บทที่ 0564

“พระสนมไม่จําเป็นต้องปลอบขวัญหม่อมฉัน” ในใจของเสิ่นฮูหยินกลับกระจ่างแจ้ง “บุตรสาวของหม่อมฉันเป็นคนเช่นไร ในใจของหม่อมฉันรู้ดี”

พูดถึงตรงนี้ ฮูหยินเสิ่นถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา

“แต่เมื่อก่อนตอนที่หนิงเอ๋อร์อยู่บ้าน ไม่ใช่เป็นแบบตอนนี้”

“ตอนนั้นนางก็ไม่ได้ศึกษาตําราแพทย์อะไร ปกติก็เล่นสีซออยู่ในลานบ้าน อ่านนิทานอะไรพวกนั้น บางครั้งก็จะออกไปเดินเล่นข้างนอกเป็นเพื่อนข้า”

“แต่หลังจากตัดสินใจเข้าวังแล้ว นางกลับเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องทั้งวัน ศึกษาตําราแพทย์อะไรสักอย่าง แม้แต่สาวใช้ข้างกายนางก็ยังเข้าใกล้ไม่ได้”

“ต่อมาตอนเข้าวัง ก็ไม่ได้พาสาวใช้ที่รับใช้ข้างกายนางตั้งแต่เด็กไปด้วย”

ฮูหยินเสิ่นดูเหมือนจะพูดถึงจุดที่เสียใจ ยิ่งเสียใจมากขึ้น แม้แต่ซ่งชิงเหยียนก็ติดไปแล้ว

รีบเข้าไปตบหลังฮูหยินเสิ่น ถือว่าเป็นการปลอบใจนาง

“พระสนมไม่รู้ ตอนนี้นางเย็นชากับหม่อมฉันมาก และไม่ได้สนิทสนมเหมือนแต่ก่อน วังจิ่นซิ่วแห่งนี้ วันหลังหม่อมฉันก็ไม่ต้องมาอีกแล้ว”

ในขณะที่เสิ่นฮูหยินกําลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่นั้น จู่ ๆ ความคิดแปลก ๆ ก็ผุดขึ้นมาในสมองของลู่ซิงหว่าน

[เสิ่นหนิงคนนี้ ไม่ว่า