chapter 1/2 เปิดเทอมวันแรก

@ คอนโดSN

SN Condominiumเป็นคอนโดหรูสูงยี่สิบชั้นที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากตัวมหาวิทยาลัย มีจุดประสงค์เพื่ออำนวยความสะดวกให้แก่นักศึกษาที่บ้านไกลหรือหรือไม่ก็ต้องการออกมาใช้ชีวิตวัยรุ่นเพียงลำพังซึ่งได้รับความสนใจจากนักศึกษาจำนวนมากหนึ่งในนั้นก็คือลูกชายเจ้าของคอนโดที่เพิ่งถูกเพื่อนสนิทหิ้วตัวกลับมาจากโรงพยาบาลด้วย

“ไอ้ซีมึงไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย? สภาพแม่ง อย่างกับโดนรุมโทรม” ดาต้าที่ถูกโทรเรียกให้ไปรับเพื่อนหน้าหล่อจากโรงพยาบาลประจำมหาลัย ตั้งแต่ตะวันตรงหัว อดถามไม่ได้ เพราะสภาพชายหนุ่มตอนนี้พูดง่าย ๆ ว่า ‘หมายังดูดีกว่า’

“หึ กุว่าหมามันไม่ได้ตั้งใจมาซัดกุหรอก น่าจะซัดผิดตัวมากกว่า”ซีเมล หนุ่มหล่อมาดนิ่งพ่อเป็นเศรษฐีพันล้านมีชื่อเสียงอันดับต้น ๆ ของประเทศ รูปร่างสูงโปร่ง นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่สามเจ้าของฉายา ‘เกียร์ล่องหนแห่งวิศวะ’

เนื่องจากเขาเป็นพวกชอบปิดบังตัวตน มีนิสัยส่วนตัวคือชอบใส่ฮู้ดนั่งเรียนในคลาสตลอดทั้งคาบ และเวลาที่ต้องอยู่ท่ามกลางฝูงชนหมู่มากเลยไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาสักเท่าไหร่ดังนั้นฉายานี้จึงเป็นฉายาที่ตั้งกันเองในหมู่เพื่อนสนิทร่างสูงเหยียดยิ้มแบบรู้ทันถึงสาเหตุที่เขาถูกดักทำร้ายเมื่อเช้านี้

“มึงพูดเหมือนรู้”

“เดาไม่ได้ก็ควายละ เรียกชื่อกูแฝดพี่กูชัดขนาดนั้น” ซีเมลบอกเพื่อนสนิท ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งตามสไตล์เขา

“โวะ แล้วคืนนี้มึงจะนอนนี่หรือกลับบ้าน”

“กลับบ้าน”

“กลับสภาพนี้ ?พ่อมึงได้แพ่งกระบาลมึงแน่กูฟันธง” ดาต้าคาดเดาสถานการณ์ได้แบบไม่ต้องยากเพราะดาต้าซีเมลกับพ่อเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่แม่เขาเสียชีวิตไปเมื่อสองปีที่แล้ว

“ก็กลับพรุ่งนี้เช้าสิ ไอ้สัตว์ อย่าโง่พรุ่งนี้ครบรอบวันตายแม่กู ไม่ไปกูก็ตายพอกัน”

“แล้วแผลบนหน้าหล่อ ๆ ของมึงเนี่ย มึงจะตอบพ่อมึงว่าไง อีกอย่างไอ้โซนิครอเล่นงาน มึงอยู่แน่”

“ก็ไม่ว่าไง” ชายหนุ่มไหวไหล่แบบโนสนโนแคร์ ซึ่งดาต้าเองก็ไม่เซ้าซี้ต่อเพราะรู้ว่าเพื่อนเขารับมือได้แบบพันเปอร์เซ็นต์เพราะซีเมลขึ้นชื่อเรื่องความฉลาดในการตีมึนไม่ตอบคำถามที่ตัวเองไม่อยากตอบและซ่อนตัวจากคนที่เขาไม่อยากเจอ นี่ก็คืออีกหนึ่งสาเหตุผลที่เพื่อนสนิทถึง ตั้งฉายาเขาว่า ‘เกียร์ล่องหนแห่งวิศวะ’

“เออ…แล้วที่มึงเรียกกูมา คงไม่ได้ให้มารับกลับเฉย ๆ ใช่ไหม? คนอย่างมึง ถ้าจะกลับเองซะอย่าง ก็กลับได้”

“ฉลาดนี่ ”

“อย่างกูเขาไม่เรียกฉลาด เขาเรียกชินกับสันดานของมึงมากกว่าครับคุณซีเมล” ดาต้าได้ทีประชดประชันเพื่อนสนิทไปเพราะหมั่นไส้ แต่ซีเมลก็คือซีเมลเขายังคงนิ่งเงียบไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรต่อคำประชดประชันของเพื่อนอย่างที่เคยเป็น

“ตกลงจะให้กูรับใช้อะไรครับไอ้คุณหนู ?”

“สืบประวัติผู้หญิงคนนี้ให้กูที”ซีเมลพูดพร้อมส่งรูปถ่ายติดบัตรนักศึกษาของ เธอให้ดาต้าไปหนึ่งใบ

“โหย…สาวที่ไหนโคตรน่ารักเลยว่ะ”

“กูให้มึงสืบเรื่องอื่น อย่า เสือก”น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยไอสังหาร ของเขาทำให้รีบดาต้าหุบปากโดยอัตโนมัติ ก่อนจะหันมาถามถึงใครบางคน

“เอ้า แล้วยัยโคนันน้อยของมึงไปไหนเห็นว่าชมนักชมหนาว่าชำนาญกว่ากู” ดาต้าได้ทีเอ่ยแขวะถึงนักสืบสาวคู่แข่งของตน

“เรียน”

“ถึงว่าเรื่องถึงหล่นมาถึงมือกูได้ ชิ”พูดจบดาต้าก็เดินออกจากห้องของเพื่อนชายคนสนิทด้วยท่าทางงอน ๆ

ดาต้าเดินกลับมาที่คณะของตนเองพร้อมรูปที่ซีเมลให้มาเพื่อส่งต่อให้สายข่าวของเขาช่วยสืบด้วยความที่โฟกัสกับรูปถ่ายในมือเลยไม่ทันได้มองทางจึงชนเข้ากับใครบางคนโดยบังเอิญ

ซึ่งเป็นความบังเอิญที่อัปยศที่สุดในชีวิตยิ่งกว่าความจนในวัยเด็กเสียอีก เพราะคนที่เขาชนคือ โซนิคพี่ชายฝาแฝดนิสัยทรามของซีเมลที่ในหมู่นักศึกษาชายของคณะบริหาร เรียกกันว่า‘เจ้าพ่อประจำคณะบริหาร’

ปึก !

“เดินยังไงของมึงถึงได้มาชนกูได้ ตามึงบอดเหรอไอ้ขี้ครอก” โซนิคจ้องหน้าดาต้าอย่างหาเรื่องทั้ง ๆ ที่เขาเป็นฝ่ายจงใจชนชายหนุ่มก่อนแท้ ๆ

“กูมีตา แต่ตากูวันนี้กระตุกข้างขวาเลยมาเจอตัวซวยเข้าให้ว่ะโทษที” ดาต้าจงใจกดเสียงต่ำด่ากลับแบบนิ่ง ๆ พยายามท่องคติประจำใจของตัวเองที่ว่า‘หมากัดอย่ากัดตอบ’ เอาไว้ เนื่องจากกว่าเขาจะเข้า เรียนที่นี่ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เขาต้องพึ่งความสามารถของตนเองแบบร้อยเปอร์เซ็นต์เพื่อสอบชิงทุนเข้ามา เพราะฐานะทางบ้าน ไม่ได้ร่ำรวยเหมือน คนอื่น ๆ ถึงซีเมลจะเคยเสนอให้ความช่วยเหลือเรื่องเงินแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ไม่ขอรับไว้ ส่วนหนึ่งก็มาจากคำเหยียดหยามของคนที่จงใจหาเรื่องเขาอยู่ตอนนี้ด้วยเช่นกัน

“เหรอ แล้วนี่รูปใคร เมียมึง?” โซนิคยังไม่หยุดแค่นั้น ใช้มือผลักอกดาต้าเพื่อหาเรื่อง จนรูปที่ซีเมลให้มาหล่นลงกับพื้น คนอันทพาลก้มไปเก็บรูปติดบัตรนักศึกษาสาวเอาขึ้นมาดูอย่างถือวิสาสะ

“จะใครก็ไม่ใช่เรื่องของมึง อย่าเสือก!!”

“ไอ้สัตว์ต้ามึง”ความอดทนของโซนิคที่มีเดิมมีน้อยอยู่แล้วยิ่งหมดลงเร็วขึ้น เมื่ออีกฝ่ายเริ่มต่อปากต่อคำในทันทีมือขวาที่กำเข้าหากันแน่นในตอนแรกเหวี่ยงขึ้นไปที่แก้มซ้ายของดาต้าหวังสั่งสอนคนที่กล้ามาปากดีกับเขาให้หลาบจำ แต่ทว่า

หมับ !

หมัดของโซนิคถูกมือหนาของชายอีกคนคว้าไว้พร้อมปล่อยหมัดสวนกลับทันทีจนร่างของมาเจ้าพ่อคณะบริหารล้มลงกองกับพื้นในขณะที่ในมือยังกำรูปใบนั้นอยู่

ผลัวะ!!

“ไอ้ซีเมล!”โซนิคชี้หน้าน้องชายฝาแฝดเขม็งแต่โชคดีที่ไม่มีใครเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“อย่าเก่งแต่หาเรื่องคนอื่น ให้เกียรติหน้ามึงที่เสือกเหมือนกูด้วย” ซีเมลใช้มือบีบคอโซนิคไว้อย่างแรง

“แรงว่าที่ผู้บริหาร SN Group อย่างมึงมันเทียบแรงวิศวะโยธาอย่างกูไม่ได้หรอกเว้ย ฉะนั้นอย่ามาคิดแตะเพื่อนกู ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน!!!!”พูดจบชายหนุ่มก็เหวี่ยงพี่ชายฝาแฝดลงไปที่พื้นเต็มแรงก่อนจะเดินตามไปก้มลงหยิบรูปที่ยับยู่ยี่ในมือพี่ชายคืน

“รูปนี้ มือสกปรกของมึงมาไม่มีสิทธิ์มาแตะ จำไว้ !”จบประโยคซีเมลก็หันหลังเดินออกไป พร้อมด้วยดาต้าเพื่อนสนิทที่ตามหลังไปติด ๆ โดยไม่วายหันมามองเขม่นฝ่ายที่นอนกองสภาพเละเทะบนพื้นทำนองว่าสมน้ำหน้าเป็นการส่งท้าย

โซนิคจ้องน้องชายที่เดินออกไปเขม็ง ทั้งสองไม่รู้เลยว่าคนที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังตนได้ยกมุมปากเหยียดยิ้มเจ้าเลห์ขึ้น ต่อจากนี้คงมีเรื่องสนุกให้เขาทำอีกแล้ว

“ไม่ให้แตะงั้นหรอ ฟังมึงกูก็ควายแล้ว”