บทที่ 261 สามัญสำนึกพื้นฐาน

หลีเกอและฉีอวิ๋นเทียนสบตากัน ทั้งสองคนเข้าใจตรงกัน

ผู้อำนวยการหูเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งออกไปโดยไม่ลังเล คว้าตัวเสี่ยวเจิ้งมาแล้วผลักให้ล้มลงไปอยู่ตรงหน้าหลีเกอ

"ไอ้สารเลว พูดมาเดี๋ยวนี้ว่าแกทำจริงรึเปล่า! กล้าใส่ร้ายประธานฉีว่ารับสินบน ฉันว่าแกคงกินหมีกินเสือเข้าไปสินะ!"

เสี่ยวเจิ้งตกใจกลัวจนตัวสั่น

คลานขึ้นมาจากพื้นตรงหน้าหลีเกอแล้ววิงวอนขอร้องไม่หยุด "ประธานหลี ให้อภัยผมเถอะครับ! ผมแค่คิดร้ายชั่ววูบ เผลอทำผิดอย่างร้ายแรงลงไป ผมไม่ได้ตั้งใจ..."

หลีเกอจ้องมองเขาจากมุมมองที่สูงกว่าโดยไม่สะทกสะท้าน

เสี่ยวเจิ้งหันไปขอร้องฉีอวิ๋นเทียนที่อยู่ข้าง ๆ "ประธานฉี ได้โปรดเถอะครับ ปล่อยผมไปเถอะ... ผมไม่กล้าทำอย่างนี้อีกแล้ว"

ฉีอวิ๋นเทียนค่อย ๆ ย่อตัวลง มุมปากยกขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้มร้ายกาจ

"...ให้อภัยคุณ ไม่ใช่เรื่องที่ทำไม่ได้หรอกนะ แต่คุณต้องบอกผมมาตามตรงว่าใครสั่งให้คุณทำแบบนี้..."

เสี่ยวเจิ้งเงยหน้าขึ้นมองผู้อำนวยการหูที่อยู่ข้าง ๆ อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วก็รีบหลุบตามองพื้น

ยอมรับผิดไว้แต่เพียงผู้เดียว

"ไม่มีใครสั่งผมครับ ผมแค่อิจฉาประธานฉีที่ได้งานชิ้นใหญ่มา เลยอยากหาทางทำให้ประธานฉีห