เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 139
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 140
ทันทีที่ได้ยินว่าฮ่องเต้เสด็จมา หลิงเยี่ยนเอ๋อร์พลันเปลี่ยนสีหน้า รีบบีบน้ำตาออกมาเล็กน้อย ทำท่าคล้ายกำลังถูกกลั่นแกล้ง “ฝ่าบาท...” เซียวอวี้เพิ่งก้าวพ้นประตู หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ที่สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยก็โผเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ร้องไห้จนไหล่สั่นระริก “ฝ่าบาทเพคะ ฮองเฮาสั่งให้คนฉีกทึ้งเสื้อผ้าของหม่อมฉัน เพื่อหวังให้หม่อมฉันอับอาย โชคดีที่หม่อมฉันขัดขืนสุดแรง จึงรักษาศักดิ์ศรีเฮือกสุดท้ายไว้ได้ หากท่านมาไม่ทัน หม่อมฉันคงจะ....คงจะสู้ไม่ไหวแล้วเพคะ!” นางพูดสื่อความนัยสองประการ สิ่งที่ไม่สามารถรักษาไว้ได้นั้น ไม่เพียงแต่ศักดิ์ศรีของนางเท่านั้น ยังรวมถึงแผลเป็นตรงตำแหน่งหัวใจของนางด้วย——สื่อถึงความลับของพิษวารีสวรรค์ในร่างกายเขา เซียวอวี้วางแขนโอบไหล่ของนางแล้วตบเบา ๆ สองสามครั้งเพื่อปลอบโยนโดยไม่ต้องพูดอะไร ในจังหวะเดียวกัน เขาจ้องมองไปที่เฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยสายตาเยือกเย็น “ไสหัวกลับตำหนักหย่งเหอของเจ้าไปซะ! หากเราไม่อนุญาต ห้ามเจ้าเหยียบเข้าตำหนักชิงซวีอีก!” เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้พูดแก้ตัว เพียงโค้งคำนับเท่านั้น “เพคะ” หลิงเยี่ยนเอ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 141
ยังไม่ทันข้ามวัน ข่าวที่ฮ่องเต้เสด็จไปที่ตำหนักชิงซวี เพื่อออกหน้าแทนหลิงกุ้ยเหรินก็แพร่สะพัดไปทั่ววังหลวงไทเฮาทรงกังวลพระทัยอย่างมาก“ฝ่าบาทยังตัดใจจากหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ไม่ได้อีกรึ!”กุ้ยหมัวมัวพลันเอ่ยด้วยความกังวลใจเช่นกัน“ได้ยินว่าฝ่าบาทเสด็จไปที่ตำหนักชิงซวี เพราะฮองเฮาเสด็จไปหาเรื่องหลิงกุ้ยเหริน“ฝ่าบาททรงตวาดใส่ฮองเฮาต่อหน้าธารกำนัล และไม่อนุญาตให้ฮองเฮาเสด็จไปที่ตำหนักชิงซวีอีก“ไทเฮาเพคะ หลิงกุ้ยเหรินเคยชินกับการใช้เล่ห์เหลี่ยม กลัวว่าอีกไม่นานนางก็จะได้รับความโปรดปรานเหมือนเดิม”ไทเฮาทรงเอ่ยด้วยความโมโหว่า: “ฮองเฮาก็เช่นกัน เหตุใดถึงต้องไปหาเรื่องนาง นี่ไม่เท่ากับเปิดโอกาสให้หลิงเยี่ยนเอ๋อร์หรอกหรือ?”เหล่าสนมที่เดิมทีคิดจะซ้ำเติมหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ พอเห็นท่าทางของฮ่องเต้ พวกนางจึงได้แต่เก็บงำเอาไว้ทุกคนต่างก็คาดเดาเช่นเดียวกับกุ้ยหมัวมัว ในไม่ช้าหลิงกุ้ยเหรินก็จะได้รับความโปรดปรานเหมือนเดิม จึงไม่อาจเป็นศัตรูกับนางได้ตำหนักเสียนซิ่งสาวใช้ตงเซี่ยรู้สึกสงสัย“พระนาง หลิงกุ้ยเหรินวาสนาดีเสียจริง เห็นอยู่ว่านางร่วงลงไปยังก้นเหว แต่ก็ยังปีนขึ้นมาได้ กลัวว่านางจะเป็นส
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 142
เซียวอวี้ถอดอาภรณ์ออกมาได้ครึ่งตัวแล้ว แต่สตรีตรงหน้ากลับบอกให้เขารอก่อนรออะไรกัน?เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยต่อ“ต้องหาสถานที่ที่ไม่มีใครรบกวน เพราะข้าต้องใช้เวลาสองวันเต็ม ในการขับพิษของท่านให้หมดในคราวเดียว”นัยน์ตาของเซียวอวี้เปลี่ยนเป็นเย็นชา“ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกว่า การฝังเข็มขับพิษในคราวเดียว จะเป็นอันตรายต่อคนที่ถูกพิษ”เขาเกิดความสงสัย หรือว่านางอยากให้เขาตายเฟิ่งจิ่วเหยียนตอบอย่างใจเย็น“ข้าพบวิธีแล้ว“หากท่านไม่วางใจก็แค่หาคนมาจับตาเฝ้าดู”เซียวอวี้จ้องมองดวงตาทั้งคู่ของนางนัยน์ตาของนางลึกซึ้งและไร้ความรู้สึกราวกับน้ำนิ่งในก้นสมุทรทว่าเผยให้เห็นถึงความเที่ยงตรง ไม่มีแผนการเจ้าเล่ห์ เพราะสิ่งสำคัญที่สุดอยู่ที่พิษแดนฝันในตัวของนาง หากเขาตาย นางจะไม่ได้ยาถอนพิษและอาจจะต้องตายอีกอย่างเขาก็ต้องการขับพิษออกให้หมดโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นทุกครั้งที่พิษกำเริบ เขาจะต้องทนต่อความเจ็บปวดและทรมานจนไม่อาจบรรยายได้เขาไม่ใช่นักเดิมพัน แต่ก็มีนิสัยของนักเดิมพันหลังจากคิดทบทวน เซียวอวี้ก็ตอบตกลงสถานที่ที่นางจะไม่ถูกรบกวน และยังควบคุมนางได้ดีที่สุดก็คือ ห้องลับใต้ดินของตำหนักห
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 143
ปกติเมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนตกอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คับขัน เรื่องการขับถ่ายไม่ใช่ปัญหาสำหรับนางดื่มน้ำให้น้อยลง และกลั้นไว้ก็จะผ่านไปได้แต่นึกไม่ถึงว่าโอรสสวรรค์ที่มีชีวิตสูงส่งจะอดทนได้เช่นกันเมื่อนาฬิกาทรายเดินไปได้ครึ่งชั่วยาม บุรุษที่กำลังนั่งทำสมาธิบนเตียงหยกพลันลืมตา และสบตากับเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยแววตาคมปลาบ“เจ้ามองเราทำไม”เขารับรู้ได้ในขณะที่นางมองเขาเฟิ่งจิ่วเหยียนจึงถามโดยไม่ปิดบังว่า“ท่านไม่มีความต้องการอะไรบ้างหรือ”ความต้องการ?นางสามารถถามให้ชัดเจนกว่านี้ได้!เซียวอวี้ไม่ตอบ สีหน้าของเขาเยือกเย็นราวกับเกล็ดน้ำค้าง ในดวงตาลึก ๆ เต็มไปด้วยความโกรธ เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่คิดว่าการที่ตัวเองถามเช่นนี้มีอะไรแปลกนัก นี่ยังถือเป็นการถามโดยอ้อมด้วยซ้ำแต่ปฏิกิริยาของเขากลับดูชอบกลการกินและการขับถ่ายเป็นความต้องการปกติของมนุษย์บางทีในฐานะจักรพรรดิ เขาอาจคิดว่าตนเองไม่เหมือนปุถุชนธรรมดาสายตาของนางเหลือบมองส่วนล่างของเขา“กลั้นไว้นานไม่ค่อยดีนัก”ไม่ใช่ว่านางใจดี แค่กลัวว่าเขาจะห่วงภาพลักษณ์จนยอมทรมานตัวเอง ถ้าเขากลั้นไม่อยู่ในขณะที่นางขับพิษอยู่ก็จะยิ่งลำบากอุณหภูมิ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 144
เฟิ่งจิ่วเหยียนล้มลงบนเตียงหยก บุรุษที่เดิมทีนอนอยู่บนเตียง ในเวลานี้กลับพลิกตัวขึ้นมาอยู่บนตัวนาง เขาใช้ฝ่ามืออันแข็งแกร่งกดไหล่ของนางไว้ และโน้มตัวลงมา ราวกับพยัคฆ์ร้าย สายตาดุดันกวาดมองไปทั่วร่าง หวังจะกลืนนางลงไปในท้องนางหรี่ตาลงและแทงเข็มสุดท้ายลงไปโดยไม่ลังเลนางรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาค้ำยันแผงอกของเขาที่ขยับใกล้เข้ามา และยังป้องกันไม่ให้สัมผัสกับเข็มเงินเหล่านั้นริมฝีปากบางของบุรุษเกือบจะแนบกับใบหน้าด้านข้างของนาง คลับคล้ายเหมือนจะถูกับใบหน้าและติ่งหูลมหายใจของเขาที่กำลังพ่นใส่ข้างลำคอของนาง ราวกับคลื่นความร้อนในคิมหันตฤดู“เราลืมบทสวดชำระล้างจิตใจไปแล้ว...”เฟิ่งจิ่วเหยียนเตือนเขาด้วยประกายตาเยือกเย็น“ข้าท่องให้ฟังแล้วท่านก็ท่องตาม”พอฝืนท่องไปได้สักพัก มันก็เริ่มเห็นผลแววตาอันร้อนรุ่มของเซียวอวี้ที่มองนางก็คลายลงอย่างมากจากนั้นเขาก็รู้ตัวว่าตนเองทำสิ่งใดลงไป จึงรีบลุกขึ้นนั่ง ทำสมาธิ และสงบจิตใจทันทีหลังจากนั้นมาเขาก็ไม่สูญเสียการควบคุมอีกเลยครึ่งชั่วยามผ่านไปเฟิ่งจิ่วเหยียนก็ดึงเข็มขึ้นมาเซียวอวี้เหงื่อไหลออกมาก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาปกคลุมด้วยชั้นเหงื
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 145
ขณะที่เซียวอวี้กำลังจะสัมผัสหน้ากากของนาง เข็มเงินเล่มหนึ่งก็แตะอยู่ที่อกของเขาแววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็น“ความสงสัยบางครั้งก็ทำร้ายคนได้”เซียวอวี้เม้มริมฝีปากบางเล็กน้อยจากนั้น เขารีบชักมือกลับทันทีนางก็ชักเข็มเงินในมือกลับเช่นกันทั้งสองคนต่างอยู่ในอาการสงบหลังจากกลไกทางเข้าถูกเปิดออกเฉินจี๋เห็นว่าฮ่องเต้ยังทรงปลอดภัยดี ความกังวลใจจึงคลายลงแต่นักฆ่าหญิงผู้นั้น ถ้าจะให้มั่นใจแน่ ๆ ก็ต้องจับตัวไว้หรือฉวยโอกาสตอนที่นางกำลังอ่อนแอ สังหารนางซะ!เฉินจี๋ชักดาบของเขาออกมาทันทีแต่กลับได้ยินฮ่องเต้รับสั่งว่า“ปล่อยนางไป”......รัตติกาลมืดมิดตำหนักหย่งเหอสองวันมานี้เหลียนซวงจิตใจว้าวุ่น จนกระทั่งเห็นฮองเฮาเสด็จกลับมา จึงค่อยโล่งใจขึ้นมาแต่ทันใดนั้นก็พบว่าฮองเฮาเหมือนจะได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง!“ฮองเฮา ท่าน…”เฟิ่งจิ่วเหยียนพยุงสังขารที่อ่อนแรง มือหนึ่งจับที่มุมโต๊ะ อีกมือหนึ่งกำคอเสื้อของตนเองไว้แน่น“ออกไปเฝ้าด้านนอกไว้”ลำคอของนางเหมือนถูกไฟเผา น้ำเสียงที่เอ่ยดูแหบพร่า“เพคะ!” เหลียนซวงไม่รู้ว่าในช่วงสองวันที่ผ่านมาฮองเฮาทรงพบเจอสิ่งใดมาบ้าง แต่ก็เข้า
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 146
ในท้องพระโรง เสนาบดีของทั้งสองแคว้นกำลังโต้เถียงกันอย่างดุเดือดหูเอ่อร์ต๋าไม่ได้กล่าวอ้างลอย ๆ“กราบทูลฝ่าบาท เมิ่งสิงโจวสังหารชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ของรัฐเหลียง การจ่ายเบี้ยชดเชยนั้น ก็เพื่อปลอบขวัญให้กับพวกเขา ส่วนการให้เมิ่งสิงโจวยอมรับโทษนั้น ก็เพื่อบำรุงขวัญให้กับราษฎรในรัฐเหลียงทุกหมู่เหล่า ถือเป็นการส่งเสริมให้เกิดการเจรจาสงบศึกและเป็นพันธมิตรกันระหว่างสองแคว้น“หากหนานฉีไม่มีการชดเชยใด ๆ ต่อให้ขุนนางกงสุลจะยินดีลงนามในหนังสือเจรจาสงบศึก เกรงว่าทหารหลายแสนนายของรัฐเหลียง ราษฎรทั่วหล้า และวิญญาณที่ตายไปแล้วอีกนับไม่ถ้วนก็จะไม่เห็นด้วย!”เสนาบดีของหนานฉีโต้แย้งทันที“เมื่อสองแคว้นทำสงครามกัน ย่อมต้องมีการบาดเจ็บล้มตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! อีกอย่างทหารของเราก็ไม่เคยสังหารชาวบ้านของรัฐเหลียงที่ไร้อาวุธ แล้วจะพูดถึงวิญญาณอะไร! บำรุงขวัญอะไร!”หูเอ่อร์ต๋าหรี่ตาหยีพร้อมกับลูบเครา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันว่า“ถ้าพูดเช่นนี้ หนานฉีก็ไม่มีความคิดที่จะเจรจาสงบศึกอย่างนั้นรึ?”ได้เลย!ถ้าเช่นนั้นก็ต้องเปิดฉากทำสงคราม สู้รบกันต่อไป!ถึงอย่างไรเมิ่งสิงโจวก็ยังไม่หายป่วย คงจะออกรบไม่ได
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 147
ณ ห้องทรงพระอักษรเซียวอวี้มองดูเฟิ่งจิ่วเหยียนในอาภรณ์ที่เรียบง่าย ดูลักษณะแตกต่างจากฮองเฮาโดยสิ้นเชิงนางคุกเข่าลงบนพื้น ในมือชูใบบันทึกคำให้การอยู่ปึกหนึ่ง“ฝ่าบาท หม่อมฉันมีเรื่องจะร้องทุกข์เพคะ!”ภายในห้องมีเพียงเฉินจี๋ที่อยู่รับใช้ เขารับใบบันทึกคำให้การเหล่านั้นมา แล้วถวายต่อฮ่องเต้เซียวอวี้พลิกดูทีละแผ่น แค่อ่านจบเพียงหน้าแรก สีหน้าของเขาราวกับพายุฝนโหมกระหน่ำ เมฆดำปกคลุมเมือง“ฮองเฮา! เจ้าต้องรู้ว่าในนี้เขียนว่าอย่างไรบ้าง!”เฟิ่งจิ่วเหยียนลดสายตาลงอย่างนอบน้อม“รู้เพคะ สิ่งที่ท่านกำลังทอดพระเนตรคือ ใบบันทึกคำให้การครั้งแรกของกลุ่มโจรภูเขา เป็นความจริงที่ไม่มีการแก้ไขใด ๆ“ในนั้นถึงเป็นความจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้น หลังจากที่หม่อมฉันถูกลักพาตัวไป”ม่านตาของเซียวอวี้พลันหดลง“หมัวมัวในวังก็เคยตรวจร่างกายของเจ้า”นางยืนยันแล้วว่าบริสุทธิ์ เหตุใดคำให้การถึงระบุว่า พอนางถูกจับตัวไปก็ถูกข่มเหงเฟิ่งจิ่วเหยียนพูดอย่างเปิดเผยว่า“หม่อมฉันกินยาต้องห้ามจากต่างถิ่นให้ชั้นผิวหนังลอก รอยแผลเป็นตามตัวจึงหายไป รวมถึงใช้วิธีการบำรุงฟื้นฟูด้วย“ดังนั้นแม้แต่หมัวมัวในวังผู้มีประ
บทล่าสุด
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 322
ที่แท้ในกล่องก็คือหินเซวียนอิงก้อนนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่เข้าใจนัก เซียวอวี้ส่งสิ่งนี้ให้นางทำไมกัน?หลิวซื่อเหลียงวางหินเซวียนอิงลงพร้อมกล่อง เขาอดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปถึงยามที่ฮ่องเต้ทรงรับสั่งให้เขานำหินก้อนนี้มาส่ง เขารู้สึกงุนงงเป็นอย่างมากถึงแม้จะกล่าวกันว่าสิ่งที่ฝ่าบาททรงพระราชทานให้ล้วนนับเป็นรางวัล ทว่า...การส่งหินก้อนหนึ่ง ย่อมทำให้คนรู้สึกสับสนอยู่บ้างเดิมทีเขาคิดว่าคงเป็นเพราะทักษะการขี่ม้าของฮองเฮาดี ย่อมเป็นผู้ที่รักม้าด้วย ด้วยเหตุนี้ฝ่าบาทจึงทรงส่งหินรูปม้าให้นางทว่าความจริงก็คือ ยามนั้นฝ่าบาทตรัสเสียงต่ำประโยคหนึ่งว่า“นิสัยของฮองเฮาก็เหมือนหินก้อนนี้ ทั้งน่ารังเกียจทั้งแข็งกระด้าง”คำพูดนี้ของฝ่าบาท หลิวซื่อเหลียงไม่มีความกล้าที่จะบอกกล่าวฮองเฮา แม้แต่คำเดียวก็ไม่กล้าพูดถึงเขาจึงได้แต่พูดยิ้ม ๆ ว่า “ฮองเฮา ฝ่าบาททรงคิดถึงท่านพ่ะย่ะค่ะ”ถึงแม้จะไม่รู้เหตุผลเบื้องหลังเรื่องนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ยังรับหินเซวียนอิงก้อนนี้มาว่ากันตามจริงแล้วนี่เป็นความจริงใจที่จางฉี่หยางมีต่อนางผู้เป็นอาจารย์......ณ จวนองครักษ์อารักขาประตูเฉียวม่อขังตัวเองเอาไว้ในห้อง ท
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 321
เฉียวม่อไต่ถามด้วยความเป็นห่วงก่อน“ฉี่หยาง ไม่ได้เจอกันนานเลย เจ้าสบายดีหรือไม่?”จางฉี่หยางไม่อยากจะโทษนาง ทว่าเมื่อคิดถึงคำพูดทำร้ายจิตใจที่นางพูดเมื่อวันนั้น ก็ยากที่เขาจะใช้ใจที่เคยเต็มไปด้วยความเคารพเลื่อมใสมาเผชิญหน้ากับนางเขาตอบนางอย่างรักษามารยาทที่ควรจะมีอย่างเต็มที่ว่า“ขอบคุณใต้เท้าที่เป็นห่วง ข้า...สบายดี”เดิมเขาคิดจะบอกนางว่า...ท่านแม่เสียชีวิตแล้ว ท่ามกลางการเคี่ยวกรำจากความอดอยากและความเจ็บป่วย นางตายจากไปอย่างทุกข์ทรมานทว่านางกลับถามต่อทันทีว่า“เจ้ารู้จักกับซูฮ่วนได้อย่างไร?”จางฉี่หยางตอบมั่ว ๆ“เป็นเรื่องบังเอิญน่ะ”ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของศิษย์พี่คิดดูแล้วศิษย์พี่เองก็คงไม่มีทางบอกเขาจนทำให้เขาต้องเข้ามาพัวพันด้วยจากนั้นเฉียวโม่แสดงสีหน้าเศร้าเสียใจแล้วตรงเข้าประเด็น“ฉี่หยาง ที่วันนั้นข้าปฏิเสธไม่รับเจ้าเป็นศิษย์ ที่จริงแล้วเพราะข้าไม่อาจทำใจให้เจ้าไปตายในสนามรบได้“ข้ากับพ่อของเจ้าเป็นสหายที่ดีต่อกัน เรื่องของเขา จนตอนนี้ข้า...ข้าก็ยังไม่อาจทำใจได้ลง“เจ้าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียวของเขา ข้าเพียงหวังให้เจ้าได้มีชีวิตที่สง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 320
เมื่อถูกถามว่าอาจารย์เป็นผู้ใด จางฉีหยางหันไปมองเฉียวม่อและเวลานี้ เฉียวม่อก็หันมามองเขา พร้อมยิ้มแย้มให้กับเขาแต่เขาเพียงมองดูนาง ไม่พูดว่าอะไรเด็กคนนี้ กลัวว่านางจะปฏิเสธหรือ?เฉียวม่อพูดขึ้นมา เพื่อเป็นการให้กำลังใจเขา“หนุ่มน้อย พูดออกมาอย่างกล้าหาญเถอะ เจ้าสร้างคุณงามความดีใหญ่โตขนาดนี้ ไม่ว่าเป็นใคร ล้วนยินดีรับเจ้าเป็นลูกศิษย์”เพื่อเหมืองหินเซวียนอิงนั้น นางก็สามารถที่จะฝืนรับเขาไว้เป็นลูกศิษย์ได้หลังจากนั้นค่อยหาโอกาสกำจัดเขาก็ได้...จางฉีหยางผงกหัวให้กับเขา ราวกับรับรู้ความตั้งใจของนางแล้วจากนั้นเขาก็พูดขึ้นมา “อาจารย์ของข้าก็คือ...คนในยุทธภพขนานนามว่า รากษสพันเงา ซูฮ่วน”เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ ทุกคนเงียบสงบเฉียวม่อตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ รู้สึกเหมือนเลือดในกายแข็งตัวจนหมดในทันทีซูฮ่วน ศิษย์พี่? !โกหกหรือเปล่า!ศิษย์พี่อยู่ในตำหนักเย็นตลอดไม่ใช่หรือ? นางรับจางฉีหยางเป็นลูกศิษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่!ไม่! ไม่ควรเป็นแบบนี้!จางฉีหยางควรที่จะคารวะนางที่เป็นแม่ทัพน้อยเมิ่งคนนี้เป็นอาจารย์ ไม่ใช่ซูฮ่วนอะไรนั่น!เวลานี้ หลายคนของกรมศัสตราวุธ สีหน้าแต่ละคนตกตะลึง หวา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 319
เมื่อได้ยินว่ามีคนจะถวายหินเซวียนอิง เซียวอวี้หันไปมองเฉียวม่อเฉียวม่อพูดด้วยสัญชาตญาณ“ฝ่าบาท คนของกรมศัสตราวุธล้วนพูดว่า หินเซวียนอิงถูกขุดหมดตั้งแต่แรกแล้ว เป็นไปไม่ได้...”เซียวอวี้ไม่มีความอดทนฟังนางพูดจนจบ มีรับสั่งให้หนุ่มน้อยคนนั้นมาเข้าเฝ้าโดยตรงสายตาเฉียวม่อฉายแววมืดหมองนางจะคอยดูว่า หินเซวียนอิงนั่น เป็นของจริงหรือของปลอม!หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง หนุ่มน้อยคนนั้นถูกพาเข้ามาวินาทีแรกที่เห็นเขา ท่าทีเฉียวม่อกลายเปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดใจทันทีเป็นจางฉีหยางได้อย่างไร!จางฉีหยางก็แปลกใจที่เห็นเฉียวม่ออยู่ที่นี่แต่คำสั่งของอาจารย์สำคัญที่สุดเขาถวายบังคมจักรพรรดิอย่างนอบน้อม“ฝ่าบาท ข้าชื่อจางฉีหยาง มาถวายหินเซวียนอิง”เซียวอวี้มีรับสั่งให้คนของกรมศัสตราวุธเข้าวัง ให้พวกเขามาดูพร้อมกันว่า หินเซวียนอิงในมือหนุ่มน้อยคนนี้เป็นของจริงหรือไม่หลังจากผ่านการพิสูจน์หลายด้านแล้ว สุดท้ายทุกคนยืนยันเหมือนกันว่า“ฝ่าบาท ใช่หินเซวียนอิงจริงๆ !”พวกเขาแต่ละคนตื่นเต้นอย่างมากมีหินเซวียนอิงแล้ว ก็จะสามารถสร้างปืนหอกไฟแบบใหม่แล้วเฉียวม่ออึ้งไปครู่หนึ่ง มองดูจางฉีหยาง อยากจะพ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 318
หินเซวียนอิง เคยย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ตอนนี้กลับได้มาเฟิ่งจิ่วเหยียนรีบถามทันที“นี่คือหินเซวียนอิง เจ้ามีได้อย่างไร?”จางฉีหยางกลับแปลกประหลาดใจ“อาจารย์ ทำไมท่านก็รู้จักหินเซวียนอิง?“เมื่อสามปีก่อน ครั้งแรกที่ข้าได้เจอแม่ทัพน้อยเมิ่ง ได้ยินเขากับท่านพ่อคุยกันเรื่องหินเซวียนอิง ดูเหมือนนางจะชอบหินนี้มาก ดูในตำราก็มีบันทึกไว้“ความจำของข้าดี จึงจดจำไว้“ตำบลหลินผิงที่บ้านเกิดของข้า มีหุบเขามากมาย ยามมีเวลาว่าง ข้าก็จะออกค้นหาไปทั่ว เมื่อหนึ่งปีก่อน ข้าได้เจอหินเซวียนอิง ดังนั้นข้าจึงนำมันมาเป็นของขวัญคารวะอาจารย์...”เมื่อสามปีก่อน เฟิ่งจิ่วเหยียนก็คิดอยากปรับเปลี่ยนปืนหอกไฟรูปแบบใหม่ตอนนั้นนางก็มั่นใจแล้วว่า สิ่งสำคัญที่สุด ก็คือฉนวนกันความร้อน และสิ่งที่เหมาะสมในการทำเป็นฉนวนกันความร้อนที่สุด ก็คือเหล็กเซวียนอิงที่หล่อหลอมมาจากหินเซวียนอิงคิดไม่ถึงว่า ถูกเด็กคนนี้ได้ยินอย่างไม่ตั้งใจ และช่วยนางตามหาจนเจอแล้ว!ปกติเฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นคนสงบควบคุมตนเองได้ดีต่อให้ดีใจแค่ไหน ก็ไม่มีทางแสดงออกมานางรีบถามจางฉีหยาง“ข้าก็ชอบหินเซวียนอิงอย่างมาก บอกข้าได้ไหมว่า เจ้าเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 317
ริมฝีปากจางฉีหยางแห้งแตก เสียงที่พูดออกมาค่อนข้างเสียงแหบแห้งอย่างยิ่งเฟิ่งจิ่วเหยียนสบสายตากับเขา มองเห็นถึงรัศมีสังหารในแววตาของเขา“ไหว้ผู้ล่วงลับ เดินผ่านทางนี้” นางพูดอธิบายเพราะจางฉีหยางหิวโซเป็นเวลานาน มือจึงสั่นเทา เอาสิ่งของเซ่นไหว้พวกนั้นคืนให้กับนาง“เอาคืนไป! แม่ของข้าไม่ต้องการสิ่งพวกนี้!”เฟิ่งจิ่วเหยียนทำเป็นเหมือนมองไม่เห็นการปฏิเสธของเขานางชักกระบี่ออกมาจากฟักตรงเอวตามด้วยเสียงรอยแตกร้าวดังในอากาศ ต้นไม้ด้านข้างต้นหนึ่งถูกนางโค่นลง ตัดเป็นกระดานขนาดเท่าศิลาหลุมศพจางฉีหยางมองดูภาพนี้ แววตาไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆจนเฟิ่งจิ่วเหยียนเอาแผ่นไม้นั่นวางบนพื้น แล้วถามเขา“ผู้ล่วงลับสกุลอะไร”จางฉีหยางมีปฏิกิริยาขึ้นมาเล็กน้อย มองดูนางอย่างแปลกประหลาดใจเฟิ่งจิ่วเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่มีความสงสารอย่างสูงส่ง“มีป้ายหลุมศพ ก็จะไม่กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน”จางฉีหยางหัวเราะเย้ย“ข้าไม่เชื่อ”เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาเหมือนล้อเล่นว่า“เป็นผีก็สามารถหลงทางได้ มีป้ายหลุมศพ ต่อไปแม่ของเจ้าก็จะรู้ว่า ที่นี่เป็นบ้านของนาง เป็นบ้านที่ลูกชายของนางสร้างให้นางด้วยต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 316
จางฉีหยางตอบโต้รวดเร็วมาก หลบเลี่ยงฝ่ามือแรกของเฉียวม่อได้จากนั้นเฉียวม่อโจมตีเขาอีกอย่างต่อเนื่องจางฉีหยางเดินทางไกลมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ทั้งหิวทั้งหนาวเวลานี้จึงไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเท่าไรนักแต่ต่อให้อยู่ภายใต้สภาพเช่นนี้ ยังสามารถหลบเลี่ยงเฉียวม่อได้ ซ้ำยังสามารถหาโอกาสตอบโต้ได้สีหน้าเฉียวม่อมืดมิดอย่างรวดเร็วเด็กคนนี้ เก่งกาจกว่าที่นางคิดไว้นางแกล้งทำเป็นจู่โจมส่วนล่างของเขา ฉวยโอกาสตอนที่เขาตอบโต้ เคลื่อนตัวไปทางด้านหลังเขาอย่างรวดเร็ว เตะหลังเข่าของเขาอย่างรุนแรงจางฉีหยางงอเข่าลง ขาข้างหนึ่งคุกเข่าลงจากนั้น เฉียวม่อใช้แขนรัดคอเขาไว้จากทางด้านหลังจางฉีหยางถูกบีบให้เงยศีรษะขึ้นมา อ้าปากกว้างเพื่อหายใจเฉียวม่อไม่ผ่อนมือ เพิ่มแรงมากขึ้น เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ...จนสีหน้าจางฉีหยางเขียวม่วง สกุลฉินเห็นว่าไม่ดีแน่ จึงรีบร้องเรียกขึ้นมาว่า“แม่ทัพน้อย!”เฉียวม่อค่อยผ่อนคลายมือ อยากที่จะกำจัดให้สิ้นซากเสียเดี๋ยวนี้สกุลฉินรีบประคองลูกชายลุกขึ้นมา ปัดฝุ่นบนตัวให้กับเขาจางฉีหยางหายใจหอบ ดวงตาสีดำเข้มจ้องมองที่เฉียวม่อหลังจากดีขึ้นบ้างแล้ว เขายกมือประสานหันไปทำความเคารพนา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 315
“มีทั้งหมด...สามคน ข้าไม่ค่อยได้เห็นอีกสองคนนั้น”“แม่นางเมิ่งมีคำสั่ง...พวกเรา เราก็ทำตาม”ชายขายผักพูดไปด้วย เลือดไหลไปด้วยไม่ค่อยได้เห็น ซึ่งก็คือเคยเห็นบ้างแล้วเฟิ่งจิ่วเหยียนถามอีก“อีกสองคนนั้นมีลักษณะเป็นยังไง”“คนหนึ่งบนใบหน้ามีไฝ ส่วนอีกคนหนึ่ง...คนนั้นชอบไปบ่อนเล่นการพนัน เป็นคนที่มีนิสัยลักขโมย หน้าตาปากแหลมแก้มเหมือนลิง...ท่านผู้กล้า ปล่อยข้าไปเถอะ ที่ข้ารู้ก็ล้วนบอกหมดแล้ว!”เฟิ่งจิ่วเหยียนใช้กริชเชยคางของเขาขึ้นมา“ทำไมพวกเจ้าต้องฟังคำสั่งเฉียวม่อ”ชายขายผักเสียเลือดมาก จนอ่อนแรงอย่างยิ่ง“พวกเรา... พวกเราล้วนถูกราชสำนักออกหมายนำจับ...เป็นโจรเจียงหยาง หากไม่เชื่อฟังนาง ก็จะส่งตัวพวกเราไปให้ทางการ”“เชื่อฟังนาง นางให้เงินพวกเราได้ใช้จ่าย...”“อีกอย่าง...นางวางยาพิษพวกเรา...ให้ยาถอนพิษพวกเราตามเวลาที่กำหนด ไม่อย่างนั้น...ก็จะตาย”“ท่านผู้กล้า ตอนนี้ข้าหักหลังนาง ไม่มีทางรอดแล้ว“ขอร้องท่าน...ให้ข้าได้ตายอย่างรวดเร็วด้วยเถอะ!”แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็นชา พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ได้”จากนั้นนางยกมีดขึ้นมาแล้วปาดลง ปาดคอชายขายผักตายเดิมก็เป็นอาชญากรรายใหญ่ ต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 314
อู๋ไป๋บาดเจ็บสาหัสอย่างมาก หลังจากฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นแม่ทัพน้อย ก็รู้ว่าตนเองมีชีวิตรอดแล้วร่างกายท่อนบนของเขา พันเต็มไปด้วยผ้าพันแผล สีหน้าซีดอ่อนแรง“แม่...”ทันใดนั้นก็เห็นว่าภายในห้องยังมีคนอื่น จึงรีบเปลี่ยนเป็นร้องเรียกขึ้นมาว่า “นายท่าน”เฟิ่งจิ่วเหยียนที่สวมหน้ากากเงินครึ่งชิ้น หันมามองดูเขาหมอกำลังบอกนางเกี่ยวกับข้อควรระวังของผู้บาดเจ็บหลังจากนางฟังแล้วก็จดจำไว้ จากนั้นก็จ่ายค่ารักษา ออกมาส่งหมอด้วยตนเองผ่านไปครู่หนึ่ง นางกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง แล้วเห็นอู๋ไป๋พยายามจะลุกขึ้นมานั่งนางรีบพูดสั่งทันทีว่า“อย่าเคลื่อนไหว”เขาบาดเจ็บสาหัสอย่างมาก ไม่รู้สึกเลยสักนิดหรือ?อู๋ไป๋รีบนอนลงอย่างเชื่อฟัง ฉีกยิ้มอย่างขมขื่น พร้อมพูดขึ้นมาว่า“นายท่าน กระหม่อมผิวหยาบเนื้อหนา ไม่เป็นไร”พูดว่าไม่เป็นไรนั้นเป็นความเท็จเขายังจำได้ มีดที่แทงลงมาหลายทีนั้น เจ็บปวดอย่างมาก“นายท่าน ชายขายผักคนนั้น...”“จับตัวมาได้แล้ว” เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดแทรกคำพูดของเขาอู๋ไป๋ยังอยากพูดอะไรอีก ก็มีชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งวิ่งเข้ามา“รองผู้นำพันธมิตร! เมื่อครู่ชายขายผักคนนั้นยังคิดอยากวิ่งหนี
