12

นับแต่วันที่เขาโอนทุกอย่างคืนให้กับผู้เป็นทายาทและเจ้าของที่แท้จริงของเศวต กรุ๊ป แดนไตรไม่เหยียบย่างเข้าไปในบริษัทแห่งนั้นอีกเลย ปล่อยให้บัวหอมจัดการร่วมกับที่ปรึกษาใหม่อย่างนพพล นอกจากนี้เขาเริ่มหมางเมินเย็นชากับภรรยา วันทั้งวันแม้จะอยู่ร่วมบ้านกันกลับไม่มีบทสนทนาใดๆร่วมกันเลย แดนไตรเอาแต่นั่งหน้าคอมพิวเตอร์ ทำงานและโทรศัพท์และช่วยดูแลนางอุบลเท่าที่ทำได้ แต่ทั้งคู่จะแสดงความรักใคร่กลมเกลียวเอาใจใส่เพื่อให้นางอุบลสบายใจ ถึงเวลาไม่มีบุคคลอื่นเขาจะไม่พูดจาหวานหูด้วยสักคำ แม้กระทั่งมองหน้ายังเมินหลบไม่สบตา

จริงอยู่ว่าตอนนี้สามีภรรยาต่างใช้ชีวิตเหมือนเป็นคนแปลกหน้าที่อยู่ร่วมบ้านกัน ยามปรกติหมางเมินเย็นชาแต่พอแผ่นหลังสัมผัสเตียงนอนถึงเข้ามาแนบชิด กิจกรรมต่างๆยังคงทำอะไรๆกันเหมือนเดิมเหมือนครั้งเป็นสามีภรรยา เหตุผลเดียวคือเขายังรักและเสน่หาในตัวภรรยามากล้นไม่เสื่อคลาย เพียงแต่มันมีเหตุการณ์ที่ทำให้เกลียดชังกันมากขึ้นเท่านั้นเอง เป็นแบบนี้ใช่ว่าคนเจ็บปวดจะมีเพียงฝ่ายชาย จากที่มั่นอกมั่นใจและสาแก่ใจที่ทวงทุกอย่างคืนจากคนเนรคุณและทรยศหักหลังเขาเป็นการแก้แค้นคืนได้ ตอนนี้เริ่มเจ็บปวดในใจแปลบๆเพราะรู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงไร้ค่ายามที่ถูกเขากกกอด มันดูเป็นเพียงความใคร่กักขฬะ ปราศจากความนุ่มนวลชวนฝันเหมือนวันวาน

คืนนี้เป็นอีกคืนที่เขาขยับเข้ามาใกล้ชิด ตักตวงความหอมหวานของดอกไม้งามบริสุทธิ์จนพึงพอใจแล้วผละจากหันหลังให้เหมือนเคยทุกครั้ง การพูดคุยหรือมองหน้ากันทำให้ทั้งคู่อึดอัดแต่การเงียบเฉยก็ไม่ได้ช่วยอะไร ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว คืนนี้แดนไตรตัดสินใจแล้วว่าจะนอนที่บ้านของภรรยาเป็นคืนสุดท้าย สถานที่ซึ่งมีความทรงจำมากมายและเป็นเรือนหอที่เขาเคยเชื่อว่า ‘ปลอดภัยและอบอุ่น’ แต่จริงๆแล้วมันคือวิมานอากาศที่หญิงสาวใช้วิชามารสร้างมันขึ้นเพื่อผลประโยชน์บางอย่าง ความสุขและความรักไม่มีอยู่จริงในบ้านหลังนี้และจากผู้เป็นภรรยาคนนี้

คืนนี้แดนไตรไม่อาจข่มตาหลับลงได้จึงลุกขึ้นนอนทาบทับร่างบอบบางที่ยังนอนนิ่งไม่สวมเสื้อผ้าไว้ในอ้อมแขน ฝ่ามือหนาลากผ่านปลีน่องของเรียวขาขาว สายตาลึกล้ำกวาดมองสัดส่วนที่เติบโตงดงามสวรรค์สร้างพร้อมทั้งพยายามจดจ้องทุกอณูรูขุมขนของเธอให้ขึ้นตาขึ้นใจ คราวหน้าจะได้รู้จักชั่งใจกับความใคร่เสน่หาจากอีกฝ่ายให้มาก เพราะรักมากจึงเจ็บปวดและผิดหวังเสียความรู้สึกรุนแรงขนาดนี้ ยิ่งนานวันเข้าความรู้สึกผิดหวังมันยิ่งรุนแรงเหวอะหวะใจอก

“น้องบัวครับ” บัวหอมตัวชาที่อยู่ๆคนที่ไม่พูดกับเธอทั้งอาทิตย์เขาเอ่ยปากเรียก เสียงของเขายังอ่อนโยนต่อเธอเหมือนเดิม สัมผัสจากเขายังอบอุ่นสลับร้อนแรงเสมอ แต่ทุกอย่างมันทำให้ใจของเธอหนาวเหน็บ หญิงสาวรู้สึกผิดขึ้นมาจุกอกเมื่อเห็นความร้าวรานไหลบ่าเต็มดวงตาหม่นหมอง เธอรู้ว่าเขาเจ็บปวดกับเรื่องที่เธอมาอติชนเข้ามาคุยงานเกี่ยวกับการร่วมซื้อหุ้นของเศวต กรุ๊ป หากแต่พอมาถึงบ้านเขาเห็นแดนไตรนั่งอยู่กลับตกลงซื้อขายกันง่ายๆไม่เกี่ยงราคา จากนั้นเริ่มพูดจาหวานหูเกี้ยวพาราสีประหนึ่งจะทำให้ถ่านไฟเก่ามันลุกโชนรื้อฟื้นให้ได้

“ดูคุณอติชนเขาดูรักน้องบัวนะครับ พี่จะยินดีมากถ้าเขากลับมารักและดูแลน้อง เราควรหย่ากันเพื่อที่น้องบัวจะได้ให้โอกาสเขา”

“พี่ตุ่น...” เข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกฟ้าผ่าก็วินาทีนี้ สมองมันมึนตื้อไปหมดกับสิ่งที่ได้ยิน เขาขอหย่ากับเธอทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่ายังรักอยู่มาก

“พี่ว่าเราไม่ควรฝืนที่จะอยู่ด้วยกัน พี่ยินดีที่จะเป็นฝ่ายอธิบายให้คุณนายฟังว่าพี่มีคนอื่นแล้ว” เขายอมเป็นฝ่ายถูกมองว่าเลวร้ายเอง ถึงยังไงก็เพื่อความสุขของเธอคนที่เขารักสุดหัวใจ และถึงยังไงก็เพื่อนเธอที่ไม่เคยมีหัวใจให้เขา

ไม่มีคำตอบหรือคำคัดค้านจากปากของหญิงสาว มีเพียงน้ำตาเม็ดโตที่ไหลหยดลงข้างหางต่อ ก่อนที่ความอัดอั้นที่เหลือจะตามลงมาเป็นสาย

“พี่ขอโทษนะที่ทำให้หนูไม่มีความสุขอย่างที่เคยสัญญาไว้ พี่ขอทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อความสุขของหนูเป็นครั้งสุดท้าย ขอโทษที่แย่งชิงบริษัทหนูไปจนทำให้หนูต้องมาฝืนใจอยู่กับพี่แบบนี้” เขาโทษตัวเองว่าที่บัวหอมต้องแกล้งหลงใหลรักใคร่กันแบบนี้ มันเพราะเธอต้องการบริษัทคืนเลยวางแผนทุกอย่างขึ้น มีเพียงคนโง่อย่างเขาที่ยังยึดมั่นต่อความรักในวัยเด็กในขณะที่คำสัญญาในวัยเด็กมันทำให้บัวหอมอึดอัดใจ “พี่จะให้คุณบุญเลิศทำเรื่องหย่าให้นะ เราจะหย่ากันเงียบๆและพี่จะทำทุกอย่างเพื่อปิดข่าวการหย่าของเราเพื่อให้หนูไม่ต้องกังวลกับข่าวฉาวๆนั่นอีก” แดนไตรรู้สึกเหลือเชื่อในตัวเองที่ยังคงพูดเรื่องหย่าขาดกับภรรยารักได้ด้วยเสียงที่มั่นคง ถ้าเพื่อความสุขสบายใจของน้องนาง เจ็บปวดแค่ไหนเขาก็ยอม คนที่เกิดมากำพร้า ไร้ญาติขาดมิตรมันเหมาะสมที่สุดที่จะชินชากับความเดียวดาย

ร่างบางได้แต่นอนนิ่งพะงาบๆน้ำตาไหล ช็อกไปทุกสัดส่วนกับสิ่งที่ได้ยิน จะร้องยังร้องไม่ออก จะพูดจะท้วงทุกอย่างก็อุดตันอยู่ที่คอไม่สามารถเปล่งเสียงได้เลย รู้แล้วว่าทุกอย่างที่มันพังลงมันพังเพราะเธอเอง แต่แทนที่จะยินดีที่เขายอมไปแต่โดยดี แต่เธอไม่เข้าใจความรู้สึกร้าวรานนั้นว่าทำไมมันมีมากจนกลบความยินดีสาสมแก่ใจไว้จนมิด

“พี่โล่งใจจังเลยผู้หญิงที่พี่รักสองคนกำลังจะมีความสุข รีนได้แต่งงานกับคนที่ดูแลเขาได้ ส่วนน้องบัวได้กลับมาอยู่กับคนที่ตัวเองรักเสมอมา” ซึ่งไม่ใช่เขาที่กำลังน้ำตาตกใน รักคนที่ไม่เคยรักตนมันเจ็บปวดแบบนี้นี่เอง นึกแล้วสงสารสิรินนภาที่ถูกเขาปฏิเสธรักครั้งแล้วครั้งเล่า

สิ่งที่ได้ยินเขาพูดถึงผู้หญิงคนอื่นทำให้สติของบัวหอมกลับคืนมาก ทุกอย่างที่เขาพร่ำพูดมันไม่ใช่เพื่อนเธอเพียงคนเดียวแต่ทุกอย่างมันเกี่ยวโยงกับผู้หญิงที่ชื่อสิรินนภาและผู้ชายที่ชื่อนพพล เขาอาจจะยอมแต่งงานกับเธอเพื่อนให้สิรินนภาไปแต่งกับนพพลและใช้ความเป็นเพื่อนหลอกเอาข้อมูลจากนพพลซึ่งเป็นคู่แข่งและเป็นสามีของเพื่อนรักเหมือนวิธีการเดียวกันกับที่เธอเคยทำมาก่อนจนได้เศวต กรุ๊ปคืนมา “อย่ามาอ้างว่าทำเพื่อคนอื่นเลยค่ะ คุณเองก็แผนสูงเหมือนกัน” กระแทกกระทั้นเสียงใส่

“แผนสูงงั้นเหรอ” ย้อนถามอย่างขมขื่นในใจ เข้าใจว่าถูกต่อว่าที่แย่งชิงตำแหน่งประธานบริษัทเศวต กรุ๊ป ใครจะรู้ข้างในว่าเขาต้องแบกรับความกดดันอะไรบ้างที่ต้องเข้ามานั่งตำแหน่งประธาน กุมบังเหียนบริหารธุรกิจในบริษัทที่กำลังจะพังเพราะคนในและคนนอกต่างรุมแย่งชิงผลประโยชน์อย่างหน้าซื่อแต่ใจคด ต้องแบกรับความหวังของผู้มีพระคุณอย่างนางอุบลที่หวังว่าเขาจะช่วยเธอทั้งปลดหนี้หลายร้อยล้าน ช่วยกู้วิกฤติเศรษฐกิจในบริษัทแล้วยังต้องช่วยดูแลจิตใจลูกสาวคนเดียวที่ต้องกลายเป็นบุคคลล้มละลาย และที่สำคัญยังถูกเธอมองว่าเป็นฝ่ายฉ้อโกงจนต้องวางแผนทวงคืนทุกอย่าง และยังถูกเธอใช้วิธีเจ็บแสบที่สุดในการทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่าง

“จะหย่าก็หย่าไม่ต้องพูดอะไรมาก หย่าจากบัวไปพี่ตุ่นก็มีคนอื่นพร้อมจะดามใจ แม้จะไม่ใช่คุณรีนแต่ก็ยังมีลูกจัน”

“หมายความว่าไง” เป็นอีกครั้งในชีวิตที่เขาผิดหวังต่อจิตใจของผู้หญิงที่ชื่อบัวหอมอันเป็นที่รัก เขาดึงเด็กบริสุทธิ์ไร้เดียวสาอย่างลูกบุญธรรมของเขามาเกี่ยวด้วย

“ฮึ! ก็หมายความตามนั้นแหละค่ะ เดี๋ยวนี้เขายังนิยมรับลูกบุญธรรมมาเลี้ยงโดยไม่หวังอะไรอยู่เหรอคะ อย่างน้อยๆพ่อบุญธรรมก็คงจะรับเลี้ยงลูกสาวเพื่อให้วันหนึ่งหล่อนเติบโตขึ้นมาเป็นเมียเล็กเมียน้อยไงล่ะ” จำเป็นต้องแสดงให้เห็นถึงทัศนคติที่เลวร้ายเพราะเธออยากให้เขาเกลียดและด่าทอ เพื่อจะได้จากกันอย่างเกลียดชังไปเลยไม่ต้องค้างคาใจว่าเขายังรักเธออยู่หรือไม่

“ลูกจันจะต้องไม่มีวันเป็นแค่นางบำเรอของใคร!”

“ก็รอเป็นของพี่ตุ่นไงล่ะ” 

วิธียุติคำพูดร้ายกาจที่เขามักจะใช้กับบัวหอมคือการจูบ รสจูบรุนแรงขมปร่าจุดไฟปรารถนาให้ลุกโชน เรี่ยวแรงถาโถมคล้ายลงทัณฑ์ในทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำมันลงไป ทำอย่างเลือดเย็นหลอกลวงจิตใจให้เขาหลงใหลรักใครหัวปักหัวปำ ใช้เสน่หาเล่ห์มารยาหญิงมัดจิตมัดใจของเขาจนสยบยอมทุกที และในขณะเดียวกันสัมผัสทุกอย่างคล้ายจะเป็นการสั่งลาความรักที่อยู่ในใจของเขามานานหลายสิบปีให้ถอดถอนออก เพราะตอนนี้เขารู้ซึ้งแล้วว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันปราศจากความรักโดยสิ้นเชิง เธอไม่ได้จริงใจ ระหว่างเรานั้นมันไม่เคยมีความหมายอะไรเลย นอกจากเพื่อบริษัทและเพื่อการทำลายคนที่แย่งทุกอย่างของเธอไป

แดนไตรผล็อยหลับไปตอนตีสามหลังจากทำเนื้อตัวของอีกฝ่ายมีรอยแดงเต็มไปทั่วตัว บัวหอมหันไปจ้องหน้าตาหล่อเหลาคมคายของคนที่นอนอยู่ข้างๆ ในใจเจ็บปวดกับความรู้สึกสับสนทั้งรักทั้งแค้น ยิ่งชังมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรักมากเท่านั้น นิ้วเรียวบางขยับไปนวดคลึงระหว่างคิ้วดกหนาที่กำลังขมวดคล้ายคนหลับกำลังเผชิญเรื่องตรึงเครียด ถ้าหากว่าตั้งแต่ต้นเขาไม่แย่งชิงบริษัทของเธอไป ทุกวันนี้ที่อยู่ด้วยกันคงเต็มไปด้วยความหอมหวานของความสุขล้นใจ

ร่างบางขยับพาร่างแดงระเรื่อของตนนั่งลงข้างเตียง กอดเข่าหนาวเหน็บหัวใจกับทุกอย่างที่ทำลงไปและถูกเขากระทำ ซุกหน้าร้องไห้ด้วยความเสียใจและเสียขวัญ...อย่างเงียบกริบ “บัวขอโทษพี่ตุ่น บัวขอโทษ ฮือ บัวขอโทษพี่ตุ่น ยกโทษให้บัวด้วย ฮือ....ฮือ ยกโทษให้บัวด้วยนะคะ บัวรักพี่แต่ทำไมพี่ถึงต้องหักหลังกันด้วย” ได้แค่พูดในใจอย่างอัดอั้นจุกอก เขารู้ทุกอย่างว่าเธอกำลังทำอะไรและมีแผนจะทำอะไร แต่ยอมปิดตาข้างเดียวเพราะรักและเชื่อว่าเธอรักเขา ทั้งๆที่โชคดีได้รับความรักจากเขาอย่างมากมาย ความแค้นและโกรธเคืองโง่เขลาทำให้ทำลายความรู้สึกของคนที่รักและหวังดีต่อเธออย่างสุดหัวใจ เหยียบย่ำความรักที่เขามีให้อย่างไร้ค่า