4.มีเพียงข้าช่วยเจ้าได้ (3)

‘หรือธาตุไฟกำลังเข้าแทรก’

เสี่ยวเหลียนตัวสั่นเทา ลูบแขนตนเองทั้งที่เหงื่อชุ่มกาย ปากแห้งคอแห้ง ร่างบอบบางพยายามขยับลุกขึ้น ต้องหาแหล่งน้ำบริสุทธิ์โดยเร็ว

นางเป็นภูตดอกบัว เมื่อร่างกายได้รับบาดเจ็บ การกลายร่างกลับเป็นร่างดอกบัวดังเดิมแช่ในน้ำจะสามารถช่วยบรรเทาความเจ็บปวดลงได้ เหมือนการจำศีลเข้าฌาน ช่วยให้นางบำเพ็ญเพียรได้เต็มความสามารถ เพราะกายทิพย์ของเซียนน้อยเช่นนางไม่ได้มีกำลังมากนัก

หญิงสาวเดินโผเผไปจนถึงประตู แม้ไม่รู้ว่าตนจะหาแหล่งน้ำพบได้อย่างไร ทว่าก็ไม่อาจนั่งเฉยอยู่เพียงในห้องนี้ได้ แต่ประตูเปิดออกกลับต้องผงะถอยหลังเมื่อพบคนผู้หนึ่ง

“ท่าน”

เสียงหวานพึมพำระคนงุนงง

“ข้ามาช่วยเจ้า”

คิ้วเรียวงามขมวดอย่างไม่เข้าใจ หากร่างสูงใหญ่กลับก้าวพรวดมาหาจนนางถอยไม่เป็นกระบวนอย่างตกใจเกือบล้มลง แต่อีกฝ่ายโอบไหล่ช่วยพยุงได้ทัน

“ปล่อยข้านะ”

“ข้าบอกแล้วว่ามาช่วยเจ้า”

“ท่านจะช่วยข้าได้อย่างไร”

เสี่ยวเหลียนจ้องใบหน้าขาวคมที่ก้มลงมาใกล้ของศิษย์สำนักซ่างเซียนเหนือแล้วความรู้สึกหนึ่งก็แวบเข้ามา

นางเคยเห็นใบหน้าเช่นนี้ในระยะใกล้มาแล้ว

มือบางรีบผลักอีกฝ่ายทันที ความหวาดกลัวฉายชัดในแววตาพร้อมสะบัดกายหนี ทว่าก็ไม่สามารถยืนหยัดได้จนต้องรีบเกาะโต๊ะใกล้ๆ เอาไว้ ยิ่งเมื่อชายหนุ่มก้าวเข้ามานางยิ่งระแวง

“อย่าเข้ามานะ”

“ต้องให้ย้ำกี่ครั้งว่าข้ามาช่วยเจ้า”

“ข้านึกออกแล้ว เป็นท่านนั่นเองที่ฉวยโอกาสกับข้า ออกไปนะ”

เสียงของหญิงสาวเริ่มดังขึ้น เทียนเหวินจึงโบกมือปิดประตูที่เปิดค้างอยู่ ดวงตาคู่กลมโตมองตามแล้วยิ่งมีสีหน้าตระหนก

“ข้าบอกให้ท่านออกไปอย่างไรเล่า”

“แม่นางเสี่ยวเหลียน ฟังข้าก่อน วันนั้นข้าช่วยเจ้าเอาไว้ เพราะเจ้ากำลังถูกเวทดำชั่วร้ายกลืนกินพลังปราณ หากไม่ทำเช่นนั้น เจ้าคงไม่มีชีวิตรอดมาจนถึงวันนี้”

เสี่ยวเหลียนยังจ้องมองชายหนุ่มอย่างไม่ไว้วางใจ

“ข้าจะเชื่อได้อย่างไร ท่านอาจฉวยโอกาสจากการที่ข้าถูกทำร้ายในคืนนั้นก็เป็นได้”

คืนนั้นเสี่ยวเหลียนเดินกลับไปยังน้ำตกหลังจากหลบเลี่ยงมาซ่อนตัวทิ้งระยะเวลานานด้วยเกรงจะมีคนตามมา ก่อนถูกคนปกปิดหน้าตาทำร้ายแล้วหมดสติไป รู้สึกตัวสะลึมสะลือจำได้เพียงเลือนรางว่าตนพยายามไปให้ถึงน้ำตกแต่ก็ไม่รับรู้สิ่งใดอีก ลืมตาอีกครั้งนางก็เจ็บปวดไปทั้งกายและยังแทบเปลือยเปล่าขณะมีบุรุษผู้นี้อยู่ด้วย หากจะคิดว่าเขาทำเรื่องไม่ดีกับตนก็ไม่แปลกนัก

“หากไม่ลองก็ไม่รู้ไม่ใช่หรือ”

เทียนเหวินยกมือขึ้น เสี่ยวเหลียนกลับถอยพัลวันจนซวนเซสะดุดขาตัวเองนั่งลงบนเตียง เพราะฤทธิ์ของปราณเทพที่ร้อนราวเพลิงสุมอยู่ภายในยังไม่คลายลง ทั้งสีหน้าหญิงสาวยังเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจ

“ก่อนหน้านี้ ท่านไม่เคยแสดงตัว ไยเพิ่งโผล่มาตอนที่ข้าอยู่ในห้องนี้เพียงลำพัง เหตุใดท่านจึงกลับมาเพียงผู้เดียว”

นางเป็นภูตดอกบัวในเผ่าวิหค เติบโตมาเพียงในสระภายในวังและอยู่กับหลินเฟย ไม่เคยใกล้ชิดบุรุษ ย่อมเกรงกลัวต่อชายหนุ่มเป็นธรรมดา

การมาอยู่ในสำนักซ่างเซียนใต้นางก็ต้องหลบๆ ซ่อนๆ เป็นดอกบัวอยู่ในอ่างหินใส่น้ำเล็กๆ ในห้องนอนของหลินเฟย บางคืนที่อีกฝ่ายมีหน้าที่เฝ้าเวรยาม อยู่คนเดียวเหงาๆ นางก็จะแอบออกมาเล่นที่น้ำตก ที่สำคัญหากหลินเฟยกลับมาถึงในยามเช้าแล้วต้องรีบไปฝึกวิชาต่อ จะเป็นนางที่ปลอมตัวเป็นหลินเฟยไปแทน ส่วนเจ้าตัวนอนพักในห้องอย่างสบายใจ โดยไม่เคยมีผู้ใดจับได้

ร่างสูงใหญ่ก้าวมาหาคนที่กำลังหวาดระแวงโดยไม่เอ่ยสิ่งใด ใบหน้าเล็กขาวซีด ปากซีดจัด ทั้งยังเหงื่อท่วมตัว พร้อมท่าทางอ่อนแรงบ่งบอกชัดว่าเจ้าตัวกำลังไม่ไหวแล้ว

มือหนาวาดพร้อมร่ายเวทในใจรีบสะกดปราณของตนโดยเร็วทันควัน

เสี่ยวเหลียนรู้สึกราวตนเองไม่อาจขยับตัวได้ ทว่ากระแสร้อนพลุ่งพล่านกลับค่อยๆ ลดลง จนในที่สุดความทรมานราวจับไข้ก็หายไป ทำเอาต้องมองคนตรงหน้าพร้อมกะพริบตาปริบๆ

“คราวนี้เชื่อหรือยัง ว่าข้าช่วยเจ้าได้”

นางเงียบพลางครุ่นคิดก่อนจะตอบ

“แม้ท่านจะสะกดปราณได้เหมือนเช่นที่เจ้าสำนักใหญ่ทำได้ แต่ใช่ว่าท่านจะช่วยให้ข้ามีชีวิตรอดได้”

“ข้าย่อมช่วยได้ หากจะพูดให้ถูกคือมีเพียงข้าคนเดียวที่ช่วยเจ้าได้”

เทียนเหวินก้าวมายืนจนชิดเตียง สองหนุ่มสาวสบตากันนิ่ง

“ในเมื่อข้าเป็นคนช่วยเจ้า ปราณเทพเซียนที่วิ่งวนอยู่ในกายเจ้าเป็นของข้า ข้ามอบพลังนี้ให้เจ้า ย่อมต้องรู้ว่าทำอย่างไรจึงจะหลอมรวมปราณข้ากับเจ้าได้”

ดวงตาคู่คมดุเข้มลึกแน่วนิ่งทำเอาเสี่ยวเหลียนถึงกับกลืนน้ำลาย รู้สึกใจเต้นระรัวประหลาดจนต้องหลบสายตา ทว่ากลับต้องตัวแข็งทื่อเมื่อร่างสูงใหญ่โน้มมาใกล้แล้วถามชิดข้างหู

“ว่าอย่างไร เจ้าอยากมีชีวิตรอดหรือไม่ แม่นางเสี่ยวเหลียน”

=====

เทียนเหวินแน่ใจนะว่ามาช่วยน้อง ทำเอาน้องกลัวไปหมดแล้ววว โถ… ^^