1 Twin Flame

1

Twin Flame

         "เธอมีดวงโดนมังกรกักขังกลืนกิน เขาจะครอบครองเธอให้เป็นของเขาเพียงคนเดียว" แม่หมออายุสามสิบกว่าปีอ่านไพ่ที่อยู่ตรงหน้า

         "..."

         "เขาไม่ชอบให้เธอพูดคุยกับผู้ชายคนอื่น แม้แต่จะพูดถึงก็ไม่ได้"

         "โอ้"

         "ไม่ใช่แค่นั้นนะ เขาไม่อยากให้เธอมีคนในครอบครัวหรือคนที่ต้องใส่ใจเยอะ เพราะเธอจะต้องใส่ใจเขาคนเดียวเท่านั้น เขาไม่อยากให้เธอเอาเวลาที่ควรจะเป็นของเขาไปให้กับคนอื่น"

         "ขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

         “ใช่แล้ว ไหนขอแม่หมอเปิดไพ่เพิ่มหน่อย...” เสียงสับไพ่ดังขึ้น “คุณเจอผู้ชายคนนี้แล้วหรือยัง”

         “...”

         “อ้าว ไพ่บอกว่าคุณเจอแล้วนะ แถมยังอยู่ใกล้ตัวมากๆ ด้วย”

         “น่าจะอย่างงั้นแหละค่ะ”

         “โอ๊ะ ดูเหมือนคุณกับเขาจะเป็น Twin Flame กันด้วย”

         สามเดือนก่อน...

         วันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งเป็นพิเศษ บรรยากาศแจ่มใสต่างกับวันก่อนหน้าลิบลับ ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังเดินเข้าไปในอาคารรู้สึกว่าวันนี้ต้องเป็นวันที่ดีมาก การติดตามงานและส่งงานจะต้องราบรื่นอย่างแน่นอน

         พิรุณ คือชายหนุ่มคนนั้น เขามีรูปร่างสูงใหญ่แต่ดูคล่องแคล่ว แต่งกายด้วยชุดสูทไม่ติดกระดุมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมบนสองเม็ด ให้ความรู้สึกกึ่งทางการ ขาเรียวยาวก้าวอย่างมั่นคงตามพื้นกระเบื้องไปยังจุดประชาสัมพันธ์เพื่อแลกบัตรผู้มาเยือน (Visitor) ซึ่งกระบวนการทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็วเนื่องจากเขามีชื่ออยู่ในระบบตลอดเวลาอยู่แล้ว

         หน้าคมเข้มแต่ขาวมีเลือดฝาดอย่างคนสุขภาพดี พร้อมกับบรรยากาศอันผ่อนคลายที่แผ่ออกมาจากเจ้าตัว ทำให้เหล่าพนักงานออฟฟิศสาวๆ แอบมองอย่างจรรโลงใจ จนบางคนเกือบจะเดินเข้าไปทักเพราะใบหน้าที่ดูเป็นมิตรของชายหนุ่มแล้วด้วยซ้ำ

         “สวัสดีค่ะคุณเฌอเอม”

         “สวัสดีค่ะ คุณป้าง”

         “สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”

         “ช่วงนี้มีโปรเจกต์ใหญ่น่ะค่ะ เลยไม่ค่อยได้มารับโปรเจกต์ของฝั่งนี้”

         จู่ๆ โถงอาคารที่เต็มไปด้วยพนักงานออฟฟิศเดินกันขวักไขว่ก็มีบรรยากาศเปลี่ยนไป เพราะเสียงใสๆ ของสาวน้อยขวัญใจพนักงานบริษัท

         พิรุณเพียงปรายสายตาไวๆ ไปทางเสียงใสนั้น ก่อนจะหยุดชะงัก

         เฌอเอม หญิงสาวเจ้าของเสียงกำลังพูดคุยทักทายกับพนักงานหลายคนอย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มหวาน ด้วยส่วนสูงที่น่าจะมากกว่าหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรและขาที่เรียวยาว ทำให้รูปร่างของเธอดูเพอร์เฟ็กต์ ใบหน้าเรียวเล็กกระจ่างใสและเครื่องหน้าจิ้มลิ้มส่งเสริมให้ดูเหมือนคนที่อายุเพียงแค่สิบแปดปีเท่านั้น

         แต่การแต่งกายและบุคลิกของเธอ ทำให้หลายๆ คนพอจะคาดเดาอายุที่แท้จริงของเธอได้

         ไม่หรอก... สิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงักไม่ใช่ความสวยน่ารักมีเสน่ห์และออร่าอันโดดเด่นของหญิงสาว แต่เป็นเพราะความเหมือนและความคุ้นเคยที่แล่นปราดเข้ามาในหัวใจจนโลกรอบกายเหมือนถูกหยุดเอาไว้

         เหมือน... เหมือนทุกอย่าง

         ไม่ว่าจะเป็นส่วนสูง รูปร่างหน้าตา กิริยาท่าทาง แม้กระทั่งน้ำเสียง

         หากเปลี่ยนทรงผมและเครื่องแต่งกายแล้วล่ะก็... เธอก็ไม่ต่างไปจากองค์หญิงของเขา

         แสงจันทร์ขาวในชาติก่อน ที่เขาได้เพียงแต่เฝ้ามอง

        

         “องค์หญิงขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”

         “ให้เข้ามาเร็วๆ”

         เสียงขันทีขานอยู่หน้าห้องทรงงานของกษัตริย์แห่งราชวงศ์เฉิน ซึ่งถึงแม้จะมีเหล่าข้าราชบริพารเข้าร่วมการประชุมลับอยู่ การตอบกลับของฝ่าบาทก็ไม่ต่างไปจากทุกครั้ง เนื่องจากองค์หญิงคือแก้วตาดวงใจเพียงหนึ่งเดียวของเขา และเป็นทายาทกษัตริย์ที่เป็นเพศหญิงเพียงพระองค์เดียวตั้งแต่ก่อตั้งราชอาณาจักรนี้มา

         ภาพขององค์หญิงวัยสิบสี่ชันษาที่วิ่งเข้ามาในห้องทรงงานทันทีที่ได้รับอนุญาต ก่อนจะรีบเก็บกิริยาอาการนั้นอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเป็นย่างเดินช้าๆ ทำให้หลายๆ คนในห้องถึงกับกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่

         โดยเฉพาะขุนนางหนุ่มที่ปรึกษาอันดับสามที่คอยให้คำปรึกษาทั้งด้านบู้และบุ๋น ซึ่งแทบจะไม่คิดเก็บสายตาอันพราวระยับไว้เลยสักนิด

         องค์หญิงน้อยที่เขาเห็นมาตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ บัดนี้เติบโตมาได้อย่างสดใสงดงาม

         เครื่องหน้าที่ส่อประกายงดงามมาตั้งแต่ยังเล็ก บัดนี้ได้รับการยืนยันอย่างชัดเจนแล้วว่า ไม่มีใครที่จะงดงามสะสวยเทียบเทียมองค์หญิงได้อีกแล้ว ประกอบกับผิวพรรณอันขาวผ่องมีเลือดฝาดอย่างคนสุขภาพดี นวลเนื้ออวบอิ่มไปหมด ไม่เว้นแม้แต่ช่วงอกที่ดูจะเติบโตได้ไวกว่าส่วนสูง และทรวดทรงที่เริ่มเข้าที่เข้าทาง ทำให้การันตีได้ว่าในอีกไม่ถึงสามปี เธอจะกลายเป็นสาวงามอันดับหนึ่งในใต้หล้าอย่างแน่นอน

         สิ่งหนึ่งที่ทำให้องค์หญิงแตกต่างจากสาวงามคนอื่นก็คือ ถึงแม้ชันษาจะมากขึ้น แต่ก็ยังคงความสดใสไร้เดียงสาเหมือนเด็กไว้ได้เพราะการตามอกตามใจของฝ่าบาท

         “ขอเสี่ยว... เอ่อ หม่อมฉันนั่งฟังด้วยได้ไหมเพคะ”

         “เอาสิ”

         หลังจากนั้นองค์หญิงก็นั่งฟังการประชุมตาแป๋วโดยไม่มีท่าทางเบื่อหน่ายหรือง่วงเหงาหาวนอนแต่อย่างใด ในขณะที่ทุกกิริยาท่าทางขององค์หญิงได้ตกอยู่ในสายตาของที่ปรึกษาอันดับสามในที่ประชุมแห่งนั้นอยู่ตลอดเวลา

         ใช่แล้ว... พิรุณมีความทรงจำของชาติก่อน เพราะชายหนุ่มเป็นคนที่จดจำรายละเอียดได้เก่งทั้งที่ไม่อยากจำ ทำให้ทุกเหตุการณ์ทุกเรื่องราวสลักฝังอยู่ในส่วนลึกของจิตใจไม่รางเลือน

         ถึงแม้ที่ผ่านมาเขาจะเจอคนที่คล้ายๆ กับองค์หญิงอยู่บ้าง แต่ไม่มีใครที่จะเหมือนได้ทุกอย่างขนาดนี้

         นอกจากนี้ สิ่งที่ทำให้เขามั่นใจเป็นอย่างมากคือสัญชาตญาณอันแหลมคมของเขา ที่คอยกู่ก้องตะโกนอยู่ข้างในร่างกายของภพนี้

         ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์เมื่อหญิงสาวเดินผ่านเขาเพื่อแตะบัตรผ่านเครื่องกั้นอัตโนมัติเข้าไปยังโซนลิฟต์สำนักงาน

         ร่างสูงก็แตะบัตรเช่นกัน และค่อยๆ เดินตามเข้าไป

         วันนี้เขามีประชุมกับลูกค้าคนสำคัญซึ่งมีออฟฟิศอยู่ในตึกนี้ จริงๆ แล้วเขาจะส่งลูกน้องมาแทนก็ได้ แต่เพื่อเป็นการให้เกียรติลูกค้า เขาจึงคอยแวะมาทุกครั้งในโอกาสสำคัญ

         นอกจากวันนี้จะอากาศดีเป็นพิเศษแล้ว เขายังโชคดีเป็นพิเศษเสียด้วยสิ

         ในที่สุด... คนที่เขาคอยเฝ้ามองตลอดชีวิตที่ผ่านมา ก็ปรากฏตัวให้เขาได้เห็นอีกครั้ง

         เฌอเอมค่อนข้างจะแปลกใจตัวเอง

         ปกติแล้วเธอไม่ค่อยให้ความสนใจกับใครเป็นพิเศษ เวลาเธอแวะมาที่ออฟฟิศของนายจ้าง เธอจะทักทายคนที่พอรู้จักกันเท่านั้น โดยเว้นระยะห่างกับคนแปลกหน้าอยู่เสมอ

         แต่ก็มีข้อยกเว้น คืออุดมการณ์ที่จะให้ความช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยากใดๆ อย่างเช่น แม่บ้านที่จู่ๆ โดนให้ไปเข็นรถเข็นซึ่งบรรทุกของหนักๆ เพียงคนเดียว หรือเด็กน้อยซึ่งกำลังหลงทางอยู่

         แต่วันนี้มันแปลกเอามากๆ

         เมื่อเช้า จังหวะที่กำลังรอลิฟต์ เพียงเธอหันไปมองข้างๆ เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็สบเข้ากับสายตาที่มองมาของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่เธอจะถูกคนมอง มันเป็นเรื่องที่เธอชินมาตั้งแต่เด็กแล้ว

         แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจตัวเองคือประกายบางอย่างในสายตาคู่นั้น ที่เธอลบมันออกไปไม่ได้สักที

         จะว่าบ้าผู้ชายก็ไม่ใช่ เพราะเธอเห็นผู้ชายหล่อมาเยอะจนชินชาไปหมดแล้ว มีกรี๊ดกร๊าดตามเพื่อนพอเป็นพิธีในบางครั้งเท่านั้นเอง

         “ออเดอร์ของคุณเฌอเอมได้แล้วค่ะ”

         หญิงสาวขยับเข้าไปรับแก้วกาแฟเทคอะเวย์ (Take away) ที่ตนเป็นคนสั่ง ก่อนจะหาโต๊ะใกล้ๆ นั่งลงชั่วคราวเพื่อหยิบสมุดแพลนเนอร์ออกมาจากกระเป๋าสะพายในขณะที่ปากก็จิบกาแฟไปด้วย

         “ชอบดื่มกาแฟร้อนเหรอครับ”

         เสียงทุ้มทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นช้าๆ ด้วยไม่มั่นใจว่าคนถามกำลังถามใครกันแน่

         พอสบเข้ากับสายตาคมที่ติดอยู่ในความคิดของเธอเมื่อสักครู่ เฌอเอมก็เข้าใจได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังถามใคร

         “ค่ะ แฟลทไวท์ (Flat white) น่ะค่ะ”

         “โอ้ ร้านนี้ทำแฟลทไวท์ได้ด้วยเหรอครับ ดีเลย ผมจะได้สั่งบ้าง”

         หญิงสาวกวาดตามองข้อมูลในสมุดเพียงแว๊บเดียว ก่อนจะหยิบใส่ลงในกระเป๋าตามเดิม แล้วหยิบกุญแจรถออกมา

         เธอลุกขึ้นยืน สะพายกระเป๋า “ไม่มีในเมนู แต่บอกพนักงานได้เลยค่ะ เขาทำเป็น”

         “ขอบคุณครับ”

         ร่างเล็กกว่าส่งยิ้มตอบรอยยิ้มของชายหนุ่มที่ส่งมาให้อย่างสุภาพ ก่อนจะผละออกมา ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ถามอะไรต่อหรือรั้งเธอไว้แต่อย่างใด

         แปลก... เป็นวันที่แปลกจริงๆ

         ณ บ้านวรเตชะทรัพย์

         “ปะป๊า เปิดดูรูปที่น้องเอมส่งไปให้ทางไลน์หรือยังคะ”

         เสียงวิ่งตึงตังลงมาจากชั้นสองของบ้านใจกลางกรุงเทพมหานคร ทำให้ชายวัยกลางคนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องนั่งเล่นหันไปมอง

         “เดี๋ยวผมคุยกับลูกก่อนนะ” เขาตัดสายทิ้ง

         “ป๊าคุยกับใครอยู่เหรอคะ”

         หญิงสาวในชุดอยู่บ้านเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเดินเข้ามาหา ใบหน้าที่ปราศจากการแต่งแต้มของเครื่องสำอางค์ใดๆ เผยให้เห็นความเนียนใสอมชมพู ไม่มีร่องรอยหมองคล้ำ ไม่มีแม้แต่ถุงใต้ตา รูขุมขน หรือจุดด่างดำใดๆ

         ยิ่งณเรศพิศมอง ก็ยิ่งอดใจหายไม่ได้

         ลูกสาวของเขาตอนนี้ดูไม่ต่างจากสมัยมัธยมปลายเลยสักนิด ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเรียนจบจนหาเลี้ยงตัวเองได้มานานแล้ว ไม่เคยแม้แต่จะขอเงินจากเขาเลยสักครั้ง

         เวลายี่สิบห้าปีช่างผ่านไปไวเหลือเกิน

         “คุยกับน้าโยน่ะ”

         “อ้อ...” หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ คนที่ถูกพูดถึงคือแฟนใหม่ของพ่อเธอซึ่งคบกันมาได้เกือบครึ่งปีแล้ว คบกันหลังแม่ของเธอเสียได้สองปีกว่า

         เรื่องที่ว่าผู้ชายมักมูฟออนได้ไวกว่าผู้หญิงเหมือนจะเป็นความจริง แต่เธอก็ยินดีกับพ่อของเธอด้วยที่เขาจะไม่ต้องทนเหงาอีกต่อไป

         “เอมมานั่งก่อนสิ ป๊ามีเรื่องจะบอกเอมพอดี”

         ท่าทางจริงจังผิดปกติของอีกฝ่าย ทำให้เอมนั่งลงอย่างระแวงนิดๆ

         “ไหนๆ น้องชายเราก็ถูกส่งตัวไปดัดนิสัยอยู่ต่างประเทศแล้ว ป๊าเลยตัดสินใจจะรีโนเวทบ้าน”

         “อ่าฮะ” เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะบ้านหลังนี้ก็อายุเกินสามสิบปีไปแล้ว

         “ทีนี้ป๊าจะย้ายไปอยู่กับน้าโย ป๊าเลยอยากให้ลูกไปอยู่ด้วย”

         “ไม่เอาค่ะ”

         ไม่เอาเด็ดขาด เรื่องอะไรจะให้เธอไปเป็นก้างขวางคอ อีกอย่างเธอเป็นฟรีแลนซ์ งานส่วนใหญ่ก็รับมาทำที่บ้าน ขืนให้ไปอยู่ด้วย คงได้อึดอัดใจแปลกๆ

         “แล้วเอมจะไปอยู่ไหน ป๊าไม่อยากให้หนูอยู่คนเดียว”

         “เดี๋ยวน้องเอมไปเช่าคอนโดอยู่เอาค่ะ”

         “ไม่ได้ ป๊าไม่ไว้ใจ เป็นผู้หญิงยิงเรือจะอยู่คนเดียวได้ยังไง ไม่เห็นข่าวรปภ.ข่มขืนลูกบ้านหรือไง” นเรศเสียงแข็งขึ้นทันที ก่อนจะปรับเป็นอ่อนโยนเมื่อรู้สึกตัว “ป๊าเป็นห่วงลูกนะ”

         เฌอเอมเม้มปากแน่น แต่ก็ตอบกลับไปอย่างรวดเร็วด้วยหัวสมองที่คิดอะไรได้ไวอยู่ตลอดเวลา

         “น้องเอมไม่ไปอยู่คนเดียวหรอกค่ะ จะไปเช่าคอนโดอยู่กับเพื่อน”

         “ยังไงก็ไม่ได้อยู่ดี เกิดเพื่อนเอาแฟนหรือเอาเพื่อนผู้ชายเข้ามาในห้องล่ะ ไม่ล่ะ ไม่ปลอดภัย ป๊าไม่อนุญาต”

         โน่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา ด้วยความที่เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเล็กๆ เธอจึงประชดออกไป

         “ใครว่าเอมจะไปอยู่กับเพื่อนผู้หญิงล่ะ เอมจะไปอยู่กับแฟนของเอมต่างหาก”

         “นั่นก็ไม่ดะ... ห๊ะ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ!”

         ตายแล้ว เฌอเอมได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ ไปให้ เลยเถิดไปซะแล้วเรา แต่ยังไงก็ต้อง the show must go on ล่ะนะ

         “ตามนั้นแหละค่ะ”

         “ใคร!? เอมไปมีแฟนตอนไหนทำไมไม่บอกป๊า ทำไมไม่ให้ป๊าช่วยสกรีนให้ ถ้าเกิดเอมตาบอดเลือกคนห่วยๆ แบบแฟนคนก่อนขึ้นมาอีกจะทำยังไง”

         หญิงสาวปิดหูตัวเองแทบไม่ทัน เธอรีบเขยิบเข้าไปคล้องแขนพ่อบังเกิดเกล้าอย่างออดอ้อนทันที

         “ไม่ต้องห่วงน่าป๊า คราวนี้เอมเลือกมาดีมากๆ ไม่ผิดพลาดแน่นอน”

         ไม่ผิดพลาด เพราะยังไม่มีน่ะสิ พูดแล้วก็ได้แต่ไขว้นิ้วไว้ข้างหลัง

         “งั้นเอมต้องพามาให้ป๊าเจอก่อน ป๊าถึงจะอนุญาต”

         “โธ่... ป๊าาา” เธอจะไปหาที่ไหนทัน

         ใบหน้างอง้ำของลูกสาวแสนสวยไม่ทำให้ผู้ให้กำเนิดใจอ่อนแต่อย่างใด

         เขารักของเขา เขาดูแลของเขามาตั้งนาน คราวก่อนก็มีคนมาแย่งความรักไปทีแล้ว คราวนี้เขาไม่อยากให้คนไม่ดีมาแย่งลูกสาวของเขาไปอีก

         ก๊อก ก๊อก ก๊อก

         “สวัสดีครับ อาใหญ่” เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มดังมาจากประตูหน้าบ้านที่เปิดแง้มไว้ครึ่งหนึ่ง ซึ่งเฌอเอมก็ไม่ได้แปลกใจอะไรกับเรื่องนี้เพราะเวลาป๊าจะมีแขกมาหาที่บ้าน เขามักจะไม่ล็อคประตูรั้วและให้แขกเดินเข้ามาในบ้านเอง

         แต่ที่ทำให้เธอประหลาดใจเห็นจะเป็นหน้าตาของคนที่กำลังยกมือไหว้พ่อของเธอ

         สายตาคมอันแสนคุ้นเคยที่เลื่อนมาประสานกับสายตาเธอ ทำให้ตัดสินใจได้

         “อ้าว ป๊ารู้จักกับแฟนหนูด้วยเหรอคะ”