LOGINShare
3 แค่ธาตุอากาศ
Last Updated:
2025-03-16 14:25:57“พี่พาร์ท!!!!!!!!” ฉันร้องอย่างดีใจและวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง
“คิดถึงจังค่ะ” และแน่นอน ไม่ได้เจอกันนานมันต้องหอมแก้มซ้ายขวา ให้หายคิดถึงเสียหน่อย
“ญี่ปุ่น!” พี่พาร์ทเอ่ยเสียงดุ มือดันหัวน้องออกจากตัว
“ก็ญี่ปุ่นคิดถึง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ขอกอดหน่อย” คนตัวเล็กไม่ยอมพยายามจะกอดพี่ชาย แต่คนพี่กลับเอาแต่ผลักไส
“โอ้ ลืมไป” แล้วตามันไปสะดุดกับใครบางคนที่ยืนทำหน้านิ่ง
“โอเค ไม่กอดแล้วก็ได้ ไม่คิดมากใช่ไหมเธียร” ฉันหันไปยิ้มให้น้อง
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นหนูตบ!” เธียรทำหน้าจริงจัง
“นี่พี่เอง พี่ญี่ปุ่นไง” ฉันทำหน้าอ้อน
“ฮึ...หนูล้อเล่น กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ คิดถึงจัง” ร่างบางโผเข้ากอดฉันทันที
“เมื่อวาน พี่ก็คิดถึงเราแล้วน้องพลอยเป็นไงบ้าง เห็นโมจิบอกตัวจริงน้องน่าฟัดมาก”
“อยู่กับคุณแม่ค่ะ พอดีวันนี้หนูมาเรียนรู้งานกับพี่พาร์ท” เธียรหันไปยิ้มให้พี่พาร์ทที่ยืนนิ่งมือล้วงกระเป๋า คนอะไรขี้เก๊กไม่เลิก มีดีแค่หล่ออย่างที่เธียรว่าจริง ๆ พี่ชายฉัน
“เข้าไปข้างใน อารออยู่” พี่พาร์ทพูดเสียงตึง ๆ แล้วคว้ามือดึงเมียเดินกลับเข้าไปในห้อง
“เขาเป็นอะไร” ฉันหันไปถามโมจิ
“......” ตัวเล็กส่ายหัวแล้วจูงมือพี่สาวเข้าไปในห้อง แต่ทว่า...พอก้าวขาเข้าไปในห้องเท่านั้นแหละ จากที่ยิ้ม ๆ ต้องอารมณ์เสียทันที เขามาทำอะไรที่นี่
“ญี่ปุ่น มาลูกนั่งตรงนี้” แดดดี้เรียกให้ฉันไปนั่งใกล้แล้วมันตรงข้ามกับที่ ที่พี่แบงค์นั่ง และถ้าจำไม่ผิดผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ เขาคือผู้ชายที่เข้าหาเมื่อคืน ถึงมันจะมืดแต่ก็พอจำได้ และผู้ชายคนนั้นเห็นหน้าฉันเขาก็หน้าซีดลงทันที แสดงว่าเขาก็จำได้เหมือนกัน
แต่คนที่นั่งนิ่งคือพี่แบงค์ เขาดูไม่ตกใจดูเฉย ๆ แต่ก็ดีเหมือนกัน ยังไงก็ไม่ได้สนใจอะไรเขาแล้วนิ ก็แค่ธาตุอากาศ แต่ก็คงจะเป็นอากาศที่เป็นพิษ เห็นหน้าขรึม ๆ แล้วหงุดหงิด เฮ้อ...
“นี่ นิธิภัทร์ เขาเป็นวิศวกรและเป็นหัวหน้าแผนกดูแลเครื่องกลทุกเครื่องในโรงงาน” แดดดี้เอ่ยขึ้น
“สวัสดีครับ” เขาเอ่ยทักทาย
“ค่ะ!” ก็เชิดใส่ไปสิคะ สนใจอะไร
“แดดดี้โมจิขอตัวไปข้างนอกนะคะ โมจิจะไปหาอะไรกิน” น้องเดินมากระซิบแด๊ด
“.....” แด๊ดพยักหน้า และเอามือลูบหัวน้อง ก่อนโมจิจะเดินออกไป
“ตัวเล็ก ของพี่ด้วย”
“ได้ค่ะ แต่รอนานหน่อยนะ โมจิจะไปรับขุนศึกด้วย” ฉันยักคิ้วให้น้อง ก่อนจะหันกลับมาสนใจที่แด๊ดพูด
“ทุกคนคงจะรู้แล้วใช่ไหมว่าที่เรียกมาวันนี้คืออะไร” แด๊ดมองหน้าพี่แบงค์
“ครับ” เขาพยักหน้า ก่อนเลขาพี่พาร์ทจะเอาเอกสารมาแจก เหมือนทุกคนจะรู้เรื่องทุกอย่างยกเว้นฉัน แดดดี้จะทำอะไรของเขากันนะ
“คือตอนนี้ลูกสาวผม ณิชาภัทร โชติฐิติเมธานนท์ เรียนจบออกแบบดิไซเนอร์มา และผมกับผู้บริหารคนอื่น ๆ” แด๊ดหันไปมองพี่พาร์ทที่ไม่พูดอะไร แค่พยักหน้ารับให้แด๊ดพูดต่อ
“ได้ตกลงว่าเราจะเปิดโรงงานผลิตเสื้อผ้าแฟชั่น ควบคู่กับเครื่องเพชร แต่อย่างที่รู้ ๆ ว่าทุกคนยังใหม่กับเรื่องนี้ และนี่คือแบบแผนทั้งหมดที่ผมจัดทำขึ้น” ทุกคนเปิดเอกสารตรงหน้าดูรวมถึงฉัน ในนั้นมันมีแผนธุรกิจซึ่งแด๊ดเขาได้วางกลไกการตลาดไว้เป็นอย่างดี และถ้าเดาไม่ผิดแดดดี้เขาสร้างโรงงานให้ฉันผลิตเสื้อผ้าแบรนด์ตัวเอง เพราะเงินทุนทุกบาทแด๊ดเป็นคนจ่ายเอง!
“แต่สิ่งที่ผมขาดตอนนี้คือเครื่องกล และผมอยากให้คุณ มารับผิดชอบตรงนี้ คุณนิธิภัทร์ รวมถึงลูกน้องของคุณทุกคน” แด๊ดจ้องหน้าพี่แบงค์ที่ยังใช้ความคิดอยู่กับเอกสารตรงหน้า
“ว่าไง” แด๊ดเดินเข้าไปใกล้เขา
“ครับ ผมไม่มีปัญหา” แต่เขากลับมองมาที่ฉัน และแน่นอนฉันไม่สนใจ อยากมองก็มองไปสิ ว่าแต่แด๊ดเขาเอาจริงเหรอ ทำไมแด๊ดถึงน่ารักแบบนี้ นี่มันคือความฝันของฉันเลยนะ
“กูว่ากูจำได้แล้ว” ...ดนัยพูดเสียงกระซิบ
“.....” แบงค์นั่งเงียบ
“น้องคนที่บอกชอบมึง สมัยเรียนกูจำได้แล้ว ตอนนั้นว่าสวยแซ่บแล้ว ตอนนี้แม่งโคตรแซ่บ ว่าแต่ทำไมเขาดูไม่สนใจมึงเหมือนเมื่อก่อน” ...ดนัยทำหน้าครุ่นคิด พูดกระซิบเพื่อน ระหว่างที่กันต์ชี้แจงรายละเอียดต่าง ๆ
“......” แต่เขาก็ต้องเงียบเมื่อเจอสายตาเลือดเย็นคู่นั้นของเพื่อนจ้องหน้า
“ทุกคนเข้าใจแล้วใช่ไหม พาร์ทเสร็จแล้วถ้าไม่ได้ไปไหนอาขอคุยด้วย” แด๊ดหันไปมองพี่พาร์ทที่กำลังดูเอกสาร
“ครับอา แต่ต้องคุยตอนนี้เพราะอีก 1 ชั่วโมงผมมีประชุม”
“งั้นก็ไปตอนนี้เลย ส่วนคุณผมฝากบอกรายละเอียดเรื่องเครื่องจักรที่เราคุยกันก่อนหน้านี้กับลูกสาวผมด้วย ส่วนลูก ถ้าอยากได้อะไรก็บอกคุณนิธิภัทร์ ไว้แด๊ดคุยงานกับพี่เสร็จเดี๋ยวมาหา” แล้วแด๊ดก็เดินออกไปทันที
“จดทันใช่ไหม” พี่พาร์ทหันไปถามเมีย
“ไม่ทันเลย” เธียรทำหน้าบึ้ง
“เธอนี่มันจริง ๆ เก็บของ” พี่พาร์ทถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแล้วเดินออกไป เธียรก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ยเก็บของแล้วเดินตามออกไป แต่แอบเห็นนะว่าพี่พาร์ทยืนรอเมียที่หน้าห้อง แล้วมีจูบปลอบกันด้วย เก๊กจริง ๆ เลยพี่ชายฉัน
“มองอะไรคะ ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ แล้วยังอยากจีบอยู่ไหม” ฉันหันไปจ้องหน้าเพื่อนพี่แบงค์ที่เอาแต่มอง
“มะ...ไม่กล้าครับ แค่จะกินเหล้ายังให้เพื่อนเลี้ยง ผมคงไม่มีปัญญา กูไปก่อนนะแบงค์” แล้วเขาก็เดินออกไปทันที และในห้องก็เหลือแค่เราสองคน พร้อมความเงียบจนวังเวง
“อยากรู้อะไร” เขาเอ่ยเสียงแข็ง
“แล้วมีอะไรจะพูดล่ะ พูดมาสิ” ฉันพูดอย่างไม่ได้สนใจ เปิดเอกสารทำความเข้าใจในส่วนที่ยังไม่เข้าใจ
ตึก ตึก ตึก
“มันจะมีเครื่องสองแบบ เครื่องแรกใช้กับผ้าทอโรงงาน และเครื่องที่สองใช้กับผ้าทอมือ กลไกการทำงานสองเครื่องนี้จะคล้าย ๆ กัน แต่จะต่างกันตรงที่เครื่องที่สองจะทำงานช้ากว่าใช้กับงานทอมือ ส่วนเรื่องเย็บปัก ผมขอเสนอให้ใช้แรงงานคน เพราะจะมีความละเอียดกว่า” เขาพูดและเดินเข้ามาใกล้ ฉันก็ไม่ได้อะไร ก็ฟัง ๆ ไปแต่ที่เขาพูดมันก็มีเหตุผล ซึ่งก็เป็นความคิดที่ใช้ได้เลย
“แล้วตรงส่วนนี้ล่ะ เขาทำกันยังไง แล้วถ้าจะไปดูด้วยตัวเองต้องไปที่ไหน” แต่สิ่งที่ฉันสนใจคือภาพที่เขาแต่งชุดชาวเขากำลังทอผ้า และผ้ามันก็ดูสวยมาก
“นี่!! ว่าไงไม่ได้ยินที่ถามเหรอ”
“อึก” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเงยหน้าขึ้นกำลังจะถามเขา แต่เขากลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วปากเรามันก็ประกบกันพอดี
เพียะ!!!
“ไอ้บ้า!” มือเล็กตบหน้าเขาอย่างแรง ก่อนจะลุกหนีเดินออกจากห้อง
หมับ!!
“ฮื่อ!! ปะ...” แต่มือหนากลับคว้าข้อมือเล็กไว้ ร่างเล็กถูกกระชากดึงเข้าไปกอด ก่อนเขาจะประกบปากจูบอีกครั้งอย่างแรง
“ฮื่อ” สองมือดันแผงอกแกร่ง ทั้งทุบทั้งตี แต่ยิ่งฉันดิ้นทุบตีเขาแรงเท่าไร เขายิ่งบดจูบขยี้ริมฝีปากอย่างหนักหน่วงจนมันเจ็บไปทั่วทั้งบริเวณ!
“ปล่อยนะเจ็บ” คนตัวเล็กหยุดนิ่ง เอ่ยเสียงเบาก่อนเขาจะหยุดและค่อย ๆ ผละปากออก
“ถ้าตบฉันจูบ!” เขาพูดขู่เมื่อมือเล็กง้างมือกำลังจะตบ
“ไม่ได้ขู่ หรือจะลองดูก็ได้”
พรึบ!
ร่างเล็กถูกดึงเข้าไปกอดอีกครั้ง ไม่ได้ฉันจะยอมเขาไม่ได้ เดี๋ยวเขาจะคิดว่ายังมีใจให้เขาอยู่
“ถ้าพี่จูบอีก ญี่ปุ่นจะถือว่าพี่รักญี่ปุ่น เอ๊ะไม่สิพี่ต้องรักแล้วแหละถึงได้เจอหน้าแล้วจูบเอา ๆ เพิ่งจะกลับมาถึงเมื่อวาน ทำไมคะคิดถึงเหรอ” มือเล็กลูบวนที่หน้าอก พูดเสียงออดอ้อน ทำท่าทางยั่วยวน
“อย่าเงียบสิคะ บอกแล้วไงว่าอยากจูบก็บอกดี ๆ เนี่ยเห็นไหมปากเลอะหมดแล้ว” นิ้วเรียวเขี่ยเกลี่ยริมฝีปากหนา ที่เลอะไปมา พร้อมกัดปากยั่วยวน
“อย่ามาทำตัวทุเรศกับฉันแบบนี้!”
พรึบ!!
ร่างเล็กถูกผลักอย่างแรง
“ฮึ...” ฉันได้แต่ส่ายหัวมองหน้าเขา แล้วเดินเข้าไปหา พร้อมใช้มือลูบไล้ใบหน้าหล่อ ๆ
“ทำตัวทุเรศแต่ก็มีคนอยากจูบ มันดีออก” ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง ตรงไปยังห้องทำงานพี่พาร์ททันที โดยที่ไม่หันกลับไปมองไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย...
Related chapters
โซ่คล้องใจ 4 ไม่สนใจ
“เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น” ฉันเดินเข้าไปกอดแด๊ดที่กำลังคุยกันกับพี่พาร์ท“เปล่า ว่าแต่แด๊ดคะ เปลี่ยนคนอื่นไม่ได้เหรอ” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อน“ทำไม หนูมีเรื่องอะไรกับนิธิภัทร์” แด๊ดจ้องหน้าอย่างจับผิด“......” คนตัวเล็กเงียบริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันมองหน้าพี่ชาย“ไม่มีอะไรหรอกครับอา น้องคงยังไม่ชิน” พี่พาร์ทเอ่ยขึ้น และเดินเข้ามาหา“ใช่ค่ะแด๊ด ญี่ปุ่นคงคิดมากไปกลัวเขาจะทำงานออกมาไม่ดี แต่ถ้าแด๊ดว่าโอเคหนูก็ไม่มีปัญหา”“งั้นก็ดี เพราะงานนี้แด๊ดตั้งใจทำให้หนู งั้นแด๊ดไปก่อนมีเรื่องจะคุยกับนิธิภัทร์ก่อน”“ค่ะ”“พี่เชื่อว่าน้องสาวพี่รู้จักแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว” พี่พาร์ทเดินเข้ามาจับไหล่ให้กำลังใจ“รู้ค่ะ แต่ญี่ปุ่นแค่...” มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้“หรือเรายังรักเขาอยู่”“ไม่ค่ะ ญี่ปุ่นไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว สนใจอะไรคนไม่มีใจ!”“งั้นก็ดี พี่ไปประชุมก่อน”“เดี๋ยวก่อนค่ะ” มือเล็กรีบดึงแขนพี่ชายไว้“คืนนี้พาน้องไปเที่ยวได้ไหม พวกเราไม่ได้เที่ยวกันนานแล้วนะ” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อน“หนูไป! ไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว หนูไป หนูไป” เป็นเธียรที่พูดแทรกขึ้น แล้วท่าทางน้องดูตื่นเต้นดีใจมาก“งั้นก็โอเคเลย
Last Updated : 2025-03-16โซ่คล้องใจ Intro
“Hi เมืองไทย กี่ปีแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน”“แดดดี้หนูกลับมาแล้ว แต่ขอหนีเที่ยวก่อนสักสองวันแล้วจะไปรายงานตัวนะคะ” หญิงสาวหุ่นดี ในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำ สุดเซ็กซี่ราคาแพง ปากแดงพูดบ่นอย่างอารมณ์ดี ทันทีที่เท้าแตะสนามบิน พร้อมสอดส่องสายตาหาใครบางคนที่จะมารับแต่ก็ไม่เจอ ก่อนมือเรียวเล็กจะหยิบมือถือ iPhone 13 pro max สีเซียร์ร่าบลู ออกมาแล้วกดโทรออก หาอีกคนทันที“ภูผา ที่รักอยู่ไหนเขารออยู่นะ ทำไมช้าจัง”“……กำลังไป” ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินตรงไปหาหญิงสาวร่างบางที่ยืนส่งยิ้มหวานให้“คิดถึงจัง”“ญี่ปุ่น!” ภูผาเค้นเสียงดุเมื่อถูกเพื่อนรักจู่โจม หอมแก้มโดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งรับ“อะไร แค่นี้ทำเป็นหวงตัว เมื่อก่อนยังไม่เห็นเป็นอะไร” หญิงสาวทำหน้าอ้อน กอดแขนชายหนุ่มทันที“.......” ภูผาได้แต่ถอนหายใจ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เธอก็ไม่เคยเปลี่ยน ยังคงมั่นใจในตัวเอง แก่นเฟี้ยว แต่ต้องยอมรับว่า ผู้หญิงคนนี้เก่งและเข้มแข็งมาก อายุแค่ 24 แต่ประสบความสำเร็จในอาชีพที่เธอใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งทำงานทั้งเรียนจนเป็นที่รู้จัก เป็นดิไซเนอร์อันดับต้น ๆ ที่ถูกพูดถึง“ไปเถอะ อยากเต้นจะแย่แล้ว เสียดายที่ภู
Last Updated : 2025-03-16โซ่คล้องใจ 1 รู้สึกเจ็บ
“ปล่อย!”“.......” เขายังคงเงียบและกอดไม่ยอมปล่อย“เป็นบ้าอะไร ปล่อยสิ!”“......” และเขายังคงเงียบเหมือนเดิม จะเล่นสงครามประสาทกันใช่ไหม ได้!“ไม่ปล่อยใช่ไหมได้!” ร่างเล็กจ้องหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่เกรง ก่อนจะตีเข่าเข้าตรงส่วนนั้นเขาจัง ๆ แต่ทว่า...พรึบ!“ฮึ......” เขาเค้นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ดันร่างบางติดกำแพง“ปล่อย!” ฉันพยายามใจเย็นสุด ๆ ทำไมต้องมาเจอเขาอีกด้วย กรุงเทพฯ มันเล็กมากหรือไง บ้าชะมัด“คิดว่าฉันอยากอยู่ใกล้เธอหรือไง” น้ำเสียงและสายตาเขาที่มองมามันยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“ใครจะไปรู้ ก็ไม่ปล่อยสักที ก็นึกว่าอยากกอด ทำไมญี่ปุ่นสวยขึ้นเหรอ พี่เลยอยากอยู่ใกล้ หรือว่าอยากมากกว่านั้น ได้นะ ไปต่อที่ไหนดี!” ฉันพูดจายั่วยวน ทำทุกอย่างที่เขาไม่ชอบ“ฮึ...ผู้หญิงอย่างเธอใครจะไปอยากอยู่ใกล้ แค่จะบอกว่า” สายตาคู่นั้นมองฉันอย่างดูถูก“อย่ามามองญี่ปุ่นด้วยสายตาแบบนั้น ถ้าพี่ไม่รู้จักญี่ปุ่นดีพอ ไม่ชอบหน้าก็ต่างคนต่างอยู่!” สองมือดันแผงอกแกร่งอย่างแรงแต่เขากลับไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว“จะเอายังไง ถ้าไม่ปล่อยญี่ปุ่นจะถือว่าพี่อยากอยู่ใกล้ ๆ หรือเวลาหลายปีที่ไม่เจอกัน ใจพี่มันเปลี่ยนไป” จาก
Last Updated : 2025-03-16โซ่คล้องใจ 2 อ้อมกอดที่อบอุ่น
“แล้วนี่พี่พักที่ไหน?” ตอนนี้เราสองคนพี่น้องกำลังเดินออกจากผับ“โรงแรม......แต่ตอนนี้พี่อยากไปนอนกับตัวเล็ก เราสองคนไม่ได้นอนเมาท์กันนานแล้วนะ”“งั้นกลับบ้านกันค่ะ ถ้าแดดดี้กับแม่รู้ว่าพี่กลับมาต้องดีใจแน่เลย” โมจิยิ้มอย่างดีใจ“ว่าแต่เราไม่เมาแน่นะ!” ฉันหันไปจ้องหน้าน้อง ก็เมื่อกี้เราสองคนดื่มไปเยอะพอสมควร“แค่นี่เองสบายมาก” โมจิพูดอย่างมั่นใจ“งั้นกลับบ้านเรากัน”แล้วฉันกับน้องก็เดินโอบเอวกันไปขึ้นรถ แต่กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาไปตีสอง แด๊ดกับแม่ก็คงนอนกอดกันอยู่ในห้อง ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยเซอร์ไพรส์แต่เช้าแล้วกัน“พี่ใส่ได้ไหม” โมจิส่งชุดนอนให้“สั้นไปนิดแต่ใส่ได้ ว่าแต่เราเนี่ยใหญ่ไม่เบาเลยนะ”หมับ!!“พี่ไม่เอาไม่เล่น”“ไม่ได้เล่น พี่แค่จับดูว่ามันใหญ่จริง หรือแค่หลอกตา” ฉันพูดยิ้ม ๆ มือยังคงบีบจับหน้าอกสองเต้าที่มันใหญ่เกินตัว“พอแล้วนอนได้แล้วค่ะ” น้องทำหน้างอน“โอ๋ ๆ ๆ ๆ ไม่งอนสิตัวเล็ก อ๊ะ ให้จับคืน” ร่างบางแอ่นอกให้น้อง“ไม่เอา หนูไม่ใช่โรคจิตเหมือนพี่ ชอบจับแต่หน้าอกหนู” โมจิเดินทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมตัว“ก็มันใหญ่น่าจับ นุ่มนิ่มด้วย เนี่ย ๆ”หมับ!!“พี่ญี่ปุ่น ไม่เอาพอแล้วจ
Last Updated : 2025-03-16
Latest chapter
โซ่คล้องใจ 4 ไม่สนใจ
“เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น” ฉันเดินเข้าไปกอดแด๊ดที่กำลังคุยกันกับพี่พาร์ท“เปล่า ว่าแต่แด๊ดคะ เปลี่ยนคนอื่นไม่ได้เหรอ” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อน“ทำไม หนูมีเรื่องอะไรกับนิธิภัทร์” แด๊ดจ้องหน้าอย่างจับผิด“......” คนตัวเล็กเงียบริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันมองหน้าพี่ชาย“ไม่มีอะไรหรอกครับอา น้องคงยังไม่ชิน” พี่พาร์ทเอ่ยขึ้น และเดินเข้ามาหา“ใช่ค่ะแด๊ด ญี่ปุ่นคงคิดมากไปกลัวเขาจะทำงานออกมาไม่ดี แต่ถ้าแด๊ดว่าโอเคหนูก็ไม่มีปัญหา”“งั้นก็ดี เพราะงานนี้แด๊ดตั้งใจทำให้หนู งั้นแด๊ดไปก่อนมีเรื่องจะคุยกับนิธิภัทร์ก่อน”“ค่ะ”“พี่เชื่อว่าน้องสาวพี่รู้จักแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว” พี่พาร์ทเดินเข้ามาจับไหล่ให้กำลังใจ“รู้ค่ะ แต่ญี่ปุ่นแค่...” มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้“หรือเรายังรักเขาอยู่”“ไม่ค่ะ ญี่ปุ่นไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว สนใจอะไรคนไม่มีใจ!”“งั้นก็ดี พี่ไปประชุมก่อน”“เดี๋ยวก่อนค่ะ” มือเล็กรีบดึงแขนพี่ชายไว้“คืนนี้พาน้องไปเที่ยวได้ไหม พวกเราไม่ได้เที่ยวกันนานแล้วนะ” คนตัวเล็กทำหน้าอ้อน“หนูไป! ไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว หนูไป หนูไป” เป็นเธียรที่พูดแทรกขึ้น แล้วท่าทางน้องดูตื่นเต้นดีใจมาก“งั้นก็โอเคเลย
โซ่คล้องใจ 3 แค่ธาตุอากาศ
“พี่พาร์ท!!!!!!!!” ฉันร้องอย่างดีใจและวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง“คิดถึงจังค่ะ” และแน่นอน ไม่ได้เจอกันนานมันต้องหอมแก้มซ้ายขวา ให้หายคิดถึงเสียหน่อย“ญี่ปุ่น!” พี่พาร์ทเอ่ยเสียงดุ มือดันหัวน้องออกจากตัว“ก็ญี่ปุ่นคิดถึง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ขอกอดหน่อย” คนตัวเล็กไม่ยอมพยายามจะกอดพี่ชาย แต่คนพี่กลับเอาแต่ผลักไส“โอ้ ลืมไป” แล้วตามันไปสะดุดกับใครบางคนที่ยืนทำหน้านิ่ง“โอเค ไม่กอดแล้วก็ได้ ไม่คิดมากใช่ไหมเธียร” ฉันหันไปยิ้มให้น้อง“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นหนูตบ!” เธียรทำหน้าจริงจัง“นี่พี่เอง พี่ญี่ปุ่นไง” ฉันทำหน้าอ้อน“ฮึ...หนูล้อเล่น กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ คิดถึงจัง” ร่างบางโผเข้ากอดฉันทันที“เมื่อวาน พี่ก็คิดถึงเราแล้วน้องพลอยเป็นไงบ้าง เห็นโมจิบอกตัวจริงน้องน่าฟัดมาก”“อยู่กับคุณแม่ค่ะ พอดีวันนี้หนูมาเรียนรู้งานกับพี่พาร์ท” เธียรหันไปยิ้มให้พี่พาร์ทที่ยืนนิ่งมือล้วงกระเป๋า คนอะไรขี้เก๊กไม่เลิก มีดีแค่หล่ออย่างที่เธียรว่าจริง ๆ พี่ชายฉัน“เข้าไปข้างใน อารออยู่” พี่พาร์ทพูดเสียงตึง ๆ แล้วคว้ามือดึงเมียเดินกลับเข้าไปในห้อง“เขาเป็นอะไร” ฉันหันไปถามโมจิ“......” ตัวเล
โซ่คล้องใจ 2 อ้อมกอดที่อบอุ่น
“แล้วนี่พี่พักที่ไหน?” ตอนนี้เราสองคนพี่น้องกำลังเดินออกจากผับ“โรงแรม......แต่ตอนนี้พี่อยากไปนอนกับตัวเล็ก เราสองคนไม่ได้นอนเมาท์กันนานแล้วนะ”“งั้นกลับบ้านกันค่ะ ถ้าแดดดี้กับแม่รู้ว่าพี่กลับมาต้องดีใจแน่เลย” โมจิยิ้มอย่างดีใจ“ว่าแต่เราไม่เมาแน่นะ!” ฉันหันไปจ้องหน้าน้อง ก็เมื่อกี้เราสองคนดื่มไปเยอะพอสมควร“แค่นี่เองสบายมาก” โมจิพูดอย่างมั่นใจ“งั้นกลับบ้านเรากัน”แล้วฉันกับน้องก็เดินโอบเอวกันไปขึ้นรถ แต่กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาไปตีสอง แด๊ดกับแม่ก็คงนอนกอดกันอยู่ในห้อง ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยเซอร์ไพรส์แต่เช้าแล้วกัน“พี่ใส่ได้ไหม” โมจิส่งชุดนอนให้“สั้นไปนิดแต่ใส่ได้ ว่าแต่เราเนี่ยใหญ่ไม่เบาเลยนะ”หมับ!!“พี่ไม่เอาไม่เล่น”“ไม่ได้เล่น พี่แค่จับดูว่ามันใหญ่จริง หรือแค่หลอกตา” ฉันพูดยิ้ม ๆ มือยังคงบีบจับหน้าอกสองเต้าที่มันใหญ่เกินตัว“พอแล้วนอนได้แล้วค่ะ” น้องทำหน้างอน“โอ๋ ๆ ๆ ๆ ไม่งอนสิตัวเล็ก อ๊ะ ให้จับคืน” ร่างบางแอ่นอกให้น้อง“ไม่เอา หนูไม่ใช่โรคจิตเหมือนพี่ ชอบจับแต่หน้าอกหนู” โมจิเดินทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมตัว“ก็มันใหญ่น่าจับ นุ่มนิ่มด้วย เนี่ย ๆ”หมับ!!“พี่ญี่ปุ่น ไม่เอาพอแล้วจ
โซ่คล้องใจ 1 รู้สึกเจ็บ
“ปล่อย!”“.......” เขายังคงเงียบและกอดไม่ยอมปล่อย“เป็นบ้าอะไร ปล่อยสิ!”“......” และเขายังคงเงียบเหมือนเดิม จะเล่นสงครามประสาทกันใช่ไหม ได้!“ไม่ปล่อยใช่ไหมได้!” ร่างเล็กจ้องหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่เกรง ก่อนจะตีเข่าเข้าตรงส่วนนั้นเขาจัง ๆ แต่ทว่า...พรึบ!“ฮึ......” เขาเค้นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ดันร่างบางติดกำแพง“ปล่อย!” ฉันพยายามใจเย็นสุด ๆ ทำไมต้องมาเจอเขาอีกด้วย กรุงเทพฯ มันเล็กมากหรือไง บ้าชะมัด“คิดว่าฉันอยากอยู่ใกล้เธอหรือไง” น้ำเสียงและสายตาเขาที่มองมามันยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“ใครจะไปรู้ ก็ไม่ปล่อยสักที ก็นึกว่าอยากกอด ทำไมญี่ปุ่นสวยขึ้นเหรอ พี่เลยอยากอยู่ใกล้ หรือว่าอยากมากกว่านั้น ได้นะ ไปต่อที่ไหนดี!” ฉันพูดจายั่วยวน ทำทุกอย่างที่เขาไม่ชอบ“ฮึ...ผู้หญิงอย่างเธอใครจะไปอยากอยู่ใกล้ แค่จะบอกว่า” สายตาคู่นั้นมองฉันอย่างดูถูก“อย่ามามองญี่ปุ่นด้วยสายตาแบบนั้น ถ้าพี่ไม่รู้จักญี่ปุ่นดีพอ ไม่ชอบหน้าก็ต่างคนต่างอยู่!” สองมือดันแผงอกแกร่งอย่างแรงแต่เขากลับไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว“จะเอายังไง ถ้าไม่ปล่อยญี่ปุ่นจะถือว่าพี่อยากอยู่ใกล้ ๆ หรือเวลาหลายปีที่ไม่เจอกัน ใจพี่มันเปลี่ยนไป” จาก
โซ่คล้องใจ Intro
“Hi เมืองไทย กี่ปีแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน”“แดดดี้หนูกลับมาแล้ว แต่ขอหนีเที่ยวก่อนสักสองวันแล้วจะไปรายงานตัวนะคะ” หญิงสาวหุ่นดี ในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำ สุดเซ็กซี่ราคาแพง ปากแดงพูดบ่นอย่างอารมณ์ดี ทันทีที่เท้าแตะสนามบิน พร้อมสอดส่องสายตาหาใครบางคนที่จะมารับแต่ก็ไม่เจอ ก่อนมือเรียวเล็กจะหยิบมือถือ iPhone 13 pro max สีเซียร์ร่าบลู ออกมาแล้วกดโทรออก หาอีกคนทันที“ภูผา ที่รักอยู่ไหนเขารออยู่นะ ทำไมช้าจัง”“……กำลังไป” ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินตรงไปหาหญิงสาวร่างบางที่ยืนส่งยิ้มหวานให้“คิดถึงจัง”“ญี่ปุ่น!” ภูผาเค้นเสียงดุเมื่อถูกเพื่อนรักจู่โจม หอมแก้มโดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งรับ“อะไร แค่นี้ทำเป็นหวงตัว เมื่อก่อนยังไม่เห็นเป็นอะไร” หญิงสาวทำหน้าอ้อน กอดแขนชายหนุ่มทันที“.......” ภูผาได้แต่ถอนหายใจ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เธอก็ไม่เคยเปลี่ยน ยังคงมั่นใจในตัวเอง แก่นเฟี้ยว แต่ต้องยอมรับว่า ผู้หญิงคนนี้เก่งและเข้มแข็งมาก อายุแค่ 24 แต่ประสบความสำเร็จในอาชีพที่เธอใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งทำงานทั้งเรียนจนเป็นที่รู้จัก เป็นดิไซเนอร์อันดับต้น ๆ ที่ถูกพูดถึง“ไปเถอะ อยากเต้นจะแย่แล้ว เสียดายที่ภู
