“เรื่องนี้ยังต้องรอให้งานพระราชสมภพของเสด็จย่าเสร็จสิ้นก่อนค่อยถามความหมายของเสด็จพ่อ”“ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” องค์ชายรองก็ไม่ลังเล หันหลังเดินออกไปพร้อมกับเว่ยเฉิงองค์รัชทายาทมองไปที่เผยฉู่เยี่ยนอีกครั้งและถามว่า “รองผู้บัญชาการจูมาหรือยัง?”เผยฉู่เยี่ยนพยักหน้า “กําลังอยู่ที่ประตูหลังพ่ะย่ะค่ะ”“ซ่งจั๋ว เจ้ากับรองผู้บัญชาการจูร่วมมือกัน แลกเปลี่ยนตําแหน่งผู้คุ้มกันทั้งหมด เรื่องนี้ข้าบอกรองผู้บัญชาการจูไปแล้ว เจ้าแค่ต้องช่วยเหลือเขาก็ได้แล้ว” องค์รัชทายาทได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพื่อให้แน่ใจว่างานพระราชสมภพครั้งนี้จะปลอดภัยไร้ข้อผิดพลาดเสด็จพ่อให้ความสําคัญกับงานพระราชสมภพของเสด็จย่าเป็นอย่างมาก จะต้องไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้นแน่นอน“กระหม่อมรับพระบัญชา” ซ่งจั๋วทําความเคารพอย่างนอบน้อม แล้วเดินไปทางประตูหลังของตําหนักเซวียนฝูแต่องค์รัชทายาทกลับยืนอยู่ตรงประตูใหญ่ ด้านหน้าเป็นพื้นที่โล่งกว้าง ตกตะลึงหลังจากนั้นไม่นานเขาก็หันไปมองเผยฉู่เยี่ยน “ฉู่เยี่ยน ภารกิจของเจ้าในวันนี้คือเฝ้าประตูหน้าให้ดี”“กระหม่อมรับพระบัญชา” เผยฉู่เยี่ยนรู้ว่าองค์รัชทายาทให้ความสําคัญ
ความหมายของคํากล่าวนี้ของฮองเฮาคงจะให้เหล่าคุณหนูขุนนางแสดงรายการที่ตัวเองเตรียมไว้แต่คิดไม่ถึงว่าฮองเฮาจะเปลี่ยนเรื่อง ที่พูดกลับไม่ใช่เรื่องนี้“ก่อนหน้านี้ข้ากับพระพันปีก็ปรึกษากันแล้ว พระพันปีทรงเลือกปริศนาโคมไฟด้วยตัวเอง คุณชายคุณหนูทุกท่านล้วนสามารถเข้าร่วมได้ ทายถูกแล้วพระพันปีจะมีรางวัลให้”ฮองเฮาพูดถึงตรงนี้ รอยยิ้มในดวงตาก็ชัดเจน “เดาไม่ถูกก็ไม่เป็นไร ก็แค่เล่นๆ เท่านั้นเอง”แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่หัวใจของเหล่าคุณหนูก็ลิงโลดมากและย่อมเป็นเยว่หรานที่อยู่ข้างๆ ฮองเฮาที่อ่านปริศนาโคมไฟให้ทุกคนฟัง“เวลาวาดเป็นวงกลม เวลาเขียนเป็นสี่เหลี่ยม เวลาฤดูหนาวสั้น เวลาฤดูร้อนยาว”“เชิญทุกท่านทายเจ้าคั่”ทุกคนได้ยินก็วิพากษ์วิจารณ์กันยกใหญ่ แน่นอนว่าย่อมมีคนกําลังพูดถึงคําตอบของปริศนานี้อยู่และบางคนก็กําลังพูดถึงพระมเหสี“คิดไม่ถึงว่าฮองเฮาจะอ่อนโยนเช่นนี้ แม้แต่นางกํานัลข้างกายนางก็มีมารยาทมาก”"ถูกต้อง! ตอนแรกก่อนเข้าวังยังคิดว่าฮองเฮาจะเป็นคนที่เคร่งขรึมมาก คิดไม่ถึงว่าจะเข้ากับคนง่ายได้ขนาดนี้”นอกจากคุณหนูตระกูลขุนนางแล้ว ยังมีฮูหยินบางคนกําลังอภิปรายอยู่“คิดไม่ถึงว่าวิ
ซ่งชิงเหยียนได้ยินลู่ซิงหว่านบ่นพึมพํา ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปปิดปากนางแม้ว่านางจะรู้ว่ามีเพียงนางเท่านั้นที่ได้ยินความในใจของนาง แต่ซ่งชิงเหยียนก็กังวลมากเช่นกันฮ่องเต้ต้าฉู่ก้มหน้าลง ใบหน้าดําคล้ำถึงอย่างไรเขาก็เป็นกษัตริย์ของแคว้น ถูกบุตรสาวของตัวเองสั่งสอนเช่นนี้ เขาจะอดทนได้อย่างไร?แต่โชคดีที่มีเพียงตัวเองเท่านั้นที่ได้ยิน หวานหว่านเป็นเซียนตัวน้อยที่นําความโชคดีมาให้ตัวเอง ช่างเถอะๆ อดทนก็อดทนเถอะฮ่องเต้ฉู่ไม่ได้ตระหนักว่าอารมณ์ของเขาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากถ้าเมื่อก่อนเขาทําเหล้าหก เกรงว่าคงอดไม่ได้ที่จะยกโต๊ะนี้ขึ้นแต่เวลานี้ คนที่คุ้นเคยกับฮ่องเต้ต้าฉู่กลับกระสับกระส่าย กลัวว่าฮ่องเต้ต้าฉู่จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ทําลายงานเลี้ยงของไทเฮาในครั้งนี้แม้แต่องค์รัชทายาทก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้นึกไม่ถึงว่าในวินาทีต่อมา ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับเงยหน้าขึ้นมามองเสิ่นเป่าซวงด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า “เป็นข้าที่ไม่ระวังเอง ไม่เป็นไร เจ้าคือเสิ่นเป่าซวง คุณหนูรองของตระกูลเสิ่นหรือ?”เสิ่นเป่าซวงรีบย่อตัวลงอย่างนอบน้อม “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันก็คือเสิ่นเป่าซวง บุตรสาวของราชเลขากรมขุนนางเพคะ”“ดี
อย่างเช่นหรงเหวินเมี่ยวในเวลานี้นางกับหานซีเยว่สนิทกันมาตลอด เมื่อก่อนเพราะเรื่องที่เสิ่นเป่าซวงตามตื๊อองค์รัชทายาท นางจึงไม่ชอบเสิ่นเป่าซวงสักเท่าไรอคติโดยธรรมชาติของมนุษย์ที่มีต่อมนุษย์นั้นยากที่จะปล่อยวางได้หรงเหวินเมี่ยวกับเสิ่นเป่าซวงก็เป็นเช่นนี้เหมือนกันดังนั้นเมื่อแม่นมที่อยู่ข้างกายไทเฮาอ่านปริศนาข้อที่สองออกมา หรงเหวินเมี่ยวจึงยืนขึ้นทันทีหัวข้อของปริศนาโคมไฟข้อที่สองคือ เวียงจันทน์รูปพันรูปยังคงว่างเปล่า สะท้อนน้ำและภูเขาที่ซ้อนทับกัน ต้นกล้าที่แห้งแล้งอย่างไม่มีที่สิ้นสุดกําลังจะเหี่ยวเฉา สถานที่ว่าง ๆ เป็นยอดเขาที่แปลกประหลาด“หม่อมฉันเดาว่าน่าจะเป็นคําว่า ‘เมฆ’”“ดี ๆ ๆ เหวินเมี่ยวคนนี้ฉลาดเฉียบแหลมมาก” ยังไม่ทันที่ฮองเฮาจะเอ่ยปาก ไทเฮาก็เอ่ยปากชมหรงเหวินเมี่ยวก่อนนอกจากนี้ ไทเฮาเรียกหรงเหวินเมี่ยวอย่างสนิทสนมมากยิ่งทําให้คนอดเดาไม่ได้ ข่าวลือที่แพร่ออกมาก่อนหน้านี้ เรื่องที่ไทเฮาต้องการจับคู่ให้องค์ชายรองกับหรงเหวินเมี่ยวสองคน เกรงว่าน่าจะเป็นความจริงเหออวิ๋นเหยายิ่งกํามือในแขนเสื้อแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังยังคงเป็นหลังจากที่นางหลินดึงแขนเสื้
จึงรีบลุกขึ้นยืน ย่อกายคารวะไทเฮา “ขอเสด็จแม่โปรดอภัย เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง นึกไม่ถึงว่าจะตรวจสายพิณไม่เรียบร้อย น่าเสียดายฝีมือการดีดพิณอันสูงส่งของคุณหนูรองตระกูลเหอ”เป็นห่วงว่าเรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของไทเฮา ซ่งชิงเหยียนก็รีบเอ่ยปากปลอบโยน “หลายวันนี้สุขภาพของไทเฮาดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก คิดดูแล้วความหมายของการตัดเชือกนี้ ก็คือหวังว่าไทเฮาจะตัดอดีตและต้อนรับวันใหม่”ไทเฮาได้ยินคําพูดของซ่งชิงเหยียน ก็อดหัวเราะไม่ได้ ชี้ไปที่ซ่งชิงเหยียน “เจ้าเป็นคนพูดเก่ง”เมื่อเห็นไทเฮายิ้มในที่สุด ทุกคนในห้องโถงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเหออวิ๋นเหยาเห็นเช่นนั้นก็รีบเดินไปที่หน้าพิณแล้วย่อกายลง “เป็นฝีมือพิณของหม่อมฉัน...”เหออวิ๋นเหยายังพูดไม่จบ กลับถูกไทเฮาขัดจังหวะ “เจ้าไม่ต้องพูด เจ้าอายุยังน้อย ฝีมือการดีดพิณก็ไม่ธรรมดา ตั้งใจจริง ๆ”ในใจก็ชอบสาวน้อยคนนี้มากขึ้นแล้วหันไปมองแม่นมที่อยู่ข้างกาย “แม่นมซู ให้รางวัล”“หม่อมฉันขอบพระทัยไทเฮาที่ทรงพระราชทานรางวัลเพคะ” เหออวิ๋นเหยารีบคุกเข่าลงเพื่อขอบคุณต้องบอกว่าเหออวิ๋นเหยาได้รับคําชมจากภรรยาของเขาในครั้งนี้รอจนนางนั่งลง ยังได้ยิ
[พระแก่คนนี้อีกแล้ว ครั้งที่แล้วเขาทิ้งแม่ไว้คนเดียวและพูดอะไรบางอย่าง ไม่รู้ว่าเขานินทาเกี่ยวกับเซียนคนนี้หรือเปล่า][ช่างเถอะ ช่างเถอะ เขายังช่วยชีวิตพี่ชายรองงด้วย][ดูจากท่าทางที่เสด็จย่าเคารพเขาขนาดนี้ คิดว่าเขาต้องมีเจ้าธรรมสูงส่งแน่ๆ]และหลังจากที่ปรมาจารย์หมิงเจ๋อสบสายตาลู่ซิงหว่านแล้ว ในที่สุดเขาก็ยิ้ม “คิดไม่ถึงเลยว่าไม่ได้เจอกันครึ่งปี เจ้าหญิงหย่งอันจะสวยขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว”[พระเก่าจอมกะล่อน]ลู่ซิงหว่านไม่หลงกลเขาคราวนี้ถึงคราวที่ฮ่องเต้ฉู่อยากจะปิดปากนางแล้ว แต่โชคดีที่มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยิน“คิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์หมิงเจ๋อจะเคยเห็นองค์หญิงหย่งอัน” ครั้งนี้คนที่เอ่ยปากคือฮองเฮา ได้ยินว่าปรมาจารย์หมิงเจ๋อแห่งต้าฉู่มีวรยุทธ์สูงมากบางคนถึงกับบอกว่าอาจารย์ของปรมาจารย์หมิงเจ๋อเป็นคนในโลกแห่งการบําเพ็ญเพียรก็แค่ข่าวลือเท่านั้น บนโลกนี้มีโลกแห่งการบําเพ็ญเซียนที่ไหนกัน“อามิตตาพุทธ คิดว่าท่านนี้คือพระมเหสีแล้ว” อาจารย์หมิงเจ๋อมองไปที่ดวงตาของเสิ่นหนิง กลับมองเห็นร่องรอยบางอย่างจากใบหน้าอันอ่อนโยนของนางแต่เสิ่นหนิงเหมือนกลัวสายตาของไต้ซือหมิงเจ๋อที่มองตรงม
ซ่งชิงเหยียนก็หยิบสร้อยข้อมือที่ร้อยด้วยลูกประคําบนข้อมือของลู่ซิงหว่านมาให้นางดู ความหมายคือบอกนางว่า หลวงจีนแก่คนนี้ให้แม้แต่ลูกประคําของตัวเองกับเจ้าแล้ว เจ้ามีมโนธรรมบ้างหรือเปล่า?ด้วยคําพูดของปรมาจารย์หมิงเจ๋อ สายตาที่ทุกคนในสนามมองลู่ซิงหว่านและซ่งชิงเหยียนก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว“คิดไม่ถึงว่าชีวิตของพระสนมหวงกุ้ยฟุยจะดีเช่นนี้ องค์หญิงหย่งอันกลับออกมาจากท้องของนาง”“จะว่าไปแล้ว พระสนมกุ้ยเฟยนี่สิถึงจะสมปรารถนาในชั่วชีวิต” บุตรสาวแห่งจวนติ้งกั๋วโหวเติบโตมาในเสื้อผ้าอาภรณ์หรูหราตั้งแต่เล็ก หลังจากเข้าวังมาก็ได้รับแต่งตั้งเป็นพระสนมกุ้ยฟุย ตอนนี้เป็นพระสนมหวงกุ้ยฟุยแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า ให้กําเนิดบุตรสาวเช่นนี้ วันหลังจะต้องรักใคร่เอ็นดูอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแน่นอน“ไม่ทราบว่าพระมเหสีจะถือสาที่พระสนมหวงกุ้ยเฟยได้รับความโปรดปรานเช่นนี้หรือไม่”......และแน่นอนว่ามีคนอิจฉาลู่ซิงหว่านคนที่เกลียดนางมากที่สุดก็คือลู่ซิงหุยตอนนี้นางกําลังจ้องลู่ซิงหว่านตาไม่กะพริบ เป็นเพราะการปรากฏตัวของนาง ถึงทําให้เสด็จพ่อไม่ชอบตนแล้ว ตอนนี้ก็ไม่ชอบเสด็จพี่ ยังจะให้ตนออดอ้อนขอเอาใจอยู่ข้างกายแ
หลินอินไม่ได้คิดมากเกินไปและเอื้อมมือออกไปเพื่อหยุดฉยงหัว“แม่นางผู้นี้ เหตุใดเมื่อครู่ถึงไม่ได้อยู่ในวัง” น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยการยั่วยุฉยงหัวถึงได้เห็นหลินอินที่อยู่ตรงหน้านางรู้จักหลินอิน วันนั้นแม่นางหลินคนนี้หาเรื่องไปทั่วตลาดกลางคืน น่ารําคาญจริง ๆและในตอนนี้ สายตาที่นางมองมาที่ตัวเองก็เต็มไปด้วยความดูถูกและยั่วยุฉยงหัวมีชีวิตอยู่มาเป็นพันปีแล้ว จะไม่เข้าใจกลเม็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ได้อย่างไรเพียงแต่นางไม่ยอมคิดเล็กคิดน้อยกับสาวน้อยบนโลกมนุษย์เหล่านี้ “แม่นางหลินมาหาข้ามีธุระอะไรหรือ?”เมื่อเห็นว่าฉยงหัวรู้จักตัวเองจริง ๆ หลินอินก็ตกใจ แต่ไม่นานก็ตั้งสติได้ “แม่นางรู้จักข้าหรือ? ขอถามหน่อยว่าแม่นางชื่ออะไร?”ฉยงหัวก็ทําความเคารพอย่างเรียบร้อย “ข้าน้อยขื่อฉยงหัว”พูดจบก็เตรียมจะเดินอ้อมหลินอินไปยังตําหนักเซวียนฝู แต่กลับถูกหลินอินขวางไว้อีกครั้งสายตาที่ฉยงหัวมองหลินอินในครั้งนี้ ก็ไม่มีความปรารถนาดีเหมือนเมื่อครู่แล้ว“แม่นางฉยงหัว ท่านเป็นคนข้างกายคุณชายซ่งจั๋วหรือ?”“คนข้างกาย?” ฉยงหัวกลับฟังไม่ค่อยเข้าใจ“ก็หมายความว่า เจ้าเป็นอนุของคุณชายซ่งหรือไม่?” หลินอินคิ