chapter 1/1 เปิดเทอมวันแรก

สามเดือนต่อมา

วันที่อากาศร้อนอบอ้าวจนแทบจะแผดเผามนุษย์บนโลกให้หมดโลกได้ภายในพริบตาเดียวกลับเป็นวันเปิดเทอมวันแรกของมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ใคร ๆ ก็ต่างใฝ่ฝันอยากเข้ามาเรียนอย่างSN university เสียอย่างนั้น

รถเมล์สาย 7 ที่กำลังมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพมหานคร ภายในรถมีผู้โดยสารนับร้อยชีวิตยืนอัดกันแน่นยิ่งกว่าปลาแมคเคอเรลในกระป๋อง จนแทบจะมองวิวทิวทัศน์ข้างนอกไม่เห็น

น้ำหนาว หญิงสาวร่างเล็กส่วนสูงร้อยหกสิบต้น ๆ ถูกเบียดจนเซไปเซมาตามแรงขับเคลื่อนของตัวรถ เธอทั้งร้อนทั้งอึดอัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่ทนไปแบบนั้น จนกระทั่งถึงยังจุดหมายปลายทาง

“ขอทางหน่อยค่ะ ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อยค่ะ” เด็กสาวพยายามแทรกตัวเพื่อที่จะเดินตรงไปยังประตูทางออกให้เร็วที่สุดเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกซึ่งตัวเธอยังไม่รู้อะไรเลยแม้แต่ที่ตั้งของคณะที่เธอเรียนอยู่

“เห้อ กว่าจะลงมาได้พ่อคุ๊ณ นึกว่าจะโดนบี้แบนตายในรถเมล์ซะแล้ว” คนตัวเล็กบ่นอุบได้เพียงแค่นั้นก่อนจะรีบสาวเท้าตรงไปยังรั้วมหาวิทยาลัยด้วยความเร่งรีบแต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินพ้นประตูเข้าไป ดวงตาคู่สวยก็ดันเหลือบไปเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นที่บริเวณรั้วเหล็กล้อมรอบมหาวิทยาลัยใกล้กับประตูทางเข้าเสียก่อน

ผลัวะ!!

หมัดหนัก ๆ ของชายรูปร่างล่ำสันซัดเข้าที่ใบหน้าหล่อของนักศึกษาหนุ่ม โดยมีชายอีกสองคนล็อกแขนของเขาอยู่ มุมปากทั้งสองข้างมีของเหลวสีแดงไหลออกมาจนกลบปาก โหนกแก้มทั้งสองเขียวช้ำ บริเวณศีรษะก็มีคราบเลือดติดอยู่ดวงตาคมพยายามปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก

เหตุการณ์อันน่าสะพรึงนี้ทำให้หญิงสาวชะงักฝีเท้าลง เพื่อหยุดดูเหตุการณ์ตรงหน้า ในขณะอีกใจหนึ่งก็ยังบอกตัวเองว่า

‘ไม่ใช่เรื่องของฉัน เดินผ่านไป อย่าไปยุ่ง’ ถึงเสียงในใจจะบอกแบบนั้น แต่ขาเจ้ากรรมดันก้าวไม่ออกเสียนี่น้ำหนาวเลยทำได้เพียงแค่ยืนนิ่ง ๆ ดูเหตุการณ์ต่อไป

“มึงจะเอายังไง จะจ่ายไม่จ่ายไอ้โซนิค”เสียงชายที่เป็นคนเหวี่ยงหมัดใส่หน้าเหยื่อเมื่อครู่ตะโกนขึ้น ก่อนเอาไม้หน้าสามในมือชี้ไปทางคนถูกกระทำ ทั้งที่เขาแทบจะลุกยืนไม่ไหวอยู่แล้ว

“พะ พวกมึงพูด ระ เรื่อง อะ อะไร จ่ายอะไรกูไม่ชะ..” นักศึกษาชายที่ถูกทำร้ายพยายามเปล่งเสียงออกมาทีละคำด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ก่อนจะ โดนอัดเข้าที่หน้าท้องอีกครั้งจนตัวงอ

ผลัวะ!!

“ก็ค่าพนัน ที่มึงติดหนี้พวกกูไว้ไง ทำไขสือไม่รู้เรื่อง จะเบี้ยวพวกกูเหรอ ไอ้คุณหนูโซนิค”

“กูไม่รู้เรื่อง พวกมึงจำผิดคนแล้ว” ชายหนุ่มพยายามอธิบายแต่ก็ไร้ผล ร่างกายเขายังคงถูกกระหน่ำตีด้วยไม้หน้าสาม ทั้งชกต่อย ทั้งกระทืบสารพัดจะโดน ทำเอาคนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ตอนนี้ทำหน้าบิดเบี้ยวตามในทุกหมัดที่นักศึกษาหนุ่มคนนั้นโดนอัด

“ตายแล้วแม่จ๋าไอ้หนาวควรจะทำยังไงดีเนี่ย” เธอล้วงเอาไอโฟนจากกระเป๋าถือออกมา ปลายนิ้วเรียวกดไปที่ 191 ทันที

“สวัสดีค่ะแจ้งเหตุค่ะ เอ่อ …มี ..เอ่อ”

(มีอะไรครับคุณ ถ้าจะมากดแจ้งความเล่นเนี่ยเดี๋ยวมีโทษจำคุกนะครับ)

“ มีเหตุทำร้ายร่างกายกันที่หน้ามหาวิทยาลัย SN ค่ะ รีบมานะคะ ตอนนี้เหยื่อสะบักสะบอมมากเลยค่ะ อยู่ตรงถนน A ค่ะ พี่ตำรวจรีบมานะคะ” หญิงสาวรัวรายละเอียดของเหตุการณ์ทั้งหมดให้แก่พี่ตำรวจปลายสายทันทีที่ได้ยินว่า‘มีโทษจำคุก’ก่อนจะกดวางสายไปแล้วจัดการเก็บโทรศัพท์ใส่ลงในกระเป๋าตามเดิม

ดวงตาของหญิงสาวยังจับจ้องไปที่นักศึกษาหนุ่มที่ตอนนี้เลือดออกตาม ปากและจมูกเยอะกว่าเดิมจนน่าอนาถ

“รอตำรวจมาน่าจะลงโลงพอดีล่ะมั้ง ไม่ได้แล้วต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่งั้นเขาแย่แน่” หญิงสาวหันซ้ายแลขวาอย่างทำอะไรไม่ถูกมิหนำซ้ำคนที่เดินผ่านไปผ่านมาถึงจะเห็นเหตุการณ์ ก็ยังไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยดูท่าคนพวกนั้นจะมีอิทธิพลพอตัวอยู่เหมือนกัน

“เอาวะ ลองวิธีนี้ดู” น้ำหนาวเม้มปากอย่างชั่งใจว่าวิธีเด็ก ๆ ที่เธอคิดนี้มันจะได้ผลหรือไม่ แต่มันก็ยังดีกว่าเธอยืนดูคนโดนอัดตายอยู่ตรง หน้าโดยไม่ทำอะไรเลยแบบนี้

เธอเดินเข้าไปใกล้คนร้ายกลุ่มนั้นพอสมควร แต่ก็ยังอยู่ในที่มีต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกไว้โดยเว้นระยะออกมาจากตัวรั้วประมาณสองเมตรซึ่งสามารถบังร่างผอมบางไว้ได้มิดเธอจึงใช้เป็นจุดซ่อนตัวได้โดยที่ไม่อันตรายต่อตัวเองจนเกินไป

พอได้ที่ซ่อนตัวที่เหมาะเจาะเธอจึงใช้โทรศัพท์เครื่องเดิมเปิดเสียงไซเรนรถตำรวจ เร่งระดับเสียงให้ดังเต็มที่ เพื่อให้เหล่าชายฉกรรจ์ได้ยิน

วี้หว่อ หวอออออออออ วี้หว่อ หวอออออออออ

กลุ่มคนที่รุมทำร้ายนักศึกษาหนุ่มในตอนแรกพากันแตกตื่นไปคนละทิศคนละทางเมื่อได้ยินเสียงไซเรนที่เธอเปิดพร้อมปล่อยร่างที่โดนอัดจนเละกองไว้กับพื้น

“คุณ คุณ เป็นยังไงบ้างคุณตายไหมเนี่ย” เธอตบที่ใบหน้าเขาเบา ๆ เพื่อเรียกสติ จนกระทั่งชายหนุ่มเริ่มได้สติแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก

“ธะ เธอเป็น คะ ใคร?”

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอกไปโรงพยาบาลก่อนเหอะตอนนี้สภาพคุณดูไม่ได้ เลย ถ้าให้ฉันชี้ตัวว่าคุณเป็นใครฉันยังชี้ไม่ถูกเลยเนี่ย” หญิงสาวพูดจบก็ประคองร่างที่เเลือดช้ำหนองของชายหนุ่มขึ้นมาปากก็ถามทางไปโรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัยจากคนแถวนั้นเอาจนสามารถมาถึงที่หมายได้แบบทุลักทุเลซึ่งเป็นจังหวะที่คนเจ็บได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวได้ชัดเจนขึ้นกว่าเดิมโดยที่เธอไม่รู้ตัว

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย พี่พยาบาล”

“คนไข้เป็นอะไรมาครับ” บุรุษพยาบาลคนหนึ่งเข็นรถวีลแชร์สำหรับผู้ป่วยมาให้แล้วเข้ามาช่วยคนตัวเล็กประคองคนเจ็บขึ้นนั่งให้บนรถเข็นให้เรียบร้อย ก่อนที่ชายหนุ่มจะถูกเข็นไปทำแผลที่ห้องฉุกเฉิน

— 20 นาทีต่อมา—

“ทำแผลเรียบร้อยแล้วนะคะอย่าลืมทานยาแก้ปวดตามที่หมอบอกช่วงนี้ก็อย่าให้แผลโดนน้ำแล้วก็มาให้ตรงเวลาที่นัด เพื่อมาเอ็กซเรย์กระดูกอีกทีด้วยว่ากระดูกที่หักว่าเป็นยังไงบ้าง” พยาบาลสาวบอกกับผู้ป่วยหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเข็นพ่อคนไข้เบ้าหน้าฟ้าประทานออกมาที่จุดรับยา

“หายไปไหนแล้วนะ ไวจริง” เมื่อออกมาได้ไม่นานคนไข้หนุ่มก็หันซ้ายหันขวาไม่หยุดราวกับหาอะไรบางอย่างอยู่จนพยาบาลที่เข็นเขาออกมาจากห้องฉุกเฉินต้องเอ่ยถาม

“หาอะไรอยู่เหรอคะ?”

“ผู้หญิงที่มาส่งผมเมื่อกี้เขา….”

“อ๋อเธอไปแล้วล่ะค่ะเห็นว่ารีบไปทำธุระต่อ...ออ เมื่อกี้ตอนประคองคุณนั่งรถเข็นเห็นบุรุษพยาบาลบอกว่าเธอทำสิ่งนี้ตกไว้ด้วยน่ะค่ะ”ผู้ป่วยหนุ่มรับถุงสีขาวที่ด้านในบรรจุรูปถ่ายขนาดหนึ่งนิ้วของหญิงสาวผู้มีพระคุณกับเขาเอาไว้ ชายหนุ่มเก็บมันไว้กับติดตัว

แต่ที่แปลกไปกว่านั้นก็คือไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงมีความรู้สึกคุ้นเคยกับเธอเหมือนว่าเคยพบกันมาก่อนและไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงมีอิทธิพลต่อใจเขาขนาดนี้

อยู่ที่นี่มาก็สามปีแล้ว หัวใจเขาไม่เคยรู้สึกเต้นแรงแบบนี้กับใครมาก่อนแล้วทำไมกับแม่ตุ๊กตาบาบี้คนนี้ถึงได้มีแรงดึงดูดหัวใจเขาไม่ต่างอะไรกับเครื่อง กระตุ้นหัวใจ

“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอคือใคร”

“สวัสดีค่ะลุงยาม แฮ่ก ๆ หนูเป็นนักศึกษาใหม่ค่ะ ไม่ทราบว่าคณะบริหารธุรกิจไปทางไหนคะ” น้ำหนาวเอ่ยถามในขณะที่ชุดนักศึกษาตัวใหม่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ น้ำเสียงของเธอตอนนี้ก็เริ่มขาดห้วง เนื่องจากเดินหาคณะอยู่นานพอสมควร

“เดินเข้าไปข้างในเลยหนู” ลุงยามยิ้มรับก่อนจะผายมือไปทางด้านในตึกคณะ

“ขอบคุณค่ะ” นักศึกษาสาวยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อมแล้วรีบวิ่ง ไปข้างในคณะอย่างรวดเร็วเพราะนี่ก็เลยเวลาปฐมนิเทศมาพอสมควรแล้ว

“เธอเป็นเด็กปีหนึ่งเหมือนกันหรือเปล่า?” น้ำเสียงห้วน ๆ ของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังจนหญิงสาวจำต้องต้องเหลียวหลังกลับไปมอง

“ใช่…จ้ะ”เด็กสาวเอ่ยตอบด้วยเสียงหายใจปะปนกับเสียงหอบจาการวิ่งตามหาตึกคณะเป็นเวลาร่วมชั่วโมง

“ฉันมิ้ลเชค เธอล่ะชื่ออะไร?”

“น้ำหนา…” คนตัวเล็กยังแนะนำตัวไม่ทันจบดีก็ต้องชะงักไปกลางคัน เมื่อฝ่ายตรงข้ามมิ้ลเชคสมชื่อดูได้จากหน้าอกคัพดีที่กระเพื่อมไหวเวลาเธอก้าวเดิน ไหนจะบั้นท้ายที่เด้งงอนราวลูกบอลโยคะชนิดที่เรียกว่า น้อง ๆ นิกกี้มินาจเลยก็ว่าได้ประกอบกับการแต่งตัวที่ดูเป็นแฟชั่นจ๋าตั้งแต่หัวจรดเท้า ซึ่งต่างกับเธอราวฟ้ากับเหว

“เอ้า เธอตกลงชื่ออะไร”มิ้ลเชคเรียกเพื่อนใหม่อีกครั้งเมื่อเห็นอีกคนเอาแต่เหม่อลอยไม่ตอบคำถามเธอเสียที

“นะ น้ำหนาวจ้ะ”

“อืม ไปข้างในด้วยกันสิ ฉันก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน”

มิ้ลเชคไม่พูดเปล่า เธอถือวิสาสะคว้าข้อมือเล็กของคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงนาทีเดินเข้าไปในคณะด้วยกัน โดยไม่ถามความสมัครใจคนโดนลากเลยแม้แต่น้อย

ในขณะที่ทั้งสองเดินคู่กันเข้ามาในคณะสายตานักศึกษาชายนับร้อยพุ่งเป้ามาที่ทั้งสองคนราวกับเซเลบคนดังเดินผ่านคณะ แต่สำหรับพวกเธอแล้วคงเป็นไปได้เพียงสองสาเหตุ สาเหตุที่หนึ่งคือมาช้าสุด และอีกเหตุผลที่ดึงดูดความสนใจของพวกหนุ่ม ๆ ในคณะได้ดีก็คงหนีไม่พ้นก้นเด้ง ๆ ของแม่นิกกี้มินาจเพื่อนใหม่แกะกล่องของคนตัวเล็กที่เดินมาด้วยกันนั่นแหละ