บทที่ 9 - มารหัวใจ

เสน่หามนตรา

บทที่ 9 - มารหัวใจ

เมื่อเสียงปริศนาภาษาอังกฤษดังขึ้นทั้งม่านฟ้าและครรชิต จึงเบนสายตาไปยังเจ้าของเสียง ชายหนุ่มรูปร่างสูง กำยำล่ำสัน ในชุดสูทสีเข้มกำลังเดินมุ่งตรงมาประชิดในการสนทนาของคนทั้งสอง พร้อมกับคนสนิทอย่างราชิตที่ติดสอยห้อยตามตูดมาไม่ห่างกาย "คุณม่านฟ้ารู้จักเขาเหรอครับ"

("ไม่ค่ะ/รู้") ม่านฟ้าและบราฮิมพูดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดแนะ

"ฉันไม่รู้จักเขาค่ะ" ม่านฟ้าตอบปฏิเสธโดยไม่มองหน้าเชคฮ บราฮิมสักนิด

"ทำไมจะไม่รู้...เมื่อกี้เรายังทานข้าวด้วยกัน" เชคฮ บราฮิมสวนขึ้นทันที และเขาก็รู้ว่าตอนนี้ม่านฟ้านั้นโกรธและไม่พอใจเขาอยู่ และที่ตามมาก็หวังจะมาดูให้แน่ใจว่าเธอถึงห้องพักอย่างปลอดภัย แต่ไหนเลยถึงมาเจอม่านฟ้ากับชายที่คนนี้ จึงทำให้เขานั้นต้องแสดงตัว

"นี่คุณ!" ม่านฟ้าแผดเสียงดังใส่อย่างเหลืออดใส่เชคฮ บราฮิม ที่ยืนหน้านิ่งมองไปที่ครรชิตอย่างไม่วางตา

"ก็จริง ผมพูดผิดตรงไหน" เชคฮ บราฮิมยังคงพูดต่อโดยเจตนานั้นไม่ได้อยากทำให้ม่านฟ้าโกรธ เขาแค่ต้องการเเสดงตัวให้ครรชิตรู้เท่านั้น...คนฉลาดอย่างเขามีหรือจะมองครรชิตไม่ออกว่าคิดยังไงกับม่านฟ้า ผีเห็นผีเท่านั้นถึงจะเข้าใจ

...ครรชิตที่ได้แต่ยืนมองคนทั้งสองเสวนากัน มองหน้าสลับกันไปมาอย่างสงสัย ชายผู้นี้เป็นใครเพราะมองยังไงเขาก็ไม่ใช่คนไทยแน่ๆ ครรชิตก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจเท่านั้น

"คุณม่านฟ้าพักผ่อนเถอะครับ...พรุ่งนี้เรามีไปหลายที่เดี๋ยวจะเหนื่อยเอา"

"ค่ะ" ม่านฟ้าตอบครรชิตพร้อมรอยยิ้มอ่อน

...เชคฮ บราฮิม ผู้ที่มองการสนทนาของทั้งสองคน รอยยิ้มนั้นที่เธอแสดงออกส่งไปให้ครรชิต รอยยิ้มที่มันควรจะมีแค่เขาคนเดียวที่ต้องได้เห็นมัน แต่ชายคนนั้นกลับเป็นผู้ได้รับ ซึ่งเธอไม่เคยแม้แต่จะยิ้มบางเบาให้เขาเลย นอกจากเสียงแหลมที่ดังแผดลั่น

"รีบไปซะสิ ม่านฟ้าจะได้พักผ่อน" เชคฮ บราฮิม พูดแทรกอย่างไม่พอใจ เมื่อรอยยิ้มใสๆ ของม่านฟ้าเขาไม่ได้รับ พาลหงุดหงิดไปเสียหมด เป็นไปได้อยากจะฆ่าหมอนี่ทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอด เพราะหมอนี่นั้นต้องเป็นมารหัวใจของเขาเป็นแน่

"แล้วคุณยุ่งอะไรด้วย!" นั่นไงสิ่งที่เชคฮ บราฮิมได้กลับมาคือแววตาขึงขัง น้ำเสียงเรียบเย็นดุจสายน้ำที่ไหลลงมาจากแม่น้ำบนเทือกเขาสูงก็ไม่ปาน

"ผมก็ห่วงคุณ กลัวพักผ่อนไม่เพียงพอ...นายก็ไปสิยืนรออะไรล่ะ" เชคฮ บราฮิมหันไปแยกเขี้ยวใส่ครรชิต  แต่ครรชิตกลับหาได้สนใจเขาไม่

"สะเหล่อ...ฉันไม่ได้ขอ" ม่านฟ้าแหวเสียงใส่ เชคฮ บราฮิม ที่ยืนมองหน้าเธอนิ่ง

"เดี๋ยวฉันจะเข้าห้องพักแล้ว คุณครรชิตก็ไปพักเถอะค่ะ" ประโยคที่แตกต่าง น้ำเสียงที่หวานใสบอกกล่าวครรชิตอย่างนุ่มนวล

"ครับ...ฝันดีนะครับคุณม่านฟ้า" คำหวานที่ครรชิตเอ่ยกับม่านฟ้า สีหน้าและแววตาของเชคฮ บราฮิมนั้นเปลี่ยนไปทันที กล้าดียังไงมาบอกฝันดีกับผู้หญิงที่เขาหมายตา แต่ก็ไม่แสดงท่าทีออกไปมากนอกจากส่งสายตาดุดันมองไปเท่านั้น แต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านต่อครรชิตเสียเลย

"เช่นกันค่ะ" ม่านฟ้าตอบกลับครรชิตพร้อมรอยยิ้มอ่อนส่งท้าย  ก่อนครรชิตจะเดินจากไปทั้งที่ในใจนั้นนึกห่วงใยม่านฟ้าไม่น้อย แต่ก็ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของม่านฟ้ามากเกินไป บางทีเขาอาจจะรู้จักกัน

"ทำไมคุณต้องยิ้มให้มัน!" เชคฮ บราฮิมถามม่านฟ้าด้วยน้ำเสียงดุดันอย่างไม่พอใจ

"เรื่องของฉัน!...อ๊ะ!" พูดจบหวังจะเดินเข้าห้องพัก แต่ต้องเสียหลักเมื่อมือหนาของเชคฮ บราฮิมกระชากกลับจนม่านฟ้านั้นแทบปลิว

"ผมไม่ชอบ!"

"นั่นมันเรื่องของคุณ ไม่ใช่ฉัน"

"อย่าทำให้ผมโมโห"

"อย่ามาทำใหญ่โตกับฉัน"

"อยากลองดีใช่ไหม"

"คุณเป็นบ้าอะไร...รู้จักกันเหรอ? ก็ไม่!...ทำไมต้องมาวุ่นวายกับฉัน"

"ได้ม่านฟ้า"

"อ๊าย!!...ปล่อยฉันนะไอ้บ้า"  ม่านฟ้าตัวลอยลิ่วเมื่อถูกเชคฮ บราฮิม อุ้มขึ้นพาดบ่าอย่างไม่ทันตั้งตัว มือเล็กทุบตีลงแผ่นหลังหนานั้นอย่างไม่ยั้ง เขารุกล้ำเธอเกินไปแล้ว

"อยู่นิ่ง ๆ ม่านฟ้า" เชคฮ บราฮิม ขบฟันแน่นอย่างอดทนต่อแรงทุบตีที่ม่านฟ้าประดังสาดใส่ด้วยกำปั้นเล็ก ราชิตที่ได้แต่เดินตามหลังแต่ไม่กล้าแม้จะห้ามปรามนายเหนือหัวทั้งที่อยากห้ามเหลือแสน แต่มีหรือหากสิ่งใดที่นายเหนือหัวต้องการ เขาจะขัดได้นอกจากทำตามคำสั่งที่นายเหนือหัวต้องการเท่านั้น

เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!

"อ๊าย...ฉันเจ็บนะ ไอ้คนป่าเถื่อน ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้" เมื่อสุดจะทนฝ่ามือหนาจึงฟาดลงแก้มก้นงามงอนที่แนบชิดกับแก้มของเชคฮ บราฮิม เสียงแหลมดังลั่นอย่างไม่อายสายใครที่มองมาตอนนี้เธอต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการของชายคนนี้เป็นที่สุด

"ราชิตเปิดประตู" เสียงเข้มสั่งการอย่างดุดันเมื่อใกล้เข้ามาถึงห้องพักใหญ่สุดหรูหรา  ราชิตวิ่งหน้าตั้งไปยังประตูเพื่อทำตามที่นายเหนือหัวสั่ง

ตุบ!!! แรงประทะของร่างกายหญิงกระทบลงพื้นที่นอนนุ่มจนเด้งตัวกลับเมื่อเชคฮ บราฮิม ปล่อยม่านฟ้าลง สายตาคมสีนิลของม่านฟ้าจ้องมองหน้า เชคฮ บราฮิม ด้วยแววตาเกรี้ยวกราด แทบอยากจะฆ่าชายตรงหน้าให้สิ้นใจให้รู้แล้วรู้รอดไป

"ไอ้บ้า! ไอ้คนโรคจิต! ไอ้..." ม่านฟ้าต้องสูบคืนคำด่าทอกลับลงลำคอในบัดดล เมื่อเชคฮ บราฮิม ชี้หน้าอีกทั้งส่งสายตาดุดันอย่างห้ามปรามเธอ จนเธอต้องสงบลงทั้งที่ข้างในนั้นโกรธแทบเป็นฟืนเป็นไฟ แววตาคมเข้มที่ม่านฟ้าจ้องมองอย่างกับต้องมนตร์สะกด ทำไมเธอต้องเงียบและนิ่งเมื่อได้มองดวงตาคู่นั้น...ไม่เข้าใจ

​