บทที่ 7 - รุก!

​เสน่หามนตรา

บทที่ 7 - รุก! ( NC 10%)

เมื่อสิ้นคำพูดที่ เชคฮ บราฮิม กล่าวลั่น ม่านฟ้าก็แย้งขึ้นทันที "แล้วคุณจะทนทำไม...รู้จักกันไหม ? ก็เปล่าเลย" ม่านฟ้าแย้งขึ้นทันควัน

"หนึ่ง..." เสียงเข้มนับเลขเป็นภาษาอังกฤษ สายตาคมจ้องมองม่านฟ้าอย่างไม่ละสายตา ขาแกร่งค่อย ๆ ขยับเข้ามาทีละก้าว จนสาวเจ้าต้องก้าวถอยหลังให้ออกห่าง

"........" ความรู้สึกหวาดระแวงเมื่อสายตาชายหนุ่มเอาแต่จ้องมอง "จา จะทำอะไร"

"สอง..." ขาแกร่งขยับเข้าหาช้า ๆ ไม่ได้สนใจคำถามม่านฟ้าสักนิด

"นี่คุณ! ขยับออกไปนะ...อ๊ะ!" แผ่นหลังบางกระทบกับผนังห้อง วงแขนแกร่งกักกั้นเธอไว้ทันทีอย่างไม่รีรอ

"หึ" รอยยิ้มร้ายมุมปากผุดขึ้นบนใบหน้าคมเข้ม เมื่อเห็นแล้วว่าม่านฟ้าไร้หนทางหลีกหนี

"อะ ออกไปนะ" เสียงพูดติดขัดอย่างหวาดระแวง รอยยิ้มร้ายที่เหมือนแอบแฝงอะไรบางอย่าง จนม่านฟ้านั้นเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย

"ไม่อยากจะใช้กำลังบังคับ"

"งั้นก็หลบและปล่อยฉันสิ"

"..............."  ใบหน้าคมสันเลื่อนเข้ามาใกล้อย่างช้า ๆ อีกทั้งสายตายังจ้องมองหน้าหญิงสาวไม่วางตา ทำเอาม่านฟ้านั้นใจเต้นโครมครามอย่างไม่อาจหักห้ามได้เมื่อมองใบหน้าคมนี้ในระยะประชิด เขาดูมีเสน่ห์ แววตาคมเฉี่ยวดุจพญาเหยี่ยว สายตาที่มองมามันทำให้ม่านฟ้าใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ...ฉันเป็นโรคหัวใจอย่างนั้นหรือ... เธอได้แต่กร่นสงสัยในใจเท่านั้น

"แต่กับคุณผมคงต้องทำ" เสียงเข้มดังเข้ามาในระยะประชิดข้างหู ลมหายใจอุ่นกระทบผิวคอจนรู้สึกขนลุกวาบหวิว

"คะ คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่"

"ผมต้องการคุณ"

"อย่ามาตลกค่ะ" ม่านฟ้าเบิกตากว้าง ทำใจดีสู้เสือ เมื่อเสียงเข้มสิ้นสุดลง ...ผมต้องการคุณ...คำนี้ที่ดังเข้ามาในส่วนการรับฟังทำเอาม่านฟ้านั้นอกแทบแตก ผู้ชายอะไรถึงหยาบคายได้ถึงเพียงนี้

"ผมไม่เคยเล่นตลกกับใคร" ชายหนุ่มตอบกลับทันใดพร้อมสบสายตาจ้องมองม่านฟ้าอย่างไม่กระพริบตา

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า" ม่านฟ้าตอบกลับเร็วพลัน

"อันนั้นผมรู้"

"แต่ก็ยังขมขู่บังคับฉันเนี้ยนะ" เสียงแหลมแผดดังพร้อมใช้มือบางดันร่างกำยำให้ออกห่าง แต่ช่างเหมือนผลักดันภูเขาทั้งลูกก็ไม่ปาน

"ก็แค่อยากจะทานข้าวด้วย..." เชคฮบราฮิม พูดเสียงอ่อนลง

"แน่ใจ" ม่านฟ้าย้อนถาม เพราะตอนนี้ในใจเธอนึกกลัวชายผู้นี้จนตัวสั่น แค่พยายามเก็บกั้นความหวาดกลัวไว้เท่านั้น

"อะไรที่คิดว่าผมลังเล"

"เราไม่เคยพบเจอ หรือรู้จักกันมาก่อน"

"แล้วไง"

"เอ้า!...คุณนี่"

"อย่าเซ้าซี้ให้มาก ผมเสียเวลามากพอแล้วที่โต้เถียงกับคุณ"

"ฉันไม่ได้ร้องขออยากกินข้าวกับคุณเสียหน่อย"

"ผมปล่อยเวลาผ่านโดยไร้ประโยชน์นานแล้ว...เอ๊ะ! หรือคุณคิดถ่วงเวลาเรียกค่าชดเชย"

"เหอะ~~ตลก ฉันไม่ใช่เด็กที่คิดแค่นั้น อย่าลืมว่านี่มันคือเวลาพักผ่อนของฉัน ป่านนี้เพื่อนฉันตามหาทั่ววุ่นวายแล้ว" ม่านฟ้าร่ายยาวถึงเหตุที่ควรจะเป็น เพราะเธอมากับบริษัททัวร์ที่ทุกอย่างต้องทำพร้อมกันตามที่บริษัททัวร์กำหนด การทานข้าว การตื่นนอน และนัดพบ ทุกอย่างล้วนถูกบริษัททัวร์กำหนดไว้แล้ว

"อยากพักผ่อน...อยู่กับผมตลอดไปซะสิ คุณอยากพักผ่อนที่ไหนก็ได้ตามที่คุณต้องการ" เชคฮ บราฮิมเสนอ

"บ้าเหรอ! คุณ...อ๊ะ อื้ม" เชคฮ บราฮิมไม่รอให้ม่านฟ้าได้พูดต่อ ความเสน่หาตรงหน้าที่ทำให้ชายหนุ่มเลือดร้อนอดไม่ได้ กลีบปากบางกระจับมันดึงดูดให้ เชคฮ  บราฮิมเข้าหาและประทับริมฝีปากบดจูบอย่างไม่อาจห้ามใจได้

"อื้อ อ่อย..." ม่านฟ้าตาลุกวาวเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรงเพื่อปิดกั้นลิ้นร้ายที่พยายามรุกล้ำเธอ เสียงปรามที่ม่านฟ้าพยายามเค้นพูด ใบหน้าเสลาพยายามเบือนหลบหนีแต่มีหรือจะรอดพ้น

...มือหนาแข็งแรงข้างหนึ่งกดตรึงรั้งท้ายทอยสาวให้แน่นิ่ง มือเล็กที่ไหวติงด้วยแรงบางเบาพยายามทุบตีไหล่กว้างเท่าที่แรงจะมี แต่ชายชาตรีตรงหน้าจับกดสองข้อมือเล็กตรึงกับผนัง หนทางหลีกหนีจึงแทบไม่มี

"อ๊ะ!" เชคฮ บราฮิม ขบกัดกลีบปากล่างเมื่อเธอนั้นปิดกั้น จนม่านฟ้าเผลอเปิดกลีบปากให้เรียวลิ้นสากเข้าไปชิมความหอมหวานในทันใด

...รสจูบอันเร่าร้อนที่ เชคฮ บราฮิม กำลังรุกล้ำความหวานในโพรงปากสาวจนแทบไม่อยากจะปล่อย เรียวลิ้นสากกวัดไกว่ดูดชิมรสหวานเป็นพัลวันอย่างเสน่หาต้องการ ร่างกายหญิงสาวแรกแย้มที่เหมือนกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน อารมณ์และการสัมผัสที่แปลกใหม่ที่ไม่คุ้นชินมันทำให้ม่านฟ้าอ่อนระทวยแทบยืนไม่อยู่ เหมือนร่างกายนั้นอ่อนแรงไร้การต้านทาน มือหนาซุกซนลูบไล้ลงผิวแขน ไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆ ตามอารมณ์ที่ก่อเกิด

"หวานดีจัง" ชายหนุ่มละริมฝีปากออกในระยะประชิด สายตาคมมองหน้าหญิงสาวที่แน่นิ่งตัวสั่น

"อ๊ะ!...อย่า" เสียงต่ำแหบพร่าเอ่ยห้าม เล็ดรอดออกมาอย่างห้ามปราม เมื่อมือหนาสัมผัสเว้าวนตรงความสาวผ่านเนื้อผ้า ทำเอาม่านฟ้านั้นสะดุ้งตัวโหยง สัมผัสแรกใหม่ที่เธอไม่คุ้นชินและเชคฮ บราฮิมคือคนแรกที่ได้แตะต้องมัน ซึ่งนั่นจะต้องไม่ใช่แบบนี้ สิ่งมีค่าที่ม่านฟ้าหวงแหนเธอจะต้องมอบมันให้คนที่รักไม่ใช่คนที่เพิ่งพบเจอกัน

"ร่างกายคุณไม่ได้บอกแบบนั้น" ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เชคฮ บราฮิมไม่ได้สนใจเสียงม่านฟ้าที่ห้ามปรามสักนิด ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดพ้น แต่เชคฮ บราฮิมกลับบดเบียดแนบชิดกายแกร่ง อีกทั้งออกแรงเค้นคลึงความสาวหนักหน่วงขึ้น จนม่านฟ้าแทบเข่าทรุด แต่ชายหนุ่มก็ฉุดรั้งเอวไว้ด้วยลำแขนแกร่ง...เสียงด่าทอตัวเองในใจ ทำไมถึงต้องอ่อนไหวแบบนี้นะ เรี่ยวแรงที่มีหายไปไหนหมด...ม่านฟ้าได้แต่พร่ำในใจ

"อย่าค่ะ...อ๊ะ อื้ม ขอร้อง" มีหรือที่คนเอาแต่ใจจะฟัง อีกทั้งยังล้วงมือเข้าไปในร่มผ้า แม้นม่านฟ้าจะบิดเอวหลีกหนีก็ตาม เมื่อมือหนาสัมผัสเนินนูนที่ปกคลุมด้วยแพรไหมหยาบ ความเป็นชายก็ยิ่งกระสันตัณหามากขึ้นเป็นทวีคูณ แต่ทำได้เพียงอดกลั้นอารมณ์ไว้

"ม่านฟ้า"  ร่องความสาวที่ถูกคนเอาแต่ใจถูไถขึ้นลง จนอาบชื้นด้วยน้ำกามสาวที่หลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย สัมผัสนี้แม้สมองสั่งการให้ขัดขืนหลีกหนี แต่ร่างกายที่ตอนนี้กลับสวนทาง

"อ๊ะ! อืม ปะ ปล่อย อื้อ...เจ็บ" เสียบหวานแหบร้องปราม เมื่อนิ้วร้ายกลับสอดใส่เข้าไปในโพรงความสาวนุ่มนิ่ม ม่านฟ้าสะดุ้งตัวตกใจ เธออ่อนระทวยต่อเขาง่ายเพียงนี้เชียวหรือ

"ม่านฟ้า คุณ..." เชคฮ บราฮิมเอ่ยเรียกอีกทั้งยังตกใจเมื่อความสาวนุ่มนิ่มที่สัมผัสตอดรัดนิ้วมือเป็นห้วงๆ และยังคับแน่นดั่งสาวแรกแย้มเมื่อเขาสัมผัสสวนนิ้วเข้าออก "ผมโชคดี" จากสัมผัสที่ได้ชายหนุ่มก็รับรู้แล้วว่าเธอนั้นยังบริสุทธิ์

"อ๊ะ อื้อ อื้ม" กายสาวกระตุกเกร็งและความสาวขมิบตอดเร็วถี่ นั่นคือเธอนั้นได้ปลดปล่อยตัวตนออกมาจนหมด ร่างกายเบาหวิวล่องลอยเหมือนความหนักอึ้งหดหายไปในบัดดล...เรี่ยวแรงในการทรงตัวถดถอยเชคฮ บราฮิมผู้เอาแต่ใจเผยยิ้มอย่างภูมิในการเป็นคนแรกของเธอแม้นไม่ใช่ความเป็นตัวตนที่สอดใส่ แต่นั่นมันก็ทำให้เขาดีใจได้เมื่อนึกถึงอนาคตที่เขานั้นจะได้ครอบครองเธอ