แอบรักเธออีกสักที ตอนที่ 1

แอบรักเธออีกสักที

ตอนที่ 1

         หลายวันต่อมา

         09.00 น.

            “ปายลงไปรับข้าวหน่อย พี่อาบน้ำอยู่”

            “อืม…”

            “ลุกขึ้นเร็ว”

            “รู้แล้ว ๆ”

            ฉันจำใจต้องสะบัดผ้าห่มออกจากตัว กะพริบตาช้า ๆ เพื่อให้ชินกับแสงสว่างที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา ประตูห้องนอนปิดลงตอนที่เห็นหลังไว ๆ ของพี่ปราณเดินกลับออกไปในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันท่อนล่าง บนหัวยังเต็มไปด้วยฟองสีขาวของแชมพู

            แม้ว่าจะขี้เกียจแค่ไหนก็ต้องพาสังขารตัวเองเดินลงบันไดมา ในบ้านเงียบเชียบไม่มีใครอยู่นอกจากคนที่กำลังอาบน้ำอยู่ด้านบน เสียงบีบแตรดังขึ้นอีกครั้งราวกับเป็นการย้ำเตือนว่าตอนนี้มีคนกำลังรออยู่

            “มาแล้วค่ะ ๆ”

            ฉันเร่งรีบเดินออกจากตัวบ้าน คีบแตะคู่โปรดที่ไม่ได้ใส่มานานหลายปี ก่อนจะหันมองไปยังรั้วบ้านสีขาวสูงประมาณระดับอก ร่างสูงโปร่งคุ้นตาของใครคนหนึ่งกำลังสาวะวนอยู่กับการหอบหิ้วถุงพลาสติกหลายถุงลงจากตะกร้าหลังรถมอเตอร์ไซค์

            ใครคนนั้นตั้งท่าจะบีบแตรอีกรอบ แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อหันมาสบสานสายตากับฉันเข้าพอดี

            แสงแดดสว่างจ้าในช่วงสายของวันส่องกระทบรูปหน้าหล่อเหลาที่กำลังขยับยกยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันเรียงตัวสวย คิ้วเข้มหนาตัดกับสีผิวขาวแบบคนเหนือเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนออกมารับของ  พร้อมกันเสียงเอ่ยทักก็ราวกับดังแว่วมาจากที่ไกลแสนไกล

            “ปาย”

            “…”

            เท้าสองข้างของฉันเกือบจะหยุดเดินไปเสียดื้อ ๆ หัวสมองราวกับจะหยุดทำงานไปชั่วขณะ รู้สึกเหมือนอากาศที่ใช้หายใจลดน้อยลงตอนที่เราประสานสายตากัน

            ใครบางคนที่ไม่ได้เจอมานาน…

            ในขณะที่ขาสองข้างแข็งจนแทบจะก้าวไม่ออก คนที่อยู่อีกฝั่งก็เปิดประตูรั้วเดินเข้ามาพร้อมถุงพลาสติกในมือ ยิ่งเขาเดินใกล้เข้ามา ความรู้สึกในใจฉันก็ยิ่งประหม่าหนัก

กระทั่งเรือนร่างสูงโปร่งในชุดลำลองสบาย ๆ อย่างเสื้อกล้ามแบบหลวม กับกางเกงยีนขัดสีสั้นแค่เข่ามาหยุดยืนลงตรงหน้า ริมฝีปากหยักลึกยกยิ้มกว้างกว่าเดิมแล้วเอ่ยทักอีกครั้ง

            “ไง… ไม่เจอกันนาน”

            “พี่เหนือ”

            ฉันหลุดพูดออกไปได้แค่นั้น พยายามรวบรวมสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง คนที่ไม่ได้เจอกันมานานกว่าเจ็ดปียื่นถุงพลาสติกใบใหญ่บรรจุกล่องข้าวหลายกล่องเรียงซ้อนกันอยู่ส่งต่อมาให้ กลิ่นหอมฉุยของข้าวมันไก่เจ้าดังประจำอำเภอลอยโชย

            “เอาข้าวมาส่ง ไอ้ปราณจะเอาไปให้คนงานที่สวน”

            คนมาส่งข้าวขยายความให้ฟังโดยไม่ต้องรอให้ถาม เงยหน้าขึ้นมองอีกทีก็กลับต้องเบนสายตาไปทางอื่นอีกครั้ง เพราะดวงหน้าคมคายของ ‘พี่เหนือ’ หล่อเหลาขึ้นกว่าเมื่อเจ็ดปีก่อนมากโข

            “ไร? ไม่คิดจะทักทาย?” กระแสเสียงขบขันเอ่ยอีกครั้ง พร้อมชะโงกหน้ามองตามมา

            “สวัสดี”

            “โห… โตมาแล้วเฉยชาขึ้นเยอะ”

            “ปายแค่เพิ่งตื่น”

            “สายป่านนี้แล้ว”

            “สายอะไร? นี่เพิ่งจะเก้าโมง”

            ฉันเถียงออกไปอย่างลืมตัว แต่แค่นั้นก็ทำให้คู่สนทนาดูจะพอใจที่ได้ยิน พี่เหนือในวัยยี่สิบเก้าหล่อเหลาขึ้นเป็นกอง ยืนเท้าสะเอวมองกันอยู่ครู่ก็ยกมือขึ้นมาขยี้ผมกันแรง ๆ

            “ไม่เจอกันตั้งนาน นึกว่าจะเปลี่ยนไปซะแล้ว”

            “เปลี่ยนสิ ปายไม่ใช่เด็กแล้ว”

            “อือฮึ ก็เห็นอยู่”

            “มีอะไรอีกไหม? ปายจะเข้าไปนอน”

            “รอแป๊บ”

            เรือนร่างสูงโปร่งกำยำแลดูสุขภาพดีวิ่งกลับไปที่มอเตอร์ไซค์คันเก่าที่สภาพไม่น่าจะเอาออกมาใช้งานได้ ก่อนจะคว้าเอาถุงอะไรสักอย่างจากแฮนด์จับหิ้วเดินกลับมา ถุงนั่นกวัดแกว่งอยู่ตรงหน้าจนฉันต้องเอ่ยปากถาม

            “อะไร?”

            “น้ำเต้าหู้”

            “ปายลดความอ้วน”

            “ลดไร? ไม่เห็นจะอ้วน” พี่เหนือขมวดคิ้วไล่สายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยัดเยียดถุงที่บรรจุน้ำเต้าหู้ใส่มือกันทันที

            “ปายบอกว่า…”

            “พี่จำได้ว่าเราชอบกิน”

            “…”

            คนตรงหน้ายังคงพูดต่อไปเรื่อยราวกับความสัมพันธ์ระหว่างเรายังสนิทชิดเชื้อเหมือนก่อนเก่า ทั้งที่ฉันกับเขาไม่ได้เจอหน้ากันตั้งเจ็ดปีเต็ม

ฉันหลุบตาลงมองถุงน้ำเต้าหู้ที่ไม่ได้เห็นมานานรู้สึกคิดถึงขึ้นมาเพราะไม่ได้กินมานานมากแล้ว และมันก็เป็นของโปรดแบบที่คนซื้อมาให้ว่าจริง ๆ

            “แล้ว… กลับมาอยู่นานไหม?” พี่เหนือยังคงระบายรอยยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้นพร้อมตั้งคำถามใหม่ขึ้นมา

            “ก็คงสักพัก ปายอยากกลับมาพักผ่อน”

            “เหรอ…” นัยน์ตาสุกใสเบนไปทางอื่นอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับมา “นึกว่าจะอยู่ยาว”

            “ปายก็อยากอยู่ แต่ต้องทำงาน”

            “อือฮึ”

            “แล้วพี่เหนือ…”

            “พี่เป็นเถ้าแก่แทนพ่อแล้ว ขายข้าวมันไก่ไง”

น้ำเสียงกลั้วหัวเราะเอ่ยตอบทันทีไม่ต้องรอให้จบประโยคคำถาม ถึงเขาจะทำเป็นเล่น แต่มันไม่ใช่แค่ร้านข้าวมันไก่ธรรมดาหรอก

นอกจากจะเป็นร้านข้าวมันไก่ชื่อดังประจำอำเภอแล้ว กิจการที่ว่ายังรับงานจัดเลี้ยงนอกสถานที่อีกด้วย เรียกได้ว่าเป็นเจ้าใหญ่เบอร์ต้น ๆ ของจังหวัดเลยทีเดียว ไหนจะยังเป็นเจ้าของร้านขายเกษตรภัณฑ์อันดับหนึ่งของอำเภอที่ไม่ว่าไร่สวนไหน ๆ ก็ต้องมาสั่งวัสดุทางการเกษตรกับร้านเขานั่นก็อีก…

ไม่ใช่แค่เจ้าของร้านข้าวมันไก่ธรรมดาเสียหน่อย แต่รวยพอตัวเลยแหละ…

“ว่างก็แวะไปนะ พี่จะจัดจานใหญ่ ๆ ให้พิเศษเลย”

“บอกแล้วไงว่าปายลดความอ้วน” ฉันเอ่ยประโยคเดิมออกไปอีกครั้ง

“ไม่เห็นจะอ้วนตรงไหน” และเขาก็ตอบกลับมาด้วยประโยคเดิมเหมือนกัน

“ปายคงไม่ได้กินทุกวันเหมือนเมื่อก่อน…”

“เฮ้ย พูดงี้พี่เสียใจนะ”

ปากก็บอกว่าเสียใจ แต่ใบหน้าติดตลกก็ยังเปื้อนยิ้มอยู่ในที และยิ่งมองฉันก็ยิ่งรู้สึกแปลก ๆ อยู่ในอก

ระหว่างเราเงียบกันไปอีกครั้ง คงเป็นเพราะฉันเองเพิ่งจะตื่นนอน ซ้ำตื่นมาก็ได้เจอกับเขาแบบที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว พี่เหนือคงจะเห็นอาการประหลาดที่ว่านี้ สุดท้ายเลยส่งสัญญาณว่าตัวเขาจะไปแล้ว ตอนนั้นเองฉันถึงได้รู้สึกตัว

“ไปละนะ”

“อือ”

“บอกไอ้ปราณให้เอาทุเรียนมาฝากเยอะ ๆ”

“คิดตังนะ”

“โห มันงกว่ะ”

“งกไรพี่ ของซื้อของขาย”

“แค่พูดเล่น เดี๋ยวมาเอาตัง”

เสียงสดใสเอ่ยขำ ๆ ฉันถึงกับหน้าเสีย ข้างแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาเพราะดันไปต่อปากต่อคำแบบจริงจัง แต่พี่เหนือก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาก็แค่เม้มปากกลั้นยิ้ม

ร่างสูงเดินถอยห่างออกไปทางประตูรั้ว ดวงหน้าสว่างสดใสยังคงมีรอยยิ้มกว้างประดับอยู่อย่างนั้น กระทั่งคร่อมขาขึ้นมอเตอร์ไซค์สายตาก็ยังคงมองมา

เสียงมอเตอร์ไซค์เคลื่อนตัวทิ้งห่างออกไปแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ฉันที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองตามคนที่เมื่อครู่เพิ่งจะผละจากไปจนลับสายตา

บรรยากาศรอบตัวสงบเงียบเชียบเพราะเป็นบ้านที่อยู่ลึกเข้ามาในซอย บริเวณโดยรอบเป็นที่นาโปร่งโล่งสบาย ลมเย็นพัดปะทะใบหน้าในตอนที่หัวสมองกำลังคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา

แค่ได้เจอกันอีกครั้ง แค่ยืนคุยกันไม่กี่นาที…

 กลับทำให้ภาพความทรงจำครั้งยังเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลายหวนคืนกลับมา

เรือนร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนมักจะมีลูกบาสติดอยู่ที่มือเสมอ รอยยิ้มแบบเดียวกันกับเมื่อครู่ก็เปล่งประกายสดใสไม่ได้ต่างไปจากครั้งก่อนเก่า น้ำเสียงสดใสที่มาพร้อมกับรอยยิ้มชวนฝันแบบนั้นก็ยังคงเดิม

ถ้ายังไม่รู้ ฉันจะบอกความลับให้ฟัง ความลับของฉันก็คือ…

ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วฉันเคย ‘แอบรัก’ เพื่อนสนิทของพี่ชาย

พี่เหนือคนนั้น… คนที่ฉันเคยแอบรักทั้งยังเครซี่หนักอยู่นานหลายปี…

ไม่ได้เจอกันตั้งนาน… พี่ก็ยังหล่อเหมือนเดิม…