เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 29 บทสุดท้ายของความรักครูพีท
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-14 22:54:54บทที่เกี่ยวข้อง
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 30 คุณครูคนใหม่
บรรยากาศในโรงเรียนเซนต์เอมิลี่เช้าวันนี้ดูเงียบผิดปกติ หรืออาจจะเป็นแค่ความรู้สึกของฉันเอง ฉันยังไม่แน่ใจ แต่ทุกอย่างรอบตัวเหมือนจะเปลี่ยนไปนับตั้งแต่ที่ฉันได้ยินเรื่องของ “ครูคนใหม่” ที่ย้ายมาจากอังกฤษฉันพยายามเก็บความคิดเหล่านั้นไว้ในใจ พยายามไม่ให้มันรบกวนการเรียนของตัวเอง แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน มันก็เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่สบายใจ ลางสังหรณ์นี้มันหนักอึ้งในใจฉันตั้งแต่ได้ยินเพื่อน ๆ ซุบซิบกันในห้องโถงว่า ครูคนใหม่ไม่ใช่ใครอื่น นอกจาก ลิซ อลิซาเบธ แฟนเก่าของครูพีทคำว่า ‘แฟนเก่า’ มันก้องอยู่ในหัวฉัน แม้พยายามไม่ให้คิดถึงมัน แต่ทุกครั้งที่ฉันหลับตา ฉันก็ยังเห็นภาพของครูพีทกับผู้หญิงอีกคนที่เคยมีชีวิตร่วมกัน ช่วยกันสอนหนังสือ ช่วยกันสร้างฝัน ความรู้สึกหวาดกลัวว่าอดีตของครูพีทอาจหวนกลับมาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเรามันกัดกินใจฉันอย่างไม่อาจปฏิเสธได้หลังจากหมดชั่วโมงเรียนในช่วงเช้า ฉันเดินไปที่ล็อกเกอร์เพื่อหยิบหนังสือสำหรับคาบบ่าย ขณะที่กำลังเปิดล็อกเกอร์ ฉันได้ยินเสียงเพื่อน ๆ คุยกันไม่ไกลจากที่ฉันยืนอยู่“ได้ข่าวว่าเธอเป็นคนสวยมากนะ แล้วก็เคยคบกับครูพีทนานหลายปีด้วย”“ใช่
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 31 ศึกหัวใจที่ไม่มีวันแพ้ NC+
ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันได้พบลิซครั้งแรก ฉันก็ไม่สามารถสลัดความรู้สึกอึดอัดออกไปได้เลย เธอเป็นคนสวย มีเสน่ห์และมั่นใจมาก ทุกครั้งที่เธอเดินผ่าน ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าตัวเองเล็กน้อยลงไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ มันเป็นความรู้สึกที่ฉันไม่เคยมีมาก่อน ฉันไม่เคยรู้สึกว่าใครเป็นคู่แข่ง แต่กับลิซ...ฉันปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอทำให้ฉันกังวลความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับครูพีทยังคงเหมือนเดิมหลังจากที่เขาให้คำมั่นสัญญาว่าเขาเลือกฉัน แต่ลิซ...การที่เธอกลับมาไม่ได้ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น ทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอกับครูพีทคุยกัน ฉันก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าพวกเขาเคยมีความรักต่อกันมาก่อน และฉันกลัวว่าความรู้สึกนั้นจะกลับมาอีกครั้งเช้าวันหนึ่ง ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนเร็วกว่าปกติ ขณะที่กำลังจะเดินผ่านห้องพักครู ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของลิซที่ดังออกมาจากข้างใน ฉันหยุดชะงักโดยไม่ตั้งใจ เสียงหัวเราะของเธอสดใสและมั่นใจ มันทำให้ฉันรู้สึกไม่มั่นคง ฉันเดินเข้าไปใกล้ประตูห้องพักครูอย่างช้า ๆ และได้ยินเสียงของพวกเขาชัดเจนขึ้น“พีท คุณจำได้ไหมว่าเราสองคนเคยฝันว่าจะเปิดสำนักพิมพ์เล็ก ๆ ด้วยกัน” ลิซพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นและเต็มไปด้
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 32 เงาจากอดีต (1)
ถึงแม้ว่าครูพีทจะยืนยันกับฉันครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเขาเลือกฉัน แต่ความรู้สึกไม่มั่นคงก็ยังคงก่อกวนหัวใจของฉันอยู่เรื่อย ๆ การที่ครูลิซยังคงพยายามเข้าหาเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ฉันควบคุมไม่ได้ลิซไม่ได้หยุดแค่คำพูด เธอเข้ามามีส่วนในชีวิตของครูพีท ไม่ว่าจะเป็นการสนทนาเกี่ยวกับงาน การแบ่งปันเรื่องราวในอดีต และเรื่องที่พวกเขาเคยฝันไว้ด้วยกัน มันทำให้ฉันรู้สึกถูกทิ้งไว้ข้างหลัง แม้ครูพีทจะพูดชัดเจนแล้วว่าเขาไม่สนใจลิซอีกต่อไปเช้าวันนี้ ฉันพยายามตั้งสมาธิในห้องเรียน แต่จิตใจของฉันลอยออกไปไกล เสียงซุบซิบของเพื่อนร่วมชั้นที่ดังขึ้นระหว่างบทเรียนกลับดึงฉันออกจากภวังค์“เธอรู้หรือเปล่าว่ามีนักเรียนใหม่ย้ายมาในเช้านี้น่ะ คนที่ชื่อมินนี่น่ะ?”ชื่อที่ฉันได้ยินทำให้หัวใจของฉันหยุดเต้นในทันที ฉันแทบจะหยุดหายใจเมื่อได้ยินชื่อนี้... ‘มินนี่’ เพื่อนเก่าที่ฉันไม่เคยอยากเจออีกครั้งในชีวิต“มินนี่เหรอ?” เสียงเพื่อนคนหนึ่งถามอย่างสนใจ“ใช่คนที่เขาบอกว่าชอบก่อปัญหาในโรงเรียนปะ?”“ใช่ คนเดียวกันนั่นแหละ ได้ยินมาว่าเธอย้ายมาเรียนที่นี่เพราะมีปัญหาที่โรงเรียนเก่า”ฉันนั่งนิ่งเหมือนถูกตรึงไว้กับเ
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 33 เงาจากอดีต (2) NC+
คืนนี้ ฉันตัดสินใจไปหาครูพีทที่คอนโดของเขา ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะบอกเขาหรือไม่ แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถเผชิญหน้ากับทุกอย่างเพียงลำพังได้อีกต่อไปเมื่อฉันมาถึง เมื่อครูพีทเปิดประตู เขาดูประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นฉันมาในช่วงเวลาแบบนี้“ลิลลี่?” ครูพีทมองฉันด้วยสายตาวิบวับ ก่อนดึงตัวฉันเข้าไปในห้อง“พี่พีท...อื๊อ..” เสียงของฉันหลุดออกมาเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากร้อนของเขาจะทาบทับลงมาบนปากของฉันอย่างรวดเร็ว ฉันแทบไม่ทันได้ตั้งตัว เรียวลิ้นของเขาสอดแทรกเข้ามาอย่างรุนแรงและกระหาย ร่างกายของฉันสะท้านทันทีเมื่อสัมผัสนั้นจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว“เดี๋ยวค่ะ..คือ..อ๊ะ...” ฉันพยายามจะพูด แต่เสียงของฉันหายไปเมื่อสัมผัสของเขายิ่งทำให้ฉันเสียการควบคุม มือของเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของฉันออกทีละชิ้น ความร้อนรุ่มที่แผ่กระจายไปทั่วร่างทำให้ฉันไม่อาจต้านทานได้ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว เขายกตัวฉันขึ้นจากพื้น ร่างของฉันถูกยกขึ้นอย่างง่ายดาย ทำให้ฉันต้องใช้ขาทั้งสองข้างโอบรัดเอวของเขาไว้โดยอัตโนมัติ ความกลัวว่าจะตกลงมาทำให้ฉันกอดเขาแน่นขึ้น แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกลับทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวเร็วขึ้น คว
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 34 เงาจากอดีต (จบ)
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับสนิทแสงแดดอ่อน ๆ สาดเข้ามาทางหน้าต่างห้อง สัมผัสกับผิวหน้าของฉันอย่างอ่อนโยน ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พลางรู้สึกถึงความอบอุ่นรอบ ๆ ตัว ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่ แต่ทุกอย่างดูเงียบสงบเมื่อฉันตื่นเต็มตา ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า...นี่ไม่ใช่ห้องของฉัน อาการปวดตัวจากเมื่อคืนยังมีหลงเหลืออยู่จากความเร่าร้อนของครูพีท กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของอะไรบางอย่างลอยเข้ามาในห้องฉันขยับตัวลุกขึ้นนั่ง บนเตียงที่นุ่มสบาย ผ้าห่มอุ่น ๆ คลุมตัวฉันไว้ และเสียงเบา ๆ ของอะไรบางอย่างดังมาจากทางห้องครัว ฉันยิ้มเบา ๆ ขณะที่คิดว่าเขาคงกำลังทำอาหารอยู่ฉันเดินไปหยิบเสื้อยืดตัวโคร่งของครูพีทจากในตู้เสื้อผ้าใส่แก้ขัด ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปยังห้องนั่งเล่น แสงแดดในยามเช้าทำให้บรรยากาศภายในคอนโดดูสดใสและอบอุ่นฉันมองไปที่ห้องครัวเล็ก ๆ ของเขา และนั่นเอง ฉันเห็นครูพีทกำลังยืนอยู่หน้าเตา สวมผ้ากันเปื้อนและกำลังพลิกแพนเค้กอย่างตั้งใจกลิ่นหอมของแพนเค้กและเบคอนที่ทอดใหม่ ๆ ทำให้ท้องของฉันเริ่มร้องเบา ๆ ฉันยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ ภาพของครูพีทในมุมนี้ทำให้ฉันรู้สึกถึงความสบายใจ
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 35 คำสารภาพใต้แสงตะวัน
เสียงคลื่นที่กระทบชายฝั่งเบา ๆ สลับกับสายลมอ่อน ๆ ที่พัดเข้ามา ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ท้องฟ้าสีฟ้าสดใสกับแสงแดดที่ไม่ร้อนเกินไป มันเป็นวันที่สมบูรณ์แบบที่สุดในการมาเที่ยวทะเลฉันและครูพีทตัดสินใจออกมาพักผ่อนในวันหยุดนี้ เขาพาฉันมาเที่ยวทะเลที่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯมากนัก หลังจากเรื่องราวที่หนักอึ้งในใจ ฉันรู้สึกว่าเวลานี้ฉันต้องการการพักผ่อน และที่นี่ก็ดูเหมือนเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุด“สวยจังเลยค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองทะเลกว้างไกลที่ทอดยาวอยู่เบื้องหน้า สายลมพัดผมของฉันพลิ้วไปตามจังหวะลม น้ำทะเลที่สะท้อนแสงแดดระยิบระยับเหมือนประกายเพชรทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะหลงใหลในความงดงามของธรรมชาติ“ใช่ สวยมาก” ครูพีทตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ขณะที่เขาหันมามองฉันแทนที่จะมองทะเลฉันรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นนิด ๆ เมื่อเห็นสายตาของเขาที่มองมา ฉันพยายามซ่อนความรู้สึกเขินอาย แต่ใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าวทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถปิดบังอะไรได้มากนักช่วงเวลานี้เต็มไปด้วยความเงียบสงบ เรานั่งอยู่ใต้ร่มไม้ริมทะเล นั่งมองคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งเป็นระลอก ๆ ฉันรู้สึกว่าเสียงคลื่นนั้นช่างผ่อน
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 36 คำขู่ในเงามืด
บรรยากาศในห้องพักครูดูเงียบสงบมาก ขณะที่ฉันนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานของครูพีท เขากำลังจัดเอกสารและเก็บของเพื่อเตรียมตัวออกไปทานอาหารกลางวันกับฉัน ฉันรู้สึกว่าช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่สงบสุขที่สุดในช่วงหลายวันมานี้ หลังจากเผชิญหน้ากับความตึงเครียดและความกลัวเกี่ยวกับมินนี่ที่เข้ามาในชีวิตฉันอีกครั้ง ฉันอยากใช้เวลานี้เพื่อหลีกหนีจากทุกปัญหา“เสร็จรึยังคะ?” ฉันเอ่ยถามเบา ๆ ขณะที่เขากำลังหยิบแฟ้มเอกสารใส่กระเป๋า“เกือบเสร็จแล้ว อีกแป๊บนึงนะ” ครูพีทตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่ฉันรู้สึกคุ้นเคย รอยยิ้มนั้นทำให้ฉันรู้สึกสบายใจเสมอ มันเหมือนกับว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะอยู่ข้างฉันเสมอขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้ ฉันรู้สึกถึงบางอย่างในบรรยากาศที่เปลี่ยนไป สายตาของเขาที่มองมาที่ฉันดูพราวระยับ“ลิลลี่ เย็นนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่สายตาวิบวับของเขาที่จ้องมอง ทำให้ฉันรู้ความนัยของคำพูดนั้นดีก่อนที่ฉันจะทันพูดอะไรออกมา เขาก้มลงมาใกล้ ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของฉันอย่างดูดดื่มและเร่าร้อน ความเข้มข้นของจูบทำให้ฉันรู้สึกวูบวาบ ร่างกายเหมือนถูกควบคุมด้วยความรู้สึกที่รุนแรงยิ่ง
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 37 คำสัญญาในราตรี (1)
เรากลับมาถึงคอนโดของครูพีทหลังจากเผชิญหน้ากับคำขู่จากครูลิซ ช่วงเวลาที่ควรจะสบายใจกลับเต็มไปด้วยความกลัวและความกังวล ไม่ว่าจะหายใจลึกแค่ไหน ความรู้สึกตึงเครียดก็ไม่ยอมหายไปสักที ฉันพยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็งและไม่หวาดกลัว แต่มันก็ยากเหลือเกิน เมื่อคิดถึงความจริงที่ว่า หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกไป ทั้งชีวิตของฉันและครูพีทก็อาจพังทลายลงในพริบตาบรรยากาศในคอนโดเงียบสงบ มีเพียงแสงไฟอ่อนๆ ที่ทำให้ห้องดูอบอุ่น ฉันนั่งลงที่โซฟา มองไปรอบๆ ห้องด้วยความรู้สึกที่สับสน หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกผิดและหวาดกลัว ไม่อยากให้ครูพีทต้องเห็นฉันในสภาพนี้“ลิลลี่...” เสียงอ่อนโยนของครูพีทดึงฉันออกจากภวังค์ เขานำแก้วน้ำมาวางให้ข้าง ๆ ฉัน ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าและจับมือฉันไว้เบา ๆ ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นจากสัมผัสของเขา และความกังวลในใจเหมือนจะค่อยๆ คลายลงบ้าง“เป็นอะไรรึ?” เขาถามด้วยสายตาที่อ่อนโยน ฉันรู้ว่าเขาห่วงใยและอยากให้ฉันรู้สึกดีขึ้น แต่ความรู้สึกกดดันในใจมันหนักเกินกว่าที่ฉันจะอธิบายออกมาได้ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเครือ“หนู... หนูไม่รู้ค่ะ หนูรู้สึกกลัว กล
บทล่าสุด
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 48 หนึ่งสัปดาห์สุดท้ายในความทรงจำ (1)
ฉันยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของตัวเอง มองกระเป๋าเดินทางที่ยังไม่ได้เริ่มเก็บอะไรเลย ในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า ฉันจะต้องออกเดินทางไปอังกฤษตามคำสั่งของแม่ ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนใหม่ ที่พัก หรือแม้กระทั่งกำหนดการเดินทาง ฉันไม่เคยรู้สึกถูกกำหนดชีวิตแบบนี้มาก่อน และมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหลุดจากทุกสิ่งที่ฉันรักแต่ก่อนที่จะจากไป ฉันมีสิ่งหนึ่งที่อยากทำ ฉันอยากใช้เวลาครั้งสุดท้ายกับเขา คนที่ฉันรักมากที่สุด คนที่ฉันไม่รู้ว่าจะได้พบอีกเมื่อไหร่“ซาร่า...” ฉันพูดขึ้นระหว่างที่เรานั่งคุยกันในมุมเงียบ ๆ ของห้องสมุดโรงเรียน“ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย?”“อะไรอะ?” ซาร่าถามขณะยกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย“ฉันอยากไปอยู่กับพี่พีทหนึ่งสัปดาห์ก่อนเดินทาง” ฉันพูดเสียงเบา แต่หนักแน่นซาร่ามองฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ“แม่เธอจะยอมเหรอ?”“ฉันจะบอกแม่ว่า จะไปค้างบ้านเธอช่วงที่ตรงกับวันหยุดของเทศกาลเซนต์เอมิลี่แห่งมิตรภาพ”“แม่คงไม่ว่าอะไรถ้าเธอช่วยพูดให้”ซาร่านิ่งไปอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มให้ฉัน“ได้สิ ฉันจะช่วยเธอเอง”“ขอบใจนะ ถ้าไม่มีเธอ ฉันคงไม่รู้จะทำยังไงแน่เลย” ฉันจับมื
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 47 คำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธ
บรรยากาศในรถระหว่างทางกลับบ้านนั้นเงียบจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้น บรรยากาศในรถอึดอัดจนฉันแทบหายใจไม่ออก แม่ของฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง ใบหน้าของเธอสงบนิ่ง แต่ฉันรับรู้ได้ถึงความโกรธที่เธอพยายามกดไว้ใต้เปลือกนอกที่ดูเหมือนไม่แสดงอารมณ์ใด ๆฉันหันไปมองนอกหน้าต่าง พยายามดึงความสนใจตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถหนีจากความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวได้ หัวใจของฉันเต้นแรง รู้สึกถึงพายุแห่งความกลัวและความไม่แน่นอนที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจเมื่อรถเลี้ยวเข้าประตูบ้าน ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกพาเข้าไปในสนามรบ แม่เปิดประตูรถแล้วก้าวลงด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม ฉันเดินตามหลังเธอไปยังห้องรับแขก เสียงรองเท้าของเรากระทบพื้นหินอ่อนก้องสะท้อนในความเงียบงันของบ้านหลังใหญ่“นั่งลง” เสียงของแม่เยือกเย็น ฉันนั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก เธอนั่งลงตรงข้ามกับฉัน สายตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความผิดหวังและความโกรธที่เธอไม่ปิดบัง“อลิสา วัฒนชัย” แม่เรียกชื่อเต็มของฉันด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม ฉันรู้ดีว่าการที่แม่เรียกฉันด้วยชื่อเต็มแบบนี้ไม่ใช่เรื่องปกติ มันหมายความว่าเธอกำลังโมโห และฉันต้องเตรียมรับมือกับสิ
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 46 ความลับในเงามืด
หลังจากลิลลี่กลับไปแล้ว บ้านพักเล็ก ๆ ของผมกลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องทำงาน ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ก้มมองเอกสารปึกใหญ่ที่นักสืบจากอังกฤษส่งมาให้เมื่อเช้านี้มันเป็นข้อมูลที่ทำให้ผมรู้สึกถึงความจริงบางอย่างที่ผมไม่เคยคาดคิด และมันกำลังเปิดเผยภาพรวมของเกมที่ซับซ้อนที่กำลังดำเนินอยู่รอบตัวผม ข้อมูลเหล่านี้ไม่ได้เพียงแค่เกี่ยวกับตัวผม แต่ยังเกี่ยวพันกับครอบครัวของผมในระดับที่ลึกซึ้งและน่ากลัวเอกสารหน้าแรกเป็นรายละเอียดเกี่ยวกับอลิซเบธ อดีตคนรักของผม นักสืบที่ผมจ้างบอกว่าเธอกลับมาเมืองไทยหลังจากได้รับการว่าจ้างจากคู่แข่งทางธุรกิจของพ่อผม พวกเขาใช้ลิซเป็นเครื่องมือเพื่อพยายามดึงตัวผมเข้าไปอยู่ในความขัดแย้งระหว่างธุรกิจ“ลิซ...” ผมพึมพำชื่อของเธอในความเงียบ รู้สึกเหมือนเธอที่ผมเคยรู้จักเป็นเพียงภาพมายาเท่านั้น ผู้หญิงที่เคยเดินเคียงข้างผมในช่วงเวลาที่เราใช้ชีวิตในอังกฤษ กลายเป็นคนที่พยายามใช้ความสัมพันธ์ในอดีตเพื่อเข้ามาทำลายทุกอย่างที่ผมสร้างขึ้นในเอกสารยังระบุว่า ลิซไม่ได้มาหาผมเพียงเพราะความรู้สึกในอดีต แต่เธอได้รับคำสั่งให้สร้างเรื่องราว
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 45 วันหยุดของเรา (2)
แสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้ฉันค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ภายในห้องนอนของครูพีทเงียบสงบ ฉันมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นเขาอยู่บนเตียงแล้ว พอลองขยับตัวก็รู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวไปหมด เป็นผลจากค่ำคืนที่เขาไม่ยอมให้ฉันได้นอนพักเลย ฉันแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลับไปตอนไหน“เฮ้อ...” ฉันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวขึ้นนั่ง ผ้าห่มเลื่อนลงจากร่างกายเผยให้เห็นรอยจ้ำแดงเป็นคิสมาร์กที่กระจายอยู่เต็มเนินอกของฉัน“หือ...เป็นรอยเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” ฉันพึมพำเบาๆ มองรอยแดงที่กระจายอยู่เต็มเนินอก ผลจากความเร่าร้อนของเขาเมื่อคืนที่ทำให้ฉันแทบจะหมดแรงฉันตัดสินใจก้าวลงจากเตียง เดินตรงไปยังห้องน้ำแล้วรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว พออาบเสร็จฉันก็ไปหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขามาสวม มันโอเวอร์ไซส์จนคลุมมาถึงต้นขาของฉันหลังจากนั้นฉันเดินออกจากห้องนอน เพื่อจะตามหาเขา ไม่นานฉันก็เห็นครูพีทอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เขากำลังจัดโต๊ะอาหารเช้าอย่างตั้งใจ เสียงเบาๆ จากครัวและกลิ่นหอมของอาหารที่เขากำลังเตรียมอยู่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นและดีใจที่ได้มาเจอเขาในเช้านี้เมื่อเขาหันกลับมา ฉันก็เห็นว่าเขาถือถาดอาหารที่มีขนมปังปิ้ง แพนเ
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 44 วันหยุดของเรา (1) NC+
เมื่อประตูบ้านปิดลง ครูพีทไม่รอช้า เขาดึงเอวฉันเข้ามาหา ใบหน้าของเขาโน้มลงมาประกบริมฝีปากอย่างแนบแน่น จูบของเขาลึกซึ้งและเร่าร้อน สอดแทรกลิ้นเข้ามาในโพรงปากของฉัน ตักตวงความหวานราวกับไม่มีที่สิ้นสุด มือใหญ่ดันท้ายทอยของฉันให้เข้าไปใกล้ จูบของเขารุนแรงจนฉันแทบลืมหายใจ ทั้งหมดที่ฉันทำได้คือปล่อยตัวเองให้จมอยู่ในอ้อมกอดของเขา“อื๊อ...พี่พีทคะ...” ฉันหอบครางเสียงสั่น ครูพีทผละริมฝีปากออกเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าฉันเริ่มหายใจไม่ทัน“คิดถึง" ครูพีทกระซิบเบา ๆ ก่อนจะบดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เขาจูบฉันอย่างต่อเนื่อง ราวกับไม่ต้องการให้ฉันมีช่วงเวลาพักหายใจ พลันเขาอุ้มฉันขึ้นจนตัวลอย มือใหญ่รองใต้สะโพกฉันไว้ ฉันโอบแขนรอบคอเขาแน่น ขาทั้งสองเกี่ยวรัดเอวเขาไว้ไม่ให้ล่วงลงพื้นครูพีทก้าวเท้ายาว ๆ ตรงไปยังห้องนอน โดยที่ยังคงจูบฉันอย่างลึกซึ้ง ลิ้นของเราเกี่ยวกระหวัดกันไม่มีใครยอมใครตุบ!เขาวางฉันลงบนที่นอนอย่างนุ่มนวล ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาเขา เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความปรารถนาอันลึกซึ้งลุกโชนอยู่ในนั้น“ไม่เจอกันนาน ต้องชดเชยหน่อยนะ” ครูพีทพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มตัวลงมาจูบฉันอีกครั้ง เขาสอดล
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 43 สัญญาณจากจดหมาย
เช้าวันนั้นฉันนั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะเรียน ขณะที่รอบตัวเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้น แม้จะพยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติเหมือนทุกวัน แต่ในใจฉันกลับเต็มไปด้วยความกังวลและความว่างเปล่าที่อธิบายไม่ถูกตั้งแต่ครูพีทถูกพักงานไป ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะขาดหาย ฉันไม่รู้ว่าจะรับมือกับเรื่องนี้อย่างไร ความคิดต่าง ๆ วนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอดเวลาทันใดนั้น ฉันรู้สึกถึงแรงสะกิดเบา ๆ ที่ไหล่ หันไปมองก็พบกับรอยยิ้มของซาร่า เธอยื่นซองจดหมายสีขาวให้ฉัน ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับราวกับจะบอกว่านี่ไม่ใช่จดหมายธรรมดา“นี่ของเธอ” ซาร่ากระซิบพลางยิ้มให้ ฉันมองเธออย่างสงสัยก่อนจะเปิดซองจดหมายออกอย่างช้า ๆในซองจดหมายนั้นมีจดหมายที่เขียนด้วยลายมือที่ฉันคุ้นเคยดี หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นในทันที ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ครูพีท เขาฝากจดหมายมาให้ฉัน!มือของฉันสั่นเล็กน้อยขณะที่เปิดจดหมายออกมาอ่านข้อความข้างในลิลลี่ฉันรู้ดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ฉันเองก็คิดถึงและเป็นห่วงเธอมากเช่นกัน ช่วงนี้ฉันไม่ได้พักที่คอนโด ฉันกลับมาอยู่บ้าน แต่ฉันก็คิดถึงเธอจนทนไม่ไหวถ้าเธอสะดวก ฉันอยากให
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 42 คำประกาศที่ทำให้โลกพังทลาย
ฉันยืนมองกระดานประกาศของโรงเรียนด้วยสายตาเรียบเฉย แต่ในใจกลับร้อนรุ่มเหมือนเปลวไฟที่กำลังลุกโชน ไม่ว่าจะอ่านซ้ำอีกกี่ครั้ง คำประกาศตรงหน้าก็ยังคงเหมือนเดิม ตัวอักษรแต่ละตัวชัดเจนราวกับตั้งใจตอกย้ำให้ความหวังในใจฉันสลายไปจนหมดสิ้น‘ประกาศพักงาน มิสเตอร์พีทริก วิลเลียมส์ ไม่มีกำหนด เพื่อพิจารณาและสอบสวนข้อเท็จจริงเกี่ยวกับข้อร้องเรียนเรื่องความไม่เหมาะสมในการปฏิบัติงาน’ข้อความนั้นเหมือนดาบที่กรีดลึกลงกลางใจ จนทุกสิ่งรอบตัวฉันพังทลายไปในพริบตา ฉันพยายามสูดหายใจเข้าลึก กลั้นความรู้สึกที่ถาโถมในอก และบอกตัวเองให้เข้มแข็ง แต่หัวใจกลับเต้นรัวและสั่นไหว มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ปล่อยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาคำพูดของเขายังวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด เสียงของเขาทุ้มอ่อนโยนและปลอบโยนอย่างที่เคย“ฉันอาจจะต้องหายไปสักพัก แต่ขอให้เธอเข้มแข็งไว้นะ เชื่อใจฉันนะ” เขาก้มลงจูบที่หน้าผากฉันเบา ๆ สัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยนจนฉันไม่อาจห้ามความรู้สึกปั่นป่วนในใจได้“ค่ะ หนูเชื่อพี่ค่ะ” ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พยายามเก็บความเจ็บปวดไว้ข้างใน และทำตัวให้เข้มแข็งอย่างที่เขาบอก“เด็กดีขอ
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 41 พันธสัญญาแห่งการปกป้อง (NC+)
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีแรงกดดันถาโถมเข้ามาจากทุกทิศทาง ไม่ว่าจะเป็นการกลั่นแกล้งของมินนี่ หรือการร้องเรียนของครูลิซที่อาจทำให้ความลับระหว่างฉันกับครูพีทถูกเปิดเผย ฉันรู้สึกเหมือนทุกอย่างพร้อมจะพังลงในพริบตา และทุกครั้งที่คิดถึงมัน หัวใจของฉันก็เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกแต่ฉันยังคงมีคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเสมอ คนที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อปกป้องฉัน โดยไม่คิดถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกับตัวเขาเลย นั่นคือครูพีทฉันรู้ว่าครูพีทเองก็รู้สึกกดดันไม่แพ้กัน แต่เขาไม่เคยแสดงความกลัวออกมาเลย เขายืนหยัดอยู่ตรงนั้น พร้อมเผชิญหน้ากับปัญหาทุกอย่างที่เข้ามา โดยเฉพาะเรื่องการร้องเรียนจากครูลิซ ฉันรู้ว่าเขาพยายามจะจัดการทุกอย่างให้ดีที่สุด เพื่อไม่ให้กระทบกับฉันฉันพยายามเตือนเขาว่าไม่ควรเสี่ยงมากเกินไป แต่เขากลับยิ้มให้ฉันเสมอ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและความตั้งใจ “ลิลลี่ ฉันบอกแล้วไงว่าจะปกป้องเธอ” เขาพูดทุกครั้งที่ฉันแสดงความกังวลแต่ลึก ๆ แล้ว ฉันเองก็รู้สึกผิด ฉันไม่อยากให้เขาต้องแบกรับภาระเพียงคนเดียว ฉันไม่อยากให้เขาต้องเผชิญกับปัญหาทั้งหมดเพียงลำพังในวันหนึ่ง ฉันสังเก
เสน่หา ซ่อนเร้น ตอนที่ 40 เงามืดในชั้นเรียน
ในห้องเรียนที่แสนเงียบสงบ ฉันนั่งทำงานที่โต๊ะของตัวเอง ก้มหน้าลงมองสมุดบันทึก ขีดเขียนคำต่าง ๆ ลงไปอย่างตั้งใจ เสียงกระซิบและเสียงหัวเราะเบา ๆ รอบห้องทำให้บรรยากาศดูเหมือนวันธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษ แต่ในใจลึก ๆ ของฉันรู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกไปทันใดนั้น ฉันได้ยินเสียงหัวเราะเย้ยหยันและเสียงก้าวเท้าที่ดังขึ้นไม่ไกลจากโต๊ะของฉัน หันไปมองทางต้นเสียง และภาพที่เห็นทำให้ฉันใจหายวูบลงไปในทันทีมินนี่...เธอยืนพิงโต๊ะด้วยท่าทางที่อวดดี ข้างหน้าเธอคือเด็กผู้หญิงที่ฉันจำได้ว่าเธอเป็นนักเรียนที่ค่อนข้างเงียบและชอบอยู่คนเดียว ฉันไม่ค่อยรู้จักชื่อของเธอ แต่คิดว่าเธอชื่อ ฟ้า สายตาของฟ้าจ้องมองต่ำ สั่นเล็กน้อยเหมือนกลัวที่จะเผชิญหน้ากับมินนี่ฉันเห็นมินนี่หัวเราะขณะที่จ้องมองฟ้าด้วยสายตาเย้ยหยัน ท่าทางของเธอดูชัดเจนว่าเธอกำลังหาเรื่องและเล่นสนุกจากความกลัวของคนอื่น“นี่เธอ จะเงียบไปถึงไหน?หรือว่า...ไม่มีปาก?”มินนี่พูดขึ้นเสียงดัง พลางหัวเราะออกมาเหมือนสนุกสนานกับสิ่งที่เธอกำลังทำฟ้าขยับถอยหลังเล็กน้อย เหมือนพยายามจะหลบมินนี่ แต่ไม่มีทางให้หนี เธอเพียงแค่ก้มหน้าลงต่ำมากขึ้น ราวกับต้องการให้ตัวเองหาย
