ปฐมบท

"หนูพราว หนูอยู่ไหนลูก"

ภาวินออกมาจากห้องทำงานแล้วไม่เห็นบุตรสาววัยหกขวบ ที่ก่อนหน้านี้เจ้าตัวยังนั่งเล่นตัวต่ออยู่ในห้องนั่งเล่น จึงกวาดตามองหาพลางส่งเสียงเรียกไปด้วย เขาได้ยินเสียงน้ำจากในครัวจึงเดินไปดูเพราะคิดว่าเจ้าตัวเล็กคงกำลังช่วยย่าทำของว่างอยู่ แต่พอเข้าไปก็เห็นเพียงมารดาของตนอยู่ตามลำพัง ท่านกำลังหั่นแตงโมเป็นชิ้นพอดีคำใส่จานเพื่อเตรียมไว้ให้หลานสาวสุดที่รัก

"หนูพราวล่ะครับคุณแม่"

"อ้าว ไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่นหรือ ถ้าอย่างนั้นก็คงไปเล่นในสวนหน้าบ้านละมั้ง ช่วงนี้ยายหนูพราวเขามีเพื่อนใหม่เป็นสาวข้างบ้านเรานี่เอง เล่นกันถูกคอเชียว"

ภคินีพูดไปยิ้มไปเมื่อนึกถึงตอนที่พราวนภามาเล่าเรื่องเพื่อนใหม่ให้ฟังอย่างตื่นเต้น ซึ่งตนก็พลอยยินดีไปด้วย เพราะเวลาที่หลานสาวมาค้างที่บ้านนี้ทุกวันเสาร์อาทิตย์ มักจะไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นวัยเดียวกันนัก ถึงมีก็เป็นเด็กผู้ชายเสียส่วนใหญ่ และเด็กพวกนั้นมักเล่นกันแรงตามประสาวัยทะโมน เธอจึงไม่อยากให้หลานไปเล่นด้วย

"จริงหรือครับ ข้างบ้านเราที่ย้ายเข้ามาใหม่ก็มีลูกสาวเหมือนกันหรือ ดีจัง"

ภาวินยิ้มกว้างพลางเดินออกจากห้องครัวไปเงียบ ๆ เพื่อไปดูบุตรสาวเล่นกับเพื่อนใหม่ ผู้เป็นมารดาจึงไม่รู้ว่าเขาเดินออกไปแล้วเพราะมัวแต่หันหลังไปล้างมือในอ่างน้ำ

"ใช่จ้ะ แต่ลูกสาวเขาเรียนมหา’ลัยแล้วนะ ไม่ใช่เด็กเล็กเหมือนยายหนูพราวของเรา แม่เห็นเขาคุยกันถูกคอและเล่นกันดี๊ดีก็เลยวางใจให้หนูมะลิ...อ้าว ตาวินนี่ยังไง จะมาจะไปก็ไม่บอกสักคำ ปล่อยให้พูดคนเดียวอยู่ได้"

ภคินีค้อนปะหลับปะเหลือกไปทางที่บุตรชายเดินไปก่อนจะเดินไปหยิบแอปเปิ้ลในตู้เย็นออกมาหั่นเป็นชิ้นเตรียมไว้เป็นของว่างให้หลานสาว

ภาวินเดินออกไปยังสวนหน้าบ้าน ซึ่งก่อนหน้านี้เป็นเพียงสนามหญ้ากว้าง ๆ และมีศาลาไม้สักหลังไม่ใหญ่นักตั้งอยู่ใต้ต้นมะม่วงเท่านั้น แต่หลังจากที่มีสมาชิกใหม่อย่างพราวนภามาอยู่ที่นี่ด้วย แม้ว่าจะค้างแค่คืนวันศุกร์กับวันเสาร์ แต่พื้นที่บริเวณนี้ก็มีชิงช้าและกระดานลื่นเพิ่มขึ้นมาเพื่อแก้วตาดวงใจของคนทั้งบ้านด้วย

"อ้าว ไหนล่ะหนูพราว ไม่เห็นมีเลย" ชายหนุ่มพึมพำเบา ๆ เมื่อเดินมาหยุดยืนใต้ต้นมะม่วง พลันนั้นก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังมาจากด้านบนราวกับกำลังมีคนกำลังดึงกิ่งไม้เล่นจึงเงยหน้าขึ้นไปดู

หืม...แมวงั้นหรือ

แว่บแรกที่เห็น ภาวินบอกกับตัวเองแบบนั้น ทว่าพอเพ่งมองให้ดีกลับไม่ใช่

"ไม่ใช่นี่หว่า แต่เป็นกางเกงในลายหน้าแมว เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน"

สองคำสุดท้ายชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่ไม่เบานัก จึงทำให้คนที่อยู่บนต้นไม้ได้ยินเข้าพอดี ครั้นพอเจ้าตัวก้มหน้าลงมองแล้วเห็นหน้าเขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"ระวังตก!" ภาวินตะโกนบอกด้วยความตกใจไม่ต่างกันเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวปล่อยมือที่จับกิ่งไม้ไว้เพื่อจะรวบกระโปรง แต่เพราะอารามตื่นตกใจจึงทำให้คนที่อยู่บนต้นไม้เสียหลักร่วงลงมา

เห็นดังนั้น ชายหนุ่มจึงรีบเข้าไปกางแขนรอรับตามสัญชาตญาณเพราะกิ่งไม้ที่อีกฝ่ายยืนอยู่นั้นสูงจากพื้นดินไม่น้อย หากตกลงมาแข้งขาหักคงไม่ดีแน่

"กรี๊ดดดด" เสียงกรีดร้องนั้นทำให้ภาวินรู้ทันทีว่าคนที่ปีนต้นไม้เป็นลิงเป็นค่างนั่นไม่ใช่เด็กวัยกำลังโตที่เล่นซุกซนไปตามประสาแต่เป็นสาวเต็มตัวแล้ว และยิ่งมั่นใจมากขึ้นในตอนที่เจ้าตัวหล่นลงมาทับเขาพอดี

พลั่ก!

"โอ๊ย..." เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บหลุดออกมาจากปากของคนทั้งคู่ทันที คนหนึ่งนั้นเจ็บหัวเข่าเพราะกระแทกเข้ากับพื้นหญ้า แต่อีกคนนั้นทั้งเจ็บทั้งจุกเพราะถูกหน้าแข้งของเธอกระแทกลงมาบนหน้าอกเต็มแรงจนหงายหลังลงไปนอนกับพื้นทั้งตัว หนำซ้ำยังถูกกระโปรงสีดำคลุมไว้ทั้งหัวอีกด้วย

มะ...แมว...เต็มหน้ากูเลย!