การเห็นด้วยกับเรื่องแต่งตั้งฮองเฮานั้น เป็นคำสั่งจากซิ่นเทียนอย่างแน่นอนไม่คิดว่าเขาจะคาดการณ์ได้แม่นยำเช่นนี้วันนั้นซิ่นเทียนส่งจดหมายมา บอกเพียงว่าหากในอีกไม่กี่วันนี้มีคนเสนอเรื่องแต่งตั้งฮองเฮาในท้องพระโรง ให้องค์ชายสามเห็นด้วยเท่านั้น ถึงอย่างไรฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ต้องแต่งตั้งฮองเฮาอยู่แล้ว การออกหน้าครั้งนี้จะช่วยลดความระแวงของรัชทายาทที่มีต่อองค์ชายสามได้ ถือเป็นโอกาสที่ดีหลังจากคิดไปคิดมา องค์ชายสามก็ตัดสินใจพูดออกไปในที่สุดแต่ไม่คาดคิดว่าหลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่ได้ยินคำพูดขององค์ชายสาม จู่ๆ ก็ทรงลุกขึ้นยืน แล้วขว้างฎีกาของหัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดินลงพื้นอย่างแรง“ไม่สู้พวกเจ้ามาเป็นฮ่องเต้แทนข้าเสียเลยเล่า!”“ขอฝ่าบาทโปรดทรงพระสงบพระทัย” เหล่าขุนนางได้ยินคำตรัสของฮ่องเต้ต้าฉู่ ต่างรีบคุกเข่าลงอย่างตกใจ“เลิกประชุม” ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่สนใจ เพียงหันหลังสะบัดแขนเดินจากไป“เลิกประชุม” เมิ่งฉวนเต๋อเห็นดังนั้น รีบตะโกนเสียงดัง แล้วตามเสด็จไปหลังออกจากตำหนักจิ่งเจิ้ง ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับรู้สึกสับสน ไม่รู้จะไปที่ใดดีหลังจากยืนนิ่งอยู่นาน ในที่สุดก็หันหลังไปยังตำหนักหรงเล่อไทเฮาเมื่อเ
ลู่ซิงหว่านกลับเริ่มส่งเสียงดีใจขึ้นมาข้างๆ[ว้าว ในที่สุดก็จะมีการแต่งตั้งฮองเฮาแล้วหรือ? นิยายเรื่องนี้กำลังจะเดินเข้าสู่เส้นทางที่ถูกต้องแล้วใช่หรือไม่?][แต่พูดถึงเรื่องนี้ หลังจากที่ข้ามาที่นี่ เนื้อเรื่องของนิยายก็เปลี่ยนไปมากเลย แล้วตอนนี้เส้นเรื่องหลักคืออะไรล่ะ?][เมื่อก่อนเส้นเรื่องหลักคือ องค์ชายรองกับหรงเหวินเมี่ยวคอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ เพื่อช่วงชิงบัลลังก์ที่เป็นของตัวเองกลับมา][แต่พูดถึงเรื่องนี้ มันก็ไม่ได้เป็นของพี่ชายรองหรอก แค่ตอนนั้นพี่รัชทายาทไม่อยู่แล้วเท่านั้นเอง][แต่มาถึงตอนนี้ ข้าอายุหกเดือนกว่าแล้ว หรงเหวินเมี่ยวก็ยังไม่ค่อยได้ปรากฏตัวเลย แล้วจะสร้างเส้นเรื่องความรักกับพี่ชายรองอย่างไรล่ะ!][เมื่อก่อนท่านแม่ยังบอกว่าจะเชิญคุณหนูสกูลหรงเข้าวังมาเป็นเพื่อนพระสนมหลานเฟย ให้แม่สามีลูกสะใภ้ได้สนิทสนมกัน จะได้มีโอกาสพบพี่ชายรองบ่อยๆ แต่ตอนนี้กลับยุ่งกับเรื่องวุ่นวายต่างๆ เลยไม่มีเวลาสนใจเรื่องนี้แล้ว][แต่งตั้งฮองเฮาเร็วหน่อยก็ดี ท่านแม่จะได้มีภาระน้อยลง มีเวลาเป็นแม่สื่อมากขึ้น]พระสนมพระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้ยินคำพูดของลู่ซิงหว่านก็อดยกมื
เมื่อไทเฮาได้ยินคำพูดเช่นนั้น จึงรีบเอ่ยปาก “ข้ากับฝ่าบาทรู้สึกว่าเจ้าทำได้ดีมาก เจ้าอย่าได้คิดมากไปเลย”พระสนมเฉินกุ้ยเฟยแกล้งทำท่าเขินอายแตะหน้าผากตัวเอง “จริงๆ แล้วหม่อมฉันรู้สึกเหนื่อยอยู่บ้างเพคะ ไทเฮาเองก็ทรงทราบ แต่ก่อนหม่อมฉันอยู่ในสนามรบมีนิสัยใจร้อน พอมาจัดการเรื่องวุ่นวายพวกนี้ก็รู้สึกปวดหัว อยากให้ไทเฮากับฝ่าบาทหาคนมาแทนหม่อมฉันเสียทีเพคะ!”ลู่ซิงหว่านที่อยู่ข้างๆ ไม่แสดงอาการใดๆ แต่ในใจกลับโห่ร้องไม่หยุด[ฝีมือการแสดงของท่านแม่ไม่เลวเลย! พยายามอีกนิด ทิ้งงานนี้ไป เราจะได้กลับวังไปเป็นแม่สื่อ][ไทเฮาต้องถูกท่านแม่ทำให้ใจอ่อนแน่ๆ ไม่เช่นนั้นท่านแม่ก็หลั่งน้ำตาสักหน่อยสิ ไม่ใช่ว่ากัรว่าน้ำตาของหญิงงามหรอกหรือ เร็วๆ เข้า]ยังไม่ทันที่พระสนมเฉินกุ้ยเฟยจะพูดอะไรต่อ ไทเฮาก็พูดออกมาตรงๆ “ชิงเหยียนได้ยินข่าวลมจากราชสำนักหรือ?”พระสนมเฉินกุ้ยเฟยแกล้งทำท่าลำบากใจพยักหน้า “วุ่นวายมาหลายวันแล้ว หม่อมฉันจะไม่รู้ก็คงยากเพคะ”เห็นไทเฮาพูดตรงไปตรงมาเช่นนั้น พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป “หม่อมฉันทราบดีว่า เพราะเหตุผลของรัชทายาท หม่อมฉันคงไม่มีวาสนาได้เป็นฮองเฮา”“แต่หม่อมฉัน
เมื่อออกจากตำหนักหรงเล่อ พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็ถอนหายใจยาว ก่อนจะหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากคืนตราประทับไป รู้สึกว่าอากาศในวังก็พลันสดชื่นขึ้นมากเผยฉู่เหยี่ยนเห็นพระสนมเฉินกุ้ยเฟยเป็นเช่นนั้น จึงอดยิ้มมุมปากไม่ได้ “พระสนมกุ้ยเฟยดูมีความสุขมากทีเดียว”เป็นประโยคบอกเล่า ไม่ใช่คำถามพระสนมเฉินกุ้ยเฟยพยักหน้า ดวงตาสดใสมีรอยยิ้มบางๆ “ใช่แล้ว มีความสุขมาก”ในคืนนั้น แน่นอนว่าฮ่องเต้ต้าฉู่ต้องเสด็จมาที่ตำหนักชิงอวิ๋นเช้าวันนั้นหลังจากพระสนมเฉินกุ้ยเฟยออกจากตำหนักหรงเล่อ ไทเฮาก็พานางกำนัลข้างกายมาที่ห้องทรงอักษร มอบตราประทับคืนให้ฮ่องเต้ต้าฉู่ ฮ่องเต้เห็นดังนั้นก็ตกใจ “เสด็จแม่ นี่คือ?”“ฝ่าบาทวางพระทัยเถิด” ไทเฮารู้ว่าฮ่องเต้กังวลอะไร จึงอธิบายว่า “ชิงเหยียนมาที่ตำหนักหรงเล่อด้วยตัวเอง มอบตราประทับนี้ให้ข้า”ฮ่องเต้ต้าฉู่ยังคงมองไทเฮาอย่างงุนงง“ชิงเหยียนเข้าใจเรื่องนี้ดี ไม่อยากให้ฝ่าบาทลำบากพระทัย”ไทเฮาพูดถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจ “นางเป็นคนรู้ความ ฝ่าบาทอย่าได้ทอดทิ้งนางเลย”ฮ่องเต้ต้าฉู่พยักหน้า จมอยู่ในภวังค์ การกระทำของชิงเหยียนครั้งนี้ช่วยแก้ปัญหาใหญ่ให้ตนจริงๆมาถึงตำหนักชิง
หลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่ชี้ไปรอบๆ แล้ว ในที่สุดใต้เท้าเหอ ราชเลขากรมแรงงานก็เอ่ยปากขึ้น “พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเข้าวังมาหลายปีแล้ว เป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทอย่างมาก กระหม่อมเห็นว่าพระสนมเฉินกุ้ยเฟยเหมาะสมที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”องค์ชายสามเห็นว่าในที่สุดก็มีคนเอ่ยถึงชื่อพระสนมเฉินกุ้ยเฟย จึงรีบก้าวออกมาหนึ่งก้าว “กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ”แต่ครั้งนี้ กลับไม่มีใครเห็นด้วยอีก ท้องพระโรงจึงเงียบกริบทันทีฮ่องเต้ต้าฉู่อดกลอกตาอย่างโจ่งแจ้งไม่ได้ ทำให้องค์ชายสามรู้สึกใจหายวาบซิ่นเทียนบอกข้าจริงๆ ว่าให้ข้าเป็นคนแรกที่ออกมาเสนอชื่อพระสนมหนิงเฟย เช่นนั้นจะต้องได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทแน่นอน แต่ข้าคิดว่า ข้ากับพระสนมหนิงเฟยไม่เคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน หากเสนอชื่อนางอย่างโจ่งแจ้ง จะไม่ยิ่งทำให้ฝ่าบาททรงระแวงหรอกหรือ?สู้เอาใจฝ่าบาทดีกว่า อย่างไรเสียฝ่าบาทก็รักพระสนมเฉินกุ้ยเฟยมาก เสนอชื่อนางสักหน่อยก็ไม่เสียหายอะไรเมื่อซิ่นเทียนรู้เรื่องนี้ ช่วยเหลือคนโง่เช่นนี้ ข้าคงสมองไม่ค่อยดีจริงๆ สู้เลือกขันทีมายังฉลาดกว่าและเชื่อฟังกว่าเขาเสียอีกฮ่องเต้ต้าฉู่ก็แอบด่าในใจ โชคดีที่ข้ายังมีรัชทายาท หากแผ่นดินของ
แต่บัดนี้ฝ่าบาทกลับผลักดันบุตรสาวของเขาขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่งเช่นนี้ จะเป็นเรื่องดีจริงๆ หรือ?ทางด้านเมิ่งฉวนเต๋อออกจากตำหนักจิ่งเจิ้งแล้ว ก็มุ่งหน้าไปประกาศพระบรมราชโองการที่ฝ่ายใน แต่ยังไม่ทันที่เขาจะไปถึง ข่าวก็แพร่สะพัดไปทั่วแล้ว มีนางสนมหลายคนที่ได้รับข่าว ต่างพากันไปที่ตำหนักหนิงเหอของพระสนมหนิงเฟย หรือควรจะเรียกว่าฮองเฮาแล้ว“หม่อมฉันขอแสดงความยินดีกับฮองเฮาเพคะ ขอแสดงความยินดีกับฮองเฮาที่ได้ขึ้นครองตำแหน่งฮองเฮาแห่งวังหลวง”“หม่อมฉันคิดว่าที่ฝ่าบาทไม่ทรงตั้งฮองเฮามาหลายปีนี้ เป็นเพราะทรงคำนึงถึงฮองเฮาองค์ก่อน แต่ไม่คิดว่าเป็นเพราะไม่มีผู้ที่เหมาะสม ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญกับท่านเช่นนี้”“ใช่แล้ว ไม่ว่าฝ่าบาทจะโปรดปรานพระสนมเฉินกุ้ยเฟยเพียงใด นางก็เป็นเพียงกุ้ยเฟยเท่านั้น ตำแหน่งฮองเฮาก็ยังคงเป็นของท่านอยู่ดี”......คำยกยอดังขึ้นไม่ขาดสาย เสิ่นหนิงแม้จะแสดงท่าทีถ่อมตนภายนอก แต่ในใจกลับดีใจจนแทบไม่ไหวแม้จะได้รับข่าวมาก่อนแล้วว่าฝ่าบาทอาจจะเลือกตน แต่เมื่อเรื่องเป็นจริงขึ้นมา ก็อดไม่ได้ที่จะดีใจ“น้องๆ ทั้งหลายเกรงใจแล้ว” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจส่วนทางด้
แต่ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตาของเขารูปทรงดอกบัวนั้นเหมือนกับดอกบัวบนแขนของหวานหว่านไม่มีผิด และยังเหมือนกับดอกบัวที่ลอยขึ้นบนท้องฟ้าเหนือตำหนักชิงอวิ๋นในวันที่หวานหว่านเกิดด้วยนี่หมายความว่าอย่างไร? หรือว่าการตัดสินใจของเขาครั้งนี้ถูกใจหวานหว่านจริงๆ นางจึงเป็นเช่นนี้?ลู่ซิงหว่านไม่รู้เรื่องนี้แน่นอน นางยังคงชมเชยฮ่องเต้ต้าฉู่อย่างไม่หยุด[ช่างคิดไม่ถึงจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าเสด็จพ่อจะรักท่านแม่ถึงเพียงนี้เชียวหรือ? ถึงกับปกป้องนางเช่นนี้][ตำแหน่งเทียบเท่ารองฮองเฮา และให้นั่งเสมอกับฮองเฮา แค่สองประโยคนี้ก็พอจะทำให้พระสนมหนิงเฟย...ไม่สิ ฮองเฮาโกรธจนตายได้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นฝ่าบาทยังให้เมิ่งฉวนเต๋อมาประกาศที่ตำหนักชิงอวิ๋นก่อน นี่ทั้งหน้าตาและเกียรติยศให้ท่านแม่ทั้งหมดแล้ว ข้าแทบจะนึกภาพฮองเฮาที่โกรธจนหน้าแดงได้เลย]คำพูดเหล่านี้ตกเข้าหูฮ่องเต้ต้าฉู่ เขารู้สึกพอใจอย่างยิ่งทันใดนั้นเขาก็อุ้มลู่ซิงหว่านขึ้นมา แล้วจูงมือซ่งชิงเหยียนเดินเข้าไปข้างใน แต่ซ่งชิงเหยียนกลับเอ่ยปาก “ฝ่าบาทเพคะ นี่ไม่ถูกต้องตามธรรมเนียม ทางฝ่ายฮองเฮา เกรงว่า...”“ไม่เป็นไร” ฮ่องเต้ต้าฉู่ก
หลังจากพยุงพระสนมหลานเฟยและพระสนมเหวินเฟยให้นั่งลงเรียบร้อยแล้ว ซ่งชิงเหยียนก็เอ่ยต่อไปว่า “หากพูดถึงอาวุโส พี่ทั้งสองเข้าวังก่อนข้าหลายปี ที่ข้าได้รับแต่งตั้งเป็นพระสนมหวงกุ้ยเฟยก็เพราะได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ข้าหวังว่าพี่ทั้งสองจะไม่ถือสาและยังปฏิบัติต่อข้าเหมือนเดิม”พูดจบก็หันไปมองฮ่องเต้ต้าฉู่ “ฝ่าบาทว่าดีหรือไม่เพคะ?”ฮ่องเต้ต้าฉู่กำลังวุ่นอยู่กับการเล่นกับลู่ซิงหว่าน เมื่อได้ยินซ่งชิงเหยียนพูดเช่นนั้นก็เพียงแต่หันมายิ้มตอบว่า “พวกเจ้าอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขก็เป็นสิ่งที่ข้าอยากเห็นที่สุด ส่วนพิธีการต่างๆ พวกเจ้าตกลงกันเองก็แล้วกัน”ซ่งชิงเหยียนจึงหันกลับไปมองพระสนมหลานเฟยและพระสนมเหวินเฟย แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนเนื่องจากฮ่องเต้ต้าฉู่อยู่ด้วย พระสนมหลานเฟยและพระสนมเหวินเฟยจึงไม่กล้าถามคำถามที่อยู่ในใจ ได้แต่พูดคุยเรื่องทั่วไปอย่างสุภาพพวกนางคิดว่าฮ่องเต้ต้าฉู่จะไปเยี่ยมตำหนักหนิงเหอ แต่กลับเห็นว่าฮ่องเต้นั่งอย่างสบายใจ คงจะอยู่ที่ตำหนักชิงอวิ๋นเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน จึงขอตัวกลับไปมีอะไรก็ค่อยถามตอนที่ฝ่าบาทไม่อยู่ก็ได้ ไม่เร่งด่วนอะไรทันใดนั้นฮ่องเต้ต้าฉู่ก็นึกอะไรข