อย่างเช่นหรงเหวินเมี่ยวในเวลานี้นางกับหานซีเยว่สนิทกันมาตลอด เมื่อก่อนเพราะเรื่องที่เสิ่นเป่าซวงตามตื๊อองค์รัชทายาท นางจึงไม่ชอบเสิ่นเป่าซวงสักเท่าไรอคติโดยธรรมชาติของมนุษย์ที่มีต่อมนุษย์นั้นยากที่จะปล่อยวางได้หรงเหวินเมี่ยวกับเสิ่นเป่าซวงก็เป็นเช่นนี้เหมือนกันดังนั้นเมื่อแม่นมที่อยู่ข้างกายไทเฮาอ่านปริศนาข้อที่สองออกมา หรงเหวินเมี่ยวจึงยืนขึ้นทันทีหัวข้อของปริศนาโคมไฟข้อที่สองคือ เวียงจันทน์รูปพันรูปยังคงว่างเปล่า สะท้อนน้ำและภูเขาที่ซ้อนทับกัน ต้นกล้าที่แห้งแล้งอย่างไม่มีที่สิ้นสุดกําลังจะเหี่ยวเฉา สถานที่ว่าง ๆ เป็นยอดเขาที่แปลกประหลาด“หม่อมฉันเดาว่าน่าจะเป็นคําว่า ‘เมฆ’”“ดี ๆ ๆ เหวินเมี่ยวคนนี้ฉลาดเฉียบแหลมมาก” ยังไม่ทันที่ฮองเฮาจะเอ่ยปาก ไทเฮาก็เอ่ยปากชมหรงเหวินเมี่ยวก่อนนอกจากนี้ ไทเฮาเรียกหรงเหวินเมี่ยวอย่างสนิทสนมมากยิ่งทําให้คนอดเดาไม่ได้ ข่าวลือที่แพร่ออกมาก่อนหน้านี้ เรื่องที่ไทเฮาต้องการจับคู่ให้องค์ชายรองกับหรงเหวินเมี่ยวสองคน เกรงว่าน่าจะเป็นความจริงเหออวิ๋นเหยายิ่งกํามือในแขนเสื้อแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังยังคงเป็นหลังจากที่นางหลินดึงแขนเสื้
จึงรีบลุกขึ้นยืน ย่อกายคารวะไทเฮา “ขอเสด็จแม่โปรดอภัย เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง นึกไม่ถึงว่าจะตรวจสายพิณไม่เรียบร้อย น่าเสียดายฝีมือการดีดพิณอันสูงส่งของคุณหนูรองตระกูลเหอ”เป็นห่วงว่าเรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของไทเฮา ซ่งชิงเหยียนก็รีบเอ่ยปากปลอบโยน “หลายวันนี้สุขภาพของไทเฮาดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก คิดดูแล้วความหมายของการตัดเชือกนี้ ก็คือหวังว่าไทเฮาจะตัดอดีตและต้อนรับวันใหม่”ไทเฮาได้ยินคําพูดของซ่งชิงเหยียน ก็อดหัวเราะไม่ได้ ชี้ไปที่ซ่งชิงเหยียน “เจ้าเป็นคนพูดเก่ง”เมื่อเห็นไทเฮายิ้มในที่สุด ทุกคนในห้องโถงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเหออวิ๋นเหยาเห็นเช่นนั้นก็รีบเดินไปที่หน้าพิณแล้วย่อกายลง “เป็นฝีมือพิณของหม่อมฉัน...”เหออวิ๋นเหยายังพูดไม่จบ กลับถูกไทเฮาขัดจังหวะ “เจ้าไม่ต้องพูด เจ้าอายุยังน้อย ฝีมือการดีดพิณก็ไม่ธรรมดา ตั้งใจจริง ๆ”ในใจก็ชอบสาวน้อยคนนี้มากขึ้นแล้วหันไปมองแม่นมที่อยู่ข้างกาย “แม่นมซู ให้รางวัล”“หม่อมฉันขอบพระทัยไทเฮาที่ทรงพระราชทานรางวัลเพคะ” เหออวิ๋นเหยารีบคุกเข่าลงเพื่อขอบคุณต้องบอกว่าเหออวิ๋นเหยาได้รับคําชมจากภรรยาของเขาในครั้งนี้รอจนนางนั่งลง ยังได้ยิ
[พระแก่คนนี้อีกแล้ว ครั้งที่แล้วเขาทิ้งแม่ไว้คนเดียวและพูดอะไรบางอย่าง ไม่รู้ว่าเขานินทาเกี่ยวกับเซียนคนนี้หรือเปล่า][ช่างเถอะ ช่างเถอะ เขายังช่วยชีวิตพี่ชายรองงด้วย][ดูจากท่าทางที่เสด็จย่าเคารพเขาขนาดนี้ คิดว่าเขาต้องมีเจ้าธรรมสูงส่งแน่ๆ]และหลังจากที่ปรมาจารย์หมิงเจ๋อสบสายตาลู่ซิงหว่านแล้ว ในที่สุดเขาก็ยิ้ม “คิดไม่ถึงเลยว่าไม่ได้เจอกันครึ่งปี เจ้าหญิงหย่งอันจะสวยขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว”[พระเก่าจอมกะล่อน]ลู่ซิงหว่านไม่หลงกลเขาคราวนี้ถึงคราวที่ฮ่องเต้ฉู่อยากจะปิดปากนางแล้ว แต่โชคดีที่มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยิน“คิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์หมิงเจ๋อจะเคยเห็นองค์หญิงหย่งอัน” ครั้งนี้คนที่เอ่ยปากคือฮองเฮา ได้ยินว่าปรมาจารย์หมิงเจ๋อแห่งต้าฉู่มีวรยุทธ์สูงมากบางคนถึงกับบอกว่าอาจารย์ของปรมาจารย์หมิงเจ๋อเป็นคนในโลกแห่งการบําเพ็ญเพียรก็แค่ข่าวลือเท่านั้น บนโลกนี้มีโลกแห่งการบําเพ็ญเซียนที่ไหนกัน“อามิตตาพุทธ คิดว่าท่านนี้คือพระมเหสีแล้ว” อาจารย์หมิงเจ๋อมองไปที่ดวงตาของเสิ่นหนิง กลับมองเห็นร่องรอยบางอย่างจากใบหน้าอันอ่อนโยนของนางแต่เสิ่นหนิงเหมือนกลัวสายตาของไต้ซือหมิงเจ๋อที่มองตรงม
ซ่งชิงเหยียนก็หยิบสร้อยข้อมือที่ร้อยด้วยลูกประคําบนข้อมือของลู่ซิงหว่านมาให้นางดู ความหมายคือบอกนางว่า หลวงจีนแก่คนนี้ให้แม้แต่ลูกประคําของตัวเองกับเจ้าแล้ว เจ้ามีมโนธรรมบ้างหรือเปล่า?ด้วยคําพูดของปรมาจารย์หมิงเจ๋อ สายตาที่ทุกคนในสนามมองลู่ซิงหว่านและซ่งชิงเหยียนก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว“คิดไม่ถึงว่าชีวิตของพระสนมหวงกุ้ยฟุยจะดีเช่นนี้ องค์หญิงหย่งอันกลับออกมาจากท้องของนาง”“จะว่าไปแล้ว พระสนมกุ้ยเฟยนี่สิถึงจะสมปรารถนาในชั่วชีวิต” บุตรสาวแห่งจวนติ้งกั๋วโหวเติบโตมาในเสื้อผ้าอาภรณ์หรูหราตั้งแต่เล็ก หลังจากเข้าวังมาก็ได้รับแต่งตั้งเป็นพระสนมกุ้ยฟุย ตอนนี้เป็นพระสนมหวงกุ้ยฟุยแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า ให้กําเนิดบุตรสาวเช่นนี้ วันหลังจะต้องรักใคร่เอ็นดูอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแน่นอน“ไม่ทราบว่าพระมเหสีจะถือสาที่พระสนมหวงกุ้ยเฟยได้รับความโปรดปรานเช่นนี้หรือไม่”......และแน่นอนว่ามีคนอิจฉาลู่ซิงหว่านคนที่เกลียดนางมากที่สุดก็คือลู่ซิงหุยตอนนี้นางกําลังจ้องลู่ซิงหว่านตาไม่กะพริบ เป็นเพราะการปรากฏตัวของนาง ถึงทําให้เสด็จพ่อไม่ชอบตนแล้ว ตอนนี้ก็ไม่ชอบเสด็จพี่ ยังจะให้ตนออดอ้อนขอเอาใจอยู่ข้างกายแ
หลินอินไม่ได้คิดมากเกินไปและเอื้อมมือออกไปเพื่อหยุดฉยงหัว“แม่นางผู้นี้ เหตุใดเมื่อครู่ถึงไม่ได้อยู่ในวัง” น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยการยั่วยุฉยงหัวถึงได้เห็นหลินอินที่อยู่ตรงหน้านางรู้จักหลินอิน วันนั้นแม่นางหลินคนนี้หาเรื่องไปทั่วตลาดกลางคืน น่ารําคาญจริง ๆและในตอนนี้ สายตาที่นางมองมาที่ตัวเองก็เต็มไปด้วยความดูถูกและยั่วยุฉยงหัวมีชีวิตอยู่มาเป็นพันปีแล้ว จะไม่เข้าใจกลเม็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ได้อย่างไรเพียงแต่นางไม่ยอมคิดเล็กคิดน้อยกับสาวน้อยบนโลกมนุษย์เหล่านี้ “แม่นางหลินมาหาข้ามีธุระอะไรหรือ?”เมื่อเห็นว่าฉยงหัวรู้จักตัวเองจริง ๆ หลินอินก็ตกใจ แต่ไม่นานก็ตั้งสติได้ “แม่นางรู้จักข้าหรือ? ขอถามหน่อยว่าแม่นางชื่ออะไร?”ฉยงหัวก็ทําความเคารพอย่างเรียบร้อย “ข้าน้อยขื่อฉยงหัว”พูดจบก็เตรียมจะเดินอ้อมหลินอินไปยังตําหนักเซวียนฝู แต่กลับถูกหลินอินขวางไว้อีกครั้งสายตาที่ฉยงหัวมองหลินอินในครั้งนี้ ก็ไม่มีความปรารถนาดีเหมือนเมื่อครู่แล้ว“แม่นางฉยงหัว ท่านเป็นคนข้างกายคุณชายซ่งจั๋วหรือ?”“คนข้างกาย?” ฉยงหัวกลับฟังไม่ค่อยเข้าใจ“ก็หมายความว่า เจ้าเป็นอนุของคุณชายซ่งหรือไม่?” หลินอินคิ
จากนั้นก็หมายจะหันหลังเดินจากไปหลินอินไม่ยอมและดึงแขนของฉยงหัวไว้จากนั้นเหวี่ยงนางออกไปอย่างแรงแต่บังเอิญทําร้ายกัวเยว่เสาโดยไม่ได้ตั้งใจไปด้วย หลังมือของกัวเยว่เสาเริ่มบวมแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอย่างนี้ ฉยงหัวก็ไม่สนใจการพัวพันกับหลินอินอีก รีบเดินไปข้างหน้า หยิบห่อยาออกมาจากอกเสื้อแล้วคลุมลงบนมือของกัวเยว่เสา “ขอโทษนะ คุณหนูกัว ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทําร้ายท่านเจ้าค่ะ”กัวเยว่เสาเพียงแค่อดทนความเจ็บปวดและส่ายหัวเพียงแค่นี้ก็ดูอ่อนแอยิ่งขึ้นกลับยิ่งดึงดูดผู้คนมากขึ้น“เจ้าก็รู้ว่าตัวเองทําร้ายคุณหนูกัวด้วยเหรอ” เมื่อหลินอินเห็นฉยงหัวเป็นเช่นนี้ ก็ดีใจขึ้นมา“เจ้าหุบปากซะ!” ฉยงหัวยังคงมองหลินอินอย่างดุร้าย นางเบื่อผู้หญิงที่พูดเจื้อยแจ้วแบบนี้เต็มทีแล้ว ถ้ารู้แต่แรกว่าวันนี้จะไม่มาที่ตำหนักเซวียนฝูแล้วอยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นอย่างเชื่อฟัง ก็ไม่ต้องมีเรื่องมากมายเช่นนี้เพียงแต่เรื่องได้เกิดขึ้นแล้ว ฉยงหัวก็ต้องยอมรับ มองไปทางกัวเยว่เสาอีกครั้ง แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและขอโทษ “แม่นางกัววางใจได้ ยาของข้านี้ใช้ดีมาก ไม่นานก็จะหายบวมแล้ว”ด้วยคําตําหนิของฉยงหัวก่อน
จากนั้นก็ตั้งใจประคบแผลที่มือให้กัวเยว่เส้าซ่งจั๋วเพิ่งสังเกตเห็นมือของกัวเยว่เส้าและเงยหน้าขึ้นถามฉงหัวว่า "เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูกัว?"ฉยงหัวย่อมบอกซ่งจั๋วอย่างตรงไปตรงมา ไม่ปิดบังแม้แต่น้อย “เมื่อครู่ข้ากับคุณหนูหลินยื้อยุดฉุดกระชากกัน บังเอิญทําร้ายคุณหนูกัวเข้า”ซ่งจั๋วเห็นดังนั้นก็ตื่นเต้นขึ้นมา “คุณหนูกัวเป็นอย่างไรบ้าง?”เขาไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บของกัวเยว่เส้ามากนัก เขาแค่กังวลว่าฉงหัวจะทําร้ายกัวเยว่เส้าและถูกลงโทษเท่านั้นกัวผิงพ่อของกัวเยว่เส้า ไม่ใช่คนที่เข้ากันได้ดีกัวเยว่เส้าเพียงแค่ส่ายหัวเบา ๆ และมองไปที่ซ่งจั๋วด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไร ทักษะทางการแพทย์ของแม่นางฉงหัวนั้นยอดเยี่ยม ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว”ขณะที่กําลังพูดอยู่ ฉงหัวก็หยิบกระเป๋ายาออกจากมือของกัวเยว่เส้าคราวนี้กัวเยว่เส้ารู้สึกประหลาดใจจริง ๆ "ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยได้รับบาดเจ็บเลย? แม่นางฉยงหัวเก่งจริง ๆ”เขาหันไปมองซ่งจั๋วอีกครั้ง “คุณชายซ่งดูสิ เมื่อครู่ฝ่ามือข้าบวมเป่งมากเลย”ตั้งแต่นั้นมา หลินอินที่กังวลว่าฉยงหัวหรือกัวเยว่เส้าจะนินทาตัวเองก็ไม่กล้าพูด กลัวว่าซ่งจั๋วจะรู้เรื่องนี้และจะเกิดความประ
“ใช่” ฟู่เหยาเหมือนหวนนึกถึงเรื่องเมื่อนานมาแล้ว “ตอนนั้นไม่มีสงครามระหว่างต้าหลี่กับต้าฉู่ แต่เพื่อแคว้นของตน เราก็ต้องประจําการที่ชายแดนด้วย”“ข้าได้ยินว่าต้าฉู่มีแม่ทัพนายหนึ่งนําทหารบุกเข้ามาในอาณาเขตของพวกเรา จึงโมโห แล้วควบม้าไล่ตามไป”“คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแม่ทัพหญิง”“อีกอย่าง ข้าก็สู้นางไม่ได้”พระสนมหลานเฟยเห็นนางเป็นเช่นนี้ก็หัวเราะออกมา “อย่าพูดถึงเจ้าเลย เมื่อก่อนตอนที่ข้าเพิ่งเข้าตำหนัก ก็ได้ยินฮองเฮาองค์ก่อนพูดว่าเพลงกระบี่ของพระสนมหวงกุ้ยฟุยในจวนติ้งกั๋วโหวแล้ว นอกจากติ้งกั๋วโหวก็ไม่มีใครสู้ได้เลย”นี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่เหยาได้ยินคําพูดนี้ "จริงเหรอ?"“พระสนม ฉยงหัวมาแล้วเพคะ” ขณะที่พวกเขากําลังคุยกันอยู่ ก็ถูกขัดจังหวะโดยจิ่นซินที่มาจากข้างนอกซ่งชิงเหยียนเห็นดังนั้นก็กวักมือเรียกฉยงหัว “เข้ามาสิ”จากนั้นนางก็มองไปที่ฟู่เหยาอย่างลึกลับ "นี่คือแพทย์หญิงในตำหนักของข้า ชื่อฉยงหัว เก่งมากเลยนะ"พอฟู่เหยาได้ยินว่าเป็นหมอหญิง ก็เข้าใจความหมายของซ่งชิงเหยียนทันที ใบหน้าแดงก่ำ ไม่มีเวลาถามอะไรอีกฉยงหัวจึงรู้ว่าที่แท้แล้วพระสนมไม่ได้เรียกตนมาชมเรื่องสนุก แต่เรียกตนมาทําง