บทที่ 57 ชื่อเสียงของฉันไม่มีราคาหรือไง

“ถอนโพสต์ข่าวนั่นซะ”

ฮั่วจิ้นเฉิงขมวดคิ้ว “ตอนหลัง หลังจากนายไม่อยู่ตรงนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด”

โม่อี้เฟยเลิกคิ้ว “ทำไมจะไม่ใช่ ก็เป็นหล่อนผู้หญิงแบบนั้น”

“ถ้านายไม่ไล่ฉันออกไป ฉันคงรีบวิ่งไปตบบ้องหูสองคู่ชู้ชื่นนั้นแล้ว พวกเขาจะได้สำเหนียกว่าอะไรคือความเหมาะสม ศีลธรรมอันพึงควร และความอับอาย!”

โม่อี้เฟยคิดถึงสายตาโดดเดี่ยวละห้อยของฮั่วจิ้นเฉิงในวันนั้น ยิ่งรู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรกับเพื่อนของเขา และยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น

“หล่อนทำให้ฉันเสียหน้ามากตอนอยู่ที่สนามแข่งม้า แถมยังข่มขู่ฉัน ฉันต้องให้ชาวเน็ตรู้โฉมหน้าที่แท้จริงของหล่อน”

“จริงเหรอ? ฉันกำลังรอมีดโกนใบใหญ่ของคุณอยู่พอดี”

เสียงเย็นชาของหลีเกอดังก้องเข้าไปในหูของโม่อี้เฟย เขากระโดดโหยงขึ้นจากที่นั่งด้วยความตกใจอีกครั้ง

“ทำไมเธอถึงโผล่มาได้ทุกที่!” ขนบนร่างโม่อี้เฟยลุกพรึ่บ

ใครจะไปคิดว่าทุกครั้งที่เขาพูดจาแย่ ๆ ตัวจริงกลับมาอยู่ข้างหลังเสมอ

หลีเกอยืนอยู่ข้างหลังเขา กอดอก สีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา พูดกับจู้หว่านอี้ที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “เจอแล้ว ไม่จำเป็นต้องหาคนมาตรวจสอบที่มาอีก