บทนำ
ในคืนที่ฝนตกกระหน่ำลงมาเส้นทางข้างหน้าแทบมองไม่เห็นอะไร หญิงสาวได้อุ้มลูกชายตัวเล็กของเธอพากันตากฝนพร้อมกระเป๋าหนึ่งใบ เหมือนว่าพวกเขากำลังจะหนีอะไรอยู่ เธอวิ่งมาได้สักพักก็พบแสงไฟของรถที่กำลังเคลื่อนเข้ามา เธอกวักมือขอความช่วยเหลือจากรถคันนั้น โชคดีของเธอกับลูกที่ชายที่ได้ขับรถมานั้นได้ให้เธอกับลูกขึ้นไปกับเขาด้วย แม้ว่าเธอจะกลัวเพราะเขาเป็นผู้ชาย แต่ถ้าเธอไม่หนีไปตอนนี้เธอก็ไม่น่าจะรอด เธอตัดสินใจกระโดดขึ้นรถของเขาด้วยความเต็มใจ และมันก็เป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตเธอตลอดกาล...
"รินรีบพาเจ้าหนูหนีไป "
วริษาวิ่งมาหาน้องสาวของเธอ ตะโกนบอกเธอที่ยังยืนนิ่งงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่กระนั้นเธอก็รีบไปอุ้มหลานชายตัวเล็กที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องมาไว้ในอ้อมกอดของเธอ
"เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมถึงได้พาลูกวิ่งตากฝนมา"
เธอถามพี่ถามเธอด้วยความสงสัย สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากหน้าท้องของพี่สาว
"พี่ไม่มีเวลาอธิบายหรอกนะ พี่ฝากเจ้าหนูด้วยแล้วรีบหนีไปก่อนที่คนชาติชั่วพวกนั้นจะตามมาทัน "
"พี่บาดเจ็บนี่คะ เกิดอะไรขึ้นรินจะไม่ยอมไปไหนถ้าพี่ไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้น เราต้องไปด้วยกันค่ะ "
"ไม่ทันแล้วล่ะ พี่ไม่ไหวแล้ว นี่เอกสารกับของเจ้าหนู พี่ฝากด้วยนะ รับปากพี่สิว่าจะดูแลเจ้าหนูให้ดี"
รินเธอไม่รู้ต้นสายปลายเหตุได้แต่มองดูพี่สาวของเธอเจ็บปวดเพราะบาดแผล เธออยากจะพาพี่เธอไปด้วยแต่ตอนนี้เจ้าหนูที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอสำคัญยิ่งกว่า
"ได้ค่ะ รินสัญญาว่าจะดูแลเจ้าหนูให้ดี พี่ไปกับรินนะคะ"
เธอได้ร้องไห้ออกมาที่เห็นภาพของพี่สาวของเธอกำลังหมดลมไปต่อหน้า
"พี่ไปไม่ไหวหรอก ลูกชายหนูไปอยู่กับน้ารินแล้วอย่าดื้อรู้มั้ย แม่กับพ่อรักหนูมากๆ นะ แต่ตอนนี้แม่ต้องไปแล้ว ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เราแม่ลูกเกิดมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกนะ แม่ขอโทษที่อยู่กับหนูจนโตไม่ได้"
"ฮื้อ ๆ พี่อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ ฉันจะพาพี่ไปหาหมอ "
ไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไร เสียงก็ดังมาจากข้างนอก รินหันไปเห็นชายฉกรรจ์ชายคนกำลังบุกมาที่ห้องของเธอ เธอต้องตัดสินใจทิ้งพี่สาวของเธอที่ใกล้ตาย พาหลานชายตัวน้อยหนีออกมาด้วยความจำใจ สายฝนเหมือนรับรู้ถึงความโศกเศร้าของเธอ พากันกระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน เธออุ้มหลานชายวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต จนมาถึงถนนใหญ่ เธอได้เห็นแสงสว่างของไฟรถที่กำลังวิ่งมา ตัดสินใจกวักรถขอความช่วยเหลือจากเขา เธอไม่รุ้ว่าคนในรถจะเป็นพวกเดียวกับชายกลุ่มนั้นมั้ย แต่ถ้าเธอไม่ลองดู เธอต้องหนีไม่ทันแน่นอน
"ช่วยๆ ช่วยด้วยค่ะ "
ชายหนุ่มที่ขับรถมาอย่างช้าๆ เขาได้มองเห็นหญิงสาวที่อุ้มเด็กตากฝนขอความช่วยเหลือ ในตอนแรกเขาก็ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่ด้วยความสงสารเด็กเขาเลยจอดรับสองแม่ลูกขึ้นมาบนรถของเขา
"เกิดอะไรขึ้นครับ ขึ้นมาก่อนสิ"
หญิงสาวที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนยืนสั่นอยู่ที่ข้างรถ ก่อนที่เธอจะตัดสินใจขึ้นรถของเขามา
"ขอบคุณนะค่ะ ที่ช่วยเราสองคน ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีชายกลุ่มหนึ่งกำลังตามไล่ล่าฉัน คุณช่วยพาฉันหนีหน่อยได้มั้ยคะ แล้วฉันจะตอบแทนสิ่งที่คุณช่วยเหลือฉันในวันนี้ ถ้าคุณต้องการอะไร ถ้าฉันทำให้คุณได้ฉันจะทำให้ทุกอย่าง ขอแค่เพียงคุณพาฉันไปในที่ปลอดภัยไม่มีใครตามหาเจอก่อนได้มั้ยคะ"
ชายหนุ่มที่ได้ยินก็ฉงนใจ แต่เขาก็พาเธอกับเด็กขับรถออกมาด้วยความเร็ว แม้ว่าฝนจะตกหนักเพียงใด มันไม่ได้กระทบในการขับรถของเขาเลย
ตลอดทางที่ขับรถมาเขาไปมองกระจกหลังดูเธอตลอด แม้ใบหน้าของเธอจะเปียกไปด้วยน้ำฝน มันไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอน้อยลงเลย เธอเอาแต่ร้องไห้ก้มดูเด็กตลอดทาง เขาอยากจะถามเธอยิ่งนัก แต่ตอนนี้มันคงไม่เหมาะสม เขาได้พาเธอมาที่บ้านสวนของเขา
รินได้อุ้มหลานชายของเธอเดินตามผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาที่บ้านของเขา
“คุณกับลูกชายของคุณพักที่ห้องนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน น่าจะมีของคุณแม่อยู่บ้าง”
ชายหนุ่มแปลกหน้าได้พาเธอมาที่ห้องรับแขกของที่บ้านพักหลังนี้ รินได้อุ้มหลานชายไปนอบนเเตียงก่อนจะแก้เสื้อผ้าให้กับหลาน
“หนาวใช่มั้ย เดี๋ยวน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะครับ”
เด็กน้อยที่ตื่นมาขึ้นมาหันซ้ายหันขวาเมื่อไม่เห็นแม่ของเขาก็ได้ร้องออกมาอย่างเสียงดัง ทำให้ธนินที่เดินเอาเสื้อผ้ามาให้รินเปลี่ยนได้ยินพอดี
“ผมขอเข้าไปหน่อยได้มั้ยครับ “
“เข้ามาสิคะ”
“เจ้าหนูทำไมถึงร้องไห้หนักขนาดนี่ละ หนาวเหรอครับ “
“สงสัยแกจะไม่คุ้นชินกับสถานที่ด้วยนะค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยเราสองคนถ้าไม่มีคณไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราสองคน”
เขามองดูสีหน้าที่เศร้าสร้อยของรินด้วยความสงสาร
“ไม่เป็นไรครับ เอาเด็กมาให้ผมอุ้มสิ คุณจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า คุณเองก็หนาวจนตัวสั่นหมดแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอา วันนี้คุณกับลูกก็พักผ่อนให้สบายนะครับ แล้วพรุ้งนี้เราค่อยคุยกันต่อ”
ธนินได้ส่งเสื้อผ้าของแม่ให้กับรินไป ก่อนจะอุ้มเอาตัวเด็กมาอุ้ม พอเด็กมาอยู่ในอ้อมแขนของธนิน เขาก็หยุดร้องไปทันที
“ขอบคุณค่ะ งั้นฉันขอฝากเด็กสักครู่นะคะ”
เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเดินออกมาก็พบว่าธนินได้ทำให้หลานชายของเธอหลับไปแล้ว เขาช่างเก่งจริงๆ ไม่เหมือนกับเธอที่ไม่ค่อยชอบเด็กสักเท่าไหร่ นานๆ ทีที่พี่สาวของเธอจะมาฝากไว้ ไม่รู้ว่าเธอจะเลี้ยงหลานของเธอตต่อไปอย่างไร
“คุณคะ ฉันเสร็จแล้วละค่ะ “
“อ้อ ครับงั้นผมจะกลับไปที่ห้องก่อน คุณพักผ่อนให้สบายนะครับ”
“ค่ะ “
เขาเดินออกไปนอกห้องเธอรีบไปล็อคห้องทันที แม้เขาจะเป็นคนดีที่ช่วยเหลือเธอแต่เธอก็ยังไม่มั่นใจสักเท่าไหร่
เธอเดินกลับมาดูหลานตัวน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอย่างไร้เดียงสา
“แทนคุณ ปานนี้คุณพ่อกับคุณแม่ของหนูจะเป็นอย่างไรบ้างนะ นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมต้องมีเรื่องแบบนี้มาเกิดกับครอบครัวของเราด้วย “
เธอลูบที่หัวของเด็กน้อยด้วยความสงสาร พรางคิดถึงพี่สาวที่เสียชีวิตไปต่อหน้าต่อตาเธอ
ครอบครัวของเธอเหลือเพียงสองคนพี่น้อง พ่อกับแม่ได้เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่เธอยังเรียนไม่จบปริญญา ทำให้เธอกับพี่สาวต้องดิ้นรนหาเงินส่งเสียตัวเองเรียน แต่พี่สาวของเธอไม่เรียนต่อเธอเลือกที่จะให้น้องสาวเรียน ทั้งสองได้มาทำงานที่ไร่ของธนา ธนาได้หลงรักกับพี่สาวของเธอ และแต่งงานกันจนมีเจ้าก้อนตัวน้อยที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่ในตอนนี้ ครอบครัวของเธอไม่เคยทำอะไรให้ใคร เธอไม่เข้าใจทำไมคนพวกนั้นถึงได้มาตามไล่ล่าฆ่าคนในครอบครัวของเธอ เธอร้องไห้ด้วยความความเหนื่อยจนหลับไปทั้งน้ำตา
แง้ๆ แง้” ””เธอตื่นมาตอนเช้าด้วยเสียงร้องของแทนคุณ ที่มีอายุเพียงแค่หนึ่งขวบ เธอทำอะไรไม่ถูกได้แต่อุ้มหลานเดินไปเดินมาทั่วห้องจนได้ยินเสียงเคาะประตูก๊อกๆ’ ’’“เกิดอะไรขึ้นครับ ผมขอเข้าไปได้มั้ย”เธอที่ตอนนี้ไม่รู้จะรับมือกับหลานชายยังไงเลยเปิดประตูให้เขาเข้ามา“ได้ค่ะ สักครู่นะคะเดี๋ยวฉันจะเปิดประตูให้”“ทำไมถึงร้องไห้แต่เช้าแบบนี้ละครับ ไม่สบายรึเปล่า”“ขอโทษด้วยนะคะ เพราะเสียงร้องไห้เลยทำให้คุณต้องตื่นแต่เช้า ฉันก็ไม่รู้ว่าแกเป็นอะไร ตื่นมก็ร้องอย่างเดียวเลย ฉันโอ๋เท่าไหร่ก็ไม่ยอมเงียบสักที”เขามองดูเด็กที่ร้องไห้ เขาก็รู้ทันทีว่าเด็กน่าจะอายุไม่ถึงสองขวบ อาการนี่มีอย่างเดียวคือเด็กหิวนม“ผมว่าเขาน่าจะหิว คุณไม่เอานมของคุณให้ลูกกินละครับแกจะได้เงียบ”ด้วยความที่ธนินเข้าใจว่าเธอเป็นแม่ของแทนคุณเขาก็ได้พูดไปแบบนั้น แต่รินรู้อยู่แกใจว่าเธอไม่ใช่แม่ และไม่มีนมในเด็กกิน เธอต้องโกหกเขาออกไปว่าลูกชายไม่ได้กินนมของเธอแล้ว“พอดี แทนคุณแกโตแล้วฉันเลยให้กินนมของฉัน ที่บ้นของคุณพอมีนมกล่องบ้างมั้ยคะ ““บ้านผมไม่มีเด็ก เลยไม่มีนมเลยครับ งั้นเดี๋ยวผมพาคุณกับลูกออกไปตลาดไปหาซื้อนมกับของใช้กัน “
ธนินเมื่อมาถึงไร่ของพี่ชายก็ต้องตกใจ คนงานในไร่พากันมามุงดูที่บ้านของพี่ชายเขา คนงานต่างพากันร้องไห้ เขารีบลงจากรถไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเห็นตำรวจและกู้ภัยกำลังเคลื่อนย้ายร่างอันไร้วิญญาณของพี่ชายเขาออกมา เขารีบไปเปิดดูใบหน้าของพี่ชายทันที เขาได้ถามกับตำรวจว่าเกิดอะไรขึ้น“เกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายผมครับ คุณตำรวจ”น้ำเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ของเขาได้เปล่งออกมา แขนขาของเขาแทบไม่มีแรงที่จะยืน“เกิดการฆาตกรรมเกิดขึ้นครับ ทางเรายังไม่ได้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับคนร้าย เราต้องเอาศพไปซันสูตรก่อนครับ ส่วนเรื่องการตายยังไม่รู้ว่าไปขัดแย้งกับใครรึเปล่า เขาถึงสั่งเก็บทั้งครอบครัว”เขานึกได้ว่า พี่ชายเขามีลูกหนึ่งคน เขาเลยรีบถามหาหลานชายของเขาทันที“แล้วหลานชายผมละครับ หลานผมเป็นอะไรมั้ยครับ? ““ทางเราได้ตรวจสอบแล้ว ไม่พบหลานชายของคุณกับน้องสาวของคุณวริษาครับ คนงานบอกว่าไม่พบไม่เห็นศพทั้งสองคน ไม่แน่อาจจะมีชีวิตอยู่ครับ ตอนนี้เราพบแค่ศพของคุณธนากับคุณวริษาครับ ผมขอตัวกลับไปคดีต่อก่อนนะครับส่วนสองคนทางเราจะลงบันทึกประจำวันไว้ให้และจะติดตามหาเท่าที่จะทำให้ได้ครับ ถ้าเรื่องคืบหน้าอย่างไรทางเราจะติดต่อกล
ระหว่างงานศพของพี่ชายคุณธนิน รินก็ไม่ค่อยได้คุยกับเขาเลย หลังงานศพจบลงธนินได้พาคุณหญิงปรีณาแม่ของเขามาอยู่ที่ไร่ด้วย ตอนนี้จิตใจคุณแม่ของเขาย่ำแย่มากๆ เขาไม่อยากให้แม่กลับไปอยู่คนเดียวรินเธอได้ฝากแทนคุณไว้กับป้าพรแล้วกลับไปที่บ้านสวนของพี่เขยเธอ เธอติดรถที่สวนออกมาโกหกว่าจะออกไปซื้อของ เมื่อมาถึงตลาดเธอก็ได้นั่งรถวินเข้าไปเธอมาพบสภาพบ้านตอนนี้ที่ไม่มีคนอยู่ เธอรีบมาเอาเอกสารของเธอและของใช้เล็กน้อย รวมทั้งรูปคู่เธอกับพี่สาวก่อนจะรีบกลับไป เธอกลัวจะเจอกับคนชั่วพวกนั้นอีก มันคงจะตามหาเธออยู่แน่นอนเธอกลับมาถึงบ้านพักของธนินก็พบกับเขาที่นั่งดูแทนคุณกำลังหัดเดินไปมาอยู่กับป้าพร"คุณไปไหนมา แล้วนั่นอะไร"รินถือของใช้ของเธอเข้ามาในบ้านก็ต้องสะดุ้งเพราะตกใจ“ฉันออกไปซื้อของใช้ที่ไม่ได้ซื้อเมื่อคราวก่อนมาค่ะ”เขาพยักหน้าให้เธอเอาของเข้าไปเก็บ คุณหญิงปราณีก็เดินมาจากห้องของเธอมาพบเข้ากับแทนคุณ“นี่ลูกเต้าของใคร ช่างน่ารักน่าเอ็นดูจัง ปานนี้ชายหลานของฉันจะเป็นอย่างไรบ้างนะธนินแม่คิดถึงหลาน ““ย่า”แทนคุณที่เห็นคุณหญิงเขาเรียกเธอ เธอถึงกลับน้ำตาไหล ธนินที่นั่งมองอยู่ก็ตกใจ ทำไมเด็กถึงเรียกแม่ขอ
ธนินกลับมาถึงบ้านก็พบว่าแม่ของเขาได้ให้รินออกไปอยู่ที่บ้านท้ายสวนแล้ว แต่เขาก็มองว่าดีแล้วที่แม่ของเขาทำแบบนั้น เขาเองก็เป็นผู้ชายเธอเองก็เป็นผู้หญิงมันไม่ดีกับเธอถ้าคนงานในสวนรู้ต้องเอาเธอไปนินทาว่าร้ายเขาขอตัวแม่ขึ้นไปนอนพักช่วงนี้ที่ไร่ของเขาก็เข้าสู่ฤดูกาลเก็บส้ม คนงานที่ไร่ก็พากันเก็บส้มเพื่อนำไปขาย มีชาวบ้านที่ใกล้เคียงก็มารับจ้างเก็บส้มเป็นรายวันกันหลายคน รินตื่นขึ้นมาเธอก็อยากจะช่วยงานที่ไร เธอเดินไปหาป้าพรที่บ้านหลังใหญ่พร้อมลูกชายของเธอ“ป้าคะ วันนี้รินจะเข้าไปช่วยงานที่ไร่ รินขอฝากแทนคุณไว้กับป้าได้มั้ยคะ?”ป้าพรรีบเข้ามาอุ้มแทนคุณที่ตอนนี้อารมณ์ดียิ้มใส่เธอจนแก้มปริ“ได้สิ แล้วเธอจะไปถูกเหรอ ห้ลูกชายป้าพาไปสิ ตะวันเอ้ย ตะวันจะเข้าไร่รึยัง วันนี้แม่ฝากคุณรินไปด้วยสิ เธอจะเข้าไปช่วยงานที่ไร่นะ”รินเธอมาอยู่นี่หลายวันแล้ว เธอไม่รู้เลยว่าป้าพรมีลูกชายด้วย“ครับกำลังไปครับ”ทันทีที่ตะวันเดินออกมาก็พบรินที่ยืนอยู่กับแม่ของเขา เขารู้สึกชอบเธอทันทีที่เห็นหน้า เพราะความสวยของเธอที่เปล่งประกายออกมา“นี่หนูริน ส่วนนี่เจ้าตะวันลูกชายป้าเองจร๊ะ โตปานนี้ไม่เอาเมียสักที เห็นมั้ยเนี้ยะแ
ระยะเวลาหนึ่งเดือนรินได้ช่วยงานในไร่ของธนินทุกวันเธอได้เข้าไร่ไปพร้อมเขาในทุกๆ วัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มพัฒนาขึ้น เธอไว้ใจเขาและรู้ว่าเขาเป็นคนดีจริงๆ คนงานในไร่ได้รับบาดเจ็บเขารีบพาไปหาหมอทันที ไม่มีท่าทีรังเกียจ รินประทับใจในความห่วงใยที่เขามีให้ทุกคนไม่ว่าจะเป็นแค่ลูกจ้างเขาเองก็ทำตัวกับทุกคนเสมอภาคกันไม่ได้แบ่งนายจ้างลูกจ้าง วันนี้ธนินต้องออกไปส่งส้มเอง เธอจึงขอเขาไปด้วย“วันนี้ฉันขอเข้าไปในตลาดด้วยนะคะคุณธนิน” หญิงสาวเดินไปหาธนินที่กำลังยกลังส้มขึ้นรถ“จะไปทำไม ไม่ช่วยคนงานอยู่ที่ไร่นี่ มันต้องใช้เวลานานนะ คุณไม่เบื่อรึไง:”“พอดีฉันมีของที่ต้องซื้อด้วย เมื่อวานฉันได้เงินเดือนจากคุณเลยอยากจะซื้อนมตุนไว้ให้แทนคุณนะค่ะ”ธนินทำท่าทางเข้าใจเธอและยอมให้เธอไปกับเขา“งั้นก็ได้ครับ อีกสักพักจะออกไปคุณไปเตรียมตัวรอนะครับ”รินเธอรีบกลับไปเอากระเป๋าที่บ้านและเธอเองก็ลืมบอกกับป้าพร ว่าวันนี้เธอจะออกไปซื้อนมให้แทนคุณ ช่วงนี้คุณหญิงปรีณาหลงแทนคุณหนักมาก เธอเอาแทนคุณไปเลี้ยงให้รินได้ทำงานทุกวันเธอและเขาได้ออกมาส่งส้มที่ตลาดรินเธอก็เคยมาที่นี่หนึ่งครั้งตอนนั้นเธอมาแทนพี่สาวของเธอ แต่คนที่น
ทั้งสามคนต้องมานอนเบียดกันในที่นอนเล็กๆ ของบ้านพัก จนจะทำให้รินล่วงจากเตียงได้ธนินเลยบอกให้เธอขยับเข้ามาใกล้ๆ เขามากกว่านี้“ขยับเข้ามาใกล้ๆ กันก็ได้ครับ เดี๋ยวแทนคุณหลับผมก็จะลุกออกไปแล้ว ไม่ต้องห่วงนะผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”“ฉันรู้ค่ะ เพียงแต่มันไม่ควรที่เราจะมาร่วมเตียงกันอย่างนี้” รินรู้สึกแปลกๆ ที่ธนินมานอนเตียงเดียวกับเธอทำเหมือนทั้งสองคนเป็นพ่อแม่ของแทนคุณจริงๆ มันยิ่งทำให้รินทำตัวไม่ถูก“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยครับ ผมทำเพื่อเจ้าหนูแทนคุณ คุณไม่ต้องคิดมากนะ”แม้ว่าเขาบอกไม่ต้องคิดมากอะไร เธอก็ยังคิดอยู่ดี ในเมื่อเขาไม่รู้ว่าความจริงเธอยังโสดและซิงไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนเธอก็ต้องกลัวไว้ก่อนสักพักแทนคุณก็หลับไปในอ้อมกอดของธนิน เขาค่อยๆ วางแทนคุณลงแล้วลุกขึ้นอย่างช้าๆรินก็ลุกตามเขาด้วยเพื่อจะเดินไปส่งเขาที่หน้าบ้าน“ขอบคุณนะคะที่มาส่งแทนคุณเข้านอน” เธอบอกเขาเมื่อเขาเดินมาที่ประตู“ครับ คุณก็ไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวพรุ้งนี้ต้องเข้าไร่ส้มอีกคุณเองก็เหนื่อยมาทั้งวัน” ธนินมองดูใบหน้าหญิงสาวที่ยืนอิดโรย“ไม่ค่อยเหนื่อยหรอกค่ะ ขอแค่มีเงินไว้ซื้อนมให้แทนคุณฉันก็ดีใจมากแล้วล่ะค่ะ”“งั้นผมไปก่อนนะ
พอกลับมาถึงที่ไร่ธนินก็เดินเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างหมดแรง จนแม่ของเขามองออกและเกิดสงสัยว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้ลูกชายของเธอนั่งหน้าระห้อย"กลับมาแล้วเหรอ ตำรวจว่าอย่างไรบ้าง"คุณหญิงถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าลูกชายเธอเองก็ใจจดใจจ่ออยากรู้ว่าคดีของลูกชายเธอไปถึงไหนแล้ว"ตำรวจจับคนร้ายได้แล้วครับ คนร้ายรับสารภาพว่าเขาเป็นคนลงมือฆ่าพี่แต่ที่เขาทำลงไปเพราะพี่ต่อสู้ เขาบอกตำรวจว่าเข้ามาปล้นของ"เมื่อคุณหญิงได้ยินถึงกลับจะเป็นลมล้มพับ ธนินรีบมาพยุงแม่ของเขาไว้"ป้าพร ป้าพรครับเอายาดมมาให้คุณแม่หน่อยครับ คุณแม่เป็นลม"ป้าพรรีบวางแทนคุณลงแล้วไปหยิบเอายาดมยาหอมที่กล่องยามาให้ธนิน แทนคุณเองก็เหมือนจะรู้เรื่องเขาเดินเข้าไปหาคุณหญิงแล้วจับมือแถมยังเรียกท่านอีก"ย่า ย่ากั๊บ"ป้าพรกับธนินมองไปที่เด็กชายที่รีบเดินอุ้ยอ้ายเข้ามาจับที่แขนของคุณหญิงด้วยความเป็นห่วง"ป้าพรครับเดี๋ยวพาแทนคุณออกไปก่อนนะครับ ผมจะพาคุณแม่ขึ้นไปพักข้างบนห้อง ""ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าจะเอาแทนคุณไปนอนกลางวันด้วย "ป้าพรก็ได้พาแทนคุณไปอีกห้อง ส่วนธนินก็อุ้มแม่ของเขาไปที่ห้องนอน เขารู้ว่าแม่ของเขาเสียใจขนาดไหน ไม่มีใครอยากให
เมื่อรินมาถึงที่ห้องเธอวางแทนคุณให้นั่งเล่นของเล่นส่วนเธอก็ไปอาบน้ำ วันนี้เธอรู้สึกครั้นเนื้อครั้นตัวแปลกๆ เมื่อเธออาบน้ำเสร็จเธอก็ได้พาแทนคุณเข้านอนเพราะป้าพรบอกว่าเธอป้อนข้าวแทนคุณให้แล้ว เมื่อหัวถึงหมอนเธอก็หลับไปทั้งอย่างนั้นทั้งๆ ที่เธอเองยังไม่ได้กินอะไรเข้าท้องสักคำทางด้านธนินเขาเองก็กลับมาโดยความหงุดหงิดใจและพยายามจะเข้าใจตัวเองที่ไปพูดกับรินอย่างนั้น จนตอนนี้เขาเข้าใจตัวเองแล้วว่าเขานั้นต้องแอบชอบเธอเข้าแล้วแน่ๆ เลย เขาไม่ชอบให้เธอใกล้ชิดผู้ชายคนอื่นเลย นั้นเป็นเหตุผลที่เขาโมโหใส่เธอกับตะวัน เมื่อเขาเองนอนไม่หลับเลยออกมาเดินเล่นเมื่อตอนค่ำๆ หลังทานข้าวเสร็จป้าพรได้มาบอกกับเขาว่าสีหน้าของรินเหมือนจะไม่ค่อยสบายและอ่อนล้า หรือว่าเขาจะให้เธอทำงานหนักเกิน เขาเพียงแค่คิดถึงเธอเท้าของเขาก็ได้เดินมาหยุดอยู่ที่บ้านพักของเธอ ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงแทนคุณร้องไห้ส่งเสียงดังออกมาข้างนอก แต่เขาไม่ได้ยินเสียงของรินที่ปลอบแทนคุณเลย เขาไม่รอช้าถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปดูทั้งสองคนเขาเข้าไปอุ้มแทนคุณที่กำลังร้องไห้และเข้ามาปลุกรินที่นอนไม่รู้เรื่องเธอนอนตัวสั่นเทาอยู่เมื่อเขามาแตะที่ตัวเ
บทที่ 36 บทสุดท้าย หลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดรินได้กลับมาที่ไร่ธนากรและธนินกับคุณหญิงก็ได้มาพร้อมกันกับริน ได้จัดงานทำบุญเพื่อระรึกถึงพี่ชายของธนินกับพี่สาวของริน ข่าวการตายและการทำสิ่งผิดกฏหมายของมานพก็ได้ออกข่าวตามช่องต่างๆ ตำรวจที่รับสินบนและหุ้นส่วนที่ทำงานร่วมกับเขาก็ถูกจับไปจนหมดรินได้ย้ายมาอยู่ที่ไร่ธนากรเพราะต้องมาทำหน้าที่ดูแลไร่แทนเจ้าหนูแทนคุณจะโตและสามารถมารับหน้าที่ตรงนี้ได้ ทำให้เธอกับธนินไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันแต่ทว่าเขาเองก็มาหาเธอแทบทุกวันอยู่ดี“เรื่องทุกอย่างคลี่คลายแล้ว และลงตัวคุณแม่เองก็มีความสุขในการเลี้ยงหลานแล้วเมื่อไหร่ผมกับคุณจะมีความสุขกับเขาเสียทีละครับ”รินที่นั่งทำบัญชีอยู่ก็ต้องหันมาสนใจคำพูดของธนินที่วันนี้เขาเข้ามาหารินที่ไร่“ทุกวันนี้รินก็มีความสุขมากแล้วนะคะ”“แต่ผมไม่นี่ครับ ผมอยากนอนหลับไปพร้อมกับคุณตื่นมาเมื่อไหร่ก็เจอคุณที่นอนอยู่ข้างๆ แต่งงานกับผมนะครับ อย่าทรมานผมอยู่อย่างนี้เลยนะ รู้มั้ยว่าผมอิจฉาพี่ตะวันขนาดไหน ทุกวันนที่ตะวันกับส้มพลอตรักกันทุกที่ในไร่ ผมก็ได้แต่นั่งดู”“โธ่ รินก็คิดว่าเรื่องอะไร ทุกวันนี้รินก็มอบความรักให้พี่ธนินจนหม
บทที่ 35 จุดจบของมานพ ที่ไร่ภูแสงจัดงานอย่างใหญ่โตอย่างสมฐานะของมานพ เขาได้เชิญแขกมาทั่วทุกสารทิศรวมทั้งคนของไร่ธนินทรด้วย เพื่อเย้ยธนิน"เจ้าสาวสวยมากเลยนะคะ""ขอบคุณค่ะ " ช่างแต่งหน้าได้เอ่ยปากชมรินอย่าไม่ขาดปาก แต่รินที่มีสีหน้ากังวลไม่รู้ว่าวันนี้จะผ่านไปได้ด้วยดีหรือไม่"คุณรินคะ คุณมานพให้ขึ้นมาตามใกล้จะถึงเวลาแล้ว" เนียนได้ขึ้นมาตามรินตามคำสั่งของเจ้านาย รินยืนขึ้นมองตนเองในกระจกก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องและเดินลงบรรไดมาเห็นมานพที่แต่งตัวด้วยชุดเจ้าบ่าว เขาเองก็เป็นคนที่หล่อมากเลยทีเดียวรินเองยังเสียดายในความหล่อของเขา แต่ทำไมจิตใจของเขาถึงได้โหดเหี้ยมเพียงนี้"เจ้าสาวของผมวันนี้ช่างสวยจริงๆ" เมื่อมานพเห็นรินในชุดเจ้าสาวสีขาวผ่องใสบวกกับที่รินแต่งหน้าทำให้มานพเองก็ตกตลึงในความสวยของรินทุกครั้งไป เขาผายมือรับเจ้าสาวของเขาเพื่อเดินออกมาตอนรับแขกๆ ในงาน รินมองเห็นธนินที่มางานแต่งนี้กับตะวันพร้ออมพยักหน้าให้กำลังริน"วันนี้คนเยอะจังนะคะ"'"ก็วันนี้เป็นวันสำคัญของผม คนก็ต้องมาร่วมแสดงความยินดีกับผมนะสิครับ""ค่ะ รินว่าวันนี้ก็เป็นวันสำคัญของรินเช่นกัน มันเป็นวันที่สำคัญมากๆ ในชีวิตเล
บทที่ 34 แต่งงานกับผมมั้ย รินขึ้นมาตรงบรรไดและหลบไม่ให้มานพเห็นเมื่อเขาไม่เห็นรินลูกน้องของเขาก็พูดกับมานพขึ้นมา"โชคดีนะครับที่เราไม่ได้เอาของผิดกฏหมายไว้ในบ้าน คุณมานพนี่ฉลาดจริงๆ""ใครมันจะโง่เอาของแบบนั้นไว้ที่บ้านกัน ไม่งั้นฉันก็โดนจับไปนานแล้วนะสิ ว่าแต่ฉันอยากรู้จริงๆ เลยว่าใครเป็นคนไปแจ้งความกับตำรวจนายช่วยไปสืบให้ฉันหน่อย""ผมคิดว่าน่าจะเป็นคนในนะครับ ผมละอดสงสัยคุณรินไม่ได้เลย ""แล้วทำไมนายต้องสงสัยรินด้วยฮ่ะ ""คุณมานพลืมแล้วหรือครับว่าคุณเป็นคนสั่งฆ่าพี่สาวของคุณรินและพี่เขยของเขา เขาอาจจะมาแก้แค้นคุณหรือเปล่า”"แกหุบปากไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าแกไมพูดคนอื่นเขาจะรู้กันได้อย่างไร ตอนนี้คนที่ฆ่าครอบครัวนั้นก็ถูกจับตัวไปแล้วแถมยังยอมรับไปแล้วว่าปล้นฆ่าเพื่อชิงทรัพย์ แกก็อย่าโง่หน่อยเลย แกก็รู้ว่าคุณรินความจำเสื่อมเธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นคนสั่งฆ่าตอนนี้ัเป็นคนดีในสายตาเขาคุณรินไปแล้ว ไม่มีวันที่เธอจะคิดเช่นนั้นแน่นอน แกก็หุบปากของแกเอาไว้ด้วยเรื่องนี้มันผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว ""ครับๆ ได้ครับผมขอโทษครับที่บังอาจไปสงสัยในตัวคุณริน เดี๋ยวผมจะไปสืบให้นนะครับ แล้วของที่เราไปฝากไ
บทที่ 33 รินเข้ามาอยู่ในบ้านมานพ เมื่อมาถึงห้องมานพก็ให้รินพักผ่อน เขาก็ได้กลับมาห้องของตนเองพร้อมโทรไปหาส้มจะถามเรื่องรินหรือว่าเธอเข้ามาหาเขาจะมีแผนอะไรกันแน่"ว่ายังไงคะคุณมานพ""ฉันมีเรื่องจะถามเธอ วันนี้รินมาหาฉันที่บ้านพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น""เมื่อวานตอนเย็นส้มไปเดินสำรวจดู ก็เห็นว่าคุณธนินจะเข้าไปหารินที่ห้องแล้วรินเธอความจำเสื่อมจำธนินไม่ได้เลยว่าคิดว่าคุณธนินจะเข้าไปทำมิดีมิร้ายเลยโวยวายว่าจะไม่อยู่ที่นี่ พอทุกคนกลับไปนอนกันรินก็หนีออกจากไร่ไป ตอนนี้ทุกคนตามหาตัวกันให้ทั่ว""นี่เรื่องจริงใช่มั้ย แล้วเรื่องที่รินยังจำธนินไม่ได้ก็เรื่องจริงสินะ""ใช่ค่ะ แล้วตอนนี้ส้มก็ได้เอกสารมาแล้วนะคะ เดี๋ยวส้มจะหาเวลาเอาไปให้ คุณมานพออกมาหาส้มที่ตลาดหน่อยได้มั้ยคะ""ได้สิ แต่วันนี้ฉันยังไม่ว่าง ถ้าวันไหนฉันว่างฉันจะโทรไป แค่นนี้นะ""อย่าลืมค่าขนมนะคะ""เธอนี่มันหน้าเงินชัดๆ ถ้าเอกสารที่เธอได้มามันตรงกับที่ฉันต้องการฉันจะจ่ายเธออย่างสมน้ำสมเนื้อ""ส้มจะรอวันนั้นนะคะ"หลังจากที่วางสายมานพก็ออกไปข้างนอกเพราะมีนัดกับหุ้นส่วนไว้จะไปดูที่ทางของไร่ธนากรที่เขาต้อง
บทที่ 32 แผนของริน เมื่อทุกคนไม่สนใจส้มเธอจึงรีบหนีออกมา พอดีกับทางไร่ได้ออกไปส่งส้มที่ตลาดพอดี เธอจึงขอติดรถไปด้วยตอนนี้เธอคงจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ ถ้าจะกลับไปหามานพก็กลัวว่าเขาเองจะฆ่าเธอและแม่ เธอจึงตัดสินใจกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าเพื่อหนีออกไปอยู่ที่อื่น ตอนนี้เรื่องอื่นไม่สำคัญเท่าชีวิตของเธอแล้ว"อ้าวแล้วนี่นางส้มมันไปไหนของมันเนี่ยะ" ป้าพรหันมาดูก็ไม่เจอส้มแล้ว"ช่างเถอะครับแม่ เธอคงไม่กล้าจะอยู่ที่นี่เพราะอายที่ทำเรื่องงามหน้าไว้ ผมว่าเธอน่าจะกลับไปที่้านของเรา เดี๋ยวผมจะไปดูเธอเอง""แล้วตะวันจะเอาอย่างไรกับส้มต่อไป” คุณหญิงเอ่ยถามตะวัน ตะวันตอบออกมาด้วยความเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว"ถึงส้มจะร้าย และเราก็รู้แล้วว่าส้มถูกจ้างมาผมก็ยังจะรับส้มเป็นเมียผมอยู่ครับ อย่างน้อยผมกับส้มเราก็มีอะไรกันจริงๆ ส่วนเรื่องนิสัยผมว่าผมน่าจะให้ส้มเปลี่ยนเพื่ออนาคตที่ดีได้ ""เอาอย่างนั้นก็ได้ คนเราต้องรู้จักให้อภัยกันทุกคนต่างก็เคยทำผิดกันหมดทุกคน ไปเถอะไปบอกส้มว่าทุกคนให้อภัย หนูรินให้อภัยมั้ยจร๊ะ' คุณหญิงหันมาถามริน"รินให้อภัยก็ได้ค่ะ เป็นเพราะรินเองที่ไม่หนักแน่นเชื่อความรักที่คุณธนินมีให้ริน ไม่
บทที่ 31 รินจำได้ ทันทีที่รินรับสายและเห็นหน้าของคนที่อยู่ในมือถือก็จำได้ทันที"คุณหญิง เจ้าหนูแทนคุณ"ธนินได้ยินก็ดีใจคิดว่ารินจำได้ละจะจำเขาได้เช่นกัน"คุณจำได้ "(หนูจำฉันได้ใช่มั้ย ดูสิเจ้าหนูแทนคุณคิดถึงหนูมากเลย รีบรักษาตัวให้หายจะได้กลับมาหาเจ้าหนูนะลูก)"คุณหญิงคะ ช่วยรินด้วยรินกลัวผู้ชายคนนี้มากเลย อยู่ๆ ก็มาหาว่ารินเป็นคู่หมั้นของเขา "(ใครกัน ธนินนะหรือ เขาเป็นลูกชายของฉันเองและเป็นคู่หมั้นของหนูจริงๆ จร๊ะ) เมื่อรินได้ยินเธอจึงคิดว่านี่อาจจะเป็นเรื่องจริงแล้วทำไมความทรงจำระหว่างเธอกับเขาถึงได้ถึงไม่มีในความทรงจำของรินเลย"เรื่องจริงหรือคะ แล้วพี่วริษากับพี่ธนาพ่อของเจ้าหนูแทนคุณละคะไปอยู่ไหน แล้วทำไมเจ้าหนูถึงไปอยู่กับคุณหญิงได้"คุณหญิงได้ยินชื่อที่เธอไม่ได้ยินมานานก็ถึงกับต้องตกใจ(หนูรินว่าอะไรนะ พ่อกับแม่ของเจ้าหนูแทนคุณชื่ออะไร)"ก็พี่วริษากับพี่ธนาเจ้าของไร่ธนากรไงคะ " ธนินที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ รินจึงรีบแย่งมือถือไปจากเธอ"คุณแม่ครับ เดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังตอนนี้ผมขอถามความจริงจากรินก่อนนะครับ"(ได้สิ) คุณหญิงทำอะไรไม่ถูกเธอร้องไห้ออกมาหลานที่เธอตามหามาตลอดกลั
บทที่ 30 รินฟื้น"รินคุณจะนอนอยู่แบบนี้อีกนนานแค่ไหนรู้ม้ยว่าผมคิดถึงเสียงของคุณมากๆ เลยนะ คุณไม่คิดถึงเจ้าหนูแทนคุณหรือไงรู้มั้ยว่าเจ้าหนูร้องไห้หาคุณทุกวันเลย รีบตื่นมาเถอะนะทุกคนรออยู่"ธนินเช็ดตัวให้รินไปพร้อมพูดกับเธอทุกครั้งนี่ก็ผ่านมา3วันแล้วรินก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา เมื่อวานคุณแม่ของเขากับเจ้าหนูแทนคุณก็ได้มาเยี่ยม เจ้าหนูเมื่อเห็นรินก็เอาแต่ร้องไห้จนต้องรีบพากลับบ้านกริ๊ง''''จู่ๆ เสียงมือถือของธนินก็ดังขึ้นมาเขาเลยออกไปคุยมือถือข้างนอกคนที่โทรเข้ามาก็คือเพื่อนของเขา"ว่าอย่างไรเรื่องที่ให้ไปสืบได้ความคืบหน้าแล้วใช่มั้ย""ใช่ฉันไปสืบมาว่าไร่ภูแสงที่มีนายมานพเป็นเจ้าของได้ทำธุรกิจมืดอีกด้วย น่าจะเกี่ยวข้องกับการตายของพี่ชายนาย แล้วก็เรื่องดีเอ็นเอที่นายให้ไปตรวจตอนนั้น ตอนนี้ผลออกมาแล้วเด็กชายแทนคุณเป็นหลานชายของแกที่หายตัวไป100% เดี๋ยวฉันจะส่งเอกสารไปให้ที่บ้านของนายก็แล้วกันส่วนเรื่องของพี่ชายนายฉันขอสืบอีกนิดก่อนแล้วค่อยรวบรวมหลักฐานให้เพียงพอที่จะแจ้งข้อหากับเขาได้ ดีไม่ดีตำรวจในพื้นที่ก็อาจจะเป็นคนของเขาด้วยเช่นกัน ไม่งั้นเขาคงทำธุรกิจไม่ได้ถึงทุกวันนี้หรอกนะ""ขอบใจนายมากถ้
บทที่ 29 เผยความจริง "บอกฉันมานะทั้งหมดเป็นแผนเธอใช่มั้ย อย่าคิดว่าฉันดูเธอไม่ออกนะ เธอมันเป็นคนมักใหญ่ใฝ่สูงเธอคิดจะจับคุณธนินตั้งแต่แรกแล้วใช่มั้ยถึงหาเรื่องเข้ามาอยู่ในไร่นี้โดยใช้ฉันเป็นสะพาน""โอ๊ย!! ฉันเจ็บนะพี่พูดเรื่องอะไร ฉันเป็นผู้โดนกระทำนะ ฉันออกมาเรียกร้องสิทธิ์ของฉันทำไมทุกคนถึงมองฉันเป็นคนแบบนั้น"'"เธออย่าคิดว่าฉันดูเธอไม่ออกสิส้ม ฉันไม่ใช่คนโง่นะ " เมื่อเธอรู้ว่าถูกตะวันจับได้เธอเลยพูดความในใจออกมาจนหมด"ใช่!! มันเป็นแผนของฉัน ทำไมล่ะพี่มีหลักฐานหรือไงว่าฉันเป็นคนทำ อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ตกเป็นเมียของคุณธนินแล้ว คนอย่างพี่ฉันจะไม่กลับไปหาแน่นอน.""หึ! ฉันว่าแล้วไงเธอมันนางงูพิษคุณธนินเขาดีกับเธอทุกอย่างทำไมเธอถึงทำกับเขาได้แล้วไหนจะรินอีก ถ้ารินเป็นอะไรไปฉันไม่เอาเธอไว้แแน่คอยดูเถอะ" ตะวันทนพูดกับส้มไม่ได้เขารีบเดินจากเธอไปเพื่อที่จะไปดูรินที่โรงพยาบาล"ตอนนี้นางรินมันเกิดอุบัติเหตุอยู่ที่โรงบาลเป็นตายเท่ากัน อย่าลืมที่ตกลงกันไว้ล่ะ" ส้มได้ต่อสายไปหาปลายสาย"ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนางนั้นมันโง่เองที่เชื่อการเล่นละครของฉัน ...ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าอาการมันเป็นอย่างไรอยากรู
บทที่ 28 อุบัติเหตุ เมื่อมาถึงไร่รินได้ตากฝนวิ่งไปดูที่ห้องทำงานที่อยู่ในสวนเธอเชื่อมั่นในตัวของธนินมาก แต่ตอนนี้ความเชื่อมั่นในตัวของเขากลับหมดลงเมื่อภาพที่รินเห็นคือคนสองคนที่กำลังนอนกอดกันหลับอยู่ เธอยืนสั่นสะท้านด้วยความหนาวและความรู้สึกเจ็บปวดทุกอย่างที่เธอเคยวาดไว้พังทลายไปหมดตอนนี้เธอหน้ามืดหูอือ ยืนดูภาพอยู่อย่างนั้นอย่างทำอะไรไม่ถูกแม้อากาศตอนนี้จะทำให้เธอหนาวร่างกายทว่าจิตใจของเธอตอนนี้ช่างหนาวเหน็บยิ่งกว่า จู่ๆ ธนินก็ตื่นขึ้นมาเห็นรินยืมมองเขาอยู่ ธนินก็ต้องตกใจเมื่อสภาพของเขาตอนนี้คือเปลือยท่อนบนอยู่แถมยังโดยส้มกอดเขาอยู่อีกด้วย"ริน เอ่อมันไม่ใช่อย่างที่รินเห็นนะ" ธนินเริ่มจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้รินฟังแต่ตอนนี้รินนั้นแทบไม่อยากได้ยินคำพูดของเขาแล้ว"พี่ธนินไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ รินเห็นหมดแล้ว"รินร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายตอนนี้ใจของเธอแตกสลายไปหมด ชายที่เธอรักมากมานอกใจเธอเช่นนี้รินวิ่งออกมาท่ามกลางสายฝนที่เริ่มจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ธนินเองเมื่อเห็นน้ำตาของรินเขาเองก็รู้สึกปวดใจไม่น้อยเช่นกัน เขาจับแขนของส้มออกจากตัวของเขาเพื่อที่จะวิ่งตารินไปแต่ส้มก็ดันมาตื่นซะก่อน