เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 547
บทที่เกี่ยวข้อง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 548
การรักใครสักคนจริง ๆ นั้น ริมฝีปากของนาง มือของนาง ท่าทางการร่ำสุราของนาง ท่าทีเหม่อลอยของนาง คำพูดที่นางมักจะเอ่ยออกมานั้น... เขาล้วนแต่คุ้นเคยกับมันเป็นอย่างยิ่งฮองเฮาของเขา แม่ทัพน้อยของเขา เขามั่นใจว่าต้องเป็นนางอย่างแน่นอนภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา เซียวอวี้แย้มยิ้มออกมาด้วยความขมขื่นนางหลอกลวงเขาได้เจ็บแสบยิ่งนักนางมิได้เป็นเพียงท่านแม่ทัพน้อยเมิ่งที่ฟาดฟันศัตรูในสนามรบเท่านั้น ยังเป็นซูฮ่วนจอมยุทธพันธมิตรอู่หลินแห่งยุทธภพอีกป้ายทองไว้ชีวิตนั้น แต่แรกจนถึงตอนนี้ล้วนแต่เป็นการขอไว้เพื่อตัวนางเองมิแปลกใจเลยที่นางจะไม่ชอบอยู่ในวังหลวงสิ่งที่นางเคยพบเห็นนั้น มิได้มีเพียงดินแดนอันกว้างใหญ่ของชายแดนเหนือ ทั้งยังมียุทธภพที่กว้างใหญ่อีกนางที่มีอายุเพียงสิบสามก็โลดแล่นอยู่ภายในยุทธภพแล้ววังหลวงของเขา เล็กเกินไปสำหรับนางเสมือนกับปลาในแม่น้ำและทะเล หากนำพวกมันมาเลี้ยงเอาไว้ในอ่างเล็ก ๆ ไม่นานก็ย่อมตายไปด้วยความหดหู่ เมื่อได้มาเห็นนางร้องเพลงและเต้นรำกับผู้คนในหมู่บ้านเสิ่นเจียอู่คืนนี้แล้วนั้น เขาถึงได้รู้ว่านางชอบวันเวลาแบบไหนกันแน่ คนที่เขาเพียรคิดถึงคะนึงหาอยู่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 549
เนื่องจากทางด้านหน้ามีการพังทลายของภูเขา ทำให้มิอาจเดินทางผ่านไปได้ทางราชสำนักจึงส่งคนมาทำความสะอาดเศษดินเศษไม้ที่ล่วงหล่นลงมากลุ่มคณะของเฟิ่งจิ่วเหยียนจึงได้แต่ต้องเลือกสถานที่ค้างแรมแถวนี้องค์หญิงน้อยที่มีจิตใจที่กว้างใหญ่ ยามนี้แย้มยิ้มออกมาเต็มหน้า พลางเอ่ยเรียกออกมาว่า “ท่านพี่ฮ่องเต้”“ท่านพี่ฮ่องเต้ ต้องกางกระโจมหรือไม่? คืนนี้ข้าจักได้นอนกับพี่ชายใหญ่!”ถึงแม้ว่าเซียวอวี้จะยอมตกลง หากแต่เฟิ่งจิ่วเหยียนหาได้เห็นด้วยไม่ข้าง ๆ มีลำธารอยู่ใกล้ ๆ องค์หญิงน้อยที่อยากกินปลานั้น เซียวอวี้จึงสั่งให้เฉินจี๋ไปจับมันมาเฉินจี๋มีฝีมือไม่เบาเลย ไม่นานเขาก็สามารถจับปลาตัวใหญ่ได้เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงก่อไฟขึ้นมาด้วยความเชี่ยวชาญ ใช้กิ่งไม้ขึ้นมาต่อกันเพื่อให้สามารถย่างปลาได้ง่าย ๆเซียวอวี้นั่งอยู่บนก้อนหินอยู่ไม่ไกลนั้น มองดูนางอย่างเงียบ ๆองค์หญิงน้อยนั่งอยู่ด้านข้างเขา ก่อนจะใช้สองมือเท้าคางเอาไว้ พลางเอ่ยชื่นชมออกมาว่า“พี่ชายใหญ่ใจดียิ่งนัก หากว่ามาเป็นเสด็จพี่สะใภ้ของข้าได้คงจะดีไม่น้อย!”เซียวอวี้รู้ดีว่า เรื่องนี้มิอาจเป็นไปได้นางมิเคยมีเขาอยู่ภายในใจ อีกทั้ง นางยังมิช
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 550
เซียวอวี้พลางเดินไปข้างหน้าด้วยใบหน้าอึมครึม ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดมากมายราวกับว่าไม่ว่าเขาจักทำเช่นไร สตรีผู้นั้นหาได้พอใจไม่ปลาย่างของต้วนไหวซวี่อร่อยกว่าของเขางั้นหรือ นางถึงได้ไม่ยอมลืมเช่นนี้?ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนมาจากด้านหลังว่า“ฝ่าบาท”ฝีเท้าของเซียวอวี้พลันชะงักไปในทันที ก่อนหันหลังเอ่ยกับผู้ที่ตามมาด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก“มีเรื่องใด?”“พี่ชายฮ่องเต้ พี่ชายใหญ่มาที่นี่เพื่อต้องการมาขอโทษท่านนะ”เมื่อเขาหันกายกลับมานั้น พลันเห็นว่าองค์หญิงตัวน้อยก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน นางยืนอยู่ข้างกายเฟิงจิ่วเหยียน พร้อมทั้งในมือที่ถือปลาย่างเอาไว้ ก่อนจะเคี้ยวมันด้วยปากที่เปรอะเปื้อนไปด้วยสีดำนางเขย่าแขนเฟิ่งจิ่วเหยียนไปมา “ใช่หรือไม่? พี่ชายใหญ่? ท่านรู้ว่าท่านพี่ฮ่องเต้ย่างปลาด้วยความยากลำบาก การที่ท่านไม่กินนั้น ย่อมทำให้เขาไม่สบายใจใช่หรือไม่?”เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าลง“ใช่”เซียวอวี้ขมวดคิ้วเป็นปมเล็กน้อย ก่อนที่คิ้วจะคลายตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น“เราหาได้เป็นอันใดไม่ เพียงแค่เรายังไม่หิวเท่านั้น”องค์หญิงน้อยพลางก้าวไปข้างหน้าเพื่อกระตุกแขนเสื้
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 551
ตกเย็น เซียวอวี้และคณะได้เข้าพักในโรงเตี๊ยม โดยที่เฟิ่งจิ่วเหยียนเฝ้าอยู่บนหลังคาห้องขององค์หญิงน้อย สายลมราตรีพัดผ่านร่างกายของนางจนหนาวสะท้าน ที่เอวของนางห้อยขวดสุรา เพื่อใช้อุ่นร่างกายได้ทุกเมื่อ ในตำแหน่งที่นางมิอาจมองเห็นนั้น——เซียวอวี้สวมชุดคลุมผ้าสีดำ ยืนอยู่ในลานกว้างด้านหลัง พลางจ้องมองนางโดยไม่ไหวติง “ฝ่าบาท จดหมายลับจากรุ่ยอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” เฉินจี๋เพิ่งจะเดินเข้ามา และได้เห็นฉากนี้พอดี เขามองไปที่ฮ่องเต้ ก่อนจะหันไปมองดูเงามืดที่อยู่บนหลังคาอีกครั้ง พลันเกิดความงุนงงชั่วขณะหนึ่ง ฝ่าบาทดูใส่พระทัยซูฮ่วนมากเกินไปหรือไม่? ทันใดนั้นก็จำได้ คำพูดของตงฟางซื่อเมื่อเมามายในราตรีนั้น ซูฮ่วนชอบบุรุษ... เฉินจี๋รีบสะบัดศีรษะแรง ๆ ไม่ เป็นไปไม่ได้ แม้ว่าซูฮ่วนจะมีรสนิยมชื่นชมบุรุษ ทว่าฝ่าบาทไม่ใช่! ฝ่าบาททรงโปรดปรานสตรีอย่างแท้จริง! พวกเขาจึงมิอาจบ่มเพาะความรู้สึกต่อกันได้! เซียวอวี้รับจดหมายลับนั้นมา โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า เฉินจี๋ที่ดูซื่อ ๆ แท้จริงในหัวใจกำลังสับสนอลหม่านอย่างหนัก ในจดหมายลับจากรุ่ยอ๋อง ได้กล่าวถึง “พรรคเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 552
นัยน์ตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนแวววับด้วยความเด็ดขาด นางเอ่ยกับคนชุดคลุมสีขาวเหล่านั้น “กฎเกณฑ์ของยุทธภพ อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ไปสู้กันที่อื่น” อีกฝ่ายก็ปฏิบัติตามกฎเช่นกัน ผู้นำของคนชุดคลุมสีขาวพยักหน้า “ตกลง”…… เวลาใกล้รุ่งสาง ในป่าที่อยู่ห่างจากที่พักแรมประมาณสิบลี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนคุกเข่าลงข้างหนึ่ง และใช้กระบี่ในมืออีกข้างยันพื้น พร้อมหายใจหอบถี่ ลมพัดผ้าผูกผมของนาง ทำให้นางดูผอมเพรียว และเย็นชา ศพในชุดคลุมสีขาวสิบกว่าร่างนอนเกลื่อนไปทั่วทั้งบริเวณ ชุดคลุมสีขาวของพวกเขาอาบด้วยโลหิต และยังย้อมป่าไม้เขียวให้กลายเป็นสีแดงอีกด้วย ตอนนี้ เหลือเพียงผู้นำของคนชุดคลุมสีขาวเท่านั้น เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน ยืนหลังพิงต้นไม้ และใช้มือกุมบาดแผลเลือดออกที่เอว ขณะที่หน้ากากบนใบหน้าของเขาแตกหัก จนเผยให้เห็นใบหน้าแก่ชรา ซูฮ่วนที่อยู่ตรงหน้านั้น ไม่ต่างจากสัตว์ประหลาด! สัตว์ประหลาดที่ไม่มีผู้ใดโค่นล้มได้! เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนขึ้นพร้อมกระบี่ในมือ ดวงตาเย็นชา ไร้ซึ่งระลอกคลื่น ทันใดนั้น นางก็ฟันกระบี่ลงไปที่คนชุดคลุมสีขาว
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 553
ทางการได้รับรายงานลับว่า พบศพของชายชุดคลุมสีขาวสิบกว่าคนในป่า เดิมพรรคเทียนหลงต้องการสละส่วนน้อยรักษาส่วนมาก ทว่าคาดไม่ถึง การลอบสังหารที่โจ่งแจ้งเช่นนี้ กลับบุ่มบ่ามไปชนเข้ากับฮ่องเต้ จนทำให้ผลที่ออกมาไปในทางกลับกัน คนชุดคลุมสีขาวเหล่านั้นคือใคร และเกี่ยวข้องกับพรรคเทียนหลงหรือไม่ เซียวอวี้ต้องการตามสืบอย่างมุ่งมั่น สองวันต่อมา อาการขององค์หญิงน้อยดีขึ้น และทั้งคณะจึงออกเดินทางอีกครั้ง เฟิ่งจิ่วเหยียนคอยลอบคุ้มครองเขา ไม่เคยละเลย การเดินทางหลังจากนั้นราบรื่นมาก และใช้เวลาเพียงสามวัน พวกเขาก็มาถึงเมืองหลวง ส่งกันพันลี้ยังต้องแยกจากกัน เฟิ่งจิ่วเหยียนยังมีภาระหน้าที่ของตนเอง หลังจากเข้าเมืองแล้ว ก็ปรากฏตัวขึ้นและกล่าวคำอำลาต่อพวกเขา นางมอบสมุดเล่มเล็กที่เขียนเองในทุก ๆ วัน ให้แก่องค์หญิงน้อย “องค์หญิง การฝึกซ้อมวิชาหมัดมวยทุกวัน จะสามารถทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นได้” องค์หญิงน้อยอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากนางไป “พี่ชายใหญ่ ท่านอยู่ที่เมืองหลวงอีกสักสองสามวันไม่ได้หรือ? ท่านรู้จักพระราชวังหรือไม่? ที่นั่นกว้างใหญ่นัก และมีทุกสิ่งอยู่ที่นั่น หาก
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 554
ดวงตาของนางอ่อนโยน ทว่าแฝงไว้ด้วยความผิดปกติทางจิต ณ ตำหนักหย่งเหอ เหล่าข้าหลวงรู้สึกยินดีปรีดา “ทันทีที่ฝ่าบาทเสด็จกลับวัง ก็เสด็จมาหาซินเฟยเป็นอันดับแรก!” ในเวลานี้ ภายในตำหนัก เหลียนซวงหวาดกลัวการเผชิญกับพระพักตร์ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก นางได้มองดูเขานำเสื้อผ้าที่คุณหนูจิ่วเหยียนเคยสวมใส่ และเครื่องประดับที่เคยใช้ทั้งหมด โยนเข้าใส่ไปในหีบใบใหญ่ นี่แสดงให้เห็นว่าเขาต้องการจะตัดใจโดยสิ้นเชิง! ทว่าทำเช่นนี้ จะไม่เป็นการหลอกตนเองจริง ๆ หรือ? เขาควรจะปลดซินเฟยผู้นี้เสีย และไม่ย่างกรายมายังตำหนักหย่งเหออีกถึงจะถูก ความรักก็เหมือนกระดูกอักเสบเป็นหนอง ยากที่จะตัดให้ขาด เซียวอวี้กลับต้องการจะใช้กำลังตัดมันทิ้ง ทว่า ในระหว่างที่กำลังโยนทิ้ง เขาพลันได้พบสมุดเล่มหนึ่งอยู่ในช่องลับข้างโต๊ะ ด้านข้างนั้นมีปิ่นหงส์วางอยู่——เป็นสิ่งที่เขามอบให้ ครั้นเปิดสมุดเล่มนั้นออกดู ใบหน้าของเขาพลันแข็งทื่อ ทุกถ้อยคำในนั้นล้วนเป็นเรื่องของเขา ที่เขียนโดยเฟิ่งจิ่วเหยียน ครั้งหนึ่งเขาเคยขอให้นางไปอยู่กับเขาที่ห้องทรงพระอักษรเป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 555
เฟิ่งจิ่วเหยียนมองเซียวอวี้ที่อยู่ตรงหน้า ด้วยดวงตาที่เจือด้วยความไม่คาดฝัน เขายังมีธุระใดอีก? มือของเซียวอวี้ที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อกว้างนั้นสั่นเทาเล็กน้อย สวรรค์รู้ดี เขาจะต้องใช้เหตุผลมากขนาดไหน ถึงจะสามารถยับยั้งแรงกระตุ้นในใจนั้นได้ เขามิได้เพ้อฝันเกินตัว ขอเพียงนางมีเขาอยู่ในใจก็พอ แม้จะเป็นเพียงพื้นที่เล็ก ๆ ก็ยังดี เพียงแค่นางเต็มใจจะเปิดรอยแยกให้สักช่อง เขาก็สามารถฉีกเปิดมันออกจากกันได้ เขานึกเสียใจสุดพรรณนา ที่มิได้ค้นพบสมุดบันทึกของนางให้เร็วกว่านี้ ทว่าก็คิดว่าโชคดี ที่วันนี้ได้เห็น มันก็ยังไม่สายเกินไป ดีเหลือเกิน ที่นางยังมิได้จากไปไกล ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนสงบนิ่ง “ท่าน...” “มีคนต้องการจะฆ่าเรา” เซียวอวี้พูดโพล่งออกมาอย่างจริงจัง หว่างคิ้วของเฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดมุ่น เขามีวิทยายุทธสูงส่ง มีองครักษ์ระดับปรมาจารย์อยู่รอบกาย ถึงแม้จะมีนักฆ่า ก็ไม่จำเป็นจะต้องกังวลใจขนาดนี้ เซียวอวี้กล่าวเสริมอีกครั้ง “อีกฝ่ายเป็นคนในยุทธภพ รู้แค่ว่าเกี่ยวข้องกับพรรคเทียนหลง และไม่มีเบาะแสอื่นใดอีก เราหวังว่า...รองผู้น
บทล่าสุด
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 738
เซียวอวี้โอบกอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนไว้ ไม่อยากให้นางเห็นน้ำตาที่ควบคุมไม่ได้นั้นโธ่เอ๊ย!บุรุษไม่ควรหลั่งน้ำตาง่าย ๆ แล้วเขาร่ำไห้ได้อย่างไร!ช่างอับอายขายหน้าจริง ๆ !ทว่า...รู้สึกอิ่มเอมใจในที่สุดจิ่วเหยียนก็บอกว่ารักเขาความรู้สึกของเซียวอวี้ผสมปนเปกัน เขาหอมที่แก้มนาง“เจ้าพูดอะไร? เมื่อครู่เราไม่ได้ยิน”เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยอย่างจริงจัง“ไม่ได้ยินหรือ ถ้าเช่นนั้นก็แล้วไปเถิด”มือสองข้างของเซียวอวี้ประคองใบหน้านางขึ้นมาทันที “ใจร้ายนัก เจ้าตั้งใจ เราก็แค่อยากได้ยินเจ้าพูดอีกครั้ง มิได้หรือ?”เฟิ่งจิ่วเหยียนดึงมือของเขาออก จากนั้น เงยคางขึ้น แตะลงไปที่ข้างริมฝีปากเขาเบา ๆ“เพคะ หม่อมฉันรักท่าน…”ในสมองของเซียวอวี้ราวกับพลุดอกไม้ไฟระเบิดขึ้น โชติช่วง สุกสกาว ไม่มีวันร่วงโรยแขนสองข้างของเขาโอบตัวเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้ ราวกับได้กินน้ำผึ้งมิปาน รู้สึกมีความสุข“จิ่วเหยียน เราดีใจจริง ๆ ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้ ตายก็ไม่เสียใจจริง ๆ!”ต่อมาฟังนางเล่าเรื่องราว ถึงรู้ว่าสิ่งที่นางประสบพบเจอนั้นเสี่ยงอันตรายซ้ำแล้วซ้ำเล่าขณะที่หิมะถล่มใกล้เข้ามา ตามสามัญสำนึก ควรจะวิ่งไปด้านข้าง ทว่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 737
เมื่อเห็นฮูหยินเมิ่งออกมา หร่วนฝูอวี้รีบเข้าไปทักทายทันที ในใจเต็มเปี่ยมด้วยความหวัง และเอ่ยถาม“อาจารย์หญิง สารเลวนั่น...ฮ่องเต้นั่นดูแลคนเป็นหรือ” แม้ฮูหยินเมิ่งจะแก้ไขอยู่หลายครั้งก็ตาม นางยังคงยืนกรานที่จะเรียก “อาจารย์หญิง”ฮูหยินเมิ่งนึกย้อนไปถึงใบหน้าซีดเซียวที่อดนอนของฮ่องเต้ ก็พยักหน้าเบา ๆ“อืม”หร่วนฝูอวี้ไม่ยอมแพ้ ยังถามอีกว่า: “ถ้าเช่นนั้นเขารู้แล้วหรือไม่ว่าซูฮ่วนมิอาจให้กำเนิดบุตรได้?”ฮูหยินเมิ่งเหลือบมองดูนาง สีหน้าไม่สบายใจ“มันยาก แต่หาใช่ว่าจะเป็นไปมิได้เลย”เหตุใดนางจึงมีท่าทางเหมือนหวังว่าจิ่วเหยียนจะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้?หร่วนฝูอวี้ยิ้มอย่างกระดากอาย “ ใช่เจ้าค่ะ ท่านพูดถูก ถ้าเช่นนั้นฮ่องเต้ทรงทราบหรือไม่?”ฮูหยินเมิ่งส่ายหัวนางมิรู้ว่า จิ่วเหยียนบอกเรื่องนี้กับฮ่องเต้หรือไม่ราชวงศ์ให้ความสำคัญกับทายาท ฮองเฮาให้กำเนิดบุตรยาก ถือเป็นเรื่องต้องห้ามหร่วนฝูอวี้ยังคงยกยิ้มมุมปากถ้าเช่นนั้นนางจักต้องทูลให้ฮ่องเต้ทรงทราบ! ขอเพียงเขาจากไป ซูฮ่วนก็จะเป็นของนางแล้ว!วันต่อมาในตอนรุ่งเช้า เซียวอวี้ชำระกายเสร็จ เริ่มจากไปที่กระโจมหลัก เพื่อหารือกับเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 736
ใบหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่แสดงอารมณ์เท่าใดนัก แค่มองเซียวอวี้ด้วยท่าทีเรียบเฉย แววตาเยือกเย็น ใบหน้าซีดขาว และซูบผอมลงไปไม่น้อย“หากท่านใส่พระทัย หม่อมฉันจะไม่ตำหนิท่าน...”เขาเคยพูดอยู่หลายครั้งว่า ต้องการองค์ชายทว่า มีความเป็นไปได้ว่านางมิอาจมอบให้เขาได้เรื่องนี้ต้องอธิบายกับเขาให้ชัดเจน ไม่ว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร นางก็จะไม่โกรธเคืองเซียวอวี้ได้ยินเช่นนั้น พลันรีบกุมมือนางไว้ และวางลงบนทรวงอกของเขา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอัดอั้นตันใจ“เราใส่ใจอะไร?“เราใส่ใจเพียงว่าเจ้ามีชีวิตอยู่หรือไม่ และอยู่เคียงข้างเราหรือไม่“จิ่วเหยียน เราต้องการแค่เจ้าเท่านั้น”เขาโอบนางเข้ามาในอ้อมแขนด้วยท่าทางอ่อนโยน คางแตะบนศีรษะของนาง ถูไถเบา ๆ ราวกับสุนัขป่าโดดเดี่ยวที่คลุ้มคลั่งได้พบคู่รัก ทั้งเหมือนราชสีห์รอนแรมในที่รกร้างได้พบครอบครัว ทั้งตัวคนจากดุร้ายกระสับกระส่าย เปลี่ยนเป็นเชื่อฟังและสงบนิ่งเขาเอ่ยซ้ำไปซ้ำมา “เราต้องการแค่เจ้าเท่านั้น...”แม้ว่านางจะไม่มีทางให้กำเนิดบุตรได้ นางก็ยังเป็นภรรยาของเขานางยังเป็นคนที่ไม่มีใครแทนที่ได้ในใต้หล้านี้ เป็นฮองเฮาที่เขายอมรับความรู้สึกที่เขาม
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 735
ภายในกระโจมหลัก บรรดาแม่ทัพเอ่ยกันทีละคน“ฝ่าบาท กองทัพเยี่ยนมีทหารสองแสนนาย ก่อนหน้านี้พวกเขาตีฝ่าแนวป้องกันที่เมืองเซวียนอย่างลับ ๆ ตัดเส้นทางกองกำลังเสริม เกือบจะทำให้เมืองหลวงถึงขั้นเป็นพื้นที่อันตราย”“ต้องขอบคุณกลยุทธ์ที่ถูกต้องของแม่ทัพน้อยเมิ่ง บวกกับการกลับมาอย่างทันท่วงทีของจู้กั๋วกง ที่นำกองทัพใหญ่ไปปกป้องเมืองเซวียนอย่างสุดชีวิต จึงทำให้กองทัพเยี่ยนทำไม่สำเร็จ หลายวันมานี้ พวกเราบีบกองทัพเยี่ยนให้ถอยกลับไปทางชายแดนตะวันออกแล้ว”“ฝ่าบาท ดูจากภายนอก กองทัพเยี่ยนอยู่นอกชายแดนตะวันออก หนานฉีไม่ตกอยู่ในอันตรายชั่วคราว ที่จริงแล้ว ท่านลองดู...”แม่ทัพผู้นั้นชี้ไปที่จุดหนึ่งบนโต๊ะทราย แล้วเอ่ยต่อ “แนวป้องกันตอนกลางของเมืองเซวียน จะมีเมืองเซวียน เมืองม่อ กานโจว และด่านเฉาอวี๋เป็นหลักสำคัญ โดยเชื่อมกันเป็นแนวป้องกันตามขวางจากตะวันออกไปตะวันตก ก่อนหน้านี้กองทัพเยี่ยนเคยตีฝ่าด่านเฉาอวี๋ การคุ้มกันของที่แห่งนี้พังทลายแล้ว หากสงครามเริ่มขึ้น ด่านเฉาอวี๋ไม่สามารถรวบรวมกำลังได้แน่ ดังนั้น ที่แห่งนี้จึงไม่เหมาะเป็นสนามรบหลัก แทบจะกลายเป็นสถานที่ที่สูญเสียการคุ้มกัน”เซียวอวี้นำธงเล็
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 734
ไทฮองไทเฮาทรงถูกส่งเข้ามาในคุกเทียนเหลา แต่ยังรักษาความน่าเกรงขามเอาไว้อย่างเต็มที่เหล่าท่านอ๋องมองเห็นนาง ทุกคนถึงกับตาค้างแม้แต่เสด็จย่าก็ถูกส่งเข้ามาในคุกเทียนเหลาด้วยหรือ?ถ้าเช่นนั้นพวกเขา...ดูเหมือนจะไม่ถูกปรักปรำแล้วช้าก่อน!หรือว่าพวกเขาจะก่อกบฏตามไทฮองไทเฮาจริง ๆ?สวรรค์!หญิงชราผู้นี้ ไม่เพียงทำร้ายคนอื่นก็ยังทำร้ายตนเองด้วย!เหล่าท่านอ๋องพลันนิ่งเงียบไม่ส่งเสียง แอบขบเขี้ยวเคี้ยวฟันในเวลานี้ พลุดอกไม้ไฟนอกคุกเทียนเหลาอยู่ ๆ ก็ดังขึ้น พวกเขารู้สึกถึงความอ้างว้างคืนวันดี ๆ ส่งท้ายปีเก่า พวกเขากลับต้องอยู่ในคุกเทียนเหลา ช่างเป็นกรรมแท้ ๆ!ไทฮองไทเฮาทรงเข้ามาในห้องขังแห่งนี้ ก็เห็นมู่หรงหลันแม่ลูกอยู่ที่นี่ด้วยในใจนางรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อหันกลับมา ก็ประสานกับแววตาอันยั่วยุขององครักษ์ลับผู้นั้น และถูกเย้ยหยัน“คนสามรุ่นอยู่ร่วมกัน ไทฮองไทเฮา หญิงชราเช่นท่านช่างโชคดีเหลือเกิน”ขณะที่พูด หญ้าหางจิ้งจอกของคนผู้นั้นก็ขยับขึ้นลง แสดงออกถึงการยั่วยุไทฮองไทเฮาทรงทรมานพระทัยอย่างมากมู่หรงหลันได้รับบาดเจ็บหนัก ถูกโยนไว้ที่มุมห้องอย่างไม่ใส่ใจ เอนพิงอยู่ข้างกำแพง ห
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 733
ขณะเหม่อลอย เซียวอวี้มองเห็นชัดเจนแล้วคนที่วิ่งมาหาเขาจากที่ไกล คือเฟิ่งจิ่วเหยียน!คือคนที่เขาคะนึงถึงทุกคืนวัน!เขาพยายามอย่างเต็มที่ ให้หลุดพ้นจากพื้นหิมะที่กลืนกินคนหลุดพ้นจากตะขอและสิ่งพัวพันที่ไร้ตัวตนเหล่านั้นเขาลุกขึ้นพร้อมกับคำรามเบา ๆ คิดจะวิ่งไปข้างหน้า นาทีเดียวก็ไม่กล้ารีรอ กลัวว่านี่จะเป็นเพียงภาพลวงตาของเขาในเวลาเดียวกันนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ใกล้เขาเข้ามาเรื่อย ๆ เช่นกันสองคนอยู่ท่ามกลางหิมะโปรยปรายเต็มท้องฟ้า ทั้งคู่ต่างวิ่งเข้าหากันในที่สุด ก็โอบกอดกันท่ามกลางหิมะมีเพียงวินาทีที่สวมกอดอีกฝ่าย ถึงได้กลับสู่ความเป็นจริงโดยสิ้นเชิงเซียวอวี้สวมกอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนไว้แน่น ปล่อยให้ลมหิมะพัดถาโถมเขาจุมพิตที่หน้าผากและแก้มของนาง รับรู้ถึงความอบอุ่นของนางมือข้างหนึ่งประคองหลังศีรษะนาง หน้าผากชนกัน ลมหายใจรินรดกัน ริมโสตคือเสียงลมหวีดหวิว เขาได้ยินนางเรียกเขาอย่างชัดเจน“ฝ่าบาท...”เซียวอวี้รับรู้เพียงใบหน้าชื้นแฉะ ไม่รู้สึกตัวว่า น้ำตาอุ่น ๆ ที่เอ่อคลอของเขาไหลออกมา นั่นคือความปีติยินดีที่ยากเกินบรรยายจากสิ่งที่สูญเสียได้คืนกลับมาเขาตื้นตันใจอย่างมา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 732
“จิ่วเหยียนนาง...ยังมีชีวิตอยู่!” นิ้วมือของเซียวอวี้สั่นรัว ความรู้สึกมากมายเกิดขึ้นในจิตใจ ขณะเหม่อลอย รู้สึกเพียงตัวอยู่ในความฝันช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เขาราวกับศพเดินได้ก็มิปานถึงแม้วางแผนจะจัดการกลุ่มกบฏเหล่านั้นให้หมดในคราวเดียว ก็มักจะทำแบบขอไปที ความจำก็ถดถอย มิรู้ว่าตนเองเคยเตรียมการเรื่องใดบ้างคนอยู่ที่นี่ ใจกลับล่องลอยไปที่ภูเขาหิมะเทียนฉือบัดนี้ ได้ยินข่าวว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนยังมีชีวิตอยู่ เขาถึงรู้สึกว่าตนเองกลับมามีชีวิตแล้วนางยังมีชีวิตอยู่!เซียวอวี้หันหลังให้ทุกคน ดวงตาแดงก่ำด้วยความตื้นตันใจ น้ำตาพลันเอ่อล้นในทันทีเขารู้อยู่แล้วว่า แม่ทัพน้อยของเขา จะไม่มีทางตาย!องค์หญิงใหญ่ทรงตื่นเต้นอย่างที่สุดเช่นกัน ร่ำไห้ด้วยความปีติ“ดีเหลือเกิน! แม่ทัพน้อยยังมีชีวิตอยู่!!”ก่อนหน้านี้ไทฮองไทเฮาทรงพำนักอยู่ที่ภูเขาอวี้หยางมาตลอด มิรู้ที่มาที่ไป ในเวลานี้ถึงรู้ว่า แม่ทัพน้อยเมิ่งกับซูฮ่วนเป็นคนเดียวกันนี่มิได้หมายความว่า นางเคยส่งคนไปลอบสังหารซูฮ่วน และเกือบจะทำร้ายแม่ทัพน้อยเมิ่ง!?สวรรค์!นางทำสิ่งใดลงไป!นางเกือบจะกลายเป็นคนบาปที่ถูกสาปแช่งไปชั่วลูกชั่วหลาน!
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 731
หากต้องการจะช่วยฮ่องเต้ จักต้องจัดการกับระเบิดฟ้าคำรณเหล่านั้นก่อน โดยเฉพาะยังมีกระสุนมังกรไฟนั่นอีก...เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ แม่ทัพอาวุโสหลี่พลันมีสีหน้าเคร่งขรึมภายในวิหารบรรพบุรุษหม่ากงกงถีบประตูให้เปิดออกในทันที“ฝ่าบาทหนอฝ่าบาท ท่านหลอกลวงพวกเราทั้งหมดแล้ว! ฮ่องเต้องค์ใหม่อะไรกัน ท่านคงเพื่อให้เปิดเผยพวกพ้องที่อยู่ในราชสำนักออกมากระมัง!”เมื่อครู่เขาได้รับข่าวว่า ขุนนางในเมืองหลายคนถูกจับกุมแล้ว ทั้งหมดคือคนที่เลือกสนับสนุนแต่งตั้งรัชทายาท ยังมีคุกเทียนเหลา เส้นสายลับที่ซ่อนอยู่ในคุกเทียนเหลาก็ถูกจับกุมแล้วเช่นกัน!บางคนก็ถูกตัดศีรษะประจานในวันเดียวกัน!แววตาของเซียวอวี้ดูเย็นชา เพียงมองไปยังที่ไกล ๆหม่ากงกงเย้ยหยัน“ทว่าท่านประเมินพวกเราต่ำเกินไป“คนที่ท่านสังหารเหล่านั้นมีความสำคัญอันใด? อีกไม่นาน ประมุขพรรคก็จะนำกองทัพเยี่ยนมาบุกหนานฉี!“คืนนี้ จะให้ท่านมองดูพี่น้องและสตรีของท่าน ตายไปทีละคน! ให้ท่านรับรู้ ผลที่ตามมาของการวางแผนเล่นงานพวกเรา!”ในระหว่างที่พูด เขาก็ออกคำสั่ง เหล่าท่านอ๋องกับนางสนมก็ถูกลากออกไปด้านนอกภายใต้แสงรัตติกาล คมดาบสาดส่องประกายอันเยือกเย็น
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 730
“พวกเจ้าเป็นใคร!” มือทั้งสองข้างของมู่หรงหลันมีเลือดไหลอาบ จดจ้องกลุ่มคนสวมหน้ากาก ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่ยอมแพ้บุรุษที่เป็นหัวหน้าเช็ดเลือดบนดาบอย่างไม่รีบร้อน “นายท่านของข้านามสกุลเซียว”เซียว…ทันใดนั้นมู่หรงหลันก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เงยหน้ามองชายหนุ่มอย่างไม่อยากจะเชื่อ“พวกเจ้าคือ องครักษ์ลับ?!”องครักษ์ลับของฝ่าบาท!ดังนั้น เป็นฝ่าบาทส่งพวกเขามาเพื่อจับนาง!ไม่ควรเป็นแบบนั้นพวกเขาทราบได้อย่างไรว่านางจะผ่านทางนี้หรือว่า ฝ่าบาทได้วางแผนล่วงหน้ามานานแล้วคิดได้เช่นนี้ มู่หรงหลันพลันรู้สึกขนลุกนางอยากส่งสัญญาณให้หม่ากงกง ทว่า นางไม่มีมือแล้ว…ณ วิหารบรรพบุรุษแม่ทัพอาวุโสหลี่มาส่งเสบียงอาหารทุกวัน โดยวางไว้นอกประตูวิหารบรรพบุรุษในระยะสองลี้ หลังจากนั้นก็จะมีกบฏพวกนั้นออกมารับไปตั้งแต่ที่ฝ่าบาทถูกจับขัง เวลาก็ผ่านมาครึ่งเดือนแล้วแนวป้องกันของเมืองเซวียนพังทลาย จู้กั๋วกงจึงแอบลักลอบกลับมาที่เมืองเซวียนด้านเป่ยเยี่ยนและหนานฉี ก็กำลังจะมีสงครามภายในห้องฌานเสบียงส่งมาถึงมือของเหล่านางสนม เพื่อป้องกันไม่ให้วุ่นวาย ไทเฮาจึงมีหน้าที่แจกจ่ายตามหลักแล้
