Library

Maghanap

Home / โรแมนติก / เสน่หามนตรา / บทที่ 6 - แกล้ง

บทที่ 6 - แกล้ง

Author: พลอยแก้ว

Huling Na-update: 2024-12-04 17:27:17

เสน่หามนตรา

บทที่ 6 - แกล้ง

"ผมถามว่าต้องการเท่าไหร่" เชคฮบราฮิมยังคงพูดวนซ้ำเช่นเดิมอย่างกลั่นแกล้ง ท่าทางของม่านฟ้าเวลาเคืองโกรธโมโห มันดูน่ามอง น่าเสน่หามากสำหรับชายหนุ่ม จนเขานั้นอดใจแทบไม่ได้ อยากจะจัดการเธอให้สาสมกับคำด่าทอที่สาดใส่เขาเสียจริงเชียว แม่นางฟ้าเดินดิน

"ฉันไม่ได้ขายตัวนะ ไอ้บ้า!" ม่านฟ้าคนหน้านิ่งต้องหัวเสียหงุดหงิด เมื่อชายหนุ่มคิดเอาแต่มองเธอในแง่ลบ และพร่ำพูดแค่คำเดิม ๆ ออกมา

"นี่คุณ ฉันเสียเวลาไร้สาระกับคุณมามากพอแล้วนะ" และม่านฟ้าเริ่มป่วยการที่จะพูดต่อเมื่อเชคฮบราฮิมเอาแต่ถามแบบเดิมๆ วกวนจนเริ่มเอือมระอา ต้องเริ่มลดน้ำหนักเสียงอ่อนลงอย่างหน่าย ๆ

"ผมจะจ่ายค่าเสียเวลาให้ตามที่ราชิตเสนอให้แต่แรกที่เจรจากับคุณ" ให้ตายเถอะปกติเชคฮบราฮิมไม่เคยต้องพูดประโยคยาวขนาดนี้มาก่อน แต่กับม่านฟ้าเขาต้องเปลืองน้ำลายแค่ไหน

"เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้วค่ะ..." ม่านฟ้าเชิดหน้าพูดออกมาอย่างขึงขัง

"ทานข้าวกับผมสักครั้งหน่อยเป็นไร...ม่านฟ้า"

"เอ๋...คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไง " ดวงตาคมสีนิลเบิกกว้างทันใดเมื่อชื่อที่เธอไม่เคยบอกเขาสักครั้งแต่เขานั้นกลับพูดมันออกมา

"ไม่มีอะไรที่ผมอยากรู้แล้วไม่รู้" เชคฮบราฮิมผู้หล่อเหลาบอกกล่าวเสียงนิ่ง

"คุณเป็นใครกันแน่" ม่านฟ้าย้อนถามเสียงเรียบ แววตาสีนิลจ้องมองไปยังดวงตาคมกริบของเชคฮบราฮิมอย่างเป็นคำถาม เขารู้ชื่อเธอได้ยังไง ?

"เป็นใครไม่สำคัญ" เชคฮบราฮิมพูดเสียงเรียบในระยะประชิดม่านฟ้า

"สำคัญสิ...จะมาให้ฉันทานข้าวกับคนไม่รู้จักได้ยังไง ใส่อะไรให้ฉันกินก็ไม่รู้"

"ผมไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น"

"บอกใครเขาจะเชื่อกันเล่าพ่อคู๊ณ" ม่านฟ้าสบถเสียงสูงสำเนียงภาษาไทยและเบือนหน้าหนี

"เชื่อเถอะ...ว่าผมเชื่อถือได้"

"คุณฟังออก!"

"ครับ" เชคฮบราฮิมเปล่งเสียงภาษาไทยที่ไม่ชัดถ้อยชัดคำแต่ก็ฟังออกว่าคือคำไหน และไม่แปลกที่เชคฮบราฮิมจะฟังภาษาไทยได้ แค่อาจจะฟังไม่กระจ่างทุกคำ เพราะธุรกิจที่เขาทำสืบทอดมารุ่นต่อรุ่น ไม่ได้ทำแค่ในประเทศเท่านั้น เขามีหุ้นส่วนที่เป็นชาวต่างชาติหลายภาษารวมถึงประเทศไทย...และก่อนหน้าเขาฟังม่านฟ้าออกแค่ไม่โต้ตอบเท่านั้น

"ฉันไม่ไว้ใจคุณ และขอปฏิเสธ" ม่านฟ้าพูดจบตัดบทหันหลังให้ชายหนุ่มหวังจะเดินจากไป แต่เขาก็คว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทันท่วงที และกระตุกแขนเล็กจนม่านฟ้าเซถลา ร่างบางกระทบกับอกแกร่งแข็งแรง เชคฮบราฮิมยิ้มกริ่มในใจเมื่อเขาได้สัมผัสส่วนนุ่มนิ่มของม่านฟ้าส่วนนั้น เลือดลมในกายชายพลุ่งพล่านเหมือนถูกกระแสไฟแล่นผ่านเมื่อได้สัมผัสหญิงสาวแม้นมีเนื้อผ้าปิดกั้น

"หนึ่งหมื่น!"

"บ้าบออะไรของคุณอีกเนี้ย!" เสียงแหลมแผดขึ้นพร้อมหันประจันหน้ากับเขา พยายามสะบัดแขนและดิ้นพล่านหวังให้หลุดพ้นจากพันธนาการอ้อมกอดที่ชายหนุ่มนั้นฉวยโอกาสกับร่างกายเธอหลายครั้งเพียงแค่เจอกันไม่กี่นาที แต่ก็ช่างไร้ผล เมื่อยิ่งดิ้นรนเชคฮบราฮิมก็ยิ่งโอบรัดแน่นขึ้น

"ผมจะจ่ายค่าเสียเวลาในการที่คุณทานข้าวกับผม และเพิ่มอีกหนึ่งหมื่นดอลล่า" เชคฮบราฮิมบอกกล่าวร่ายยาว

"....คุณบ้าไปแล้ว" สิ่งที่ได้ยินทำเอาม่านฟ้าถึงกับหยุดนิ่งเงยหน้ามองอ้าปากเหวอฟังอย่างตกใจ หนึ่งหมื่นดอลล่า! ชายคนนี้บ้าไปแล้วแน่ ๆ นั่นมันไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ มันมากมายสำหรับเธอ

"คุณจะได้รับค่าเสียเวลาทันทีหลังจากคุณตอบตกลง"

"........" ม่านฟ้านิ่งเงียบไม่ตอบกลับอะไร เขาเป็นใครกันแน่...หนึ่งใจก็ลังเล นั่นมันเงินจำนวนไม่น้อยเลยนะม่านฟ้า ก็แค่กินข้าว...ม่านฟ้าจ้องหน้าเชคฮบราฮิมอย่างสงสัย พร้อมความในใจที่กำลังวนเวียนว่าเธอจะเอายังไงต่อดี

"บราฮิม คือชื่อของผม....."

".............." ไร้เสียงหวานตอบกลับแม้เขาจะแนะนำชื่อตัวเอง เพราะม่านฟ้านั้นยังสงสัยในตัวชายคนนี้ อย่างไม่อาจที่จะยังไว้ใจเขาได้เพราะนี่มันไม่ใช่บ้านเมืองของเธอ

"ตกลงตามนี้" ชายหนุ่มตัดสินทันทีอย่างไม่รีรอให้ม่านฟ้าได้พูดต่อ ใบหน้าเหลอหลาของม่านฟ้า มองสบตาเขาอย่างงวยงงไร้สติสัมปัชชัญญะ เขาก็หาได้สนใจไม่ เพราะเวลานี้เขารู้แค่เพียงต้องการทานข้าวกับสาวเจ้าเท่านั้น ใบหน้าเรียวสวยเสลา ดวงตาคมสีนิล เรียวปากเล็กได้รูป คิ้วดกดำเรียงตัวอย่างมีทรวดทรง เขาอยากมองมันนาน ๆ และต้องการมีเธอเคียงกายในทุกเวลา แต่ว่าคงไม่ใช่ตอนนี้เดี๋ยวนางฟ้าเดินดินของเขาจะตกใจไปมากกว่านี้ เหยื่อแตกตื่นอดชื่นมื่นกันพอดี

"เดี๋ยว ๆ คุณ!..." ม่านฟ้าแผดเสียงขึ้นเมื่อถูกลากอย่างไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มลากเธอเดินไปยังโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้ เสียงหายใจแรงฟึดฟัดเมื่อเขาต้องมาทำอะไรในแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ไม่เคยตามผู้หญิงขนาดนี้ความอดทนที่มีจึงเริ่มหดหายลง

"ผมเริ่มจะหมดความอดทน" เชคฮบราฮิมถอนหายใจอย่างหน่าย ๆ เพราะไม่เคยที่จะใช้เวลาในการพูดคุยกับหญิงใดนานเท่าม่านฟ้ามาก่อน เขาไม่ชิน! ปกติมีแต่คนเสนอและเขาแค่เพียงสนองตอบ เขาคงต้องใช้บทเถื่อนเล็ก ๆ เพื่อกำราบหญิงนางนี้เสียแล้ว

Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre

I-scan ang code upang i-download ang App

Nakaraang Kabanata Susunod na kabanata

เสน่หามนตรา จบบริบูรณ์
“ดรูฟ ฮือ ๆ” ม่านฟ้าที่เห็นใบหน้าของบุตรชาย วิ่งกรูเข้าหาสามีทันทีเมื่อพบเจอ ความดีใจที่มากมายยิ่งกว่าสิ่งใดเมื่อบุตรชายนั้นปลอดภัยกลับมา “ฮือ ลูกแม่” ม่านฟ้ากอดบุตรชายแนบกับอกแน่น จมูกดอมดมสูดความอ่อนของกลิ่นเด็กอย่างแสนรัก เชคฮ บราฮิม โอบกอดภรรยาที่รักและบุตรชายไว้ในอ้อมกอดใหญ่ พร้อมกับมือหนาที่ลูบหัวภรรยาอย่างปลอบโยน “ดรูฟปลอดภัย ไม่ต้องร้องนะ” เชคฮ บราฮิม พูดปลอบใจภรรยาที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ เมื่อบุตรชายนั้นหายตัวไป “ขอบคุณนะคะที่พาลูกของเรากลับมา” ม่านฟ้าเงยหน้ามองสามีที่ตอนนี้ดวงตาแดงก่ำ กลีบปากอวบจูบซับลงคางสากอย่างขอบคุณ ข่าวการกลับมาของทายาทตัวน้อยรับรู้ถึงปู่ย่าและอา ทุกคนล้วนดีใจเป็นรู้สึกโล่งอก เมื่อหลานชายและทายาทเพียงคนเดียวนั้นกลับมาอย่างปลอดภัย ทำให้ความร้อนใจของคนในครอบครัวและบริวารที่จงรักภักดีนั้นปลื้มใจ เพราะดรูฟที่เป็นที่รักของทุกคนในตระกูล เวลาผ่านไปความคับแค้นใจที่อานัสนั้นมีย่อมผ่อนปรนลง ฟาตินก็ยังคงอยู่กับอานัสในคฤหาสน์หลังนั้นเรื่อยมา ท่ามกลางความเจ็บช้ำและจำยอมที่จะอยู่ต่อเพราะถูกบังคับและเพราะคำสัตย์ที่เธอนั
เสน่หามนตรา Special - กราบเท้าซะสิ
อำนาจที่มีพร้อมกับพละกำลังคนที่มากโขความชำนาญของลูกน้องที่เก่งกาจในด้านเทคโยโลยี จนทำให้ เชคฮ บราฮิม นั้นรู้แล้วว่าบุตรชายนั้นอยู่ที่ใด การติดตามตัวบุตรชายเพียงคนเดียวจึงเริ่มต้นขึ้น เชคฮ บราฮิม รีบมุ่งตรงไปยังที่หมายที่สืบหามาได้ ด้วยห่วงใยบุตรชายที่ตกอยู่ในมือของอดีตเพื่อนรักอย่างอานัสและทำให้รู้ด้วยว่าฟาตินนั้นอาศัยพักพิงอยู่กับอานัสมานานแรมเดือน“เรามาขอพบอานัส” เสียงเข้ม ใบหน้าดุดันเอ่ยขึ้นเมื่อก้าวขาเข้ามาในบริเวณคฤหาสน์หลังโตของอดีตเพื่อนรัก“ไม่ทราบว่าได้นัดไว้หรือเปล่าครับ” หัวหน้าองครักษ์เอ่ยถาม เมื่อการมาของเชคฮ บราฮิมนั้นมีบุคลากรที่มากมายพร้อมทั้งอาวุธประจำกายแทบทุกคน“ไม่ได้นัด และเราก็ต้องเจออานัสตอนนี้” เสียงเข้มบอกกล่าวเมื่อเขานั้นร้อนใจเพราะกลัวบุตรชายเกิดอันตราย แค่ใบหน้าของม่านฟ้าที่แปดเปื้อนด้วยน้ำตาเพราะความเศร้าโศกก็ทำให้เชคฮ บราฮิมนั้นใจแทบสลายแล้ว“ต้องขออภัยเพราะกระผมคงให้ท่านพบพร้อมคนมากมายที่มีอาวุธติดกายไม่ได้” หัวหน้าองครักษ์บอกกล่าวหน้านิ่ง ยิ่งทำให้เชคฮ บราฮิมนั้นเลือดขึ้นหน้า“ไปบอกอานัส ว่าเรา เชคฮ บราฮิมต้องการพบ เดี๋ยวนี้!!” ความร้อนใจที่มีทำให้เชคฮ
เสน่หามนตรา Special - ขโมยลูกเสือ
ทันทีที่รู้ข่าวของบุตรชายที่หายตัวไปโดยที่ไม่มีใครเห็นเลย เชคฮ บราฮิม ร้อนรนใจอย่างมาก ละจากงานทุกอย่างโดยไม่รีรอ รีบปรี่กลับไปยังคฤหาสน์ทันที สถานที่ที่คนคุ้มกันแน่นหนาทำบุตรชายนั้นจะหายไปอย่างไรกัน “บราฮิม ฮึก อึก ฮือ...ดรูฟ ดรูฟหายไป ฮืออออ” ม่านฟ้าที่ร่ำไห้จนดวงตาบวมแดง ตั้งแต่ออกจากห้องน้ำแล้วไม่เห็นลูกชายที่ตนวางไว้บนเตียงนอน สั่งคนตามหาในอาณาบริเวณก็ไร้วี่แวว เด็กน้อยที่ยังไม่สามารถเดินเองได้จะหายไปได้อย่างไร หากไม่มีคนอุ้ม “ม่านฟ้า ใจเย็น ๆ นะ ดรูฟหายไปได้ยังไง” เชคฮ บราฮิม โอบกอดภรรยาที่ร้องไห้อย่างโศกเศร้า พูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นแทบฟังไม่ได้ศัพท์ “ไม่รู้ เข้าห้องอยู่ออกมาก็ไม่เจอลูก บราฮิม ฮือ ฮึก ดรูฟ จะ จะเป็นอะไรไหม” “ดรูฟจะต้องปลอดภัย จะไม่มีใครทำอะไรดรูฟได้ ผมสัญญา” เชคฮ บราฮิม พูดปลอบประโลมภรรยาให้คลายกังวล ทั้งที่ตนนั้นกลับยิ่งกังวลใจไม่แพ้กัน “ราชิต สั่งคนตามหาดรูฟ เช็คกล้องวงจรปิดทุกตัวอย่างละเอียด” “ครับ” ราชิตรับคำสั่งอย่างหนักแน่น แล้วเดินจากไปเพื่อทำหน้าที่ของตน คนในครอบครัวที่เชคฮ บราฮิมนั้นส่งข่าวท่านปู่
เสน่หามนตรา Special - ลูกศัตรู
“ดรูฟ รอแม่อยู่ตรงนี้นะ แม่ขอเข้าห้องน้ำสักครู่เดียว” เสียงของม่านฟ้าพูดคุยกับบุตรชายที่กำลังนอนหลับสนิท เวลานี้ที่เธอนั้นอยู่เพียงลำพังในห้องนอนเพราะต้องให้นมบุตรชาย จึงต้องอยู่เป็นการส่วนตัวและไร้หญิงรับใช้คนสนิทที่เธอนั้นไว้วานให้ไปทำงานให้ ประจวบเหมาะกับที่ผู้คิดร้ายนั้นได้ยินในคำพูด และแอบย่องเบาเข้ามาในห้องนอนอย่างถือวิสาสะและไร้คนมองเห็น ฟาตินเดินเข้ามาใกล้ เป้าหมายคือทายาทเพียงคนเดียวของ เชคฮ บราฮิม ที่เขานั้นรักปานดวงใจ ดรูฟน้อยถูกอุ้มขึ้นสู่อ้อมอกของฟาติน ไร้เสียงร้องของเด็กน้อยที่นอนหลับสนิทเมื่อกินอิ่มพลี ฟาตินค่อย ๆ อำพรางร่างกายของดรูฟด้วยผ้าคลุมสีทึบที่พกมา ทุกอย่างถูกเตรียมการมาอย่างดี ฟาตินคิดแบบนั้น การลักลอบเข้ามายังคฤหาสน์โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้และการก่อเหตุลักพาตัวทายาทเพียงคนเดียวเริ่มขึ้น ฟาตินค่อย ๆ ย่องและหลบซ่อนสายตาของหน่วยคุ้มกันภัยที่รายล้อมทั่วอาณาบริเวณ การคุ้มกันที่แน่นหนา จะทำอย่างไรถึงจะรอดพ้นได้“จะหนีออกไปอย่างไรดี” ฟาตินยืนบ่นและใช้ความคิด ดีในความคิดของเธอคือดรูฟไม่มีเสียงร้องใด ๆ ให้คนสงสัย“ฮึ แกต้องเจ็บเจียนตายแน่ เชคฮ บราฮิม” สายตามองเห็นรถส
เสน่หามนตรา Special - สำเนาถูกต้อง
กลีบปากหนาละออกห่าง ร่างบางถูกช้อนตัวขึ้นสู่อากาศในอ้อมอกแกร่ง แผ่นหลังบางแนบสนิทกับพื้นที่นอนนุ่มในเวลาถัดมา ม่านฟ้าถูกคลายชุดที่สวมใส่จนหลุดร่วงด้วยฝีมือของสามีหมาด ๆ เผยร่างกายที่สวยงามท้าทายต่อสายตาคมดุดัน สองสายตาจ้องมองกันและกันอย่างหยาดเยิ้ม วงแขนเล็กโอบรอบลำคอแกร่ง ออกแรงดึงจนใบหน้าคมขยับเข้าใกล้จนลมหายใจอุ่นกระทบผิวของกันและกันม่านฟ้าประกบเรียวปากทาบทับกลีบปากหนาอย่างยินยอม สร้างความพึงพอใจให้กับเชคฮ บราฮิมยิ่งนัก บทรักเริ่มก่อตัวอย่างเร่าร้อน เรียวลิ้นชอนไชหยอกเย้ากันอย่างท้าทาย สองกายแนบชิดบดเบียดกัน และร่างหนานั้นยั้งแรงในบางจังหวะเพราะนึกถึงทายาทที่กำลังอยู่ในท้องอย่างนึกห่วงใย "จะทำเบา ๆ จะไม่ให้เกิดอันตราย" เชคฮ บราฮิมบอกกล่าว เมื่อไม่อาจทานทนต่อแรงสวาทได้อีก ร่างกายที่แสนยั่วเย้าสายตาจนร่างหนานั้นเก็บกั้นอารมณ์ไว้ไม่ไหว"หมอบอกว่าทำได้ค่ะ"สองขาเรียวถูกแยกออกห่าง ร่างกายหนาแทรกกลางกายสาว คุกเข่าจับความเป็นชายค่อย ๆ เคลื่อนคล้อยสู่กลางกายสาวที่ยังคับแน่น"อื้อ" เสียงเค้นในลำคอบางเบา ใบหน้าเสลาเงยเชิดกัดริมฝีปากและหลับตาพริ้มเมื่อรวมกายให้เป็นหนึ่งเอาหนาเริ่มขยับช้า
เสน่หามนตรา Special - อย่าแตะต้องเธอ
เวลาถัดมาม่านฟ้าถูกสาวรับใช้จัดการกับเรือนร่าง ทุกอย่างถูกอาฟียาจัดการอย่างดิบดี เสื้อผ้า เครื่องประดับ ที่พร้อมประดับบนเรือนกายระหงษ์ หน้าท้องที่เคยแบนราบเริ่มโผล่เล็กน้อยตามอายุครรภ์ “ทำไมต้องแต่งตัวขนาดนี้ด้วยล่ะเอย” ม่านฟ้าที่นั่งเป็นหุ่นให้กับอัยมี่และอาเดล จัดแต่งหน้าทำผมเอ่ยถามเมื่อนึกสงสัย “เราจะไปงานเลี้ยงกันไงแก” เอยบอกย้ำให้รับรู้ งานเลี้ยงที่เป็นงานแต่งของเพื่อนสนิท ที่เจ้าตัวนั้นไม่รู้มาก่อน “ทำไมไม่มีใครบอกก่อนล่ะ” “ก็บอกอยู่นี่ไง” “เดี๋ยว ๆ แล้วทำไมต้องวาดลวดลายลงบนมือด้วยล่ะ”ม่านฟ้าสงสัยเมื่อมือและเท้าทั้งสองข้างถูกช่างวาดลายเฮนย่าลงอย่างละเมียดละไมและประณีต “มันไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกค่ะ ว่าที่พี่สะใภ้ ทุกอย่างที่ทำให้ล้วนดีแล้ว” อาฟียาชี้แจงเมื่อม่านฟ้านั้นสงสัยในการกระทำไม่เลิกลา “ทำ ๆ ไปเถอะน๊า ฉันก็ไม่รู้ ท่านเชคฮบอกให้ทำก็ทำตามสิ” คำพูดที่เอยบอกกล่าว สะกิดให้นึกถึงสิ่งที่ให้คำมั่นว่าจะไม่งอแงหากอาฟียาให้ทำอะไร ม่านฟ้าจึงเงียบปากไว้และทำได้แค่เพียงนั่งนิ่งเท่านั้น เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง การจัดกา
เสน่หามนตรา Special - ขอแค่กลับมา
Special - ขอแค่กลับมาตลอดเวลาที่ยาวนานกว่าสามสิบกว่าวันที่ม่านฟ้านั้นไม่ได้ออกไปไหน นอกจากอยู่ภายใต้ชายคาของคฤหาสน์และเดินเล่นเพียงแค่บริเวณรอบด้านเท่านั้น มีเพียงอาฟียาและเอยเพื่อนรักเท่านั้นที่คอยอยู่แก้เหงา โดยที่ม่านฟ้าก็ไม่รู้ว่าทำไม เชคฮ บราฮิม ถึงสั่งห้ามขนาดนี้ เหมือนจะกักขังเธอไว้อย่างกับนักโทษในความคิดของเธอ แต่เมื่อม่านฟ้าได้ยิน เชคฮ บราฮิม นั้นบอกแค่ว่า‘ที่ทำไปนั้นล้วนมีเหตุผล…ทุกอย่างเพื่อคุณนะม่านฟ้า’ประโยคที่บ่งบอกว่าเขานั้นห่วงใย ม่านฟ้าจึงไม่เซ้าซี้ถามต่อให้มากความ เพราะมั่นใจว่าสิ่งที่คนรักนั้นทำและสั่งการ ย่อมมีเหตุผลและที่มาที่ไปเสมอ เธอจึงเชื่อใจและยอมทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ “นี่เป็นของขวัญที่ท่านพี่ส่งมาให้ค่ะว่าที่พี่สะใภ้” อาฟียาและเอยเดินเข้ามาในห้องรับรองที่ม่านฟ้ากำลังนั่งถักไหมพรมเป็นงานอดิเรก พร้อมกับเหล่านางรับใช้ราวแปดคนพร้อมกับของในมือมากมายที่อาฟียาบอกว่ามันคือของขวัญ “ของขวัญ?” ม่านฟ้าเงยหน้าจากงานที่ทำแล้วย้ำถามอย่างสงสัย ของขวัญเนื่องในโอกาสอันใด และนี่ก็หลายวันที่ เชคฮ บราฮิม หายหน้าไป ม่านฟ้าจะเจอแค่วันละหนึ่งครั้งเท่านั้น ด้วยหน้
เสน่หามนตรา Special - ผู้สืบทอดรุ่นต่อไป
“เธอเป็นอย่างไรบ้างหมอ” เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามทันทีอย่างร้อนรนใจเมื่อหมอนั้นตรวจอาการของม่านฟ้าเรียบร้อย “ไม่ได้เป็นอะไรเลยค่ะ” หมอหญิงบอกกล่าวถึงอาการ “ไม่ได้เป็นได้ยังไง อาเจียนขนาดนี้!” เชคฮ บราฮิม เกิดอาการฉุนเฉียวเมื่อสิ่งที่เขาเห็นนั้นว่าหนักหนา แต่หมอกลับบอกว่าไม่เป็นอะไร เหมือนหมอนั้นโกหกหน้าตายเสียอย่างนั้น “ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยค่ะท่าน...แค่นายหญิงนั้นตั้งครรภ์เท่านั้น” “ยังจะโก....” เชคฮ บราฮิม เตรียมสาดคำด่าเมื่อหมอยังบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ต้องหยุดชะงักคำพูดไว้ เมื่อสิ่งที่ได้ยินนั้นเหมือนสายลมผ่านหู ฟังดูแล้วไม่ค่อยชัดเจน “อะไรนะ หมอว่าอะไรนะ” จนต้องย้อนถามอีกครั้งอย่างตะลึงอึงงัน “นายหญิงตั้งครรภ์ค่ะ ควรพานายหญิงไปฝากครรภ์และตรวจดูอายุครรภ์อีกครั้งนะคะ” “จริงเหรอ” สีหน้าที่เปี่ยมล้นด้วยความยินดี อาเดลและอัยมี่พร้อมราชิตที่ยืนข้างเตียง ยิ้มแย้มด้วยความปรีติยินดีที่ตอนนี้นายเหนือหัวกำลังจะมีทายาท “ม่านฟ้าเรากำลังจะมีลูก” เชคฮ บราฮิม โผเข้ากอดหญิงที่รักที่นอนยิ้มอยู่บนเตียง น้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสเป็นน้ำตาของความดีใจเมื
เสน่หามนตรา Special - สิ่งที่ฝัน
เวลาผ่านพ้นไปนานนับเดือนครรชิตหายไปจากต่างแดนเพราะคำสั่งที่แสนจะหนักแน่นของผู้มีอิทธิพลอย่าง เชคฮ บราฮิม สั่งการ ให้ส่งตัวกลับบ้านเกิดและไม่ได้ข่าวคราวอะไรของครรชิตอีกเลย ส่วนเอยและอาฟียาก็อยู่ด้วยกันอย่างคนรักแบบเปิดเผย แม้ผู้เป็นพ่อจะไม่ค่อยพอใจแต่จะห้ามยังไงได้เมื่อบุตรสาวนั้นร้องขอ ด้วยความรักลูกจึงต้องยอมปิดหูปิดตา แม้ว่าจะไม่ชอบใจ อาฟียาเทียวไปเทียวมายังประเทศไทยอยู่บ่อยครั้ง เพราะเอยก็มีหน้าที่ที่ต้องทำอย่างเช่นคนทั่วไปเหมือนกัน แม้อาฟียาจะร้องขอให้เอยมาอยู่ด้วย แต่ด้วยเหตุผลที่มากขอของเอยอาฟียาจึงเป็นฝ่ายยอมเอง สิ่งที่ม่านฟ้านั้นฝัน สถานที่แห่งไหนที่ม่านฟ้านั้นอยากไป เชคฮ บราฮิม จะเป็นคนพาเธอสานต่อมันด้วยตัวเอง หลังมื้อเย็นที่ชายและหญิงนอนกกก่ายกันบนเตียงนอนและดูโทรทัศน์ด้วยกัน มือหนาลูบหน้าคนในอ้อมกอดแผ่วเบา มือเล็กก็ลูบไล้แผงอกแกร่งที่ไร้เสื้อผ้า ไหล่หนาคือหมอนหนุนชั้นดีให้หญิงสาว “อยากไปไหนไหม” เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามขึ้น เมื่อนึกได้ว่าจุดประสงค์ที่ม่านฟ้านั้นมาที่นี่เพื่อท่องเที่ยวและพักผ่อน แต่เธอกลับยังไม่ได้ไปไหนมากมายเพราะเขานั้นฉุดเธอมาก่อน “ถามทำไมค

Galugarin at basahin ang magagandang nobela

Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.

Libreng basahin ang mga aklat sa app

I-scan ang code para mabasa sa App

Share

บทที่ 6 - แกล้ง

Kaugnay na kabanata

เสน่หามนตรา บทที่ 7 - รุก!

เสน่หามนตรา บทที่ 8 - ตั้งใจ

เสน่หามนตรา บทที่ 9 - มารหัวใจ

เสน่หามนตรา บทที่ 10 - อย่า !

เสน่หามนตรา บทที่ 11- ห่วง

เสน่หามนตรา บทที่ 12 - ขอโทษ

เสน่หามนตรา บทที่ 13 - พยายาม

เสน่หามนตรา บทที่ 14 - ฮาฟีส

Pinakabagong kabanata

เสน่หามนตรา จบบริบูรณ์

เสน่หามนตรา Special - กราบเท้าซะสิ

เสน่หามนตรา Special - ขโมยลูกเสือ

เสน่หามนตรา Special - ลูกศัตรู

เสน่หามนตรา Special - สำเนาถูกต้อง

เสน่หามนตรา Special - อย่าแตะต้องเธอ

เสน่หามนตรา Special - ขอแค่กลับมา

เสน่หามนตรา Special - ผู้สืบทอดรุ่นต่อไป

เสน่หามนตรา Special - สิ่งที่ฝัน