MasukShare
บทที่ 0390
Bab terkait
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0391
จากนั้นก็หมายจะหันหลังเดินจากไปหลินอินไม่ยอมและดึงแขนของฉยงหัวไว้จากนั้นเหวี่ยงนางออกไปอย่างแรงแต่บังเอิญทําร้ายกัวเยว่เสาโดยไม่ได้ตั้งใจไปด้วย หลังมือของกัวเยว่เสาเริ่มบวมแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอย่างนี้ ฉยงหัวก็ไม่สนใจการพัวพันกับหลินอินอีก รีบเดินไปข้างหน้า หยิบห่อยาออกมาจากอกเสื้อแล้วคลุมลงบนมือของกัวเยว่เสา “ขอโทษนะ คุณหนูกัว ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทําร้ายท่านเจ้าค่ะ”กัวเยว่เสาเพียงแค่อดทนความเจ็บปวดและส่ายหัวเพียงแค่นี้ก็ดูอ่อนแอยิ่งขึ้นกลับยิ่งดึงดูดผู้คนมากขึ้น“เจ้าก็รู้ว่าตัวเองทําร้ายคุณหนูกัวด้วยเหรอ” เมื่อหลินอินเห็นฉยงหัวเป็นเช่นนี้ ก็ดีใจขึ้นมา“เจ้าหุบปากซะ!” ฉยงหัวยังคงมองหลินอินอย่างดุร้าย นางเบื่อผู้หญิงที่พูดเจื้อยแจ้วแบบนี้เต็มทีแล้ว ถ้ารู้แต่แรกว่าวันนี้จะไม่มาที่ตำหนักเซวียนฝูแล้วอยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นอย่างเชื่อฟัง ก็ไม่ต้องมีเรื่องมากมายเช่นนี้เพียงแต่เรื่องได้เกิดขึ้นแล้ว ฉยงหัวก็ต้องยอมรับ มองไปทางกัวเยว่เสาอีกครั้ง แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและขอโทษ “แม่นางกัววางใจได้ ยาของข้านี้ใช้ดีมาก ไม่นานก็จะหายบวมแล้ว”ด้วยคําตําหนิของฉยงหัวก่อน
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0392
จากนั้นก็ตั้งใจประคบแผลที่มือให้กัวเยว่เส้าซ่งจั๋วเพิ่งสังเกตเห็นมือของกัวเยว่เส้าและเงยหน้าขึ้นถามฉงหัวว่า "เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูกัว?"ฉยงหัวย่อมบอกซ่งจั๋วอย่างตรงไปตรงมา ไม่ปิดบังแม้แต่น้อย “เมื่อครู่ข้ากับคุณหนูหลินยื้อยุดฉุดกระชากกัน บังเอิญทําร้ายคุณหนูกัวเข้า”ซ่งจั๋วเห็นดังนั้นก็ตื่นเต้นขึ้นมา “คุณหนูกัวเป็นอย่างไรบ้าง?”เขาไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บของกัวเยว่เส้ามากนัก เขาแค่กังวลว่าฉงหัวจะทําร้ายกัวเยว่เส้าและถูกลงโทษเท่านั้นกัวผิงพ่อของกัวเยว่เส้า ไม่ใช่คนที่เข้ากันได้ดีกัวเยว่เส้าเพียงแค่ส่ายหัวเบา ๆ และมองไปที่ซ่งจั๋วด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไร ทักษะทางการแพทย์ของแม่นางฉงหัวนั้นยอดเยี่ยม ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว”ขณะที่กําลังพูดอยู่ ฉงหัวก็หยิบกระเป๋ายาออกจากมือของกัวเยว่เส้าคราวนี้กัวเยว่เส้ารู้สึกประหลาดใจจริง ๆ "ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยได้รับบาดเจ็บเลย? แม่นางฉยงหัวเก่งจริง ๆ”เขาหันไปมองซ่งจั๋วอีกครั้ง “คุณชายซ่งดูสิ เมื่อครู่ฝ่ามือข้าบวมเป่งมากเลย”ตั้งแต่นั้นมา หลินอินที่กังวลว่าฉยงหัวหรือกัวเยว่เส้าจะนินทาตัวเองก็ไม่กล้าพูด กลัวว่าซ่งจั๋วจะรู้เรื่องนี้และจะเกิดความประ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0393
“ใช่” ฟู่เหยาเหมือนหวนนึกถึงเรื่องเมื่อนานมาแล้ว “ตอนนั้นไม่มีสงครามระหว่างต้าหลี่กับต้าฉู่ แต่เพื่อแคว้นของตน เราก็ต้องประจําการที่ชายแดนด้วย”“ข้าได้ยินว่าต้าฉู่มีแม่ทัพนายหนึ่งนําทหารบุกเข้ามาในอาณาเขตของพวกเรา จึงโมโห แล้วควบม้าไล่ตามไป”“คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแม่ทัพหญิง”“อีกอย่าง ข้าก็สู้นางไม่ได้”พระสนมหลานเฟยเห็นนางเป็นเช่นนี้ก็หัวเราะออกมา “อย่าพูดถึงเจ้าเลย เมื่อก่อนตอนที่ข้าเพิ่งเข้าตำหนัก ก็ได้ยินฮองเฮาองค์ก่อนพูดว่าเพลงกระบี่ของพระสนมหวงกุ้ยฟุยในจวนติ้งกั๋วโหวแล้ว นอกจากติ้งกั๋วโหวก็ไม่มีใครสู้ได้เลย”นี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่เหยาได้ยินคําพูดนี้ "จริงเหรอ?"“พระสนม ฉยงหัวมาแล้วเพคะ” ขณะที่พวกเขากําลังคุยกันอยู่ ก็ถูกขัดจังหวะโดยจิ่นซินที่มาจากข้างนอกซ่งชิงเหยียนเห็นดังนั้นก็กวักมือเรียกฉยงหัว “เข้ามาสิ”จากนั้นนางก็มองไปที่ฟู่เหยาอย่างลึกลับ "นี่คือแพทย์หญิงในตำหนักของข้า ชื่อฉยงหัว เก่งมากเลยนะ"พอฟู่เหยาได้ยินว่าเป็นหมอหญิง ก็เข้าใจความหมายของซ่งชิงเหยียนทันที ใบหน้าแดงก่ำ ไม่มีเวลาถามอะไรอีกฉยงหัวจึงรู้ว่าที่แท้แล้วพระสนมไม่ได้เรียกตนมาชมเรื่องสนุก แต่เรียกตนมาทําง
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0394
ซ่งชิงเหยียนกลับลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท กลับรีบสั่งให้จิ่นซินให้รางวัลแก่เมิ่งเฉวียนเต๋อและขันทีน้อยที่อยู่ข้างหลังเขา“เช่นนั้นบ่าวขอบพระทัยฝ่าบาทแล้ว” ซ่งชิงเหยียนยิ้มและสั่งให้จิ่นอวี้รับเหล้าองุ่นไปแล้วอุ้มลู่ซิงหว่านเพียงลําพัง พาฉยงหัวเข้าไปในห้องฉยงหัวคิดว่าพระสนมจะถามเรื่องของพระชายาก่อนหน้านี้ ยังไม่ทันที่ซ่งชิงเหยียนจะนั่งได้มั่นคงก็เอ่ยปากรายงาน “พระสนมวางใจได้ พระชายาอ๋องอี้ซวนไม่มีปัญหาใด ๆ จริง ๆ...”“สิ่งที่ข้าต้องการจะพูดไม่ใช่เรื่องนี้” ซ่งชิงเหยียนกลับขัดจังหวะคําพูดของฉยงหัวที่ยังพูดไม่จบแต่เมื่อคําพูดมาถึงปาก ซ่งชิงเหยียนกลับพบว่ามันยากที่จะพูดแม่นางฉยงหัวผู้นี้เป็นเซียนในโลกแห่งการบําเพ็ญเซียนนะ นางจะชี้แนะเรื่องการแต่งงานของนางได้อย่างไร?แต่สุดท้ายก็รวบรวมความกล้าได้ “แม่นางฉยงหัวมีคนที่ชอบหรือไม่?”ได้ยินซ่งชิงเหยียนถามเช่นนี้ ฉยงหัวก็อึ้งไปเล็กน้อย ในสมองอดนึกถึงใบหน้าของคนผู้นั้นไม่ได้ตนก็ไม่ควรรับปากว่าจะมาหาหวานหว่านที่โลกมนุษย์ ตอนนี้ตนไม่เพียงแต่หาหวานหว่านไม่ได้ ตนยิ่งสูญเสียกําลังไปหมด ช่างเอ่ยปากยากจริง ๆฉยงหัวส่ายหัวและไม่พูดอะไรซ่งชิ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0395
คิดแล้วคิดอีกก็อุ้มลู่ซิงหว่านไว้ คิดว่าจะทิ้งพื้นที่ว่างไว้ให้ฉยงหัวกับซ่งจั๋วแต่ลู่ซิงหว่านกลับไม่ยอมจากไปโดยเหยียบขาและร้องไห้ไม่หยุด[ท่านแม่ ข้าไม่ไป ข้าอยากฟังพี่ฉยงหัวพูด][ท่านท่านแม่ ข้าไม่เป็นไร เมื่อก่อนข้าก็อยู่กับพี่ฉยงหัวตลอด เคยเห็นพี่ฉยงหัวปฏิเสธคนมากมาย][ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านแม่... ]ลู่ซิงหว่านยังคงบ่นพึมพํา ซ่งชิงเหยียนถอนหายใจหนัก“พระสนม ให้องค์หญิงอยู่ที่นี่เถอะเพคะ” ในที่สุดฉยงหัวก็เปิดปากพูดด้วยคําพูดของฉยงหัว ซ่งชิงเหยียนจึงหันหลังและออกจากห้องไปเหลือแค่ฉยงหัวกับซ่งจั๋วสองคน ไม่สิ ยังมีลู่ซิงหว่านด้วยลู่ซิงหว่านที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเลย“แม่นางฉยงหัวชอบเด็กหรือ?” ซ่งจั๋วเอ่ยปากทําลายความเงียบ ตอนนี้เขารู้สึกว่าการได้พูดคุยกับแม่นางฉยงหัวได้ไม่กี่คําก็รู้สึกปลื้มใจมากแล้ว[แม่เจ้า พี่ซ่งจั๋วคงไม่ได้อยากมีลูกกับพี่ฉยงหัวหรอกนะ][นี่ไม่ได้นะ พี่ฉยงหัวยังต้องกลับโลกบําเพ็ญเซียนกับข้าอีก][ข้าก็ต้องกลับไปยืนยันกับอาจารย์ว่าพี่ฉยงหัวชอบเขาจริง ๆ หรือเปล่า][นี่มันเวรกรรมอะไรกันเนี่ย!][ถ้าพี่ฉยงหัวแต่งงานกับมนุษย์ธรรมดา อาจารย์คงไม่ตีข้าใช่ไหม
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0396
ตอนนี้ภายในตําหนักชิงอวิ๋น เผยฉู่เยี่ยนกําลังส่งของที่ตําหนักเซวียนฝูส่งให้ซ่งชิงเหยียน“พระสนม นี่เป็นสิ่งที่กระหม่อมเพิ่งพบใต้โต๊ะของท่าน” เผยฉู่เยี่ยนยื่นกระเป๋าใบเล็กให้ซ่งชิงเหยียนและรอการตัดสินใจของนางซ่งชิงเหยียนหัวเราะเบา ๆ “นี่จะทําอะไรอีกล่ะ?”ขณะที่ทั้งสองกําลังพูดคุยกัน ซ่งจั๋วก็ผลักประตูและเดินออกมาจากข้างในฉยงหัวก็อุ้มลู่ซิงหว่านเดินตามหลังเขา เผยฉู่เยี่ยนเห็นซ่งจั๋วพยายามอย่างหนัก เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซ่งชิงเหยียนอย่างสงสัย“เสร็จแล้วเหรอ?” ซ่งชิงเหยียนเอ่ยปากถาม แต่ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม จึงหันไปมองฉยงหัวที่อยู่ด้านหลังซ่งจั๋วฉยงหัวกลับพยักหน้าซ่งชิงเหยียนที่เดิมทีคิดจะโน้มน้าวเขาสักสองประโยคก็อ้าปากขึ้น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเรื่องบางเรื่อง ต้องให้เขาคิดเองถึงจะดี"ท่าน... พระสนม กระหม่อมขอทูลกลับก่อนพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งจั๋วถูกคําพูดของซ่งชิงเหยียนดึงกลับมาสู่ความเป็นจริง เขาพยายามฉีกยิ้ม และคํานับซ่งชิงเหยียนเพื่ออําลาเขาหันไปมองเผยฉู่เยี่ยนอีกครั้ง ทั้งสองประสานมือกัน ซ่งจั๋วจึงหันหลังและออกจากตําหนักชิงอวิ๋นไป[ฮือฮือฮือ พี่ซ่งจั๋วที่น่าสงส
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0397
ซ่งชิงเหยียนเชื่อมั่นในประโยคที่ว่า"ร่างกายตรงไม่กลัวเงาเอียง" มาโดยตลอดไม่นานหลังจากที่เผยฉู่เยี่ยนออกจากตําหนักชิงอวิ๋น เขาก็ได้รับข่าวมา“เต๋อเฟยเพคะ เมื่อครู่บ่าวออกไปสืบมาแล้วเพคะ บอกว่าตอนนี้องค์หญิงหกกําลังปวดท้องอยู่ในตําหนักหรงเล่อกงจนทนไม่ไหว ตําหนักหรงเล่อกงกําลังเรียกหมอหลวงอยู่เพคะ” จิ่นซินผู้มีความรู้รอบด้านย่อมออกไปสืบดูรอบหนึ่งต้องได้รับข่าวเป็นคนแรกถึงจะดีซ่งชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้ม “มาเร็วมาก จิ่นซิน พวกเราต้องเตรียมตัวรับคําท้าแล้ว”หลายวันมานี้องค์หญิงหกลู่ซิงหุยถูกเลี้ยงอยู่ในตําหนักของไทเฮาตลอด ได้ยินมาว่าได้รับความโปรดปรานจากไทเฮาเป็นอย่างมากเห็นหลานสาวแท้ ๆ ของตนปวดท้องดิ้นรนต่อหน้าตน หากตรวจพบว่ามีคนวางยาพิษ เกรงว่าไทเฮาจะโกรธมากแม้แต่ซ่งชิงเหยียนที่ไทเฮารักมาตลอด เกรงว่าก็คงไม่ได้[เป็นนางอีกแล้ว ครั้งนี้ฉลาดกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย เรียนรู้ที่จะใช้วิธีทรมานร่างกายแล้ว][ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าคนเหล่านี้คิดอย่างไร? เราอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข กินดีอยู่ดีไม่ได้หรือ?][ทําไมต้องทําท่าทางเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้และสร้างปัญหาให้กับตัวเอง]“ฉยงหัว พิษนี้ห
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0398
องค์รัชทายาทยิ่งรู้สึกว่า เสด็จพ่อเปลี่ยนไปถ้าเป็นเมื่อก่อน เสด็จพ่อคงจะทรงกริ้วไปนานแล้วแต่ตอนนี้เสด็จพ่อกลับจัดการเรื่องราวได้อย่างสุขุมรอบคอบเช่นนี้แล้วสายตาที่องค์รัชทายาทมองฮ่องเต้ต้าฉู่ยิ่งเต็มไปด้วยความชื่นชมฮ่องเต้ต้าฉู่ย่อมมองเห็นได้อยู่แล้ว แต่ก็เพียงแค่ยิ้มเท่านั้น “เรื่องนี้เจ้าทําได้ดีมาก ผู้ที่เกี่ยวข้องก็ต้องให้รางวัลถึงจะถูก”“พ่ะย่ะค่ะ” องค์รัชทายาทกุมหมัดคารวะอย่างนอบน้อม “น้องรองลําบากที่สุด กระทั่งยังไม่ได้กินข้าวด้วยซ้ำ”พ่อลูกสองคนกําลังคุยกันอยู่ แต่เมิ่งเฉวียนเต๋อก็เข้ามารายงานว่าแม่นมซุนจากตําหนักหรงเล่อมาแล้วฮ่องเต้ต้าฉู่มองเมิ่งเฉวียนเต๋ออย่างสงสัย “เข้ามาเถอะ”แม่นมซุนทําความเคารพอย่างเรียบร้อย “ถวายบังคมฝ่าบาท ถวายบังคมองค์รัชทายาท”“แม่นมซุนมาได้อย่างไร” ฮ่องเต้ต้าฉู่มองไปทางแม่นมซุน “เสด็จแม่มีเรื่องอะไรหรือ?”แม่นมซุนมององค์รัชทายาท เอ่ยปากอย่างลังเล “ทูลฝ่าบาท ไม่ใช่ว่าไทเฮาเกิดเรื่อง แต่องค์หญิงหกเกิดเรื่องแล้วเพคะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ชินกับการหาเรื่องใส่ตัวขององค์หญิงหกมานานแล้ว ดังนั้นจึงพลิกอ่านฎีกาในมืออย่างไม่ใส่ใจนัก ก้มหน้าถามว่า “ซิงห
Bab terbaru
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0640
พูดถึงตรงนี้องครักษ์เงามังกรก็ถอนหายใจ “เพียงแต่อีกฝ่ายล้วนเป็นนักรบที่ตายแล้ว ไม่ได้เหลือผู้รอดชีวิตไว้”[แม่เจ้าโว้ย ทหารพลีชีพหนึ่งร้อยคน นี่มันฐานะอะไรเนี่ย][ดูเหมือนว่าชีวิตของเสด็จพ่อมีค่ามากจริงๆ สามารถทําให้อีกฝ่ายส่งทหารพลีชีพได้หนึ่งร้อยคน]เรื่องนี้เป็นไปตามที่คาดไว้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ย่อมไม่ตําหนิองครักษ์เงามังกร จึงออกคําสั่งให้คนขับรถม้าเดินทางต่อไป ต้องไปถึงสถานที่ปลอดภัยถึงจะดําเนินการต่อได้ภายในรถม้าก็เงียบกริบเช่นกันในที่สุดสนมเยว่กุ้ยเหรินก็ลองเอ่ยปาก “ฝ่า...นายท่าน ฮูหยิน คือว่า...”ซ่งชิงเหยียนเหมือนเพิ่งนึกถึงสนมเยว่กุ้ยเหรินที่ขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ดึงนางขึ้นมา “วางใจเถอะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”ในใจก็อดทอดถอนใจไม่ได้ มิน่าเล่าสนมเยว่กุ้ยเหรินถึงอยู่ในวังมาเจ็ดแปดปีก็ไม่มีทายาทสักคน เกรงว่าโอกาสที่ฝ่าบาทจะโปรดปรานนางก็มีน้อยมากในรถม้าคันเดียวมีกันแค่สี่คน ตัวเองยังสามารถลืมนางได้อย่างสนิทใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฮ่องเต้ที่มีสนมมากมายส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็จัดเสื้อผ้าให้ตนเอง แล้วอุ้มลู่ซิงหว่านเข้ามาในอ้อมกอดของตน หยอกล้อนางว่า “หวานหว่าน ตกใจหรือเปล่า?”ลู่ซิงหว่านเอื
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0639
เพราะว่าตอนนี้อยู่ข้างนอก ทุกคนต่างก็เปลี่ยนคําเรียกขานกัน จึงสามารถปกป้องฝ่าบาทได้อย่างทั่วถึง“ปกป้องนายท่าน!” เว่ยเฉิงดึงกระบี่ออกจากฝักกระบี่ของตัวเอง แล้วพูดกับฮ่องเต้ต้าฉู่ที่อยู่บนรถม้า “นายท่านไม่ต้องเป็นห่วง คนขอวเราข้าล้วนเลือกคนที่มีวรยุทธ์สูงทั้งนั้น ต้องสามารถปกป้องนายท่านและฮูหยินให้ปลอดภัยได้อย่างแน่นอนขอรับ”“ได้” เสียงทุ้มต่ำของฮ่องเต้ต้าฉู่ดังขึ้น ทําให้เว่ยเฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นหลายส่วนซ่งชิงเหยียนก็กุมมือของสนมเยว่กุ้ยเหรินในเวลานี้ และพยักหน้าให้นางเพื่อแสดงให้เห็นว่านางสบายใจได้ลู่ซิงหว่านกลับไม่กลัวอย่างที่สนมเยว่กุ้ยเหรินคิดแม้กระทั่งนางยังตบแขนสนมเยว่กุ้ยเหรินเบาๆ ปากก็พึมพําว่า “ไม่กลัว”สนมเยว่กุ้ยเหรินรู้สึกอับอายขายหน้าจริงๆ [ว้าว ทําไมมันน่าตื่นเต้นจัง][เสด็จพ่อและท่านแม่ต้องสู้ๆ นะ! เสด็จพ่อไม่ใช่ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าฉู่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในนิทานหรอกหรือ! โชว์ฝีมือให้หวานหว่านดูหน่อย ให้หวานหว่านดูบ้าง!]ซ่งชิงเหยียนกุมหน้าผากอย่างพูดไม่ออกโชคดีที่เป็นเสียงในใจ ฝ่าบาทจึงไม่ได้ยิน หวานหว่านเอ๋ย เจ้ามีกี่หัวให้ถูกตัดกันล่ะเนี่ย!แม้แต่ฮ่องเต้ต้
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0638
ฮ่องเต้ต้าฉู่และคณะเดินทางลงใต้ต่อ แล้วเลือกที่พักต่อไปก่อนออกเดินทาง อัครมหาเสนาบดีและคนอื่นๆ ได้กําหนดสถานที่ตั้งหลักสําหรับฝ่าบาทตามทางแล้ว ล้วนเป็นอำเภอที่เจริญรุ่งเรืองแต่ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้รูปแบบการเดินทางแล้ว ตอนนี้เป็นการเยี่ยมเยือนส่วนตัวแล้วประการที่สองคือสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในอําเภอไถจินซึ่งจําเป็นต้องป้องกันดังนั้นฮ่องเต้ต้าฉู่จึงปรึกษากับเว่ยเฉิงและซ่งชิงเหยียน เปลี่ยนเส้นทางและเลือกเมืองอื่นๆ เพื่อพักระหว่างทาง เพื่อสํารวจประเพณีท้องถิ่นดูว่าสถานที่อื่นๆ ก็มีพฤติกรรมที่หลอกลวงและปกปิดเช่นเดียวกับอําเภอไถจินหรือไม่ดังที่หวานหว่านกล่าวไว้ อําเภอไถจินที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี้ยังเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ แล้วอําเภออื่นๆ ล่ะซ่งชิงเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไร ลู่ซิงหว่านก็พูดก่อน[ได้สิ ๆ ! ออกมาเที่ยวเล่นก็ต้องเที่ยวเล่นไปทั่วอยู่แล้ว ถ้าทุกที่ถูกคนจับตามองอยู่ จะมีความหมายอะไรอีกล่ะ][ทําไมไม่ให้ผู้บัญชาการเว่ยเลือกสถานที่เล็กๆ หน่อย พวกเราไปเดินเล่นกัน ยังไงก็ต้องรับรองความปลอดภัยของเสด็จพ่อนะ!][ออกมาห้าวันแล้ว แต่ก็ยังปลอดภัยอยู่ เดิมคิดว่าจะถูกลอบสังหารในวันแรกท
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0637
“ตอนนี้เกรงว่าพระมเหสีคงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้มีโอกาสส่งองค์หญิงหกออกจากตําหนักจิ่นซิ่ว” สนมหลานพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้งพระสนมหลานเฟยพูดได้ไม่ผิด เดิมทีเสิ่นหนิงก็ไม่ยอมรับองค์หญิงหกอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้ฮ่องเต้เป็นคนออกปากเอง นางจึงปฏิเสธไม่ได้ไม่สู้ครั้งนี้วางแผนซ้อนแผน ส่งองค์หญิงหกออกไปก็แล้วกันพระสนมหลานเฟยพาจิ่นซินไปที่ตําหนักหรงเล่อแม้แต่ไทเฮาที่อาศัยอยู่ในวังหลังมานานขนาดนี้ เมื่อเห็นบาดแผลบนใบหน้าของจิ่นซิน ก็อดไม่ได้ที่จะอกสั่นขวัญแขวน“จิ่นซิน” ไทเฮาจับมือจิ่นซินปลอบ “พระสนมของเจ้าไม่อยู่ มีเรื่องอะไรเจ้าก็บอกแม่นมซูได้เลย ข้าจะตัดสินใจแทนเจ้าเอง”จิ่นซินกลับมีสมองอย่างหาได้ยาก เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ “บ่าวไม่เป็นอะไรเพคะ ไทเฮาเพคะ จิ่นซินเป็นเพียงบ่าวคนหนึ่งเท่านั้น หากผู้เป็นนายอารมณ์ไม่ดี จะตีจะด่าสักหน่อยก็สมควรแล้วเพคะ”แม้ว่าไทเฮารู้ว่าคําพูดของจิ่นซินเป็นคําพูดที่สุภาพ แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนาง บวกกับบาดแผลบนใบหน้าของนาง ก็เห็นถึงความอดทนและความคับข้องใจอย่างชัดเจนจึงหันไปมองพระสนมหลานเฟย “ในเมื่อชิงเหยียนไม่อยู่ ช่วงนี้ให้จิ่นซินอยู่ในวังของเจ้าเถอะ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0636
เมื่อได้ยินจิ่นซินกล้าที่จะเถียงตนเอง องค์หญิงหกก็โกรธทันที“เจ้าคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงหกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจิ่นซินย่อมคุกเข่าลงอย่างเรียบร้อย แต่ร่างกายยังคงตั้งตรงตอนนี้นางจึงอยู่ในระดับเดียวกันกับองค์หญิงหกองค์หญิงหกรีบก้าวเท้าไปข้างหน้าและตบหน้าจิ่นซินหนึ่งฉาด “เจ้าบ่าวรับใช้บังอาจนัก แม้แต่นายของเจ้ายังไม่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้ เจ้ากล้าเถียงข้าหรือ?”พูดถึงตรงนี้ ราวกับไม่คลายความโกรธ หันไปมองอิงหงที่อยู่ข้างๆ อีกครั้ง “ตบปากนางให้ข้าที!”อิงหงกลับขดตัวไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าถึงอย่างไรจิ่นซินก็เป็นคนข้างกายของพระสนมหวงกุ้ยเฟย แม้ว่านายของนางจะเป็นองค์หญิงหก แต่ว่า...เมื่อเห็นอิงหงไม่ขยับตัว องค์หญิงหกก็ยื่นขาออกไปเตะที่ขาของนาง “เจ้าไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ?”อิงหงกัดฟัน ในที่สุดก็เดินมาตรงหน้าจิ่นซินแล้วเริ่มลงมือเมื่อเห็นใบหน้าของจิ่นซินแดงและบวมขึ้นในที่สุด องค์หญิงหกจึงเอ่ยปากให้อิงหงหยุดมือ แต่ยังคงไม่คลายความโกรธ “เจ้าคุกเข่าตรงนี้ให้ข้าสองชั่วยาม หากคุกเข่าไม่ถึงสองชั่วยาม ข้าจะตบเจ้าอีก!”พูดจบก็พาอิงหงเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองในเวลานี้อวิ๋นหลานที่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0635
พูดจบก็ยิ้มให้เสิ่นผิงอีก “การสอบระดับกลางปีหน้า ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองหลวง”ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจริงๆ แต่คนนี้ ในเมื่อหวานหว่านบอกว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ เมื่อพบแล้ว ก็ไม่อาจไม่ยุ่งได้พูดจบก็เดินก้าวยาวๆ ออกไปเสิ่นผิงเพิ่งได้สติหลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่จากไปแล้ว “ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้ทําเรื่องใหญ่อีกครั้ง ในใจย่อมมีความสุขมากคนทั้งกลุ่มจึงเก็บสัมภาระอีกครั้งและเดินทางต่อฮ่องเต้ต้าฉู่เดินเที่ยวชมวิวตลอดทาง มีความสุขมากแต่หลังจากที่เขาจากไป ในวังก็มีคนก่อความวุ่นวายขึ้นคนแรกที่ก่อความวุ่นวายขึ้นก็คือองค์หญิงหกที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในวังจิ่นซิ่วจิ่นซินอยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นเพียงลําพัง ที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทํา ทั้งวันจึงไม่มีอะไรทําดังนั้นวันนี้ ตําหนักชิงอวิ๋นกลับมีคนที่จิ่นซินคาดไม่ถึงคนหนึ่งมา อวิ๋นหลานเมื่อเห็นอวิ๋นหลานมา จิ่นซินก็รีบเข้าไปต้อนรับ “พี่หญิงอวิ๋นหลานมาได้อย่างไรกัน?”จะว่าไปตําหนักจิ่นซิ่วกับตําหนักชิงอวิ๋นก็ไม่ได้มีความขัดแย้งต่อหน้าอะไรกันแต่จิ่นซินและจินอวี้ในตําหนักชิงอวิ๋นต่างก็รู้ว่าเมื่อฮองเฮายังเป็นพ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0634
เขาเป็นฮ่องเต้และเข้าใจวิธีการใช้คนเป็นอย่างดีคนอย่างเสิ่นผิงเป็นดาบที่แหลมคม ต้องให้ผู้ถือดาบควบคุมให้ดีเรื่องต่อไปนั้นง่ายมากฮ่องเต้ต้าฉู่สั่งให้เว่ยเฉิงออกหน้าเพื่อปลอบขวัญราษฎรทั้งหมด ส่วนตัวเขาเองก็พาเสิ่นผิงกลับไปที่จวนนายอำเภออีกครั้งครั้งนี้ เพื่อความปลอดภัย ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงตั้งใจพาลู่ซิงหว่านมาอยู่ข้างกายถึงอย่างไรเขาก็มีความคิดแบบนี้มานานแล้ว อยากจะพาลู่ซิงหว่านไปประชุมเช้าด้วยแต่เมื่อนึกถึงคนแก่คร่ำครึกลุ่มนั้น เพื่อลดความยุ่งยากให้กับลู่ซิงหว่านและซ่งชิงเหยียนสองแม่ลูก ในที่สุดเขาก็ยกเลิกความคิดนี้แต่ตอนนี้อยู่ข้างนอกมันไม่เหมือนกันแล้ว สิ่งที่ควรใช้ก็ต้องใช้ให้ดีเมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่กําลังอุ้มเด็กคนหนึ่ง เสิ่นผิงก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นฮ่องเต้ เขาเป็นแค่ข้าน้อยธรรมดาคนหนึ่ง จะกล้าเอ่ยปากได้อย่างไรจนกระทั่งทั้งสองนั่งลง ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงเอ่ยปากถามว่า “คุณชายเสิ่นแม้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่ดูแล้วก็สง่างาม ไม่รู้ว่าพ่อเจ้าเป็นใครกัน”เสิ่นผิงกลับส่ายหน้า “ทูลฝ่าบาท ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านพ่อเป็นใคร ข้าน้อยอาศัยอยู่กับท่านแม่ที่อําเภอไถจิ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0633
[นี่เป็นขบวนเสด็จของฝ่าบาท พวกเจ้ายังกล้าขัดขวางอีกหรือ?]ส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็เปิดม่านรถออกอย่างเงียบๆ และมองออกไปด้านนอกตอนนี้ที่หน้ารถของพวกเขา มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกําลังคุกเข่าอยู่ เป็นธรรมดาที่มีชาวบ้านทยอยกันเดินมาทางนี้ลู่ซิงหว่านตาไว มองปราดเดียวก็เห็นคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุด เป็นชายที่คุยกับพวกเขาเมื่อวาน“เสด็จพ่อ พี่ชาย” ลู่ซิงหว่านชี้นิ้วไปยังคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุดฮ่องเต้ต้าฉู่หันมองลู่ซิงหว่านอย่างสงสัย แล้วมองไปข้างหน้าคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาคิดไปคิดมา ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ลุกขึ้นและออกจากรถม้าไป“ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี” ทุกคนคุกเข่าลงและตะโกนถวายบังคมชายที่อยู่ด้านหน้าสุดกลับเอ่ยปากก่อน “ข้าน้อยเสิ่นผิง ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”พูดจบ เสิ่นผิงก็เงยหน้าขึ้น มองตรงไปที่ฮ่องเต้ต้าฉู่ “ก่อนหน้านี้ที่ฝ่าบาททรงมอบเงินเหล่านั้นให้ข้าน้อย ข้าน้อยก็รู้สึกว่าฝ่าบาทต้องเป็นผู้มีบุญญาธิการแน่นอน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”พูดถึงตรงนี้ เสิ่นผิงก็โขกหัวลงไปอีกครั้ง “ฝ่าบาททรงเมตตากรุณายิ่งนัก เป็นความโชคดีของราษฎรในใต้หล้าเหลือเกินพ่ะย่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0632
ฮ่องเต้ต้าฉู่จัดการเรื่องนี้เสร็จ ก็เสียเวลาไปบ้าง ได้แต่พักค้างคืนหนึ่งคืนก่อนแล้วค่อยออกเดินทางอีกครั้งในวันถัดไปเท่านั้นค่ำคืนนี้ พวกฮ่องเต้ต้าฉู่กลับไม่ได้ไปพักที่โรงเตี๊ยมหรือเรือนรับรองใดๆ อีก แต่พักอยู่ในที่ว่าการอําเภอโดยตรงตอนนี้ไม่มีงานราชการที่ต้องจัดการ หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว ก็รู้สึกเบื่อมาก“เว่ยเฉิง” ฮ่องเต้ต้าฉู่ชะโงกหน้าไปถาม “ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของอําเภอเทียนจินนี้เป็นอย่างไร?”พูดถึงตรงนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ยืนขึ้น “ไม่สู้เรียกหวงกุ้ยเฟยมาดีกว่า ให้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน”บังเอิญจริงๆ ซ่งชิงเหยียนและพรรคพวกก็กําลังเดินมาทางนี้เช่นกัน“นายท่าน” เยวี่ยกุ้ยเหรินเดิมทีก็มีนิสัยร่าเริงอยู่แล้ว เมื่อก่อนอยู่ต่อหน้าฝ่าบาทและพระสนมหวงกุ้ยเฟยยังไม่กล้าปล่อยมากนัก หลายวันมานี้คุ้นเคยกันแล้ว ย่อมมีชีวิตชีวามากขึ้น “พระ...ฮูหยินเรียกข้าออกไปเดินเล่นด้วยกัน นายท่านจะไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ?”เมื่อได้ยินสนมเยว่กุ้ยเหรินเรียกซ่งชิงเหยียนแบบนี้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็อึ้งไปชั่วขณะเขาจับตาซ่งชิงหย่านอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าเขาสามารถเห็นใบหน้าของซ่งชิงหย่าผ่านใบหน้าของนางเมื่อฮ่องเต
