1.ผู้บุกรุก (3)

“อ๊ะ...”

เสียงแผ่วหลุดจากปากอิ่ม ใบหน้าเรียวแหงนเงยกำลังจะกรีดร้องออกมา

เทียนเหวินที่เพิ่งกำจัดพลังเวทดำหมดสิ้นต้องรีบตัวคว้าร่างเล็กเข้ามาในอ้อมอกตน มือหนาปิดปากอีกฝ่ายโดยไม่ทันคิดสิ่งใด ทำเอาตนเองก็ยังชะงักไปเช่นกัน เพราะร่างนุ่มนิ่มกึ่งเปลือยแนบแผงอกแกร่ง

“พวกท่านได้ยินเสียงใดหรือไม่”

ทั้งสามคนที่อยู่ริมลำธารหันมองไปมาหาบางอย่าง

“หรือข้าจะหูแว่วไปเอง”

คนที่ได้ยินเสียงแปลกๆ พึมพำพลางเกาศีรษะตน

“น่าแปลก เทียนเหวินอยู่ที่ใด”

เป็นหลี่ไห่ฉินที่สงสัย

ผู้ถูกเอ่ยถึงได้ยินคำพูดของคนด้านนอกแม้จะค่อนข้างเบา มองดวงหน้าซีดเผือดของสตรีที่ตนกำลังโอบกายไว้ ทั้งยังปิดปากเจ้าตัวเพราะเกรงจะส่งเสียงร้อง ไม่ได้กังวลว่าจะถูกพบเจอ ทว่าร่างกายที่ชิดใกล้กับกลิ่นกายหอมระรวยทำลายสมาธิตนจนอกแกร่งร้อนวูบวาบต่างหากที่ทำให้เขาหวั่นเกรง

“หรือเขาอาจไปที่อื่นแล้ว”

หนึ่งในนั้นออกความเห็น

หลี่ไห่ฉินยังมองไปโดยรอบ ทำให้ศิษย์น้องทั้งสองคนเองก็จำต้องเดินสำรวจรอบๆ

ขณะนั้นเองดวงตาคู่กลมโตที่ปิดอยู่ก็เปิดขึ้น ทำเอาเทียนเหวินใจหายวาบ แม้ตนหวังดีช่วยอีกฝ่ายทว่าใบหน้าทั้งสองอยู่ในระยะประชิดเกินไป

“อื้อ”

มือหนากดปากอิ่มพลางแขนกำยำกระชับร่างเล็กแน่นขึ้นเมื่อเจ้าตัวขยับด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเสื้อผ้าหลุดออกจากกายและมีใครบุรุษโอบกอด แววตาคู่งามตระหนกชัดเจนทั้งยังส่งเสียงเบาในลำคอ มือบางออกแรงผลักไหล่ชายหนุ่มทว่าเบายิ่งนัก ยิ่งขยับหญิงสาวยิ่งเจ็บปวด เพราะแม้เอาไอพิษออกมาได้ แต่อาการบาดเจ็บยังคงอยู่ คิ้วเรียวงามขมวดมุ่น เหงื่อซึมหน้าผาก ทั้งใบหน้ายังขาวซีด

“ดูเหมือนที่นี่จะไม่มีอะไรจริงๆ ไปกันเถิด”

สุดท้ายหลี่ไห่ฉินก็ยอมจากไป

แน่ใจแล้วว่าคนอื่นไปไกลแล้วเทียนเหวินจึงค่อยๆ ผละห่าง ตั้งใจเอ่ยขอโทษพลางบอกเล่าความเป็นมาทั้งหมด แต่มือของอีกฝ่ายกลับคว้าเสื้อเขาออกแรงดึงพลางเข่นเขี้ยวเสียงแผ่วเบา

“ข้า...จะฆ่าเจ้า”

จบคำเจ้าตัวก็หมดสติไปทันที ทำเอาชายหนุ่มได้เพียงขยับริมฝีปากค้าง ก่อนถอนหายใจอย่างอ่อนใจ

“นี่ข้าทำคุณบูชาโทษหรือ”

แม้จะขุ่นใจที่ตนช่วยชีวิตอีกฝ่ายไว้แต่กลับถูกขู่อาฆาต ทว่าอาการของหญิงสาวกลับไม่มีทีท่าจะดีขึ้นเลย เทียนเหวินลองแตะชีพจรที่ข้อมือเล็กก็แทบจับไม่ได้ พลังเวทชั่วร้ายนี้แม้ไม่ได้กลืนกินร่างนางแล้วหากยังทิ้งร่องรอยทำลายล้างเอาไว้

ปลายนิ้วชายหนุ่มแตะไปยังหน้าผากเล็ก แล้วก็รับรู้ไว้ว่าพลังปราณอีกฝ่ายอ่อนลงมาก

“เจ้าสูญเสียปราณเซียนไปแทบหมดสิ้นเชียวหรือ”

เทียนเหวินพบว่าปราณของนางไม่ได้แข็งกล้าแต่อย่างใด เหมือนเป็นเซียนตบะไม่ถึงพันปี ดวงจิตวิญญาณบอบบางนัก ดูไปแล้วยิ่งน่าแปลกที่นางขึ้นมาถึงสำนักศึกษาซ่างเซียนได้

แม้ที่มาที่ไปของหญิงสาวยังคลุมเครือ หากเขาไม่อาจปล่อยให้ผู้ใดตายไปต่อหน้าได้

“ปล่อยไว้เช่นนี้เจ้าได้แหลกสลายแน่”

เพียงพลังเยียวยาไม่ช่วยเสริมพลังปราณอีกฝ่ายให้กลับคืนมาได้ คิดแล้วเทียนเหวินก็กำหนดจิตตนใหม่อีกครั้ง ขยับมือวาดร่ายเวทแล้วเคลื่อนทั้งสองข้างมาประกบบนล่างตรงหน้า บังเกิดผลึกแก้ววงกลมเล็กสีทองอร่ามระหว่างฝ่ามือ ก่อนชายหนุ่มจะส่งให้ลอยไปชิดริมฝีปากอิ่ม ทว่าไม่อาจทำให้เจ้าตัวรับพลังปราณของตนได้ มือหนาข้างหนึ่งบีบแก้มนุ่มให้ปากเล็กเผยอและผลักปราณของตนเข้าไป แต่จนแล้วจนรอดก็หาทำได้ไม่

‘ข้าไม่อาจมอบปราณของตนให้นางได้อย่างนั้นหรือ’

ครุ่นคิดไม่นานวิธีหนึ่งก็แวบเข้ามา อาจเพราะอีกฝ่ายไม่ใช่เทพเซียน ทั้งพลังปราณของเขาคือเทพมังกร ต่างจากพลังเซียนทั่วไป เจ้าตัวจึงไม่อาจรับไว้โดยง่าย

‘เอาเถิด อย่างไรนางก็จะฆ่าข้าอยู่แล้วนี่นา’

ร่างสูงใหญ่โน้มกายชิดร่างเล็ก ใบหน้าขาวคมประชิดดวงหน้าเรียวงดงาม ริมฝีปากได้รูปแนบลงบนปากอิ่มที่เผยอเพราะแรงบีบแก้มพร้อมส่งปราณตนให้หญิงสาวยอมกลืนลงไป

นานครู่หนึ่งกระทั่งรับรู้ได้ว่าปราณตนเคลื่อนเข้าไปในร่างบอบบางจึงถอนริมฝีปาก

ดวงตาคู่คมกริบมองกลีบปากอิ่มสีอ่อนอย่างเผลอตัวราวถูกกลิ่นหอมหวนของดอกบัวดึงดูดสติสัมปชัญญะ ลำคอแห้งผากขึ้นมาดื้อๆ จนต้องกลืนน้ำลาย รู้ตัวว่าตนเองมีอาการแปลกๆ เพราะการชิดใกล้ที่มากเกินควร เทียนเหวินจึงผ่อนร่างเล็กลงนอนแล้วถอยออกมา

พลังปราณเทพมังกรค่อยๆ แผ่รังสีวิบวับสีทองแผ่ล้อมกายอีกฝ่ายช่วยรักษาบาดแผลจากเวทดำจนหายดีปราศจากร่องรอย

ชายหนุ่มพยักหน้าพึงพอใจเมื่อช่วยชีวิตหญิงสาวสำเร็จ แม้จะสูญเสียปราณของตนไปบ้างหากก็นับว่าเทียบไม่ติดกับการได้ช่วยชีวิตหนึ่งให้อยู่ต่อไป เขาบำเพ็ญเพียรไม่นานพลังปราณก็กลับมาแข็งแกร่งดังเดิมแล้ว เพียงฝึกวิชาล่าช้าไปบ้างก็ไม่เป็นไร

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวต้องใช้เวลาในการฟื้นตัวนาน เพราะเพิ่งบาดเจ็บสาหัส ทั้งยังมีปราณเทพหมุนเวียนในร่างกาย เทียนเหวินจึงคิดว่าตนควรกลับไปก่อนที่ศิษย์พี่ใหญ่กับคนอื่นจะรู้สึกได้ว่าตนหายไป

“แล้วข้าจะรีบกลับมา”

เขาบอกแม้เจ้าตัวยังไม่ได้สติ ทั้งยังวาดมือให้ชุดของหญิงสาวกลับเข้าที่เข้าทาง

อย่างน้อยเจ้าตัวควรรู้ว่าในกายมีปราณของเทพเซียน และต้องบำเพ็ญตนอย่างหนักเพื่อจะได้รวมปราณพร้อมกับควบคุมพลังแปลกใหม่ให้ได้ เขาบอกเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับนาง

สามชั่วยามหลังจากเทียนเหวินจากไป เปลือกตาบางค่อยๆ เปิดขึ้น ก่อนร่างบอบบางจะลุกพรวดขึ้นนั่งทันใด ดวงตาคู่กลมโตมองไปโดยรอบอย่างหวาดระแวง

ก่อนหน้านี้นางถูกใครคนหนึ่งที่ปกปิดหน้าตาทำร้าย เหมือนอีกฝ่ายจะคิดว่านางตายแล้วจึงผละไป ส่วนนางก็รีบกลับมายังน้ำตกแต่กลับสติดับวูบไปก่อน

ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็เจอเข้ากับใครคนหนึ่งที่กำลังฉวยโอกาสกับตนอยู่

“เป็นถึงเทพเซียน แต่จิตใจชั่วช้าสกปรกนัก”

มือบางกำแน่นพลางพำพึมอย่างคับแค้นใจ ทว่าความรู้สึกที่เหมือนตนแข็งแรงดี ไม่บาดเจ็บตรงส่วนไหนทำให้หญิงสาวเหลือบมองไปด้านหลังแล้วก็เห็นว่าไร้รอยแผลใด นางยิ่งงุนงง แต่ภายในกลับร้อนราวมีบางอย่างกำลังอัดแน่นในอกหายใจลำบาก

หญิงสาวมองออกผ่านม่านน้ำตกแล้วก็เข้าใจว่าตนอยู่ที่ใด ร่างบอบบางลุกขึ้นยืน หันหลังเดินลึกเข้าไปด้านใน

แท้จริงแล้วเบื้องหลังหินก้อนใหญ่มีซอกเล็กสามารถเดินผ่านไปได้ เส้นทางชื้นแฉะเล็กๆ คือเส้นทางที่จะนำพาไปยังน้ำตกอีกฝั่งของสำนักซ่างเซียนใต้ และนางก็มาที่นี่ผ่านเส้นทางนี้

=====

เทียนเหวินแอบจูบน้องไปแล้ว 555 ก็ต้องช่วยชีวิตเนอะ ทำยังไงได้ ^^