หลินอินไม่ได้คิดมากเกินไปและเอื้อมมือออกไปเพื่อหยุดฉยงหัว“แม่นางผู้นี้ เหตุใดเมื่อครู่ถึงไม่ได้อยู่ในวัง” น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยการยั่วยุฉยงหัวถึงได้เห็นหลินอินที่อยู่ตรงหน้านางรู้จักหลินอิน วันนั้นแม่นางหลินคนนี้หาเรื่องไปทั่วตลาดกลางคืน น่ารําคาญจริง ๆและในตอนนี้ สายตาที่นางมองมาที่ตัวเองก็เต็มไปด้วยความดูถูกและยั่วยุฉยงหัวมีชีวิตอยู่มาเป็นพันปีแล้ว จะไม่เข้าใจกลเม็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ได้อย่างไรเพียงแต่นางไม่ยอมคิดเล็กคิดน้อยกับสาวน้อยบนโลกมนุษย์เหล่านี้ “แม่นางหลินมาหาข้ามีธุระอะไรหรือ?”เมื่อเห็นว่าฉยงหัวรู้จักตัวเองจริง ๆ หลินอินก็ตกใจ แต่ไม่นานก็ตั้งสติได้ “แม่นางรู้จักข้าหรือ? ขอถามหน่อยว่าแม่นางชื่ออะไร?”ฉยงหัวก็ทําความเคารพอย่างเรียบร้อย “ข้าน้อยขื่อฉยงหัว”พูดจบก็เตรียมจะเดินอ้อมหลินอินไปยังตําหนักเซวียนฝู แต่กลับถูกหลินอินขวางไว้อีกครั้งสายตาที่ฉยงหัวมองหลินอินในครั้งนี้ ก็ไม่มีความปรารถนาดีเหมือนเมื่อครู่แล้ว“แม่นางฉยงหัว ท่านเป็นคนข้างกายคุณชายซ่งจั๋วหรือ?”“คนข้างกาย?” ฉยงหัวกลับฟังไม่ค่อยเข้าใจ“ก็หมายความว่า เจ้าเป็นอนุของคุณชายซ่งหรือไม่?” หลินอินคิ
จากนั้นก็หมายจะหันหลังเดินจากไปหลินอินไม่ยอมและดึงแขนของฉยงหัวไว้จากนั้นเหวี่ยงนางออกไปอย่างแรงแต่บังเอิญทําร้ายกัวเยว่เสาโดยไม่ได้ตั้งใจไปด้วย หลังมือของกัวเยว่เสาเริ่มบวมแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอย่างนี้ ฉยงหัวก็ไม่สนใจการพัวพันกับหลินอินอีก รีบเดินไปข้างหน้า หยิบห่อยาออกมาจากอกเสื้อแล้วคลุมลงบนมือของกัวเยว่เสา “ขอโทษนะ คุณหนูกัว ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทําร้ายท่านเจ้าค่ะ”กัวเยว่เสาเพียงแค่อดทนความเจ็บปวดและส่ายหัวเพียงแค่นี้ก็ดูอ่อนแอยิ่งขึ้นกลับยิ่งดึงดูดผู้คนมากขึ้น“เจ้าก็รู้ว่าตัวเองทําร้ายคุณหนูกัวด้วยเหรอ” เมื่อหลินอินเห็นฉยงหัวเป็นเช่นนี้ ก็ดีใจขึ้นมา“เจ้าหุบปากซะ!” ฉยงหัวยังคงมองหลินอินอย่างดุร้าย นางเบื่อผู้หญิงที่พูดเจื้อยแจ้วแบบนี้เต็มทีแล้ว ถ้ารู้แต่แรกว่าวันนี้จะไม่มาที่ตำหนักเซวียนฝูแล้วอยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นอย่างเชื่อฟัง ก็ไม่ต้องมีเรื่องมากมายเช่นนี้เพียงแต่เรื่องได้เกิดขึ้นแล้ว ฉยงหัวก็ต้องยอมรับ มองไปทางกัวเยว่เสาอีกครั้ง แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและขอโทษ “แม่นางกัววางใจได้ ยาของข้านี้ใช้ดีมาก ไม่นานก็จะหายบวมแล้ว”ด้วยคําตําหนิของฉยงหัวก่อน
จากนั้นก็ตั้งใจประคบแผลที่มือให้กัวเยว่เส้าซ่งจั๋วเพิ่งสังเกตเห็นมือของกัวเยว่เส้าและเงยหน้าขึ้นถามฉงหัวว่า "เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูกัว?"ฉยงหัวย่อมบอกซ่งจั๋วอย่างตรงไปตรงมา ไม่ปิดบังแม้แต่น้อย “เมื่อครู่ข้ากับคุณหนูหลินยื้อยุดฉุดกระชากกัน บังเอิญทําร้ายคุณหนูกัวเข้า”ซ่งจั๋วเห็นดังนั้นก็ตื่นเต้นขึ้นมา “คุณหนูกัวเป็นอย่างไรบ้าง?”เขาไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บของกัวเยว่เส้ามากนัก เขาแค่กังวลว่าฉงหัวจะทําร้ายกัวเยว่เส้าและถูกลงโทษเท่านั้นกัวผิงพ่อของกัวเยว่เส้า ไม่ใช่คนที่เข้ากันได้ดีกัวเยว่เส้าเพียงแค่ส่ายหัวเบา ๆ และมองไปที่ซ่งจั๋วด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไร ทักษะทางการแพทย์ของแม่นางฉงหัวนั้นยอดเยี่ยม ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว”ขณะที่กําลังพูดอยู่ ฉงหัวก็หยิบกระเป๋ายาออกจากมือของกัวเยว่เส้าคราวนี้กัวเยว่เส้ารู้สึกประหลาดใจจริง ๆ "ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยได้รับบาดเจ็บเลย? แม่นางฉยงหัวเก่งจริง ๆ”เขาหันไปมองซ่งจั๋วอีกครั้ง “คุณชายซ่งดูสิ เมื่อครู่ฝ่ามือข้าบวมเป่งมากเลย”ตั้งแต่นั้นมา หลินอินที่กังวลว่าฉยงหัวหรือกัวเยว่เส้าจะนินทาตัวเองก็ไม่กล้าพูด กลัวว่าซ่งจั๋วจะรู้เรื่องนี้และจะเกิดความประ
“ใช่” ฟู่เหยาเหมือนหวนนึกถึงเรื่องเมื่อนานมาแล้ว “ตอนนั้นไม่มีสงครามระหว่างต้าหลี่กับต้าฉู่ แต่เพื่อแคว้นของตน เราก็ต้องประจําการที่ชายแดนด้วย”“ข้าได้ยินว่าต้าฉู่มีแม่ทัพนายหนึ่งนําทหารบุกเข้ามาในอาณาเขตของพวกเรา จึงโมโห แล้วควบม้าไล่ตามไป”“คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแม่ทัพหญิง”“อีกอย่าง ข้าก็สู้นางไม่ได้”พระสนมหลานเฟยเห็นนางเป็นเช่นนี้ก็หัวเราะออกมา “อย่าพูดถึงเจ้าเลย เมื่อก่อนตอนที่ข้าเพิ่งเข้าตำหนัก ก็ได้ยินฮองเฮาองค์ก่อนพูดว่าเพลงกระบี่ของพระสนมหวงกุ้ยฟุยในจวนติ้งกั๋วโหวแล้ว นอกจากติ้งกั๋วโหวก็ไม่มีใครสู้ได้เลย”นี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่เหยาได้ยินคําพูดนี้ "จริงเหรอ?"“พระสนม ฉยงหัวมาแล้วเพคะ” ขณะที่พวกเขากําลังคุยกันอยู่ ก็ถูกขัดจังหวะโดยจิ่นซินที่มาจากข้างนอกซ่งชิงเหยียนเห็นดังนั้นก็กวักมือเรียกฉยงหัว “เข้ามาสิ”จากนั้นนางก็มองไปที่ฟู่เหยาอย่างลึกลับ "นี่คือแพทย์หญิงในตำหนักของข้า ชื่อฉยงหัว เก่งมากเลยนะ"พอฟู่เหยาได้ยินว่าเป็นหมอหญิง ก็เข้าใจความหมายของซ่งชิงเหยียนทันที ใบหน้าแดงก่ำ ไม่มีเวลาถามอะไรอีกฉยงหัวจึงรู้ว่าที่แท้แล้วพระสนมไม่ได้เรียกตนมาชมเรื่องสนุก แต่เรียกตนมาทําง
ซ่งชิงเหยียนกลับลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท กลับรีบสั่งให้จิ่นซินให้รางวัลแก่เมิ่งเฉวียนเต๋อและขันทีน้อยที่อยู่ข้างหลังเขา“เช่นนั้นบ่าวขอบพระทัยฝ่าบาทแล้ว” ซ่งชิงเหยียนยิ้มและสั่งให้จิ่นอวี้รับเหล้าองุ่นไปแล้วอุ้มลู่ซิงหว่านเพียงลําพัง พาฉยงหัวเข้าไปในห้องฉยงหัวคิดว่าพระสนมจะถามเรื่องของพระชายาก่อนหน้านี้ ยังไม่ทันที่ซ่งชิงเหยียนจะนั่งได้มั่นคงก็เอ่ยปากรายงาน “พระสนมวางใจได้ พระชายาอ๋องอี้ซวนไม่มีปัญหาใด ๆ จริง ๆ...”“สิ่งที่ข้าต้องการจะพูดไม่ใช่เรื่องนี้” ซ่งชิงเหยียนกลับขัดจังหวะคําพูดของฉยงหัวที่ยังพูดไม่จบแต่เมื่อคําพูดมาถึงปาก ซ่งชิงเหยียนกลับพบว่ามันยากที่จะพูดแม่นางฉยงหัวผู้นี้เป็นเซียนในโลกแห่งการบําเพ็ญเซียนนะ นางจะชี้แนะเรื่องการแต่งงานของนางได้อย่างไร?แต่สุดท้ายก็รวบรวมความกล้าได้ “แม่นางฉยงหัวมีคนที่ชอบหรือไม่?”ได้ยินซ่งชิงเหยียนถามเช่นนี้ ฉยงหัวก็อึ้งไปเล็กน้อย ในสมองอดนึกถึงใบหน้าของคนผู้นั้นไม่ได้ตนก็ไม่ควรรับปากว่าจะมาหาหวานหว่านที่โลกมนุษย์ ตอนนี้ตนไม่เพียงแต่หาหวานหว่านไม่ได้ ตนยิ่งสูญเสียกําลังไปหมด ช่างเอ่ยปากยากจริง ๆฉยงหัวส่ายหัวและไม่พูดอะไรซ่งชิ
คิดแล้วคิดอีกก็อุ้มลู่ซิงหว่านไว้ คิดว่าจะทิ้งพื้นที่ว่างไว้ให้ฉยงหัวกับซ่งจั๋วแต่ลู่ซิงหว่านกลับไม่ยอมจากไปโดยเหยียบขาและร้องไห้ไม่หยุด[ท่านแม่ ข้าไม่ไป ข้าอยากฟังพี่ฉยงหัวพูด][ท่านท่านแม่ ข้าไม่เป็นไร เมื่อก่อนข้าก็อยู่กับพี่ฉยงหัวตลอด เคยเห็นพี่ฉยงหัวปฏิเสธคนมากมาย][ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านแม่... ]ลู่ซิงหว่านยังคงบ่นพึมพํา ซ่งชิงเหยียนถอนหายใจหนัก“พระสนม ให้องค์หญิงอยู่ที่นี่เถอะเพคะ” ในที่สุดฉยงหัวก็เปิดปากพูดด้วยคําพูดของฉยงหัว ซ่งชิงเหยียนจึงหันหลังและออกจากห้องไปเหลือแค่ฉยงหัวกับซ่งจั๋วสองคน ไม่สิ ยังมีลู่ซิงหว่านด้วยลู่ซิงหว่านที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเลย“แม่นางฉยงหัวชอบเด็กหรือ?” ซ่งจั๋วเอ่ยปากทําลายความเงียบ ตอนนี้เขารู้สึกว่าการได้พูดคุยกับแม่นางฉยงหัวได้ไม่กี่คําก็รู้สึกปลื้มใจมากแล้ว[แม่เจ้า พี่ซ่งจั๋วคงไม่ได้อยากมีลูกกับพี่ฉยงหัวหรอกนะ][นี่ไม่ได้นะ พี่ฉยงหัวยังต้องกลับโลกบําเพ็ญเซียนกับข้าอีก][ข้าก็ต้องกลับไปยืนยันกับอาจารย์ว่าพี่ฉยงหัวชอบเขาจริง ๆ หรือเปล่า][นี่มันเวรกรรมอะไรกันเนี่ย!][ถ้าพี่ฉยงหัวแต่งงานกับมนุษย์ธรรมดา อาจารย์คงไม่ตีข้าใช่ไหม
ตอนนี้ภายในตําหนักชิงอวิ๋น เผยฉู่เยี่ยนกําลังส่งของที่ตําหนักเซวียนฝูส่งให้ซ่งชิงเหยียน“พระสนม นี่เป็นสิ่งที่กระหม่อมเพิ่งพบใต้โต๊ะของท่าน” เผยฉู่เยี่ยนยื่นกระเป๋าใบเล็กให้ซ่งชิงเหยียนและรอการตัดสินใจของนางซ่งชิงเหยียนหัวเราะเบา ๆ “นี่จะทําอะไรอีกล่ะ?”ขณะที่ทั้งสองกําลังพูดคุยกัน ซ่งจั๋วก็ผลักประตูและเดินออกมาจากข้างในฉยงหัวก็อุ้มลู่ซิงหว่านเดินตามหลังเขา เผยฉู่เยี่ยนเห็นซ่งจั๋วพยายามอย่างหนัก เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซ่งชิงเหยียนอย่างสงสัย“เสร็จแล้วเหรอ?” ซ่งชิงเหยียนเอ่ยปากถาม แต่ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม จึงหันไปมองฉยงหัวที่อยู่ด้านหลังซ่งจั๋วฉยงหัวกลับพยักหน้าซ่งชิงเหยียนที่เดิมทีคิดจะโน้มน้าวเขาสักสองประโยคก็อ้าปากขึ้น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเรื่องบางเรื่อง ต้องให้เขาคิดเองถึงจะดี"ท่าน... พระสนม กระหม่อมขอทูลกลับก่อนพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งจั๋วถูกคําพูดของซ่งชิงเหยียนดึงกลับมาสู่ความเป็นจริง เขาพยายามฉีกยิ้ม และคํานับซ่งชิงเหยียนเพื่ออําลาเขาหันไปมองเผยฉู่เยี่ยนอีกครั้ง ทั้งสองประสานมือกัน ซ่งจั๋วจึงหันหลังและออกจากตําหนักชิงอวิ๋นไป[ฮือฮือฮือ พี่ซ่งจั๋วที่น่าสงส
ซ่งชิงเหยียนเชื่อมั่นในประโยคที่ว่า"ร่างกายตรงไม่กลัวเงาเอียง" มาโดยตลอดไม่นานหลังจากที่เผยฉู่เยี่ยนออกจากตําหนักชิงอวิ๋น เขาก็ได้รับข่าวมา“เต๋อเฟยเพคะ เมื่อครู่บ่าวออกไปสืบมาแล้วเพคะ บอกว่าตอนนี้องค์หญิงหกกําลังปวดท้องอยู่ในตําหนักหรงเล่อกงจนทนไม่ไหว ตําหนักหรงเล่อกงกําลังเรียกหมอหลวงอยู่เพคะ” จิ่นซินผู้มีความรู้รอบด้านย่อมออกไปสืบดูรอบหนึ่งต้องได้รับข่าวเป็นคนแรกถึงจะดีซ่งชิงเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้ม “มาเร็วมาก จิ่นซิน พวกเราต้องเตรียมตัวรับคําท้าแล้ว”หลายวันมานี้องค์หญิงหกลู่ซิงหุยถูกเลี้ยงอยู่ในตําหนักของไทเฮาตลอด ได้ยินมาว่าได้รับความโปรดปรานจากไทเฮาเป็นอย่างมากเห็นหลานสาวแท้ ๆ ของตนปวดท้องดิ้นรนต่อหน้าตน หากตรวจพบว่ามีคนวางยาพิษ เกรงว่าไทเฮาจะโกรธมากแม้แต่ซ่งชิงเหยียนที่ไทเฮารักมาตลอด เกรงว่าก็คงไม่ได้[เป็นนางอีกแล้ว ครั้งนี้ฉลาดกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย เรียนรู้ที่จะใช้วิธีทรมานร่างกายแล้ว][ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าคนเหล่านี้คิดอย่างไร? เราอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข กินดีอยู่ดีไม่ได้หรือ?][ทําไมต้องทําท่าทางเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้และสร้างปัญหาให้กับตัวเอง]“ฉยงหัว พิษนี้ห