ท่ามกลางแสงสลัว ริมฝีปากของนางถูกจูบ รู้สึกถึงลมหายใจเย็นชื่นที่โอบล้อมเข้ามาซูชิงลั่วรู้สึกตั้งตัวไม่ทันคางของนางถูกจับขลึงไว้ ขณะที่รับจูบที่เต็มไปด้วยความโกรธและความตื่นเต้นอย่างไม่เต็มใจน้ำตายังคงไหลอยู่บนใบหน้า แต่นางก็ยังไม่เข้าใจ...เหตุใดเมื่อครู่เขาถึงพูดกับนางเช่นนั้น แล้วจู่ๆ ก็มาจูบนางนางเผลอตัวผลักอกเขา แต่แรงเพียงน้อยนิด กลับทำให้เขาตื่นเต้นมากขึ้นไปอีกมือที่จับคางของนางคลายออก พยุงตัวอยู่บนเก้าอี้หวาย ขาขวายัดเข้าไประหว่างเข่าของนางอย่างก้าวร้าว เข่าคุกเข่าอยู่ที่ขอบเก้าอี้หวาย แล้วผลักนางจนนางล้มลงไปด้านหลังโดยไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ทำให้ร่างกายท่อนบนนอนเอนอยู่บนเก้าอี้หวาย และขาของนางห้อยอยู่กลางอากาศ หาจุดยึดไม่ได้ลู่เหิงจือประคองเอวของนางไว้ และจูบนางไปพร้อมกับดึงร่างกายของนางเข้ามา ทำให้ขาของนางวางอยู่บนเก้าอี้ยาวร่างกายของนางเหมือนถูกกอดรัด ขยับตัวไม่ได้ มีเพียงมือทั้งสองข้างที่ยังวางอยู่บนอกของเขาแต่ในวินาทีต่อมา ลู่เหิงจือใช้มือข้างเดียวรวบแขนทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ แล้วกดไว้บนที่วางแขนของเก้าอี้หวายเสียงหายใจหอบของเขาเล็ดลอดเข้าไปในห
"หากเราจะทำทุกอย่างที่คู่สามีภรรยาทำกัน เหตุใดคืนวันแต่งงานท่านถึงไปนอนบนเก้าอี้ยาวเล่า"“……”นางโกรธจัดจนพลั้งปากพูดออกมาโดยไม่คิดภายในห้องเงียบสงัดลงทันที เหลือเพียงเสียงฝนฤดูใบไม้ร่วงโปรยปรายเบาๆ ดังมาจากนอกหน้าต่างอึดอัดคำพูดนี้ราวกับถามเขาว่าในคืนวันแต่งงานเหตุใดถึงไม่นอนกับตนซูชิงลั่วกำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่นแล้วถอยหลังอีกนิด แม้ว่าจะไม่มีที่ให้ถอยแล้วก็ตามลู่เหิงจือยืนนิ่งมองนางอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า “ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าเป็นคนเจ้าชู้เลย”เขาแสดงสีหน้าจริงจังเกินไป ซูชิงลั่วรู้สึกสบายใจขึ้นมาก"แล้วเหตุใดท่านถึง...ถึงมาจูบข้าล่ะ?" นางหันหน้าหนีไปแล้วพูดว่า "ไม่ได้โดนวางยารักสักหน่อย"ลู่เหิงจือแทบหัวเราะเสียงแหบแห่งออกมา "ใครบอกว่าต้องโดนวางยารักถึงจูบเจ้าได้เล่า"เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างช้าๆ มองด้วยแววตาลุ่มลึก "เจ้าไม่คิดถึงความเป็นไปได้อื่นบ้างเลยหรือ"ซูชิงลั่วรู้สึกงุนงง "ความเป็นไปได้อะไร?"ลู่เหิงจือเพียงแต่ก้มศีรษะลง ไม่ตอบ“ทำไมเงียบไป” ซูชิงลั่วเงยหน้าเหลือมองเขา “ที่นี่ก็ไม่มีบาวรับใช้ ไม่จำเป็นต้องแสดงความรักให้ใครเห็นหรอก……” ในใจเริ่มตัด
เรื่องที่ซูชิงลั่วทะเลาะกับลู่เหิงจือและไล่เขาออกจากห้องเมื่อค่ำคืนนั้นแพร่สะพัดไปทั่วจวนลู่ภายในคืนเดียวเช้าวันรุ่งขึ้น จื๋อหยวนช่วยซูชิงลั่วแต่งตัวอย่างระมัดระวังตนก็รู้สึกหนาวสั่นหลังจากนอนมาทั้งคืนในกระจกทองแดง ซูชิงลั่วกอดอกไว้ ใบหน้าขาวซีดเผือดและเผยความสับสนเล็กน้อยเมื่อคืนนี้นางฝันแปลกมาก ในความฝันราวกับเป็นเรื่องราวที่ต่อเนื่องจากภพชาติที่แล้วนางกับลู่เหยียนแต่งงานกันและเสียชีวิตทั้งคู่หลังจากนั้น ลู่เหิงจือก็ออกมาเปิดโปงความผิดของลู่เหยียน ทั้งเรื่องซื้อตำแหน่ง ติดสินบน หนีทหาร และลงมือประหารชีวิตเขาด้วยตัวเองส่วนหลิ่วเยียนหรานก็แอบหนีออกจากจวนลู่เรือนสาม พร้อมกับขโมยเงินทองไปและทิ้งเด็กๆ ไว้ต่อมา ลู่เหิงจือก็มาที่หลุมศพของนาง นำอาหารจากจินหลิงมาให้จำนวนมาก ทั้งซาลาเปาไก่ตุ๋น นมพิราบต้มเค็ม บะหมี่ไก่ฉีก ต้มเนื้อวัว และยังคารวะสุราและเผากระดาษเงินให้ด้วยใบหน้าของเขาดูเย็นชาและเศร้าสร้อย ขณะที่ลูบสัมผัสสุสานของนาง ก็ถามขึ้นมาว่า “เจ้าเห็นด้วยใช่หรือไม่ เขาไม่เคยทำดีกับเจ้าเลย”เห็นด้วยที่เขาฆ่าลู่เหยียนหรือ? แน่นอนว่าเห็นด้วยในความฝัน นางพยักหน้า แล้วทันใดน
ซูชิงลั่วรับประทานอาหารเช้าอย่างสงบเสงี่ยม แล้วไปน้อมทักอรุณสวัสดิ์ท่านยาย ท่าทางดูสดใสกว่าปกติเสียอีกท่านยายเองก็รู้ข่าวที่พวกเขาสองสามีภรรยาทะเลาะ คิดว่าหลานสาวผู้นี้พยายามฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้นางเป็นห่วง จึงรู้สึกสงสารหลานสาวมากขึ้นไปอีก และไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าหลานพอนางออกไปแล้ว หญิงชราก็หันไปสั่งนางเฉียนว่า “คงต้องลำบากเจ้าที่เป็นแม่สามีแล้ว ไปพูดเกลี่ยกล่อมพวกเขาสองสามีภรรยาหน่อย มีที่ไหนเพิ่งแต่งงานก็ทะเลาะกันแล้ว”ให้นางไปเกลี่ยกล่อมอีกแล้วหรือ?นางเฉียนไม่รู้ว่าตัวเองทำกรรมอะไรไว้ เมื่อสองวันก่อนก็เพิ่งเตือนทั้งคู่ให้ดูแลสุขภาพและแยกห้องนอน แต่บัดนี้กลับต้องมาช่วยพูดคืนดีอีก ทำให้รู้สึกปวดหัวเป็นอย่างยิ่ง จึงได้แต่พยักหน้ารับคำว่า "เจ้าค่ะ"*ลู่หมิงซือก็รู้เรื่องนี้ผ่านทางสาวใช้เยว่เสี่ยวนางยิ้มเยาะ "สมควรแล้ว หยิ่งผยองได้ไม่กี่วัน"นางนั่งอยู่หน้ากระจกแต่งตัว แล้วโยนปิ่นปักผมทองที่ถืออยู่ในมือลงอย่างแรง “นับตั้งแต่ท่านแม่ไปอยู่ในเรือน ข้าก็มีปิ่นปักผมให้หมุนเวียนใส่อยู่ไม่กี่อันแล้ว ครึ่งปีมานี้ไม่ได้ซื้ออันใหม่เลย”เยว่เสี่ยวก้มศีรษะ ไม่กล้าออกเสียงลู่หมิง
ซูชิงลั่วกินอาหารเช้าเสร็จ ก็รู้สึกใจลอยด้านหนึ่งรู้สึกว่าลู่เหิงจือเพิ่งจะหยุดพักไม่กี่วัน ไม่ให้เขาเข้าห้องเหมือนจะเสียของไปเปล่าๆด้านหนึ่งก็รู้สึกว่าควรให้เขาได้รับบทเรียนบ้าง ใครใช้ให้เขาพูดจาไม่ดี ถหากพูดกันตรงๆ ว่าชอบนาง นางจะไม่ให้เขาจูบได้อย่างไรนางกอดเสื้อทรงยาวที่เย็บให้ลู่เหิงจือไว้ มองออกไปนอกหน้าต่างไม่หยุด รู้สึกว่าค่ำคืนนี้เขาต้องมาแน่ๆแน่นอนว่าไม่นานนัก ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกหน้าต่างอีกครั้งจื๋อหยวนบอกว่าซ่งเหวินมาอีกแล้วซูชิงลั่วสั่งให้คนเข้ามา ขณะเดียวกันก็ก้มศีรษะทำเป็นเย็บเสื้ออย่างตั้งใจซ่งเหวินสีหน้าเคร่งเครียดและพูดว่า “ฮุหยิน ขอร้องท่านให้ไปดูหน่อยเถิด ใต้เท้าข้ากำลังนั่งดื่มสุราอยู่ที่สวนบุปผาหลังบ้าน ข้าน้อยพยายามเกลี้ยกล่อมเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟัง ใต้เท้าไม่ได้ดื่มสุราหนักเช่นนี้มานานแล้ว”กลยุทธ์ทุกข์กายล่ะสิ ยังเป็นสวนบุปผาหลังบ้านที่พวกเขาเคยพบหน้ากันอีก ช่างเยี่ยมจริงๆเสียดายที่นางมองอย่างทะลุปรุโปร่ง ท่านพ่อก็เคยใช้วิธีนี้ท่านแม่ทำเช่นไรนะ ปล่อยให้เขาแสดงไปก่อนซูชิงลั่วพูดเสียงราบเรียบ "ใต้เท้าอยากดื่มเป็นเรื่องดี จะไปห้ามทำไม เจ้าไปเ
นางรักใคร่ชอบพอลู่เหิงจือมาโดยตลอด เพียงแต่เขาไม่สนใจเรื่องแต่งงานหรือผู้หญิงนางใด นางจึงไม่เคยมีโอกาสเผยความรู้สึกออกมา ทว่าบัดนี้เขาได้แต่งงานแล้ว คงได้ลิ้มรสความรักระหว่างชายหญิงแล้วเป็นแน่นางมั่นใจว่าตนเองไม่ด้อยไปกว่าซูชิงลั่วนางจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก้าวเท้าเดินออกจากประตูอย่างแผ่วเบานางจะต้องคว้าโอกาสครั้งนี้ไว้ให้ได้ เพราะปกติแล้วลู่เหิงจือไม่ค่อยเข้ามาที่สวนหลังบ้าน ถ้าพลาดโอกาสนี้ไป ไม่รู้ว่าครั้งหน้าต้องรออีกนานเพียงใดนางเดินมาจนถึงทางเข้าสวน ก็เห็นซ่งเหวินยืนเฝ้าอยู่ที่นั่นท้องฟ้ามืดสลัว ซ่งเหวินเห็นนางก็เอ่ยถาม "ฮูหยิน ในที่สุดท่านก็มา เหตุใดไม่พาจื๋อหยวนมาด้วยเล่า?"ลู่หมิงซือไม่ตอบ เพียงแค่หันไปมองเข้าไปในสวนในศาลามีเพียงแสงตะเกียงสลัวที่ส่องให้เห็นรูปร่างของลู่เหิงจือเพื่อไม่ให้ถูกจับได้ นางรีบเดินเข้าไปข้างใน และซ่งเหวินก็ไม่ห้ามนางจริงๆในศาลามีการจุดตะเกียงส่องสว่าง นางหยุดยืนอยู่ตรงขั้นบันไดของศาลา หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น นางกลัวเกินกว่าจะเดินเข้าไปลู่เหิงจือวางจอกเหล้าลงทันที แล้วลุกขึ้นเดินเข้ามาหานางเขาเดินลงบันไดมาอย่างสง่างามลู่เหิง
ลู่เหิงจือเองก็ดูออกอย่างชัดเจนว่าคนที่หมอบอยู่บนพื้นคือใครผ้าคลุมศีรษะของนางหลุดลงมา เผยให้เห็นใบหน้าที่คล้ายคลึงกับซูชิงลั่วอยู่หลายส่วนเขาหัวเราะเยาะออกมาเบาๆ "อย่างนั้นหรือ"ลู่หมิงซือไม่คิดว่าเขาจะช่างสังเกตได้รวดเร็วเช่นนี้ แค่ชั่วครู่ก็รู้แล้วว่านางไม่ใช่ซูชิงลั่ว ไม่คิดด้วยว่าเขาจะผลักนางลงกับพื้น และยิ่งไม่คิดว่าจะเจอซูชิงลั่วตัวจริงที่นี่ช่างโชคร้ายจริงๆนางลุกขึ้นยืน เตรียมจะอธิบายด้วยความดันทุรัง แต่กลับได้ยินเสียงอันเย็นเยือกของลู่เหิงจือ "คุกเข่าซะ"ลู่หมิงซือสะดุ้ง หันไปมองซูชิงลั่วที่นั่งอยู่บนม้านั่งหิน กัดฟันแต่ไม่ยอมขยับนางรู้สึกยอมไม่ได้จริงๆนางคือลูกสาวคนโตสายตรงของบ้านตระกูลลู่ ส่วนซูชิงลั่วก็แค่หลานสาวนอกตระกูล แล้วทำไมซูชิงลั่วถึงได้นั่ง ส่วนนางกลับต้องคุกเข่าลู่เหิงจือพูดเสียงเย็น "ซ่งเหวิน"ซ่งเหวินรีบเดินเข้ามาและเตะนางจนล้มลงคุกเข่า ก่อนจะกดหลังนางไว้นางกรีดร้องออกมา "พวกเจ้าจะทำอะไร? ข้าเป็นบุตรสาวคนโตของบ้านตระกูลลู่ พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์จะมาตัดสินข้า!"ลู่เหิงจือพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "ไปเชิญท่านย่ากับนายหญิงใหญ่มา"หัวใจของลู่หมิงซือเย็นเ
แต่ในใจนางก็เริ่มตระหนักได้ว่า หลังจากได้เป็นภรรยาของลู่เหิงจือแล้ว เกรงว่าต่อไปจะต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นครั้งคราว นางคงไม่อาจปล่อยให้ตัวเองจัดการเรื่องแบบนี้ไม่เป็นได้นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า "ถ้าเช่นนั้น ก็ลงโทษนางกักบริเวณสักหนึ่งเดือนเถิด"คงจะรุนแรงพอแล้วใช่ไหม?ลู่เหิงจือขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวลู่หมิงซือพอได้ยินเช่นนั้น ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกหญิงชราเองก็ถอนหายใจเช่นกันแล้วกล่าวว่า "ชิงลั่วจิตใจดีเสมอ เอาอย่างนี้แล้วกัน ลงโทษหมิงซือกักบริเวณครึ่งปี ลดเบี้ยเลี้ยงลงครึ่งหนึ่ง และให้คัดกฎแห่งสตรีสามบททุกวัน"เมื่อซูชิงลั่วเอ่ยปากไปแล้ว ลู่เหิงจือจึงไม่อาจแย้งได้ เขาพูดเสียงเรียบว่า "ขายตัวสาวใช้ของนางออกไปเสีย"น้ำตาของลู่หมิงซือไหลพราก "ไม่...ไม่ได้นะ...เยว่เสี่ยวเติบโตมากับข้าตั้งแต่เล็ก ข้าขอร้องล่ะ ได้โปรด..."นางพุ่งเข้ามากอดเท้าซูชิงลั่ว ดึงชายกระโปรงของนาง "ท่านพี่ ข้าขอร้องล่ะ จะให้เยว่เสี่ยวถูกขายไม่ได้นะ ข้าขอร้องล่ะ…"ซูชิงลั่วเริ่มรู้สึกใจอ่อนลงเล็กน้อยจึงหันไปมองลู่เหิงจือลู่เหิงจือจับมือนางไว้ บีบเบาๆ นางจึงไม่เอ่ยอะไรออกไปอีกเรื่องราวจึงได้
เสียงของนางแฝงความหมายว่า “รู้แล้วทำไมไม่บอกข้า”ซูชิงลั่วกระซิบว่า “ซือไหวไม่ให้ข้าบอกท่าน และข้าก็กลัวว่าหากบอกท่านไป แล้วจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างพี่สะใภ้กับน้องสาวได้”ลู่เหิงจือเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แต่เจ้าไม่กลัวว่าจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาหรือ”ซูชิงลั่วซบลงในอ้อมอกเขา “จะกระทบหรือ?”ลู่เหิงจือฮึดฮัด น้ำเสียงนั้นชัดเจนว่าไม่เป็นเช่นนั้นซูชิงลั่วอดยิ้มไม่ได้ “อันที่จริงแล้วใต้เท้าอวี๋ก็ไม่เลวเลย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเข้มขรึมว่า “ห้ามชมเขา”ซูชิงลั่วตอบอย่างเชื่อฟังว่า “ได้”อวี๋ซื่อชิงเดินมาพร้อมกับลู่ซือไหวลู่เหิงจือมองคนทั้งสองพลางถามว่า “นานแค่ไหนแล้ว?”อวี๋ซื่อชิงตอบอย่างมั่นใจว่า “เกือบปีแล้ว”นานแค่ไหนนะ???เช่นนี้ก็หมายความว่าพวกเขาเริ่มคบหากันหลังจากที่เขาและซูชิงลั่วออกจากเมืองหลวงไม่นานอย่างนั้นหรือ?ลู่เหิงจือหันมองลู่ซือไหว “เจ้ามานี่”อวี๋ซื่อชิงพูดว่า “มีเรื่องอะไรข้าจะคุยกับท่านเอง”ลู่เหิงจือยิ้มเย้ยหยัน “การสนทนาของพวกข้าสองพี่น้อง ไม่เกี่ยวกับเจ้า”ลู่ซือไหวดึงแขนเสื้อของอวี๋ซื่อชิง อวี๋ซื่อชิงจึงถอยออกไปลู่เหิงจือพาลู่ซือไหวออ
เซี่ยถิงอวี่เดินเข้ามา มองลู่เหิงจือพลางเอ่ยว่า “เหิงจือ รอบที่แล้วเจ้าแต่งงาน ข้าไม่สะดวกไปร่วมงานเพราะสถานะของข้า รอบนี้เจ้าแต่งงาน ข้าจะต้องมาดูสักครั้ง เพื่อความสบายใจของข้าเอง”เสียงของเขาดูจริงใจ ราวกับกำลังพูดคุยกับมิตรสหายคนหนึ่งลู่เหิงจือเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณมาก”ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะมีการใช้กันและกันเป็นเครื่องมือหรือไม่ แต่ยามนี้ พวกเขาเป็นสหายที่จริงใจต่อกันมากที่สุดเมิ่งชิงไต้ก็เอ่ยว่า “รอบที่แล้วข้าไม่ได้เข้าร่วมงานแต่งงานของน้องซู ก็รู้สึกเสียดายเหมือนกัน อันที่จริงแล้ว ข้าพาอวี้จู๋และโฉวกว่างมาด้วย”หลังจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่วกลับจินหลิง เซี่ยถิงอวี่ก็เรียกโฉวกว่างกลับมาเพราะการส่งองครักษ์ลับที่ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักไปยังจินหลิงนั้นดูจะไม่คุ้มค่า ลู่เหิงจือก็ไม่มีความเห็นอะไร อวี้จู๋จึงยังคงอยู่ในเมืองหลวงและติดตามเมิ่งชิงไต้ซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจและเอ่ยว่า “ขอบคุณพี่เมิ่ง”เซี่ยถิงอวี่หัวเราะออกมาอย่างกะทันหันเพราะปิดหน้าอยู่ ซูชิงลั่วจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขา รู้สึกได้เพียงว่าเสียงของเขามีความเย้าแหย่แฝงอยู่“ใช่แล้ว ข้าพาอวี๋ซื่อชิงมาด้
เนื่องจากชุดเครื่องประดับศีรษะชุดนี้ทำค่อนข้างยาก รวมถึงสุขภาพของซูชิงลั่วที่ต้องดูแลเป็นพิเศษ และหลิงเกอเอ๋อร์ยังเล็กอยู่ การแต่งงานรอบสองระหว่างลู่เหิงจือกับซูชิงลั่วจึงเลื่อนออกไปหนึ่งปีทั้งสองเคยแต่งงานกันมารอบหนึ่งแล้ว การแต่งงานรอบสองเป็นเพียงการให้คำมั่นสัญญาแก่กัน และไม่ได้จัดงานใหญ่โต มีเพียงเชิญญาติฝ่ายเรือนสามและญาติของตระกูลซูมาร่วมงานคล้ายคลึงกับงานฉลองอายุครบเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์เท่านั้นซูชิงลั่วสวมเครื่องประดับศีรษะที่ลู่เหิงจือคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเอง มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยจื๋อหยวนเอ่ยว่า “ของที่ใต้เท้าคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเองย่อมงดงามมาก”ซูชิงลั่วพยักหน้า ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือทำให้ฝีมือของช่างเหล่านั้นพัฒนาขึ้นไปอีกขั้นเลยทีเดียวก่อนหน้านี้ไม่เคยมีงานฝีมือการทอเส้นไหมทองที่ประณีตขนาดนี้มาก่อนอัญมณีสีชมพูที่ใช้ประดับดอกไม้ต้องมีสีที่เหมือนดอกท้อมากที่สุด ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือเดินทางไปทั่วเจียงหนานเพื่อคัดเลือกอัญมณีหลายร้อยชิ้น จนกระทั่งพบกับอัญมณีที่มีสีใกล้เคียงกับสีชมพูของดอกท้อมากที่สุดหลิงเกอเอ๋อร์เดินได้มาหนึ่งเดือนกว่าแล้วยามนี้เขาวิ่งเข้ามาอย่างท
ลู่เหิงจือนวดหว่างคิ้วเบาๆ ไม่ตอบอะไรซ่งอวี้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “อันที่จริงแล้วข้ามีวิธีฝังเข็มคุมกำเนิดสอนท่านได้ หากท่านไม่ต้องการมีลูก หลังจากมีเพศรักทุกครั้ง ท่านก็สามารถฝังเข็มให้ฮูหยินได้ ไม่มีผลข้างเคียง เพียงแต่อาจจะเรียนรู้ยากหน่อย”ลู่เหิงจือโล่งอก “ข้าเรียน”เขายังเรียนเขียนบทบรรยายได้เลย การฝังเข็มแค่นี้เขาไม่กลัวอยู่แล้วซ่งอวี้ “เรื่องนี้ต้องปรึกษาฮูหยินของท่านด้วย”“แน่นอน ข้าแค่มาถามท่านก่อน” ลู่เหิงจือตอบด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติหลังจากส่งซ่งอวี้กลับห้องแล้ว ลู่เหิงจือก็เดินตามทางเดินที่คดเคี้ยวกลับต้องยอมรับว่าจวนตระกูลซูสร้างได้ดีจริงๆ แม้แต่แสงจันทราก็ยังสวยกว่าที่เมืองหลวงเขายกหน้าขึ้นมองพระจันทร์ คิดว่ายามนี้หลิงเกอเอ๋อร์หลับแล้วแน่นอน คงพาซูชิงลั่วออกมาชมจันทร์ได้เขายิ้มมุมปาก จู่ๆ ก็คิดบางอย่าออก รีบก้มดูถุงหอมที่ตนเองห้อย- ถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้ลู่ซือไหวล้วนเป็นการปักสองด้านหมด แล้วของเขา......เขารีบเปิดออกนี่คือถุงหอมอันแรกที่ซูชิงลั่วให้เขานางเคยให้เขาสามอัน เขาห้อยอันนี้บ่อยที่สุด เพราะรู้สึกว่าอันแรกมีความหมายที่แตกต่างปลายนิ้วของเขาสั่น
ลู่เหิงจือเอ่ยกึ่งติดตลกว่า "หรือว่าข้าจะมาเป็นกรรมการดี?"เขาแค่พูดเล่นๆ แต่ลู่ซือไหวกลับคิดจริงจัง "ดีเลย"นางก็รีบแกะถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้นางมาจากเอวซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจ - นางพกติดตัวตลอดจริงๆลู่เหิงจือหยิบขึ้นมาเทียบกับสร้อยทองในมือของซูชิงลั่ว แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า "ก็สู้ของพี่สะใภ้ไม่ได้หรอก"ลู่ซือไหวไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่ถูกพูดเช่นนี้ ใบหน้าก็ยิ้มแย้ม "ก็เพราะการปักลายสองด้านจำกัดฝีมือของพี่สะใภ้"นางพลิกถุงหอมกลับด้าน ด้านในมีอะไรซ่อนอยู่ลู่เหิงจือรู้สึกเหมือนจะนึกอะไรออกแต่ก็จับไม่ได้ทันที ก็ได้ยินบ่าวรับใช้มารายงานว่าหมอหลวงซ่งจากเมืองหลวงมาถึงแล้วเขาอายุมากแล้ว ฮ่องเต้องค์ใหม่มีหมอหลวงที่ไว้ใจได้ของพระองค์เอง เขาจึงลาออกจากตำแหน่งกลับบ้านเกิดเขาเป็นชาวจินหลิง พอได้ยินว่าลูกชายของลู่เหิงจืออายุครบเดือน ก็รีบมาแสดงความยินดีในวันรุ่งขึ้นทันทีคนอื่นๆ ล้วนเป็นญาติหรือสหายเก่าของตระกูลซูแห่งจินหลิง ลู่เหิงจือไม่จำเป็นต้องไปต้อนรับเป็นพิเศษ แต่เมื่อซ่งอวี้มาเอง เขาต้องไปพบซูชิงลั่วเห็นว่าญาติมาครบแล้ว ก็อุ้มหลิงเกอเอ๋อร์และจูงมือลู่ซือไหวออกไปทักทายทุกคนทัน
ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่กระทำกลับอ่อนโยนอย่างไม่เคยมีมาก่อนเห็นได้ชัดว่าเขาดูแลนางเป็นอย่างดีหลังคลอดไม่นานทว่าซูชิงลั่วก็อดร้องออกมาด้วยเสียงที่ทำให้หัวใจเต้นรัวไม่ได้เขาเพิ่งเคยจูบนางเช่นนี้เป็นครั้งแรก จูบที่ทั้งถี่และอ่อนโยนจนแทบจะทั่วทั้งร่างกายของนางสุดท้ายแนบชิดนางอย่างระมัดระวังจูบเสร็จแล้ว ซูชิงลั่วก็เอนตัวลงในอ้อมแขนของเขาและถามว่า “ท่านจะเขียนบทบรรยายให้ข้าอีกหรือไม่”ลู่เหิงจือตอบเสียงเบาว่า “หากเจ้าอยากอ่าน ข้าก็จะเขียน”ซูชิงลั่วตอบว่า “อยากอ่าน”ลู่เหิงจือตอบว่า “ได้”ซูชิงลั่วรู้สึกพึงพอใจและหลับไปในอ้อมแขนของเขา*งานฉลองวันเกิดครบหนึ่งเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์ จัดขึ้นเมื่อเขาอายุได้ สามสิบห้าวันซึ่งจัดช้ากว่าที่จินหลิงไม่กี่วันเนื่องจากญาติฝ่ายตระกูลซูเหลือไม่มาก และญาติฝ่ายตระกูลลู่ส่วนใหญ่อยู่ที่เมืองหลวง จำนวนแขกที่มาในงานจึงไม่มาก มีเพียงแค่สองโต๊ะเท่านั้นแต่ภายในบ้านก็ยังคงคึกคักเป็นพิเศษ เพราะไม่ได้มีงานมงคลเช่นนี้มานานแล้วลู่ซือไหวก็ถูกรับกลับมาจินหลิงเช่นกัน เนื่องจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่ววางแผนจะอยู่ที่จินหลิงสักสองสามปี นางจึงอยากอยู่กับพี่ช
ลู่เหิงจือจึงได้อยู่เดือนเป็นเพื่อนซูชิงลั่วเขาเริ่มสังเกตเห็นว่าเมนูอาหารในบ้านเปลี่ยนไปจากเดิมมากโดยเฉพาะเมนูที่ไม่ค่อยได้ทำมาก่อนแต่ปรากฏในช่วงนี้อยู่บ่อยครั้ง - ตีนเป็ดตุ๋นน้ำแดง เนื้อแพะตุ๋น มะเขือม่วงย่าง และหัวสิงโตนึ่งลู่เหิงจือกินไปหลายวันก็เริ่มฉุกคิดได้ จึงหันไปมองซูชิงลั่ว“ครั้นที่เจ้าไปกินข้าวกับอวี๋ซื่อชิงและหลี่ว์เผิงเทียน แล้วถามเถ้าแก่ว่าข้าชอบกินอะไร”ซูชิงลั่วก็ไม่ได้ปฏิเสธหลังจากคืนดีกับลู่เหิงจือแล้ว พวกเขาทั้งสองก็เข้าใจกันมากขึ้น - สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ราวกับไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วทำให้นางกับลู่เหิงจือต่างรู้สึกสบายใจมากขึ้น“ข้าเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาท่านเอาใจข้าเรื่องอาหารมากเลย” ซูชิงลั่วเอ่ยติดตลก “ไม่แปลกใจเลยที่ท่านจะไม่ค่อยกลับบ้านมากินข้าว”ลู่เหิงจือเงยหน้าขึ้นมองนางซูชิงลั่วเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับเอียงหัวเล็กน้อย “ที่ผ่านมาเป็นความผิดของข้าเองที่ไม่เคยได้สังเกต”นางเอื้อมมือไปดึงหูเขาเบาๆ พลางเอ่ยว่า "ต่อไปนี้ สามีจะได้กินอาหารถูกปากที่บ้านบ่อยๆ แล้วนะ"การที่นางเรียกเขาว่า "สามี" และดึงหูเขาทำให้สายตาของลู่เหิงจือลึกซึ้งยิ่
ซูชิงลั่วหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืนถึงจะฟื้นพอฟื้น คนแรกที่เห็นคือลู่เหิงจือที่นอนอยู่ข้างๆ มือของเขายังจับมือนางไว้อยู่ และฝ่ามือก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อนางขยับมือลู่เหิงจือรู้สึกตัวทันที ไม่ต้องให้นางเอ่ยสิ่งใด เขาก็รีบเทน้ำอุ่นใส่ถ้วย แล้วอุ้มนางเข้ามากอดในอ้อมแขน ป้อนน้ำให้นางซูชิงลั่วดื่มไปหลายถ้วยถึงจุใจ เสียงของนางก็แหบพร่า “ลูกล่ะ”“อยู่ห้องข้างๆ เจ้าน่ะ มีแม่นมเหมยและแม่นมคอยดูแลอยู่ ท่านย่าก็แวะไปดูเป็นระยะๆ เจ้าไม่ต้องห่วง” ลู่เหิงจือถามนาง “หิวหรือไม่”ซูชิงลั่วพยักหน้า หิวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนลู่เหิงจือตอบว่า “ข้าวต้มกับบะหมี่เตรียมไว้แล้ว เจ้าอยากกินอะไร”“แม่นมเหมยบอกว่าเจ้าเพิ่งคลอด ควรกินอาหารอ่อนๆ ไปก่อน”เขาเอื้อมมือไปจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงของนาง “พอเจ้าสบายตัวขึ้นแล้ว ข้าจะลงครัวทำอาหารที่เจ้าชอบกินด้วยตนเอง”ซูชิงลั่วพยักหน้า “บะหมี่แล้วกัน”นางไม่มีแรงแม้แต่จะยกแขนลู่เหิงจือจึงอุ้มนางไว้ในอ้อมแขน ป้อนให้นางทีละคำนางกินบะหมี่ไปสองชามเล็กถึงจะอิ่ม และคิดถึงลูกขึ้นมา จึงถามว่า “ลูกหลับอยู่หรือไม่ หากตื่นแล้วอุ้มมาให้ข้าดูหน่อย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงทุ้
เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามวิกาล ลู่เหิงจือและหญิงชราก็ยังคงรอคอยอยู่ข้างนอกเยว่เออร์จึงปลอบว่า “นายหญิงเฒ่า คุณหนูคงยังไม่คลอดในทันที ท่านควรกลับไปพักผ่อนเสียก่อน มิเช่นนั้น เมื่อคุณหนูคลอดบุตรออกมาแล้ว ร่างกายของท่านจะไม่ไหวเอาได้ คุณหนูก็ต้องมาเป็นห่วงอีก”หญิงชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เจ้าไม่ต้องมาปลอบข้าหรอก ข้านอนไม่หลับอยู่แล้ว”เยว่เออร์จึงได้แต่ทำตามคำสั่งโชคดีที่เป็นเดือนหกของจินหลิง ค่ำคืนนี้จึงไม่หนาวลู่เหิงจือได้สั่งให้คนนำนาฬิกาทรายมาวางไว้ในบริเวณลานกว้าง และรู้สึกว่าค่ำคืนนี้ยาวนานเหลือเกินราวกับว่าความอดทนทั้งหมดของเขาหมดไปกับค่ำคืนนี้ฟ้าสางแล้วเสียงร้องครวญครางของซูชิงลั่วก็เบาลง ดูไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อคืน และค่อยๆ สงบลงลู่เหิงจือใจร้อนจึงรีบส่งคนเข้าไปถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”สาวใช้รีบตอบว่า “ใต้เท้าอย่าได้เป็นห่วงเลย ฮูหยินเพียงแค่เหนื่อยจนหลับไปเจ้าค่ะ”นางไม่ได้หลับทั้งคืน เสียงร้องครวญครางก็พยายามกลั้นไว้ คงจะเหนื่อยล้ามากลู่เหิงจือพยักหน้า ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อซูชิงลั่วหลับไปเพียงครึ่งชั่วยาม ท้องก็เริ่มปวดอีกครั้งนางตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บป