Share

บทที่ 5

Penulis: กระดาษรักครึ่งแผ่น
จางหยวนเผยรอยยิ้มออกมา: "พ่อครับ แม่ครับ ผมหายแล้ว ผมจำเรื่องในอดีต ได้ทั้งหมด"

เพล้ง

ชามที่อยู่ในมือของหวังฮุ่ยหล่นลงบนพื้น

เธอร้องไห้ด้วยความดีใจสุดขีด: "ดีเหลือเกิน ดีเหลือเกิน ในที่สุดลูกหยวนก็หายดีแล้ว"

จางต้าซานไม่ได้พูดอะไร แต่นัยน์ตาของเขากลับเปล่งประกายแวววาวอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นภาพฉากนี้ จางหยวนก็สะอื้นไห้พร้อมพูดว่า "พ่อครับแม่ครับ ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ พ่อกับแม่ลำบากแล้ว"

“ไม่ลำบาก เลี้ยงลูกชายของตนเอง มันจะไปลำบากอะไร!” จางต้าซานเผยรอยยิ้มที่หาได้ยากออกมา

จางหยวนกล่าวต่อว่า: "พ่อครับ จริง ๆ แล้ว ผมไม่เพียงแต่หายดีเท่านั้น แต่ผมยังได้เรียนรู้ศาสตร์ทางการแพทย์บางอย่างด้วย ให้ผมดูอาการพ่อหน่อย บางทีผมอาจจะมีวิธีรักษาขอของพ่อก็ได้"

"ลูกหยวน ไม่ต้องพยายามแล้ว ขาทั้งสองข้างของพ่อ ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย แม้แต่หมอประจำหมู่บ้านก็ยังบอกว่ามันใช้การไม่ได้แล้ว... ลูกหายก็ดีแล้ว พรุ่งนี้พ่อจะขายที่ดินติดถนนของบ้านเราซะ แล้วหาเมียให้ลูกสักคนหนึ่ง ต่อไปจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข…"จางต้าซานโบกไม่โบกมือ

เมื่อได้ยินดังนี้ นัยน์ตาของจางหยวนก็อดไม่ได้ที่จะแดงก่ำอีกครั้ง

พ่อแม่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกมีชีวิตที่ดี

หลังจากที่รู้เรื่องที่ตนหายดีแล้ว สิ่งแรกที่พ่อนึกถึงคืออนาคตของตนเอง ไม่ใช่เรื่องขาของเขา

จางหยวนกลั้นน้ำตาเอาไว้ แล้วยืนกรานว่า “พ่อครับ ให้ผมลองดูหน่อย”

ขณะที่พูด เขาก็เปิดผ้าห่มออก แล้วค่อย ๆ ยกขาทั้งสองของพ่อขึ้น

ขาทั้งสองข้างของพ่อ ตั้งแต่เข่าลงมา ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย และยังคงบวมอยู่ตลอดเวลา

จางหยวนตรวจดูสักพักหนึ่ง

“โชคดีที่กระดูกไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่เส้นลมปราณบางส่วนตายก็เท่านั้น”

“ในมรดกวิชาของพี่เทพธิดาตนนั้น มีวิธีซ่อมแซมเส้นลมปราณด้วย”

เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วหันกลับมาถามว่า “แม่ครับ ที่บ้านมีเข็มเงินบ้างไหมครับ?”

"มีมีมี..."

หวังฮุ่ยรีบไปหาทันที

เข็มเงินนี้ เป็นเข็มเงินที่แพทย์แผนจีนที่มารักษาจางต้าซานก่อนหน้านี้ทิ้งเอาไว้

แพทย์แผนจีนคนนั้นว่ากันว่าเป็นแพทย์แผนจีนโบราณที่มีชื่อเสียงในละแวกเหล่านั้น

แม้ว่า จะจ่ายค่ารักษาให้แพทย์แผนจีนชราคนนั้นไปหลายหมื่นบาท แต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะรักษาขาทั้งสองข้างของพ่อได้เลย

ไม่นาน แม่ของเขาก็นำเข็มเงินมา

หลังจากที่จางหยวนทำความสะอาด และฆ่าเชื้อแล้ว ก็เตรียมที่จะรักษาโรคให้พ่อของเขา

แม้ว่าจางต้าซานและหวังฮุ่ยจะสงสัยว่าจางหยวนรู้ศาสตร์ทางการแพทย์หรือไม่

แต่เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่จริงจังของจางหยวน ทั้งสองก็ไม่ได้ห้ามปราม อย่างไรเสียก็เป็นความพยายามครั้งสุดท้ายแม้ว่าจะหมดหวังแล้วก็ตาม

ทั้งสองไม่รู้ว่า จางหยวนในตอนนี้ รู้มากกว่าศาสตร์ทางการแพทย์

เขาเจาะเข็มเงินเข้าไปในจุดฝังเข็มบนขาของพ่อได้อย่างแม่นยำ

จางหยวนรู้สึกประหลาดใจที่พบว่า แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาใช้เข็มเงิน แต่เขากลับรู้สึกช่ำชองเป็นอย่างมาก

เข็มเงินอันเรียวเล็กเล่มนั้น ราวกับว่าเป็นทหารที่เชื่อฟัง หากตนอยากจะเจาะเข็มลงจุดนั้น ก็สามารถเจาะลงไปได้อย่างแม่นยำ

ไม่นาน เข็มเงินหลายเล่มก็เจาะเข้าไปบนหน่องของพ่อ

เข็มเงินเหล่านี้เรียงต่อกัน ราวกับว่าเป็นไส้เดือนหรืองูตัวน้อยที่เลื้อยคดเคี้ยวไปมา

ในขณะนี้ จางหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วใช้มือจับปลายเข็มเงิน แล้วค่อย ๆ ขยับมันเบา ๆ

พอโยกเข็มเงินทั้งหมดแล้ว จางหยวนก็ค่อย ๆ ถอนเข็มเงินที่เจาะเข้าไปในจุดฝังเข็มขึ้นมาหน่อยหนึ่ง จากนั้นมันก็เริ่มโยกจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง ราวกับว่าควบคุมเรือใบ

หากคนที่รู้เทคนิคการฝังเข็มของการแพทย์แผนจีนได้เห็นภาพฉากนี้ จะต้องตะโกนว่า: "มังกรฟ้ากระดิกหาง" อย่างแน่นอน

ใช่แล้ว เทคนิคการฝังเข็มที่จางหยวนใช้ ก็คือเทคนิคการฝังเข็มโบราณ “มังกรฟ้ากระดิกหาง” ที่สูญหายไปหลายปีแล้ว

เทคนิคการฝังเข็มชุดนี้ ไม่เพียงแต่สามารถกระตุ้นเส้นลมปราณที่ตายไปของพ่อเขาได้เท่านั้น แต่ยังสามารถกระตุ้นเส้นประสาทที่ขาของพ่อเขาได้อีกด้วย

หลังจากที่ยุ่งอยู่กับการรักษาสักพักหนึ่ง ศีรษะของจางหยวนก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

การรักษานี้ ไม่เพียงแต่เปลืองพลังทางจิตใจเท่านั้น แต่ยังเปลืองพลังงานทางร่างกายอีกด้วย

ในเวลานี้ จู่ ๆ จางต้าซานก็ตะโกนขึ้นมา: "เอ๊ะ..."

เสียงร้องของจางต้าซานทำให้หวังฮุ่ยสะดุ้งกลัว

คิดไม่ถึงว่าในวินาทีต่อมา ขาคู่นั้นของจางต้าซานที่ไม่ได้ขยับเลยมาเกือบปี ตอนนี้เริ่มสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

“ขาของฉัน ดูเหมือนว่าจะรู้สึกเจ็บ...” จางต้าซานพูดด้วยความไม่มั่นใจเล็กน้อย

หวังฮุ่ยที่อยู่ด้านข้าง เอามือปิดปากด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจจนพูดไม่ออก

เมื่อจางหยวนเห็นดังนี้ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใจที่เป็นกังวลของเขา ก็รู้สึกสบายใจในที่สุด

แม้ว่าการฝังเข็มเมื่อสักครู่นี้ จางหยวนรู้ว่าไม่มีความผิดพลาดใด ๆ เลย แต่ผลลัพธ์ที่แท้จริงเป็นยังไง เขาไม่แน่ใจเลย

ตอนนี้ ขาของพ่อเขามีความรู้สึกแล้ว ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าการฝังเข็มเมื่อสักครู่นี้เห็นผลอย่างมหัศจรรย์

สามแล้วที่เป็นพี่เทพธิดา ศาสตร์ทางการแพทย์นี้เก่งกาจมาก

จางหยวนแอบชื่นชมเทพธิดาผู้งามเพริศพริ้งที่ให้มรดกวิชาแก่ตนเองผู้นั้น พร้อมปาดเหงื่อ แล้วพูดว่า: "พ่อครับ พ่อพักผ่อนก่อนเถอะครับ ขาของพ่อ ยังต้องรักษาเสริมด้วยสมุนไพร ผมมั่นใจว่า ไม่เกินครึ่งเดือน จะต้องสามารถเดินบนพื้นได้อย่างแน่นอน"

"ดีเหลือเกิน!"

"ตาเฒ่า คุณได้ยินไหม? คุณจะเดินบนพื้นได้ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งเดือน ลูกหยวนของเราเก่งจริง ๆ " "โอ้!"

หวังฮุ่ยพลางปลื้มปีติใจ พลางปาดน้ำตาไปด้วย

สีหน้าของจางต้าซานเต็มไปด้วยความผันผวนของชีวิตและสั่นเล็กน้อย เขารู้สึกตื่นเต้นมากจนพูดไม่ออก

จางหยวนยิ้ม รีบกลับห้อง แล้วมอบช่วงเวลานี้ให้กับพ่อแม่ของเขา

ห้องนอนของจางหยวน ตกแต่งอย่างเรียบง่าย และโทรมเล็กน้อย ถึงขนาดว่ามีกระจกสามชิ้นร่วงลงมาจากหน้าต่าง

เขายึดผนังเอาไว้แล้วปีนขึ้นไปบนเตียง รู้สึกวิงเวียนศีรษะเป็นระยะ เรี่ยวแรงทั้งหมดของร่างกายดูเหมือนจะหมดลง

อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้นอนเลย แต่กลับนั่งขัดสมาธิบนเตียง

ในมรดกวิชาของเทพธิดานั้นมีวิธีฟื้นฟูพลังจิตวิญญาณ ที่เรียกว่า "พระสูตรกายจิต" ซึ่งเหมาะที่สุดที่จะใช้ในสถานการณ์ที่ใช้พลังงานทางจิตใจไปมาก

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จางหยวนจึงปฏิบัติตามวิธีการทำสมาธิในพระสูตรกายจิต และเริ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

เมื่อเวลาผ่านไป จางหยวนรู้สึกประหลาดใจที่พบว่า พลังของตนดูเหมือนจะฟื้นตัวขึ้นจริง ๆ แม้ว่าเขาจะฟื้นตัวได้ไม่เร็วนัก แต่ก็สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน

ดังนั้น จางหยวนจึงรักษาท่าทางนี้เอาไว้ และนั่งสมาธิตลอดทั้งคืน

สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ จางหยวนไม่ได้นอนทั้งคืน แต่กลับไม่รู้สึกเหนื่อยล้าเลย

ฟ้าเพิ่งจะสาง

จางหยวนเดินออกจากห้องนอน ก็พบว่าแม่ของเขาไปทำงานที่ทุ่งนาแล้ว

มีหมี่นโถวร้อน ๆ อยู่บนเตาในครัว

จางหยวนกินหมั่นโถวลูกใหญ่ ๆ สี่ลูกในคราวเดียว ปริมาณอาหารเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าจากเมื่อก่อน

หลังจากทักทายพ่อของเขาแล้ว จางหยวนก็หยิบจอบและกระเป๋าเป้ใบเล็ก ๆ แล้วออกจากบ้านไป

เขากำลังจะขึ้นเขาเพื่อไปเก็บสมุนไพร

แม้ว่าในเมืองและเทศมณฑลจะมีร้านขายยาสมุนไพรจีนจำหน่าย แต่ด้วยฐานะของครอบครัวในตอนนี้ ทำให้ไม่สามารถซื้อยาสมุนไพรเหล่านั้นได้

โชคดีที่มีสมุนไพรดี ๆ มากมายบนภูเขาที่อยู่หลังหมู่บ้าน

รุ่งอรุณกำลังจะมาถึง แต่เมฆหมอกยังคงอยู่

หมู่บ้านเซี่ยวานปกคลุมไปด้วยหมอกสีขาว

จางหยวนเดินเร็วมาก ไม่นานก็เดินไปถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน

ถ้าจะไปที่ภูเขาทางด้านหลัง ใช้เส้นทางทางเข้าหมู่บ้านจะสะดวกกว่า

ระหว่างทางที่ขึ้นไปบนภูเขา พอเดินบนภูเขาไปได้สักพัก จางหยวนก็ได้ยินเสียงคนตะโกนขอความช่วยเหลือที่อยู่ไม่ไกลนัก

เขาแปลกใจเล็กน้อย ทำไมบนภูเขาแห่งนี้ถึงได้มีคนตะโกนขอความช่วยเหลือ?

อีกอย่าง น้ำเสียงนี้ยิ่งฟังยิ่งคุ้นเคย?

เขารีบไปยังทิศทางที่เสียงนั้นดังมาทันที

เมื่อไปถึงสถานที่นั้น จางหยวนก็พบว่า เสียงนั้นดังมาจากในป่าบริเวณตีนเขา

พอเข้าไปใกล้ ๆ ก็เห็นหลุมหลุมหนึ่ง ดูเหมือนว่ามันค่อนข้างจะนานแล้ว!

น่าจะเป็นนักล่าในหมู่บ้านเมื่อก่อนที่ต้องการจะฆ่าหมูป่า จึงได้ขุดหลุมสร้างกับดักเอาไว้

“ช่วยด้วย!” เสียงตะโกนขอความช่วยเหลือดังมาจากในหลุมอีกครั้ง

เมื่อได้ยินเสียงนี้ จางหยวนก็นึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาทันที

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เสียงนี้ฟังดูคุ้นเคยสำหรับเขา ดูเหมือนว่าจะเป็นเสียงของจางหลิน

พอมองเข้าไปใกล้ ๆ เป็นไปตามที่คาดการเอาไว้ เป็นจางหลินที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันจริง ๆ !

จางหลินเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยคนแรกในหมู่บ้าน และเป็นสาวสวยชื่อดังในหมู่บ้าน

อีกอย่างครอบครัวของเธอมีฐานะที่ร่ำรวยมาก บวกกับจางหลินมีหน้าตาที่สะสวย เธอจึงไม่เหมือนเด็กผู้หญิงที่เติบโตมาในสถานที่ยากจนอย่างหมู่บ้านเซี่ยวาน

โดยเฉพาะหลังจากที่เธอไปเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว เมื่อเธอกลับมาในช่วงปิดเทอมฤดูหนาวและฤดูร้อนเธอก็กลายเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดในหมู่บ้าน

อย่างไรก็ตาม ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับเธอ

พ่อของเธอเป็นเกษตรกรรายใหญ่ในหมู่บ้าน มูลค่าสุทธินับห้าล้านบาท

ลุงของเธอเป็นผู้ใหญ่บ้าน ลูกพี่ลูกน้องของเธอก็ทำงานอยู่ในเมือง

แต่ตอนที่เรียนประถม เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่คอยตามตูดจางหยวน ทั้งสองยังเคยเล่นพ่อแม่ลูกด้วยกันอีกด้วย จางหลินยังเคยสาบานว่าจะแต่งงานกับจางหยวนเมื่อเธอโตขึ้น

น่าเสียดาย หลังจากที่เข้าเรียนมัธยมต้นแล้ว ผลการเรียนของจางหยวนแย่ลงเรื่อย ๆ หลังจากเรียนจบมัธยมต้นแล้วเขาก็ไปทำงานทางใต้

พวกเขาทั้งสองคนจึงกลายเป็นคนแปลกหน้า

ตอนนี้กลับได้มาพบกับจางหลินอีกครั้ง

จางหลินยืนอยู่ในหลุม ใบหน้าอันเรียวเล็กที่เดิมทีขาวสะอาดตอนนี้กลับเปื้อนไปด้วยดิน ดูไปแล้วน่าสงสารมาก

ในเวลานี้ จางหลินร้องขอความช่วยเหลืออีกครั้ง:

“มีใครอยู่ไหม ได้โปรดช่วยฉันด้วย!”

จากนั้นเธอก็เห็นจางหยวนยื่นศีรษะออกมา

“จางหยวน นายเองเหรอ!” จางหลินรู้สึกประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าตนเองร้องตะโกนตั้งนาน คนที่มากลับเป็นจางหยวน!

“อืม!” จางหยวนตอบอย่างสงบนิ่ง

จางหลินกลับรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

ตะโกนเรียกอยู่ตั้งนานกว่าจะมีคนมา แต่คนที่มาดันเป็นคนโง่

“นาย ช่วยดึงฉันขึ้นไปหน่อยได้ไหม” จางหลินพูดด้วยความกังวลใจเล็กน้อย เพราะกังวลว่าจางหยวนจะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด ดังนั้นเธอจึงจงใจชะลอคำพูดของเธอลง

“อืม!” จางหยวนตอบอีกครั้ง แล้วยื่นมือออกไป

จากนั้น จางหลินก็ยื่นมือของเธอให้จางหยวน

จางหยวนคว้ามือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ แล้วดึงอย่างแรง

ด้วยพลังที่เหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไปของเขาในตอนนี้ ทำให้เขาสามารถดึงจางหลินขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า จะมีเถาวัลย์หนามอยู่ข้าง ๆ หลุม ซึ่งบังเอิญไปติดกับเสื้อผ้าด้านหลังของจางหลิน

บวกกับจางหยวนใช้แรงมาก ทำให้มีเสียงดังแคว่ก เสื้อผ้าของจางหลิน ถูกฉีกจนขาด!

พอจางหยวนดึงจางหลินขึ้นมาบนพื้น เสื้อผ้าท่อนบนของจางหลินก็ถูกฉีกออกเป็นสองส่วน ครึ่งหนึ่งตกลงไปอยู่ในหลุม และอีกครึ่งหนึ่งห้อยอยู่บนเถาวัลย์

ร่างกายท่อนบนที่ขาวนวลราวหิมะของจางหลิน ถูกเปิดเผยต่อหน้าจางหยวนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Komen (1)
goodnovel comment avatar
อยากมีสามี สกุลหวัง
อ้าวอ่านไปอ่านมามีความรู้สึกเหมือนนิยายเรื่องไอ้หมอเนตรอะไรสักอย่างนี่แหละหน้าหม้อมาก......
LIHAT SEMUA KOMENTAR

Bab terkait

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 6

    ถ้าไม่ใช่เพราะเสื้อผ้ารัดรูปเป็นแนวป้องกันสุดท้าย จางหลินคงจะเปลือยกายล่อนจ้อนต่อหน้าจางหยวนไปแล้ว!ภาพเหตุการณ์ที่กะทันหันนี้ ทำให้ทั้งจางหยวนและจางหลินตกตะลึงเมื่อเห็นภาพอันขาวละมุนที่อยู่ตรงหน้า จางหยวนก็กลืนน้ำลายไปตามสัญชาตญาณหากหลี่ชิวจวี๋เป็นลูกพีชสุกขนาดใหญ่ งั้นจางหลินก็คือแอปเปิ้ลน้อยที่ฝาดเล็กน้อยลูกพีชลูกใหญ่ก็ดีแบบลูกพีชลูกใหญ่ แอปเปิ้ลเขียวก็ดีแบบแอปเปิ้ลเขียวกล่าวโดยสรุป จมูกของจางหยวนเริ่มคันขึ้นมาอีกครั้งในเวลาเดียวกัน จางหลินที่ตกตะลึงไปหลายวินาที ภายใต้การจ้องมองของจางหยวน ในที่สุดก็ตั้งสติได้เธอกรีดร้องเสียงดังทันที และยังไม่ลืมที่จะใช้แขนปกป้องส่วนที่สำคัญปฏิกิริยาของจางหลิน ทำให้จางหยวนอยากจะพูดว่า มีอะไรให้ต้องปกป้องเหรอ?มันไม่ได้ใหญ่อยู่แล้ว!แต่เขาไม่กล้าพูดคำเหล่านี้ออกไป ถ้าพูดออกไป มันจะเป็นการทำร้ายจิตใจคน!จางหยวนถอนสายกลับมาด้วยความร้อนตัว หันกลับมา แล้วเริ่มถอดเสื้อของตนเองออกเมื่อเห็นการกระทำของเขา จางหลินก็กรีดร้องหนักเข้าไปอีก“จางหยวน นาย...นายกำลังจะทำอะไร!” จางหลินพลางตะโกน พลางซักถามเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ จางหยวนก็แสดงท่าทา

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 7

    ในขณะเดียวกัน ผู้หญิงคนนั้นก็ถูกรายล้อมไปด้วยชายสามคนที่เปลือยเปล่าเช่นกันสิ่งที่ตามมาก็คือ คำพูดหยาบคายทุกประเภทเมื่อเห็นภาพเหตุการณ์นี้ จางหยวนก็แอบถุยน้ำลายในใจ“คนในเมือง ช่างเล่นสนุกเก่งจริง ๆ ”ภาพแบบนี้ สมัยก่อนมีให้เห็นแค่ในภาพยนต์เล็ก ๆ บางเรื่องเท่านั้นคิดไม่ถึงว่าการปีนเขาในครั้งนี้จะได้เห็นของจริงหลังจากแอบมองสักพัก จางหยวนก็วางแผนที่จะจากไปอย่างเงียบ ๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะได้ยินการสนทนาระหว่างคนหลายคน“นายน้อยหวัง เกิดอะไรขึ้น? คุณอารมณ์ไม่ดีเลย? คุณคิดถึงผู้หญิงแซ่ฉู่คนนั้นอยู่เหรอ”“เด็กผู้หญิงแซ่ฉู่ยังเป็นนกน้อยตัวหนึ่งอยู่ นายน้องหวังชอบแบบนี้”“เฮยเฮย……”ชายทั้งสามกำลังถกเถียงกันผู้หญิงคนนั้นก็พูดแทรกขึ้นมาว่า: "นายน้อยหวัง ไม่ต้องกังวล ครังนี้ฉันได้ชวนเธอออกมาด้วย และได้เตรียมการเอาไว้เรียบร้อยแล้ว รอให้ค่ำก่อน ฉันจะมอมเหล้าเธอ พอถึงเวลานั้น คุณก็รู้ว่าควรจะทำยังไง... "เพียะนายน้อยหวังตบตูดของผู้หญิงคนนั้นไปหนึ่งที แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "ดีมาก เมื่อเรื่องนี้เสร็จสิ้น ผมจะตอบแทนคุณอย่างงาม"ผู้หญิงคนนั้นก็เบิกบานใจขึ้นมาทันที การเคลื่อนไหวของเธอก็ร

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 8

    ในมื้อเย็น แม่ของเขาหวังฮุ่ยตั้งใจทำอาหารจำพวกเนื้อสัตว์สองจานเพื่อเฉลิมฉลองเมื่อเห็น "อาหารจำพวกเนื้อสัตว์" ที่มีเนื้อเพียงไม่กี่ชิ้นบนจาน จางหยวนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดใจไม่ใช่ว่าเขาจะรังเกียจที่มีเนื้อน้อยนับตั้งแต่จางหยวนกลายเป็นคนโง่ เพื่อรักษาอาการป่วยของเขา สองสามีภรรยาผู้สูงวัยก็ไม่กินเนื้อสัตว์เลยแม้แต่เพียงครั้งเดียว !จางหยวนขยี้ตา แสร้งทำเป็นว่ามีทรายเข้าไปในดวงตา“พ่อครับ แม่ครับ พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปในเมือง! วันนี้ผมเก็บสมุนไพรจากบนภูเขามาได้เล็กน้อย ผมจะขายมันเพื่อหาเงิน!” จางหยวนกล่าวเมื่อสองสามีภรรยาผู้สูงวัยได้ยินดังนี้ก็มองหน้ากัน และอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าลูกของพวกเขาโตแล้วจริง ๆ !แต่พวกเขาไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก สมุนไพรที่เก็บมาจากภูเขา จะขายได้สักกี่บาทเชียว?ถ้าขายได้เงินเยอะ ทุกคนในหมู่บ้านก็คงจะไปขุดสมุนไพรบนภูเขาแล้วจางหยวนไม่ได้อธิบาย เกี่ยวกับเรื่องนี้มากนักหลังจากกินข้าวเสร็จ เขาก็แบกตะกร้าสะพายหลังขึ้นไปบนภูเขาอีกครั้งตอนนี้พระอาทิตย์ตกดินแล้ว เขาจะต้องเก็บโสมป่ากลับมา ก่อนที่ฟ้าจะมืดพอเดินมาจนถึงจุดที่โสมป่าอยู่ และเห็นว่าของปลอมที่

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 9

    ค่ำคืนนี้ ผ่านไปอย่างยาวนานมากจนกระทั่งฟ้าสางเล็กน้อย จางหยวนที่อยู่ในถ้ำก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อเห็นใบหน้าอันเรียวเล็กที่ประณีตสวยงามที่อยู่ตรงหน้า และสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอันอบอุ่นในอ้อมแขน เขาก็รู้สึกว่าตนเองกำลังฝันอยู่ครู่หนึ่งแต่ไม่นานจางหยวนก็รู้ว่า ตนเองไม่ได้ฝันไปเพราะเรือนร่างอันงดงามของสาวสวยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา มันนุ่มนวลอ่อนโยนมากจริง ๆ !หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ในใจว่า..."ซี๊ด!"จางหยวนอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาเมื่อคืนนี้ เขาถูกสาวน้อยคนนี้ผลักจริง ๆ !แม้ว่าตอนนี้ พวกเขาทั้งสองจะกอดกันแบบห่าง ๆ ก็ตาม!จางหยวนกลืนน้ำลาย ตอนนี้สถานการณ์ร้ายแรงกว่าที่คิดแล้ว!ทำยังไงดี?ควรทำยังไง?แต่ไม่ว่าจะยังไง เขาก็ต้องลุกขึ้นไปสวมเสื้อผ้าก่อน!จางหยวนผลักหญิงสาวออกไปด้วยความระมัดระวังแต่ไม่ว่าเขาจะระมัดระวังมากแค่ไหนขณะที่ทั้งสองแยกจากกัน เด็กสาวยังคงร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อยม่านตาของจางหยวนหดลงเล็กน้อย แล้วแอบพูดว่าแย่แล้ว!ทันใดนั้นเอง หญิงสาวก็ลืมตาขึ้นเมื่อฉู่เสวี่ยฉีเห็นจางหยวน แล้วเห็นร่างที่เปลือยเปล่าของตนเอง รวมทั้งความยุ่งเหยิงบนพื้นเธอ

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 10

    ถ้าพูดอย่างเคร่งครัดแล้ว ตอนนี้เขาได้เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวจจริง ๆ แล้ว!แต่จางหยวนจะไม่พูดเรื่องนี้ต่อหน้าแม่ของเขาถ้าให้ทั้งสองคนรู้เข้า เขาจะต้องโดนดุอย่างแน่นอนตระกูลจางเป็นตระกูลที่ซื่อสัตย์และมีความรับผิดชอบมาโดยตลอด ไปรังแกผู้หญิงมา จะไม่รับผิดชอบได้อย่างไร?จางหยวนแทบจะจินตนาการได้ว่า หลังจากที่ทั้งสองคนรู้เรื่องนี้แล้ว พวกเขาจะต้องให้เขาไปแสดงความรับผิดชอบต่อหงส์ขาวตัวนั้นอย่างแน่นอน“แค่กแค่ก แม่ครับ ฉันรู้สึกหิวนิดหน่อย ผมจะกวาดพื้นเอง แม่ไปทำอาหารเถอะ!” จางหยวนไอสองครั้งแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องหวังฮุ่ยก็ไม่ได้พูดหัวข้อนี้อีกต่อไปหลังจากที่ล้างมือแล้วก็เข้าครัวไปทำอาหารเช้าอาหารเช้าคือโจ๊กมันเทศที่จางหยวนชื่นชอบที่สุดเขาดื่มมันไปสามชามใหญ่ ๆ แล้วก็กินหมั่นโถวที่ทำขึ้นมาเองอีกสองลูกใหญ่ ๆเมื่อเห็นว่าจางหยวนกินเก่งขนาดนี้ ทั้งสองคนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อก่อนในตอนเช้า อย่างมากจางหยวนจะดื่มซุปได้เพียงแค่สองชามและกินหมั่นโถวหนึ่งลูกเท่านั้นทำไมวันนี้ถึงได้กินเยอะขึ้น?สิ่งที่ทั้งสองไม่รู้ก็คือ เมื่อคืนนี้ในถ้ำจางหยวนใช้พลังงานไปไม่น้อยเลย จึงต้องทานอาหารเสริม

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 11

    ผู้หญิงคนใดที่มีสิ่งเหล่านี้ ถึงสามารถเรียกได้ว่าเป็นสาวงามแต่บังเอิญว่าผู้หญิงตรงหน้า มีครบทุกอย่าง!สิ่งที่น่าดึงดูดที่สุดคือ บุคลิกที่เย็นชาสง่างามบนตัวของผู้หญิงคนนี้เธอเปรียบเสมือนราชินีผู้เย็นชาที่เซ็กซี่สง่างามทำให้ผู้ชายอดไม่ได้ที่จะหลงใหลในความงามและความเซ็กซี่ของเธอ แต่เนื่องจากความน่าเกรงขามของราชินี จึงทำให้ไม่กล้ามีความคิดที่ป่าเถื่อนอยู่ในใจแต่ยิ่งเป็นเช่นนั้น ก็ยิ่งอยากจะลากราชินีผู้งดงามเย็นชาผู้นี้ลงมาจากบัลลังก์โดยไม่รู้ตัวให้เธอยอมจำนนในอ้อมแขนของตนเอง และถูกเขาพิชิต!ในขณะนี้ จางหยวนอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงฉากหนึ่งในสมองสมมุติว่า……คนที่อยู่ในถ้ำเมื่อคืนนี้ไม่ใช่หญิงสาวที่มีนิสัยที่ไม่ดีคนนั้น แต่เป็นราชินีที่งดงามเย็นชาที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ถ้าอย่างนั้น...ตนเองอาจจะตัดใจออกจากถ้ำไม่ได้?ราวกับรับรู้ถึงความคิดที่ไม่ดีของจางหยวน สาวสวยผู้งดงามเย็นชาจ้องมองมาที่เขาทันทีจางหยวนสั่นเทาไปทั้งตัวพอถูกสาวสวยที่งดงามเย็นชามอง เขาก็รู้สึกเหมือนตอนที่เรียนหนังสือ อารมณ์ประมาณว่าถูกเตือนด้วยสายตาครูประจำชั้นผู้เคร่งครัดเมื่อวอกแวกในชั้นเรียน!!ในเวลานี้ ชา

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 12

    จางหยวนเม้มริมฝีปาก แล้วชี้ไปที่หัวกกของโสมป่าแล้วพูดว่า“หัวกก ถูกต่อเข้าไปอย่างเห็นได้ชัด! ส่วนลวดลายของโสม ก็แกะสลักด้วยมีดอย่างชัดเจน จากนั้นก็เอาไปทำให้มันดูเก่า! เหมือนกับทำของโบราณเลย…”“กล่าวโดยสรุปก็คือ นี่คือโสมธรรมดาที่ถูกดัดแปลงเป็นโสมป่า! ดูไปแล้วก็เหมือนกับโสมป่าจริง ๆ แต่ยังไงก็เป็นของปลอมอยู่ดี!ฤทธิ์ยาในนั้นเทียบกันไม่ติดเลย!”หลังจากที่จางหยวนพูดจบ ผู้จัดการร้านขายยาที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ก็รู้สึกกังวลในเป็นอย่างมากเขาคิดไม่ถึงเลยว่า จางหยวนจะรู้วิธีดูโสมป่าจริง ๆและทุกคำพูดของจางหยวนก็ถูกต้องตรงประเด็นทั้งหมด!ผู้จัดการร้านขายยาอาศัยวิธีนี้ ในการเปลี่ยนโสมธรรมดาให้เป็นโสมป่า!ในขณะนี้ อันที่จริงแล้วไม่ใช่แค่ผู้จัดการร้านขายยาเท่านั้นที่ตกใจนอกจากนี้ยังมีสาวงามผู้เย็นชาที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยสาวงามผู้เย็นชามองที่จางหยวนด้วยความประหลาดใจเดิมทีเธอคิดว่า จางหยวนแค่อยากจะหาข้ออ้างเข้าใกล้เธอแต่คิดไม่ถึงว่า จางหยวนสามารถพูดคำพูดได้มากมายขนาดนี้ แถมฟังไปแล้วดูสมเหตุสมผลมาก!ในเวลานี้ ผู้จัดการร้านขายยาก็กลอกตาแล้วเยาะเย้ยขึ้นมาทันที“พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มพูดออกมามากม

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 13

    “ห้าแสน... สี่หมื่นบาท!” ในที่สุดจางหยวนก็เสนอราคานี้ราคานี้ ขึ้นราคาแล้ว แต่จะไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าขึ้นราคามากจนเกินไปสาวงามผู้เย็นชามองจางหยวนด้วยสายตาที่สงบนิ่งจากประสบการณ์ของเธอ เข้าใจความหมายที่จางหยวนทำเช่นนี้ไปโดยปริยาย“เป็นราคาที่ชาญฉลาดมาก! ถ้าคุณเสนอราคาห้าแสนห้าหมื่นบาท ฉันอาจจะไปซื้อโสมจากที่อื่นด้วยความโกรธ!” สาวสวยผู้เย็นชากล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆจากนั้นเธอก็ยื่นนามบัตรให้กับจางหยวน: "แนะนำตนเอง ฉันชื่อฉู่เสวี่ยเยี่ยน เป็นผู้จัดการทั่วไปของภัตตาคารเทียนเหอ! นี่คือนามบัตรของฉัน!"เมื่อได้ยินดังนี้ จางหยวนก็ประหลาดใจ และรับนามบัตรมาคิดไม่ถึงว่าฉู่เสวี่ยเยี่ยนที่อยู่ตรงหน้า จะเป็นคือผู้จัดการทั่วไปของภัตตาคารเทียนเหอ!ภัตตาคารเทียนเหอ เป็นหนึ่งในโรงแรมที่ดีที่สุดในเมืองชิงเหอ!ว่ากันว่าการตกแต่งภายในได้ดีมาก และอาหารก็อร่อยมากเช่นกันไม่น่าแปลกใจที่เธอจะสามารถขับรถหรูราคาห้าล้านบาทได้!จางหยวนพูดอย่างจริงจังว่า: "ผมชื่อจางหยวน!"“เดี๋ยวฉันจะเอาเงินให้คุณ! ต่อไปถ้าคุณสามารถหาโสมป่าได้ สามารถโทรแจ้งให้ฉันทราบได้ ฉันต้องการมันทั้งหมด!” ฉู่เสวี่ยเยี่ยนกล่าวจ

Bab terbaru

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 422

    เพราะเป็นฟาร์มเลี้ยงไก่มูลค่าหลายแสน มากกว่าทรัพย์สินทั้งหมดของจางหยวนตอนนี้เสียอีก! คิดไปคิดมา จางหยวนก็ยิ่งรู้สึกสับสน สุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะไม่คิดอะไรมากแล้วเพราะอย่างไรเสียเขาได้บอกไปกับฉู่เสวี่ยเยี่ยนแล้วว่าขอเวลาคิดสองวัน ก็ใช้เวลาคิดสองวันแล้วค่อยว่ากันทว่าตอนนี้จางหยวนมีเรื่องสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำ นั่นก็คือการไปซื้อลูกไก่! เดิมทีจางหยวนตั้งใจว่า ตอนเช้าจะไปช่วยจ้าวเจียซินรักษาเป็ดที่ฟาร์มเลี้ยงเป็ด แล้วตอนบ่ายจะไปซื้อลูกไก่เนื้อที่บ้านของหยวนเต๋อหวัง อารองของหยวนเสวี่ยไก่ฟีนิกซ์ได้ผลตอบรับดีมาก ถึงเวลาที่จะเลี้ยงไก่ฟีนิกซ์รุ่นใหม่เพิ่มแล้วแต่เนื่องจากเมาตั้งแต่เที่ยง เขาจึงกลับบ้านในช่วงบ่าย แล้วเตรียมที่จะไปซื้อลูกไก่ที่บ้านของหยวนเต๋อหวังอีกครั้งในวันพรุ่งนี้แต่บางครั้งแผนการก็มักจะไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ วันรุ่งขึ้น ตอนที่ฟ้ายังมืดครึ้ม ฝนก็ตกหนัก จะไปซื้อลูกไก่ในเมืองด้วยการสวมเสื้อกันฝนแบบนี้ จางหยวนทำไม่ได้ รถสามล้อไฟฟ้าของเขาเป็นแบบเปิดโล่ง ไม่มีหลังคาบังฝน จึงกันฝนไม่ได้ เมื่อมองไปที่เกาเสี่ยวอวี๋ นักข่าวสาวที่กำลังรายงานพยากรณ์อากาศทางโทรทัศน์

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 421

    "ฮัลโหล เสี่ยวอวี้? ผมนัดเรียบร้อยแล้ว สำหรับคืนพรุ่งนี้ เธอยืนยันแล้วใช่หรือไม่?” ตู้เหิงเซิงงถามคนในสาย “สบายใจได้ประธานตู้ ประเดี๋ยวฉันจะไปลางานกับหัวหน้าสถานี แล้วคุณว่าคืนพรุ่งนี้ฉันควรใส่ชุดสไตล์ไหนดี?” เกาเสี่ยวอวี้ยิ้มเสียงออดอ้อน ตู้เหิงเซิงงพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูบ้ากาม “แน่นอนว่าต้องเป็นชุดที่คุณใส่เวลาเป็นพิธีกรรายการ! เชื่อฉันสิ ชุดนั้นจะทำให้ผู้ชายเกิดความอยากจะพิชิตใจคุณอย่างแน่นอน! อยากจะฉีกชุดของคุณทิ้งให้หมดในทันทีเลย......” “บ้าน่ะ ประธานตู้พูดตรงเหลือเกิน! งั้นตกลงตามนี้แล้วกัน คืนพรุ่งนี้เจอกัน!” เกาเสี่ยวอวี้พูดจบแล้วก็วางสายทันที ตู้เหิงเซิงยังรู้สึกไม่สะใจเท่าไหร่ “จางหยวนเอ๋ยจางหยวน โชคดีเสียจริงๆ! คืนพรุ่งนี้ต้องโดนจิ้กจอกสาวดูดเอาพลังงานหมดเป็นแน่!” ตอนนี้จางหยวนยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย มื้ออาหารที่ตู้เหิงเซิงงชวนเขาไปกินนั้น แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการ “เลี้ยงต้อนรับ” ที่เต็มไปด้วยอันตราย! และอาจจะพลาดท่าเสียตัวได้ง่ายๆ! แต่แม้รู้ว่าเป็นกับดัก จางหยวนก็ยังไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นเพราะเขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำรออยู่!เพิ่งวางสายจากตู้เหิงเซิงไปไม่

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 420

    หากเขาไม่มีความสามารถอะไรเลยเหมือนจินฟานที่สนใจแต่ประชาสัมพันธ์ยาสุดพิเศษ เช่นนั้น แม้จ้าวลี่ซานจะแนะนำเขาให้เพื่อนร่วมอาชีพมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์! หลังจากได้ยินเช่นนั้น จางหยวนพยักหน้าอย่างแรง “อาจ้าว ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้ว! ขอบคุณที่ช่วยแนะนำคนรู้จักให้ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!" ขณะพูดประโยคนี้ จางหยวนรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง งานหลักของเขาควรเป็นแพทย์แผนจีนชัดๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงโด่งดังเพราะเป็นสัตวแพทย์ไปได้? หรือว่า......ต่อไปทุกคนจะคิดว่าเขาเป็นสัตวแพทย์ชื่อดัง ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นแพทย์แผนจีน?พอคิดว่าอนาคตข้างหน้าเวลาเดินไปบนถนน เจอใครก็ทักมายและเรียกเขาว่าหมอจางอย่างสนิทสนม จางหยวนก็อดขนลุกไม่ได้ ทว่าตามคำกล่าวที่ว่าของผู้ใหญ่ให้ก็ต้องรับ ความหวังดีของจ้าวลี่ซาน จางหยวนก็ย่อมปฏิเสธไม่ได้เมื่อจางหยวนกลับไปที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ปัญหาอีกอย่างก็ตามมา! ตู้เหิงเซิงโทรมา “รบกวน” อีกครั้ง! พอเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเขา จางหยวนแทบอยากโยนโทรศัพท์ทิ้งเมื่อคืนเขาบอกตู้เหิงเซิงชัดเจนแล้วว่า เขาจะไม่ผิดสัญญา ตู้เหิงเซิงคนนี้ทำไมถึงตื้อไม่เลิกเช่นนี้?จางหยวนรับสายทันท

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 419

    พ่อลูกตระกูลจ้าวพยายามโน้มน้าวจางหยวนให้รับซองแดง แต่จางหยวนยืนกรานไม่รับสุดท้ายเมื่อไม่มีทางอื่น ทั้งสองจึงต้องยอมแพ้ แต่ไม่นานดวงตาของจ้าวลี่ซานก็เป็นประกาย เขาคิดหาวิธีตอบแทนจางหยวนได้แล้ว! “พี่หยวน ไม่รับซองแดงก็ไม่เป็นไร แต่อาจ้าวขอเชิญเอ็งไปกินข้าว เอ็งต้องห้ามปฏิเสธนะ!” จ้าวลี่ซานพูดพร้อมรอยยิ้ม จางหยวนพยักหน้ายิ้ม “กินข้าวได้อยู่แล้ว ต้องสั่งอาหารเพิ่มสักสองอย่างนะ ผมกินเยอะ! ฮ่าๆ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาทำให้คนทั้งสามถึงกับหัวเราะลั่น เมื่อถึงเวลามื้ออาหารกลางวัน จางหยวนก็รู้ว่าทำไมจ้าวลี่ซานถึงเชิญเขาไปกินข้าว ถึงจะบอกว่าเชิญไปกินข้าว แต่เป้าหมายที่แท้จริงของจ้าวลี่ซานคือการแนะนำคนรู้จักให้จางหยวน! เขาเชิญเจ้าของฟาร์มเลี้ยงสัตว์หลายรายในเมืองมาด้วยกัน และแนะนำให้รู้จักกับจางหยวน พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่จางหยวนเอาชนะจินฟานเมื่อเช้าให้ฟัง เมื่อเหล่าเจ้าของฟาร์มได้ยินว่าจางหยวนสามารถรักษาสัตว์ป่วยที่แม้แต่ช่างเทคนิคจากโรงงานผลิตยาสัตว์ก็รักษาไม่ได้ พวกเขาจึงรู้สึกอยากรู้จักจางหยวนกันมากขึ้นทันทีที่จางหยวนเข้าใจเจตนาของจ้าวลี่ซาน เขาก็เล่าเรื่องที่เคยรักษาโรคอหิวาต

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 418

    ยิ่งสองพ่อลูกตระกูลโจวชมเชยจางหยวนมากใด สีหน้าของจินฟานก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้นเป็ดสองตัวที่เดินเล่นอยู่บนพื้น ราวกับฝ่ามือที่ตบหน้าจินฟานอย่างแรงไม่เพียงเสียงดังฟังชัด และยังเจ็บปวดมาก!ยาของจางหยวนรักษาเป็ดให้หายดี ซึ่งพิสูจน์แล้วว่า กาฬโรคเป็ดที่จินฟานพูดถึงก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องโกหกหมด!เมื่อจ้าวลี่ซานลุกขึ้นยืน เขามองจินฟานด้วยสายตาที่ไม่พอใจ“ช่างเทคนิคจิน ผมต้องการคำอธิบายจากคุณ! ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเป็ดของผมเป็นกาฬโรคเป็ด แล้วให้ผมซื้อยาจากต่างประเทศ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ คุณจะอธิบายอย่างไร”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา“เถ้าแก่จ้าว คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ ครั้งนี้ถือว่าผมดูผิดไป!”“จริงหรือ? อย่าคิดว่าคนอื่นโง่กันหมดนะ ช่างเทคนิคจิน ผมว่าต่อไปนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาขายยาในเมืองของเราอีกแล้ว! ให้บริษัทของคุณส่งช่างเทคนิคคนอื่นมาแทนเถอะ ผมจะบอกกับคนอื่นๆ ในเมืองด้วย!” จ้าวลี่ซานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหตุผลที่เขาเชื่อฟังจินฟาน เพราะเขามีความเชื่อมั่นในช่างเทคนิคของโรงงานผลิตยาเกินไปแต่จินฟานกลับใช้ความไว้วางใจของเขา พูดจาหลอกลวงจ้าวลี่ซาน จ้าวลี่ซาน

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 417

    ทันใดนั้น จ้าวลี่ซานรีบวิ่งไปหาเป็ด แล้วนั่งยองตรวจสอบอ้วกของเป็ด ไม่นาน เขาก็เห็นพยาธิเม็ดเลือดสีแดงอยู่ด้านใน พยาธิตัวนั้นยาวประมาณเล็บนิ้วก้อย แต่บางมาก บางราวกับเชือก “นี่......นี่คือพยาธิเม็ดเลือดหรือ? หรือว่าเป็ดในฟาร์มของฉันจะติดโรคพยาธิเม็ดเลือดในเป็ดจริงๆ?” จ้าวลี่ซานพูดด้วยความตกตะลึง ทันทีที่จ้าวลี่ซานพูดจบ จินฟานก็เดินตรงเข้ามา มองจ้าวลี่ซานด้วยสายตาเย้ยหยัน “เถ้าแก่จ้าว คุณเป็นคนมากประสบการณ์ ทำไมถึงโดนหลอกด้วยเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ได้!”จ้าวลี่ซานเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ “เล่ห์เหลี่ยม? เล่ห์เหลี่ยมอะไร?” “คำตอบง่ายมาก! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ถูกเป็ดอาเจียนออกมาจริง! แต่คุณอย่าลืมว่าเมื่อครู่เป็ดดื่มอะไรเข้าไป! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ที่อาจถูกป้อนเข้าไปตอนนั้นก็เป็นได้!” จินฟานพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่เคยเชื่อว่าจางหยวนจะสามารถระบุอาการป่วยของเป็ดได้ ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อในสิ่งที่จางหยวนพูด เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวเจียซินก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า “เมื่อครู่ฉันยังคิดว่าคุณไม่ใช่คนโง่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด!” จินฟานขมวดคิ้วมองเขา “ค

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 416

    จินฟานฮึดฮัดออกมา โดยไม่ได้พูดอะไรต่อแผนการรักษาของเขาก็เป็นแบบนี้แม้ว่าจะมียาสำหรับสัตว์ที่ช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันแล้วก็ตาม เป็ดที่รอดชีวิตได้ก็เป็นเพียงเป็ดที่ร่างกายแข็งแรงที่สุดเท่านั้นส่วนพวกเป็ดที่ป่วยหนัก ก็ต้องปล่อยให้รอความตายไปจ้าวลี่ซานคิดครุ่นดูแล้วก็เห็นด้วย จึงให้จ้าวเจียซินไปจับเป็ดป่วยมาแต่จินเฟินกลับอาสาเสียเอง เดินไปที่โรงเลี้ยงเป็ด แล้วจับเป็ดป่วยหนักที่สุดมาสองตัวสิ่งที่จินเฟินอยากเห็นที่สุดก็คือ จางหยวนฆ่าเป็ดทั้งสองตัวตายคาที่เช่นนั้น เขาก็จะใช้โอกาสนี้ให้จ้าวลี่ซานสั่งซื้อยาสำหรับสัตว์เพิ่มอีกสองกล่องได้เมื่อเห็นเป็ดทั้งสองตัวที่ป่วยจนแทบไม่มีแรงดิ้น จ้าวลี่ซานก็ทำหน้าแปลกๆจ้าวเจียซินกลับยิ้มเย้ยหยัน “จับเป็ดป่วยที่ใกล้ตายมาใช่หรือไม่ แต่ไม่เป็นไรหรอก! พี่หยวนจะรักษาเป็ดทั้งสองตัวให้หายได้......ใช่หรือไม่”พูดถึงตรงนี้ จ้าวเจียซินก็รู้ตัวว่าพูดออกไปเช่นนี้อาจไม่เหมาะ จึงรีบหันไปถามความเห็นของจางหยวนจางหยวนพยักหน้ายิ้ม “ไม่เป็นไร ตราบใดที่เป็ดทั้งสองตัวยังไม่ตาย ก็ยังมีความหวังที่จะรักษาให้หายได้!”จากนั้นเขาใช้ช้อนเล็กตักยาจากอ่างลายครามหน

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 415

    เห็นเช่นนั้น จางหยวนก็ยิ้มออกมา “โปรดรอสักครู่! อาจ้าวและผู้เชี่ยวชาญจินท่านนี้ อย่ารีบร้อนไปเลย การสั่งซื้อก็ไม่ต้องรีบร้อนหรอก! จะลองดูหรือไม่ว่าผมจะรักษาเป็ดพวกนี้อย่างไร?”“หึ! ไม่สนใจ! ผมไม่อยากเสียเวลากับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว!” จินฟานพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกจางหยวนจ้องมองจินฟาน “อาจ้าวตัดสินใจจะสั่งซื้อยาของคุณแล้ว อย่างไรเสียผู้เชี่ยวชาญจินจะไม่ให้เกียรติแม้แต่น้อยเลยหรือ?” จ้าวเจียซินเข้าใจและพูดต่อ “ใช่! ซื้อยาของคุณ แล้วคุณยังไม่ให้เกียรติขนาดนี้ ประเดี๋ยวผมจะลองติดต่อบริษัทยายี่ห้ออื่นทางออนไลน์ พวกเขาคงจะนำเข้ายาจากต่างประเทศได้เช่นกัน!”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อยหากเป็นอย่างที่จ้าวเจียซินพูดจริงๆ และไปหาบริษัทยายี่ห้ออื่น วันนี้เขาคงจะมาเสียเที่ยว “เอาล่ะ! ถ้าเช่นนั้น ผมจะเห็นแก่หน้าเถ้าแก่จ้าว!” จินฟานพูดด้วยท่าทางใจกว้างจากนั้น ทุกคนก็เดินไปยังอ่างที่จางหยวนเตรียมไว้ เมื่อเห็นยาสมุนไพรในอ่าง และปูนขาวที่โรยอยู่ด้านบน จ้าวลี่ซานอดถามไม่ได้ว่า “พี่หยวน ข้างในนี้คืออะไรหรือ?”จางหยวนตอบด้วยรอยยิ้มว่า “อันนี้คือยาสมุนไพรบดเป็นผง ประกอบด้วยไฉหู เทียนหมา

  • แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง   บทที่ 414

    แม้ว่าเขาจะพยายามกระซิบเสียงเบา แต่ทั้งจางหยวนและจ้าวเจียซินก็ยังได้ยินสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี ทั้งสองสบตากัน แล้วต่างก็เห็นรอยยิ้มในสายตาของกันและกัน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ที่แท้จินฟานก็เป็นแค่คนเขลาแต่จ้าวลี่ซานกลับตกใจกับคำพูดของจินฟาน รีบถามเขาเหมือนจะคว้าเอาหญ้าแพรกมาเป็นที่ยึดเหนี่ยว “ผู้เชี่ยวชาญจิน คุณมีวิธีรักษาโรคระบาดในเป็ดได้หรือไม่ หากเป็ดของผมตายหมด ผมคงขาดทุนมากแน่!” เมื่อเห็นว่าหลอกล่อจ้าวลี่ซานได้ จินฟานก็ยิ้มออกมา “จริงๆ แล้ว การรักษาโรคระบาดในเป็ดก็ไม่ยาก! บริษัทของเรานำเข้ายาสำหรับสัตว์ชนิดหนึ่งมาจากต่างประเทศ! สามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดได้มากเลย!” “ถึงแม้ว่าราคาจะค่อนข้างสูง แต่หากเป็ดได้รับยานี้ เชื่อว่าน่าจะมีเป็ดรอดชีวิตจำนวนมาก!” จ้าวลี่ซานรีบถามว่า “แล้วตอนนี้มียาหรือไม่” “ตอนนี้ยังไม่มี! แต่หากคุณจ้าวลี่ซานโอนเงินเข้าบริษัทวันนี้ ผมสามารถให้บริษัทเร่งจัดส่งได้ภายในวันเดียวกัน!” จินฟานพูดพร้อมรอยยิ้ม แผนของเขาเรียบง่ายมากคือต้องการให้จ้าวลี่ซานซื้อยาที่ช่วยเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดชุดนั้น จินฟานไม่ได้โอ้อวด ยานั้นสามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดไ

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status