บทที่ 0218

เมื่อเห็นไทเฮาเป็นเช่นนี้ องค์ชายรองและเผยฉู่เยี่ยนก็รีบเข้าไปประคองไทเฮา

ไทเฮาจับมือของเผยฉู่เยี่ยนและมองเขาอย่างระมัดระวัง “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

เผยฉู่เยี่ยนรีบปลอบไทเฮา “ไทเฮาวางใจเถิดพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมหลบได้ทันเวลา แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น”

ไทเฮาถึงถอนหายใจแล้วพูดว่า “ข้ายินยอมให้เด็กอย่างพวกเจ้าออกไปฝึกฝนข้างนอกนะ เพียงแต่ข้างนอกมันอันตรายเกินไปจริงๆ”

“จิ่นหยูเป็นหลานชายแท้ ๆ ของข้า ข้าย่อมรักเขาอยู่แล้ว” ไทเฮาพูดคํานี้ออกมา สายตามองไปที่เผยฉู่เยี่ยนด้วยแววตาลุกวาว “แต่เจ้าก็เป็นเด็กที่ข้าเห็นเติบโตมา ข้าก็รู้สึกสงสารเจ้าเหมือนกัน”

แม่นมซูที่อยู่ข้าง ๆ เห็นไทเฮาเป็นเช่นนี้ จึงรีบเข้าไปพูดว่า “เมื่อวานไทเฮาได้ทราบเรื่องที่เผยซื่อจื่อถูกลอบสังหาร ถึงกับร้องไห้กลางดึกอย่างทรมาน”

เผยฉู่เยี่ยนได้ยินก็รู้สึกซาบซึ้งใจ คุกเข่าลงอีกครั้ง โขกหัวให้ไทเฮา “กระหม่อมขอบพระทัยไทเฮาพะยะค่ะ”

ฮ่องเต้ต้าฉู่เห็นบรรยากาศเช่นนี้ก็รีบเอ่ยปากปรับ “เอาล่ะ กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว”

พูดจบก็ให้คนรับใช้จัดที่นั่งให้คนที่เข้ามาข้างหลัง

องค์ชายรองทําความเคารพบรรดาสนมทั้งหลายอีกครั้ง จึงสังเกตเห็นว