LOGINShare
บทที่ 187
Related chapters
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 188
เธอคิดอยากจะวิ่งหนีไปแต่ร่างกายกลับไม่ฟัง เธอไม่สามารถขยับตัวได้เลยงูเหลือมยักษ์ยังคงเลื้อยอยู่บนภูเขา มันแค่ใช้สายตาที่เย็นยะเยือกมองไปที่เธอโดยไม่ได้ทำการโจมตีมันฉลาดเฉลียวมาก มันคิดว่าสาวคนนั้นอาจจะพยายามหลอกล่อให้มันออกจากภูเขา โชคดีที่ความฉลาดของมันนั้นสูง ถ้ามันทำตามสัญชาตญาณของมัน มันอาจจะโจมตีเด็กสาวคนนั้นจนเธอตายก็ได้เย่ซิวไม่ได้เข้าไปช่วยเธอ เขากับเธอไม่มีความเกี่ยวข้องกัน เขาคงไม่เสี่ยงเพื่อช่วยเด็กสาวที่โง่เง่านั่นหรอก“ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นดอกบัวสีเลือดจริง ๆ ด้วย!”“ฉันนี่เดาถูกจริง ๆ คนแก่นั่นรู้จริง ๆ ว่าดอกบัวเลือดอยู่ที่ไหน!”“รวยแล้ว ฉันจะรวยแล้ว!”ในตอนนี้ เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นก็ดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งแล้วก็เห็นกลุ่มคนสิบกว่าคนปรากฏตัวขึ้นในนั้นมีทั้งผู้ชายและผู้หญิง อายุของพวกเขาส่วนใหญ่เกินสามสิบปี และมีสองคนที่อายุหกสิบกว่าปีพวกเขามีอุปกรณ์เต็มตัว พวกเขามองไปที่งูเหลือมยักษ์ด้วยความโลภ“งูเหลือมยักษ์นั่นอย่างน้อยก็ต้องมีอายุสองร้อยปี ทั้งตัวของมันเต็มไปด้วยทรัพย์สมบัติ!” ผู้ชายคนหนึ่งเลียริมฝีปากในขณะที่สายตาแสดงถึงความโลภ“เลือดของงูน
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 189
“อ๊าก!”เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังก้องในป่าชายหนึ่งคนถูกงูเหลือมยักษ์กัดขาดครึ่งตัว จากนั้นก็ถูกมันสะบัดออกไปไกลงูเหลือมยักษ์เคลื่อนไหวตัวอย่างรวดเร็ว เมื่อมันใช้หางฟาดอย่างรุนแรง แรงที่เกิดขึ้นสามารถทำให้รถบรรทุกขนาดใหญ่ปลิวได้ในชั่วพริบตาจอมยุทธแต่ละคนต้องเผชิญกับงูเหลือมยักษ์ที่บ้าคลั่ง บ้างถูกฟาดจนตาย บ้างถูกเขมือบเข้าลงไปในท้อง เพียงชั่วพริบตาก็เหลือเพียงแค่สองปรมาจารย์เท่านั้นสีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาใช้ปืนและอาวุธทั้งหมดที่มีโจมตีอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง ทำให้งูเหลือมยักษ์ได้รับบาดเจ็บในระดับหนึ่งแต่นั่นก็ไม่สามารถฆ่ามันให้ตายได้ แต่กลับทำให้มันยิ่งโกรธเกรี้ยวและบ้าคลั่งมากขึ้นเย่ซิวซ่อนตัวอยู่ในที่มืดและคอยเฝ้าดู เขาไม่ได้ใช้โอกาสนี้เข้าไปเก็บดอกบัวหิมะสีเลือด เพราะเพิ่งพบว่ายังมีคนซ่อนตัวอยู่ในที่มืดมุมปากเผยรอยยิ้มที่ไม่ชัดเจน “คิดจ้องจะเล่นงานคนอื่น ไม่คิดว่าตัวเองก็กำลังถูกจ้องเล่นงานหรือยังไงกัน? หึ ๆ”ไม่นานอาวุธของสองปรมาจารย์ที่พกติดตัวมาก็ถูกใช้จนหมด พวกเขาไม่กล้าใช้ร่างกายไปต่อสู้กับงูเหลือมยักษ์บ้าคลั่งนั่น เพราะนั่นจะถือว่าส่งตัวเองไ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 190
พวกเขาไม่คิดจะสู้กับมันโดยตรง แต่กลับนำขวดยาออกจากกระเป๋าและทุ่มลงไปที่ตัวงูเหลือมแทนงูเหลือมยักษ์ส่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวด เมื่อบาดแผลสัมผัสกับผงยาก็เกิดการกัดกร่อนและเป็นหนองอย่างรวดเร็วต้นไม้ใหญ่แต่ละต้นถูกมันชนกระเด็นจนเกิดฝุ่นควันฟุ้งกระจายความเสียหายที่เกิดขึ้นไม่ต่างจากแผ่นดินไหวขนาดเล็กเย่ซิวหยิบหน้ากากหนังมนุษย์ที่พกติดตัวมาสวมไว้บนหน้าเขาเห็นว่างูเหลือมยักษ์ตัวนี้ใกล้จะทนไม่ได้แล้ว ต่อไปคงเป็นตาเขาที่จะต้องลงมือหลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง พร้อมกับเสียงดังสนั่น งูเหลือมยักษ์ก็สิ้นใจลงในที่สุดสาวกของสำนักโอสถส่งเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจ แล้วพากันกรูเข้าไปล้อม“งูตัวนี้มีคุณค่าทางยาสูงมาก!”“หากใช้มันมาปรุงเป็นยา บางทีอาจจะทำให้ทุกคนมีอายุยืนยาวขึ้นอีกห้าถึงหกปี!”“พวกแกรีบทำการแยกชิ้นส่วนงูเหลือมตัวนี้ ส่วนฉันจะไปเก็บดอกบัวหิมะสีเลือดนั่น!”…ปู่ของเด็กสาวออกคำสั่ง“เกรงว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่พวกคุณคาดหวังสิครับ”ในตอนนี้ เย่ซิวที่ปลอมตัวก็เดินออกมาอย่างช้า ๆ เมื่อเห็นเย่ซิว สาวกของสำนักโอสถทุกคนต่างก็ทำท่าทางเหมือนเจอศัตรูตัวฉกาจก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่รู้สึ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 191
เมื่อถูกอีกฝ่ายถาม เย่ซิวก็ตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณไม่สมควรที่จะรู้”เด็กสาวรู้สึกโกรธมาก เธอยังอยากจะโต้เขากลับอีกสักหน่อย แต่ก็ถูกอาของเธอปิดปากไว้ก่อนเมื่อสถานการณ์ไม่เป็นใจ ก็ควรยอมรับความพ่ายแพ้อย่างเชื่อฟังหลังจากที่พวกเขาจากไป เย่ซิวจึงเริ่มผ่าร่างงูเหลือมยักษ์ตัวนี้เริ่มต้นจากเลือดสด ๆ ของมันเย่ซิวใช้มีดกรีดเปิดแผล แล้วดื่มเลือดมันเข้าไปอึกใหญ่ เลือดสดอัดแน่นไปด้วยพลังมหาศาล เย่ซิวพูดได้อย่างมั่นใจเลยว่า ในทั่วทุกมุมโลก มีเพียงเขาคนเดียวที่ดูดซับพลังงานได้อย่างไม่มีข้อจำกัดหากเป็นคนอื่น ร่างของพวกเขาคงจะระเบิดไปแล้วเย่ซิวใช้พระสูตรราชาแห่งยาอย่างเต็มที่เลือดงูจำนวนมากหลั่งไหลเข้าสู่ท้องของเขาและค่อย ๆ ย่อยสลายออกไป ส่วนหนึ่งใช้ในการบำรุงร่างกาย อีกส่วนหนึ่งจะถูกแปลงเป็นกำลังภายในร่างของงูเหลือมยักษ์หดตัวลงอย่างรวดเร็วจนเห็นได้ชัดหลังจากที่เย่ซิวดื่มเลือดของงูเหลือมยักษ์นี้จนหมด กำลังภายในของเขาก็เพิ่มขึ้นประมาณห้าสิบเปอร์เซ็นส่วนความแข็งแกร่งของร่างกายก็เพิ่มขึ้นมากและหัวใจของเขาก็เต้นแรงมากขึ้นด้วยแม้ว่าจะยังไม่สามารถทะลวงพลังยุทธ์ได้ แต่ราก
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 192
เย่ซิวสั่งคนของเขาให้นำรถไปล้าง จากนั้นเขาก็แบกหนังงูเข้าไปในวิลล่าเซี่ยซิ่วซิ่วลงมาถึงได้สักพักแล้ว เธอและหลิ่วเมิ่งอิ๋นกำลังแลกเปลี่ยนประสบการณ์การดูแลตัวเองอยู่ภายในห้องรับแขก เมื่อเห็นเย่ซิวเข้ามาในสภาพเช่นนั้น พวกเธอทั้งสองคนจึงตกตะลึงแต่พวกเธอทั้งสองคนก็ไม่ได้สนใจกลิ่นคาวเลือดบนตัวของเย่ซิวและรีบวิ่งไปหาเขาทันที“พี่เย่ซิว นี่พี่ไปทำอะไรมา?”“นายเย่ซิว เลือดเต็มตัวนายไปหมดเลย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”เย่ซิวยิ้มตอบ “ไปเชือดงูมาน่ะ พวกเธอรออยู่ที่ห้องรับแขกก่อนนะ วันนี้ฉันจะจัดงานเลี้ยงเนื้องู”ทั้งสองสาวเป็นคนกลัวงูมาก เมื่อได้ยินคำพูดนี้ พวกเธอก็รีบก้าวถอยหลังพร้อมส่ายหัวอย่างรุนแรง“เนื้องูน่ากลัวจะตาย ถึงฉันตาย ฉันก็จะไม่กินมันเด็ดขาด!”“ฉันด้วย แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ฉันไม่มีทางกินมันเด็ดขาด!”พวกเธอแสดงถึงเจตนาต่อต้านการกินเนื้องูมากขึ้นไปอีกเย่ซิว ไม่ได้รู้สึกแปลกใจที่เห็นพวกเธอแสดงเจตนารมย์เช่นนี้ มันเป็นเรื่องปกติที่พวกเธอจะยอมรับไม่ได้ในตอนนี้แต่ถ้าหากว่าพวกเธอได้เห็นอาหารที่เย่ซิวเป็นคนลงมือทำ พวกเธอก็จะไม่คิดแบบนั้นอีกต่อไปเขานำหนังงูที่ห่อหุ้มเนื้อเอาไว้เ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 193
เพราะพวกเขาเป็นแค่บอดี้การ์ดในความเป็นจริง พวกเขาต่างก็รู้ดีว่านายจ้างส่วนใหญ่มักจะดูหมิ่นดูแคลนพวกเขาพวกเขาเคยเจอเรื่องแบบนี้มานับไม่ถ้วนแต่เย่ซิวกลับไม่ได้มีท่าทีดูถูกพวกเขาแม้แต่น้อย และยังเอ่ยชวนพวกเขาให้เข้าไปทานอาหารในวิลล่าด้วยกัน ซึ่งนับเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนพวกเขารู้สึกซาบซึ้งที่ได้รับการยอมรับจากเจ้านายของพวกเขาพวกเขาแอบสาบานว่า ต่อไปจะตั้งใจทำงานให้ดียิ่งขึ้นและจะไม่ให้คนในครอบครัวของเย่ซิวได้รับอันตรายเลยแม้แต่น้อยเย่ซิวเรียกทุกคนมารวมตัวกัน “อย่ามัวแต่ยืนอึ้งกันอยู่เลย รีบนั่งลงได้แล้ว เดี๋ยวอาหารเย็นแล้วจะไม่อร่อยนะครับวันนี้พวกคุณจะต้องกินเนื้องูพวกนี้ให้หมดแล้วพวกคุณถึงจะได้รับอนุญาตให้ออกไป”คนพวกนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาได้ถูกฝึกฝนมาและเป็นคนใกล้ชิดเขาทั้งหมดเซี่ยซิ่วซิ่วและหลิ่วเมิ่งอิ๋นต่างก็ช่วยกันตักซุปให้กับพวกเขา มันยิ่งทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจที่ได้รับการเอาใจใส่มากจนเกินไปเย่ซิวเริ่มลงมือทานก่อน เขาตักน้ำซุปหนึ่งถ้วยเข้าปาก คน ๆ อื่นจึงเริ่มตักอาหารตามเขา เมื่อได้ลิ้มรสเนื้องู พวกเขาทุกคนต่างก็เบิกตากว้างนอกจากรสชาติจะดีแล้ว เมื่ออา
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 194
เนื่องจากกำลังภายในของเขาเพิ่มขึ้นมาก ดังนั้น การฟื้นฟูสภาพร่างกายอีกครั้งจึงใช้เวลาเพียงไม่กี่วันก็สามารถกลับมาฟื้นฟูได้ เซี่ยซิ่วซิ่วเองก็ช่วยเขามามากแล้วนอกจากนี้ การกระทำของเธอยังทำให้เย่ซิวรู้สึกประทับใจมากเช่นกัน“จริงเหรอ?” เซี่ยซิ่วซิ่วรู้สึกประหลาดใจและดีใจมากในเวลาเดียวกันเย่ซิวยิ้มและพยักหน้าตอบจากนั้น เย่ซิวก็ตามเซี่ยซิ่วซิ่วเข้าไปในห้องของเธอเมื่อทั้งคู่เข้าไปในห้องน้ำ หัวใจของเซี่ยซิ่วซิ่วก็เต้นแรงมากขึ้นทันที ชายหญิงสองคนอยู่ในห้องน้ำด้วยกัน หากมีใครอยู่ตรงนั้น พวกเขาจะต้องจินตนาการไปไกลอย่างแน่นอนเย่ซิวให้เซี่ยซิ่วซิ่วนอนลงบนพื้น จากนั้นเขาก็เริ่มช่วยยืดเส้นลมปราณและฟื้นฟูสภาพร่างกายให้กับเธอกระบวนการเหมือนกับตอนที่เคยทำให้กับลู่เสวี่ยเอ๋อร์และหลิ่วเมิ่งอิ๋น ถึงจะเจ็บปวดแต่ก็มีความสุข ซึ่งคนภายนอกจะไม่มีทางเข้าใจได้หลังจากเสร็จสิ้นกระบวนการ ร่างกายของเซี่ยซิ่วซิ่วก็เหมือนกับกองโคลนที่แหลกเหลว เธอนอนอ่อนแรงด้วยร่างที่ถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อ แต่การหายใจยังคงสม่ำเสมอและมีพลัง จากเดิมรูปร่างของเธอที่สูงเพรียวอยู่แล้ว แต่ในตอนนี้หลังจากที่เย่ซิวทำการยืดเ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 195
เซี่ยซิ่วซิ่ววิ่งออกไปจากห้องอย่างมีความสุข แต่แล้วเธอก็พบว่าเย่ซิวได้ออกจากวิลล่าไปแล้วในขณะเดียวกัน เย่ซิวก็ได้มาถึงยังวิลล่าตระกูลลู่แล้ว แน่นอนว่าเนื้องูที่เขาได้มา เขาก็ไม่ลืมที่จะนำมาให้กับลู่เสวี่ยเอ๋อร์ด้วยเมื่อตอนทำอาหาร เขาตั้งใจเก็บส่วนหนึ่งไว้ให้เธอวันนี้เขาจะให้ลู่เสวี่ยเอ๋อร์ทานเนื้องูเพื่อเสริมสร้างรากฐานของเธอจากนั้น พรุ่งนี้เขาก็จะเริ่มนำดีงูมาใช้ปรุงเป็นยาสมุนไพรเพราะดีงูมีประสิทธิภาพที่ทรงพลังมากกว่าส่วนเนื้อของงูมากเขาเข้าไปในห้องลู่เสวี่ยเอ๋อร์อย่างช่ำชองเหมือนเช่นเคยและเธอเองก็มักจะเปิดหน้าต่างไว้ล่วงหน้าเพื่อให้เย่ซิวเข้ามาหาเธอได้สะดวกทันทีที่เห็นเย่ซิว ลู่เสวี่ยเอ๋อร์ก็พุ่งเข้ากอดเขาด้วยความคิดถึงที่เอ่อล้นทั้งสองโอบกอดกันอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานลู่เสวี่ยเอ๋อร์ก็ถอนอ้อมกอดจากเย่ซิวเมื่อเธอเห็นเขาถือกล่องอาหารเก็บความร้อนสองกล่องอยู่ในมือ เธอจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย“ข้างในมันคืออะไรเหรอ?”เขาวางกล่องอาหารสองกล่องลงบนโต๊ะแล้วเปิดมันออกทีละกล่อง“ไม่ต้องถามหรอก มากินเถอะ มันมีประโยช์นต่อการฝึกกังฟูของคุณเขาไม่ได้บอกลู่เสวี่ยเอ๋อร์ว่ามันคือเน
Latest chapter
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 938
สองคือของแบบนี้มันขัดต่อฟ้าดิน ผู้ที่หลอมสร้างมันส่วนใหญ่มักอายุสั้นแต่หากเป็นการแย่งชิงของที่คนอื่นหลอมสร้างไว้แล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไรมากนักเย่ซิวแค่นหัวเราะอยู่ในใจจอมมารโลหิตนี่แสดงละครได้ดีจริง ๆแสร้งทำเป็นเผลอพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจแต่ที่จริงแล้วมันต้องการชี้นำให้เย่ซิวใช้พลังทั้งหมดไปกับการเพาะเลี้ยงไข่ของสัตว์อสูรเหล่านี้เช่นนี้แล้วพลังของเย่ซิวก็จะหยุดนิ่ง ไม่สามารถพัฒนาไปได้ หรือหากจมอยู่กับมันมากเกินไป พลังอาจจะถดถอยลงอีกด้วยตอนนี้เย่ซิวได้ฟื้นคืนพลังกลับมาอยู่ในช่วงสร้างพื้นฐานขั้นสมบูรณ์แล้ว หากเย่ซิวอ่อนแอลงไปมาก เมื่อถึงเวลานั้นจอมมารโลหิตก็จะสามารถสังหารเย่ซิวได้ขณะนี้จอมมารโลหิตยังคงคิดว่าเย่ซิวที่เพิ่งกลืนกินโลหิตจำนวนมากเข้าไป จะถูกความกระหายเลือดเข้าครอบงำจนทำให้ตัดสินใจเรื่องสำคัญ ๆ ผิดพลาด“โอเค เข้าใจแล้ว แกกลับไปได้แล้ว” พูบจบเย่ซิวก็เก็บจอมมารโลหิตกลับไปส่วนไข่ของสัตว์อสูรสิบฟองที่อยู่ตรงหน้า เย่ซิวเก็บมันแยกไว้ต่างหากเขายังไม่คิดที่จะใช้พลังเพิ่มเติมเร่งฟักไข่เหล่านี้เป็นการชั่วคราวเพราะแบบนี้จะเป็นการเสียพลังงานของเย่ซิวไปเปล่า ๆเป้าหมายของ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 937
เมื่อเปิดผ้าคลุมสีดำของชายผู้นี้ออกมา ปรากฏว่าข้างในเป็นคนแคระคนหนึ่งใบหน้าของเขาอัปลักษณ์ ผิวหนังเหี่ยวย่นราวกับคนแก่ขณะนี้เขากำลังมองเย่ซิวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น"แกเป็นใคร? ทำไมถึงต้องโจมตีสำนักโอสถของฉัน ดูเหมือนเราจะไม่เคยมีความแค้นอะไรต่อกันนี่""จะฆ่าหรือจะทรมานก็รีบทำเสีย อย่าพูดอะไรให้มาก"ฝ่ายตรงข้ามแสดงท่าทีไม่เกรงกลัวต่อความตาย และไม่ให้ความร่วมมือใด ๆเย่ซิวก็ไม่ได้แสดงความปรานี เขาปล่อยจอมมารโลหิตออกมาโดยตรงแล้วพูดว่า "หาทางทำให้เขาเปิดปากพูดให้ได้ ฉันต้องการรู้ทุกความลับของเขา""ได้เลย นายท่านโปรดวางใจ แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น" จอมมารโลหิตหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพุ่งเข้าไปในสมองของคนแคระคนนั้นทันทีทันใดนั้นร่างของคนแคระก็เริ่มดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น ส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดเย่ซิวใช้โอกาสนี้สังเกตบริเวณโดยรอบที่นี่เป็นอาณาเขตของประเทศสุ่ยจือแล้วตามชื่อของมัน ประเทศนี้มีพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นหนองน้ำ ทะเลสาบ และแม่น้ำโดยปกติแล้ว ประเทศที่มีแหล่งน้ำอุดมสมบูรณ์แบบนี้ไม่น่าจะยากจนได้แต่ประเทศสุ่ยจือกลับตรงกันข้าม มันเป็นประเทศที่แร้
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 936
หยางถิงถิงกำหมัดแน่นด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจในใจก็คิดว่าไม่เสียแรงที่ฉันเป็นแฟนคลับของเขา ช่างร้ายกาจจริง ๆเธอลืมไปสนิทว่าครั้งหนึ่งเธอเคยด่าเย่ซิวไว้เพียงใดโลหิตจำนวนมหาศาลหลั่งไหลเข้าสู่ร่างของเย่ซิวผ่านการเปลี่ยนแปลงด้วยเคล็ดวิชาและการสกัดกลั่นของจินตานห้าสี จนกลายเป็นพลังงานที่บริสุทธิ์ยิ่งขึ้นขนาดของจินตานห้าสีขยายขึ้นเรื่อย ๆในขณะเดียวกันเย่ซิวก็ขมวดคิ้วแน่นโลหิตเหล่านี้เต็มไปด้วยพลังงานที่ปั่นป่วน บ้าคลั่ง และไม่เสถียรมีเพียงเขาที่รับมือไหว หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นที่ดูดกลืนโลหิตเช่นนี้ คงกลายเป็นคนบ้าหรือไม่ก็ร่างกายระเบิดตายไปแล้วไม่นานเย่ซิวก็สามารถวิเคราะห์ได้ว่าสัตว์ร้ายเหล่านี้ไม่ได้เติบโตขึ้นมาโดยธรรมชาติแต่เหมือนถูกเร่งให้โตอย่างผิดปกติเขาจับหมาป่าตัวหนึ่งและใช้พลังจิตสำรวจเข้าไปพบว่ากระดูกและโครงสร้างเนื้อเยื่อภายในผิดปกติอย่างมากมันเหมือนกับลูกโป่งที่ถูกเป่าลมจนพองโต ดูใหญ่ก็จริง แต่เพียงแค่แตะเบา ๆ ก็อาจจะแตกได้แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ฝูงสัตว์ร้ายที่ไร้ที่สิ้นสุดนี้จำเป็นต้องถูกกำจัดทิ้งก่อน!เย่ซิวไล่กวาดล้างสัตว์ร้ายไปตลอดทาง จากมุมมองภายนอก ร่
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 935
ฉับ! ฉับ! ฉับ!เหล่าสัตว์ร้ายถูกสังหารอย่างต่อเนื่อง นักรบแนวหน้าส่วนใหญ่ต่างเหนื่อยล้าจนแทบสิ้นแรงไม่เพียงแค่ยอดฝีมือทั้งหมดของสำนักโอสถที่ถูกระดมมาสู้ แม้แต่หนานกงอวี่ก็ได้นำกลุ่มยอดฝีมือมาสมทบด้วยการต่อสู้นี้เรียกได้ว่านองเลือดและโหดร้ายอย่างถึงที่สุดทั่วบริเวณกว่าร้อยลี้มีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วอากาศขณะนี้ทุกคนต่างหมดเรี่ยวแรง เมื่อเห็นฝูงสัตว์ร้ายที่ยังคงหลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสิ้นหวัง"วันนี้ฉันจะต้องตายที่นี่จริง ๆ เหรอ?" เฉินหลานพึมพำกับตัวเองด้วยความสิ้นหวังหวังซวงเองก็ไม่ต่างกัน เธอทรุดลงกับพื้นหมดสิ้นเรี่ยวแรงไม่เพียงแค่พวกเธอ หนานกงอวี่ กระทิงคลั่ง ร่างแยกทองคำ เสี่ยวปิง อวิ๋นเหยา ก็ล้วนแล้วแต่มาถึงขีดจำกัดของตัวเองแล้วในช่วงสองวันสองคืนที่ผ่านมา พวกเขาสังหารสัตว์ร้ายไปไม่น้อยกว่าห้าแสนตัว อาวุธทุกชนิดแทบถูกจะใช้หมดสิ้นแล้ว"โฮก โฮก โฮก!!"เสียงคำรามของสัตว์ร้ายดังสนั่นเป็นคลื่นกระแทกเข้ามาสีหน้าของทุกคนซีดเผือด บางคนยิ้มเยาะให้กับโชคชะตาของตน หลับตาลงและเตรียมใจรับความตายทั้งร่างกายและจิตใจของทุกคนมาถึงขีดสุด
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 934
สัตว์นานาชนิดพุ่งกรูกันเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง ดวงตาของพวกมันแดงก่ำ และพุ่งเข้าโจมตีอย่างบ้าคลั่งภาพเหตุการณ์นี้เพียงพอที่จะทำให้คนส่วนใหญ่ขาสั่นด้วยความหวาดกลัวนักรบของสำนักโอสถต่างถืออาวุธ กราดยิงอย่างบ้าคลั่งลูกธนูพุ่งออกไปอย่างหนาแน่นปกคลุมท้องฟ้าเหล่าสัตว์ป่าที่วิ่งนำหน้าล้มลงเป็นแถว ๆ แต่ก็ไม่สามารถหยุดฝูงที่อยู่ข้างหลังได้เลยตรงกันข้าม เลือดที่ไหลนองกลับยิ่งกระตุ้นให้พวกมันคลุ้มคลั่งมากขึ้นไปอีกแม้ว่าจะมีหน่วยสนับสนุนมาถึงเป็นระยะ ๆ แต่เมื่อเทียบกับสัตว์ป่าที่เต็มภูเขาและดูไม่มีที่สิ้นสุด กำลังเสริมก็ดูเล็กน้อยเกินไปการต่อสู้นี้ดำเนินต่อเนื่องตั้งแต่กลางวันจนถึงค่ำคืนแม้ว่าร่างแยกทองคำจะนำเสี่ยวไป๋ เฉินหลาน กระทิงคลั่ง และคนอื่น ๆ มาร่วมต่อสู้ สถานการณ์ก็ยังไม่ดีขึ้นมากนักแนวป้องกันถูกบีบให้ถอยร่นไปเรื่อย ๆ และตอนนี้ใกล้จะถึงจุดอันตรายแล้ว"เราถอยไม่ได้อีกแล้ว" เฉินหลานปลดปล่อยพลังวิเศษ สังหารหมาป่าที่กระโจนเข้ามา จากนั้นก็หอบหายใจหนัก"หากถอยไปอีกสามสิบลี้จะถึงตัวเมือง เราปล่อยให้พวกมันบุกเข้าไปไม่ได้เด็ดขาด มิฉะนั้นเมืองทั้งเมืองจะต้องราบเป็นหน้ากลองภายในพริบ
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 933
หยางถิงถิงมองเย่ซิวด้วยสายตาที่ซับซ้อนและเอ่ยถามว่า "นายชื่อเย่ซิวใช่ไหม? เป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่แห่งประเทศหลงเถิงคนนั้นใช่หรือเปล่า?"เย่ซิวหันไปมองหยางเฟิงที่เดินตามมาจากข้างหลัง และเมื่อเข้าใจสถานการณ์ เขาก็พยักหน้าโดยไม่ได้ปฏิเสธอะไรจากนั้นกล้ามเนื้อบนใบหน้าและรูปร่างของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยจนกลับคืนสู่โฉมหน้าที่แท้จริงเมื่อหยางถิงถิงเห็นใบหน้าที่เธอเคยเฝ้าฝันถึงมาตลอด ก็รู้สึกตะลึงไปชั่วขณะ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ผสมปนเปหยางเฟิงเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเจื่อน ๆ และกล่าวว่า "ขอโทษนะ คุณเย่ เมื่อกี้ฉันเผลอหลุดปากไปโดยไม่ได้ตั้งใจ""ช่างเถอะ" เย่ซิวส่งเสียงไปถึงถังอวิ้นที่อยู่ในวิลล่า สั่งให้เธอรอเขาอยู่ที่สวนหลังบ้าน จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับหยางเฟิงว่า"ตอนนี้ที่บ้านผมเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น ผมต้องรีบกลับเดี๋ยวนี้ หลานสาวของคุณจะไปกับผมด้วยไหม?"ยังไม่ทันที่หยางเฟิงจะตอบ หยางถิงถิงก็รีบพยักหน้ารัว ๆ เหมือนลูกไก่จิกข้าวสาร "ไป ไป ไป! ฉันจะไปกับคุณ!"หลังจากรู้ตัวตนที่แท้จริงของเย่ซิวแล้ว ท่าทีของหยางถิงถิงก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือจากที่เคยเป็นหญิงสาวผู้หยิ่งยโสกลับก
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 932
“หนูจะหนีออกจากบ้าน รอจนกว่าคุณปู่จะสงบลงแล้วค่อยว่ากันไม่จำเป็นต้องตามหาหนูนะคะ หนูอยากกลับมาเมื่อไหร่ ก็จะกลับมาเอง”เมื่อเธอกล่าวจบก็ถ่ายเทพลังวิญญาณไปที่ใต้เท้า เตรียมที่จะมุดหน้าต่างจากไปถ้าเธอตั้งใจจะหนีจริง ๆ หยางเฟิงก็หยุดเธอไม่ได้เขาจึงรีบพูดออกไปว่า “เขาคือเย่ซิวนะ หลานบอกว่าอยากแต่งงานกับเขาไม่ใช่เหรอ ถ้าหลานไปแล้ว ก็จะไม่มีโอกาสอีกเลยนะ”ร่างอันบอบบางของหยางถิงถิงที่เพิ่งเดินไปที่หน้าต่างก็สั่นเทิ้มหันกลับมาช้า ๆ สีหน้าสับสน “เมื่อกี้คุณปู่ว่ายังไงนะคะ หนูได้ยินไม่ถนัด พูดใหม่อีกครั้งสิคะ”หยางเฟิงถอนหายใจ “เดิมทีปู่สัญญากับคุณเย่ไว้ว่าจะไม่บอกเธอ”หยางถิงถิงรีบวิ่งมา แล้วถามว่า "มันจะเป็นไปได้ยังไงคะคุณปู่ ไอ้สารเลวนั่นจะเกี่ยวข้องกับเย่ซิวได้ยังไงผู้ชายน่ารังเกียจนั่น จะกลายเป็นวีรบุรุษได้ยังไง?”เธอไม่สามารถยอมรับผลลัพธ์เช่นนี้ได้หยางเฟิงมองหลานสาวสุดที่รักของตัวเอง แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ที่จริงแล้วหลานมีอคติต่อเขามาตลอด ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นเลย ดูอย่างเรื่องนี้ถ้าเขาไม่ลงมือในตอนนั้น หลานกับปู่ก็คงไม่มีตัวตนอยู่จะตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตนั้น ถึงหล
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 931
ต้องบอกว่าเฉินน่าเป็นคนกล้ามากจริง ๆ ถึงได้เสนอแนะเช่นนี้แต่มันก็น่าตื่นเต้นมากจริง ๆเมื่อพิจารณาว่าตัวเองยังต้องการความช่วยเหลือจากเฉินน่าในอนาคต เย่ซิวจึงตัดสินใจที่จะให้ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ กับเธอครั้นแล้วก็ทำการบำเพ็ญตนอยู่ที่หน้าเตียงของเสี่ยวเยวี่ยกระแสพลังวิญญาณวิ่งเข้าสู่ร่างกายของเย่ซิว จินตานห้าสีหมุนวนด้วยความเร็วสูง และแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ“เสี่ยวเยวี่ย ดูนี่ฉันเอาอะไรดี ๆ มาฝากเธอล่ะ...”ประตูถูกผลักเปิดออก หยางถิงถิงก็เดินเข้ามาจากด้านนอกจากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หยุดนิ่งไปในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ความน่ารักและความบริสุทธิ์ของเสี่ยวเยวี่ย รวมถึงประสบการณ์ชีวิตที่น่าสมเพชของเธอ ทำให้หยางถิงถิงบังเกิดความรักดุจมารดาอย่างล้นเหลือเธอปฏิบัติกับเสี่ยวเยวี่ยเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเอง ดูแลเธอเป็นอย่างดี มีอะไรดี ๆ ก็จะนำมาแบ่งปันกับเธอเสมอแล้วเมื่อเธอปรากฏตัวขึ้นในห้อง เธอก็ตกตะลึงเป็นเพราะเฉินน่าประมาท แม้ว่าประตูจะปิดอยู่ แต่มันก็ไม่ได้ล็อกเมื่อเฉินน่าหันกลับไปสบตากับหยางถิงถิง บรรยากาศก็เงียบงันไปในทันที ความอึดอัดกระอักกระอ่วนใจอย่างสุดขีดก็แพร่กร
โคตรคนยอดปรมาจารย์ บทที่ 930
เย่ชิวมองหยางถิงถิงที่ดูหวาดกลัว เขาส่ายหัวเบา ๆเป็นถึงผู้ฝึกตน แต่กลับกลัวสิ่งแบบนี้ นี่ถือเป็นข้อบกพร่องที่ร้ายแรงมากแทนที่จะหยุด เขากลับโบกมือ แล้วก็มีงูหลากสีสันหลายสิบตัวปรากฏตัวขึ้น เลื้อยไต่ไปตามร่างของเธอในเวลาเดียวกัน โล่ก็ถูกสร้างขึ้นแบ่งกั้นกับพื้นที่ภายนอก ไม่ว่าหยางถิงถิงจะกรีดร้องดังแค่ไหน ก็ไม่มีใครข้างนอกได้ยินแม้แต่คำเดียวสำหรับหยางถิงถิง นี่เรียกได้ว่าเป็นเพียงการทรมานที่ร้ายแรงที่สุดใบหน้าของเย่ซิวเริ่มมืดมนลง ตำหนิ "หากต่อไปคุณอยากกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งชนิดไม่มีใครเทียบได้ ก็ต้องกำจัดจุดอ่อนของตัวเองซะ"“ไอ้โรคจิต นายกำลังทรมานฉันอยู่นะ มัวแต่พูดอะไรเว่อร์ ๆ อยู่นั่น รีบปล่อยฉันไปเร็ว ๆ ฮือ ๆ...”หยางถิงถิงทั้งร้องไห้และตะโกน คนทั้งคนจนเกือบจะล้มลงขณะนั้นเอง หยางเฟิงก็เดินออกจากบ้าน และตกตะลึงเมื่อเห็นภาพดังกล่าวเย่ซิวก็บอกถึงเหตุผลว่าทำไมตัวเองถึงทำอย่างนั้น“คุณปู่ช่วยหนูด้วยค่ะ ไอ้โรคจิตนี่ทั้งโหดร้ายและไร้มนุษยธรรมจริง ๆ หนูถูกเขาทรมานจนแทบจะบ้าตายแล้ว”เมื่อได้เห็นหยางเฟิง หยางถิงถิงก็แสดงท่าทางเหมือนกับได้เห็นพระเจ้าผู้ช่วยให้รอดหยางเฟิงขมว
