LOGINShare
บทที่ 138
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56
Related chapters
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 139
แม้ว่าหงส์ที่ถูกถอนขนงามมิสู้ไก่[1] แต่หลิงเยี่ยนเอ๋อร์เป็นสตรีที่ครองความโปรดปราดเหนือกว่าทั้งหกตำหนัก แม้ว่าใบหน้าจะเสียโฉม แต่ฝ่าบาทยังคงโปรดปรานนางอยู่หลายวัน แสดงให้เห็นว่านางมีความสามารถมาก เหลียนซวงภักดี ย่อมปฏิบัติตามคำสั่งของฮองเฮา แต่ซุนหมัวมัวกลับไม่กล้า ซุนหมัวมัวเกรงว่า หากหลิงกุ้ยเหรินกลับสู่ความยิ่งใหญ่อีกครั้ง นางจะรักษาชีวิตไว้ไม่ได้ เดิมนางคาดเดาไว้ว่า ฮองเฮาพานางออกมาคงไม่ใช่เรื่องดี แต่นางไม่คิดว่ามันจะเป็นงานที่น่าลำบากใจขนาดนี้! นางปักหลักยืนนิ่ง ไม่ไหวติง เหลียนซวงคนเดียวไม่อาจจับตรึงหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ไหว กลับถูกผลักออกมาแทน “เฟิ่งเวยเฉียง! หากเจ้ากล้าแตะต้องข้าแม้เพียงปลายเส้นผม ฝ่าบาทจะไม่มีวันละเว้นเจ้า!! ในวังแห่งนี้ นอกจากฝ่าบาทแล้ว ไม่มีผู้ใดกล้าถอดเสื้อผ้าของข้า! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร...” เฟิ่งจิ่วเหยียนใช้สายตาเยือกเย็นมองไปยังซุนหมัวมัว “ลงมือ!” ซุนหมัวมัวตื่นตกใจกับดวงตาของนาง ไม่ว่าหัวใจคัดค้านแค่ไหน สุดท้ายยังต้องกัดฟันเดินหน้า “หลิงกุ้ยเหริน บ่าวขอล่วงเกินแล้ว!” เสียงกรีดร้องของหลิงเยี่ยนเอ๋อร
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 140
ทันทีที่ได้ยินว่าฮ่องเต้เสด็จมา หลิงเยี่ยนเอ๋อร์พลันเปลี่ยนสีหน้า รีบบีบน้ำตาออกมาเล็กน้อย ทำท่าคล้ายกำลังถูกกลั่นแกล้ง “ฝ่าบาท...” เซียวอวี้เพิ่งก้าวพ้นประตู หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ที่สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยก็โผเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ร้องไห้จนไหล่สั่นระริก “ฝ่าบาทเพคะ ฮองเฮาสั่งให้คนฉีกทึ้งเสื้อผ้าของหม่อมฉัน เพื่อหวังให้หม่อมฉันอับอาย โชคดีที่หม่อมฉันขัดขืนสุดแรง จึงรักษาศักดิ์ศรีเฮือกสุดท้ายไว้ได้ หากท่านมาไม่ทัน หม่อมฉันคงจะ....คงจะสู้ไม่ไหวแล้วเพคะ!” นางพูดสื่อความนัยสองประการ สิ่งที่ไม่สามารถรักษาไว้ได้นั้น ไม่เพียงแต่ศักดิ์ศรีของนางเท่านั้น ยังรวมถึงแผลเป็นตรงตำแหน่งหัวใจของนางด้วย——สื่อถึงความลับของพิษวารีสวรรค์ในร่างกายเขา เซียวอวี้วางแขนโอบไหล่ของนางแล้วตบเบา ๆ สองสามครั้งเพื่อปลอบโยนโดยไม่ต้องพูดอะไร ในจังหวะเดียวกัน เขาจ้องมองไปที่เฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยสายตาเยือกเย็น “ไสหัวกลับตำหนักหย่งเหอของเจ้าไปซะ! หากเราไม่อนุญาต ห้ามเจ้าเหยียบเข้าตำหนักชิงซวีอีก!” เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้พูดแก้ตัว เพียงโค้งคำนับเท่านั้น “เพคะ” หลิงเยี่ยนเอ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 141
ยังไม่ทันข้ามวัน ข่าวที่ฮ่องเต้เสด็จไปที่ตำหนักชิงซวี เพื่อออกหน้าแทนหลิงกุ้ยเหรินก็แพร่สะพัดไปทั่ววังหลวงไทเฮาทรงกังวลพระทัยอย่างมาก“ฝ่าบาทยังตัดใจจากหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ไม่ได้อีกรึ!”กุ้ยหมัวมัวพลันเอ่ยด้วยความกังวลใจเช่นกัน“ได้ยินว่าฝ่าบาทเสด็จไปที่ตำหนักชิงซวี เพราะฮองเฮาเสด็จไปหาเรื่องหลิงกุ้ยเหริน“ฝ่าบาททรงตวาดใส่ฮองเฮาต่อหน้าธารกำนัล และไม่อนุญาตให้ฮองเฮาเสด็จไปที่ตำหนักชิงซวีอีก“ไทเฮาเพคะ หลิงกุ้ยเหรินเคยชินกับการใช้เล่ห์เหลี่ยม กลัวว่าอีกไม่นานนางก็จะได้รับความโปรดปรานเหมือนเดิม”ไทเฮาทรงเอ่ยด้วยความโมโหว่า: “ฮองเฮาก็เช่นกัน เหตุใดถึงต้องไปหาเรื่องนาง นี่ไม่เท่ากับเปิดโอกาสให้หลิงเยี่ยนเอ๋อร์หรอกหรือ?”เหล่าสนมที่เดิมทีคิดจะซ้ำเติมหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ พอเห็นท่าทางของฮ่องเต้ พวกนางจึงได้แต่เก็บงำเอาไว้ทุกคนต่างก็คาดเดาเช่นเดียวกับกุ้ยหมัวมัว ในไม่ช้าหลิงกุ้ยเหรินก็จะได้รับความโปรดปรานเหมือนเดิม จึงไม่อาจเป็นศัตรูกับนางได้ตำหนักเสียนซิ่งสาวใช้ตงเซี่ยรู้สึกสงสัย“พระนาง หลิงกุ้ยเหรินวาสนาดีเสียจริง เห็นอยู่ว่านางร่วงลงไปยังก้นเหว แต่ก็ยังปีนขึ้นมาได้ กลัวว่านางจะเป็นส
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 142
เซียวอวี้ถอดอาภรณ์ออกมาได้ครึ่งตัวแล้ว แต่สตรีตรงหน้ากลับบอกให้เขารอก่อนรออะไรกัน?เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยต่อ“ต้องหาสถานที่ที่ไม่มีใครรบกวน เพราะข้าต้องใช้เวลาสองวันเต็ม ในการขับพิษของท่านให้หมดในคราวเดียว”นัยน์ตาของเซียวอวี้เปลี่ยนเป็นเย็นชา“ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกว่า การฝังเข็มขับพิษในคราวเดียว จะเป็นอันตรายต่อคนที่ถูกพิษ”เขาเกิดความสงสัย หรือว่านางอยากให้เขาตายเฟิ่งจิ่วเหยียนตอบอย่างใจเย็น“ข้าพบวิธีแล้ว“หากท่านไม่วางใจก็แค่หาคนมาจับตาเฝ้าดู”เซียวอวี้จ้องมองดวงตาทั้งคู่ของนางนัยน์ตาของนางลึกซึ้งและไร้ความรู้สึกราวกับน้ำนิ่งในก้นสมุทรทว่าเผยให้เห็นถึงความเที่ยงตรง ไม่มีแผนการเจ้าเล่ห์ เพราะสิ่งสำคัญที่สุดอยู่ที่พิษแดนฝันในตัวของนาง หากเขาตาย นางจะไม่ได้ยาถอนพิษและอาจจะต้องตายอีกอย่างเขาก็ต้องการขับพิษออกให้หมดโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นทุกครั้งที่พิษกำเริบ เขาจะต้องทนต่อความเจ็บปวดและทรมานจนไม่อาจบรรยายได้เขาไม่ใช่นักเดิมพัน แต่ก็มีนิสัยของนักเดิมพันหลังจากคิดทบทวน เซียวอวี้ก็ตอบตกลงสถานที่ที่นางจะไม่ถูกรบกวน และยังควบคุมนางได้ดีที่สุดก็คือ ห้องลับใต้ดินของตำหนักห
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 143
ปกติเมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนตกอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คับขัน เรื่องการขับถ่ายไม่ใช่ปัญหาสำหรับนางดื่มน้ำให้น้อยลง และกลั้นไว้ก็จะผ่านไปได้แต่นึกไม่ถึงว่าโอรสสวรรค์ที่มีชีวิตสูงส่งจะอดทนได้เช่นกันเมื่อนาฬิกาทรายเดินไปได้ครึ่งชั่วยาม บุรุษที่กำลังนั่งทำสมาธิบนเตียงหยกพลันลืมตา และสบตากับเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยแววตาคมปลาบ“เจ้ามองเราทำไม”เขารับรู้ได้ในขณะที่นางมองเขาเฟิ่งจิ่วเหยียนจึงถามโดยไม่ปิดบังว่า“ท่านไม่มีความต้องการอะไรบ้างหรือ”ความต้องการ?นางสามารถถามให้ชัดเจนกว่านี้ได้!เซียวอวี้ไม่ตอบ สีหน้าของเขาเยือกเย็นราวกับเกล็ดน้ำค้าง ในดวงตาลึก ๆ เต็มไปด้วยความโกรธ เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่คิดว่าการที่ตัวเองถามเช่นนี้มีอะไรแปลกนัก นี่ยังถือเป็นการถามโดยอ้อมด้วยซ้ำแต่ปฏิกิริยาของเขากลับดูชอบกลการกินและการขับถ่ายเป็นความต้องการปกติของมนุษย์บางทีในฐานะจักรพรรดิ เขาอาจคิดว่าตนเองไม่เหมือนปุถุชนธรรมดาสายตาของนางเหลือบมองส่วนล่างของเขา“กลั้นไว้นานไม่ค่อยดีนัก”ไม่ใช่ว่านางใจดี แค่กลัวว่าเขาจะห่วงภาพลักษณ์จนยอมทรมานตัวเอง ถ้าเขากลั้นไม่อยู่ในขณะที่นางขับพิษอยู่ก็จะยิ่งลำบากอุณหภูมิ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 144
เฟิ่งจิ่วเหยียนล้มลงบนเตียงหยก บุรุษที่เดิมทีนอนอยู่บนเตียง ในเวลานี้กลับพลิกตัวขึ้นมาอยู่บนตัวนาง เขาใช้ฝ่ามืออันแข็งแกร่งกดไหล่ของนางไว้ และโน้มตัวลงมา ราวกับพยัคฆ์ร้าย สายตาดุดันกวาดมองไปทั่วร่าง หวังจะกลืนนางลงไปในท้องนางหรี่ตาลงและแทงเข็มสุดท้ายลงไปโดยไม่ลังเลนางรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาค้ำยันแผงอกของเขาที่ขยับใกล้เข้ามา และยังป้องกันไม่ให้สัมผัสกับเข็มเงินเหล่านั้นริมฝีปากบางของบุรุษเกือบจะแนบกับใบหน้าด้านข้างของนาง คลับคล้ายเหมือนจะถูกับใบหน้าและติ่งหูลมหายใจของเขาที่กำลังพ่นใส่ข้างลำคอของนาง ราวกับคลื่นความร้อนในคิมหันตฤดู“เราลืมบทสวดชำระล้างจิตใจไปแล้ว...”เฟิ่งจิ่วเหยียนเตือนเขาด้วยประกายตาเยือกเย็น“ข้าท่องให้ฟังแล้วท่านก็ท่องตาม”พอฝืนท่องไปได้สักพัก มันก็เริ่มเห็นผลแววตาอันร้อนรุ่มของเซียวอวี้ที่มองนางก็คลายลงอย่างมากจากนั้นเขาก็รู้ตัวว่าตนเองทำสิ่งใดลงไป จึงรีบลุกขึ้นนั่ง ทำสมาธิ และสงบจิตใจทันทีหลังจากนั้นมาเขาก็ไม่สูญเสียการควบคุมอีกเลยครึ่งชั่วยามผ่านไปเฟิ่งจิ่วเหยียนก็ดึงเข็มขึ้นมาเซียวอวี้เหงื่อไหลออกมาก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาปกคลุมด้วยชั้นเหงื
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 145
ขณะที่เซียวอวี้กำลังจะสัมผัสหน้ากากของนาง เข็มเงินเล่มหนึ่งก็แตะอยู่ที่อกของเขาแววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็น“ความสงสัยบางครั้งก็ทำร้ายคนได้”เซียวอวี้เม้มริมฝีปากบางเล็กน้อยจากนั้น เขารีบชักมือกลับทันทีนางก็ชักเข็มเงินในมือกลับเช่นกันทั้งสองคนต่างอยู่ในอาการสงบหลังจากกลไกทางเข้าถูกเปิดออกเฉินจี๋เห็นว่าฮ่องเต้ยังทรงปลอดภัยดี ความกังวลใจจึงคลายลงแต่นักฆ่าหญิงผู้นั้น ถ้าจะให้มั่นใจแน่ ๆ ก็ต้องจับตัวไว้หรือฉวยโอกาสตอนที่นางกำลังอ่อนแอ สังหารนางซะ!เฉินจี๋ชักดาบของเขาออกมาทันทีแต่กลับได้ยินฮ่องเต้รับสั่งว่า“ปล่อยนางไป”......รัตติกาลมืดมิดตำหนักหย่งเหอสองวันมานี้เหลียนซวงจิตใจว้าวุ่น จนกระทั่งเห็นฮองเฮาเสด็จกลับมา จึงค่อยโล่งใจขึ้นมาแต่ทันใดนั้นก็พบว่าฮองเฮาเหมือนจะได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง!“ฮองเฮา ท่าน…”เฟิ่งจิ่วเหยียนพยุงสังขารที่อ่อนแรง มือหนึ่งจับที่มุมโต๊ะ อีกมือหนึ่งกำคอเสื้อของตนเองไว้แน่น“ออกไปเฝ้าด้านนอกไว้”ลำคอของนางเหมือนถูกไฟเผา น้ำเสียงที่เอ่ยดูแหบพร่า“เพคะ!” เหลียนซวงไม่รู้ว่าในช่วงสองวันที่ผ่านมาฮองเฮาทรงพบเจอสิ่งใดมาบ้าง แต่ก็เข้า
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 146
ในท้องพระโรง เสนาบดีของทั้งสองแคว้นกำลังโต้เถียงกันอย่างดุเดือดหูเอ่อร์ต๋าไม่ได้กล่าวอ้างลอย ๆ“กราบทูลฝ่าบาท เมิ่งสิงโจวสังหารชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ของรัฐเหลียง การจ่ายเบี้ยชดเชยนั้น ก็เพื่อปลอบขวัญให้กับพวกเขา ส่วนการให้เมิ่งสิงโจวยอมรับโทษนั้น ก็เพื่อบำรุงขวัญให้กับราษฎรในรัฐเหลียงทุกหมู่เหล่า ถือเป็นการส่งเสริมให้เกิดการเจรจาสงบศึกและเป็นพันธมิตรกันระหว่างสองแคว้น“หากหนานฉีไม่มีการชดเชยใด ๆ ต่อให้ขุนนางกงสุลจะยินดีลงนามในหนังสือเจรจาสงบศึก เกรงว่าทหารหลายแสนนายของรัฐเหลียง ราษฎรทั่วหล้า และวิญญาณที่ตายไปแล้วอีกนับไม่ถ้วนก็จะไม่เห็นด้วย!”เสนาบดีของหนานฉีโต้แย้งทันที“เมื่อสองแคว้นทำสงครามกัน ย่อมต้องมีการบาดเจ็บล้มตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! อีกอย่างทหารของเราก็ไม่เคยสังหารชาวบ้านของรัฐเหลียงที่ไร้อาวุธ แล้วจะพูดถึงวิญญาณอะไร! บำรุงขวัญอะไร!”หูเอ่อร์ต๋าหรี่ตาหยีพร้อมกับลูบเครา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันว่า“ถ้าพูดเช่นนี้ หนานฉีก็ไม่มีความคิดที่จะเจรจาสงบศึกอย่างนั้นรึ?”ได้เลย!ถ้าเช่นนั้นก็ต้องเปิดฉากทำสงคราม สู้รบกันต่อไป!ถึงอย่างไรเมิ่งสิงโจวก็ยังไม่หายป่วย คงจะออกรบไม่ได
Latest chapter
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 322
ที่แท้ในกล่องก็คือหินเซวียนอิงก้อนนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่เข้าใจนัก เซียวอวี้ส่งสิ่งนี้ให้นางทำไมกัน?หลิวซื่อเหลียงวางหินเซวียนอิงลงพร้อมกล่อง เขาอดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปถึงยามที่ฮ่องเต้ทรงรับสั่งให้เขานำหินก้อนนี้มาส่ง เขารู้สึกงุนงงเป็นอย่างมากถึงแม้จะกล่าวกันว่าสิ่งที่ฝ่าบาททรงพระราชทานให้ล้วนนับเป็นรางวัล ทว่า...การส่งหินก้อนหนึ่ง ย่อมทำให้คนรู้สึกสับสนอยู่บ้างเดิมทีเขาคิดว่าคงเป็นเพราะทักษะการขี่ม้าของฮองเฮาดี ย่อมเป็นผู้ที่รักม้าด้วย ด้วยเหตุนี้ฝ่าบาทจึงทรงส่งหินรูปม้าให้นางทว่าความจริงก็คือ ยามนั้นฝ่าบาทตรัสเสียงต่ำประโยคหนึ่งว่า“นิสัยของฮองเฮาก็เหมือนหินก้อนนี้ ทั้งน่ารังเกียจทั้งแข็งกระด้าง”คำพูดนี้ของฝ่าบาท หลิวซื่อเหลียงไม่มีความกล้าที่จะบอกกล่าวฮองเฮา แม้แต่คำเดียวก็ไม่กล้าพูดถึงเขาจึงได้แต่พูดยิ้ม ๆ ว่า “ฮองเฮา ฝ่าบาททรงคิดถึงท่านพ่ะย่ะค่ะ”ถึงแม้จะไม่รู้เหตุผลเบื้องหลังเรื่องนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ยังรับหินเซวียนอิงก้อนนี้มาว่ากันตามจริงแล้วนี่เป็นความจริงใจที่จางฉี่หยางมีต่อนางผู้เป็นอาจารย์......ณ จวนองครักษ์อารักขาประตูเฉียวม่อขังตัวเองเอาไว้ในห้อง ท
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 321
เฉียวม่อไต่ถามด้วยความเป็นห่วงก่อน“ฉี่หยาง ไม่ได้เจอกันนานเลย เจ้าสบายดีหรือไม่?”จางฉี่หยางไม่อยากจะโทษนาง ทว่าเมื่อคิดถึงคำพูดทำร้ายจิตใจที่นางพูดเมื่อวันนั้น ก็ยากที่เขาจะใช้ใจที่เคยเต็มไปด้วยความเคารพเลื่อมใสมาเผชิญหน้ากับนางเขาตอบนางอย่างรักษามารยาทที่ควรจะมีอย่างเต็มที่ว่า“ขอบคุณใต้เท้าที่เป็นห่วง ข้า...สบายดี”เดิมเขาคิดจะบอกนางว่า...ท่านแม่เสียชีวิตแล้ว ท่ามกลางการเคี่ยวกรำจากความอดอยากและความเจ็บป่วย นางตายจากไปอย่างทุกข์ทรมานทว่านางกลับถามต่อทันทีว่า“เจ้ารู้จักกับซูฮ่วนได้อย่างไร?”จางฉี่หยางตอบมั่ว ๆ“เป็นเรื่องบังเอิญน่ะ”ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของศิษย์พี่คิดดูแล้วศิษย์พี่เองก็คงไม่มีทางบอกเขาจนทำให้เขาต้องเข้ามาพัวพันด้วยจากนั้นเฉียวโม่แสดงสีหน้าเศร้าเสียใจแล้วตรงเข้าประเด็น“ฉี่หยาง ที่วันนั้นข้าปฏิเสธไม่รับเจ้าเป็นศิษย์ ที่จริงแล้วเพราะข้าไม่อาจทำใจให้เจ้าไปตายในสนามรบได้“ข้ากับพ่อของเจ้าเป็นสหายที่ดีต่อกัน เรื่องของเขา จนตอนนี้ข้า...ข้าก็ยังไม่อาจทำใจได้ลง“เจ้าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียวของเขา ข้าเพียงหวังให้เจ้าได้มีชีวิตที่สง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 320
เมื่อถูกถามว่าอาจารย์เป็นผู้ใด จางฉีหยางหันไปมองเฉียวม่อและเวลานี้ เฉียวม่อก็หันมามองเขา พร้อมยิ้มแย้มให้กับเขาแต่เขาเพียงมองดูนาง ไม่พูดว่าอะไรเด็กคนนี้ กลัวว่านางจะปฏิเสธหรือ?เฉียวม่อพูดขึ้นมา เพื่อเป็นการให้กำลังใจเขา“หนุ่มน้อย พูดออกมาอย่างกล้าหาญเถอะ เจ้าสร้างคุณงามความดีใหญ่โตขนาดนี้ ไม่ว่าเป็นใคร ล้วนยินดีรับเจ้าเป็นลูกศิษย์”เพื่อเหมืองหินเซวียนอิงนั้น นางก็สามารถที่จะฝืนรับเขาไว้เป็นลูกศิษย์ได้หลังจากนั้นค่อยหาโอกาสกำจัดเขาก็ได้...จางฉีหยางผงกหัวให้กับเขา ราวกับรับรู้ความตั้งใจของนางแล้วจากนั้นเขาก็พูดขึ้นมา “อาจารย์ของข้าก็คือ...คนในยุทธภพขนานนามว่า รากษสพันเงา ซูฮ่วน”เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ ทุกคนเงียบสงบเฉียวม่อตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ รู้สึกเหมือนเลือดในกายแข็งตัวจนหมดในทันทีซูฮ่วน ศิษย์พี่? !โกหกหรือเปล่า!ศิษย์พี่อยู่ในตำหนักเย็นตลอดไม่ใช่หรือ? นางรับจางฉีหยางเป็นลูกศิษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่!ไม่! ไม่ควรเป็นแบบนี้!จางฉีหยางควรที่จะคารวะนางที่เป็นแม่ทัพน้อยเมิ่งคนนี้เป็นอาจารย์ ไม่ใช่ซูฮ่วนอะไรนั่น!เวลานี้ หลายคนของกรมศัสตราวุธ สีหน้าแต่ละคนตกตะลึง หวา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 319
เมื่อได้ยินว่ามีคนจะถวายหินเซวียนอิง เซียวอวี้หันไปมองเฉียวม่อเฉียวม่อพูดด้วยสัญชาตญาณ“ฝ่าบาท คนของกรมศัสตราวุธล้วนพูดว่า หินเซวียนอิงถูกขุดหมดตั้งแต่แรกแล้ว เป็นไปไม่ได้...”เซียวอวี้ไม่มีความอดทนฟังนางพูดจนจบ มีรับสั่งให้หนุ่มน้อยคนนั้นมาเข้าเฝ้าโดยตรงสายตาเฉียวม่อฉายแววมืดหมองนางจะคอยดูว่า หินเซวียนอิงนั่น เป็นของจริงหรือของปลอม!หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง หนุ่มน้อยคนนั้นถูกพาเข้ามาวินาทีแรกที่เห็นเขา ท่าทีเฉียวม่อกลายเปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดใจทันทีเป็นจางฉีหยางได้อย่างไร!จางฉีหยางก็แปลกใจที่เห็นเฉียวม่ออยู่ที่นี่แต่คำสั่งของอาจารย์สำคัญที่สุดเขาถวายบังคมจักรพรรดิอย่างนอบน้อม“ฝ่าบาท ข้าชื่อจางฉีหยาง มาถวายหินเซวียนอิง”เซียวอวี้มีรับสั่งให้คนของกรมศัสตราวุธเข้าวัง ให้พวกเขามาดูพร้อมกันว่า หินเซวียนอิงในมือหนุ่มน้อยคนนี้เป็นของจริงหรือไม่หลังจากผ่านการพิสูจน์หลายด้านแล้ว สุดท้ายทุกคนยืนยันเหมือนกันว่า“ฝ่าบาท ใช่หินเซวียนอิงจริงๆ !”พวกเขาแต่ละคนตื่นเต้นอย่างมากมีหินเซวียนอิงแล้ว ก็จะสามารถสร้างปืนหอกไฟแบบใหม่แล้วเฉียวม่ออึ้งไปครู่หนึ่ง มองดูจางฉีหยาง อยากจะพ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 318
หินเซวียนอิง เคยย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ตอนนี้กลับได้มาเฟิ่งจิ่วเหยียนรีบถามทันที“นี่คือหินเซวียนอิง เจ้ามีได้อย่างไร?”จางฉีหยางกลับแปลกประหลาดใจ“อาจารย์ ทำไมท่านก็รู้จักหินเซวียนอิง?“เมื่อสามปีก่อน ครั้งแรกที่ข้าได้เจอแม่ทัพน้อยเมิ่ง ได้ยินเขากับท่านพ่อคุยกันเรื่องหินเซวียนอิง ดูเหมือนนางจะชอบหินนี้มาก ดูในตำราก็มีบันทึกไว้“ความจำของข้าดี จึงจดจำไว้“ตำบลหลินผิงที่บ้านเกิดของข้า มีหุบเขามากมาย ยามมีเวลาว่าง ข้าก็จะออกค้นหาไปทั่ว เมื่อหนึ่งปีก่อน ข้าได้เจอหินเซวียนอิง ดังนั้นข้าจึงนำมันมาเป็นของขวัญคารวะอาจารย์...”เมื่อสามปีก่อน เฟิ่งจิ่วเหยียนก็คิดอยากปรับเปลี่ยนปืนหอกไฟรูปแบบใหม่ตอนนั้นนางก็มั่นใจแล้วว่า สิ่งสำคัญที่สุด ก็คือฉนวนกันความร้อน และสิ่งที่เหมาะสมในการทำเป็นฉนวนกันความร้อนที่สุด ก็คือเหล็กเซวียนอิงที่หล่อหลอมมาจากหินเซวียนอิงคิดไม่ถึงว่า ถูกเด็กคนนี้ได้ยินอย่างไม่ตั้งใจ และช่วยนางตามหาจนเจอแล้ว!ปกติเฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นคนสงบควบคุมตนเองได้ดีต่อให้ดีใจแค่ไหน ก็ไม่มีทางแสดงออกมานางรีบถามจางฉีหยาง“ข้าก็ชอบหินเซวียนอิงอย่างมาก บอกข้าได้ไหมว่า เจ้าเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 317
ริมฝีปากจางฉีหยางแห้งแตก เสียงที่พูดออกมาค่อนข้างเสียงแหบแห้งอย่างยิ่งเฟิ่งจิ่วเหยียนสบสายตากับเขา มองเห็นถึงรัศมีสังหารในแววตาของเขา“ไหว้ผู้ล่วงลับ เดินผ่านทางนี้” นางพูดอธิบายเพราะจางฉีหยางหิวโซเป็นเวลานาน มือจึงสั่นเทา เอาสิ่งของเซ่นไหว้พวกนั้นคืนให้กับนาง“เอาคืนไป! แม่ของข้าไม่ต้องการสิ่งพวกนี้!”เฟิ่งจิ่วเหยียนทำเป็นเหมือนมองไม่เห็นการปฏิเสธของเขานางชักกระบี่ออกมาจากฟักตรงเอวตามด้วยเสียงรอยแตกร้าวดังในอากาศ ต้นไม้ด้านข้างต้นหนึ่งถูกนางโค่นลง ตัดเป็นกระดานขนาดเท่าศิลาหลุมศพจางฉีหยางมองดูภาพนี้ แววตาไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆจนเฟิ่งจิ่วเหยียนเอาแผ่นไม้นั่นวางบนพื้น แล้วถามเขา“ผู้ล่วงลับสกุลอะไร”จางฉีหยางมีปฏิกิริยาขึ้นมาเล็กน้อย มองดูนางอย่างแปลกประหลาดใจเฟิ่งจิ่วเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่มีความสงสารอย่างสูงส่ง“มีป้ายหลุมศพ ก็จะไม่กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน”จางฉีหยางหัวเราะเย้ย“ข้าไม่เชื่อ”เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาเหมือนล้อเล่นว่า“เป็นผีก็สามารถหลงทางได้ มีป้ายหลุมศพ ต่อไปแม่ของเจ้าก็จะรู้ว่า ที่นี่เป็นบ้านของนาง เป็นบ้านที่ลูกชายของนางสร้างให้นางด้วยต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 316
จางฉีหยางตอบโต้รวดเร็วมาก หลบเลี่ยงฝ่ามือแรกของเฉียวม่อได้จากนั้นเฉียวม่อโจมตีเขาอีกอย่างต่อเนื่องจางฉีหยางเดินทางไกลมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ทั้งหิวทั้งหนาวเวลานี้จึงไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเท่าไรนักแต่ต่อให้อยู่ภายใต้สภาพเช่นนี้ ยังสามารถหลบเลี่ยงเฉียวม่อได้ ซ้ำยังสามารถหาโอกาสตอบโต้ได้สีหน้าเฉียวม่อมืดมิดอย่างรวดเร็วเด็กคนนี้ เก่งกาจกว่าที่นางคิดไว้นางแกล้งทำเป็นจู่โจมส่วนล่างของเขา ฉวยโอกาสตอนที่เขาตอบโต้ เคลื่อนตัวไปทางด้านหลังเขาอย่างรวดเร็ว เตะหลังเข่าของเขาอย่างรุนแรงจางฉีหยางงอเข่าลง ขาข้างหนึ่งคุกเข่าลงจากนั้น เฉียวม่อใช้แขนรัดคอเขาไว้จากทางด้านหลังจางฉีหยางถูกบีบให้เงยศีรษะขึ้นมา อ้าปากกว้างเพื่อหายใจเฉียวม่อไม่ผ่อนมือ เพิ่มแรงมากขึ้น เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ...จนสีหน้าจางฉีหยางเขียวม่วง สกุลฉินเห็นว่าไม่ดีแน่ จึงรีบร้องเรียกขึ้นมาว่า“แม่ทัพน้อย!”เฉียวม่อค่อยผ่อนคลายมือ อยากที่จะกำจัดให้สิ้นซากเสียเดี๋ยวนี้สกุลฉินรีบประคองลูกชายลุกขึ้นมา ปัดฝุ่นบนตัวให้กับเขาจางฉีหยางหายใจหอบ ดวงตาสีดำเข้มจ้องมองที่เฉียวม่อหลังจากดีขึ้นบ้างแล้ว เขายกมือประสานหันไปทำความเคารพนา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 315
“มีทั้งหมด...สามคน ข้าไม่ค่อยได้เห็นอีกสองคนนั้น”“แม่นางเมิ่งมีคำสั่ง...พวกเรา เราก็ทำตาม”ชายขายผักพูดไปด้วย เลือดไหลไปด้วยไม่ค่อยได้เห็น ซึ่งก็คือเคยเห็นบ้างแล้วเฟิ่งจิ่วเหยียนถามอีก“อีกสองคนนั้นมีลักษณะเป็นยังไง”“คนหนึ่งบนใบหน้ามีไฝ ส่วนอีกคนหนึ่ง...คนนั้นชอบไปบ่อนเล่นการพนัน เป็นคนที่มีนิสัยลักขโมย หน้าตาปากแหลมแก้มเหมือนลิง...ท่านผู้กล้า ปล่อยข้าไปเถอะ ที่ข้ารู้ก็ล้วนบอกหมดแล้ว!”เฟิ่งจิ่วเหยียนใช้กริชเชยคางของเขาขึ้นมา“ทำไมพวกเจ้าต้องฟังคำสั่งเฉียวม่อ”ชายขายผักเสียเลือดมาก จนอ่อนแรงอย่างยิ่ง“พวกเรา... พวกเราล้วนถูกราชสำนักออกหมายนำจับ...เป็นโจรเจียงหยาง หากไม่เชื่อฟังนาง ก็จะส่งตัวพวกเราไปให้ทางการ”“เชื่อฟังนาง นางให้เงินพวกเราได้ใช้จ่าย...”“อีกอย่าง...นางวางยาพิษพวกเรา...ให้ยาถอนพิษพวกเราตามเวลาที่กำหนด ไม่อย่างนั้น...ก็จะตาย”“ท่านผู้กล้า ตอนนี้ข้าหักหลังนาง ไม่มีทางรอดแล้ว“ขอร้องท่าน...ให้ข้าได้ตายอย่างรวดเร็วด้วยเถอะ!”แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็นชา พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ได้”จากนั้นนางยกมีดขึ้นมาแล้วปาดลง ปาดคอชายขายผักตายเดิมก็เป็นอาชญากรรายใหญ่ ต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 314
อู๋ไป๋บาดเจ็บสาหัสอย่างมาก หลังจากฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นแม่ทัพน้อย ก็รู้ว่าตนเองมีชีวิตรอดแล้วร่างกายท่อนบนของเขา พันเต็มไปด้วยผ้าพันแผล สีหน้าซีดอ่อนแรง“แม่...”ทันใดนั้นก็เห็นว่าภายในห้องยังมีคนอื่น จึงรีบเปลี่ยนเป็นร้องเรียกขึ้นมาว่า “นายท่าน”เฟิ่งจิ่วเหยียนที่สวมหน้ากากเงินครึ่งชิ้น หันมามองดูเขาหมอกำลังบอกนางเกี่ยวกับข้อควรระวังของผู้บาดเจ็บหลังจากนางฟังแล้วก็จดจำไว้ จากนั้นก็จ่ายค่ารักษา ออกมาส่งหมอด้วยตนเองผ่านไปครู่หนึ่ง นางกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง แล้วเห็นอู๋ไป๋พยายามจะลุกขึ้นมานั่งนางรีบพูดสั่งทันทีว่า“อย่าเคลื่อนไหว”เขาบาดเจ็บสาหัสอย่างมาก ไม่รู้สึกเลยสักนิดหรือ?อู๋ไป๋รีบนอนลงอย่างเชื่อฟัง ฉีกยิ้มอย่างขมขื่น พร้อมพูดขึ้นมาว่า“นายท่าน กระหม่อมผิวหยาบเนื้อหนา ไม่เป็นไร”พูดว่าไม่เป็นไรนั้นเป็นความเท็จเขายังจำได้ มีดที่แทงลงมาหลายทีนั้น เจ็บปวดอย่างมาก“นายท่าน ชายขายผักคนนั้น...”“จับตัวมาได้แล้ว” เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดแทรกคำพูดของเขาอู๋ไป๋ยังอยากพูดอะไรอีก ก็มีชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งวิ่งเข้ามา“รองผู้นำพันธมิตร! เมื่อครู่ชายขายผักคนนั้นยังคิดอยากวิ่งหนี
