14

“มันก็อร่อยพอๆกับที่คุณกินจากฉันกับตุ่นแหละค่ะ” เถียงกลับหวังจะให้เขาโกรธจนเต้นเหมือนเธอบ้าง จ้องตาประสานกันร้อนแรงแผดเผา ทีเขายังไปมาหาสู่และติดต่อกับบัวหอมได้และเธอยังไม่ได้คิดอกุศลแบบนั้น แล้วทำไมเธอจะติดต่อกับแดนไตรไม่ได้ ในเมื่อเธอกับเพื่อนคนนี้สนิทกันมากกว่าสิบปี “ฉันรักตุ่นและสนิทสนมกับเขามาเป็นสิบปี นานเสียยิ่งกว่าจะรู้ว่ามีคนอย่างคุณอยู่บนโลกใบนี้เสียอีก” หวังจะให้เขาเจ็บแสบบ้างแต่นั่นมันเหมือนดาบสองคมที่จะย้อนกลับมาทำร้ายเธอทีหลัง

“รีน” เสียงเข้มข้นเรียกชื่อหญิงสาว เป็นการปรามว่าเธอดูถูกผู้ชายอย่างเขามากเกินไป จนลืมตัวไปว่า ตนนั้นก็ดูถูกเธอด้วยประโยคความหมายเดียวกัน แต่แค่เปลี่ยนรูปประโยคเท่านั้น แต่อย่างว่า ด้านตัวเองมักสว่างเสมอ

“เรียกทำไมคะ กลัวจะลืมชื่อเมียตีทะเบียนคนนี้เหรอ ฮึ! ฉันเคยเชื่อมาตลอดว่าให้ฟังและทำตามสิ่งที่แม่เตือนฉันอยู่ซ้ำๆ แต่พอฉันทำตามแม่เรื่องแต่งงานกับคนอย่างคุณ!” พูดถึงตรงนี้ก็ได้แต่เงียบ จุกอกพูดไม่ออก ส่งได้แค่สายตาอ้างว้างผิดหวัง เหยียดหยามในความโง่เขลาของตัวเอง

“โอ้ย!” ร่างบางถูกจับกระชากเข้ามาเผชิญหน้า สายตาจัดจ้าก้มเข้ามาใกล้ คาดคั้นให้เธอปริปากพูดต่อ หรือทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่การกัดฟันกรอดคล้ายหยามเขาเช่นนี้

“คนอย่างผม? ทำไม ผมทำไม!” ทั้งถามทั้งขู่ แต่อาจารย์สาวไม่เกรงใดๆทั้งสิ้น คนอย่างนพพล อันตรายแค่ความเจ้าชู้

“คนที่เห็นฉันเป็นแค่หมากในกระดาน หยิบจับไปนู่นนี่เพื่อเก็บเบี้ยให้คุณ วันที่คุณชนะแดนไตร ก็ยกย่องเชิดชูให้ฉันหัวใจพองโตว่าตัวเองสำคัญ แต่พอคุณแพ้ กลับทำพาลใส่ฉัน โทษที่ฉันเป็นเพื่อนเขาโทษว่าฉันขายผัวให้เพื่อน ซ้ำยังมีหน้ามายัดเยียดข้อแลกเปลี่ยนที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ข้อแลกเปลี่ยนว่าฉันเป็นชู้กับเพื่อน!” หญิงสาวระบายความอัดอั้นตลอดสองเดือนหลังแต่งงาน ให้กับคนเป็นสามีฟัง คนกลางอย่างเธอลำบากใจ ทางนั้นก็เพื่อนสนิทเป็นสิบปี ทางนี้ก็สามีแม่หามาให้ ภาพความอ่อนโยนและความรักที่มีชีวิตชีวาที่นพพลเฝ้าทะนุถนอมสลับฉากกับภาพเขาที่เย็นชาปากร้ายจนปวดเธอปวดหัว

“ก็มันจริง! ทำไม คุยกันมาเป็นสิบๆปี กิ๊กกั๊กกันมาเป็นสิบๆปี ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่ผัว แล้วมันเป็นพ่อคุณหรือไงถึงได้เข้าออกบ้านมันเสียคล่องแคล่วขนาดนั้น!”

“คุณเบล!” กรีดเสียงใส่สามีจนเสียงแหบเสียงพร่า นี่สินะความคิดของเขา มันช่างต่ำตม “ปล่อยฉัน!” เริ่มดิ้นหนีความน่าขยะแขยง อ้อมกอดสามีที่เธอพยายามเปิดใจจนช่วงหนึ่งพบว่ามันให้รู้สึกน่าไว้วางใจและอบอุ่น ตอนนี้มันเหมือนมีดแหลมขมที่ทิ่มแทงให้เธอพลัดตกลงไปในหุบเหวของความสิ้นหวัง เธอสู้อุตส่าห์หักใจจากแดนไตรเพื่อมารักเขา ตอนนี้ชักจะไม่แน่ใจว่ามันจะคุ้มค่ากันไหม คนที่คิดว่าตัวเองเก่งอย่างเธอ ไม่เคยเรียนรู้เลยว่าเวลาผิดหวังหรือเจอปัญหาชีวิตจะต้องแก้ยังไง โดยเฉพาะปัญหาถูกสามีด่าทอเหยียดหยามเกียรติแบบนี้  

“คุณดูถูกฉันมากเกินไปแล้ว มันมากเกินไป” สะบัดตัวจนหลุดก่อนจะวิ่งไปขึ้นห้อง ปิดประตูล็อคและทรุดลงร้องไห้ข้างเตียง หมดแรงแม้กระทั้งลากสังขารขึ้นที่นอนนุ่ม

ปังๆๆๆๆๆ เสียงรัวเคาะประตูตามหลัง จนคนที่นั่งอยู่ในห้องต้องเอามืออุดหู

“รีน เปิดประตูก่อน เปิดเดี๋ยวนี้!” เขายังคุยไม่รู้เรื่อง เขายังไม่หายโกรธที่เธอบังอาจคบชู้สู่ชายกับคนที่เป็นศัตรูทางธุรกิจกับเขาและในทุกๆด้าน

“ไป ฮื้อ ไปให้พ้น ฮึกๆ คนใจร้าย ไปให้พ้น” ร้องไห้กระเซอะกระเซิง ผิดหวังในความคิดของคนอย่างนพพลเสียยิ่งกว่าอะไร

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้รีน เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง” สิรินนภาไม่สนใจที่จะฟังในคำของเขา ยิ่งคุยกับเขานั่นแหละยิ่งไม่รู้เรื่อง บางทีการถอยออกมาจากปัญหา อาจจะดีกว่าการเผชิญหน้าแบบมีแต่ปะทะทางอารมณ์

“รีนไม่คุย ไม่เอาอะไรทั้งนั้น!” จะปริญญาเอก หรือจะประถมหนึ่ง เวลาโกรธ เวลาโมโห ก็ไม่ยอมฟังใครเหมือนกัน หญิงสาวร้องไห้โฮอย่างไม่เอาไหน

“รีน!” นึกขึ้นได้ว่ากุญแจสำรองอยู่ในลิ้นชักของห้องเก็บของ ร่างสูงรีบก้าวอาดๆไปที่ห้องเก็บของ ค้นหามันอยู่ไม่นานก่อนจะรีบวิ่งขึ้นมาบนห้อง รีบไขประตูและเข้าไป นพพลส่งสายตาดุดันโมโหไปที่ภรรยาสาว ส่วนรายนั้นเอาแต่ทรุดตัวนั่งร้องไห้งอแงไม่ผิดกับเด็กประถมที่ถูกรุ่นพี่กลั่นแกล้ง เนื้อตัวสั่นเทาต่อความผิดหวังรุนแรงที่ถูกสามีลงทัณฑ์ด้วยน้ำคำเลวร้าย

“กล้ามากนะรีนที่หนีขึ้นห้องทั้งที่ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง” สาวเท้าเร็วๆเข้าหาก่อนจะคว้าร่างบางติดมือขึ้นมาเผชิญหน้ากัน แต่พอได้เห็นใบหน้ายับๆช้ำด้วยน้ำตา โทสะที่ครอบหัวอยู่กลับจากหายไปกว่าครึ่ง ปากสวยหวานยามนี้บวมเป่งด้วยรอยฟัน เจ้าตัวคงกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อข่มความโกรธสุดชีวิต ใบหน้า ดวงตาแดงเห่อ ร่ำร้องที่ไม่ได้รับความยุติธรรมจากเขา ผู้เป็นสามี แต่มันจะมีประโยชน์อะไรที่จะแก้ตัว เพราะเขาเห็นเธออยู่กับแดนไตรกับตาเนื้อของตัวเอง แต่ถ้าคนทำผิดจริง จะร้องไห้ด้วยความเหนื่อยอกเหนื่อยใจ หรือจะมีท่าทีเจ็บใจที่ถูกตำหนิแบบนี้เหรอ มันคล้ายว่าเธอถูกตำหนิในสิ่งที่ไม่ผิด แต่ก็ไม่มีโอกาสเถียง ตกลงแล้วมันคือวิชามารยาหรือคืออะไรกันแน่สำหรับสิรินนภา

“เราอย่าพึ่งคุยกันเลยนะ อย่าพึ่งพูดอะไรแบบนั้นเลย เรากำลังโกรธกัน คำพูดร้ายๆมันจะทำลายทุกอย่าง” อาจารย์สาวพยายามเว้าวอนให้เขายุติคำร้ายที่จะทำลายความรู้สึกเธอ มันคงเกินจะรับไหวแล้ว

น่าสงสาร คือนิยามเดียวที่เขามีต่อเธอ มือแกร่งปล่อยร่างบางออกจากอุ้งมือโดยอัตโนมัติ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้นยามเมื่อปะทะสายตากันอีกหน คำด่าทุกอย่างกลืนกลับมาด่าตัวเอง ชายหนุ่มหันหลังจัดการความรู้สึกของตน รู้ตัวแล้วว่าทำให้ภรรยาตัวเองเสียใจ จากน้ำคำชั่วช้าของตัวเอง ก็คนมันเคยเจ้าชู้มาก่อน และเวลาที่เขาจะตีตัวออกห่างจากใคร หรือคบซ้ำคบซ้อนก็มักจะมีลักษณะเหมือนที่สิรินนภาทำอยู่ มันระแวงไปหมด ระแวงว่าจะเสียเธอไปให้ใคร โดยเฉพาะไอ้คนนั้นมันคือ ไอ้แดนไตร

“ผมไม่ชอบที่คุณไปมาหาสู่ผู้ชายคนอื่นโดยเฉพาะไอ้ตุ่นที่นอกเหนือจากคำสั่งของผม สำหรับผมมันเหมือนถูกหยามหน้า” แก้ตัวหรือแก้สถานการณ์โดยการสุมไฟเข้ามาอีก หมาป่าใจแข็งและเห็นผู้หญิงทุกคนเป็นเหยื่อเสมอปากหนัก ไม่ยอมเอ่ยคำขอโทษทั้งๆเป็นคำที่หญิงสาวต้องการฟังมากที่สุด

สิรินนภานิ่งไป ก่อนจะหาเสียงที่ตกร่องของตนจนพบ “คุณแต่งงานกับรีนเพื่ออะไรคะคุณเบล ขอถามจริงๆเถอะ แต่งกับรีนไว้คอยบอกความคืบหน้าเรื่องตุ่นกับคุณบัวหอมเท่านั้นเหรอ” เริ่มต่อจิ๊กซอในหัวอย่างชาญฉลาด “ตอบรีนหน่อยสิคะว่าคุณแต่งงานกับรีนเพื่ออะไรกันแน่ ตั้งแต่ที่เราแต่งงานกันคุณก็เฝ้าถามและตามคิดความคืบหน้าของตุ่นและเมียของเขาจากรีนตลอดเวลาเลย” ถามอีกครั้งกับสิ่งที่ยังไม่ได้คำตอบ

นพพลยืนจ้องตาอีกฝ่ายเงียบๆ นัยน์ตาสีนิลลึกลับเกินกว่าที่ใครจะอ่านได้ ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะยกยิ้มขึ้นข้างหนึ่ง หมาป่าเจ้าเล่ห์ยังคงเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์เช่นเดิม

“คุณเป็นคนฉลาดนะรีน คุณรู้แต่แรกแล้วว่าทำไมผมถึงแต่งงานกับคุณทั้งที่เป็นการคลุมถุงชนแบบโบราณ คุณรู้แต่แรกว่าผมกับนายแดนไตรไม่ถูกกันและเป็นคู่แข่งกัน คนรู้แต่แรกแล้วว่าผมแต่งงานกับคุณเพื่ออะไร แต่คุณก็เป็นคนเลือกที่จะให้ผมถอนคุณจากหลุมรักนี้เองไม่ใช่เหรอ สิรินนภา” เขาพูดถูกทุกอย่าง เธอต้องการใช้การแต่งงานครั้งนี้เพื่อให้ลืมรักที่ไม่สมหวังก็เท่ากับยินยอมให้เขาใช้เธอสืบทราบข่าวความเคลื่อนไหวของศัตรูธุรกิจ เป็นการแลกเปลี่ยนกัน

“ทำไม....” ทำกับฉันแบบนี้คิดว่าฉันไม่รู้สึกเจ็บปวดกับอะไรหรือยังไง? คำถามนี้ได้แต่เก็บกลืนลงสู่เบื้องลึก ไม่ต้องการรับฟังคำตอบเท่าไหร่นัก กลัวรับไม่ได้

“คุณเป็นคนฉลาด คุณเข้าใจกฎของการแลกเปลี่ยนนี้ดี” นพพลพูดเป็นเรื่องปรกติ เขาไม่เคยเห็นค่าของผู้หญิงคนไหนอยู่แล้ว โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้เริ่มต้นจากความรัก ระยะเวลาสั้นๆที่ใช้ชีวิตร่วมกันมันไม่ได้ลึกซึ้งตรึงใจอะไรนักหนา แต่เว้นไว้แค่อย่าริอาจหยามน้ำหน้าเขาโดยการเป็นชู้กับแดนไตร แค่นั้นก็พอ

หญิงสาวหมดแรงต้องรีบนั่งลงที่เตียง ชีวิตของเธอกลายเป็นหมากตัวหนึ่งในการกลั่นแกล้งและชิงไหวชิงพริบของพวกนักธุรกิจ เป็นอีกครั้งที่เอาหัวใจมาทิ้งอีกหนอย่างชัดเจน ชีวิตคู่ต่อจากนี้จะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน ผู้ชายอย่างนพพลมีอะไรให้เธอประหลาดใจอยู่เสมอโดยเฉพาะอาการคล้ายไบโพล่าของเขา

“ทำไมล่ะรีน ไม่เอาหน่าอย่างอแงกับผม ผมก็ดูแลคุณอย่างดี ให้เกียรติ ให้ทะเบียนสมรสแล้วก็ชัดเจนว่าตัดเรื่องเจ้าชู้ออกไปแล้ว ผมก็แค่ขอข้อแลกเปลี่ยนจากคุณนิดหน่อย แค่อย่ามีชู้เป็นไอ้แดนไตรแล้วก็ขอให้คุณคอยบอกข่าวคราวการซื้อขายหุ้นจากมันแค่นั้นเอง” ยักไหล่พูดง่ายๆ ไม่ได้มองว่าเป็นเรื่องเอาเปรียบฝ่ายหญิงเพราะเขามองว่าการยอมจดทะเบียนสมรส จัดงานแต่งงานใหญ่โตกับอาจารย์สาวธรรมดาๆที่ไม่ได้คบหาดูกันมาก่อนแต่เพราะเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ ถือว่าให้เกียรติเธอมากเกินพอแล้ว ทั้งๆที่เขาหาเมียได้ดี เก่งและสวยกว่านี้

“นี่เหรอเกียรติที่ฉันควรได้รับจากสามี คนที่ไม่ได้มีใจเสน่หา ไม่ได้ให้ความเคารพในฐานะภรรยา แต่มองฉันเป็นเครื่องจักรตัวหนึ่งที่เป็นส่วนหนึ่งในการผลิตความสำเร็จให้คุณ” คร่ำครวญด้วยความผิดหวังรุนแรง เหนืออื่นใด ผิดหวังในตัวเองที่เชื่อใจใครง่ายๆทั้งๆที่สามารถคิดให้รอบครอบได้กว่านี้

ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ต่อความยาวสาวความยืด ถ้าหากจะให้พูดเขาพูดแรงเดี๋ยวสิรินนภาจะสติแตกมากกว่า มันน่ารำคาญจะแย่ “ใจเย็นก่อนนะคุณรีน” เพื่อตัดจบปัญหาจึงค่อยๆพูด ปีศาจการเงินเปลี่ยนท่าทีใหม่เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายโวยวาย ถึงอย่างไรก็ยังต้องใช้ประโยชน์จากเธออยู่ สู้ลงทุนแต่งงานแล้วก็ถือว่าเอาชนะแดนไตรมันได้หนหนึ่ง ยังต้องใช้เธอไปเป็นไส้ศึกตัดขาธุรกิจไปเรื่อยๆเสียก่อน นิ้วเรียวยกขึ้นทาบทับกรีดน้ำตาออกจากแก้มใสของอีกฝ่าย “ผมใจร้อนเองถึงพูดไม่ดีแบบนั้น ผมรู้ตัวว่าทำให้คุณโกรธ ขอโทษนะอย่าโกรธผมเลยนะ” เปลี่ยนท่าทีใหม่จนตั้งรับไม่ทัน เขารู้ดีว่าสำหรับคนเป็นคู่ชีวิตกัน จะก้าวเดินไปในหนทางข้างหน้าด้วยกันอะไรมันจะไปสำคัญเท่ารู้จักขอโทษกันและนั่นทำให้นพพลยิ่งอ่านเธอออก เธอชอบผู้ชายที่เป็นคนอ่อนโยน ใจเย็นและรู้จักเห็นใจคนอื่น ซึ่งเป็นผู้ชายในแบบที่เธอชอบ ผู้ชายที่เหมือนแดนไตร “ดูสิเนี่ยหน้าสวยๆบวมหมดเลย อย่าร้องไห้เลยนะครับ” จมูกโด่งโน้มเข้ามาหอมแก้มนวลแดงที่ยังคงชื้นน้ำตา “คนสวยของผมไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก” แต่พออยู่ด้านหลังกลับยิ้มกระหยิ่มที่สามารถควบคุมเกมหมาป่าล่าเนื้อนี้ได้สำเร็จลุล่วงอย่างงาม