บทที่ 0387

จึงรีบลุกขึ้นยืน ย่อกายคารวะไทเฮา “ขอเสด็จแม่โปรดอภัย เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง นึกไม่ถึงว่าจะตรวจสายพิณไม่เรียบร้อย น่าเสียดายฝีมือการดีดพิณอันสูงส่งของคุณหนูรองตระกูลเหอ”

เป็นห่วงว่าเรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของไทเฮา ซ่งชิงเหยียนก็รีบเอ่ยปากปลอบโยน “หลายวันนี้สุขภาพของไทเฮาดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก คิดดูแล้วความหมายของการตัดเชือกนี้ ก็คือหวังว่าไทเฮาจะตัดอดีตและต้อนรับวันใหม่”

ไทเฮาได้ยินคําพูดของซ่งชิงเหยียน ก็อดหัวเราะไม่ได้ ชี้ไปที่ซ่งชิงเหยียน “เจ้าเป็นคนพูดเก่ง”

เมื่อเห็นไทเฮายิ้มในที่สุด ทุกคนในห้องโถงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เหออวิ๋นเหยาเห็นเช่นนั้นก็รีบเดินไปที่หน้าพิณแล้วย่อกายลง “เป็นฝีมือพิณของหม่อมฉัน...”

เหออวิ๋นเหยายังพูดไม่จบ กลับถูกไทเฮาขัดจังหวะ “เจ้าไม่ต้องพูด เจ้าอายุยังน้อย ฝีมือการดีดพิณก็ไม่ธรรมดา ตั้งใจจริง ๆ”

ในใจก็ชอบสาวน้อยคนนี้มากขึ้น

แล้วหันไปมองแม่นมที่อยู่ข้างกาย “แม่นมซู ให้รางวัล”

“หม่อมฉันขอบพระทัยไทเฮาที่ทรงพระราชทานรางวัลเพคะ” เหออวิ๋นเหยารีบคุกเข่าลงเพื่อขอบคุณ

ต้องบอกว่าเหออวิ๋นเหยาได้รับคําชมจากภรรยาของเขาในครั้งนี้

รอจนนางนั่งลง ยังได้ยิ