LOGINShare
บทที่ 8 - ตั้งใจ
Last Updated:
2024-12-25 16:48:52เสน่หามนตรา
บทที่ 8 - ตั้งใจ
เชคฮ บราฮิมรับตัวม่านฟ้าที่ไร้เรี่ยวแรงจะยืน ยกอุ้มตัวสาวขึ้นแนบอกก่อนจะพาเดินไปแล้ววางเธอนั่งนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหรูขลิบทอง ท่ามกลางอาหารมากมายละลานตา เวลานี้เธอควรทานอาหารได้แล้ว
...ท่ามกลางบรรยากาศที่สว่างไสวด้วยแสงเทียนสีนวล บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารหลากหลายเมนู ใบหน้าสวยเสลาเมื่อกระทบกับเสียงเทียนช่างดูตราตรึง น่าค้นหาสายตาคมของเชคฮ บราฮิมจ้องมองอย่างไม่ลดละท่ามกลางความเงียบไร้เสียงสนทนา ม่านฟ้าที่ต้องจำยอมทานมื้อเย็นกับเชคฮบราฮิมผู้สูงศักดิ์ด้วยเม็ดเงินจำนวนมากสำหรับเธอที่เขาเสนอให้นอกจากค่าเสียเวลาต่อนาทีแล้ว เธอยังได้อีกหนึ่งหมื่นดอลล่าตามที่เชคฮ บราฮิมเสนอ...
"อาหารถูกปากไหม" เชคฮบราฮิมเอ่ยถามเมื่อนานแล้วบนโต๊ะอาหารมีแต่ความเงียบสงัด
"ค่ะ" คำตอบแสนสั้นแต่รับรู้ได้ ม่านฟ้าตอบแค่นั้นและหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้ามันตอกย้ำว่าศักดิ์ศรีและความสาวของเธอ ถูกพังทลายลงด้วยฝีมือผู้ชายตรงหน้า เธอโกรธ!
"อยากได้อะไรเพิ่มไหม" เชคฮ บราฮิม สรรค์หาคำถามอีกครั้ง เมื่อม่านฟ้าเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาตักข้าวเข้าปากอย่างเดียว โดยไม่สนใจเหลียวมองเขาเลยสักนิด
"ไม่ค่ะ" เสียงนิ่งเย็นชาดั่งคนไร้ความรู้สึกตอบกลับ เธอไม่แม้จะชายตามองเจ้าของเสียงสักนิด ด้วยในใจนั้นนึกเคืองโกรธ ที่เขาล้วงละเมิดเธอแม้นเธอนั้นร้องปรามเพียงใด...เธออยากรีบกินรีบเสร็จ อยากหลุดพ้นจากที่นี่ ที่เป็นสถานที่ย่ำยีกายของเธอ...
ไม่มีแม้คำขอโทษขอโพยหรือคำแก้ต่างใด ๆ สักคำหลุดจากปากเชคฮ บราฮิม เขายังคงเงียบปาก มีเพียงสายตาคมเท่านั้นที่มองมายังม่านฟ้าที่ใบหน้าบูดบึ้ง ใช่! เธอเคืองชายคนนี้ที่เอาแต่ย่ำยีเพียงพบเจอกันแค่วันแรก
"ม่านฟ้า...ผม"
เคร้ง~~~ เสียงช้อนกระทบกับจานกระเบื้องสีทองจนเกิดเสียงดัง ร่างบางลุกพรวดจากเก้าอี้หรูทันทีเมื่อคิดว่าการทานอาหารมื้อนี้นั้นควรสิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้
"ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ค่ะ" เสียงนิ่งเอ่ยบอกพร้อมจ้องหน้าเชคฮ บราฮิม ด้วยแววตาเกรี้ยวกราด ภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมามันตราติดในใจเธออย่างไม่อาจลบเลือน เธอไม่อาจทานทนอยู่ตรงนี้ต่อไปได้ เรียวขาสวยจึงก้าวออกมาอย่างไม่มีคำร่ำลาอื่นใดนอกเหนือจากนี้
"ม่านฟ้า เดี๋ยว!..." เสียงเข้มแผดดัง ขายาวก้าวไวและฉุดรั้งเขียวเรียวเล็กไว้ แต่กลับถูกม่านฟ้าสะบัดออกจนหลุดพ้น
"อย่ามายุ่งกับฉัน!" ดวงตาคมที่แทบลุกเป็นไฟแหงนมองสบตาคนตัวสูงโดยไม่นึกกลัวแม้แต่น้อย
"ม่านฟ้า...สิ่งที่ผมทำไปผมรู้ว่าผิด แต่ผมจะไม่ขอโทษ"
"สารเลว!" เพี๊ยะ!!...ใบหน้าคมเข้มหันควับไปตามแรงฝ่ามือที่กระแทกใบหน้าจนแสบร้อน ก่อนจะหันมาประจันหน้าสบสายตากับม่านฟ้า เธอคือผู้หญิงคนแรกที่กล้าตบหน้าเขาแต่ก็ไม่ได้เคือโกรธ ผู้หญิงไทยรักในศักดิ์ศรี อันนี้เขารู้ดีแต่ก็ไม่อาจห้ามการกระทำของตัวเองได้ เมื่อในใจนั้นมันต้องการเธอ
"....เพราะผมตั้งใจให้คุณมีผมในความทรงจำ...คุณจะไม่มีวันลืมผม"
"ฉันจำคุณแน่! บราฮิม" เสียงแหลมแผดดั่งกระหึ่มด้วยความโกรธ เธอจ้องหน้าเชคฮ บราฮิมอย่างเอาเรื่อง โดยไร้ความเกรงกลัว "อย่าได้เจอกันอีก!"
...ขาเรียวเดินฉับออกจากห้องใหญ่หรูหราโดยไม่เหลียวหลังมอง เธอโกรธเขา เธอเสียใจที่เขาล่วงเกินเธอ และโกรธตัวเองที่ไม่มีแรงพอที่จะฝืนและขัดขืน
"ผู้ชายสารเลว...อย่าได้เชื่อกันอีกเลย อี๋อี๋" เมื่อเดินออกมาไกลจากห้องนั้น สองขาเรียวก็หยุดชะงักงันทันทีเมื่อภาพเหตุการณ์มันย้อนวนเข้ามาในสมอง มือบางถูไถริมฝีปากอย่างนึกรังเกียจกับสิ่งที่เชคฮ บราฮิมทำไว้กับเธอ
(คุณม่านฟ้า) เสียงหนึ่งเรียกชื่อดังขึ้นจากด้านหลังจนต้องหันกลับไปมองให้รู้ว่าใครเป็นเจ้าของเสียง
"คุณครรชิต...มีอะไรหรือเปล่าคะ" ม่านฟ้าเอ่ยถามทันทีเมื่อครรชิตเดินมาหยุดตรงหน้า
"ไม่มีอะไรครับแค่ผมไม่เห็นคุณม่านฟ้าไปทานมื้อเย็น...ไม่สบายหรือเปล่า" ครรชิตถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
"เปล่าค่ะ พอดีฉันไม่หิวเลยไปเดินเล่น"
((จะหิวได้ยังไง ในเมื่อเธอเพิ่งทานเสร็จ))
Related chapters
เสน่หามนตรา บทที่ 9 - มารหัวใจ
เสน่หามนตราบทที่ 9 - มารหัวใจเมื่อเสียงปริศนาภาษาอังกฤษดังขึ้นทั้งม่านฟ้าและครรชิต จึงเบนสายตาไปยังเจ้าของเสียง ชายหนุ่มรูปร่างสูง กำยำล่ำสัน ในชุดสูทสีเข้มกำลังเดินมุ่งตรงมาประชิดในการสนทนาของคนทั้งสอง พร้อมกับคนสนิทอย่างราชิตที่ติดสอยห้อยตามตูดมาไม่ห่างกาย "คุณม่านฟ้ารู้จักเขาเหรอครับ"("ไม่ค่ะ/รู้") ม่านฟ้าและบราฮิมพูดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดแนะ"ฉันไม่รู้จักเขาค่ะ" ม่านฟ้าตอบปฏิเสธโดยไม่มองหน้าเชคฮ บราฮิมสักนิด"ทำไมจะไม่รู้...เมื่อกี้เรายังทานข้าวด้วยกัน" เชคฮ บราฮิมสวนขึ้นทันที และเขาก็รู้ว่าตอนนี้ม่านฟ้านั้นโกรธและไม่พอใจเขาอยู่ และที่ตามมาก็หวังจะมาดูให้แน่ใจว่าเธอถึงห้องพักอย่างปลอดภัย แต่ไหนเลยถึงมาเจอม่านฟ้ากับชายที่คนนี้ จึงทำให้เขานั้นต้องแสดงตัว"นี่คุณ!" ม่านฟ้าแผดเสียงดังใส่อย่างเหลืออดใส่เชคฮ บราฮิม ที่ยืนหน้านิ่งมองไปที่ครรชิตอย่างไม่วางตา"ก็จริง ผมพูดผิดตรงไหน" เชคฮ บราฮิมยังคงพูดต่อโดยเจตนานั้นไม่ได้อยากทำให้ม่านฟ้าโกรธ เขาแค่ต้องการเเสดงตัวให้ครรชิตรู้เท่านั้น...คนฉลาดอย่างเขามีหรือจะมองครรชิตไม่ออกว่าคิดยังไงกับม่านฟ้า ผีเห็นผีเท่านั้นถึงจะเข้าใจ...ครรชิตที
Last Updated : 2024-12-25เสน่หามนตรา บทที่ 10 - อย่า !
เสน่หามนตราบทที่ 10 - อย่า!"อย่าทำให้ผมโกรธ" เสียงเข้มทรงพลังร่างกายกำยำ สูงโปร่ง สัดส่วนล่ำสัน ยืนจ้องมองม่านฟ้าอย่างควบคุมอารมณ์"คุณมันบ้า!" ม่านฟ้าหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงบนเตียง พร้อมชี้หน้าด่าเชคฮ บราฮิม อย่างไร้ความหวาดกลัวจากที่ก่อนหน้าแน่นิ่งไปชั่วขณะ"คุณกล้าส่งยิ้มให้ชายอื่นที่ไม่ใช่ผม""แล้วมีสิทธิ์อะไรมาห้าม เราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน!""ต้องเกี่ยวข้องใช่ไหม ผมถึงจะมีสิทธิ์!""หมายความว่าไง...ยะ อย่าเข้ามานะ" ม่านฟ้าแผดเสียงดังลั่นเมื่อเริ่มเห็นความผิดปกติของชายหนุ่ม จนต้องรีบกระโดดลงจากเตียงกรูถอยหลังไปอีกฝั่ง เชคฮ บราฮิม ค่อย ๆ ก้าวขาขยับเข้าไปใกล้ ดวงตาคมเข้มจ้องมองม่านฟ้าอย่างไม่ละสายตา เขากำลังโกรธและไม่พอใจที่รอยยิ้มใสๆ ของม่านฟ้ามีให้กับชายอื่นทั้งที่มันควรเป็นเขา ที่ต้องได้รับมันแต่เพียงผู้เดียว"อยากได้สิทธิ์...ผมจะมอบสิทธิ์นั้นให้คุณเอง!" เชคฮ บราฮิมปรี่ประชิดตัวม่านฟ้าเร็วไว ร่างกายใหญ่กำยำกำลังโอบรัดร่างบางจนแทบไม่มีช่องว่างให้ไหวติง"อ๊าย!!...ปล่อยนะ ทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้...อื้อ ปล่อย!...อื้อ อื้ม" ดวงตาสีนิลเบิกกว้างเมื่อถูกรุกล้ำบดจูบด้วยเรียวปากหนา ล
Last Updated : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 11- ห่วง
เสน่หามนตราบทที่ 11 - ห่วง"อย่า~~~ขอร้อง~~~อย่าทำ ปล่อยฉัน" เสียบแหบพร่า คำพูดที่แสนเบาหวิว คนในอ้อมกอดคนตัวใหญ่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง มีเพียงแรงสั่นเล็ก ๆ จนทำให้ เชคฮ บราฮิม ต้องลืมตาตื่นในยามรุ่ง...อีกทั้งอุณหภูมิในกายของม่านฟ้ายังสูงผิดปกติ"ม่านฟ้า" เชคฮ บราฮิม ขยับกายออกห่างแต่ยังกอดม่านฟ้าไว้หลวม ๆ"หนาว~~~" เสียงละเมอสั่นสะท้านอีกครั้ง ร่างกายสั่นเทาในอ้อมกอดอุ่น ยังไม่บรรเทาความหนาวเหน็บให้ม่านฟ้าได้"ม่านฟ้า...คุณเป็นอะไร" เสียงเรียกหวังจะปลุกให้เธอนั้นรู้สึกตัว "ตัวร้อนนี่! " ทันทีที่สัมผัสผิวกายสาวก็รับรู้ได้ว่าเธอนั้นมีไข้ เชคฮ บราฮิม ตกใจเป็นอย่างมากรีบดิ่งลงจากเตียงนอนทันที เพื่อหาเสื้อผ้ามาห่อหุ้มคนป่วยที่นอนหนาวสั่นด้วยเสื้อเชิ๊ตตัวใหญ่ของเขาเองก่อนที่ เชคฮ บราฮิม คว้าโทรศัพท์ต่อสายหาคนสนิทเพื่อหวังขอความช่วยเหลือ"ราชิต...เตรียมรถเราจะไปโรงพยาบาล" เสียงเข้มเรียกคนสนิทดังลั่นผ่านเครื่องมือสื่อสาร เขาร้อนใจ!"ครับนายท่าน" ราชิตตอบรับคำสั่งทันทีอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ด้วยความจงรักภักดีที่มีต่อนายเหนือหัว ราชิตพร้อมสนองให้ตามต้องการแม้เรื่องเล็กน้อยคนตัวเล็กถูกอุ้มไปยังป
Last Updated : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 12 - ขอโทษ
เสน่หามนตราบทที่ 12 - ขอโทษ...หญิงร่างเล็กถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในเวลาต่อมา ใบหน้าสวยเสลาซีดเซียวด้วยพิษไข้ นอนหลับตาพริ้มสนิทพร้อมหลังมือที่เสียบสายน้ำเกลือ และตอนนี้มีชายร่างใหญ่กำยำนั่งเฝ้าไม่ห่างกาย ด้วยห่วงใยม่านฟ้าและรู้สึกผิดทันทีที่เธอต้องเจ็บป่วยเพราะเขา...ก็แค่หัวใจเจ้าปัญหามันอยากครอบครองเธอ จนต้องเผลอตัวและลืมการควบคุมสติไป"ขอโทษ" มือหนากอบกุมมือบางข้างที่ไร้สายน้ำเกลือแนบแก้มอย่างอ่อนโยน สายตาคมมองไปยังใบหน้าเนียนใสที่ซีดเซียว พร้อมเอ่ยคำขอโทษอย่างนุ่มนวลด้วยใจจริงและสำนึกผิด ไม่ว่าม่านฟ้าจะได้ยินมันหรือไม่ก็ตาม"ท่านครับ" เสียงราชิตคนสนิทเอ่ยเรียกจน เชคฮ บราฮิม ต้องละสายตาขึ้นมองแต่ไม่ปล่อยมือบางนั้นให้ออกห่าง"มีอะไร""ท่านผู้นำให้ท่านติดต่อกลับด้วยครับ" ราชิตบอกถึงเหตุผล"อืม" เชคฮ บราฮิม ตอบรับสั้นๆ พร้อมพยักหน้ารับรู้หน้าที่อันควรทำลำดับต่อไป"อย่าห่วงคุณม่านฟ้าเลยครับ เธอปลอดภัยแล้ว" ราชิตเมื่อเห็นใบหน้านายเหนือหัวที่ดูกังวลใจ จึงเอ่ยปลอบอย่างให้กำลังใจ"ราชิต...ม่านฟ้าป่วยเพราะเรา" เสียงเศร้าเอ่ยบอกอย่างอยากระบาย เมื่อด้านดีในใจนั้นสั่งการ"แล้วทำไมท่านถึงทำล่ะครั
Last Updated : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 13 - พยายาม
เสน่หามนตราบทที่ 13 - พยายามเข้าสู่วันที่สองกับการที่ม่านฟ้านอนอยู่โรงพยาบาล เธอมีอาการดีขึ้นและฟื้นจากพิษไข้แล้ว...แต่สิ่งที่แปลกและเปลี่ยนไป คือ ความนิ่งเงียบ ม่านฟ้าเงียบปากสนิท ดวงตาคมฉายแววนิ่งเรียบ ไม่ปริปากพูดอะไรกับใครนอกจากหมอที่ถามอาการป่วย"คุณเป็นยังไงบ้าง" คำถามเดิม ๆ ที่เชคฮ บราฮิม ถามไถ่เรื่อยมา".........." แต่สิ่งที่ได้ย้อนคืนคือแววตาเฉยชาของม่านฟ้าเท่านั้น"หิวไหม? " แม้ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ เชคฮ บราฮิม ก็ยังมีความพยายามที่จะพูดคุยกับม่านฟ้าต่อไป...หน้าที่อันพึงกระทำของเชคฮ บราฮิม ถูกสั่งให้เลื่อนออกไป ไม่ใช่ว่าไม่สำคัญแต่คนตรงหน้าก็สำคัญต่อจิตใจของ เชคฮ บราฮิม เช่นกัน"ท่านครับ" เสียงราชิตเอ่ยเรียกเมื่อเปิดประตูเข้ามา จนม่านฟ้าและเชคฮ บราฮิมหันไปมองยังผู้มาใหม่"มีอะไร" ราชิตส่งสายตาหานายเหนือหัว สื่อถึงเรื่องที่จะพูดต่อไปนี้นั้นสำคัญและไม่ต้องการให้ใครรับรู้"เดี๋ยวเราตามไป" เสียงบอกกล่าวเป็นอันรับรู้ระหว่างเจ้านายและเลขาคนสนิท ราชิตโค้งคำนับก่อนจะเดินจากไป"ม่านฟ้า...เดี๋ยวผมมานะ" คำพูดที่แสนนุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อนเปรยบอกออกไป แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบกลั
Last Updated : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 14 - ฮาฟีส
เสน่หามนตราบทที่ 14 - ฮาฟีสความคิดที่ราชิตเสนอให้ขอความช่วยเหลือจากอาฟียาและอธิบายจน เชคฮ บราฮิมนั้นเข้าใจและหมดห่วง เพื่อที่นายเหนือหัวจะได้คลายกังวลและยอมไปทำหน้าที่ของตนเอง แต่กว่านายเหนือหัวผู้แสนรั้นดื้อดึงจะยอมโอนอ่อนก็เล่นเอาราชิตนั้นน้ำลายแทบท่วมปากเลยทีเดียว"แน่ใจนะว่าอาฟียาจะทำได้สำเร็จน่ะราชิต" เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามราชิตอย่างนึกไม่มั่นใจว่าอาฟียาจะทำเรื่องนี้สำเร็จได้ เพราะเวลาแค่ไม่กี่วันจะทำให้ม่านฟ้าอยู่ต่ออย่างสมัครใจนั้นจะเป็นไปได้แค่ไหน"มั่นใจเถอะครับว่าคุณหนูอาฟียาต้องทำได้" ราชิตสร้างความมั่นอกมั่นใจให้ผู้เป็นนาย"ทำไมเรารู้สึกกังวล ไม่มั่นใจ" เชคฮ บราฮิม มองหน้าราชิตแล้วเอ่ยอย่างกังวล คิ้วเริ่มขมวดเป็นเลขแปด"ท่านคิดมากไป" ราชิตบอกกล่าวในสิ่งที่ เชคฮ บราฮิม กำลังกลัดกลุ้มกังวลอยู่ภายใน"ก็เราไม่ไว้ใจ" เชคฮ บราฮิม ตอบกลับและเอนแผ่นหลังพิงกับเบาะรถยนต์หรูหรา"อะไรที่ทำให้คิดแบบนั้น" ราชิตย้อนถามด้วยอยากรู้ว่านายเหนือหัวคิดยังไง ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความคืบหน้าเป็นเช่นไร อาฟียาอาจจะทำสำเร็จก็ได้"อาฟียาอายุยังน้อยนักและเด็กกว่าม่านฟ้าหลายปี...คำพูดแบบไหนที่จะทำ
Last Updated : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 15 - ปฏิเสธ ?
เสน่หามนตราบทที่ 15 - ปฏิเสธ?...คำเชิญชวนที่คู่ค้าบอกกล่าว ทำเอาเชคฮ บราฮิม ต้องตรองหนัก เมื่อความสำราญในแบบชายชาตรี มันคือการมีนารีเคล้าคลอเคลีย..."หรือท่านไม่อยากสังสรรค์กับเรา" ฮาฟีสย้อนถามเมื่อเชคฮ บราฮิมนั้นเงียบกริบอย่างคนกังวลใจ จนเขานั้นจับพิรุธได้"เปล่าครับ" เชคฮ บราฮิมรีบปฏิเสธเพราะไม่อยากให้ครั้งแรกของการพบเจอคู่ค้า ไม่เป็นที่พึงพอใจ"งั้นช้าอยู่ไย เรารีบไปกันเถอะ" ฮาฟีสเอ่ยชวน"ผมขอโทรศัพท์สักครู่" ใช่แล้วล่ะเขาจะโทรหาน้องสาวคนเดียวที่จะช่วยเหลือในเรื่องของม่านฟ้า เพราะการไปกับคู่ค้าคนใหม่อาจจะใช้เวลานานหรืออาจจะข้ามคืนด้วยความสำราญแบบชายชาตรีที่ฮาฟิสร้องขอ และเชคฮ บราฮิมก็ยากแท้ที่จะปฏิเสธ"ตามสบาย เราจะรอที่รถ" ฮาฟีสตอบกลับและชี้บอกที่หมายของการรอ"ครับ""อาฟียา...ม่านฟ้าเป็นยังไงบ้าง" เมื่อปลายรับกดรับ เชคฮ บราฮิมไม่รอให้อาฟียาได้มีโอกาสอ้าปากตอบรับ รีบเอ่ยถามทันที"น้องยังไปไม่ถึงที่หมาย" อาฟียาบอกกล่าวระหว่างเดินเท้าเข้าไปในตัวอาคารของโรงพยาบาลพร้อมหญิงติดตามสองคนไม่รวมคนคุ้มกัน"มัวทำอะไรอยู่ ทำไมล่าช้า ถ้าม่านฟ้าหนีไป จะทำยังไงเล่า" เชคฮ บราฮิม ร่ายยาวใส่ปลายสาย
Last Updated : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 16-ช่วยพี่ชาย
เสน่หามนตราบทที่ 16 - ช่วยพี่ชาย"คุณจะไปไหนคะ? " เสียงเล็กของหญิงสาวที่ม่านฟ้าไม่เคยเห็นมาก่อน ดังมาจากประตูห้องพักของโรงพยาบาล และเดินย่างกรายเข้ามาใกล้เมื่อเห็นม่านฟ้ากำลังจะลงจากเตียงโดยไม่ขอคำช่วยเหลือจากสาวรับใช้ที่ เชคฮ บราฮิม นั้นส่งมาดูแลในช่วงที่เขาไม่อยู่ด้วยภาระกิจอันพึงกระทำ...สาวรับใช้ทั้งสองที่คอยมองไม่ห่างสายตา แต่เมื่อม่านฟ้าส่งสายตาพิฆาตทั้งสองจึงถอยหลังร่นกลับไปตามเดิมแต่ก็ยังห่วงใยก็แต่ไม่กล้าขัดต่อสายตานั้น ยังคงคอยมองตลอดหากเธอคนนี้มีอันได้รับอันตรายไปเพียงเล็กน้อย เชคฮ บราฮิม คงลงโทษพวกเธอเป็นแน่ ด้วยคำสั่งที่เด็ดขาดก่อนจะออกไปปฏิบัติภาระกิจ...ห้ามให้นางได้รับอันตรายเด็ดขาด!"........." ม่านฟ้าได้แต่มองหน้าคนมาใหม่อย่างสงสัย ...เธอคือใคร? ...หญิงสาวรูปร่างสูงราวกับนางแบบในชุดยาวมิดชิดคลุมจนถึงตาตุ่มหรือที่เรียกว่าชุดอาบายะห์ ใบหน้าขาวเนียนละเอียด หน้าตาจิ้มลิ้ม...หลายวันแล้วที่ม่านฟ้าไม่เจอหน้า เชคฮ บราฮิม ความรู้สึกในใจมันแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก เหมือนมันขาดหายอะไรบางอย่างไป...ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้นะ!?"ฉันมาตามคำสั่งค่ะคุณม่านฟ้า...ฉันชื่ออาฟียา" หญิงมาใหม่แนะนำ
Last Updated : 2025-03-11
Latest chapter
เสน่หามนตรา จบบริบูรณ์
“ดรูฟ ฮือ ๆ” ม่านฟ้าที่เห็นใบหน้าของบุตรชาย วิ่งกรูเข้าหาสามีทันทีเมื่อพบเจอ ความดีใจที่มากมายยิ่งกว่าสิ่งใดเมื่อบุตรชายนั้นปลอดภัยกลับมา “ฮือ ลูกแม่” ม่านฟ้ากอดบุตรชายแนบกับอกแน่น จมูกดอมดมสูดความอ่อนของกลิ่นเด็กอย่างแสนรัก เชคฮ บราฮิม โอบกอดภรรยาที่รักและบุตรชายไว้ในอ้อมกอดใหญ่ พร้อมกับมือหนาที่ลูบหัวภรรยาอย่างปลอบโยน “ดรูฟปลอดภัย ไม่ต้องร้องนะ” เชคฮ บราฮิม พูดปลอบใจภรรยาที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ เมื่อบุตรชายนั้นหายตัวไป “ขอบคุณนะคะที่พาลูกของเรากลับมา” ม่านฟ้าเงยหน้ามองสามีที่ตอนนี้ดวงตาแดงก่ำ กลีบปากอวบจูบซับลงคางสากอย่างขอบคุณ ข่าวการกลับมาของทายาทตัวน้อยรับรู้ถึงปู่ย่าและอา ทุกคนล้วนดีใจเป็นรู้สึกโล่งอก เมื่อหลานชายและทายาทเพียงคนเดียวนั้นกลับมาอย่างปลอดภัย ทำให้ความร้อนใจของคนในครอบครัวและบริวารที่จงรักภักดีนั้นปลื้มใจ เพราะดรูฟที่เป็นที่รักของทุกคนในตระกูล เวลาผ่านไปความคับแค้นใจที่อานัสนั้นมีย่อมผ่อนปรนลง ฟาตินก็ยังคงอยู่กับอานัสในคฤหาสน์หลังนั้นเรื่อยมา ท่ามกลางความเจ็บช้ำและจำยอมที่จะอยู่ต่อเพราะถูกบังคับและเพราะคำสัตย์ที่เธอนั
เสน่หามนตรา Special - กราบเท้าซะสิ
อำนาจที่มีพร้อมกับพละกำลังคนที่มากโขความชำนาญของลูกน้องที่เก่งกาจในด้านเทคโยโลยี จนทำให้ เชคฮ บราฮิม นั้นรู้แล้วว่าบุตรชายนั้นอยู่ที่ใด การติดตามตัวบุตรชายเพียงคนเดียวจึงเริ่มต้นขึ้น เชคฮ บราฮิม รีบมุ่งตรงไปยังที่หมายที่สืบหามาได้ ด้วยห่วงใยบุตรชายที่ตกอยู่ในมือของอดีตเพื่อนรักอย่างอานัสและทำให้รู้ด้วยว่าฟาตินนั้นอาศัยพักพิงอยู่กับอานัสมานานแรมเดือน“เรามาขอพบอานัส” เสียงเข้ม ใบหน้าดุดันเอ่ยขึ้นเมื่อก้าวขาเข้ามาในบริเวณคฤหาสน์หลังโตของอดีตเพื่อนรัก“ไม่ทราบว่าได้นัดไว้หรือเปล่าครับ” หัวหน้าองครักษ์เอ่ยถาม เมื่อการมาของเชคฮ บราฮิมนั้นมีบุคลากรที่มากมายพร้อมทั้งอาวุธประจำกายแทบทุกคน“ไม่ได้นัด และเราก็ต้องเจออานัสตอนนี้” เสียงเข้มบอกกล่าวเมื่อเขานั้นร้อนใจเพราะกลัวบุตรชายเกิดอันตราย แค่ใบหน้าของม่านฟ้าที่แปดเปื้อนด้วยน้ำตาเพราะความเศร้าโศกก็ทำให้เชคฮ บราฮิมนั้นใจแทบสลายแล้ว“ต้องขออภัยเพราะกระผมคงให้ท่านพบพร้อมคนมากมายที่มีอาวุธติดกายไม่ได้” หัวหน้าองครักษ์บอกกล่าวหน้านิ่ง ยิ่งทำให้เชคฮ บราฮิมนั้นเลือดขึ้นหน้า“ไปบอกอานัส ว่าเรา เชคฮ บราฮิมต้องการพบ เดี๋ยวนี้!!” ความร้อนใจที่มีทำให้เชคฮ
เสน่หามนตรา Special - ขโมยลูกเสือ
ทันทีที่รู้ข่าวของบุตรชายที่หายตัวไปโดยที่ไม่มีใครเห็นเลย เชคฮ บราฮิม ร้อนรนใจอย่างมาก ละจากงานทุกอย่างโดยไม่รีรอ รีบปรี่กลับไปยังคฤหาสน์ทันที สถานที่ที่คนคุ้มกันแน่นหนาทำบุตรชายนั้นจะหายไปอย่างไรกัน “บราฮิม ฮึก อึก ฮือ...ดรูฟ ดรูฟหายไป ฮืออออ” ม่านฟ้าที่ร่ำไห้จนดวงตาบวมแดง ตั้งแต่ออกจากห้องน้ำแล้วไม่เห็นลูกชายที่ตนวางไว้บนเตียงนอน สั่งคนตามหาในอาณาบริเวณก็ไร้วี่แวว เด็กน้อยที่ยังไม่สามารถเดินเองได้จะหายไปได้อย่างไร หากไม่มีคนอุ้ม “ม่านฟ้า ใจเย็น ๆ นะ ดรูฟหายไปได้ยังไง” เชคฮ บราฮิม โอบกอดภรรยาที่ร้องไห้อย่างโศกเศร้า พูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นแทบฟังไม่ได้ศัพท์ “ไม่รู้ เข้าห้องอยู่ออกมาก็ไม่เจอลูก บราฮิม ฮือ ฮึก ดรูฟ จะ จะเป็นอะไรไหม” “ดรูฟจะต้องปลอดภัย จะไม่มีใครทำอะไรดรูฟได้ ผมสัญญา” เชคฮ บราฮิม พูดปลอบประโลมภรรยาให้คลายกังวล ทั้งที่ตนนั้นกลับยิ่งกังวลใจไม่แพ้กัน “ราชิต สั่งคนตามหาดรูฟ เช็คกล้องวงจรปิดทุกตัวอย่างละเอียด” “ครับ” ราชิตรับคำสั่งอย่างหนักแน่น แล้วเดินจากไปเพื่อทำหน้าที่ของตน คนในครอบครัวที่เชคฮ บราฮิมนั้นส่งข่าวท่านปู่
เสน่หามนตรา Special - ลูกศัตรู
“ดรูฟ รอแม่อยู่ตรงนี้นะ แม่ขอเข้าห้องน้ำสักครู่เดียว” เสียงของม่านฟ้าพูดคุยกับบุตรชายที่กำลังนอนหลับสนิท เวลานี้ที่เธอนั้นอยู่เพียงลำพังในห้องนอนเพราะต้องให้นมบุตรชาย จึงต้องอยู่เป็นการส่วนตัวและไร้หญิงรับใช้คนสนิทที่เธอนั้นไว้วานให้ไปทำงานให้ ประจวบเหมาะกับที่ผู้คิดร้ายนั้นได้ยินในคำพูด และแอบย่องเบาเข้ามาในห้องนอนอย่างถือวิสาสะและไร้คนมองเห็น ฟาตินเดินเข้ามาใกล้ เป้าหมายคือทายาทเพียงคนเดียวของ เชคฮ บราฮิม ที่เขานั้นรักปานดวงใจ ดรูฟน้อยถูกอุ้มขึ้นสู่อ้อมอกของฟาติน ไร้เสียงร้องของเด็กน้อยที่นอนหลับสนิทเมื่อกินอิ่มพลี ฟาตินค่อย ๆ อำพรางร่างกายของดรูฟด้วยผ้าคลุมสีทึบที่พกมา ทุกอย่างถูกเตรียมการมาอย่างดี ฟาตินคิดแบบนั้น การลักลอบเข้ามายังคฤหาสน์โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้และการก่อเหตุลักพาตัวทายาทเพียงคนเดียวเริ่มขึ้น ฟาตินค่อย ๆ ย่องและหลบซ่อนสายตาของหน่วยคุ้มกันภัยที่รายล้อมทั่วอาณาบริเวณ การคุ้มกันที่แน่นหนา จะทำอย่างไรถึงจะรอดพ้นได้“จะหนีออกไปอย่างไรดี” ฟาตินยืนบ่นและใช้ความคิด ดีในความคิดของเธอคือดรูฟไม่มีเสียงร้องใด ๆ ให้คนสงสัย“ฮึ แกต้องเจ็บเจียนตายแน่ เชคฮ บราฮิม” สายตามองเห็นรถส
เสน่หามนตรา Special - สำเนาถูกต้อง
กลีบปากหนาละออกห่าง ร่างบางถูกช้อนตัวขึ้นสู่อากาศในอ้อมอกแกร่ง แผ่นหลังบางแนบสนิทกับพื้นที่นอนนุ่มในเวลาถัดมา ม่านฟ้าถูกคลายชุดที่สวมใส่จนหลุดร่วงด้วยฝีมือของสามีหมาด ๆ เผยร่างกายที่สวยงามท้าทายต่อสายตาคมดุดัน สองสายตาจ้องมองกันและกันอย่างหยาดเยิ้ม วงแขนเล็กโอบรอบลำคอแกร่ง ออกแรงดึงจนใบหน้าคมขยับเข้าใกล้จนลมหายใจอุ่นกระทบผิวของกันและกันม่านฟ้าประกบเรียวปากทาบทับกลีบปากหนาอย่างยินยอม สร้างความพึงพอใจให้กับเชคฮ บราฮิมยิ่งนัก บทรักเริ่มก่อตัวอย่างเร่าร้อน เรียวลิ้นชอนไชหยอกเย้ากันอย่างท้าทาย สองกายแนบชิดบดเบียดกัน และร่างหนานั้นยั้งแรงในบางจังหวะเพราะนึกถึงทายาทที่กำลังอยู่ในท้องอย่างนึกห่วงใย "จะทำเบา ๆ จะไม่ให้เกิดอันตราย" เชคฮ บราฮิมบอกกล่าว เมื่อไม่อาจทานทนต่อแรงสวาทได้อีก ร่างกายที่แสนยั่วเย้าสายตาจนร่างหนานั้นเก็บกั้นอารมณ์ไว้ไม่ไหว"หมอบอกว่าทำได้ค่ะ"สองขาเรียวถูกแยกออกห่าง ร่างกายหนาแทรกกลางกายสาว คุกเข่าจับความเป็นชายค่อย ๆ เคลื่อนคล้อยสู่กลางกายสาวที่ยังคับแน่น"อื้อ" เสียงเค้นในลำคอบางเบา ใบหน้าเสลาเงยเชิดกัดริมฝีปากและหลับตาพริ้มเมื่อรวมกายให้เป็นหนึ่งเอาหนาเริ่มขยับช้า
เสน่หามนตรา Special - อย่าแตะต้องเธอ
เวลาถัดมาม่านฟ้าถูกสาวรับใช้จัดการกับเรือนร่าง ทุกอย่างถูกอาฟียาจัดการอย่างดิบดี เสื้อผ้า เครื่องประดับ ที่พร้อมประดับบนเรือนกายระหงษ์ หน้าท้องที่เคยแบนราบเริ่มโผล่เล็กน้อยตามอายุครรภ์ “ทำไมต้องแต่งตัวขนาดนี้ด้วยล่ะเอย” ม่านฟ้าที่นั่งเป็นหุ่นให้กับอัยมี่และอาเดล จัดแต่งหน้าทำผมเอ่ยถามเมื่อนึกสงสัย “เราจะไปงานเลี้ยงกันไงแก” เอยบอกย้ำให้รับรู้ งานเลี้ยงที่เป็นงานแต่งของเพื่อนสนิท ที่เจ้าตัวนั้นไม่รู้มาก่อน “ทำไมไม่มีใครบอกก่อนล่ะ” “ก็บอกอยู่นี่ไง” “เดี๋ยว ๆ แล้วทำไมต้องวาดลวดลายลงบนมือด้วยล่ะ”ม่านฟ้าสงสัยเมื่อมือและเท้าทั้งสองข้างถูกช่างวาดลายเฮนย่าลงอย่างละเมียดละไมและประณีต “มันไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกค่ะ ว่าที่พี่สะใภ้ ทุกอย่างที่ทำให้ล้วนดีแล้ว” อาฟียาชี้แจงเมื่อม่านฟ้านั้นสงสัยในการกระทำไม่เลิกลา “ทำ ๆ ไปเถอะน๊า ฉันก็ไม่รู้ ท่านเชคฮบอกให้ทำก็ทำตามสิ” คำพูดที่เอยบอกกล่าว สะกิดให้นึกถึงสิ่งที่ให้คำมั่นว่าจะไม่งอแงหากอาฟียาให้ทำอะไร ม่านฟ้าจึงเงียบปากไว้และทำได้แค่เพียงนั่งนิ่งเท่านั้น เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง การจัดกา
เสน่หามนตรา Special - ขอแค่กลับมา
Special - ขอแค่กลับมาตลอดเวลาที่ยาวนานกว่าสามสิบกว่าวันที่ม่านฟ้านั้นไม่ได้ออกไปไหน นอกจากอยู่ภายใต้ชายคาของคฤหาสน์และเดินเล่นเพียงแค่บริเวณรอบด้านเท่านั้น มีเพียงอาฟียาและเอยเพื่อนรักเท่านั้นที่คอยอยู่แก้เหงา โดยที่ม่านฟ้าก็ไม่รู้ว่าทำไม เชคฮ บราฮิม ถึงสั่งห้ามขนาดนี้ เหมือนจะกักขังเธอไว้อย่างกับนักโทษในความคิดของเธอ แต่เมื่อม่านฟ้าได้ยิน เชคฮ บราฮิม นั้นบอกแค่ว่า‘ที่ทำไปนั้นล้วนมีเหตุผล…ทุกอย่างเพื่อคุณนะม่านฟ้า’ประโยคที่บ่งบอกว่าเขานั้นห่วงใย ม่านฟ้าจึงไม่เซ้าซี้ถามต่อให้มากความ เพราะมั่นใจว่าสิ่งที่คนรักนั้นทำและสั่งการ ย่อมมีเหตุผลและที่มาที่ไปเสมอ เธอจึงเชื่อใจและยอมทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ “นี่เป็นของขวัญที่ท่านพี่ส่งมาให้ค่ะว่าที่พี่สะใภ้” อาฟียาและเอยเดินเข้ามาในห้องรับรองที่ม่านฟ้ากำลังนั่งถักไหมพรมเป็นงานอดิเรก พร้อมกับเหล่านางรับใช้ราวแปดคนพร้อมกับของในมือมากมายที่อาฟียาบอกว่ามันคือของขวัญ “ของขวัญ?” ม่านฟ้าเงยหน้าจากงานที่ทำแล้วย้ำถามอย่างสงสัย ของขวัญเนื่องในโอกาสอันใด และนี่ก็หลายวันที่ เชคฮ บราฮิม หายหน้าไป ม่านฟ้าจะเจอแค่วันละหนึ่งครั้งเท่านั้น ด้วยหน้
เสน่หามนตรา Special - ผู้สืบทอดรุ่นต่อไป
“เธอเป็นอย่างไรบ้างหมอ” เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามทันทีอย่างร้อนรนใจเมื่อหมอนั้นตรวจอาการของม่านฟ้าเรียบร้อย “ไม่ได้เป็นอะไรเลยค่ะ” หมอหญิงบอกกล่าวถึงอาการ “ไม่ได้เป็นได้ยังไง อาเจียนขนาดนี้!” เชคฮ บราฮิม เกิดอาการฉุนเฉียวเมื่อสิ่งที่เขาเห็นนั้นว่าหนักหนา แต่หมอกลับบอกว่าไม่เป็นอะไร เหมือนหมอนั้นโกหกหน้าตายเสียอย่างนั้น “ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยค่ะท่าน...แค่นายหญิงนั้นตั้งครรภ์เท่านั้น” “ยังจะโก....” เชคฮ บราฮิม เตรียมสาดคำด่าเมื่อหมอยังบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ต้องหยุดชะงักคำพูดไว้ เมื่อสิ่งที่ได้ยินนั้นเหมือนสายลมผ่านหู ฟังดูแล้วไม่ค่อยชัดเจน “อะไรนะ หมอว่าอะไรนะ” จนต้องย้อนถามอีกครั้งอย่างตะลึงอึงงัน “นายหญิงตั้งครรภ์ค่ะ ควรพานายหญิงไปฝากครรภ์และตรวจดูอายุครรภ์อีกครั้งนะคะ” “จริงเหรอ” สีหน้าที่เปี่ยมล้นด้วยความยินดี อาเดลและอัยมี่พร้อมราชิตที่ยืนข้างเตียง ยิ้มแย้มด้วยความปรีติยินดีที่ตอนนี้นายเหนือหัวกำลังจะมีทายาท “ม่านฟ้าเรากำลังจะมีลูก” เชคฮ บราฮิม โผเข้ากอดหญิงที่รักที่นอนยิ้มอยู่บนเตียง น้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสเป็นน้ำตาของความดีใจเมื
เสน่หามนตรา Special - สิ่งที่ฝัน
เวลาผ่านพ้นไปนานนับเดือนครรชิตหายไปจากต่างแดนเพราะคำสั่งที่แสนจะหนักแน่นของผู้มีอิทธิพลอย่าง เชคฮ บราฮิม สั่งการ ให้ส่งตัวกลับบ้านเกิดและไม่ได้ข่าวคราวอะไรของครรชิตอีกเลย ส่วนเอยและอาฟียาก็อยู่ด้วยกันอย่างคนรักแบบเปิดเผย แม้ผู้เป็นพ่อจะไม่ค่อยพอใจแต่จะห้ามยังไงได้เมื่อบุตรสาวนั้นร้องขอ ด้วยความรักลูกจึงต้องยอมปิดหูปิดตา แม้ว่าจะไม่ชอบใจ อาฟียาเทียวไปเทียวมายังประเทศไทยอยู่บ่อยครั้ง เพราะเอยก็มีหน้าที่ที่ต้องทำอย่างเช่นคนทั่วไปเหมือนกัน แม้อาฟียาจะร้องขอให้เอยมาอยู่ด้วย แต่ด้วยเหตุผลที่มากขอของเอยอาฟียาจึงเป็นฝ่ายยอมเอง สิ่งที่ม่านฟ้านั้นฝัน สถานที่แห่งไหนที่ม่านฟ้านั้นอยากไป เชคฮ บราฮิม จะเป็นคนพาเธอสานต่อมันด้วยตัวเอง หลังมื้อเย็นที่ชายและหญิงนอนกกก่ายกันบนเตียงนอนและดูโทรทัศน์ด้วยกัน มือหนาลูบหน้าคนในอ้อมกอดแผ่วเบา มือเล็กก็ลูบไล้แผงอกแกร่งที่ไร้เสื้อผ้า ไหล่หนาคือหมอนหนุนชั้นดีให้หญิงสาว “อยากไปไหนไหม” เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามขึ้น เมื่อนึกได้ว่าจุดประสงค์ที่ม่านฟ้านั้นมาที่นี่เพื่อท่องเที่ยวและพักผ่อน แต่เธอกลับยังไม่ได้ไปไหนมากมายเพราะเขานั้นฉุดเธอมาก่อน “ถามทำไมค
