แต่ในวังหลังนี้ ไม่เคยสงบสุขมาก่อน ต่อไปภายภาคหน้า ตนเองยังต้องคอยดูแลหวานหว่านอย่างดีจึงจะได้ลู่ซิงหว่านก็ตื่นขึ้นมาในเวลานี้ ทันทีที่ลืมตาขึ้นก็สบเข้ากับสายตาของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยที่มองมาที่ตน พลันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายขึ้นมา[ว้าว เสด็จแม่ของข้าช่างงดงามจริง ๆ!][อายจัง เสด็จแม่จ้องมองหวานหว่าน หวานหว่านอายไปหมดแล้ว]เมื่อคิดในใจเช่นนั้นนั้น จึงเริ่มมุดเข้าไปในอ้อมกอดของพระสนมเฉินกุ้ยเฟย เห็นนางเป็นเช่นนั้น พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็ยิ่งรู้สึกดีใจ รีบกอดลู่ซิงหว่านแล้วจูบหนึ่งทีจึงจะยอมปล่อยสองแม่ลูกลุกขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อย แต่ยังไม่ถึงเวลาอาหาร พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเกิดความคิดขึ้นมา จึงสั่งให้จิ่นซินและจิ่นอวี้พาไปที่ตำหนักองค์รัชทายาท เมื่อเข้าไปในตำหนักซิงหยางขององค์รัชทายาท ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงแล้วลู่ซิงหว่านมาที่ตำหนักซิงหยางเป็นครั้งแรก จึงหมุนไปมาในอ้อมแขนของจิ่นซินด้วยความตื่นเต้น[ที่แท้นี่ก็คือตำหนักของพี่ชายใหญ่ ช่างมีกลิ่นอายของบัณฑิตจริง ๆ!][ก่อนหน้านี้ข้าเคยคิดว่า พี่ชายใหญ่ที่สุภาพนุ่มนวลเช่นนี้ จะชอบสภาพแวดล้อมแบบไหนกัน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง...]พระสนมเฉ
เมื่อเข้ามาในตำหนักก็พบว่ารัชทายาทกำลังฟุบอยู่กับโต๊ะ ท่าทางเหมือนไม่สบายมากและเริ่มฉีกเสื้อผ้าของตนเองออกจิ่นอวี้อดที่จะะหันไปมองพระสนมเฉินกุ้ยเฟยไม่ได้แต่กลับเห็นสีหน้าของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยนิ่งเย็นชาราวน้ำแข็ง ชำเลืองมองนางกำนัลแต่ก่อนพระสนมเฉินกุ้ยเฟยเคยร่วมรบในสนามรบมาก่อน เพียงแค่สายตาเดียวรังสีอำมหิตก็พลุ่งพล่านออกมาทันที จนนางกำนัลตกใจกลัวจนไม่กล้าส่งเสียง เพียงแค่หมอบลงอยู่กับที่ ตัวสั่นระริกในอ้อมอกของจิ่นซินอุ้มลู่ซิงหว่านไว้อยู่ แล้วรู้สึกว่าภาพเหตุการ์ณแบบนี้ไม่สมควรให้เด็กเห็น จึงปิดตานางทันทีแต่ลู่ซิงหว่านไม่ใช่คนว่านอนสอนง่าย จึงขยับซ้ายทีขวาทีเพื่อต้องการที่จะเห็นให้ชัดจิ่นซินสู้นางไม่ได้จึงไม่ปิดตานางอีกแล้วปล่อยนางไป เพราะองค์หญิงน้อยผู้นี้ก็เคยเห็นอะไรที่หนักกว่านี้มาแล้วลู่ซิงหว่านถึงค่อยอยู่นิ่ง ๆส่วนพระะสนมเฉินกุ้ยเฟยก็หันกลับมาอุ้มลู่ซิงหว่านจากจิ่นซิน และกระซิบบอกนางเสียงเบา "ไปเชิญหมอหลวงจ้าวมา ด่วน อย่าอึกทึกครึกโครม บอกแค่ว่าข้าอยู่ที่ตำหนักของรัชทายาทแล้วไม่สบายกะทันหัน"เมื่อจิ่นซินได้รับคำสั่งก็รีบหมุนตัวจะออกไป แต่กลับถูกพระสนมเฉินกุ้ยเฟยเ
เผยฉู่เยี่ยนอึ้งไปทันที ตนเป็นปค่องครักษ์ไม่ใช่หรือ? องครักษ์ยังต้องทำหน้าที่เป็นแม่นมด้วยหรือ?แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ในเมื่อพระสนมเฉินกุ้ยเฟยยัดองค์หญิงใส่ในอ้อมอกของตนแล้วจะให้ตนทิ้งนางหรอกหรือส่วนลู่ซิงหว่านก็อึ้งกับการกระทำของท่านแม่เหมือนกัน[ท่านแม่ เขาอายุแค่แปดขวบ เขาอุ้มข้าได้เหรอ?][น่ากลัวจังเลย น่ากลัวจังเลย ข้าต้องระวังหน่อยแล้วล่ะ ท่านแม่ ท่านดูท่าทางของเขาสิอุ้มข้าได้ที่ไหนเล่า!]จากนั้นก็มองพระสนมเฉินกุ้ยเฟยที่กำลังเป็นห่วงมาก[ช่างมันเถอะ ช่างมันเถอะ วันนี้ท่านแม่ยุ่งขนาดนี้ยอมให้เจ้าเด็กนี่อุ้มข้าครั้งหนึ่งก็ได้]ขณะนั้นเอง จงผิงคนรับใช้คนสนิทของรัชทายาทก็รีบวิ่งเข้ามาในตำหนักซิงหยาง วิ่งตรงปรี่มายังตำหนักหลักอย่างเร่งรีบ สายตาของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยที่มองเขาแฝงไปด้วยความไม่พอใจจงผิงกำลังจะอ้าปากอธิบายก็ถูกพระสนมเฉินกุ้ยเฟยตัดบทเพราะร่างกายของรัชทายาทสำคัญที่สุด พระสนมเฉินกุ้ยเฟยไม่ได้กล่าวโทษ ณ ตรงนั้นเลยทันทีเพียงแค่สั่งจงผิง "เจ้าพาองค์รัชทายาทของเจ้าไปอาบน้ำเย็นก่อน มีอะไรค่อยพูดทีหลัง"เมื่อครู่ที่จงผิงเข้ามาในตหนักก็สังดกตเห็นรัชทายาทที่เหมือนจะไม่สบ
เหมยหยิ่งก้าวเข้าไปเพียงแค่หยิบแขนของนางกำนัลคนนั้นขึ้นอย่างง่ายดาย แล้วออกแรงบีบข้อมือนางเล็กน้อย นางกำนัลคนนั้นก็เจ็บจนทนไม่ไหวทันทีจนร้องออกมาเสียงดัง จิ่นอวี้ที่อยู่ข้าง ๆ เห็นทีก็กลัวจะรบกวนองค์รัชทายาทจึงรีบยัดผ้าอ้อมอันเมื่อครู่กลับไปทันทีแต่ผ่านไปไม่นาน นางกำนัลคนนั้นก็ส่ายหัวสุดแรง ส่งเสียงร้องอู้อี้ มองพระสนมเฉินกุ้ยเฟยด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังพระสนมเฉินกุ้ยเฟยจึงได้ส่งสัญญาณให้เหมยหยิ่งหยุดลงแล้วถามนางกำคนคนนั้น "คิดดีแล้วใช่ไหม?"นางกำนัลคนนั้นพยักหน้ารัวสุดแรงและมีน้ำตาเล็ดเมื่อเห็นท่าทีของนางกำนัล พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็ส่งสัญญาณให้จิ่นอวี้เอาผ้าอ้อมออกจากนั้นก็มองนางกำนัลคนนั้นด้วยสายตาเย็นชา "เจ้าต้องคิดให้ดีนะ หากโกหกข้าอีกครั้งมันจะไม่ง่ายดังเช่นนี้แล้ว"นางกำนัลคนนั้นกลัวพระสนมเฉินกุ้ยเฟยสุดขีด รีบโขกหัวรัว ๆ "บ่าวไม่กล้าเพคะ บ่าวจะบอกทุกอย่างโดยไม่ปิดบังแน่นอน"พระสนมเฉินกุ้ยเฟยชำเลืองมองนางกำนัลคนนั้นจากตำแหน่งที่สูงกว่า สายตาเต็มไปด้วยความนิ่งขรึมลุ่มลึกสายตานี้ทำให้นางกำนัลกลัวสุดขีดจนสะดุ้งโหยงอย่างห้ามไม่ได้นางรีบคลานเข้าไปคุกเข่าโขกหัวกับพื้
แต่มองกลับกันก็รู้สึกดีใจที่ตอนนี้ตนจับตัวคนร้ายที่ฆ่ารัชทายาทได้ด้วยความบังเอิญถ้าอย่างนั้นจิ่นเหยาก็มีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างปลอดภัยแล้วสิเมื่อคิดได้ดังนี้นางก็ลุกขึ้นพรวดทันที ถอนหายใจยาวออกมา "ไปเถอะ ไปห้องทรงอักษร""จิ่นอวี้และ..."ยังพูดไม่ทันจบก็เห็นจงผิงเข้ามาพระสนมเฉินกุ้ยเฟยถึงค่อยนึกได้ว่ายังมีเรื่องขันทีน้อยคนนี้ จึงถอนหายใจแล้วนั่งลงเหมือนเดิมเมื่อจงผิงเห็นพระสนมเฉินกุ้ยเฟยถอนหายใจก็รีบเข้าไปคุกเข่าลง "บ่าวมีความผิดพ่ะย่ะค่ะ""เจ้าบอกมาสิว่าเจ้าผิดอะไร" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยไม่ได้โมโหแต่อย่างใด"วันนี้มีขันทีน้อยจากข้างนอกมาแจ้งว่า พระสนมกุ้ยเฟยบาดเจ็บตรงเท้าที่อุทยานหลวง เนื่องจากอยู่ใกล้ตำหนักของรัชทายาทก็เลยมาขอความช่วยเหลือที่ตำหนักซิงหยาง""เนื่องจากองค์รัชทายาทกำลังยุ่งอยู่ในห้องหนังสือ บ่าวก็ไม่ได้คิดอะไรมากจึงให้คนไปเตรียมเกี้ยวแล้วไปยังอุทยานหลวง""แต่บ่าวเดินหาในอุทยานหลวงตั้งนานก็ไม่พบพระสนมกุ้ยเฟย จึงคิดได้ว่าตนถูกแผนล่อเสือออกจากถ้ำเข้าแล้ว แต่เมื่อบ่าวกลับมาก็สายไปแล้ว"จงผิงพูดจบก็โขกหัวทันที "โชคดีที่วันนี้พระสนมกุ้ยเฟยปรากฏได้อย่างท่วงทัน มิเช่นนั้
เมื่อคุยกับเผยฉู่เยี่ยนเรื่ององครักษ์เงาเสร็จ พระสนมเฉินกุ้ยเฟยถึงค่อยมีรับสั่ง "จิ่นอวี้และเผยฉู่เยี่ยนอยู่ช่วยดูแลรัชทายาทที่ตำหนักซิงหยาง ข้าจะพาจิ่นซินไปห้องทรงอักษร"พูดจบก็มองไปทางเผยฉู่เยี่ยน "ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ต้องให้ฝ่าบาททราบถึงจะดี"แววตาแฝงความทรงพลังและเด็ดเดี่ยวห้ามคัดค้านในใจเผยฉู่เยี่ยนอึ้งเล้กน้อย ปกติพระสนมเฉินกุ้ยเฟยเป็นคนอ่อนโยนมาก แต่หากเรื่องเกี่ยวข้องกับพวกเด็กรุ่นหลังอย่างพวกเขาก็นางก็คล้ายกับ...แม่ไก่ที่กำลังปกป้องลูกไก่แม้จะบรรยายได้ไม่งามนักแต่ในใจเผยฉู่เยี่ยนคิดแบบนี้จากใจจริง พระสนมเฉินกุ้ยเฟยแบบนี้ทำให้เขารู้สึกว่า ในวังหลังที่เย็นชาไร้ความจริงใจนี้ยังพอมีความอบอุ่นหลงเหลืออยู่บ้างเนื่องจากมีเรื่องในใจ ฝีเท้าของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยจึงเร็วมาก ไม่นาน นางก็พาจิ่นซินมาถึงหน้าห้องทรงอักษรเมิ่งฉวนเต๋อเ็นว่าพระสนมเฉินกุ้ยเฟยมาก็รีบเข้าไปคำนับ "พระสนมมาได้จังหวะพอดีเลย ฝ่าบาทเพิ่งเสวยมื้อเย็นจากที่พระสนมหนิงเฟยกลับมาเมื่อครู่"แม้เรื่องเมื่อครู่ยังติดอยู่ในใจของพระสนมเฉินกุ้ยเฟย แต่นางยังคนฝืนยิ้มแล้วเดินตามเมิ่งฉวนเต๋อเข้าไปในห้องทรงอักษร"ฝ่าบาท" แม
[เสด็จพ่อก็คงนึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายมากมายขนาดนี้ขึ้นในวัง เริ่มแรกพระสนมฟางกุ้ยเหรินบ้าคลั่งฆ่าพระสนมเต๋อเฟย ต่อมามีคนคิดจะปีนขึ้นเตียงพี่รัชทายาท แต่ปีนขึ้นเตียงพี่รัชทายาทจะมีประโยชน์อะไร เขาก็แค่รัชทายาทคนหนึ่งเท่านั้น] [มิสู้ปีนขึ้นเตียงเสด็จพ่อยังดูเป็นไปได้มากกว่า เผื่อเสด็จพ่ออารมณ์ดี แต่งตั้งให้เป็นกุ้ยเหริน จะไม่เฟื่องฟูขึ้นมาในชั่วพริบตาเดียวหรอกหรือ] ฮ่องเต้ต้าฉู่มองบนในใจ บุตรสาวตนนี้ สมเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขาจริงๆ มีเรื่องอะไรก็มาหาเสด็จพ่อ เสด็จพ่อก็คือสวรรค์ของนาง ลู่ซิงหว่านไม่รู้ความคิดภายในใจฮ่องเต้ต้าฉู่ ก่อนจะเปลี่ยนความคิดอีกครั้ง[ไม่ใช่ๆ นังคนนี้ไม่ได้คิดแต่จะปีนขึ้นเตียงอย่างเดียว นางเป็นคนโง่ และถูกคนอื่นหลอกใช่ก็เท่านั้น][จุดประสงค์ของคนที่หลอกใช่นางไม่ใช่ให้นางเป็นพระสนม แต่เพื่อให้นางวางยาพิษพี่ชายใหญ่ของข้า โชคดีที่วันนี้เสด็จแม่ไปพบเข้าพอดี][ไม่เช่นนั้นพี่รัชทายาทคงถูกวางยาพิษตายเหมือนในหนังสือแล้ว]ฮ่องเต้ต้าฉู่ประหลาดใจอย่างมากทันที ที่แท้นางข้าหลวงคนนั้นคิดจะวางยาพิษรัชทายาท?เขาโกรธเกรี้ยวขึ้นทันใด “ไม่คิดเลยว่าวังหลังในตอนนี้จะวุ
ทว่าลู่ซิงหว่านกลับไม่สนใจ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครช่วยตัวเอง ก็ใช้มือน้อยของตัวเองยันขึ้นนั่ง[องครักษ์เงามังกรไม่ใช่องครักษ์ลึกลับที่สุดข้างกายเสด็จพ่อหรอกหรือ? ถึงกับให้เสด็จแม่เห็นเช่นนี้เลย? เสด็จพ่อไว้ใจเสด็จแม่ขนาดนั้นเลยหรือ?][โว้วๆ หน้าตาพอใช้ได้! คล้ายกับองครักษ์เงามังกรที่บรรยายไว้ในหนังสือเลย]เมื่อได้ยินเสียงในใจของลู่ซิงหว่าน ฮ่องเต้ต้าฉู่อดแสยะปากขึ้นมาไม่ได้ วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้เห็นว่าข้านั้นให้ความสำคัญกับเสด็จแม่เจ้ามาก เพียงแต่หลายวันมานี้ยุ่งไปหน่อยก็เลยไม่ได้ไปที่ตำหนักชิงอวิ๋นฮ่องเต้ต้าฉู่มองไปที่อิ่งอีด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความเคร่งขรึม “เจ้าไปที่ตำหนักชิงอวิ๋น นำตัวนางข้าหลวงที่พระสนมเฉินกุ้ยเฟยกักขังไว้มาไต่สวนและตรวจสอบให้ข้า”“พะย่ะค่ะ” อิ่งอีรับบัญชา เขาไม่พูดอะไรมาก เมื่อออกประตูไปก็ตรงไปยังตำหนักชิงอวิ๋นทันทีเมื่อพระสนมเฉินกุ้ยเฟยกลับไปถึงตำหนักชิงอวิ๋น อิ่งอีก็ได้นำตัวอวี้หลันไปแล้ว“คุณหนู” เมื่อเห็นพระสนมเฉินกุ้ยเฟยกลับมา เหมยหยิ่งก็ก้าวไปหา ในมือถือจดหมายฉบับหนึ่งอยู่ ก่อนมอบให้นาง “จดหมายจากหลานอิ่งเจ้าค่ะ”“เร็วขนาดนี้เชียวหรือ?” พระสนมเฉินกุ
นอกจากตําหนักชิงอวิ๋นที่ยุ่งวุ่นวายแล้ว ย่อมมีตําหนักจิ่นซิ่วที่ยุ่งวุ่นวายตามไปด้วยตอนนี้ทุกคนในตําหนักต่างก็รู้กันหมดแล้วว่าวันนี้คุณหนูตระกูลหานเข้าวังมาเยี่ยมเยียนพระสนมหวงกุ้ยเฟย คิดไม่ถึงว่าจะพบมือสังหารที่นอกตําหนักชิงอวิ๋นแต่คุณหนูตระกูลหานที่ปกป้องพระสนมหวงกุ้ยเฟยอย่างสุดจิตสุดใจ กลับถูกมีดแทงแทนนางโชคดีที่คุณหนูตระกูลหานโชคดีมาก ไม่ได้โดนทําร้ายจุดสําคัญเมื่อได้ยินข่าวนี้ ไป๋หลิงที่กําลังมาพร้อมกับลู่ซิงหุยก็ลุกขึ้นยืนทันที ขมวดคิ้วและมองไปข้างนอกและลู่ซิงหุยก็ตระหนักได้ในทันทีว่านี่เป็นฝีมือของไป๋หลิงจริงๆ นางต้องการแก้แค้นตําหนักชิงอวิ๋นเพื่อตัวเองจริงๆ คิดถึงตรงนี้ ลู่ซิงก็สั่งให้อิงหงออกไป แล้วดึงไป๋หลิงมาอีกครั้ง“พี่หญิงไป๋หลิง” ลู่ซิงหุยลองหยั่งเชิงอย่างเงียบๆ “จะมีใครพบท่านไหม?”ไป๋หลิงกลับตกใจกับคําถามอย่างกะทันหันขององค์หญิงหก มองนางอย่างประหลาดใจ จากนั้นเพียงแค่ยิ้มแล้วย่อตัวลงข้างองค์หญิงหก “องค์หญิงวางใจเถิด ไม่มีใครสืบสาวราวเรื่องได้หรอกเพคะ”พระสนมเต๋อเฟยเคยทิ้งคนกลุ่มหนึ่งไว้เบื้องหลัง ล้วนซ่อนอยู่ในวังหลังแห่งนี้ พวกเจาล้วนไม่มีพ่อแม่ไม่มีอะไรต
พอเห็นฉยงหัว รัชทายาทก็รีบก้าวขึ้นไปและถามว่า “แม่นางฉยงหัว ซีเยว่เป็นอย่างไรบ้าง?”เมื่อรู้ว่าซ่งชิงเหยียนเคารพและให้ความสําคัญกับฉยงหัว แม้จะรีบร้อน องค์รัชทายาทก็ยังเกรงใจนางมาก[ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านแม่ ข้าบอกแล้วว่าพี่ฉงหัวเก่งที่สุด!][พี่ฉยงหัวได้ถอนพิษของพี่หญิงตระกูลหานแล้ว แม้แต่บาดแผลก็รักษาเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พี่หญิงตระกูลหานพ้นขีดอันตรายแล้ว][แค่รอตื่นมาก็พอ]ซ่งชิงเหยียนและฮ่องเต้ต้าฉู่ได้ยินความในใจของลู่ซิงหว่าน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่องค์รัชทายาทกลับไม่ได้ยิน ยังคงมองฉยงหัวด้วยสายตาร้อนแรง รอคอยคําตอบของนาง“ทูลองค์รัชทายาทเพคะ” ฉยงหัวกอดลู่ซิงหว่านแล้วย่อตัวลงเล็กน้อย “แม่นางหานสบายดี ใช้เวลาเพียงหนึ่งก้านธูปก็ตื่นแล้วเพคะ”ซ่งชิงเหยียนก็รีบเข้าไปรับลู่ซิงหว่าน “ฉยงหัว ลําบากเจ้าแล้ว”“พระสนมหวงกุ้ยเฟยเกรงใจแล้ว เป็นหน้าที่ของบ่าวเพคะ” พระสนมหวงกุ้ยเฟยปฏิบัติต่อนางอย่างดีเช่นนี้ นางย่อมต้องตอบแทนอย่างสุดความสามารถเดิมทีฮ่องเต้ต้าฉู่กําลังพูดคุยกับองค์รัชทายาทอยู่ในห้องเรียน และอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ดังนั้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้ พ่อลูกสองคนจึงมา
เมื่อรู้สึกถึงความโกรธของฝ่าบาท เมิ่งเฉวียนเต๋อรีบรับคําและหันหลังจากไปส่วนเสิ่นหนิงก็หลบไปหลบมา สุดท้ายก็หนีไม่พ้นความโกรธของฮ่องเต้ต้าฉู่ “ในเมื่อฮองเฮาอยู่ ก็ไม่จําเป็นต้องให้ข้าพูดมาก ในวังหลังเกิดเรื่องวุ่นวายแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าเป็นฮองเฮา ควรทบทวนตัวเองให้ดี”เสิ่นหนิงรู้สึกหมดคําพูดเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับตน ใครใช้ให้นังซ่งชิงเหยียนนี่ล่วงเกินคนอื่นไปทั่ว ทําไมไม่เห็นมีใครมาลอบสังหารคนอื่นเลย!แต่ใบหน้านางกลับทําได้เพียงคุกเข่าลงไปอย่างนอบน้อม “ฝ่าบาทตรัสถูกต้องแล้วเพคะ หม่อมฉันคิดอยู่ว่า ถ้านางกํานัลคนนี้ไม่ใช่คนของวังหลวง ก็แสดงว่าแต่ละตําหนักย่อมมีคนอื่นปะปนเข้ามา”“หม่อมฉันคิดว่าควรตรวจสอบคนรับใช้ทั้งหมดในวังหลัง” พูดถึงตรงนี้เสิ่นหนิงก็หยุดชะงัก “แค่ยุ่งยากนิดหน่อย”ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับเห็นด้วยกับความคิดเห็นของนางอย่างหาได้ยาก “ไปตรวจสอบตอนนี้เลย มีคนตายแล้ว ยังจะพูดว่ายุ่งยากหรือไม่ยุ่งยากอีก”“พระมเหสี” ระหว่างทางที่ออกจากตําหนักชิงอวิ๋น เยว่หรานก็เผยความไม่พอใจต่อฮ่องเต้ “พระมเหสีเหตุใดต้องทนเช่นนี้ด้วยเพคะ”เสิ่นหนิงกลับถอนหายใจยาวช่างเถอะ อดทนอีกไม่กี่เ
ถึงอย่างไรก็เป็นพระชายาของพี่ชายองค์รัชทายาทที่ยังไม่ได้แต่งงานอีกทั้งหานซีเยว่ดีต่อนางมากจริงๆ การเข้าวังครั้งนี้ ยังนําของเล่นพื้นบ้านมาให้นางไม่น้อยเลย[คนดีๆแบบนี้ต้องไม่ตายแน่]คิดถึงตรงนี้ ลู่ซิงหว่านถึงกับขอบตาแดงก่ำ[ในนิยาย หานซีเยว่ตายเพื่อพี่รัชทายาท คงเป็นไปไม่ได้ที่เรื่องจะมีตัวแปรมากมายขนาดนี้ แต่โชคชะตาของพี่หญิงตระกูลหานยังคงไม่เปลี่ยนแปลง!][พี่ฉยงหัวต้องรักษาได้แน่ๆ ]ซ่งชิงเหยียนจึงหันไปมองลู่ซิงหว่านที่ดวงตาแดงก่ำ กอดนางไว้ในอ้อมแขนและตบนางเบาๆ “หวานหว่านไม่ต้องกังวล พี่หญิงหานของเจ้าเป็นคนดีขนาดนี้ จะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน”“ฝ่าบาทเสด็จ องค์รัชทายาทเสด็จ” ในขณะที่สองแม่ลูกกําลังเสียใจเพราะหานซีเยว่ เสียงของเมิ่งเฉวียนเต๋อก็ดังขึ้นจากข้างนอก“พระมเหสีเสด็จ” ทันทีที่เมิ่งเฉวียนเต๋อพูดจบ ก็มีเสียงของขันทีน้อยที่อยู่ข้างๆ ดังขึ้นซ่งชิงเหยียนปล่อยลู่ซิงหว่านแล้วจูบนาง “หวานหว่านอยู่ดีๆ นะ แม่จะไปพบเสด็จพ่อดีไหม”ลู่ซิงหว่านพยักหน้าอย่างหนักแน่น แต่ไม่สนใจซ่งชิงเหยียนอีก เพียงมองไปทางหานซีเยว่เมื่อซ่งชิงเหยียนปรากฏตัวที่นอกประตู ทุกคนต่างก็ตกตะลึงแต่โชคร้า
“พี่ไป๋หลิง ตอนนี้เสด็จพี่ไม่อยู่แล้ว คนทั้งวังต่างก็รังแกข้า วันนั้นข้าถูกไอ้เด็กเหลือขอลู่ซิงหว่านรังแกอีกแล้ว” พูดจบประโยค องค์หญิงหกก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้งความไม่พอใจในใจของไป๋หลิงเมื่อสักครู่ถูกลู่ซิงหุยแก้ไขทันทีใช่แล้ว ตอนนี้พระสนมหวงกุ้ยเฟยไม่อยู่แล้ว องค์ชายสามก็ถูกกักบริเวณแล้ว คนที่องค์หญิงหกสามารถพึ่งพาได้มีเพียงตนเองเท่านั้นเมื่อคิดถึงตรงนี้ ไป๋หลิงก็ตบหลังองค์หญิงหกเบาๆ “องค์หญิงวางใจเถิด สิ่งใดที่ทําให้องค์หญิงไม่สบายใจ ล้วนต้องได้รับผลกรรม”ในทิศทางที่ลู่ซิงหุยมองไม่เห็น ดวงตาของไป๋หลิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังแม้แต่อิงหงก็ไม่กล้าสบตานางโดยตรง ก้มหน้าลงสิ่งที่ไป๋หลิงพูดในครั้งนี้ถูกต้อง ซ่งชิงเหยียนได้รับ"กรรมตามสนอง" อย่างที่นางพูดอย่างรวดเร็วเมื่อหานซีเยว่ออกจากวัง ซ่งชิงเหยียนก็ไปส่งนางที่ด้านนอก ซ่งชิงเหยียนก็ถูกลอบสังหารที่ถนนนอกตำหนักชิงอวิ๋นได้ยินมาว่าได้รับบาดเจ็บสาหัสมากส่วนนางกํานัลที่ลอบสังหารคนนั้น หลังจากลอบสังหารสําเร็จแล้ว ก็ปาดคอตายอยู่บนถนนทันทีข่าวนี้แพร่สะพัดไปทั่ววังหลังอย่างรวดเร็วในเวลานี้ไป๋หลิงกําลังอยู่กับลู่ซิงหุย เมื่อลู่ซิงหุ
ในขณะที่ซ่งชิงเหยียนกําลังยุ่งอยู่กับการพูดคุยกับหานซีเยว่ลู่ซิงหุยที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมมาหลายวันในที่สุดก็ได้พบกับไป๋หลิงทันทีที่ไป๋หลิงเข้าไปในห้องด้านใน ลู่ซิงหุยก็ขว้างถ้วยน้ำชาที่อยู่ข้างหน้าเขาไปที่เท้าของนางด้วยความโกรธ "เจ้ายังรู้ว่าจะมา!"“ตอนนี้เจ้าได้รับความโปรดปรานจากหญิงชั่วคนนั้นของฮองเฮาใช่หรือไม่? ลืมเสด็จแม่ของข้าไปจนสิ้นแล้ว!”ลู่ซิงหุยตอนนี้อาศัยอยู่ในตําหนักจิ่นซิ่ว ย่อมรู้ว่าบ่าวไพร่ของตําหนักจิ่นซิ่วเคารพไป๋หลิงเพียงใด และรู้ว่าตอนนี้ในใจของฮองเฮาพึ่งพาไป๋หลิงเป็นอย่างมากนอกจากนี้ไป๋หลิงไม่ได้ปรากฏตัวในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ดังนั้นนางจึงสงสัยส่วนอิงหงที่ยืนอยู่ข้างหลังลู่ซิงหุย รีบก้าวเข้าไปปิดปากนางอย่างรวดเร็ว “องค์หญิง!”จากนั้นก็ปล่อยมือ “องค์หญิงระวังคําพูด ตอนนี้พวกเราอาศัยอยู่ในตําหนักจิ่นซิ่ว ทุกเรื่องต้องระมัดระวัง”“ฮึ” ลู่ซิงหุยส่งเสียงหึในลําคออย่างเย็นชา แล้วหันไปมองไป๋หลิงที่อยู่ตรงหน้า “เจ้าช่างเป็นคนที่รู้จักหลบๆ ซ่อนๆ เสียจริง เมื่อก่อนต้องมาที่ตำหนักของข้าทุกวัน”“ตั้งแต่พี่สามถูกเสด็จพ่อกักบริเวณอยู่ในตําหนักฉางชิว เจ้าก็ไม่ปราก
คิดในใจ ลู่ซิงหว่านจึงใช้ทั้งมือและเท้าเดินกลับไปหาหานซีเยว่อีกครั้ง แล้วประคองโต๊ะเล็กให้ลุกขึ้นตอนนี้หานซีเยว่เปิดกล่องนั้นแล้ว เป็นกําไลหยกที่โปร่งใสซ่งชิงเหยียนถึงยิ้มแล้วพูดต่อ “ไม่ถือว่าเป็นกําไลที่ดีอะไรหรอก แต่เป็นของฮองเฮาองค์ก่อนทิ้งเอาไว้”ลู่ซิงหว่านเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามือของหานซีเยว่ที่ถือกําไลนั้นถึงกับสั่นนางวางกําไลนั้นกลับไปอย่างรวดเร็ว แล้วผลักไปตรงหน้าซ่งชิงเหยียน “พระสนมหวงกุ้ยเฟยเพคะ หม่อมฉันไม่กล้ารับไว้จริงๆ”ซ่งชิงเหยียนกลับยิ้มพลางยืนขึ้น หยิบกําไลหยกนั้นไว้ในมือ เดินไปตรงหน้าหานซีเยว่ แล้วสวมแทนนาง “การแต่งงานของเจ้ากับองค์รัชทายาท พวกข้าพอใจมาก ฮองเฮาองค์ก่อนก็ต้องพอใจมากเช่นกัน”ตอนนี้เมื่อซ่งชิงเหยียนพูดถึงซ่งชิงหย่าอีกครั้ง นางก็รู้สึกสงบมากขึ้นกว่าเดิม“กําไลวงนี้เป็นของฮองเฮาองค์ก่อนทิ้งเอาไว้ บอกว่าจะมอบให้ว่าที่ลูกสะใภ้ “น่าเสียดายที่นางเองไม่มีโอกาสได้มอบมันให้กับเจ้าด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงต้องให้น้องสาวอย่างข้าทําแทน”“เดิมทีจะมอบให้เจ้าในพิธีปักปิ่นของเจ้า แต่วันที่เจ้าเข้าพิธีปักปิ่นนั้น ข้าเกรงว่าจะมีธุระไม่สามารถไปถึงที่นั่นได้ ดังนั้นจึ
หลังจากได้ยินคําพูดของซ่งชิงเหยียน ฉยงหัวก็เหม่อลอยไปชั่วขณะ“จะได้หรือ?” คําพูดของฉยงหัวแฝงความหมายหยั่งเชิงอยู่บ้าง นางย่อมยินยอมไปหลายวันมานี้นางก็คิดได้แล้ว ดีชั่วตอนนี้ตนเองสูญเสียพลังจิตวิญญาณไปแล้ว แทนที่จะมัวยึดติดกับการตามหาหวานหว่าน สู้สงบจิตสงบใจ เสพสุขกับชีวิตในตอนนี้จะดีกว่าบางทีหลังจากที่อาจารย์ของหวานหว่านออกจากการเก็บตัวแล้ว เห็นว่าตัวเองก็ไม่อยู่แล้ว ย่อมมาช่วยเองอยู่แล้ว“แน่นอน ข้าจะไปถามความหมายของฝ่าบาทเดี๋ยวนี้”“คิดว่าฝ่าบาทคงไม่ปฏิเสธแน่ ฝีมือการรักษาของแม่นางฉยงหัวยอดเยี่ยมมาก หากได้แม่นางฉยงหัวมาอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่ด้วย นั่นคงจะดีไม่น้อย”แน่นอนว่านี่เป็นเพียงข้ออ้างของซ่งชิงเหยียนเท่านั้น ที่นางอยากพาฉยงหัวออกไปก็เพราะหวานหว่านหวานหว่านชอบพี่ฉยงหัวขนาดนี้ ย่อมต้องอยากอยู่กับนางตลอดไปอยู่แล้วจิ่นซินและจิ่นอวี้เก็บข้าวของเกือบทั้งคืน พวกนางเอาเข้าไป ซ่งชิงเหยียนเอาออกมา แบบนี้ไปๆ มาๆ สุดท้ายก็ทิ้งกล่องใหญ่สองใบไว้ซ่งชิงเหยียนประนีประนอมแล้วนางพยายามอย่างเต็มที่แล้วก็ให้คนขับรถม้าของฝ่าบาทเหนื่อยหน่อยละกัน!ก่อนออกเดินทาง นางยังมีเรื่องสําคั
ต้องบอกว่าของข้างนอกอร่อยกว่าของในวังจริงๆในนิทานล้วนบอกว่าชีวิตของพระสนมหวงกุ้ยเฟยในวังนั้นงดงามและสบายแค่ไหน แต่ลู่ซิงหว่านกลับรู้สึกว่า ไม่ได้สบายอยู่ข้างนอก[ถ้าได้ใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกก็คงดีไม่น้อย ยังไงก็มีเงิน อยากซื้ออะไรก็ซื้อเลย][อยากกินอะไรก็ซื้อได้เลย สามารถกินอาหารที่พ่อครัวทําได้มากมาย พ่อครัวทำขนมในวังเหล่านี้ ข้ากินจนเบื่อแล้ว][เสด็จย่ากินมาตั้งหลายปี ยังกินไม่เบื่ออีกหรือ?]ซ่งชิงเหยียนบ่นในใจว่า เบื่อสิ แน่นอนว่านางกินจนเบื่อแล้ว ขนมที่องค์หญิงใหญ่นํามาจากหอฝูหม่านครั้งที่แล้ว ไทเฮาพูดตรงๆ เลยว่าอร่อยตอนนี้ซิงรั่วเกือบจะส่งคนมาส่งที่วังทุกสองวันก็ถือว่ามีใจแล้วจริงๆ เมื่อซ่งชิงเหยียนกําลังยุ่งอยู่ ฉยงหัวก็มาหานางมองท่าทางของจิ่นซินและจิ่นอวี้ที่กําลังยุ่งอยู่ อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง"พระสนมหวงกุ้ยเฟยนี่คือ..."คําพูดที่เหลือฉยงหัวไม่กล้าพูดออกมา ถูกโจรปล้นหรือ?“พี่ฉยงหัว!” ลู่ซิงหว่านพูดพลางพลิกตัวลงจากเตียง แล้ววิ่งไปหาฉยงหัวซ่งชิงเหยียนมองท่าทางคล่องแคล่วของลู่ซิงหว่านแล้วก็ตกตะลึงนางรู้ว่าหวานหว่านชอบพี่สาวฉยงหัวคนนี้มาก แต่เตียงนุ่มที่สูงขนาดนี้ น