บทที่ 9 นึกว่าหลานชายตัวเอง

ภายในบ้านหลังใหญ่โต คุณกรกนกที่นั่งสีหน้าบึ้งตึงอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อได้รับรู้จากปากของสามีว่า ชนิดาภาอดีตภรรยาของบุตรชายจะกลับมาอยู่ในบ้านหลังนี้ พร้อมทั้งจะมาช่วยทำงานอีกด้วย

“เอาเถอะน่าคุณ หนูแอมมาอยู่ที่นี่ เธอก็มาอยู่ในฐานะแขกของฉัน ไม่ใช่อดีตลูกสะใภ้ของคุณอีกต่อไปแล้ว ผมรู้ว่าคุณเองก็ไม่ได้อยากได้หนูแอมมาเป็นลูกสะใภ้ แต่เป็นเพราะคุณขัดผมไม่ได้ เหมือนกับราเชนทร์ ครั้งนี้ผมไม่บังคับให้พวกเขาต้องมาคู่กันอีกแล้ว ผมอยากให้คุณเมตตาหนูแอมกับลูกบุญธรรมของเธอ”

“ว่าไงนะคะคุณพี่ ยัยเด็กนั่น มีลูกบุญธรรมมาด้วยเหรออิฉันนึกว่าเด็กนั่นจะมาเพียงคนเดียวซะอีก คิดว่าที่นี่เป็นสถานสงเคราะห์หรือไงกัน”

“เป็นลูกชายเพื่อนหนูแอมน่ะ แต่เขายกให้หนูแอมแล้ว”

“คุณท่านคะ คุณผู้หญิง คุณแอมมาแล้วค่ะ”

 ป้าแก้วที่ยืนใกล้ ๆ เจ้าของบ้านทั้งสองได้กล่าวขัดขึ้น เมื่อเห็นชนิดาภาจูงมือเล็กของหนุ่มน้อยลูกครึ่งหน้าตาหล่อเหลาน่ารักน่าเอ็นดู เข้ามาในห้องโถงรับแขก

“มากันแล้วหรือหนูแอม ไหนดูซิ เจ้าหนูมาใกล้ ๆ ปู่ หน่อยสิลูก”

นิคถึงกับทำหน้าไม่ถูก เงยหน้าขึ้นมองมารดาว่าเขาควรจะทำตามคำสั่งของชายชราตรงหน้าหรือไม่

“ไปสิจ๊ะนิค นั่งคุกเข่าค่อย ๆ คลานเข้าไปกราบท่านทั้งสองที่ตักของท่านอย่างที่แม่เคยสอนให้หนูไง”

“สวัสดีฮะคุณปู่ สวัสดีฮะคุณย่า”

หนุ่มน้อยกราบท่านทั้งสองอย่างนอบน้อม ในแบบที่มารดาสอนทุกอย่าง เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากท่านทั้งสอง ก่อนที่คุณกรกนกจะค่อย ๆ หุบรอยยิ้มเอ็นดูหนุ่มน้อยลงเปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึงเหมือนเดิม ทั้งที่ในใจของเธอจ้องมองเขม็งหนุ่มน้อยด้วยอาการที่รู้สึกตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นดวงตาของหนุ่มน้อยเหมือนกับของสามีและบุตรชายของตนเอง

จนเผลอคิดในใจว่าเด็กคนนี้จะมีโอกาสเป็นหลานชายของเธอหรือเปล่า แต่ก็อย่างที่รู้ ๆ ว่าคงเป็นไปไม่ได้ ในโลกนี้ไม่ใช่ว่าจะมีเพียงสามีและลูกชายของเธอเท่านั้นที่จะมีดวงตาสีนี้เพียงสองคน

“ฮึ ฮึ ฮึ  ถ้าราเชนทร์ ไม่เป็นหมัน ฉันก็คงจะคิดว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของราเชนทร์อย่างแน่นอน”

คุณเจสันเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ เอ็นดูและรู้สึกถูกชะตาหนุ่มน้อยที่มีความคล้ายคลึงกับท่านและราเชนทร์ในบางส่วน ถึงแม้หน้าตาจะออกแนวลูกครึ่งแบบเด็กลูกครึ่งทั่วไป มีเพียงดวงตาที่เหมือน

แต่คำพูดของคุณเจสันทำให้ชนิดาภาที่ได้ยินถึงกับหน้าซีดตกใจ ก่อนที่เธอจะรีบกลบเกลื่อนอาการเหล่านั้นเอาไว้ มือบางเริ่มชื้นเหงื่อ

“ราเชนทร์น่ะเป็นหมันนะคะคุณพี่ จะไปมีลูกกับชนิ­ดาภาได้ยังไง อีกอย่างชนิดาภาก็บอกกับคุณพี่แล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกชายของเพื่อนเธอที่เสียแล้วยกให้เธอเท่านั้น”

คำพูดไม่ค่อยพอใจของคุณกรกนกผู้เป็นภรรยา ทำให้หนุ่มน้อยรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบในตัวของมารดาและตัวเอง พร้อมกับเริ่มสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างมารดาและนายหัวราเชนทร์ว่าพวกเขาเคยมีความเกี่ยวข้องอะไรกันมาก่อนหรือเปล่า ท่านทั้งสองตรงหน้าของเขาถึงได้กล่าวออกมาเช่นนี้ หนุ่มน้อยได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้

“มา มานั่งข้าง ๆ ปู่นี่มา หนูแอมมานั่งสิลูก”

น้ำเสียงเมตตาของคุณเจสันกล่าวอย่างอ่อนโยน จนความหวาดกลัวที่ชนิดาภามีในใจค่อย ๆ หดหาย หญิงสาวนั่งคุกเข่าค่อย ๆ คลานไปกราบที่เท้าของคุณเจสันและคุณกรกนกอย่างนอบน้อมเจียมตัว ก่อนที่เธอจะไปนั่งที่พื้นด้านข้างโซฟา

“ทำไมหนูต้องเป็นนั่งที่พื้นอย่างนั้น ลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟาดีกว่า อย่าลืมนะว่าหนูเป็นแขกของฉัน ไม่จำเป็นต้องเกรงใจใครทั้งนั้น ที่นี่หนูก็ถือซะว่า เป็นบ้านของหนูก็แล้วกัน”

“คุณปู่ใจดีที่สุดในโลกเลยฮะ นิคชอบที่นี่มากเลย นิ­คยังบอกหม่ามี้เลยว่า หากเป็นไปได้นิคอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปฮะ แต่หม่ามี๊บอกนิคว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา สักวันเราก็ต้องไปจากที่นี่อยู่ดี”