3.ผู้ขโมยคัมภีร์ (1)

“กรี๊ดดด”

เทียนเหวินไม่อาจยืนนิ่งได้อีกแล้ว แม้รู้แก่ใจว่าหลี่ไห่ฉินกำลังจ้องจับผิดตนอยู่ ทว่าเขาเคยช่วยนางมาครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้จะให้มองเฉยย่อมทำไม่ได้ ทว่าเพียงขยับเท้ากลับต้องชะงัก เมื่อมีร่างของใครคนหนึ่งโผล่พรวดออกมาจากบรรดาศิษย์ของสำนักฝั่งใต้

“อาจารย์ใหญ่”

ทว่าหญิงสาวที่เพิ่งก้าวออกมาเอ่ยได้เพียงคำเดียว พลังเทพเซียนรุนแรงก็แผ่ออกจากร่างของเสี่ยวเหลียนราวต่อต้าน โดยที่ไม่มีผู้ใดคาดถึง และกระแทกเข้าใส่เจ้าสำนักเจียงซินที่ลงมือจนได้รับบาดเจ็บ ทั้งเจียอิน หลี่ไห่ฉิน และผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามาต่างผงะไถลถอยหลังไปหลายก้าวด้วยแรงปะทะ

“พลังนั่น”

อาจารย์ใหญ่จี๋เฟิ่งกับอาจารย์ฝูหมิงต่างก็หันไปทางเทียนเหวิน ทั้งสองรู้ในทันใดว่าเป็นปราณเทพเซียนมังกร เพราะทั้งสองต่างก็เป็นเทพมังกรเช่นลูกศิษย์หนุ่มผู้เป็นทายาทสวรรค์

ร่างบอบบางของเสี่ยวเหลียนทรุดลงแล้วถึงกับกระอักเลือดออกมา ด้วยไม่อาจสะกดปราณที่มากเกินตัวของตนเอาไว้ สีหน้าเจ้าตัวเต็มไปด้วยความทรมาน

“เสี่ยวเหลียน”

ศิษย์สำนักฝั่งใต้รีบขยับเข้ามาก่อนผู้อื่น หากก็ไม่สามารถเข้าใกล้อีกฝ่ายได้

“หลินเฟย เจ้ารู้จักนางหรือ”

เจิยอินที่ช่วยประคองเจ้าสำนักเจียงซินถามผู้เป็นศิษย์น้อง เจ้าตัวอึกอักแต่ก็ยอมพยักหน้า ด้วยความเป็นห่วงเสี่ยวเหลียนจึงไม่ได้อธิบายสิ่งใด

เสี่ยวเหลียนมองหลินเฟยอย่างขอความช่วยเหลือ ร่างกายถูกพันธนาการด้วยเชือกเวท ผู้ที่มีวิชาติดตัวเพียงน้อยนิดเช่นตนหรือจะช่วยตัวเองได้ ทั้งปราณภายในยังปั่นป่วน ร้อนดังราวจะเผาผลาญทำลายตน

เทียนเหวินจะขยับกายอีกครั้ง เพราะรู้ว่าหากไม่ช่วยสะกดปราณเทพของตนในกายเซียนดอกบัว นางที่เพิ่งถูกทำร้ายจะไม่อาจยับยั้งพลังที่ลุกขึ้นต่อสู้กับเจ้าสำนักฝั่งใต้ได้ เป็นเช่นนี้อีกไม่นานดวงจิตวิญญาณของนางต้องถูกปราณเทพทำลาย

ทว่าอาจารย์ฝูหมิงยับยั้งผู้เป็นศิษย์ไว้ โดยอาจารย์ใหญ่จี๋เฟิ่งเคลื่อนกายเข้าไปใกล้เสี่ยวเหลียน มือหนายกขึ้นเหนือหน้าผากมน ร่ายเวทครู่หนึ่งปราณเทพในกายของเซียนน้อยจึงสงบ

เสี่ยวเหลียนอ่อนแรงนั่งลงบนพื้นราวไม่หลงเหลือกำลัง เมื่อรอบกายของนางไร้ซึ่งพลังทำลาย หลินเฟยจึงเข้ามาประคองได้

“ข้าเพียงช่วยสะกดปราณเทพเซียนในกายเจ้าไว้เท่านั้น หากเจ้าไม่สามารถหลอมรวมปราณเทพกับปราณของเจ้าได้ สุดท้ายแล้วกายของเจ้าก็จะแหลกสลาย เพราะรองรับพลังสูงส่งนี้ไม่ไหว”

อาจารย์ใหญ่จี๋เฟิ่งบอกแล้วหันกลับไปถามเจ้าสำนักฝั่งใต้

“ศิษย์น้องสาม เป็นอย่างไรบ้าง”

“ข้าไม่เป็นไรมาก”

ขณะตอบก็มองศิษย์ในสำนักตนกับเซียนดอกบัวด้วยความสงสัย

“เสี่ยวเหลียน เจ้ามีปราณเทพในกายได้อย่างไร”

หลินเฟยเองยังอดสงสัยไม่ได้ ทว่าเสี่ยวเหลียนกลับส่ายหน้า นางไม่รู้จริงๆ

“ข้าถูกทำร้ายบาดเจ็บ รู้สึกตัวอีกครั้ง แผลก็หายไปหมด ร่างกายเหมือนมีพลังแปลกๆ พลุ่งพล่านไปทั่ว จนเหมือนร่างของข้าจะปริแตกออกมา”

นางพึมพำเสียงเครือ งุนงงเช่นกันว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับตนเอง

“เจ้าถูกทำร้ายได้อย่างไร”

เสี่ยวเหลียนยังไม่ทันได้พูด หลี่ไห่ฉินก็บอกทันใด

“เพราะนางเข้าไปขโมยของในสำนักฝั่งเหนือเราอย่างไรเล่า”

หลินเฟยถามเสี่ยวเหลียนด้วยสายตา เจ้าตัวก็ส่ายหน้าพลางบอกเสียงเบา

“ข้าไม่ได้ทำ”

“อาจารย์อา ท่านบอกว่าเซียนดอกบัวไม่เกี่ยวข้องใดกับสำนักฝั่งใต้ แต่เท่าที่เห็น ศิษย์ในสำนักของท่านรู้จักนางดีทีเดียว หากเป็นเช่นนี้ จะพูดอย่างไรก็คงยากจะเชื่อได้ว่าสำนักฝั่งใต้ไม่รู้เห็นในเรื่องนี้ด้วย”

หลี่ไห่ฉินราวไม่เกรงใจต่อเจ้าสำนักฝั่งใต้ อาจารย์ใหญ่จี๋เฟิ่งถึงกับต้องยกมือห้าม

เจ้าสำนักเจียงซินสูดหายใจเข้าอย่างแรงเพราะขุ่นเคือง เมื่อถูกศิษย์เมื่อวานซืนจากสำนักฝั่งเหนือลบหลู่ ทว่าเจียอินเอ่ยขึ้นแทน

“ท่านกล่าวหาฝั่งใต้เราเกินไปแล้ว”

“ไห่ฉิน ฝั่งเหนือฝั่งใต้ เราต่างก็เป็นพี่น้องร่วมสำนัก จะอย่างไรก็ควรตรวจสอบให้ชัดเจน”

อาจารย์ฝูหมิงเองก็ก้าวออกมาพร้อมปราม ส่วนเทียนเหวินจ้องเพียงผู้ที่กำลังเจ็บหนักเพราะอิทธิฤทธิ์ปราณเทพของตน นึกเห็นใจเซียนดอกบัวที่ตนหวังช่วยเจ้าตัวกลับกลายเป็นทำร้าย พลางคิดหาทางช่วยอีกฝ่ายอยู่ในใจ

“ข้าต้องขออภัยแทนศิษย์ของเราที่ล่วงเกินท่านเจ้าสำนัก”

เจ้าสำนักเจียงซินพยายามใจเย็นเมื่ออาจารย์ฝูหมิงเอ่ยขอ ก่อนเอ่ยกับศิษย์พี่ของตน

“หากทำให้ศิษย์พี่คลางแคลงใจ ข้าขอเอาตำแหน่งเจ้าสำนักฝั่งใต้เป็นประกัน ว่าเซียนน้อยผู้นี้ไม่ใช่ศิษย์สำนักเรา”

“นางเป็นสหายข้า”

หลินเฟยจำต้องรีบพูด เพราะตนเองเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด

“หลินเฟยผิดเองเจ้าค่ะอาจารย์ใหญ่ หลินเฟยแอบพาเสี่ยวเหลียนเข้าสำนักมาด้วยในร่างของดอกบัว แต่ความจริงนางคือสหายที่เล่นกับข้าตั้งแต่ยังเยาว์ เติบโตมาด้วยกันเจ้าค่ะ”

“เจ้า...ช่างกล้านัก ทำผิดกฎของสำนักนับแต่เข้ามาเลยหรือ”

เป็นเจียอินที่เข่นเขี้ยวด้วยความกรุ่นโกรธ เพราะตนคือศิษย์พี่เลี้ยงของหลินเฟย ที่สำคัญเจ้าตัวเป็นธิดาท่านอ๋องเผ่าวิหค นับกันตามศักดิ์ในเผ่าแล้วนางที่เป็นเพียงลูกสาวของรองแม่ทัพไม่อาจแตะต้องอีกฝ่ายได้ และหลินเฟยก็ไม่ค่อยเชื่อฟังนางนับแต่มาอยู่ในสำนัก เกิดเรื่องเช่นนี้นางที่เป็นพี่เลี้ยงย่อมมีความผิดไปด้วย

เจ้าสำนักเจียงซินถึงกับนิ่งงันไป หลินเฟยนับว่ามีฐานะสูงส่งในเผ่าวิหค แม้แต่ตนเองก็เอ็นดูนาง และไม่ได้เข้มงวดกับเจ้าตัวนัก เพียงกำชับให้เจียอินดูแลนางให้ดี ไม่คิดว่าจะกลายเป็นปล่อยปละละเลย

“ศิษย์พี่ ถึงศิษย์ของข้าทำผิดกฎสำนัก แต่นางย่อมไม่รู้เห็นในเรื่องของที่ถูกขโมยแน่นอน”

เจ้าสำนักเจียงซินเห็นว่าต้องพูดกันให้ชัดเจนในเรื่องนี้ก่อน

“จะมั่นใจได้อย่างไร อย่างน้อยก็ต้องค้นหาก่อนนะขอรับอาจารย์ปู่”

หลี่ไห่ฉินยังไม่ยอมหยุด

“หากถึงกับจะให้ทหารสวรรค์บุกสำนักสตรีเช่นนี้ ออกจะเกินไปหน่อยกระมังศิษย์พี่”

ครั้งนี้เจ้าสำนักฝั่งใต้ไม่อาจวางเฉยได้อีก ทั้งหลี่ไห่ฉินยังเป็นศิษย์รุ่นหลานที่ไร้ความเคารพผู้อาวุโส จะปล่อยให้พูดจาโอหังต่อไปไม่ได้

ผู้ที่ลำบากใจคืออาจารย์ใหญ่จี๋เฟิ่ง คัมภีร์จันทราเป็นสุดยอดคัมภีร์ในโลกหล้า หากผู้ที่ได้ไปครอบครองฝึกวิชาภายในนั้นครบถ้วนถึงขั้นสูงสุด จะสามารถเคลื่อนย้ายสุริยันจันทรา เปลี่ยนแปลงกาลเวลา อยู่เหนือกาลและพิภพทั้งปวง แม้จะไม่สามารถฝึกได้โดยง่าย ต้องเป็นผู้มีปราณสูงขั้นมหาเทพเท่านั้น แต่ก็ใช่ว่าจะไม่สามารถฝึกได้ หรือคัมภีร์อาจตกไปอยู่ในมือของผู้ไม่หวังดีต่อสวรรค์และหกพิภพได้

ตนผู้รับหน้าที่ดูแลคัมภีร์จันทราในฐานะเจ้าสำนักใหญ่ซ่างเซียน มีความผิดโดยตรงในทันทีที่คัมภีร์หายไป แน่นอนว่าต้องได้รับโทษทัณฑ์ แต่จักรพรรดิสวรรค์อนุญาตให้ลงมาตามหาคัมภีร์กลับคืนไปให้ได้ ในตอนนั้นโทษทัณฑ์แม้ไม่อาจละเว้นแต่ก็พอช่วยลดหย่อนได้

ทว่านอกเหนือโทษทัณฑ์คือความรับผิดชอบที่ถูกลดทอนให้ไม่น่าเชื่อถืออีกต่อไป

คัมภีร์จันทราก็อยากได้คืนมา ทว่าก็จำต้องเห็นแก่หน้าสำนักฝั่งใต้ด้วย

=====

ศิษย์พี่ใหญ่หลี่ไห่ฉิน กัดเทียนเหวินกับเสี่ยวเหลียนไม่ปล่อยเลย เขาไปทำอะไรให้แก๊ 5555

ใครขโมยคัมภีร์จันทรา ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ