บทที่ 13 ตัวยุ่งยาก (2)

นัยน์ตาคมหรี่ลงเล็กน้อย เขาเขม้นมองการวิวาทราวชมละครเรื่องหนึ่ง บุรุษร่างผอมบางกับเด็กชายไม่ประสากำลังบุกฝ่าพวกนักเลงด้วยสีหน้าขึงขัง ยิ่งสังเกตองคาพยพที่มีไรหนวดบดบัง เขาก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตาอย่างน่าฉงน คิ้วดกดำเคลื่อนเข้าหากันแทบผูกเป็นปม

เจ้าหนุ่มคนนั้น ไยจึงคุ้นหน้าข้านัก หรือข้าคิดถึงนางมากไป นับจากวันนั้นข้าก็ไม่อาจเข้าไปเหยียบหุบเขาร้อยโอสถได้เลย หนิงเอ๋อร์ เจ้าช่างแสบนัก

จู่ ๆ บุรุษที่เขามองแทบไม่ละสายตา ก็ล้วงบางอย่างออกมาจากสาบเสื้อ ผงฝุ่นสีขาวถูกซัดสาดเข้าดวงตาฝ่ายตรงข้ามจนลงไปร้องโอดครวญกองอยู่บนพื้น ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็วางจอกสุราดังปึง ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูง ม่านตาของเขาขยายกว้างในบัดดล

ซูหนิง! เป็นเจ้างั้นหรือ

เหตุการณ์อันคุ้นเคยผ่านมาแล้วนับปี เขาไม่เคยลืมเลือนแววตากระจ่างใสราวไข่มุกยามราตรี กับท่าทีก๋ากั่นของสตรีที่ตนคะนึงถึงได้เลย ความโอหังถือดีนี้ ต้องเป็นนางไม่ผิดแน่

"พวกเจ้าไป ช่วยพวกเขาทั้งสองออกมาเร็วเข้า" เสียงสั่งการราวตื่นตระหนก ทำให้บรรดาลูกน้องต้องยกมือขึ้นเกาศีรษะ