ตอนที่ 2

ตอนสอบเข้าโรงเรียนมัธยม ท่านแก้ไขเอกสารโรงเรียนที่ฉันปรารถนา ปฏิเสธข้อเสนอจากโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งของจังหวัดโดยปิดบังฉัน ทำให้ฉันต้องเข้าเรียนโรงเรียนอาชีวศึกษาที่แย่ที่สุดในจังหวัด ด้วยผลคะแนนสอบอันดับสามของจังหวัด

ฉันโวยวายเหมือนโลกพังทลายลง ท่านร้องไห้อย่างขมขื่นต่อหน้าญาติและเพื่อนบ้าน บอกว่าฉันไม่รู้ถึงความลำบากของครอบครัว อยากตามผู้ชายไปเข้าโรงเรียนของพวกคนรวย

ท่านบอกว่าวีรบุรุษไม่ได้ดูที่ชาติกำเนิด ในสมัยของท่าน นักเรียนอาชีวศึกษาก็มีอนาคตที่สวยงามเหมือนกัน

คนอื่น ๆ จำนนต่อการแสดงของท่าน และพากันมาเกลี้ยกล่อมฉัน บอกว่าโรงเรียนอาชีวศึกษาก็สอบเข้ามหาลัยได้เหมือนกัน มันไม่เป็นไรหรอก

ตอนเลื่อนจากอาชีวะเป็นปริญญาตรี ท่านฉีกบัตรอนุญาตสอบของฉัน ทำให้การเตรียมตัวมาทั้งปีของฉันพังทลายลง

ฉันซักถามด้วยความโกรธ ท่านทำเป็นกล่าวกับฉันด้วยความหวังดี ตอนนี้มีนักศึกษามหาลัยมากมายที่หางานทำไม่ได้ สู้ยอมรับงานที่มั่นคงที่โรงเรียนจัดหาให้ดีกว่า

คนอื่นคงไม่รู้ว่า "งานมั่นคง" ที่ท่านพูดถึงคือการขันสกรูบนสายพาน จึงพากันสนับสนุนโน้มน้าวฉันให้เริ่มจากความเป็นจริง

หลังจากเรียนจบ ท่านก็ใช้ความหวังดีกับฉันเป็นข้ออ้าง หาผู้ชายพิสดารให้มานัดดูตัวกับฉัน บอกว่าสะพานที่ท่านเคยข้าม เยอะกว่าสะพานที่ฉันเคยเดินเสียอีก ท่านดูคนเก่งมาก คนคนนี้ซื่อสัตย์แถมยังเอาอกเอาใจเก่ง หวังว่าฉันจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับเขาไปตลอดชีวิต

คนอื่นไม่รู้ ต่างบอกว่าฉันหัวดื้อไม่เชื่อฟัง ไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านทำเพื่อฉัน

แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าในความคิดของท่าน ผู้ชายที่แต่งงานรอบสองจะเอาอกเอาใจเก่ง ยิ่งถ้ามีลูกติดด้วยยิ่งดี จะได้ไม่ต้องคลอดเอง ทั้งจนทั้งไม่มีความทะเยอทะยานเรียกว่าซื่อสัตย์ เพราะผู้ชายรวยแล้วจะกลายเป็นคนเลว

ตอนแต่งงาน เพราะฉันปฏิเสธที่จะแต่งกับลูกแหง่เกาะผู้หญิงกินที่ท่านหามาให้ ท่านจึงปฏิเสธที่จะเข้าร่วมงานแต่งงานของฉัน

ท่านบอกว่าลูกชายคนรวยอย่างจางถิงไม่พยายามที่จะก้าวหน้า ชอบกินชอบเที่ยว แต่งงานกับฉันเพื่อความสนุกเท่านั้น

ไม่มีอะไรเหนือความคาดหมาย ทุกคนยืนอยู่ข้างท่านเหมือนเดิม...

พวกเขาบอกว่า ท่านเป็นแม่ฉัน ทุกอย่างที่ท่านทำก็เพื่อฉันทั้งนั้น

ท่านทำเพื่อฉันจริง ๆ เหรอ

จริงเหรอ

"หลี่มู่มู่! แกได้ยินที่ฉันพูดไหม"

จางชิงเห็นฉันเงียบไปนาน จึงเร่งเร้าอย่างหมดความอดทน "แกยังยืนอยู่ตรงนี้ทำไม ไปกับฉัน ไปตัดขาดกับเขาตอนนี้เลย!"

เท้าของฉันเหมือนหยั่งราก ยึดติดกับพื้นเอาไว้แน่น ไม่ว่าท่านจะดึงแรงแค่ไหนก็ไม่ขยับ

"แกคิดจะทำอะไร" ดูเหมือนท่านไม่คิดว่าฉันจะหัวรั้นขนาดนี้ จึงถลึงตาก่นด่า "แกจะแตกหักกับฉันเพราะผู้ชายคนเดียวเหรอ ฉันเป็นแม่แกนะ!"

คนอื่น ๆ ก็พากันกล่าวสนับสนุน

"นั่นสิ พื้นฐานของคนเราคือความกตัญญู จะทำให้พ่อแม่เสียใจเพราะผู้ชายและเงินทองไม่ได้"

"ไม่มีพ่อแม่ที่ไม่ดีในโลก ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่แม่ของคุณพูด ล้วนหวังดีกับคุณจริง ๆ"

"คุณหลี่ หันหลังกลับแล้วจะพบกับฝั่งเอง"

ฉันเหลือบเห็นสายตาที่ผิดหวังและตำหนิของแขกเหรื่อ หัวใจของฉันเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นิทรรศการศิลปะที่ฉันวางแผนมาสามปี แขกทุกคนที่ฉันพยายามเชื้อเชิญมา สิ่งที่ทุ่มเทมันสูญเปล่าเพราะท่าน

ที่ฉันเดินมาถึงทุกวันนี้ได้ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและเลือดของฉัน

แค่คำพูดไม่กี่ประโยคของท่าน สามารถลบล้างความพยายามทั้งหมดของฉัน

มีสิทธิ์อะไร

ฉันพลันเงยหน้าขึ้น จ้องมองตาของท่าน และกล่าวด้วยเสียงที่ดังกว่าท่าน "แม่คะ หนูบอกแม่ไปแล้ว ต่อให้จางถิงมีชู้จริง หนูก็ต้องคุยกันต่อหน้ากับเขา ฟังว่าเขาจะพูดยังไงบ้าง!"

"นักโทษประหารยังมีโอกาสเล่าเรื่องราวของตนเองก่อนถูกตัดสิน หนูจะฟังความข้างเดียวและกล่าวหาว่าเขามีชู้ไม่ได้ แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับเขา!"

เสียงของฉันดังและชัดเจน แขกทุกคนตกตะลึงอยู่กับที่เมื่อได้ยิน