตัวน้อย ที่เขาคงไม่มีโอกาสจะเป็นทายาทสืบสานต่อที่นี่ ต่อจากบิดาแท้ ๆ ของเขา

“ทำไมหม่ามี๊ ทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นล่ะครับ”

“ไม่มีอะไรหรอกจ้า หม่ามี๊ก็แค่ดีใจจนเผลอจะร้องไห้ เพราะเห็นหนูมีความสุขก็แค่นั้นเอง”

“มีด้วยเหรอครับ ดีใจจนร้องไห้ นิคเคยเห็นแต่คนเสียใจจนร้องไห้เท่านั้น”

“มีสิ ทำไมจะไม่มีล่ะ ก็ดีใจจนเก็บกั้นเอาไว้ในใจไม่ไหวต้องปล่อยออกมาเป็นหยดน้ำตาร่วมแสดงความยินดีไงล่ะ”

“โอเคฮะ ถ้างั้นนิคก็หายห่วง นิคกลัวว่าหม่ามี้จะนั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจอะไรเสียอีก เหมือนวันที่หม่ามี้เหนื่อย ๆ กลับจากที่ทำงาน แล้วแอบนั่งร้องไห้คนเดียวแบบนั้น นิคสงสารหม่ามี้ฮะ หม่ามี้ไม่ต้องห่วง ถ้านิคโตเมื่อไหร่ นิคจะดูแลหม่ามี้เองจะหาเงินให้หม่ามี้ได้ใช้ จะไม่ให้หม่ามี๊ต้องทำงานเหนื่อยเหมือนอย่างที่ผ่านมาอีก โอ๊ะโอ๋ น้ำตาไหลออกมาแล้ว เดี๋ยวไม่สวยนะครับหม่ามี้ เดี๋ยวนิคเช็ดน้ำตาให้ นิครักหม่ามี๊มากเลยนะฮะ”

ร่างเล็กโผเข้ากอดเอวบางอย่างให้กำลังใจมารดา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามารดามีเรื่องทุกข์ใจ

“หม่ามี้ก็รักหนู ฮึก และจะทำทุกอย่างให้หนูได้อยู่อย่างสบาย ฮึก ไม่ต้องเหนื่อยเหมือนหม่ามี้อีก ฮึก หม่ามี้สัญญา”

หญิงสาวกล่าวสะอื้นเบา ๆ ย่อตัวให้เสมอบุตรชาย จ้องมองวงหน้าหล่อเหลาเทวดาตัวน้อยเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง

“ว้าว เป็นภาพที่น่าซึ้งใจมากเลยครับ ผมขอถ่ายรูปเก็บไว้สักภาพได้หรือเปล่าครับ”

ชายหนุ่มร่างสูงออกแนวหล่อสไตส์เกาหลี สวมเพียงกางเกงขาสั้นถึงหัวเข่า ด้านบนเปล่าเปลือยจนเห็นกล้ามเนื้อเป็นลอนสวยอย่างคนออกกำลังกายประจำ สะพายกล้องตัวโตที่ลำคอมือหนาจับกล้องตั้งขึ้น อย่างต้องการที่จะเก็บภาพตรงหน้า

“ได้สิคะ ถ้าคุณอยากได้”

เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตจากปากบางจิ้มลิ้มสีชมพู ดวงหน้าเรียวสวยทรงเสน่ห์อ่อนหวาน ทำให้ชายหนุ่มที่ได้เห็นใบหน้าเต็ม ๆ ของชนิดาภา เมื่อเธอหันมาทางเขาตรง­ ๆ ก็ถึงกับอึ้งตาค้างด้วยความตกตะลึงในความสวยของชนิ­ดาภา

จนเขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงตรงหน้ากับเด็กหนุ่มน้อยจะเป็นแม่ลูกกันจริง ๆ เพราะเขาได้ยินการสนทนาของทั้งคู่ แม่ก็สวยราวกับนางฟ้า ลูกชายก็หล่อราวกับเทวดาตัวน้อย จนเขานึกอยากจินตนาการให้ตัวเองเป็นพ่อเด็กซะจริง ๆ

แชะ แชะแชะ

ชายหนุ่มลดกล้องลงเมื่อถ่ายรูปของทั้งสองเรียบร้อยแล้ว เขาก็อยากจะทำความรู้จักกับแม่ของเด็กซะหน่อย เผื่อเธออาจจะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว และเขาอาจจะมีโอกาสที่จะจีบเธอก็ได้

“ขอบคุณนะครับ ไม่ทราบว่าคุณ… เอ่อ… ชื่ออะไรเหรอครับ”

“ฉันชื่อชนิดาภาค่ะ หรือคุณจะเรียกแอมเฉย ๆ ก็ได้ ส่วนนี่ลูกชายของดิฉันค่ะ ชื่อนิค”

“สวัสดีครับคุณลุง คุณลุงเป็นช่างภาพตากล้องเหรอครับ ถึงมีกล้องเครื่องโต๊โต”

“หนูอยากลองถ่ายดูบ้างไหมล่ะ ลุงยินดี ที่จะสอนนะ”

ชายหนุ่มรีบเสนอ เมื่อเห็นเส้นทางที่จะเข้าหาหญิงสาว

“จริงเหรอครับ”

 หนุ่มน้อยกล่าวด้วยความตื่นเต้นอยากจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาดีตรงหน้าของทั้งคู่ แต่กลับถูกมารดาคว้าหมับที่ข้อแขนเสียก่อน

“เอาไว้ วันอื่นดีกว่านะคะ นี่ก็ใกล้มืดแล้ว ดิฉันกับลูกคงต้องขอตัวก่อน ขอตัวก่อนนะคะ”

ชนิดาภารีบจับจูงมือเล็กเดินจากไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่โต จนชายหนุ่มที่หันหลังมามองตามเธอคิดในใจว่า เธอคงเป็นลูกสาวของเจ้าของเกาะแห่งนี้อย่างแน่นอน เพราะคฤหาสน์หลังนี้เด่นที่สุดบนเกาะแห่งนี้แล้ว โดยที่รอบ ๆ ล้อมรอบด้วยรีสอร์ทบ้านพักหลังเล็ก ๆ เต็มไปหมด รวมถึงมีกิจการเพาะเลี้ยงมุกซึ่งเป็นธุรกิจหลักบนเกาะแห่งนี้ เท่าที่เขารู้มาจากปากพนักงาน

“เสียดายชะมัด แยกตัวไปซะงั้น หวังว่าพรุ่งนี้เราคงมีโอกาสได้เจอกันนะคนสวย ผมไม่รังเกียจหรอก ถ้าคุณจะมีลูกติด”