บทที่ 5 - ปราบพยศ

เสน่หามนตรา

บทที่ 5 - ปราบพยศ

...ร่างกายสมส่วนเดินย่างกรายตามหลังราชิตตามคำเชิญของเชคฮบราฮิมที่ต้องการพบเธอ  กว่าราชิตจะเอ่ยชวนได้ จนเธอนั้นยินยอมตามเขามา ตามที่นายเหนือหัวต้องการก็เล่นหมดน้ำลายไปหลายลิตร กว่าเธอนั้นจะยอมตามมาแต่โดยดีด้วยการยื่นข้อเสนอบางอย่างให้แก่เธอ นั่นคือค่าเสียเวลาต่อนาที  แต่เธอคนนี้ก็แสนจะระวังตัวเองเป็นอย่างดี แต่เจตนาของราชิตแค่สนองให้นายเหนือหัวเท่านั้น  ไม่ได้คิดปองร้ายเธอแม้แต่น้อย

"นายท่านรอพบคุณด้านในครับ"ราชิตบอกทันทีเมื่อเดินมาหยุดตรงประตูห้องรับรองบานใหญ่สุดหรูภายในโรงแรมที่ตกแต่งสุดตระการตาระดับเจ็ดดาว

"ฉันยังสงสัย...นายท่านของคุณต้องการพบฉันทำไม หรือโกรธที่ฉันเดินชน แต่ฉันก็ขอโทษไปแล้วนะ" ม่านฟ้ายืนกอดอกร่ายยาวอย่างหงุดหงิดแต่ก็จำยอมเดินเข้าไป เมื่อราชิตเปิดประตูให้ ไม่ได้เห็นแก่เงินค่าเสียเวลาหรอกนะ...ถ้าไม่มากพอ! ^○^

"ชริ!...ไม่มีปากหรือไงนะ" ม่านฟ้าไม่วายหันไปแขวะราชิตด้วยคำพูดภาษาไทยอย่างอารมณ์เสียและหงุดหงิด ก่อนจะเดินผ่านหน้าราชิตเข้าไป

...ห้องพักสุดหรูอลังการสีทอง เฟอร์นิเจอร์หรูหราตั้งตระหง่านจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ชายร่างสูงกำยำล่ำสันนั่งมองมายังม่านฟ้าด้วยแววตาเสน่หา  แต่ม่านฟ้ากลับไม่ได้สนใจหนุ่มรูปงามเลยแม้แต่น้อย  สายตาคมของม่านฟ้านั้นมองคล้อยไล่กวาดสายตาโดยรอบ ที่เอาแต่เชยชมความสวยงามตรงหน้าที่มันดึงดูดสายตาเธอเท่านั้น

"อะแฮ่ม"

"อุ้ย!" ม่านฟ้าสะดุ้งตัวโหยง เมื่อเสียงกระแอมดังขึ้นจนทำให้เธอนั้นหลุดจากภวังค์ และมองไปยังต้นเสียงทันที

"คุณไม่เห็นผมเหรอ" เชคฮบราฮิมรู้สึกเสียหน้าแต่ไม่กล้าแสดงออกเท่าไหร่ เมื่อม่านฟ้าไม่ได้สนใจมองเขาเลย  เอาแต่เชยชมสิ่งปลูกสร้างที่มนุษย์ปั้นแต่งเท่านั้น

"ฉันขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน" ม่านฟ้าบอกออกไปด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษ

"เราไม่เคยรู้จักกัน...แล้วเรียกฉันมาพบทำไม ยิ่งใหญ่มาจากไหน แล้วถ้าจะว่าเรื่องที่ฉันชนคุณ ฉันก็ขอโทษไปแล้วด้วย!..." ม่านฟ้าร่ายยาวอย่างไม่ได้เกรงกลัวมาดนิ่งขรึมของชายตรงหน้าสักนิด เมื่อชายหนุ่มเอาแต่มองเธอหน้านิ่งไม่ยอมพูดอะไรที่เป็นเนื้อหาสาระ

"........." เชคฮบราฮิมไม่ตอบ ลุกยืนเต็มความสูงแล้วเดินเข้ามาหาม่านฟ้า คนตัวเล็กที่แผดเสียงดัง อย่างไม่เกรงกลัวเขาสักนิด  ทั้งที่คนอื่นในอาหรับแค่ได้ยินชื่อของเขาก็ยังกลัวจนตัวสั่น

"เป็นใบ้หรือไง ถามก็ไม่ อื้อ....." คำพูดถูกสูบคืนลงลำคอระหงส์  เมื่อปากหนาประทับลงปิดกลีบปากบางทันที ที่เอาแต่พร่ำพรรณาร่ายยาวอย่างตำหนิจนเชคฮบราฮิมอดที่จะทำโทษไม่ได้ ดวงตาของม่านฟ้าเบิกกว้างอย่างตกใจ  การจู่โจมบดจูบที่ไม่ทันตั้งตัว ทำให้ม่านฟ้าแน่นิ่งไปชั่วขณะอย่างกับโดนช็อตด้วยกระแสไฟ

...เมื่อสติกลับมาว่าร่างกายที่ถูกรุกล้ำ ม่านฟ้าพยายามถอยใบหน้าออกห่าง  แต่เชคฮบราฮิมกับกดรั้งท้ายทอยให้แน่นิ่งอย่างบังคับ  มือบางทุบตีลงไหล่กว้างแข็งแรงแต่ก็ไม่มีไหวติงใด ๆ ทั้งที่ม่านฟ้าทุบตีสุดแรงที่มี

...เมื่อพอใจกับการฉกชิมความหวานในโพรงปากสาว เชคฮบราฮิมจึงละริมฝีปากออกในระยะประชิด  ดวงตาคมเฉี่ยวดุจพญาเหยี่ยวที่บินโฉบท่ามกลางทะเลทรายจ้องมองสบตาเข้าไปในดวงตากลมโตสีนิลนั้นอย่างเสน่หา

"ทำบ้าอะไรของคุณเนี้ย!" ม่านฟ้าถอยกรูออกห่าง แต่ถูกวงแขนแกร่งรวบรัดเข้าหาจนด้านหน้ากระทบกับอกแกร่งแข็งแรง "ปล่อยฉันนะ!...ไอ้โรคจิต!" คำสบประมาทที่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้ากล่าวหาเชคฮบราฮิมสักครั้ง แต่ม่านฟ้ากลับสาดทอด่าเสียเทเสียอย่างไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย

"หยุด!" คำปรามเสียงเข้มที่ทรงพลังเอ่ยขึ้น

"ไอ้โรจิต! ไอ้บ้า! ไอ้หื่นกาม ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" ร่างบางดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดแน่นของเชคฮบราฮิม แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการได้ด้วยแรงหญิงที่มีน้อยนิดหรือจะสู้แรงชายชาตรีได้

"ถ้าไม่หยุดผมจะปล้ำคุณ ตรงนี้! ตอนนี้!" ได้ผลเมื่อคำขู่ที่แสนดุดันถูกพ่นออกมา ม่านฟ้าที่กำลังพยศสงบนิ่งชะงักงันทันที และส่งสายตาเคืองแค้นอย่างเอาเรื่องที่เขานั้นบังอาจพรากจูบแรกของเธอไป จูบที่เธอหวังจะมองให้ชายที่รัก

เชคฮบราฮิม ชายหนุ่มรูปงาม คมเข้ม ร่างกายกำยำล่ำสัน เป็นที่หมายตาของสาว ๆ แค่เพียงกระดิกนิ้วไม่กี่ที ก็มีหญิงสาวเข้าหา แต่กลับไม่ใช่ม่านฟ้าหญิงไทยคนนี้  ความมั่นใจในตัวเองถดถอยลงเมื่อถูกเธอนั้นสบประมาทด้วยคำด่าทอ ^ไอ้โรคจิต...หื่นกาม^ ชีคคาตำแหน่งหนึ่งเดียวที่สาวๆ ทั่วทั้งอาหรับอยากจะครอบครอง แต่เชคฮบราฮิมยังไม่ต้องตาถูกใจจะมอบตำแหน่งนี้ ที่ต้องเคียงกายเขาให้กับใครโดยง่าย หากไม่ใช่หญิงที่เขารัก

"อยู่เงียบ ๆ นิ่ง ๆ อย่าพยศให้มาก" เสียงเข้มดุดันสั่งการ

"คุณก็ปล่อยฉันสิ!" กลิ่นสาบสาวที่หอมหวนยั่วยวนเวียนวนในจมูก ทำให้เชคฮบราฮิมนั้นไม่อยากจะปล่อยออกห่าง  แต่ก็ต้องยอมเมื่อสาวเจ้านั้นตวาดเสียงแข็ง...เธอคงไม่ใช่ง่าย ๆ เสียแล้ว ทรงคุณค่ากับตำแหน่งชีคคาเสียจริง  นี่เขาคิดจริงจังกับคนที่เพิ่งเจอหน้าอย่างนั้นหรือ ? คำเตือนสติที่สงสัยที่ได้แต่ย้อนทวนในใจเท่านั้น "บ้าบอจริงๆ" เสียงสบถหยาบโพลนด้วยภาษาไทยหลุดรอดออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อเธอนั้นหลุดพ้นจากอ้อมกอดชายหนุ่ม

"ต้องการเท่าไหร่"

"อะไรต้องการเท่าไหร่"

"เงิน ทอง เครื่องเพชร บ้านหรือว่ารถ"

"บ้าบออะไรของคุณเนี้ย"

"อยากได้อะไร...แค่บอกผม"

"โอ้ย! นี่คุณ! ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณพูด"

"บอกผมมา"

"นี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ไม่เอาเข้าใจไหม"

"อยากได้อะไร"

"นี่!...ทำไมคุณหน้ามึนขนาดนี้ ห๊ะ! ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!...ไอ้คนบ้าเอาแต่ใจ" ม่านฟ้าสุดจะทนกับสิ่งที่ชายหนุ่มพร่ำพูดโดยไม่สนใจคำถามและสิ่งที่เธอสงสัยสักนิด จนต้องตะเบงเสียงดังแหลมอย่างต่อต้าน  ความทนทานของเชคฮบราฮิมก็เสียกระไร เขานั้นตั้งใจจะกลั่นแกล้งม่านฟ้าหรือว่าสิ่งที่พูดออกมานั้นเป็นดั่งที่พูดจริง ๆ จากส่วนลึกข้างใน

​